หลังจากแทคยอนตื่นนิชคุณก็พาแทคไปทำแผลที่โรงบาลจากนั้นก็พาแทคยอนกลับบ้าน ชานชองกลับบ้านมาช่วงเย็นๆ เพราะน้องชายบังเกิดเกล้าโทรบอกเค้าว่ากินข้าวแล้วและกำลังไปโรงพยาบาล ชานชองเลยแวะไปทำธุระส่วนตัว เมื่อชานชองกลับมา เค้าเจอแทคยอนกับนิชคุณที่หน้าคอนโด ดูบรรยากาศรอบตัวของทั้ง2 แล้วก็รู้สึกเบาใจขึ้น
" ไงแทค..หวัดดีครับนิชคุณ" ชานชองเดินเข้ามาทักน้องชายและเจ้าตัวก่อเรื่องอย่างอารมณ์ดี วันนี้ก็จะเป็นอีกคืนที่นิชคุณจะอยู่ดูแลแทคยอน และอาจจะเป็นอีกหลายคืนจนกว่าน้องชายเค้าจะสามารถตัดไหมที่แผลได้ นั่นก็ราวๆ7-10 วัน
ชานชองรู้สึกไว้ใจนิชคุณขึ้นมาบ้าง นิชคุณดูเหมือนจะสงบศึกชั่วคราวเพราะรู้สึกผิดอยู่แน่ๆ วันนี้ทั้งวันนิชคุณดูแลน้องเค้าได้ดี ทั้งหาซื้อเสื้อผ้าจ่ายตลาด และพาไปไปทำแผล ในขณะที่ไม่ทำให้งานตัวเองเสียหาย
" พรุ่งนี้แทคจะไปทำงาน" แทคยอนพูดขึ้นขณะทั้ง3 นั่งทานข้าวกันในห้อง
" มือขวาใช้ไม่ได้จะไปทำไม" นิชคุณเลิกคิ้วหรี่ตาอย่างไม่เข้าใจ
" นั่นสิ..แทคพักก่อนดีกว่า " ชานชองให้ท้ายนิชคุณครั้งแรก
" เบื่อจะแย่วันๆเอาแต่นอน..ไปนั่งดูพวกนายทำงานไม่ได้เหรอ" แทคยอนทำเสียงเล็กเสียงน้อย ประชดเมื่อพี่ชายกับเพื่อนเข้าพวกกัน
" ไปก็ได้..แต่ห้ามทำงานนะ" นิชคุณทำเสียงเข้มใส่คนผิวเข้มที่ยิ้มร่าตอบรับคำพูดของเค้า
"..." ชานชองรอบยิ้มไม่ให้ใครเห็น เค้ารับรู้ได้ว่าแทคยอนกำลังมีความสุขจริงๆ
" เฮ้!! หิมะจะตก แผ่นดินจะไหวรึเปล่าเนี่ย เจ้านายเราขับรถมาส่งเจ้าแมวยักษ์ แถมเปิดประตูรถให้ด้วยนะเว้ย" พี่แพนด้าแง้มผ้าม่านมองลงไปเห็นคนทั้งคู่ที่หน้าบริษัท เค้าพูดเสียงดังเพื่อให้น้องๆในออฟฟิตได้ยิน
" ไหนยะ" โจควอนวิ่งปรู๊ดเดียวมาถึงหน้ากระจก เค้ากระชากผ้าม่านทั้งพื้นเปิดออกเพื่อดูสิ่งมหัศจรรย์พันธุ์ลึก
" จริงเหรอครับ" อูยองตามมาดูด้วย
ทั้ง3 คนมองหน้ากันอย่างมีเลสนัย หึหึ
" เอาน่าๆ อย่างน้อยไอคุณมันก็มีความรับผิดชอบบ้างแหละน้า" โจควอนพูดก่อนเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง
นิชคุณเดินนำเข้ามาในออฟฟิตตามด้วยแทคยอน คนผิวขาวเอากระเป๋าเลขาคนก่อนวางบนโต๊ะของเจ้าตัว จากนั้นก็จัดการชงกาแฟให้ตัวเองและแทคยอน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องตัวเอง
" อะไรกันนะเนี่ยเหอะ.." พี่แพนด้าเดินมาล้อเลียนแทคยอนถึงที่
"...." แทคยอนมองหน้าพี่แพนด้าอย่างงงๆ
" หายไปวันเดียวกลับมาถึงกับดูแลกันดีแบบนี้เชียว" พี่แพนด้าพูดเสียงดังกะให้เจ้านายของเค้าได้ยิน
" ดูแลอะไรกัน..." แทคยอนถามอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่ตัวเค้าเองก็รู้สึกสงสัยในตัวนิชคุณเหมือนกัน แต่แทคยอนก็มีความคิดด้านลบด้วยว่า บางทีนิคุณอาจแค่พยายามรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น เค้าพยายามที่จะไม่ให้ความหวังตัวเอง
"กาแฟกินได้ไหม" นิชคุณแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่ตัวแสบพูด เค้าเดินออกมาจากห้องของตัวเองและถามแทคยอนคนเดียว
" อร่อยเหมือนเดิม..ขอบคุณที่จำได้" ดวงตาแทคยอนส่งประกายแวววับ เค้าฉีกยิ้มอย่างมีความสุข จนแทบจะเห็นฟันครบทุกซี่
"....." คนผิวขาวรีบหันหน้าหนีทุกคนในห้อง เค้ารู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนๆ และบางทีตอนนี้หูเค้าอาจจะแดงด้วย ' บ้าเอ๊ยทำไมต้องเขินวะ' คนผิวขาวกัดฟันบ่นกับตัวเอง
โจควอนและอุยองถามอาการแทคยอนอย่างเป็นห่วง
วันนี้ชานชองมีนัดไปดิวงานกับลูกค้า อูยองเลยต้องทำงานในส่วนของบริษัทตัวเอง พอถึงเวลามื้อเที่ยงนิชคุณก็ออกความเห็นว่าจะจัดการเรื่องอาหารกลางวันให้แทคเอง โดยที่อีเหมียวไม่ต้องลุกไปไหน วันนี้ทั้งวันพี่แพนด้า โจควอนและอูยองรู้สึกว่านิชคุณดูมีความสุขเป็นพิเศษ
" กลับมาเป็นลูกหมาแล้วดีใจจัง" พี่แพนด้าเปรย
" เหอะ ๆ จะเป็นลูกหมาไปได้อีกกี่วันกัน" โจควอนจิกกัดตาแก่แดกู
" พี่คุณเนี่ยนะครับลูกหมา" อุยองทำหน้าไม่ถูก
แทคยอนนั่งทำงานในออฟฟิตคนเดียวในขณะที่คนอื่นๆออกไปกินข้าว คนผิวเข้มใช้มือนิ้วซ้ายเคาะเเป้นคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว
" แทค!! " เสียงดุๆดังขึ้น ทำเอาแทคยอนสะดุ้งโหยงตกใจแทบตาย
" มีอะไรคุณ..มาเงียบๆตกใจหมด" แทคยอนเงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ๊ค เมื่อเช้านิชคุณริบแว่นตาเค้าไปเพราะรู้ว่าแทคต้องใช้มันในการทำงาน
" เมื่อวานเราตกลงกันว่ายังไง" นิชคุณเค้นเสียงลอดฟันอย่างหงุดหงิด
" ตกลง?" แทคยอนมองหน้านิชคุณแบบงงๆ
" ไม่มีแว่นน่ะ..อ่านหนังสือออกเหรอ" นิชคุณแยกเขี้ยว
" เอ๊าะ!! อ่อ..แฮ่ " แทคยอนยิ้มแห้งๆ เค้าลืมสนิทเลยว่าวันนี้เค้าโดนสั่งห้ามทำงานเด็ดขาด แล้วเค้าก็คิดว่าเค้าลืมเเว่นตาไว้ที่บ้าน แทคยอนเลยต้องก้มหน้าติดจอคอมเพื่อจะอ่านตัวหนังสือ
" เล่นเกมส์ไม่ได้เหรอ...นะนะ" แทคยอนทำตาแบ้วอ้อนออเซาะ ไถหน้าตัวเองไปกับแป้นคีย์บอร์ด
" แค่เล่นเกมส์นะ.." นิชคุณเน้นเสียง จากนั้นเค้าก็คว้าโน๊ตบุ๊คของแทคยอนไปวางที่โต๊ะทำงานตัวเอง
" คุณ!!..คุณ..เอาโน๊ตบุ๊คแทคไปแล้ว แทคจะใช้เครื่องไหนเล่นล่ะ" แทคยอนทำหน้าเหว๋อ
คนผิวขาวจัดการลากสายปลั๊กไฟมาต่อคอมให้แทคยอนเสร็จสับ แถมจัดการหาที่นั่งอย่างดีมาให้ด้วย ถ้าพูดถึงโต๊ะทำงานท่านประธาน ก็คงไม่ต้องห่วงเรื่องพื้นที่ใช้สอยถ้าจะมีแมวยักษ์อีกตัวไปนั่งด้วย
" ถ้าอยากเล่นก็มานั่งนี่" นิชคุณยิ้มร้ายๆใส่แทคยอน คนผิวเข้มทำหน้าเหว๋อกว่าเดิม
" งื้อ..บังคับกันชัดๆ" แทคยอนเดินคอตกไปนั่งข้างนิชคุณแต่โดยดี
คนผิวขาวคืนแว่นตาให้เพราะเวลาใช้คอมแทคยอนจำเป็นต้องใส่แว่นตาเสมอนั่นคือสิ่งที่เค้าจำได้
" ขอบคุณนะ" แทคยอนยิ้มบางๆ มือซ้ายเค้าเปิดหาเกมส์ในเครื่องเล่นแบบจำยอม
คนผิวขาวนึกขึ้นได้ เหมือนเค้าลืมอะไรบางอย่าง
" นี่ข้าวนาย..แทค" นิชคุณส่งกล่องข้าวให้แทคยอน
" ขอบใจ..ลืมไปเลยว่าหิว" แทคยอนยิ้มฟันขาว
คนผิวเข้มถือตะเกียบมือซ้าย เค้าหมุนตะเกียบเป็นวงกลมเพื่อให้เส้นลื่นๆของสปาเก้ตตี้พันรอบปลายตะเกียบก่อนจะยกเข้าปาก
" ทำแบบนั้นจะกินหมดไหมเนี่ย" นิชคุณถามอย่างสงสัย
" ก็พอได้นะ.." แทคยอนเคี้ยวข้าวตุ่ยๆ แบบไม่ได้คิดอะไร
" คุณป้อนให้ได้นะ..เห็นแล้วมันดูทุลักทุเลจริงๆ..คุณผิดเองที่ซื้อสปาเกตตี้มา" คนผิวขาวอาสาแบบไม่ทันได้คิดอะไรเช่นกัน
" อืม.." แทคยอนส่งตะเกียบให้นิชคุณ
" อ้าปากสิ" นิชคุณเปลี่ยนจากตะเกียบมาเป็นช้อนส้อม เค้าหมุนช้อนเป็นวงกลมจนเส้นสปาเก็ตตี้ม้วนติดขึ้นมากับซ้อม แล้วป้อนแทคยอนอย่างระมัดระวัง
“ทำไมนายถึงยังชอบใช้ตะเกียบกินอาหารอยู่เรื่อยเลยน้า นายก็รู้ว่าตะเกียบมันใช้กับอาหารจีน..โตแต่ตัวจริงๆเลยนะแทค” นิชคุณแซวเพื่อนตัวใหญ่ พร้อมกระตุกยิิ้ม
“งั้นนายก็ไม่ต้องเอาตะเกียบมาสิ..ถ้าเอามาแต่ส้อมแทคก็ใช้ส้อมนะ” แทคยอนยิ้มโชว์ฟันขาว
“แทคจะบอกว่าเป็นความผิดคุณเหรอ” คนผิวขาวแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตัวโต
“เปล่า..ก็แค่ตอบคำถามน่ะ” เพื่อนตัวโตยิ้มละไม
โจควอนเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นนิชคุณป้อนข้าวแทคยอนอยู่ เค้าอึ้งกับปรากฏการเหนือธรรมชาติครั้งที่2 โจควอนหยุดยืนที่หน้าประตูทำให้พี่แพนด้า และอูยองที่เดินตามหลังมาหยุดเดินไม่ทัน ทั้ง3 ล้มหน้าขม้ำทับกันอยู่หน้าประตูห้องประชุม
" ย่าห์!! เจ็บนะยะ โอ้ย!!" โจควอนดิ้นขลุกขลักๆคลานออกมาจากคน2 คนด้านบน
" โอ้ยควอน!! หยุดทำไมไม่บอกหร่า..เจ็บง่า" พี่แพนด้าบ่นอุบ
" ขอโทษฮะพี่..เจ็บกันรึเปล่าครับ " อูยองรีบลุกขึ้นยืน แล้วช่วยดึงพี่ทั้ง2 คนที่เค้านอนทับให้ลุกขึ้นจากพื้น
".!!..." แทคยอนและนิชคุณตกใจพอๆกัน นิชคุณหน้าแดงแปร๊ดเมื่อลูกน้องทั้ง3 มองมาที่เค้าเป็นตาเดียว
"อิ่มแล้วใช่ไหม..งั้นกินยาเลยนะ" นิชคุณลุกและหายวับเข้าห้องส่วนตัวไป ทิ้งแทคยอนให้นั่งเอ๋อไม่รู้ร้อนรู้หนาวทั้งที่โดนจ้องแท้ๆ
'เฮ้อ....เกือบไปแล้ว' คนผิวขาววิ่งเข้ามาหลบในห้องส่วนตัว ' ว่าแต่เกือบอะไรฟะ'นิชคุณไม่เข้าใจตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ
" แทค" คนผิวขาวเรียกเจ้าแมวยักษ์ที่นอนหมอบอยู่ข้างเค้า แทคยอนกินข้าวและยาเสร็จไม่นานเค้าก็หลับ หลับโดยไม่ยอมไปนอนที่โซฟา
' หมอนี่ปกติเป็นคนขี้เกียจแบบนี้เลยเหรอ เหมือนแต่ก่อนไม่เป็นแบบนี้นะ' นิชคุณเหล่มองแทคอย่างสงสัย เป็นการนอนที่ยาวนานมากเหมือนกับแทคไปอดหลับอดนอนมาจากไหน
คนผิวขาวกล้าๆกลัวไม่กล้าสะกิดแทคยอน ในใจคิดว่าแทคยอนจะมีอาการเหมือนเมื่อวานไหม แต่บางทีเมื่อวานแทคยอนอาจแค่ฝันร้ายธรรมดาก็ได้
" แทค" คนผิวขาวค่อยๆสะกิดแขนเจ้าแมวยักษ์เบาๆ
"อืม..หืม" แทคยอนเงยหน้าขึ้น เปลือกตาของคนผิวเข้มลืมขึ้นเล็กน้อย และทำถ้าเหมือนจะหลับต่อ
" อ๊า..อย่านอนต่อนะ..ขี้เซาเกินไปแล้ว" นิชคุณพ่นลมออกทางจมูก เค้าฉุนที่เจ้าแมวไม่ค่อยเชื่อฟังเค้า
" ไม่ตื่นก็กลับบ้านเองนะแทค" นิชคุณโมโห เค้าเก็บของเสียงดัง จนบรรดาเพื่อนร่วมงานหันมองเป็นตาเดียว
'หึหึ งอนด้วยแฮะ น่ารักจริงๆ' อูยอง โจควอน พี่แพนด้าคิด
".....?" แทคยอนเงยหน้าขึ้นมองคนในออฟฟิตอย่างงงๆ มึนๆ เพราะเค้าได้ยินเสียงโครมครามเหมือนนอนอยู่ในตึกอุตสาหกรรมเหล็ก
" ไอ้เหมียวเจ้านายแกเรียกกลับบ้านแล้ว " พี่แพนด้าแซวและหัวเราะคิกคัก
นิชคุณทำหน้าบวมป่องงอนหายเข้าไปในห้องส่วนตัว
" กลับเหรอ..ยังไม่เลิกงานเลยนี่" แทคยอนยกแขนขวาขึ้นดูนาฬิกาตามความเคยชิน
" โอ้ย!!...อั่ก" คนผิวเข้มกัดฟันแน่น เค้าเจ็บเวลาขยับแขนโดยไม่รู้ตัว
" เป็นอะไรรึเปล่า" นิชคุณที่แอบดูแทคอยู่หลังผ้าม่านในห้องส่วนตัว รีบวิ่งออกมาดูทันที
' บ้าเอ๊ยฉันบอกแล้วว่าอย่ามาทำงาน'นิชคุณตีหน้าเครึยด
" เจ็บมากรึเปล่า" นิชคุณถามเจ้าเหมียวยักษ์ที่เอาหน้าหมอบลงกับพื้นโต๊ะเพราะความเจ็บที่แล่นแปล๊บไปทั่วทั้งแขน
" ไม่..ไม่เจ็บเท่าไหร่" แทคยอนกัดฟันพูด เค้าไม่อยากทำให้นิชคุณกังวล เพื่อนตัวขาวถึงจะอารมณ์ร้ายในบางที แต่ก็เป็นคนที่ห่วงใยคนรอบตัวมาก
แทคยอนกลั้นหายใจและถอนใจยาวๆ เค้าเงยหน้าขึ้นมองคนผิวขาวและยิ้มแห้งๆให้ เหงื่อหลายเม็ดหยดไหลลงมาตามรูปหน้า
" ยังไม่เลิกงานเลยจะไปไหนล่ะ" แทคยอนถามเพื่อนตัวขาว
" ทำแผลที่โรงบาล ไปตอนเลิกงานเดี๋ยวรถติด " นิชคุณยังทำสีหน้าไม่ดี เหมือนเค้าไม่ไหวใจคำพูดแทค
" แทคไปคนเดียวได้นะ คุณต้องทำงานต่อไม่ใช่เหรอ" แทคยอนบอกนิชคุณตรงๆ เค้าไม่อยากเป็นต้นเหตุให้โปรเจคจบช้ากว่ากำหนด
" โอ้ย!! ให้ไอ้คุณไปส่งแกเถอะแทค งานช้าไป7 วัน 10 วัน พวกฉันไม่ตายหรอก แต่ถ้าแขนแกเน่าต้องตัดแขนเนี่ย เดี๋ยวได้มีคนแถวนี้ดิ้นตายแน่ ไปเดี๋ยวนี้เลยนะยะ" โจควอนร่ายยาว แต่ยังไม่วายจิกกัดเจ้านายตัวเอง
" ......." แทคยอนทำปากยื่น ยังไงเค้าก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี
" ......." นิชคุณน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ดวงตาแวววับของเพื่อนผิวขาวมีน้ำตาหล่อเคลือบไปทั่ว แว๊บแรกที่แทคยอนหันไปเห็น เค้ารีบลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน คว้ากระเป๋าตัวเองแล้วจับข้อมือคนผิวขาวลากออกจากห้องทำงานไปทันที
" แทคขอโทษ" แทคยอนนั่งมองใบหน้านิชคุณบนรถ คนผิวขาวยังคงนั่งเงียบไม่พูดอะไร
" คุณ...แทคไม่ได้ตั้งใจนะ" แทคยอนพยายามง้อคนผิวขาว เค้าเริ่มทำตัวไม่ถูก และรู้สึกอึดอัดกับเรื่องนี้
" คุณ...อ๊ะ!!" แทคยอนรู้สึกปวดจี๊ดที่ศีรษะ เค้ารู้สึกปวดหน่วงๆในช่วงหลังๆเวลาที่รู้สึกเครียด แทคยอนเอามือซ้ายจับขมับ คนผิวเข้มก้มหัวลงแทบจะติดหน้าขาตัวเอง
" แทคนายเป็นอะไรน่ะ" นิชคุณถามเสียงตื่น ลนลานทำอะไรไม่ถูก เค้าพยายามจะจับตัวแทคยอน
" ไม่..ไม่..อย่า" แทคยอนบ่นอุบอิบคนเดียว ในขณะที่ยังงอตัวเป็นกุ้ง
" แทค!! ทำไงดีวะ โรงพยาบาลไปโรงพยาบาล " นิชคุณรีบขับรถอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางก็ปรายตามองแทคยอนที่นั่งก้มหน้างุดบ่นงึมงำ
" เป็นไงบ้างครับหมอ" นิชคุณถามคุณหมอเจ้าของไข้แทคยอน เพราะตอนที่แทคมาถึงโรงบาล เจ้าเหมียวยักษ์ดันหลับก่อน
นิชคุณเล่าอาการของแทคยอนให้หมอฟังโดยละเอียดตั้งแต่ที่แทคเริ่มมีอาการฝันร้าย
" ผมตรวจร่างกายโดยละเอียดแล้วไม่พบสิ่งปกติอะไรนอกจากแผลที่เเขนที่ก็ดูไม่มีปัญหาอะไร "
" แล้ว...." นิชคุณคิ้วขมวด ใบหน้าเคร่งเครียด มองแทคยอนที่หลับบนเตียงไม่วางตา
" อาจเป็นเรื่องของจิตใจรึเปล่าครับ..ถ้าเป็นแบบที่คุณเล่าผมแนะนำให้คุณพาคนไข้ไปพบคุณหมอแผนกจิตเวชครับ" คุณหมอแนะนำนิชคุณ
" เอ่อครับ..ผมไม่ใช่ญาติเค้า...แล้วผมต้องทำยังไงอ่ะครับ"นิชคุณถามหมออย่างโลเล
" คุณต้องติดต่อญาติเค้าครับ เดี๋ยวผมจะเขียนใบรีเฟอร์ไปให้หมอทางนู้นละกันครับ"
"ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะครับ" นิชคุณโค้งตัวลงให้คุณหมอ
นิชคุณรู้สึกร้อนรุ่มในใจ เค้าควรบอกควานชานชองรู้ไหม หรือเค้าควรดูอาการแทคยอนไปอีกสักพัก บางที่มันอาจไม่ได้มีอะไรมากก็ได้
" อืม.." แทคยอนลืมตาขึ้นเค้าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง และนิชคุณนั่งจับมือเค้าแน่น แต่คนผิวขาวนั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง
" คุณ" แทคยอนเรียกชื่อนิชคุณเบาๆ
"ห่ะ!!" คนผิวขาวผงกหัวขึ้นอย่างรวดเร็ว " ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง ปวดหัวอยู่ไหม"
" ไม่ปวดนะ..ทำไมแทคมานอนอยู่นี่" แทคยอนทำหน้างงๆ มึนๆ
" กลับได้ไหมแทคไม่ชอบโรงบาลเลย" แทคยอนขมวดคิ้วเมื่อมองไปรอบๆห้องสีขาว
บรรยากาศรอบตัวน่าขนลุก
"อืมกลับสิ..กลับกัน" นิชคุณค่อยๆพยุงคนร่างใหญ่ลงจากเตียง และพาขึ้นรถอย่างระวัง เค้าพาแทคไปกินข้าวก่อนกลับเข้าคอนโดแทคยอน
" คุณชานไปไหนน่ะแทค" นิชคุณถามอย่างสงสัย เค้ารู้ว่าควาน ชานชองมีนัดดิวงานลูกค้า แต่เค้าก็คิดว่าควาน ชานชองจะโผ่ลมาดูแลน้องชายบ้าง
" จีบสาวอยู่ที่ไหนมั้ง" แทคยอนส่งยิ้มกระลิ้มกระเลี่ยให้คนผิวขาว วันนั้นที่งานเลี้ยงรับรอง แทคยอนเห็นสายตาพี่ชาย เค้าก็รู้ทันทีเลยว่าชานชองคงถูกใจเพื่อนนิชคุณ และที่หายแวบไป แวบมาก็เพราะพยายามหาทางจีบคนทางนู้นอยู่แน่ ถึงจะเห็นพี่หมียักษ์หน้ามึนเงียบๆครึมๆแต่ก็คาสโนวาสจีบสาวเก่งอยู่น้า
" เจอคนถูกใจตั้งแต่มาเกาหลีไม่กี่วันเนี่ยนะ" นิชคุณย่นคิ้ว ถามอย่างสงสัย
" คนเราจะถูกใจกันจะช้าจะเร็วถ้าเป็นคู่กันแล้ว..." แทคยอนพูดและเงียบลง ใบหน้าเริงร่าหุบยิ้มลงและเสมองไปทางอื่น
'และคนที่ไม่ใช่จะเจอกันช้าจะเร็วก็ไม่ใช่'
"......." นิชคุณเองก็เงียบ เค้ามองจ้องเจ้าไปในดวงตาของแทคยอน
' คนที่มีครอบครัวแล้วอย่างนายจะทำหน้าแบบนั้นทำไม นายควรจะเป็นผู้ชายที่มีความสุขและพูดเรื่องแบบนี้อย่างมีความสุขสิ'
Rrrrrrrrrrr
ต้องลืม ต้องลืมจึงจะมีชีวิตอยู่ได้ ต้องลืมไปให้หมด ไม่อย่างนั้นฉันคงตาย เธอจากไปแล้วและจะไม่กลับมา เธอไม่ได้คิดถึงฉันเลย Rrrrrr
แทคยอนรีบรับโทรศัพท์
" โอ๊ะ...จีอ๋อเพิ่งเห็นอ่า..แทคขอโทษนะมีอะไรรึเปล่า" แทคยอนรับโทรศัพท์ สีหน้าแทคยอนมีความสุขขึ้นทันที
" แทคติดธุระน่ะ..อ้อได้สิ.เดี๋ยวแทคจัดการให้นะ เบบี๊นอนรึยัง " แทคยอนคุยกับคนในโทรศัพท์นานพอสมควร โดยไม่ได้ทันคิดอะไร
"......" นิชคุณกัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้ในใจนิชคุณรู้สึกหึงมากเพียงแต่เค้าไม่รู้ว่าหึงใครอยู่ แทคหรือว่าจี
" อาบน้ำเลยไหม" นิชคุณถามเมื่อแทคยอนวางสายโทรศัพท์แล้ว
" อืม..สระผมให้แทคด้วยได้ไหม" แทคยอนทำหน้าตาขอร้อง เค้ารู้สึกคันหยุกหยิกๆมาตั้งแต่ช่วงปวดหัวล่ะ
" อืม" นิชคุณยอมทำตามใจแทคโดยไม่บ่นอะไร
" คุณจะไปนอนโซฟาเหรอ" แทคยอนถามเมื่อนิชคุณดึงชุดผ้าน่วมออกจากกระเป๋าเดินทางของตัวเอง
" อืม" นิชคุณตอบ
" เมื่อยแย่เลย...คุณไม่ต้องมาเฝ้าแทคทุกคืนก็ได้นะ แทคพอทำอะไรเองได้บ้างแล้ว" แทคยอนบอกเพื่อนตัวขาว
"งั้นเหรอ..งั้นคุณกลับนะ" นิชคุณตอบด้วยเสียงขึ้นจมูก เค้ารู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนโดนแทคยอนปฎิเสธอีกครั้ง
" คุณ...แทคแค่ไม่อยากให้คุณนอนที่โซฟาเท่านั้นเองนะ" แทคยอยวิ่งมาดักหน้าคนผิวขาว
สายตาของคนผิวขาวบ่งบอกอารมณ์น้อยใจออกมาเด่นชัด
"ว่าแต่ทำไมอยู่ๆไปนอนโซฟาล่ะ เตียงแทคเล็กไปเหรอ..นอนกับแทคก็ได้นี่" แทคยอนตะกุกตะกักเค้ารู้สึกเขินอายที่กำลังชวนนิชคุณขึ้นไปนอนเตียงตัวเอง
"....ไม่ล่ะคุณกลับดีกว่า" นิชคุณเชิดเสียงใส่
" คุณ...แทคไม่ได้จะไล่คุณนะ..แทคแค่ไม่อยากให้คุณลำบากเพราะแทคเท่านั้นเอง"
" คุณพูดว่าลำบากเหรอ..." นิชคุณพูดเสียงสั่นระริก หยดน้ำใสๆร่วงออกจากดวงตาคนผิวขาวตรงหน้าแทคยอน
"แทคขอโทษ" แทคยอนดึงนิชคุณเข้ามากอดแนบตัว
"แทคขอโทษนะคุณ..อย่าร้องไห้สิ" เสียงแทคยอนสั่น หัวใจของเค้ามันเจ็บปวดไปหมดเวลาที่เห็นน้ำตาของคนผิวขาว
" นอนได้รึเปล่าคุณ..เตียงที่นี่เล็กกว่าคอนโดเก่าแทคเยอะเลยอ่ะเนอะ..เพราะคิดว่าจะอยู่ไม่นานแทคเลยไม่เรื่องมากเรื่องที่นอนน่ะ" แทคยอนชวนนิชคุณคุย
“นายจะอยู่ที่นี่ไม่นานเหรอ ทำไมล่ะ” นิชคุณถามกลับอย่างสงสัย
“ก็แทคต้องกลับไปทำงานกับชานน่ะสิ...แล้วที่สำคํญ...” อยู่ๆแทคยอนก็เงียบไป ‘แทคกลัวว่าคุณจะไล่ตะเพิดแทคกลับแบบไม่ใยดี แทคเลยคิดว่าแค่ทำงานให้มันจบๆก็พอ” แทคยอนคิดอย่างเศร้าใจ ‘แทคเชื่อใจคุณได้ไหมว่าคุณจริงใจกับแทคจริงๆตอนนี้น่ะ’
ก็เป็นอีกคืนที่นิชคุณมานอนเตียงแทคยอนทั้งคู่ไม่ได้นอนห่างกันคนละมุมเตียงแล้ว
" คุณนอนเลยนะ" นิชคุณมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม เค้าเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆและเริ่มอายเหมือนตัวเค้าบังคับให้แทคยอนชวนเค้าขึ้นเตียงเลย ‘นายจะอายอะไรคุณแต่ก่อนนายก็นอนเตียงเดียวกับหมอนี่บ่อยๆ..โอ้ยฉัน ฟุ้งซ่านอะไรอยู่เนี่ย’
" แทค" นิชคุณพูดขณะนอนบนเตียง
"หืม" คนตัวโตตอบแบบสะลืมสะลือ
" รักจีมากเลยเหรอ" นิชคุณถามลอยๆ เค้าพยายามที่จะตัดใจเรื่องนี้มานานแล้ว
" รักสิ " แทคยอนตอบเสียงเบา
" นั่นสินะไม่งั้นแทคคงไม่หักหลังคุณเพื่อแต่งงานกับจีหรอก" คนผิวขาวพูดคนเดียวในความมืดมิด ก่อนจะหลับตาลงบ้าง
หลังจากเกิดอุบัติเหตุกับแทคยอนได้ไม่กี่วัน วันนี้อยู่ๆฝนก็เทกระหน่ำลงมาไม่ลืมหูลืมตา อากาศโดยทั่วไปของโซลร้อนอบอ่าวผสมกับลมกรรโชกแรง
เพื่อนๆในที่ทำงานก็เริ่มชิน เพราะแต่ก่อนแทคกับคุณก็มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ จะมีก็แค่ช่วงที่นิชคุณได้รู้จักกับซูจี ช่วงนั้นเป็นช่วงที่แทคยอนเว้นช่องว่างออกมาเพราะไม่อยากเป็นก้างขวางคอ
" วันนี้หาอะไรกินกันไหม " โจควอนถามบอสใหญ่ก่อนเลิกงานไม่กี่ชม. โดยปกติหนุ่มๆมักจะออกไปสังสรรค์กันหลังเลิกงานอยู่แล้ว ยิ่งวันนี้เป็นวันศุกร์ด้วยแล้ว พวกเค้าจะโต้รุ่งกันยังไงก็ได้ ตราบใดที่มีคนช่วยเก็บศพกลับ
" ก็ดีนะ...แต่พวกพี่ไปก่อนเลย เดี๋ยวคุณพาแทคไปทำแผลที่โรงบาลก่อน"
" เยี่ยม!! งั้นเลิกงานเจอกันร้านป้าไก่นะ...และห้ามนายเมา..เพราะนายต้องพาแทคกลับบ้านเข้าใจไหม" โจควอนแยกเขี้ยวใส่นิชคุณ
บรรดาคนทำงานก็ทำงานไป คนที่ว่างงานก็กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่โซฟาอย่างเบื่อหน่าย ส่วนควานชานชองก็ยังติดดิวงานไม่จบไม่สิ้น เค้าโทรมาบ่นกับแทควันละ3 เวลา บ่นคิดถึงแทคยอน เล่นเอานิชคุณรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งไป
" แทค!!" นิชคุณทำเสียงดุไม่พอใจมากๆ
" ถ้าจะนอนแบบนี้ไปนอนที่ห้องคุณเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นคุณจะพากลับบ้านนะ" นิชคุณรู้สึกไม่ชอบที่เจ้าเหมียวยักษ์นอนเลิกเสื้อขึ้นมาจนเห็นแผงอกกำยำ
" นอนนี่ก็ได้นิ" แทคยอนยังคงนอนไม่สนใจนิชคุณ เค้ารู้สึกร่างกายร้อนวูบวาบเหมือนจะเป็นไข้
" อากาศร้อนจัง แอร์เสียรึเปล่า" แทคยอนขยับตัวกระสับกระส่ายไปมา
" ร้อนอะไรคับพี่แทค ด้งว่าหนาวจะตายไป" อูยองกอดอกตัวสั่น
' นี่มันออฟฟิตหรือตู้ทำน้ำแข็งฟะ บอสตันว่าหนาวแล้ว แต่ที่นี่มันอาลาสก้าชัดๆ'
คนผิวขาววางปากกาในมือลงบนโต๊ะ เค้ารีบเดินมาดูแทคยอนทันทีที่น้องเล็กพูดจบ
นิชคุณใช้หลังมืออังหน้าผากแทคยอน เค้ารู้สึกว่าแทคยอนตัวร้อนมากจริงๆ ทั้งที่หน้าตาแทคก็ดูปกติดี
" นายไข้ขึ้นอีกแล้วแทค" นิชคุณพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องตัวเอง แล้วออกมาพร้อมกับถุงยาและแก้วน้ำในมือ
" ลุกขึ้นมากินยาแล้วเข้าไปนอนในห้องคุณเลย" แทคยอนกินยาและเดินตามนิชคุณไปอย่างว่าง่าย
" ดีจังนะครับ..ผมก็อยากมีคนคอยดูแลแบบนี้บ้างจัง" น้องเล็กเปรยออกมาโดยไม่สนสายตาพี่อีก2 คนที่หันมามองตนเอง
"น้องด้งจ๊ะ ถ้าด้งมีคนดูแลนิสัยแบบเจ้านายพี่..เชื่อพี่เถอะ..ด้งอยู่คนเดียวจะมีความสุขกว่านะ" โจควอนเปรยขึ้นมาลอยๆ
" ช่ายนะควอน..แพนด้าเห็นด้วย" จุนซูพยักหน้าหงึกๆ เค้ารู้จักนิชคุณดี หมอนี่3วันดี4 วันร้าย คาดเดายากมาตั้งแต่วิวาห์ล่มว่าที่เมียหนีเมื่อ4ปีก่อนแล้ว
คนผิวขาวจับแทคยอนถอดเสื้อ จากนั้นก็จัดการเช็ดตัวแทคยอนเสร็จสรรพจากนั้นก็ออกมาทำงานต่อ ตั้งแต่มีเรื่องกันที่ผับแทคยอนดูสุขภาพแย่ลงมากในความคิดของคนผิวขาว
4 หนุ่มมากินข้าวกันที่ร้านเดิม วันนี้แทคยอนไม่ได้มาด้วยนิชคุณพาแทคไปหาหมอ และบังเอิญเจอชานชอง พี่ชายสั่งเข้มงวดเรื่องเหล้า และไม่อยากให้น้องชายกลับบ้านดึกอีก นิชคุณจึงแป้วออกมากินข้าวคนเดียวกับบรรดาเพื่อนๆ
นิชคุณรีบกินรีบกลับ เค้ารู้สึกเหมือนตัวเองกระวนกระวายใจเวลาอยู่ห่างจากแทคยอน มันเป็นความรู้สึกคล้ายๆตอนที่เค้าคบกับซูจี นิชคุณไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วตอนนี้ตัวเองมีใจให้แทคยอนด้วยรึเปล่า
7 วันผ่านไป เร็วเหมือนโกหก ความรู้สึกที่นิชคุณมีให้แทคยอนมันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเค้าคิดว่า ขอแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่เค้าได้ใกล้ชิดแทคยอน เมื่อโปรเจคงานจบลง เค้าจะคืนแทคยอนให้ซูจี เค้าเริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้น บางทีเค้าอาจจะรักแทคยอนมาก่อนที่เค้าจะรู้จักซูจีด้วยซ้ำ
'คุณจะทำยังไงดี...คุณจะตัดใจได้ไหม ' นิชคุณได้แต่จมปลักตัวเอง ' นี่สินะความรู้สึกของการหลงรักคนมีเจ้าของ คุณควรเป็นคนดีปล่อยนายไป หรือเป็นคนร้ายที่แย่งนายมาดีนะ'
" ถ้า2 คนนั้นคบกันจะไหวไหมเนี่ย" โจครวนพูดขณะยืนอยู่ในห้องน้ำกับพี่แพนด้าในออฟฟิส
" ทำไมง่า..กลัวแทคโดนหมากัดตายหรา" พี่แพนด้าหัวเราะคิกคัก
"เปล่า...ก็ไอ้คุณมันกำหนัดจัดนี่" โจครวนวักน้ำขึ้นรูปหน้าตัวเอง
"เรื่องแบบนี้ปล่อยเค้าไปคุยกันเองเถอะ" พี่แพนด้ายังคงพูดขำๆ
" กลัวจะคุยกันไม่รู้เรื่องอะดิ" โจควอนถอนหายใจยาว
"ไมอ่ะ" พี่แพนด้าเลิกคิ้วสงสัย
" แทคมันเป็นพวกนกเขาไม่ขันอ่ะ" โจควอนหันมองเป้าพี่แพนด้า
" เฮ้ย!! มองทำไมอ่าควอนทะลึ่งจริง..แล้วไปรู้มาได้ไงห่ะ" พี่แพนด้าขึ้นเสียงสูงเอามือคุมเป้ากางเกงตัวเองอัตโนมัติ
" เคยลองมาแล้วน่ะสิถึงรู้" โจควอนยิ้มกริ่มใส่พี่แพนด้าอย่างมีเลสนัย
“ตอนที่ควอนรู้นะ...โอ้ยควอนหัวใจแทบวาย..พี่รู้ไหมว่า...” รุ่นพี่ตัวเล็กกำลังเมาได้ที่เค้ากำลังเล่าช็อตเด็ดในอดีตออกมาแต่ปู่แพนด้าขัดข้อเสียก่อน
" แทคมันไม่มีอารมณ์กะนายใช่ว่าไม่มีกะคนอื่นนะ" พี่แพนด้ายิ้มอย่างสะใจ
" เอาเป็นว่าฉันรู้ว่ามันไอ้เหมียวมันไม่มีอารมณ์กะใครเลยละกัน เออๆรวมควอนด้วยพอใจไหม" โจควอนแว๊ดอย่างอารมณ์เสีย
คนผิวขาวยืนกัดริมฝีปากอยู่ในห้องน้ำ เค้าโกรธแทคยอนขึ้นมาตะหงิดๆ เค้ารู้สึกผิดหวังในตัวแทคยอนมากๆ
' นายเป็นพวกมั่วไม่เลือกจริงสินะ..นี่สินะถึงได้เที่ยวควงแขน หอมแก้มคนอื่นไปทั่ว นายนอนกับพี่ชายนายด้วยรึเปล่าแทค ถ้าแทคทำกับคนอื่นได้ แทคก็คงยอมนอนกับคุณด้วยใช่ไหม '
หลังจากนิชคุณได้ยินเพื่อน2 คนยืนคุยกันในห้องน้ำ เค้าก็วางแผนจะจัดการรวบรัดแทคยอนเช่นกัน ‘ฉันอยากรู้ว่าคุณพ่อลูก1 อย่างนายไร้สมถะภาพทางเพศยังไงถึงทำแฟนฉันท้องได้’
' ฉันไม่น่าหลงกลนายเลยแทค ฉันเกือบเผลอใจแล้ว' นิชคุณคาดโทษแทคยอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น