Drawing Taecyeon

 

คล้องรักจับเธอ7

"ได้นอนบ้างไหม.." ชานชองมารับแทคยอนแต่เช้าเพราะเค้าคิดว่าถ้ารีบไปส่งแทคยอนที่บ้านเพื่อน เจ้าคนตัวใหญ่อาจได้พักผ่อนบ้าง

"ก็ดีครับ" คนผิวเข้มตาแดงกล่ำ

"ฉันว่าดูไม่ดีเท่าไหร่นะ..ไปเถอะ" ชานชองชวนแทคยอนไปบ้านนิชคุณ

"ไปไหนครับ...ผมจะอยู่ที่บ้านครับ" แทคยอนจับขอบประตูแน่นขึ้น

"นายนอนไม่หลับนี่" ชานชองสังเกตุท่าทางของแทคยอน

"เดี๋ยวถ้าไม่ไหว ร่างกายมันก็ปิดเครื่องของมันเองแหละครับ" แทคยอนตอบเสียงเศร้า

"พวกนายทะเลาะกันเหรอ" ชานชองหรี่ตามอง

"เปล่าครับ...แต่ผมโตแล้ว..และดูแลตัวเองได้" คนผิวเข้มพูดไปเสียงสั่น

"อ๊า!!....นายได้ยิน" ชานชองทำตาโตขึ้นเล็กน้อย

"ผมอยู่ได้..ควอนก็อยู่...ยัยนั่นปิดเทอมแล้ว..ขอบคุณที่คุณห่วงแต่ผมอยู่ได้ครับ" แทคยอนถอยหลังเดินเข้าบ้าน

"ออกมา!!" ชานชองตวาดเสียงดังสนั่น

"หรืออยากให้ฉันลากตัวนายไป "ชานชองดัดนิ้วตัวเองก่อนจะกระชากแขนแทคยอนจนตัวลอยออกนอกบ้าน

"เข้าบ้านไปซะ...เดี๋ยวฉันจะมาอีกสายๆ" ชานชองขับรถมาจอดหน้าบ้านเพื่อนสนิท ดูเหมือนเพื่อนเค้ากลับมาแล้ว ชานเลยแวะไปรับแทคยอนกลับมาส่งบ้านนิชคุณ

"...." คนผิวเข้มเดินเข้ามาในบ้าน กลิ่นเหล้า และน้ำหอมฟุ้งกระจาย มีทั้งข้าวปาอาหารที่กินเหลือวางไว้เกลื่อน แทคยอนค่อยๆเก็บล้างทั้งหมด เค้าทำควาทสะอาดมาจนถึงห้องทำงานของเจ้าของบ้าน มีเสื้อผ้าผู้หญิงตกเกลื่อนพื้น แทคยอนเดินไปหยุดหน้าประตูห้องนอน เค้าเปิดประตูและพบผู้หญิงนอนบนเตียงกับเจ้าของบ้านในสภาพเปลือยหลับทั้งคู่

".... "คนผิวเข้มถอยหลังออกจากห้อง

"อุ๊บ.." คนตัวโตวิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำอีกห้องนึง

"...เสียงอะไรคะคุณ"หญิงสาวงัวเงียสะกิดแขนเจ้าของบ้าน

"..แม่บ้านมั้ง" นิชคุณไม่สนใจเค้าลืมคิดไปว่าเค้าเลิกจ้างแม่บ้านมานานแล้ว

แทคยอนนั่งตาปรืบอยู่ในห้องทำงาน เจ้าแมวโคลงหัวไปมา จนกระทั่งสายชานชองมากดออดเรียก สาวในชุดหุ้มน้อยห่มน้อยออกมาเปิดประตูบ้านให้ควานชานชอง เธอกระโดดหอมแก้มหมีชานก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ควานชานชองยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองงงๆ

"....."

ชานชองเดินเข้ามาในบ้าน กลิ่นภายในตัวบ้านไม่ได้สะอาดขึ้นเท่าไหร่ สภาพเหมือนเพิ่งมีปาร์ตี้สดๆร้อนๆ แต่ตัวบ้านสะอาดเอี่ยม หมีมึนตรงดิ่งไปที่ห้องนอนของเจ้าของบ้าน เค้าเจอเพื่อนตัวดีนอนในสภาพเปลือยกาย

ชานชองถอนหายใจยาว เค้าก่อเรื่องแล้ว ควานชานชองพละตัวออกจากปลายเตียงนอนของนิชคุณ

"แทค..นายยังอยู่ไหน" หมีชานตะโกนเรียกชื่อเจ้าแมวที่เค้าเอามาปล่อยไว้ที่นี่เมื่อเช้า

"ครับ.." ชายตัวโตคลานออกมาจากห้องทำงานนิชคุณ

"ฉันขอโทษนะ" ชานชองทำหน้าเศร้า

 

หมียักษ์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยวเข้าไปปลุกเพื่อนตัวขาว นิชคุณสะดุ้งโหยงที่เจ้าเพื่อนซี้ตัวโตยืนจ้องเรือนร่างเค้า หมีชานให้เวลานิชคุณแต่งตัว  

"มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายนะคุณแทค" ชานชองลูบหลังคนที่ตัวโตกว่าเค้านิดหน่อย

“....” เจ้าแมวยืนขาสั่นกลืนน้ำลายเฮือก

แทคยอนรวบรวมความกล้า เค้าเดินขึ้นโซฟาและพบกกน.ผู้หญิงเสียบอยู่ตรงซอกซอกโซฟาเค้า คนผิวเข้มหลับตากลืนลายลงคอ เค้าหยิบมันไปทิ้งในห้องน้ำ จากนั้นก็เดินกลับมานอน เตียงที่มีแต่กลิ่นน้ำหอม กลิ่นแปลกๆที่เค้าไม่คุ้นเคย นิชคุณนั่งหน้าบูดมองหมีชาน เค้าปรายตามองเจ้าแมวอย่างรู้สึกผิดนิดๆ นิชคุณทิ้งตัวลงนอนเค้าเกี่ยวสร้อยที่คอเบาๆ

มือขาวเปะปะไปมาบนคอตัวเอง นิชคุณกลืนน้ำลายลงคอ เค้าดีดตัวขึ้นจากเตียงนอนวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ของที่ควรอยู่บนคอเค้ามันหายไปสิ่งสำคัญของคนอื่นบนต้นคอเค้า

“ช....ชาน...ชาน...ตายแล้ว....ตายแน่!! ” เจ้าคนผิวขาวในห้องน้ำแหกปากร้องลั่นบ้าน

“ใครตายอีก” หมีชานเลิกคิ้วหน้าตาตื่น เค้ารีบตรงปรี่เข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ขออนุญาติ

“ชาน...คะ..คอคุณ..” คนผิวขาวแหวกคอเสื้อโชว์ต้นคอและไหล่ตัวเอง

“แค่รอยจูบ...มันตายอะไรตรงไหนวะ...แถมคุงคุงทำตัวเองด้วย” หมีชานจ้องเป้งไปที่คอขาวๆของเพื่อนพลางคิดในใจ

“มะ...หมี..หมี” นิชคุณอ้าปากค้างเค้าอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

“กลับไปนอนได้แล้วป่ะ..คุณแทคยอนวิญญาณจะหลุดแล้ว” หมีชานพูดพลางมองไปที่เจ้าคนตัวโตบนโซฟายาว

“จะนอนได้ไง..ชาน..สร้อยไม่อยู่” นิชคุณตอบกลับเสียงเบา

“จะไม่อยู่ได้ไงล่ะ..มันก็อยู่บนคอคุงคุงทุกวันนี่” หมีชานเบ่งตาโตขึ้นทันที เค้านึกออกแล้วว่านอกจากรอยจูบบนคอเพื่อนแล้ว สิ่งที่ไม่มีคืออะไร

“ไม่อยู่ได้ไงล่ะ...แกทำตกเหรอ..หรือแกถอดสร้อยได้แล้ว” หมีชานมึนหนักกว่าเดิม

“มะ..ไม่รู้...คุณจำไม่ได้..เมื่อวานเมาทั้งวัน..อันที่จริงต้องใช้คำว่าเมาข้ามวันมากกว่าน่ะ” คนผิวขาวพูดพลางกลืนน้ำลาย

“นายต้องรับผิดชอบ..นายต้องหามันให้เจอ” ชานชองขมวดคิ้วของขึ้นมาทันที

"เดี๋ยวชาน!! ทำไมคุณต้องรับผิดชอบคนเดียว พี่คิมตะหากที่เอาสร้อยมาใส่คอคุณ"นิชคุณพลั่กอกเพื่อนอย่างแรง

 คนตัวโตนั่งมองร่างเจ้าของบ้านกับหมีชานตั้งแต่เริ่มคุยกันจนทะเลาะกันใหญ่

"ผมจะกลับบ้าน " แทคยอนกลั้นน้ำตาไว้ เค้าเดินออกจากห้องนอน

"นั่นแหละสิ่งที่นายควรทำ...นายทำแฟนฉันตกใจ" นิชคุณตวาดประกาศกร้าว เค้าหัวเสียส่วนนึงเพราะพึ่งสร้างเมาและตื่นมาพบว่าตัวเองทำสร้อยแทคยอนหาย เค้าโกรธที่ตัวเองนึกอะไรไม่ออก และไม่รู้จะเริ่มหาสร้อยจะตรงไหน

"นายมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่..ผู้หญิงที่อ่อยฉันเมื่อเช้านั่นแฟนนายเหรอ" ชานชองแยกเขี้ยว

"หมี!!"นิชคุณทำตาโตร้องเสียงหลง

"ผมอยากกลับบ้าน!!..ผมอยากอยู่คนเดียว...เลิกมายุ่งกับชีวิตผมสักที"แทคยอนตะโกนออกมาบ้าง

"ก็กลับไปสิ.." นิชคุณหันมองแทคยอนแวปนึง เค้ารู้สึกเหมือนเห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของแทคยอน

"นายต้องอยู่นี่จนกว่าจะได้สร้อยคืน"ชานชองตาขวาง เค้าปรี่ตัวไปรั้งมือเจ้าคนตัวโตไว้

"งั้นก็ตามใจนาย" นิชคุณเชิดเสียงใส่ เค้าใจอ่อนและเริ่มรู้สึกผิด เค้าไม่รู้ว่าแทคยอนเข้าบ้านมาตอนไหน เห็นอะไรบ้าง

"นายไปติวกันที่อื่นแล้วกัน.. "คนผิวขาวทิ้งท้ายก่อนปิดประตูเข้าห้องนอน

"คุณไม่ผิดหรอกครับ"แทคยอนพูดขึ้นมาลอยๆ เค้าส่งยิ้มให้ชานชองบางๆ

ทุกๆคืนก่อนเข้านอนแทคยอนจะได้ยินเสียงผู้หญิงครวญครางออกมาจากห้องนอนของเจ้าของบ้าน เมื่อถึงเวลานอนผู้หญิงก็จะกลับไป เค้าต้องเข้าไปใช้เตียงนอนร่วมกับผู้หญิงพวกนั้น 

"ไม่ค่อยสดใสเลยนะ..ได้นอนบ้างไหม" ชานชองถามแทคยอนที่มหาลัยขณะเดินสวนกันที่ทางขึ้นห้องสมุด

"...." แทคยอนไม่ตอบเค้าดูเหม่อลอยตลอดเวลา

"...โอ๊ะ!!ร่วงๆ"ชานชองรวบร่างแทคยอนไว้ในอ้อมกอดเพราะแทคยอนเหยียบขั้นบันไดพลาด

"เฮ้!!นาย..อะไรกันเนี่ย..อย่าบอกนะว่า" คิมมินจุนโผล่มาพร้อมเพื่อนผิวขาว

"ใช่...พี่เข้าใจไวดีนี่ครับ" ชานชองกอดแทคยอนไว้ เค้ากอดและจูบแทคยอนที่แก้มเบาๆทีนึง

"ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" มินจุนกระโดดขึ้นมาช่วยพยุงร่างแทคยอน

"ไม่นานนี้..เค้าไม่มีใคร...ผมไม่มีใครก็ดีไม่ใช่เหรอครับ..ใช่ไหมคุงคุง" ชานชองป้องแขนขึ้น เค้าไม่ให้รุ่นพี่มาโดนตัวแทคยอน

"ก็ดีแล้วนี่ครับ..มีที่ระบายความใคล่...แถมไม่ต้องกลัวท้อง" พูดจบนิชคุณก็เดินหนีหายไป

"โห..เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...ทำไมปากหมอนี่มัน" พี่แพนด้าอึ้ง

คล้องรักจับเธอ6

"เย็นนี้เราคล้องรักจับเธอจะทำข้าวกินที่บ้านครับ..แทคซื้อของสดมาเต็มเลย..เค้าเป็นผู้ช่วยเชฟ" นิชคุณพูดเมื่อบรรดานักบอลแยกย้ายกันไปแล้ว

"ฉันบายอ่ะ...กลับไปทำงานวิจัยต่อ" รุ่นพี่แพนด้าปฎิเสธหัวแรก

"อูยอง" นิชคุณรั้งตัวรุ่นน้อง เด็กแก้มบวมทำหน้าเบ้

"ผมต้องเข้าห้องอัดเย็นนี้ครับพี่"อูยองตอบด้วยสีหน้าเซงสุดๆ

"หมี" นิชคุณทำสีหน้าเว้าวอน

"คุงคุง..ต้องเตรียมข้อสอบให้นะ" หมีชานตอบกลับด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"ได้ๆ"คนผิวขาวพยักหน้าหงึกๆ เค้าสะกิดคนร่างใหญ่ให้ตื่นขึ้นและพากันกลับบ้าน

"คุณควาน..อยากได้ข้อสอบเลยไหมครับ" แทคยอนพูดขึ้นขณะที่เค้านั่งรถกลับมาพร้อมนิชคุณ

"อืม..ถ้าได้เลยก็ดีนะ" คนผิวขาวพูดเสียงเรียบขณะขับรถ

"ผมทำเสร็จแล้ว100ข้อ..คุณอยากตรวจดูก่อนไหมครับ" แทคยอนถามคนผิวขาวที่หันหน้ามามองแทคยอนแบบผ่านๆ เค้าไม่ได้ฟังคำพูดคนที่นั่งเบาะข้างๆเท่าไหร่รัก

"100เหรอ" นิชคุณประมวลคำพูดสิ่งที่เค้าได้ยินด้วยความตกใจ

"น้อยไปรึครับ..คืนนี้ผมจะอ่านให้จบเล่มครับ" แทคยอนทำตาละห้อย

"ไม่ๆ..ไม่น้อยหรอก"นิชคุณยิ้มบางๆ เค้าเกือบจะขำออกมา ถ้าหมีชานเห็นจำนวนข้อสอบ

"เดี๋ยวคุณดูช้อยให้..ว่าอันไหนพอจะออกสอบบ้าง" คนผิวขาวส่งยิ้มละไม

"ช้อย??..มีข้อสอบแบบนั้นตอนสอบด้วยรึครับ” แทคยอนอุทานเสียงดัง

"หืม??"คนผิวขาวทำตาโต

"ผมล้อเล่นครับ"คนผิวเข้มฉีกยิ้มจนตาหยี เหล่าตีนกาพากันบินวอนเต็มใบหน้าเรียวตอบ

และแล้วนิชคุณก็ขับรถมาถึงบ้าน

"หมีชาน!!... "นิชคุณตีหน้าเครียดเมื่อเค้าหยิบสมุดข้อสอบที่แทคยอนเขียนไว้ขึ้นมาดู

"มีอะไรเหรอคุงคุง" ชานชองเดินมาที่โต๊ะทำงานของนิชคุณ

"ของขวัญจากติวเตอร์ใหม่ของนาย..ขอให้โชคดีนะ..คุณตรวจคำตอบแล้วเป๊ะมาก"

กองกระดาษสีขาว1กองถูกส่งถึงมือเพื่อนรัก

"มีสอบข้อเขียนด้วย...เขียนให้เยอะที่สุดนะ..เพราะนักเรียนทุนขวัญใจนายเค้าทำเปเปอร์ละเอียดยิบไว้รอเป็นเฉลยให้ท้ายเล่มแล้ว สู้สู้นะหมี" นิชคุณยิ้มอย่างมีความสุขคืนนี้เค้าจะได้เริ่มงานของตัวเองสักที

"ข้าวเสร็จแล้วครับ" เสียงทุ้มแหบดังมาจากห้องนั่งเล่น ของกินถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอาหารแล้ว แต่ชานชองยังไม่ออกมาจากห้องทำงาน

"หมีกินข้าว" นิชคุณมาตามชานชองไปทานข้าว

"คุณ..ชานอ่านเฉลยเลยได้ไหม..ชานไม่รู้คำตอบเลยสักข้อ" หมีใหญ่ยืนหน้าซีดกับความน่ากลัวของข้อสอบที่อัจฉริยะเขียนขึ้นมา

"ถามเค้าสิ" นิชคุณลุนหลังชานจนออกมาที่ห้องกินข้าวเพื่อให้หมีเผชิญหน้ากับติวเตอร์คนใหม่

"ข้อสอบมันยากแบบนี้เลยเหรอ" ชานชองเสียงสั่น

"ถ้าคุณควานอยากได้ทุนอื่นนอกจากกีฬาหรืออยากยึดวิชานี้เป็นอาชีพ..ผมคิดว่าคุณควรรู้นะครับ" แทคยอนตอบดูสีหน้าท่าทางผ่อนคลายมากๆ

"แง้..หมีโดนแกล้ง..." ชานชอนน้ำตาซึมซบไหล่เพื่อนตัวขาวแล้วร้องโวยวาย

"ผมทำอะไรผิดเหรอครับ"แทคยอนทำหน้าแบ๊วเอียงคอถาม

"กินข้าวกันเถอะนะชาน..เดี๋ยวหมีอ่านเฉลยเลยก็ได้ อ่านเสร็จก็ทำข้อสอบสักรอบ ทบทวนความรู้ที่อ่านไง แบบนี้ดีแล้วล่ะนายจะได้รู้เค้ารู้เรา ว่าระดับติวเตอร์นายอยู่ในระดับนักเรียนทุนประวัติศาสตร์ด้วยเหมือนกัน" นิชคุณตบไหล่หมีเบาๆ

"โอ๊ะ!!.." นิชคุณและชานชองร้องพร้อมกับมองหน้ากัน 2หนุ่มหันมองหน้าคนผิวเข้มตาปริบๆ

"เปิดร้านอาหารแทนไหม" นิชคุณพูดขึ้นเมื่อเค้าตักอาหารคำแรกเข้าปาก

"..ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นหรอกครับเวอร์ไป" แทคยอนตอบอย่างเขินๆ

"ไม่อร่อยอะไร..นายไปทำงานเป็นผู้ช่วยเชพร้านพันธุ์นั้นทำไมตั้งนานสองนานไปทำโรงแรมหรูๆได้เงินเยอะๆดีกว่าไหม..ชม.การทำงานคุ้มค่าจ้างด้วย.." ชานชองทำตาลุกวาว ปลื้มกับแทคยอนมากขึ้นอีก

"แถมไม่โดนกดขี่ด้วยนะ.."นิชคุณติง

"ผมชอบทำงานในที่คนไม่เยอะน่ะครับ" แทคยอนตอบ

"นายเนี่ยมีดีทุกอย่างยกเว้นความมั่นใจ" ชานชองพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด

"ไปเลยนะ..ไปทำอาหารมาเพิ่ม" ชานชองยิ้มร่า

"ทำเผื่อ2คนนั้นด้วยสิ..เดี๋ยวชานเอาไปให้พวกนั้นเอง" ชานชองพูดขึ้น

"แล้วการบ้านนายล่ะ"นิชคุณหลี่ตามองชาน

"ชานจะเริ่มพรุ่งนี้นะ"ชานชองผลัดวันทันที

"นิสัยไม่ดี..ข้อสอบวิชาภาษาอังกฤษคุณจะให้แทคออกให้..คุณจะไม่ช่วยด้วย" นิชคุณเชิดหน้าใส่

"อย่าสิคุงคุง..หมอนี่มันเด็กป.โทแล้ว" ชานชองรีบนวดไหล่ให้คนตัวขาวอย่างรวดเร็ว

"กินเสร็จคุณต้องทำงานส่งอจ.กับลูกค้า..นาย2คนเชิญสวีตดี๊ด๊ากับกองข้อสอบไปนะ" นิชคุณยิ้มร่าตักอาหารเข้าปาก

หลังจากทานอาหารกันเสร็จ นิชคุณก็ปลีกตัวเข้าไปที่ห้องทำงานของตน ทิ้งหมียักษ์ไว้กับแมวยักษ์2ต่อ2

"คุณควานลองทำแบบนี้นะครับ" แทคยอนแนะนำวิธีจำข้อสอบ

"เป็นไงบ้าง.." นิชคุณเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยสีหน้าอิดโรย ขณะนี้เป็นเวลา1ทุ่มตรง

"ก็ดีครับ..คุณควานทำได้ดีครับ..ถ้าเราทำแบบนี้ทุกวันผมเชื่อว่าคุณจะสอบผ่าน" แทคยอนพยักหน้าให้ชานชองที่ดูอ่อนระโหยโรยแรงราวกับถูกดูดวิญญาณไป

"ทานอะไรสักหน่อยไหมครับ" แทคยอนลุกขึ้น เค้าหายแว๊ปเข้าไปในครัวออกมาพร้อม นมสดอุ่นๆแก้วโต และกล้วยลูกใหญ่ที่หั่นใส่จานอย่างดี

"ส่วนอันนี้ของคุณครับคุณควาน..กลับไปถึงบ้านค่อยดื่มนะครับ ทานตอนนี้เดี๋ยวหลับระหว่างขับรถ" แทคยอนเริ่มเก็บหนังสือไปเรียงเข้าที่ เค้าแพ็คอาหารใส่กล่องให้ชานชองกลับไปอุ่นทานที่บ้าน

"คุงคุงชานกลับแล้วนะ..เสียศูนย์จริงๆเหนื่อยยยยมากกกก"ชานชองกอดลาเพื่อนก่อนกลับบ้าน

"คุณนิชคุณไม่ทานนมรึครับ" แทคยอนยื่นแก้วนมให้เมื่อคนผิวขาวเดินกลับมาที่โถงทางเดิน

"ถ้ากินตอนนี้ฉันจะทำงานไม่เสร็จและตกงานนะ" นิชคุณยกมือขยี้ตา

"30นาทีแล้วผมจะปลุกคุณ" คนผิวเข้มส่งแก้วนมใส่มือคนผิวขาว

"ไม่เอาหล่ะ" นิชคุณส่ายหน้าหาวหวอด

"กินซะ" แทคยอนตาขวางแยกเขี้ยวใส่คนผิวขาว

"เอ่อ..กิน..กิน" นิชคุณรู้สึกว่าเค้าเห็นแทคยอนขู่เค้าชั่วแวปนึง

"ไปนอนนะครับคนดี" คนผิวเข้มตวัดแขนอุ้มตัวคนผิวขาวลอยขึ้นจากพื้นจนนิชคุณตกใจ

"เหว๋อ!!" คนผิวขาวร้องลั่น

"เป็นเด็กดีนะครับ..เข้านอนซะ30นาทีผมจะปลุก "แทคยอนพูดจบก็เดินออกไปนั่งอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ที่อ่านค้างไว้

"คุณนิชคุณ ..." แทคยอนสะกิดปลุกนิชคุณที่เตียงนอน

"ถ้าคุณไม่ลุก..ผมจะจูบ" แทคยอนขึ้นคร่อมตัวคนผิวขาวบนเตียงนอน เค้าประสานนิ้วมือเข้ากับนิ้วมือคนผิวขาว

"อืม..อือ" คนผิวขาวรู้หวานแปลกๆ เค้าลุกขึ้นมานั่งเช็ดปากตัวเอง แถมเค้ายังรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาด้วย

"แทคอาบน้ำเหรอ..คุณปวดฉี่" คนผิวขาวยืนโดดไปโดดมามาหน้าห้องน้ำตัวเองโดยลืมคิดไปว่าบ้านเค้ามีห้องน้ำมากว่าห้องเดียว

"ผะ..ผม..เข้านานครับ"คนผิวเข้มผงะเมื่อเค้ารู้สึกตัวขึ้นมาขณะลงมือลักหลับคนผิวขาว  เค้ารู้สึกคล้ายกับว่าจะมีอารมณ์ตอนที่อยู่กับนิชคุณสองคน เค้าคิดว่าอาจเป็นเพราะหนังสือเล่มนั้นมันมีหนังสือโป๊เล่มบางๆสอดแทรกอยู่ แทคยอนเปิดผ่านๆไปแต่เค้ากลับมีอารมณ์กับมันและเค้าก็ไม่มีสติพอจะควบคุมความคิดได้

"เอ๊ะ!!..อา.."นิชคุณรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำอีกห้อง เค้ารู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว..เค้าฝันแปลกๆ..ฝันว่ากอดจูบกับแทคยอน..และเค้าสมยอม"

ทั้ง2ต่างช่วยตัวเองเสร็จและออกมาเจอหน้ากัน นิชคุณกลับไปทำงานต่อ แทคยอนเริ่มนั่งตาปรืบ ตกดึกจนเวลาเกือบตี2คนผิวขาวทำงานเสร็จและเพิ่งนึกขึ้นได้ เค้าเดินออกมาและเจอคนผิวเข้มนั่งหลังตรงกรอกตาไปมา

"พระเจ้า!!..ขอโทษ" นิชคุณสะกิดแทคยอน คนผิวเข้มเดินตามมาหยุดหน้าห้องนิชคุณเหมือนทุกวัน และเหมือนเดิมเช่นทุกวันที่คนผิวขาวต้องจับมือแทคยอนมานั่งที่เตียงนอน

"ขอโทษที่ทำให้ต้องนอนดึกไปด้วย" คนผิวขาวเกี่ยวสร้อยที่คอให้แทคยอน คนผิวเข้มรับสร้อยอย่างว่าง่ายและหลับตาลง

นิชคุณหันมองหน้าแทคยอน หัวใจเค้าเต้นกระหน่ำ ในฝันเค้าถูกกอดจูบอย่างรุนแรง  และเค้าก็ตอบสนองทุกสัมผัส บางทีเค้าเค้าคงต้องเข้าผับอีกครั้ง หาผู้หญิงสักคนสนองความไคล่อย่างปฎิเสธไม่ได้...

"ชาน..มารับหมอนี่ไปอยู่ด้วยสักวันสิ" นิชคุณโทรหาชานชองในมื้อเช้าระหว่างที่คนผิวเข้มยังหลับสนิท

"โทรมาแต่เช้าเลยคุงคุง มีเรื่องอะไรรึเปล่า" ชานชองขยี้ตาเบาก่อนเหลือบมองนาฬิกา

"คุณจะไม่อยู่บ้านวันนึง นายเอามอเตอร์ไซต์มาแล้วเอารถคุณไปนะ" นิชคุณไม่อยากให้แทคยอนร่วงจากรถ

"อืม.แล้วต้องมาส่งกี่โมง" ชานชองถาม

"ไม่ต้องมา..บอกแล้วไม่อยู่บ้าน" นิชคุณพูดเสียงเอือมๆ

"คุงคุงทะเลาะกันเหรอ..จะไม่ให้หมอนั่นนอนวันนึงใช่ไหม" ชานชองลุกขึ้นมานั่งงัวเงีย

"ธุระชาน.."คนผิวขาวพูดเสียงเเข็ง

"อืม..ทำไมต้องโกรธ..งั้นเดี๋ยวชานออกเลยละกัน..บอกคุณแทคยอนด้วยทำกับข้าวเพื่อหน่อย" ชานชองกระโดดลงจากเตียงทันที

"มาบอกเองชาน..."คนผิวขาวพูดจบก็วางสายทิ้งทันที

"โกรธแน่ๆ"ชานชองเดินบิดขี้เกียจเข้าห้องน้ำ

"ตื่น!!"นิชคุณฟาดหมอนใส่คนผิวเข้มที่หลับยาวผิดปกติ

"อืม..อา"แทคยอนเงยหน้าขึ้นจากโซฟา  เค้าบิดขี้เกียจและยิ้มรับอรุณให้คนที่นอนเตียงข้างๆ

'หัวใจแกเป็นบ้าอะไรคุณ แกจะเต้นแรงทำไม แกอย่ามาโรคจิตหมอนี่ผู้ชายนะ'นิชคุณทำหน้าบึ้งตึ้งกลับ เค้าหมุนตัวและเดินออกจากห้องไป

"คุณจะทานอะไรครับเช้านี้" แทคยอนอาบน้ำแปรงฟันเสร็จเค้าก็เดินออกมาถามเจ้าของบ้าน

"ไม่ล่ะฉันจะไปกินข้างนอก..นายทำใส่กล่องแล้วไปกินที่บ้านไอ้หมีเลย..วันนี้ฉันไม่อยู่..เก็บเสื้อผ้าไปด้วยเพื่อฉันไม่กลับ" คนผิวขาวพูดโดยไม่มองหน้าแทคยอน

"ธุระรึครับ..เดินทางดีๆปลอดภัยนะครับ" แทคยอนตอบด้วยท่าทีเป็นมิตร

'ชิ!!..'นิชคุณเบ้หน้าใส้คนผิวเข้มแวบนึง

"ดีครับคุณชาน.." แทคยอนโค้งตัวคำนับชานชองเหมือนเช่นทุกวัน

"เตรียมตัวเสร็จแล้วเหรอ.." ชานชองมองข้าวของที่ดูเหมือนเพื่อนเค้าจะเป็นคนจัดแจงให้ บรรยากาศรอบๆห้องอบอวลไปด้วยความอึดอัด คนตัวใหญ่ยืนมองสร้อยคอเศร้าอยู่ที่หลังกรอบประตู นิชคุณเดินกระฟัดกระเฟียดไปทั่วห้อง

"คุงคุง...นายเป็นอะไร"ชานชองลากเพื่อนออกไปที่ระเบียงบ้าน

"คุณ..เครียดเรื่องงาน..อยากอยู่คนเดียว" นิชคุณเบ้หน้าหนี

"อย่ามาหลอกชานนะคุงคุง.." หมีชานบีบแขนนิชคุณแน่นขึ้น

"ฉันอยากเที่ยว..ฉันเครียดจะบ้าอยู่แล้ว..ต้องใช้ชีวิตอย่างกับแม่ลูกอ่อนต้องคอยดูแลลูกบ้านใครก็ไม่รู้" นิชคุณตวาดเสียงดัง

"......."

แทคยอนยืนพิงกำแพงอยู่อีกด้าน

"คุณชานครับ..คุณแวะบ้านผมได้ไหมผมอยากกลับไปเอาของที่บ้านครับ"แทคยอนตะโกนบอกชานชอง เค้ากลั้นน้ำตาและพยายามพูดน้ำเสียงที่ปกติที่สุด

"อะ..อืม..รอแปป"ชานชองตะโกนตอบ

"ถ้าคุงคุงไม่อยากทำ..ก็ไม่ควรทำตัวแบบนี้..นี่มันไม่สมกับนายเลย..แล้วสร้อยนี่..คนเริ่มเรื่องเป็นนายจำไว้ล่ะ" ชานชองขยี้หัวเพื่อนเบาๆ

"ไปเถอะ.."ชานเรียกแทคยอนออกจากบ้านนิชคุณ คนผิวเข้มส่งสายตาละห้อย

"ถ้านายไม่อยากไป..ฉันอยู่เป็นเพื่อนนายที่นี่ได้นะ" ชานชองพูดขึ้น

"พาไปซะชาน..คุณไม่สะดวก" นิชคุณพูดโดยไม่มองหน้าแทคยอน

'อย่าทำหน้าเป็นลูกหมาถูกทิ้งแบบนั้นได้โปรด'

"ผมอยากกลับบ้านครับ...ผมอยากไปเดินตลาด" แทคยอนยิ้มร่า

"วันนี้นายอยากเที่ยวเหรอ" ชานชองเลิกคิ้วมองคนตัวใหญ่

"ผมไปคนเดียวได้..ผมไปจ่ายตลาดคนเดียวบ่อย..ถ้าคุณไม่ไว้ใจผม ผมไปกับเพื่อนข้างบ้านก็ได้ช่วงนี้ยัยนั่นคงอยู่บ้าน" แทคยอนยิ้มเจ้าเล่ห์

"เดี๋ยวนะครับ"มือใหญ่หยิบมือถือออกมาโทรหาโจควอน เค้าขอร้องให้โจควอนไปเที่ยวเป็นเพื่อนด้วย

"คุณไปส่งแค่หน้าบ้านผมก็พอ...คืนนี้ผมค้างบ้านควอนได้..พ่อแม่ยัยนั่นไม่ว่าหรอกครับเราสนิทกันครับ..ช่วงนี้ผมไม่กลับบ้านควอนคงโกรธผมมากแน่ๆเลย" แทคยอนยิ้มร่า

"อืม.." ชานชองหันมองเพื่อนที่ยืนกัดริมฝีปากทำหน้าบอกบุญไม่รับ

"งั้นไปเลยละกัน..คุงคุงชานไปแล้วนะ" ชานชองแบกกับข้าวของตัวเองขึ้นรถ แทคยอนหันมองนิชคุณตาละห้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นรถ

คล้องรักจับเธอ5

 

หลังจากจัดห้องกันเสร็จเรียบร้อย หมียักษ์และเด็กแก้มบวมลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋าตัวเอง

"พวกนายจะกลับเลยเหรอ" นิชคุณถามเพื่อนและรุ่นน้อง

"อืม...ง่วงล่ะ"ชายหนุ่มร่างใหญ่ดวงตาหรี่ปรืบ ขอบตาตาช้ำราวคนอดนอนมา10วันเอ่ยตอบ  พลางยกมือขึ้นปิดปาก เค้าหาววอดมาสักระยะแล้ว

"ขับรถดีๆนะชาน...พาด้งส่งให้ถึงบ้านด้วยล่ะ"เพื่อนผิวขาวเดินไปส่งเพื่อนซี้ที่หน้าบ้าน เค้ายกมือขึ้นโบกไปมา เมื่อเพื่อนๆจากไป นิชคุณเริ่มรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่ต้นคอของตัวเอง

'ย่าห์...ชอบทำให้กลัวอยู่เรื่อยเลย' คนผิวขาวเอ็ดตะโรในใจ

"ง่วงก็ไปนอนสิ..พวกฉันจัดเตียงให้นายแล้วนี่" คนผิวขาวเงยหน้าขึ้นพูดกับคนแปลกหน้าข้างกาย

"......."

ไม่มีเสียงตอบ มีแต่ดวงตาปรืบผ่านกระจกแว่นเนื้อหนาจ้องมองมาที่ลาดไหล่สีขาวนวลเนียลของเค้าราวกับพวกหื่นกระหายอยากกระโดดขึ้นเตียงเต็มแก่

"ฉันขอโทษ..เข้านอนกันเถอะนะ"นิชคุณจับมือแทคยอนเบาๆ เค้าจูงคนตัวใหญ่เข้าห้องนอนอย่างถือวิสาสะ เจ้าของมือหยาบกระด้างยอมเดินตามอย่างว่าง่ายราวกับหมาเดินตามเจ้าของ

            คนผิวขาวเอนกายลงนอนบนเตียง คืนนี้เค้าเลือกนอนที่มุมเตียงเผื่อว่าคนข้างกายเค้าจะได้จับสร้อยที่คอเค้าได้ถนัด แทคยอนค่อยๆทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาข้างเตียงนิชคุณในตำแหน่งที่ดูว่าจะหลับสบายที่สุด

 

            “จะเป็นอะไรไหมถ้าผมขอ...” คนผิวเข้มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานยวบยาบจนนิชคุณขนลุก

"นอนซะ..หลับฝันดีนะ"นิชคุณเกี่ยวสร้อยที่คอส่งให้คนตัวใหญ่จับ

คนผิวเข้มที่เพิ่งทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาหลับทันทีที่นิ้วมือสัมผัสสร้อยเส้นบาง  นิชคุณเพ่งพินิจใบหน้าเรียวตอบอย่างสงสัยในหลายๆความรู้สึก เค้าค่อยๆสังเกตุทั้งรูปหน้า แพขนตาบางสั้นที่เหมาะกับผู้ชาย สันจมูกเรียวยาวได้รูปกับริมฝีปากที่หยักโค้งได้ทรงสวย ‘หมอนี่หน้าตาดีพอควรเลยนะ ทั้งสัดส่วนรูปร่างดูดีไปเสียหมด จะแปลกก็ตรงอารมณ์ขึ้นๆลงๆนี่แหละ  นิสัยแบบนี้รับมือยากจริงๆ’ นิชคุณหรุบตาลง

 “อย่าคิดมากคุณนอนเถอะ...คิดไปก็ไม่ช่วยให้อะไรที่ขึ้น..นายหาวิธีปลดสร้อยคืนหมอนี่แทนดีกว่านะ” คนผิวขาวถอนลมหายใจยาวก่อนจะเข้าสู่ห้วงนินทราเช่นเดียวกับเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ของเค้า

6โมงเช้าแทคยอนตื่นขึ้นมาด้วยความเคยชิน เค้าลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆห้องนอนที่ไม่รู้จักแต่ก็ไม่ติดใจอะไร นี่ไม่ใช่คืนแรกที่เค้าตื่นนอนขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองไม่ได้นอนอยู่ที่บ้านตัวเอง  แทคยอนเดินวนไปวนมาเพื่อหากระเป๋าเงิน กุญแจบ้านและมือถือ หรืออะไรที่เค้าเห็นตรงหน้า คนตัวใหญ่เปิดเน็ตหาพิกัดบ้านตัวเอง  เช้านี้เค้ามานอนอยู่ในบ้านใครไม่รู้  แล้วเค้าก็ไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหนในเกาหลี  แต่ดูเหมือนจุดที่เค้าอยู่จะไม่ห่างจากมหาลัยมาก คนที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆตัวเค้าคงเป็นเจ้าของบ้าน แต่แทคยอนคงไม่รีบปลุกคนๆนั้นขึ้นมาเป็นแน่

 “หนาวจังเมื่อคืนฝนตกเหรอ...ฮ้า...ฉันล่ะเกลียดตัวเองจริงๆ” แทคยอนบ่นพึมพำกับตัวเอง

"หึ..อืม...เอ๊!แทค!"คนผิวขาวลืมตาตื่นและพบว่าเค้านอนอยู่ในห้องนอนคนเดียว  นิชคุณรีบลุกขึ้นจากเตียง เค้ารีบออกไปดูเจ้าแมวจรที่เค้าเก็บมาเมื่อคืน

10โมงกว่าแล้ว อีก3ชม.นิชคุณมีนัดประชุมงานกับลูกค้า หมีชานจะขับรถมารับเค้าไปส่งที่ทำงาน นิชคุณเดินไปรอบบ้าน เค้าตรวจดูทุกอย่างในบ้านและพบว่าของอยู่ครบ ที่หายไปมีแค่เจ้าแมวตัวใหญ่กับข้าวของของมัน

"กลับไปแล้วเหรอ ให้ตายสิจะออกไปไหนทำไมไม่ปลุกเจ้าของบ้านก่อนล่ะ โอ้ย!!”นิชคุณยกมือขึ้นกดหัวตา

"ชาน..หมอนั่นไปไหนไม่รู้"คนผิวขาวรีบกดมือถือหาเพื่อนคนสนิท

"อ่า...คุงคุงดูกล้องวงจรปิดหน้าบ้านสิ" น้ำเสียงชานชองแหบพร่ากว่าปกติ เพราะเค้ามักออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อออกไปวิ่ง ออกกำลังกายยืดเส้นยืดสาย

"ขอบคุณนะชาน..ทำไมคุณถึงคิดไม่ได้นะ" คนผิวชาวรีบปรี่ตัวไปที่โน้ตบุ๊คในห้องนอน เค้ารีบเปิดมันและตั้งค่าย้อนกลับทันที

            “6โมงเช้า...รีบไปไหนกันเนี่ย” นิชคุณบ่นพึมพำ

"กลับบ้านรึเปล่า" หมีชานถาม

"แต่ถ้าไม่ได้กลับล่ะ...ทำงานเหรอ...อ๊า" นิชคุณกระโดดไปมาอย่างไม่สบอารมณ์

"งั้นเดี๋ยวชานแวะไปดูที่บ้านคุณแทคกับที่ทำงานให้ก่อนละกัน"หมีชานพยายามให้ความช่วยเหลือ ดวงตาหมีมองไปรอบๆ เค้าสะดุดเข้ากับร่างคนๆนึงที่เดินวนไปวนมาอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะใกล้ๆบ้านเพื่อนตัวขาว เจ้าของมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบต์พารถจอดเข้าในซองมอเตอร์ไซต์ก่อนจะวิ่งข้ามถนนมาหาคนที่เค้าตามหา

"คุณแทคยอน...หลงทางรึไง..คุงคุงห่วงคุณจะแย่แล้ว" ชานชองถาม

 

"....."

ร่างใหญ่ไร้เสียงตอบ และไม่แม้แต่ตอบสนองหรือเงยหน้ามาฟังคนที่เดินเข้ามาทักเค้าเลย

"แทคยอน..คุณเป็นอะไร" ชานชานย่นคิ้วถามอย่างสงสัย มือใหญ๋หนาของชานของชานจับเข้าที่แขนกำยำของคนผิวเข้ม เค้าสังเกตุว่าแทคยอนไม่มีสติ ไม่รับรู้การมาของเค้า

"เฮ้ย!!..นาย" ชานชองพูดเสียงดังขึ้น เค้าจับปลายคางแทคยอนให้เงยหน้าขึ้นมองเค้า สายตาที่ว่างเปล่า สายตาที่จับจ้องเค้า สายตาของคนที่ไม่รู้จักกัน

"แทคยอน..ตัวคุณเย็นมากเลยนะ..อยู่ตรงนี้มานานรึยัง..นี่อะไร..ซื้อกับข้าวเหรอ..."ชานชองลองคุยกับแทคยอนระหว่างต่อสายถึงนิชคุณ

"..กลับบ้าน....." มีเพียงคำตอบสั้นๆ เพียงคำตอบเดียวและการเดินเท้าของคนร่างใหญ่ที่อยู่ๆก็ลุกเดินเป็นวงกลม

"คุงคุง..ชานเจอเค้าแล้ว..นายเอาผ้าห่มมาหลายๆผืนนะ..เตรียมขวดน้ำร้อนมาด้วย..โทรหาแม่นายซะเราจะไปโรงพยาบาลแม่นาย..มีบางอย่างผิดปกติแน่"ชานชองรั้งข้อมือหนาของแทคยอนไว้ไม่ให้เดินเป็นวงกลม

"ชาน" นิชคุณเทียบรถข้างสวนสาธารณะ  เค้ารีบหยิบกองผ้าห่มออกมาจากรถพร้อมขวดน้ำร้อนตรงดิ่งไปที่นัดหมาย

"พวกคุณมาทำอะไรกันครับ" แทคยอนตีหน้าสื่อถาม เค้าได้สติระหว่างรอนิชคุณ

"มาหานายน่ะสิ..บ้าชิบ!! ตัวซีดหมดแล้ว" นิชคุณรีบเอาผ้าห่อตัวแทคยอน เค้ายัดขวดน้ำร้อนไว้ที่หน้าอกคนผิวเข้ม

"เกิดอะไรขึ้นชาน"นิชคุณเห็นชานชองทำหน้าไม่ค่อยดี

"คุงคุง..แม่ชานให้พาเค้าไปหาแม่นาย..เราฝังชิพหมอนี่กันเหอะ"ชานชองเรียกนิชคุณมายืนคุยห่างจากตัวแทคยอนที่นั่งรอในรถตาปริบๆ

"เค้ามีภาวะความจำเสื่อมระยะสั้น..อาจเกิดจากภาวะลมชัก..หรืออะไรไม่รู้ล่ะ...ถ้าไปเป็นในพื้นเสี่ยงอันตราย..ชานว่าไม่ดีแน่.."ชานชองเบ้หน้า

"งั้นพาไปก็ได้นะ..แต่เจ้าตัวล่ะเค้ายินดีรึเปล่า..พ่อเค้าก็เป็นหมอเจ้าของโรงบาลใหญ่เราไม่ต้องขออนุญาติเหรอ"นิชคุณตีหน้าเครียด

"พาไปก่อนละกันนะ"ชานให้คำตอบ

นิชคุณขับรถพาแทคยอนไปโรงบาล ชานชองขับบิ๊กไบต์ตามไปติดๆ

"ฝังชิพเหรอครับ...ทำไมล่ะครับ" แทคยอนทำตาโตเอียงคอถามอย่างสงสัย

"นายหายตัวไปร่วม4ชม.พวกฉันเป็นห่วงกันแทบบ้า" นิชคุณขมวดคิ้วใส่แทคยอน

"ผมกำลังจะหาทางกลับบ้านแต่แบตมือถือมันหมด..ผมเลยจำทางกลับไม่ได้..แล้วผมก็รู้สึกเหมือนอยู่ดีๆก็นึกอะไรไม่ออก..แล้วคุณชานโผล่มาถามอะไรผมไม่รู้..ผมไม่เข้าใจคำถามคุณเลย..แต่คุณไม่ต้องตกใจครับ..ผมเป็นมาหลายครั้งแล้ว" แทคยอนตอบหน้าสื่อตาบาน

"ตั้งแต่เมื่อไหร่"ชานชองรีบถามทันที

"ก่อนหน้านี้ตั้งแต่อุบัติเหตุวันนั้น แต่ช่วงนี้ผมเป็นบ่อยแทบทุกอาทิตย์เลย..ที่ผมกลับเกาหลีช้าเพราะผมตกเครื่องน่ะครับ..ผมพยายามคิดแล้วแต่ผมไม่รู้ว่าทางออกประตูไปที่สนามบินอยู่ไหน ทั้งที่ผมเห็นมันอยู่ตรงหน้า" แทคยอนเจื้อยแจ้ว

ชานชองออกจากห้องไปเค้าไปพบแม่ตัวเองและแม่นิชคุณ เค้าเล่าอาการแทคยอนให้ฟัง

แทคยอนตัดสินใจจะยอมให้ฝังชิพง่ายๆ

"คุณ..ช่วงนี้ดูเค้าดีๆนะลูกแม่ฝากหน่อย"หญิงสาวพูดกับลูกตัวเอง

"แม่พูดเหมือนรู้จักเค้า"นิชคุณเลิกคิ้วถาม

"ถ้าพ่อเค้าเป็นหมอ..และเป็นคนเกาหลี..วงการมันแคบนะเราก็รู้...เค้าหาตัวลูกชายมาสักระยะแล้ว..ช่วงนี้เราก็เป็นเด็กดีอยู่บ้านมากขึ้นนี่" ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกชายเบาๆ

"แม่จ้างนักสืบเหรอ"นิชคุณกระโดดตัวลอย

"แค่อาทิตย์นี้..ก็เห็นใกล้สอบแล้ว ...ถ้าสอบตกเธอต้องมาเรียนบริหารและมาฝึกเเทงเส้นให้เป็นนะคิ คิ"หญิงสาวสูงวัยหัวเราะน้อยๆ

"ผมไม่ตกหรอก..คณะผมสอบน้อย..ผมมีแต่ทำงานเท่านั้นแหละ"นิชคุณย่นจมูก

"งั้นก็กลับไปทำงานสิ..อีกกี่ชม.ลงสนามล่ะ..อย่าไปเตะหัวใครเข้าอีกนะ..พ่อเค้าคงไม่ใจดีเท่าพ่อเด็กนี้" ผู้เป็นแม่ตีหน้าเครียดขึ้นทันที

"งั้นผมลาเลยนะครับ"นิชคุณไหว้แม่และรีบกลับมาดูคนผิวเข้มที่นั่งรออยู่ที่หน้าห้องตรวจ

"ผมลงสนามไม่ได้ไปอีกนานเลย..ช่วงนี้ผมจะรับงานแทน"นิชคุณก้มหน้าซุกคอหญิงสาวสูงวัย

"ถ้าผมถอดสร้อยนี่ไม่ได้...แม่คงได้ลูกเขยแทนลูกสะใภ้แน่เลยครับ" นิชคุณยิ้มเจื่อนๆอย่าเศร้าใจ

"ถ้าเป็นเด็กนี่..แม่รับได้นะ...ประวัติเค้าสวยกว่าแฟนลูกทุกคนที่เคยผ่านมาซะอีก" หญิงสาวสูงวัยลูบหัวลูกชาย

"ฝากดูแลเค้าหน่อยนะคุณ"แม่นิชคุณตบบ่าลูกสาวเบาๆ

 

"คุงคุงประชุมกี่โมง"ชานชองถาม

"โอ๊ะ!!.คุณต้องไปแล้วเอาไงดีล่ะ" คนผิวขาวกันมองเพื่อนซี้พร้อมทำหน้าตาเลิกลั่ก

"แทคยอนคุณอยู่ตรวจสุขภาพที่โรงบาลกับแม่ผมก่อนนะครับ..เดี๋ยวผมไปส่งคุงคุงเสร็จแล้วจะกลับมารับคุณกลับ" ชานชองฝากแม่ให้ดูแลแทคยอนแทนเค้า

"แต่ก่อนไปแม่ว่าลูกพาหนูแทคไปทานข้าวก่อนดีกว่านะ..ยังอีกตั้ง2ชมไม่ใช่เหรอ"แม่ของชานชองลูบเเขนชานชองเบาๆ

"ครับม้า" ชานชองรับคำว่าง่าย นิชคุณพาไปร้านอาหารสุดโปรดใกล้ๆโรงพยาบาล

"ผมซื้อของสดมา ผมทำอาหารให้พวกคุณทานได้ ผมทำอร่อยกว่าอาหารพวกนี้" แทคยอนพูดขึ้นหน้าตาเชย

"เย็นนี้ละกันนะ..เดี๋ยวคุณต้องไปธุระแล้วก็ไปมหาลัย..นายไปด้วยกันไหม. .ห้องสมุดมหาลัยปิดแต่สโมสรเราเปิด..นายเป็นนักเรียนทุนนี่ อันดับ1ของมหาลัย.นายเป็นพี่ติวให้หมีชานแทนฉันหน่อยสิ....แค่อ่านๆแล้วก็ตั้งคำถามยากๆน่ะ..ที่สโมสรมีหนังสือโจทย์ข้อสอบเยอะแยะเลย" นิชคุณเจือยเเจ้ว

"แล้วทุนหมอนี่ล่ะคุงคุง..อันดับ1ไม่ได้แปลว่าไม่ต้องอ่านหนังสือของตัวเอง..หรือไม่ต้องพยายามนะ" ชานชองให้เหตุผล

"ปีนี้ผมหมดสิทธ์ได้ทุนแล้วครับ..ผมขาดเรียนเยอะเกิน..ผมจะจ่ายเงินเอง..แต่ปีหน้าผมจะไม่พลาด" แทคยอนตอบหน้าเคร่งเครียด

"ฉันขอโทษ"คนผิวขาวทำหน้าสลดลงทันที

"ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับครับคุณนิชคุณ" คนผิวเข้มรีบปฎิเสธ

"ผมขาดเรียนนานไปเท่านั้น..และมันเป็นการตัดสินใจของผมเอง" แทคยอนเลือกใช้แต่ภาษาสุภาพทั้งชุด

"ฉันว่านายเลิกใช้ภาษาสุภาพดีกว่านะ อายุเราเท่าๆกัน"คนผิวขาวพูดขึ้น

"ไม่ดีหรอกครับ"แทคยอนปฎิเสธพร้อมส่ายหน้าส่ายมือยิกๆ

"ตามใจนายละกัน"คนผิวขาวทำหน้าบอกบุญไม่รับ

 'หมอนี่บางทีก็เข้าถึงง่าย บางทีก็ยาก’นิชคุณสะกิดแขนชานชองให้ช่วยพูด แต่หมียักษ์ส่ายหน้า

"งั้นตกลงตามนี้นะ..ถ้าส่งฉันแล้วชานนายไปรอที่สโมสรเลย..ขากลับเดี๋ยวคุณกลับเอง.นี่ยาของแทค..ชานอย่าลืมเตือนให้แทคกินด้วยนะ”  คนผิวขาวกำชับเพื่อนตัวใหญ่

 

----บ่ายกว่าๆหลังนิชคุณกลับมาจากการทำงาน เค้ามาสนามบอลเพื่อลงซ้อมบอลกับเพื่อนในมหาลัย

 

"นายง่วงเหรอ"ชานชองไปรับแทคยอนจากโรงพยาบาลและตรงดิ่งมาสโมสรมหาลัย เค้าถามเมื่อเห็นแทคยอนปรืบตาหลังจากอ่านหนังสือประวัติศาตร์โลกรวดเดียวครึ่งเล่มในเวลาอันรวดเร็วจนชานชองแอบคิดว่านี่อาจเป็นความต่างระหว่างคนอัจริยะกับคนทั่วไป

"....."แทคยอนส่ายหัว เค้าใช้นิ้วกรีดกระดาษเปิดหน้าถัดไป และตั้งหน้าตั้งตาอ่าน

"คุงคุง..นายพักครึ่งรึยัง.."ชานชองเดินออกมายืนตรงกรอบประตูห้องสโมสร เค้าโทรหาเพื่อนสนิทที่เพิ่งออกจากสนามมาหมาดๆ

"มีอะไรรึเปล่า" นิชคุณหันมองไปยังห้องสโมสร

"พัก15นาทีได้ไหม" ชานชองถามนิชคุณ

"จะถามให้" คนผิวขาววิ่งกลับไปหามินจุนเคเพื่อขอเวลาพัก

"ok"นิชคุณวิ่งกลับมาที่ห้องพักของสโมสร แทคยอนกำลังนั่งตาปรืบหัวโคลงไปโคลงมา

"ชานว่าเค้าง่วง...ให้นอนหน่อยไหม..ตื่นตั้งแต่เช้านี่" ชานชองกระซิบข้างหูนิชคุณเบาๆ

คนผิวขาวใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดตามตัวตัวเองจนรู้สึกว่าสะอาดไม่มีเหงื่อ เค้ากระโดดขึ้นไปนอนบนนั่งบนโซฟายาวสุดแสนจะนุ่มในห้องชมรม

"แทค!!...มานี่สิ" นิชคุณควักมือเรียกคนผิวเข้มที่ยังไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องอีกคน

"คุณ!!"คนผิวเข้มผงกหัวขึ้นจากหนังสือตรงหน้า

"มานั่งนี่เร็ว"นิ ชคุณควักมือเรียกซ้ำ เค้าใช้นิ้วเกี่ยวสร้อยคออกมาจากต้นคอตัวเองให้แทคยอนเป็นเชิงสัญลักษณ์ คนผิวเข้มปิดหนังสือและลุกเดินไปนั่งข้างคนผิวขาว

"นอนลงไปสิ"นิชคุณให้คำแนะนำ

แทคยอน2จิต2ใจจนหมีชานต้องเดินมาช่วยกดตัวคนร่างใหญ่นอนลงไปกับโซฟา นิชคุณจับมือแทคมาแตะสร้อย ไม่กี่วินาที คนตัวใหญ่ก็สงบนิ่งลง

"ลูกแหง่จริงๆ" อูยองเบ้หน้าเดินเข้ามาในห้อง

"ประเด็นคือเจ้าตัวรู้ไหมว่าแม่ตัวเองตายเมื่อไหร่"คิมมินจุนเดินเข้ามาในห้องพักนักกีฬา เค้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะเดินมาลูบหัวแทคยอนเบาๆ

"ฉันจะไม่ถือสาหาความกับนายนะเจ้าเด็กขาดความอบอุ่น" มินจุนเคพูดจบก็เดินออกจากห้องสโมสรไป ก่อนไปเข้าบอกรุ่นน้องว่าไม่ต้องลงสนามแล้ว มีข้อความจากแม่ส่งมาถึงเค้าเมื่อเช้า เค้ารู้เรื่องทั้งหมด และแม่เค้าขอให้เค้าทำดีกับแทคยอน

"พี่พูดเหมือนรู้อะไร"อูยองถามขึ้น

"รู้ว่ามันเป็นความลับเด็กน้อย" มินจุนยกนิ้วขึ้นจรดปากอูยอง

-------