“ คุณแทคยอนครับ” นิชคุณใช้ปลายดินสอสะกิดมือหนาของคนอายุมากกว่าเบาๆ
“ฮึ”
เจ้าของบ้านละสายตาจากหน้าจอแมคบุ๊คเพื่อหันมองเด็กหนุ่มผิวขาวที่นั่งอยู่ไม่ห่างกันมาก
“เพื่อนคุณแทคยอนน่ะครับ”
นิชคุณชำเลองมองชางมินเป็นเชิงบอกแทคยอนไปในตัว
“ทำไมเหรอ”
แทคยอนเลิกคิ้วมองชางมินและหันกลับมาสบตานิชคุณ
“เค้าไม่พอใจอะไรผมรึเปล่า”
นิชคุณเขียนตัวสือลงในกระดาษ เค้าส่งมันให้แทคยอนอ่านแทนคำพูด
“เปล่าหรอก...หน้าหมอนั่นก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้ว”
คนอายุมากกว่าตอบพลางยิ้มหวานใส่เด็กข้างๆ
เค้าเก็บเศษกระดาษที่นิชคุณส่งมาให้ใส่ลงกระเป๋าตัวเอง
“คุณแทคยอนดูเหมือนอายุน้อยกว่าเพื่อนคุณเลยนะครับ...คุณเคยเห็นเค้าตั้งแต่เค้าเกิดเลยเหรอ”
นิชคุณถามคำถามแบบเด็กน้อยใสซื่อ
“55555” เจ้าของบ้านผิวเข้มหัวเราะเสียงใหญ่
“มีอะไรน่าหัวเราะกันรึครับ”
นิชคุณทำหน้าตาตื่น
“เธอนี่น่ารักจริงๆนะ...นอกจากหน้าตาน่ารักแล้ว..”
คนตัวโตพูดจบก็ยกมือหนาของตนขึ้นขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนของเด็กตัวเล็กเบาๆ
“อ๊า!!...ผมไม่ชอบเลย..” นิชคุณโคลงหัวตัวเองออกจากมือหนา
“ขอโทษทีไม่ชอบให้ใครจับหัวใช่ไหม”
แทคยอนชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
“เปล่าครับ...ผมไม่ชอบให้คนพูดว่าหน้าตาผมสวยหรือน่ารักเลย”
เด็กผิวขาวทำเสียงขึ้นจมูกพลางปาดินสอในลงกล่องดินสอตรงหน้าตัวเอง
“ทำไมล่ะ...การมีคนชม..ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ควรจะดีใจนะ...เพราะมันดีกว่าการถูกตำหนิ”แทคยอนตอบพลางขมวดคิ้วเหม่อมองออกไปที่หน้าประตูบ้าน
“ผมควรดีใจกับการที่คนอื่นชื่นชมปมด้อยของตัวเองด้วยรึครับ”
นิชคุณเอียงคอถามแทคยอน
“นายอาจคิดว่านั่นเป็นข้อเสียของนาย...แต่ในมุมมองคนอื่นเค้าเห็นมันเป็นข้อดี
คำชมก็คือคำชม มันไม่ใช่คำประชด ถ้านายมองสถานการณ์ออก” แทคยอนให้ข้อคิด
“งั้นรึครับ..คุณนี่เก่งจังนะครับ”
นิชคุณเบะหน้าใส่แทคยอน
“ประชดเหรอ”
คนอายุมากกว่าสบตาคนอายุน้อย เค้าจ้องลึกเข้าไปดวงตาสีดำขลับ
เค้าคิดว่าเด็กคนนี้หน้าคุ้นๆ แววตาแบบนี้เค้าเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักที่
“นี่ใช่ไหมครับที่คุณบอกว่าสถานการณ์...ครับผมประชด”
เด็กน้อยผิวขาวฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวๆซี่เล็กๆที่เหมือนเม็ดข้าวโพดเรียงตัวกัน
“จะว่าอะไรไหม..ถ้าพี่ขอทำงานก่อน”
แทคยอนพูดพลางยิ้มหวานจนตีนกาโชว์หรา
“พี่...”
นิชคุณทวนคำพูดแทคยอน
“ไม่ได้เหรอ”
แทคยอนตอบพลางทำงานงานตรงหน้าไปด้วย เค้ายิ้มหวานแต่ไม่ได้หันมองนิชคุณ
“ครับได้ครับ”
นิชคุณยิ้มรับ
หลังจากกุ๋ยออกจากบ้านไปในตอนเช้า
ชางมินก็ตื่นมารับกะเช้าต่อจากแฟนสาวรุ่นน้อง ช่วงนี้ชางมินว่างงานเพราะเค้าพักงานสอนเพื่อมาดูแลแทคยอนเต็มเวลา
แต่บางเวลาชางมินก็ต้องแวปไปดูลูกศิษย์ที่มหาลัยด้วยเช่นกัน
กุ๋ยเรียนจบและบรรจุหมอทำให้เธอไม่มีเวลามาวนเวียนข้างตัวแทคยอนเหมือนแต่ก่อนแล้ว
คนไข้ของเธออัปเปหิตัวเองออกมาจากโรงพยาบาล
“แทค...ถึงเวลาแล้ว”
ชางมินพาร่างตัวเองมายืนข้างเพื่อนผิวเข้มที่นั่งทำงานอยู่หน้าบ้านเพื่อรับอากาศของเย็นๆนอกบ้าน
“อืม..”
คนตัวโตเงยหน้ามองเพื่อนของตนก่อนจะลุกตามชางมินเข้าไปในบ้าน
นิชคุณละงานตัวเอง
เค้าหันมองเจ้าของบ้านเดินหายลับเข้าไปในตัวบ้านพร้อมเพื่อนหน้าโหดที่เอาแต่ทำหน้าเป็นตูดตั้งแต่เช้า
เด็กน้อยผิวขาวได้แต่สงสัยกับคำพูดของชางมิน ถึงเวลาแล้วหมายถึงอะไร
เวลาผ่านไปแค่เพียง5นาที อีชางมินก็เดินหน้านิ่วออกมาจากตัวบ้าน พร้อมถุงขยะสีดำใบขนาดย่อม
“โทษทีนะครับ..ถ้าเธอจะรอแทคคงจะนานหน่อย...จะนั่งเล่นที่นี่ไปก่อนก็ได้...หรือจะกลับบ้านไปก่อนก็ได้...ถ้าเสร็จธุระแล้ว..พี่จะไปเรียก”
อีชางมินพูดเสียงเย็น ถ้อยคำเชิงไล่ของชางมินทำให้นิชคุณรู้สึกแปลกใจ
“เอ่อ...งั้นผมกลับไปทำงานที่บ้านต่อก็ได้ครับ”
เด็กน้อยพูดจบก็รีบรวบรวมปากกาดินสอใส่กระเป๋าและรีบพาตัวเองกลับไปบ้าน
เด็กน้อยผิวขาวกลับไปบ้านตัวเองเรียบร้อย
ชางมินไล่เซฟงานให้แทคยอน จากนั้นเค้าก็เก็บคอมผิวเตอร์ของเพื่อนเข้าบ้านไปด้วย
นิชคุณยืนมองจากข้างรั้วบ้าน เค้ารู้สึกแปลกๆตลอดเวลาที่เค้าอยู่ในบ้านหลังนั้น
ทุกคนในบ้านทำตัวประหลาดราวกับมีเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้
“เด็กคนนั้นกลับไปแล้ว...”
ชางมินบอกข่าวกับคนที่นอนบนเตียง
“......”
แทคยอนหันมองชางมิน
“อย่ามองหน้าฉันแบบนั้นแทค...ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆคนป่วยแบบนาย...มันเกะกะ”
ชางมินตอบกลับ
“อืม”
เพื่อนตัวโตเออออพลางหลับตาลง เค้าคงต้องหลับขณะรอให้น้ำเกลือหมดขวดและยาออกฤทธิ์
เมื่อนิชคุณกลับเข้ามาในบ้านเค้าพบคุณอาพ่อของคิมจุนซูและตัวลูกชายคิมจุนซูนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะอาหาร
บรรยากาศในตัวบ้านน่ากลัวมาก
“มานี่คุณ”
เสียงชายแก่เย็นเฉียบ
“เอ่อครับ”
เด็กน้อยผิวขาวเด็กตัวลีบเข้ามาในบ้าน เค้าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“พ่อจะไม่พูดซ้ำคิม...คุณด้วย
อาจะไม่พูดซ้ำอีก...อย่าไปยุ่งกับคนข้างบ้านที่ย้ายมาใหม่...และคิม...พ่อเสียใจที่ลูกขายบ้านโดยไม่บอกพ่อ”
คิมจินยองออกคำสั่งกับลูกชายและหลานชายไปพร้อมกัน
“พ่อไม่มีเหตุผลเลย...บ้านนี้มันบ้านผม...ผมจะขายให้ใครก็ได้..และเหตุผลของพ่อก็ฟังไม่ขึ้น...ทำไมพ่อต้องห้ามผมไปยุ่งกับเค้ากันล่ะ”
จุนซูแย้งกลับอย่างไม่ยอมความ
“นั่นสิครับ..ทำไมคุณอาถึงต้องห้ามด้วยล่ะครับ..ถ้าคุณอาจะห้ามคุณอาน่าจะบอกเหตุผลให้ผมรู้นะครับ”
นิชคุณย่นคิ้วถามคุณอาของเค้าเช่นกัน
“เด็กอย่างพวกเธอไม่ต้องรู้หรอก”
คิมจินยองให้คำตอบหนักแน่น
“พ่อเป็นอะไรครับ..ทำไมถึงทำอะไรไม่มีเหตุผลเลย”
คิมจุนซูแหวขึ้นมา
“.....”นิชคุณเงียบเสียงลง
เค้าคิดว่าแค่ญาติผู้พี่อยู่ฝ่ายเดียวกับเค้า
เค้าก็จะได้คำตอบโดยไม่ต้องเสียแรงพูดเพิ่มอีกคน
“ห้ามแก2คนไปยุ่งกับเค้า..ไม่งั้นพ่อจะส่งแกไปดูงานที่สาขาย่อยแล้วไม่ต้องคิดว่าพ่อจะยอมให้เลขาหน้าบวมของแกติดสอยห้อยตามไปด้วยนะ...เธอด้วยคุณถ้าเราไม่ฟังคำพูดอา..อาจะส่งเธอกลับบ้าน”
ชายแก่สูงอายุพูดพลางทำหน้าตาดุดัน เค้าพูดจบก็เดินออกจากบ้านไปทันที
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”
คิมจุนซูกระฟัดกระเฟียดหลังจากพ่อของเค้ายื่นคำขาด
นิชคุณนั่งนิ่งราวรูปสลักน้ำแข็งเค้างงกับสิ่งที่อาเค้าทำ
ทำไมถึงห้ามเค้าไปยุ่งกับเพื่อนบ้าน
อีชางมินออกไปเก็บดอกไม้หน้าบ้านเพื่อมาปักแจกันให้แฟนสาว
เค้าเหลือบมองไปที่ชายแก่ที่เดินออกจากบ้านเพื่อนบ้านตัวน้อย
ใบหน้าของชายแก่ที่เค้าจำได้ดี ผู้ชายคนนี้คือคนที่เค้าเห็นที่โรงพยาบาลหลังที่แทคยอนโดนส่งตัวเข้ามาในโรงพยาบาล
อีชางมินขยับตัวหลบหลังกำแพงบ้าน อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้
ผู้ชายคนนี้มาทำอะไรที่บ้านหลังนี้
อีชางมินเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
มีเพียงเค้าและอีจุนโฮอีกคนที่รู้จักคิมจินยอง
นอกนั้นไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดในอดีต
แม้แต่แทคยอนเองก็ไม่เคยรู้เรื่องที่เกิดขึ้น
ตกบ่ายแทคยอนก็ตื่นขึ้นมาเพราะชางมินไปปลุกมาทานข้าว
เจ้าคนตัวโตทานข้าวได้นิดหน่อย จากนั้นก็นอนเป็นผักต่อไปหลังจากรับยาหลังอาหารเข้าไป
นิชคุณและจุนซูเดินวนไปวนมาในบ้าน
พวกเค้าต่างกลุ่มใจทั้งคู่ ไม่มีคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้น
ชางมินตัดสินใจจะไปถามนิชคุณเรื่องของจินยอง
เค้าคาใจและอยากเตรียมรับมือกับปัญหา
เพื่อนบ้านหน้าบูดเดินมากดออดหน้าบ้านเด็กหน้าสวย
“คุณหนูคะ...คุณผู้ชายข้างบ้านอยากพบค่ะ”
คนใช้วิ่งมาแจ้งข่าวกับนิชคุณ คนผิวขาวหันมองหน้าพี่ชายไม่แท้อย่างสับสน
เค้าจจะทำยังไงดี
“เอ่อ...บอกเค้า..
เอ้ย...บอกไปว่าฉันไม่ว่างตอนนี้” นิชคุณอึกอัก เค้ากลัวจะถูกส่งกลับบ้าน
สาวใช้วิ่งออกไปบอกชางมิน
และวิ่งกลับเข้ามาในบ้านพร้อมกระดาษในมือ
“คุณผู้ชายบ้านโน่นให้นี่มาค่ะ..เค้าบอกว่าเรื่องสำคัญกรุณาโทรกลับด้วย”
สาวใช้ยื่นเสร็จกระดาษส่งให้หลานชายเจ้านาย
“อ่อ..ครับ..ขอบคุณนะครับ”
นิชคุณดูเลขในกระดาษ
เค้าเหลือบมองหน้าพี่ชายแวปนึงก่อนจะหยิบมือถอขึ้นมากดเบอร์ของชางมิน
“ครับ..นิชคุณครับ”
นิชคุณโทรหาอีชางมินทันที คนปลายสายเขียนชื่อตัวเองกำกับลงมาในกระดาษ
เด็กผิวขาวรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่เค้าไม่ได้เบอร์แทคยอนมา
“ครับ..ชางมินนะครับ..ผมขอถามอะไรคุณอย่างนึงได้ไหมครับ”
ชางมินถามน้ำเสียงเนิบนาบแต่เย็นชา
“อ่อครับ..ได้ครับ”
นิชคุณรู้สึกตุ๊ปๆต่อมๆในใจ
“ผู้ชายสูงอายุที่แต่งตัวดีๆที่เพิ่งออกจากบ้านคุณไปเมื่อตอนเที่ยง..เค้าเป็นใครครับ”ชางมินยิงคำถามตรงๆ
“เอ่ะ...อ้อ...เค้าเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ครับเป็นอาของผม”
นิชคุณตอบ พลางรู้สึกประหลาดใจกับคำถามของอีชางมิน เรื่องนี้มันเกี่ยวกับเรื่องที่อาเค้าสั่งห้ามเค้าไปยุ่งกับคุณแทคยอนรึเปล่านิชคุณคิดในใจ
“อาของเธอเหรอ...บ้าชิบ..อะไรโลกมันจะกลมแบบนี้วะ..แม่งเอ๊ย”
ชางมันสบถยาว
สถบจบชางมินก็กดวางสายทิ้งทันที
นิชคุณได้แต่ย่นคิ้วมองมือถือตัวเอง คิมมินจุนเลิกคิ้วมองน้องชายอย่างต้องการคำตอบ
