"ผมขอโทษที่ก่อกวนคุณ เอาเป็นว่า..เดี๋ยวผมไปซื้อข้าวให้เป็นการไถ่โทษละกันนะครับ"
นิชคุณตัดบทขึ้นมา นิชคุณจัดแจงใส่เสื้อให้แทคยอนเหมือนเดิม
"ไม่ต้องไถ่โทษหรอก ฉันไม่โกรธนาย..แค่นายนอนตรงนี้ไม่ไปไหนก็พอแล้ว..ข้าวน่ะสั่งเอาก็ได้ เดี๋ยวปู่ก็เอามาให้เองเเหละ" แทคยอนทิ้งตัวนอนลงบนเตียงและฉุดร่างคนผิวขาวลงมานอนเคียงข้าง
"ปู่?" นิชคุณขยับตัวกระแซะร่างคนข้างๆอย่างว่าง่าย
"เจ้าของร้านบะหมี่รอนานนั่นไง" แทคพูดจบก็รั้งเอวคนผิวขาวเข้าใกล้ตัวมากขึ้น ส่วนอีกมือนึงเค้าหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาปู่แพนด้า
"พี่ครับ..ส่งข้าวให้ผมทีครับ..ที่ทำงานผม..ครับพี่มาถึงเมื่อไหร่พี่โทรบอกผมละกัน..ครับข้าวยำ1ครับ คิมพับรวม2คับ ซาจังมยอนเพิ่มเส้น2ครับ ไก่ตุ๋นโสม1ครับ พี่เอาซุบมาให้ผม2ที่ด้วย คราวนี้ไม่เอารามยอนนะครับ ถ้าได้หมู3ชั้นย่างด้วยจะแจ่มมาก ขอน้ำแตงโมปั่นด้วย พี่เอาเครื่งปั่นมาด้วยเลยดีกว่า ...โถ่พี่ก็หั่นแตงโมมาสิครับแล้วมาปั่นที่นี่เลย..ผมหิวจนจะกินวัวได้ทั้งตัวแล้ว" แทคยอนชำเลืองมองคนหน้าใสที่กำลังทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
"คุณแทคจะไม่ถามผมหน่อยรึครับ"นิชคุณกระซิบข้างหูคนหูกาง
"......"แทคเอามือป้องโทรศัพท์ เค้ายิ้มและส่ายหน้าดิ๊กๆกวนอารมณ์ใส่คนตัวขาว
เมื่อแทควางสายเค้าก็ตั้งใจจะตอบคำถามนิชคุณอยู่เหมือนกัน
"ผมเชื่อใจคุณก็ได้..ตอนนี้พักผ่อนก่อนดีกว่านะครับ" นิชคุณกดร่างแทคยอนลงมานอนบนเตียงส่วนตัวเค้าก็ขยับตัวมานอนซุกข้างๆ
"ฉันไม่ถาม..เพราะฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับนายอยู่แล้ว..เชื่อใจฉันสิ"แทคพูดจบก็ขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนเบาๆก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้า คนผิวเข้มนิทราอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
Rrrrrrเสียงมือถือดังขึ้นเป็นระยะ แต่เจ้าของมือถือหลับสนิท นิชคุณลืมตาตื่นมา เค้าเห็นมือถือแทคยอนสั่นไปมาบนโต๊ะหัวเตียง เค้าไตร่ตรองก่อนตัดสินใจรับโทรศัพท์แทนเจ้าของมือถือ
"สวัสดีครับ..ขอโทษครับ..เอ่อครับ..ผมเป็นเพื่อนคุณแทคครับ..ครับคุณแทคหลับครับ..เดี๋ยวผมให้ชานไปรับละกันครับ"
นิชคุณกดโทรศัพท์หาหมียักษ์ทันที ดูเหมือนคนส่งข้าวจะรู้จักชานชองเช่นกัน เค้าก็อยากไปรับข้าวให้แทคยอนแต่คนตัวใหญ่นอนหนุนเเขนเค้าอยู่ ถ้านิชคุณขยับเค้าคิดว่าแทคยอนต้องตื่นตามไปด้วยแน่ๆ
"โทษทีชาน..คุณวานหน่อยนะ..พี่แทคหลับน่ะ..คุณไม่อยากปลุก" ชานชองพาปู่แดกูมาถึงห้องพักvip ทั้งชานทั้งปู่ต่างแปลกใจที่แมวยักษ์ตัวนี้หลับต่อหน้าคนอื่นที่สำคัญคือ หลับในอ้อมกอดชายอื่น
ปูแดกูมองใบหน้านวลเนียลสีขาวอย่างอึ้งๆ ผู้ชายรูปร่างสูงเพรียว หุ่นกำลังดี หน้าตาสะสวย ไม่ต่างจากผิวสาววัยแรกแย้ม ดูยังไงผู้ชายคนนี้ก็เป็นเจ้านายที่รุ่นน้องเคยพาไปกินข้าวที่ร้านเค้าแน่ๆ แต่ตอนนั้นดูเหมือน2คนนี้ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ ใครจะคิดว่าอยู่ๆรสนิยมทางเพศรุ่นน้องเค้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้
"แทคมัน..เล่นของสูงไปไหม..คบกับเจ้านายเนี่ยนะ...แถมดูยังไงก็เป็นผู้ชายนะ" ปู่แดกูกระแซะถามชานชองเบาๆ
"พี่ไปอยู่ส่วนไหนในเกาหลีมาครับ.... พี่ไม่เห็นข่าวเมื่อเดือนที่แล้วเหรอ..เจ้านายผมสารภาพรักผ่านสื่อทั่วประเทศเลยนะ..ว่าจะจีบพี่แทคให้ได้" ชานชองทำหน้ามึนตอบกลับ
"แล้วไอ้แทคมันยอมง่ายๆเนี่ยนะ..ถูกใจเพราะหน้าตาดีเหรอ..ใช้แทนกันได้เหรอแค่หน้าเหมือนผู้หญิงน่ะ"ปู่ถามแบบตรงไปตรงตรงมา
"ความซวยน่ะพี่..เรื่องเข้าใจผิด..ไอ้คุณมันพรากความบริสุทธ์พี่แทคไป.....เล่นซะพี่แทคเกือบไปพบยมบาล ดีนะพี่แทคไม่เอาเรื่อง" ชานชองหลุดความลับคำโตออกมาอีกแล้ว เค้ารีบยกมือขึ้นปิดปากและส่ายหน้า
"พรากความบริสุทธ์..ข่มขืนเหรอ..บ้าไปแล้ว..นี่เรื่องใหญ่นะ..บูมรู้เรื่องนี้ไหม"ปู่ตาแทบถลนออกจากเบ้า
"เรื่องข่มขืนยังไม่รู้ครับ..แต่รู้ว่านอนด้วยกันแล้ว..ก็พี่แทคไม่เอาเรื่องนี่" ชานชองพยายามแก้ต่างให้นิชคุณ
"ไอ้บ้าบูมมันยอมน้องชายมันเกินไปแล้ว..มันไม่เอาเรื่อง..แต่ฉันเอา..บ้าไปแล้ว..ข่มขืนอะไร แทคบอกว่านอนโรงบาลหมายถึงเรื่องนี้ใช่ไหม..นายรักษามัน งั้น..นายเอาประวัติมาให้พี่เดี๋ยวนี้เลยนะ"ปู่แดกูผลักชานชองออกมานอกห้องพัก
"พี่ใจเย็นสิ..เดี๋ยวเราค่อยคุยกันดีกว่า..พี่แทคหิวจะแย่แล้ว.." ชานชองพยายามให้เหตุผล
'แกไอคุณ..แกตายแน่.'ชานชองได้แต่สวดภาวนาในใจขอให้พระเจ้าคุ้มครองเพื่อนจากปากสว่างๆของเค้า
"ว่าแต่พี่รู้ได้ไงว่าพี่แทคป่วย" ชานชองพูดเสียงเบา
"พี่รู้ละกัน..มิน่าละ..บูมบอกว่า..นายไม่ค่อยดูแลแทค..นายรักเพื่อนมากกว่ารุนพี่นายใช่ไหม..ถ้าเป็นงั้น..พี่จะมาดูแลแทคเอง.." ปู่แดกูพูดอย่างหงุดหงิดไม่พอใจ
"โธ่พี่..พี่เข้าใจผมหน่อยสิ..คุณเป็นญาติผมนะ..ผมโตมากับเค้าเราเหมือนพี่น้องกันนะ..ผมต้องปกป้องคุณด้วยเหมือนกันนะพี่..คุณเค้าตัวคนเดียวแล้ว.เค้าไม่เหลือใครเลย" ยิ่งคิดเรื่องนี้ชานชองยิ่งเครียด เค้าไม่อยากให้คุณเสียที่พึ่งทางใจชิ้นสุดท้ายไป
"แล้วแทคล่ะ..หมอนั่นก็ตัวคนเดียวเหมือนกันนะ"จุนเคตวาด
"แต่พี่แทคยังมีพี่จุนกับพี่บูม..มีกุ๊ย.มีคนอื่น..แต่คุณไม่มีใครเลยนะ..เค้ามีแค่โฮกับผม..ผมอยู่ตรงกลางระหว่างคนที่เค้ารักกัน ผมจะไม่ไปขัดขวางความรักของคน2คนหรอกนะพี่" ชานชองอารมณ์เสีย เค้ารู้ว่าสักวันทุกคนต้องรู้เรื่องนี้ และทำใจยอมรับไม่ได้
"พี่เรื่องนี้พี่หยุดไว้เลยนะ..ไอ้คุณมันยิ่งรู้สึกแย่อยู่ ..ถ้าพี่แทคทิ้งคุณไปตอนนี้..คนที่เสียใจกับเรื่องนี้มากที่สุดก็คงเป็นพี่แทคดังนั้นพี่อย่าเข้าไปยุ่งเลยขอร้องล่ะ" ชานชองขอร้อง
"ฉันไม่รับปากนะชาน"จุนเคอารมณ์เสียมากเค้ากระฟัดกระเฟี้ยดตาขวาง
"แทค!!..ตื่น" ปู่แดกูเข้ามาในห้อง เค้าปลุกน้องชายขึ้นมากินข้าว เจ้าคนตัวใหญ่สลืมสะลือลุกขึ้นมานั่งพร้อมบิดขี้เกียจยาวๆ
"พี่มาช้าจังครับ..ผมหิวจะเเย่แล้ว" แทคยอนโต้ตอบชายที่กำลังจัดจานข้าวให้แทคยอนคนเดียว
"เด็กน้อย..ตื่นได้แล้ว..ข้าวมาแล้วนะ" แทคยอนเอี้ยวตัวไปปลุกคนที่ยังคงนิทราเป็นหมอนข้างให้เค้ากอด
"อือ..ห่ะ..ครับ"นิชคุณสะดุ้งเฮือก เค้างัวเงียลุกขึ้นมาเอาหัวพิงไหล่คนผิวสี นิชคุณรั้งแทคยอนให้นอนบนเตียง
"คุณแทคอย่าเพิ่งลุกเลยครับ..น้ำตาลต่ำเดี๋ยวทรุดไปอีก..ตกจากที่สูงเจ็บนะครับ" นิชคุณยิ้มบางๆเป็นเชิงล้อเลียนความสูงของแทคยอน นิชคุณลงจากเตียงนอน เค้าเดินมาคว้าชามข้าวแทคยอนไปจากมือปู่แดกู
"อ่ะ!!..คุณเอ่อ....ขอโทษครับที่เสียมารยาท..ผมไม่ทันได้มองเลย" นิชคุณโค้งตัวทำความเคารพปู่แพนด้าอย่างตกใจ
นิชคุณมองชามข้าวและมองใบหน้าคนที่ถือชามข้าวสลับไปมา
"ขอโทษครับ..ผมนึกว่านี่เป็นข้าวคุณแทค..ผมขอโทษ" นิชคุณยื่นจานข้าวส่งคืนใส่มือปู่แพนด้า คนผิวขาวรู้สึกใบหน้าร้อนๆด้วยความอาย
"ก็ข้าวมันน่ะแหละ..แต่เดี๋ยวผมจัดการเอง..คุณผู้บริหารไม่ต้องลดตัวมาทำเรื่องแบบนี้หรอกนะครับ..หรือถ้าคุณคิดว่านี่เป็นการรับผิดชอบ..ไม่ต้องห่วงครับ..น้องชายผมไม่ท้อง.." ปู่แดกูกระชากชามข้าวมาจากมือคนผิวขาวที่ใบหน้าเริ่มซีดขาวมากขึ้นจากคำพูดจิกกัดของชายตรงหน้าเค้า
"คือ..ผม" คนผิวขาวตัวแข็งทื่อ
ชานชองยื่นกุมขมับ เค้าไม่คิดว่าปู่จะรุนแรงแบบนี้ใส่นิชคุณ
"ปากพี่นี่ไวกว่าเครื่องตัดหญ้าอีกนะครับ..ชาน..เดี๋ยวสั่งต้นไผ่ไปลงบ้านปู่สัก10-20ต้นนะ..พี่จุนจะได้ไม่เหงาปาก..หรือพี่อยากได้ตอนนี้ครับ" แทคยอนแควะปู่แดกูกลับแรงๆแต่สีหน้าเค้ากลับไม่ยิ้มเลย
คนผิวขาวยืนกอดแขนตัวเอง นิชคุณยืนเม้มปากแน่นคำพูดของเพื่อนชายแทคยอนบาดลึกลงไปในหัวใจ
"เด็กน้อยมากินข้าวด้วยกันเร็ว..ไอ้นี่อร่อยมากเลยนะ" แทคยอนเรียกคนผิวขาวด้วยเสียงอันนุ่มนวลแต่เจ้าตัวคนถูกชักชวนไม่แม้แต่จะขยับตัว
"คุณ..พี่แทคเรียกแน่ะ" ชานเดินเข้ามาหาเพื่อน เค้าเห็นหยดเลือดสีแดงสดที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ดูเหมือนว่าคำพูดของปู่จะเปิดรอยแผลที่พี่แทคเพิ่งสมานไปเมื่อไม่กี่ชม.ก่อนหน้านี้
"คุณ..นายอย่าสนใจคำพูดคนนอกสิ..นายฟังแค่คำพูดพี่แทคก็พอ" ชานชองตบบ่าเพื่อนเบาๆ แต่นิชคุณไม่ตอบสนอง เค้าก้มหน้างุด ยอมรับผิดทุกคำกล่าวหาเพียงแต่เค้าไม่เคยคิดว่ามันเป็นเพียงความรับผิดชอบ แต่ถ้าแทคยอนเป็นผู้หญิงเค้าก็หนีไม่พ้นข้อครหานี้อยู่ดี เค้าข่มขืนคนไม่มีความผิดไม่ว่าตอนนี้เค้าจะอยู่ดูแลแทคยอนรึไม่ การข่มขืนก็คือการข่มขืนเค้าทำร้ายจิตใจคนนึงๆลงไปและการที่ญาติแทคยอนจะรับไม่ได้ เค้าสมควรแล้วที่จะโดนคำพูดกรีดแทงแบบนี้
"นายฟุ้งซ่านอีกแล้วนะนิชคุณ..นายกำลังทำให้ฉันเหนื่อยนะเด็กดื้อ"แทคยอนส่งชามข้าวให้ปู่แดกูถือ ส่วนตัวเค้าก็แบกสังขารตัวเองด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดเพื่อไปปลอบโยนกระต่ายที่ถูกกรงดักสัตว์หนีบตัวไว้
"เรื่องราวความรักเป็นเรื่องของคน2คนนะนายรู้ไหม.. เรื่องที่เกิดขึ้นมีแค่นายกับฉันที่ต้องร่วมมือกันแก้ไข ถ้าใครคนนึงไม่มีความสุข อีกคนนึงก็จะไม่สบายใจนะ ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้ว..ฉันบอกนายแล้วนี่...ทำไมนายยังดื้อแบบนี้..ฮึ!!" แทคยอนอ้อมมายืนตรงหน้าคนผิวขาว ปลายนิ้วเรียวยาวจับปลายคางกลมมนให้เชิดขึ้นเพื่อมองตาเค้า
"ผมทำผิด..ผมไม่สมควรได้รับการให้อภัย" นิชคุณสั่นหัวดิ๊กคนผิวขาวพยายามกั้นน้ำตาไว้
"ตามกฎหมายถ้านายทำผิด..เจ้าทุกข์เอาเรื่อง..นั่นถือว่านายควรต้องชดใช้..แต่ฉันไม่ได้เอาเรื่องนาย...ที่สำคัญ..แค่นายทำผิดแล้วนายสำนึกผิด...แค่นี้ก็พอแล้วนี่.." แทคยอนกางแขนข้างซ้ายกอดคนผิวขาวเข้ามาแนบกาย แต่ใบหน้าเค้าหันมองไปทางปู่แดกู แทคยอนส่งสายตาเชิงตำหนิให้ญาติตัวแสบของเค้า
"เด็กขี้แย..อย่าบอกอายุใครนะนิชคุณว่านายเท่าฉัน"แทคยอนกระซิบข้างหูคนผิวขาว
"หืม..คุณอายุเท่าผมเหรอ..แต่คุณเรียกผมว่าเด็กน้อยนี่..ผมคิดว่าคุณอายุมากกว่าผมซะอีก..ตีนกาคุณเยอะจัง"นิชคุณอึ้ง
“เพราะนายเอาแต่ร้องไห้น่ะสิ...จริงๆแล้วฉันอ่อนเดือนกว่านายด้วยนะ"แทคยอนพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ
"แล้ว..ตีนกาฉันเยอะตั้งแต่เด็กแล้ว..คนสุภาพนี่ปากร้ายเหมือนกันน้า"แทคยอนยิ้มแก้มปริบพร้อมหอมแก้มคนผิวขาว1ฟอดใหญ่ต่อหน้าทุกคน
"เลิกคิดมาก..แล้วมากินข้าวด้วยกันเถอะ" แทคยอนพูดเสียงดัง
"แกกินไปกันเถอะ...ฉันจะกลับแล้ว" ปู่แดกูอารมณ์บอดจอย
"ปู่อย่ามางอแงเป็นเด็กอีกคนได้ป่ะ..ผมรู้ปู่ตั้งใจมากินข้าวกับผม..อย่าน้อยใจสิครับ..ครอบครัวเดียวกันเเท้ๆ..ผมสั่งข้าวเผื่อปู่ด้วยนะครับ" แทคยอนเอ็ดด้วยถ้อยคำอบอุ่น
"ใครครอบครัวเดียวกัน..พี่ไม่เคยนับญาติกับหมอนี่เลยนะ" ปูแดกูตวัดสายตาไปยังนิชคุณ
"เค้าเป็นสามีผมนะครับ.." แทคยอนยิ้มร่า
ค่อก!! ชานชองที่นั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะรับแขกถึงกับสำลัก เค้าลงมือกินข้าวเป็นคนแรกระหว่างที่ปู่กำลังทำสงครามกับรุ่นพี่เค้า
"คุณแทค!!" นิชคุณทำตาโตเป็นไข่ห่าน ‘เค้าอายทำไมเนี่ย’
"สามี..ไอ้เตี้ยเนี่ยนะ" ปู่แดกูแทบสติแตกเค้าอุทานคำหยาบออกมา
"ผมไม่เตี้ยนะครับ..ผมสูง181" นิชคุณแก้ต่างให้ตัวเอง
"จะสูง180หรือ190 นายก็ดูไม่เหมือนสามีสักนิด..แทคนี่นายโดนหมอนี่" ปู่แดกูแทบลมจับ
"ก็ตอนนั้นมันเลือกไม่ได้นี่ครับ..โซ่แส่กุญแจมือครบ..ถ้าผมเป็นสามี..คนที่โดนข่มขืนคงเป็นหมอนี่แทนน่ะแหละ" แทคยอนพูดแบบไม่อาย
"เลิกพูดคำว่าข่มขืนได้ไหม"คนผิวขาวพูดเสียงเบา
"ยอมรับความจริงและอยู่กับมันให้ได้คุณ" แทคยอนตอบ
"ถ้าไม่มีโซ่แส้ กุญแจมือคุณแทคอยากเป็นสามีหรือครับ..ง่า..ผมไม่เอานะ..ไม่เด็ดขาด" นิชคุณถอยหลัง ถัดตัวหนีจากอ้อมกอดคนผิวเข้ม
"ทำไมล่ะ..ผลัดกันบ้างสิ..นายจะได้รู้ว่ามันเจ็บ" แทคยอนแกล้งต้อนนิชคุณ
"ผมอยากฟังเสียงคุณแทค..อยากเห็นคุณแทคดิ้นเร้าใต้ตัวผมมากกว่า" นิชคุณสู้ไม่ยอมแพ้
"ย๊า!!!!!!หยุดเลยพวกแก..ไอ้เด็กผี..หยุดคุยเรื่องแบบนี้เลยนะโว้ย..นายยังอยากให้ฉันกินข้าวร่วมวงกับผัวแกไหมแทค" ปู่แดกุสติแตก
"ไหนพี่บอกว่า...เฮ้ยชาน..นายเป็นอะไร" แทคยอนกำลังจะพูดกับปู่แต่ปรายตาไปเห็นชานชองเลือดกำเดาไหลออกจากจมูกข้างซ้ายและเจ้าตัวยังไม่รู้สึกตัว
"พวกพี่..คุยอะไรกันครับ..มัน..อ๊ะ!!" ดูเหมือนชานชองจะรู้ตัวแล้ว หมียักษ์ยกมือขึ้นเช็ดเลือดจากจมูก
"ไม่ต้องคิดภาพตาม ไอ้ที่พวกพี่คุยกัน มันก็เห็นภาพนะครับ" มือยักษ์เอาทิชชูอุดรูจมูก เค้าเงยหน้าค้างทิ้งไว้
"อ้อใช่สิ..นายก็เป็นพวกบริโภคผู้ชายนี่" ปู่แพนด้าแยกเขี้ยว
"ถ้าพี่พูดแบบนั้นต่อหน้าแฟนผม..ผมไม่ยอมแน่" ชานชองของขึ้นเช่นกัน
"พี่ไม่เคยต่อต้านนี่..แล้วทำไมวันนี้เกิดหัวเสียขึ้นมาเนี่ย" แทคยอนพูดอย่างเอ่ะใจ
"แต่คุณสำนึดผิดแล้วครับ"แทคยอนออกตัวแทน
"ผมว่าวันนี้ผมกลับก่อนดีกว่าครับ...เดี๋ยวกับข้าวเย็นก่อนพอดี"นิชคุณขืนตัวออกจากอ้อมกอดแทคยอนอีกครั้ง
"ถ้านายไป...ฉันจะถือว่านายทิ้งฉัน" แทคยอนประกาศกร้าว ใบหน้าคนตัวใหญ่ดุดันและจริงจัง
"ผมไม่ได้จะทิ้งคุณ..แต่ผมเจ็บ..วันนี้ผมยังไม่พร้อม" นิชคุณปฎิเสธ
"แล้วเมื่อไหร่นายจะพร้อม..ถ้าครั้งหน้านายเจอปัญหาแบบนี้อีก..นายก็จะหนีไปอีกใช่ไหม..นายจะทิ้งฉันให้เผชิญปัญหาและแก้ต่างคนเดียวใช่ไหม" แทคยอนเริ่มน้อยใจ ดวงตาคนผิวเริ่มแดงระเรื่อย บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังเสียใจอยู่แน่ๆ
"นายจะไม่อยู่กับฉันยามมีปัญหางั้น....นายก็ยังไม่พร้อมจะมีความรักหรอกนิชคุณ..นาย" แทคยอนเม้มปากแน่น เค้ากล้ำกลืนคำพูดของตัวเองลงไป ดวงตาเค้าจับจ้องที่ดวงตากลมโตของคนตรงหน้าที่มีน้ำตาเอ่อปริมคลอเบ้าตา
"ฉันขอโทษเด็กน้อย..นายอย่าร้องไห้สิ.."แทคยอนจะกอดปลอบแต่นิชคุณถอยหลังหนี
"ถ้านี่คือคำตอบของนายคุณ" แทคยอนหอบร่างไร้เรี่ยวแรงของตัวเองออกจากห้องพัก เค้าไม่สนใจทั้งปู่แดกูที่ดูรู้สึกผิด ชานชองที่ทำตัวไม่ถูก และนิชคุณที่เอาแต่ยืนร้องไห้
"แท..การมีคนรักมันยากแบบนี้เสมอเลยเหรอ..เรา2พี่น้องคงไม่มีวันได้รักเค้าสินะ" คนตัวใหญ่บ่นงึมงำยืนพิงหน้าประตูอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพาตัวเองไปโรงอาหาร ใจจริงแทคยอนก็อยากร้องไห้ แต่เค้าโตแล้วและเค้าอยากเป็นที่พึ่งให้คนรักมากกว่า
แทคยอนกินข้าวเสร็จ พอมีแรงปุ๊ปเค้าก็ตรงดิ่งกลับห้องตัวเอง เก็บข้าวเก็บของ เค้าเหนื่อยและอยากใช้ความคิดเพียงลำพัง เค้ารู้นิชคุณอาจเสียใจมาก แต่หมอนั่นดื้อรั้นเกินไป
แทคยอนแบคแพ็คกระเป๋าเสื้อผ้าทั้งหมดและเรียกให้บูมมาเอาของไป ส่วนตัวเค้าแบ็กแพ็คกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อน แทคไม่ได้บอกว่าเค้าจะไปไหน บูมจึงรู้ทันทีว่าน้องเค้าต้องการจะอยู่คนเดียวไม่อยากให้มีใครไปรบกวน จะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ
"นายอยู่ไหน"บูมถามคนปลายสาย
"ไม่ต้องตามหาผม..ถ้าพี่ทำ..ผมจะลบตัวผมออกจากระบบ" แทคยอนขู่พี่ชาย
"มีเรื่องอะไร..นายไม่สบายใจอะไรคุยกับพี่หรือกุ๊ยก็ได้นี่" บูมตะล่อม
"ผมสบายดี..แค่อยากเที่ยว..แค่นี้นะครับ..และไม่ต้องติดต่อมา..ถ้าผมอยากกลับ..ผมจะกลับไปเอง" พูดจบสายก็ถูกตัดไป
"บ้าชิบ!!...เรื่องอะไรกันเนี่ย"บูมปามือถือทิ้งลงพื้นจนเจ้ามือถือเครื่องสีดำแยกชิ้นส่วนกระจัดกระจาย
"อ๋าย!!..พี่บูม..นี่เครื่องที่เท่าไหร่แล้วคะเนี่ย..เกิดอะไรขึ้น..ตะกี้ใครโทรมาเหรอ.."ภรรยาสาวของบูมถาม
"แทค"บูมตีหน้าเครียด
"แทคเป็นอะไรล่ะ..พี่โกรธแทคเนี่ยนะ" กุ๊ยทำหน้าตาตื่น
"หมอนั่นล่องหนไปอีกแล้ว" บูมยกนิ้วอูมๆของตัวเองขึ้นขยี้หัวตา
"หมอนั่นรู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงมันเวลามันทำแบบนี้" บูมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟายาวในห้องนอนตัวเอง
"ล่องหน...น่าจะมีปัญหามั้งคะ..ลองคุยกับชานไหม" กุ๊ยเสนอทางแก้
.
"โว้ย!!..หยุดร้องไห้สักทีได้ไหม..นายรักไอ้แทคจริงๆรึเปล่า..ถ้ารักก็เลิกร้องไห้แล้วตามมันไปสิ" ปู่แดกูทำตัวไม่ถูกหนักขึ้น
"พี่นี่กล้าพูดนะ..ผมบอกพี่แล้วว่าอย่าทำแบบนี้..พี่บ้ารึเปล่าเนี่ย" ชานชองตะคอกกลับใส่ปู่แดกู
"อึก ฮึก" คนผิวขาวทรุดตัวลงนอนกับพื้นห้อง
"บ้าเอ๊ย!!..คุณ!! ฉันบอกแล้วให้นายพักบ้าง" ชานชองอุ้มเพื่อนซี้ขึ้นนอนบนเตียง
"ไปตามพี่แทคกลับมาเลยนะพี่..ถ้าพี่แทคไม่กลับมา..ผมจะไม่คุยกับพี่อีกคอยดู" ชานชองตวาดเสียงดัง
"ฉันเหรอ..ทำไมเป็นฉัน" ปู่เริ่มอึกอัก
Rrrrrr
"ครับพี่..มีอะไรครับ" ชานชองรีบรับสายบูม
'ซวยแน่..โทรมาตอนนี้เนี่ยนะ..โว้ย'
"เกิดอะไรขึ้น!!.." บูมเสียงดังใส่หมียักษ์
"เกิดอะไร..หมายความว่าไงครับ"ชานชองถามกลับทันที
"แทคเก็บข้าวของล่องหนไปอีกแล้ว..เกิดอะไรขึ้นที่นั่นบอกพี่มา.." บูมเหมือนจะหัวเสียมาก คนบ้านนี้มีแค่แทกับแทคที่เป็นคนใจเย็น
"ล่องหน...เวรเอ๊ย..ปู่ไปเลยนะ..ถ้าพี่หาตัวพี่แทคไม่เจอผมฆ่าพี่แน่" ชานชองตวาดใส่ปู่ที่ยืนตัวลีบอยู่ข้างเตียงนอน
"ไอ้แก่เหรอ..มันทำอะไร..หยุดเลยไม่ต้องหา..พี่แค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..แทคมันขู่ว่าห้ามหาตัวมัน...แฟนมันอยู่ไหน" บูมถามถึงนิชคุณ
"อยู่กับผมครับ..คุณเป็นลมไปตะกี้..เพราะไอ้แพนด้าปากหมานี่แหละ..ผมบอกมันแล้วอย่ายุ่งเรื่องของพี่แทค" ชานชองอารมณ์เสียไม่แพ้บูม
"ก็ไอ้เวรนี่มันข่มขืนแทคนี่..พี่ยอมได้เหรอ "ปู่แดกูกระชากโทรศัพท์จากมือชานชองมาพูด
"ข่มขืนบ้าอะไรอีก...นายไปเอาข่าวนี้มาจากไหน" บูมช็อกหัวใจแทบหยุดเต้น
"ไอ้หมีควายมันบอกผม" ปู่แพนด้ารีบพูด เค้ากลัวบูมจะมาถากหน้าเค้า
"เรียกชานมา!!" บูมแทบจะมุดตัวออกจากโทรศัพท์มาฆ่าทั้งชานทั้งนิชคุณและไอ้แพนด้าไปพร้อมกัน
"มันเรื่องของเค้านะพี่ พี่แทคไม่เอาเรื่อง แล้วเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่2คนนี้จะตกลงคบกัน ถ้าพี่แทคไม่บอกพี่ แสดงว่าพี่แทคไม่คิดเอาเรื่อง พี่มาโวยวายเอาเรื่องตอนนี้มันได้อะไร..พวกพี่พอใจกันรึยัง..ทำให้พี่แทคกับคุณมันเลิกกันทั้งที่ต่างคนต่างรักกันน่ะ..ยังอยากพูดอะไรอีกไหมครับ..ขัดขวางความสุขคนอื่นมันสนุกรึไง" ชานชองไม่เปิดโอกาสให้บูมได้พูดก่อน เค้าสติแตกเกินกว่าที่จะเป็นผู้ตามคอยฟังคำพูดคนที่อาวุโสกว่าแล้ว
"ตกลง2คนนั้นเลิกกัน..แทคเลยเตลิดไปใช่ไหม" กุ๊ยกระชากโทรศัพท์มาจากมือสามีพร้อมจิกตาใส่บูม
"เอ่อ..พี่..ผมขอโทษครับ" ชานเพิ่งรู้ตัวว่าคนที่อยู่ปลายสายเป็นพี่สะใภ้แทคยอน
"คุณตื่นเมื่อไหร่..เธอต่อสายเค้าให้พี่นะจ๊ะชาน" เมื่อพูดจบกุ๊ยก็วางสายไปทันที
"คุณคะ..เรื่องนี้เป็นเรื่องของแทคนะ..คุณเห็นผลของการยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของแทครึยัง..แทคโตแล้ว และเค้าก็ดูแลตัวเองได้ดีมาตลอด..คุณอย่าทำให้กุ๊ยต้องพูดอีกนะคะพี่บูม" ภรรยาสาวทำหน้ายักษ์ใส่สามี
"อืม..โอเค..เธออย่าโกรธพี่สิ" บูมสงบลงทันทีเมื่อภรรยาเค้าอารมณ์เสีย กุ๊ยนิสัยเหมือนแทคถ้าเธอโมโหเธอจะเก็บข้าวของหนีไปเหมือนกัน ก็เธอเป็นทั้งเพื่อนสนิทและแฟนเก่าแทคนี่ 2คนนี้นิสัยเหมือนกันยังกะเคาะพิมพ์เดียวกันมา
ไม่มีใครเห็นแทคอีกเลยเค้าหายตัวไปราว3เดือน ทุกคนต่างเป็นห่วงในช่วงแรก และเริ่มปล่อยวางในช่วงเดือนที่2 นิชคุณอยู่ในภาวะอกหักชัดเจน กลายเป็นว่าปู่แดกูถูกบังคับให้มารับผิดชอบสิ่งที่ก่อไว้ เค้าต้องมาคอยส่งข้าวส่งน้ำให้นิชคุณจนกว่าแทคยอนจะกลับมา ปู่แดกูใจอ่อนเพราะเห็นสภาพไม่ค่อยน่าดูของนิชคุณทุกๆวัน แม้แต่ชานชองจุนโฮก็ช่วยให้เพื่อนสนิทอารมณ์ดีขึ้นไม่ได้
"ไอ้บ้าแทคมันไปไหนเนี่ย..แฟนมันจะตายอยู่แล้วนะ" ปู่แพนด้าโวยวายกับชานชอง
"เหอะ!!...ที่เป็นแบบนี้เพราะใครล่ะ" ชานชองตาขวางใส่หมีแพนด้า
"นายยังโกรธพี่.." ปู่ทำหน้าเบ้ สำนึกผิด เค้าปากมากเกินไป เค้าไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา เค้าไม่คิดว่าเรื่องมันจะจบแบบนี้
"เหอะ!!" ชานชองแยกเขี้ยวส่พี่แก่
"ฉันสำนึกผิดแล้วนี่ไง..เลิกโกรธสักทีสิ" ปู่ทำหน้าหยู่
"สำนึกแล้วยังไง..สุดท้ายพี่ก็ทำให้2คนนี้เลิกกัน.ผมเตือนพี่แล้วว่าอย่ามายุ่งเรื่องนี้." ชานชองเชิดเสียงใส่
"เออ.." แพนด้าหันหน้าหนี ปู่แพนด้ารู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลตั้งแต่แทคหายตัวไปใครๆก็พากันโกรธเค้า
"พี่..พี่..วันนี้มาส่งข้าวให้ใครที่โรงพยาบาลครับเนี่ย" ชางอูยองโผล่พรวดมาจากหัวมุมทางเดิน
“คุณคิมเป็นอะไรฮะ..โดนพี่ชานแกล้งรึครับ" อูยองล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อมาซับน้ำตาให้ปู่แพนด้า
"นายหายไปไหนมาเป็นชาติวะไอ้เด็กแก้มบวม" ชานชองทักรุ่นน้องของนิชคุณ
"คุณแทคพาผมไปทัวว์ค่ายเพลงครับ..เค้าพาผมไปฝากตัวกับเพื่อนแล้วก็อยู่เป็นเทรนเนอร์ให้ผมที่บริษัท" อูยองยิ้มแป้น ตอนนี้เค้าได้เป็นเด็กฝึกในค่ายยักษ์ใหญ่แล้ว
"พี่แทคเนี่ยนะ...แล้วทำไมนายไม่บอกเราวะ" ชานชองแถบสติแตก
"ก็พี่เค้าดูเศร้าๆ...เค้าขอไม่ให้ผมกวนกวนใจเค้าเรื่องนี้นี่" อูยองเม้มปากแน่น คิ้วหนาขมวดเป็นปม
"แล้วผมก็งานยุ่งมาก..พี่คุณเป็นไงบ้างครับ..ผมได้เงินเดือนแล้ว..ผมถามป๊าซึง..ป๊าซึงบอกว่าพี่คุณอยู่โรงบาล..ผมเลยซื้อขนมมาฝากครับ" อูยองยิ้มร่าอีกครั้ง
"นายฝากขนมไว้ก็พอ..คุณมันยังไม่อยากเจอใคร" หมีชานตีหน้าเคร่งขรึม
"ไม่สบายรึครับ...อาการพี่แทคก็แย่พอกันเลยครับ..เค้าไม่ค่อยกินข้าวเลย..เออพี่ชาน..พี่สะดวกไปดูพี่เค้าไหม” อูยองอยากช่ยหมอแทค
"สะดวกทั้งวันแหละ...ว่าแต่นายไปเจอกันตอนไหน..แล้วทำไมเหยียบมิดขนาดนี้..พวกฉันหัวฟูกันหมดแล้ว"ชานชองตอบ
"ผมเจอพี่แทคเมื่อ2เดือนก่อนครับ พี่เค้าบอกให้ผมเงียบไว้...แต่ผมกลัวพี่เค้าจะเป็นอะไรไปซะก่อนง่ะ...ผมเลยคิดว่า...ผมไม่ควรเก็บเรื่องนี้ไว้"อูยองดูกังวลใจ
"พี่แทคพักอยู่ที่ไหนน่ะ"ชานชองถาม
"ห้องพักแถวๆคอนโดพี่เค้าอ่ะ..." อูยองรีบตอบ
"อืม..นายกลับไปอยู่กับพี่แทค..อย่าบอกพี่แทคนะว่านายเล่าให้พวกพี่ฟัง"ชานให้คำแนะนำอูยอง เค้าดันหลังอูยองให้รีบกลับไปห้องพัก
"แน่อยู่แล้วครับ" อูยองรับคำและรีบกลับ
"พี่ต้องทำไงล่ะ.." ปู่คิมหน้าซีด
"พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปดูพี่แทค...พี่แค่พาอูยองไปเลี้ยงข้าวตอบแทนที่เค้าดูแลพี่แทคของเราก็พอ"ชานชองจิกตาใส่ปู่แพนด้า
"อ๊ะลืมไปครับ..นี่ซิงเกิลใหม่ของค่ายครับ ออกมาเมื่อ2เดือนก่อน ผมอยากให้พี่คุณฟัง..บางทีถ้าเป็นพี่คุณ..เค้าอาจเข้าใจ..มันไม่ใช่ของขายน่ะครับ..ประธานบอกว่ามันเป็นของแทนใจใครบางคน แต่คนๆนั้นถอดใจไปแล้ว" อูยองทำปากมู่ทู่ เค้ายัดแผ่นDVDใส่มือชานชองก่อนจะวิ่งหายลับไป
"คุณของขวัญถึงนายแน่ะ" ชานชองส่งแผ่นDVDให้ถึงมือคนที่เอาแต่จะเก็บตัวอยู่ในห้องพักแพทย์ของแทคยอน
คนผิวขาวไม่สนใจคำพูดเพื่อนซักนิด ชานชองเดินไปเปิดเพลงแบบถือวิสาสะ บทเพลงอันไพเราะดังขึ้น เสียงแหบๆของใครบางคนดังก้องในโสตประสาทของคนผิวขาว
"........."นิชคุณนั่งตาลอยอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหันมองมาทางเครื่องเล่นแผ่นเสียงอย่างใจจดใจจ่อ
"นายไม่อยากรู้เหรอว่าใครแต่งเพลงนี้และร้องเพลงนี้ ไปกับชานไหม” ชานชองถามเพื่อน
"ไม่ล่ะ.." นิชคุณทิ้งตัวลงนอนกับเตียงพลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัว
"ถึงแม้คนๆนั้นจะแต่งและร้องเพลงนี้เพื่อนาย...นายก็จะไม่สนใจเค้างั้นเหรอ..นายเลือดเย็นกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย..ถ้าโฮทำแบบนี้ให้ชาน..ชานจะรีบไปหา..และจะไม่ปล่อยมือโฮไปอีก” หมียักษ์แนะนำเพื่อน
"ไร้สาระน่ะชาน..ไม่มีใครอยากทำเพื่อคุณหรอก" คนผิวขาวยังคงดื้อรั้น
"งั้นชานหักมันทิ้งนะ..แผ่นเดียวในโลกไม่มีไฟล์สำรอง.." ชานชองโกรธกับนิสัยแข็งนอกอ่อนในของเพื่อนสนิท
"นั่นของๆฉัน..นายไม่มีสิทธ์นะ.." นิชคุณรีบวิ่งมาแย่งแผ่นDVDจากมือชานชอง เมื่อเค้าเห็นว่าชานชองกำลังจะหักแผ่นเพลงทิ้งจริงๆ
"พักอยู่ใกล้กันแค่นี้ไม่คิดจะโผล่หน้ามาหาฉันเลยรึไง"นิชคุณเปรยกับชานชอง
"หึ..แล้วนายล่ะ..คิดจะตามหาพี่แทคไหมนอกจากนอนกินเหล้าน่ะ" ชานชองดูเหมือนอารมณ์เสีย
ชานชองบิดลูกบิดประตูเบาที่สุด เค้าและเพื่อนตัวขาวย่องเข้ามาในห้องพักที่ประกอบไปด้วยเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งห้องกระจุ๊กกระจิ๊ก ซึ่งดูโดยรวมเหมือนเป็นห้องของจางอูยองรุ่นน้องของเค้ามากว่าเป็นห้องของศัลยกรรมระดับโลกเพราะไม่มีร่องรอยอะไรที่เกี่ยวกับการแพทย์เลย เมื่อเดินลึกเข้าไปเรื่อย พวกเค้าพบใครบางคนนอนม้วนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
"พี่แทคครับ" ชานชองค่อยเปิดผ้าห่มขึ้น เค้าแทบช็อก คนที่เค้าเคยรู้จักคนนั้น รูปร่างผอมซูบไปมาก ราวกับไม่ได้กินข้าวเป็นเวลานาน แทคยอนหลับสนิทในเวลากลางวันจริงอย่างที่อูยองบอก นิชคุณชะโงกหน้าดู คนผิวขาวแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผู้ชายที่ดูแข็งแรงคนที่ใส่ใจดูแลสุขภาพตัวเองดีมากคนนั้นหายไปไหนกัน
"ชานนายกลับไปเถอะ..เดี๋ยวคุณจัดการเอง..สั่งข้าวให้คุณกับคุณแทคได้ไหม" นิชคุณเจ็บแปล๊บเมื่อเห็นคนรักของตัวเองในสภาพแบบนี้ เค้าอยากปรับความเข้าใจกันเองโดยที่ไม่มีคนอื่นมาวุ่นวาย
"คุณแทคครับ" นิชคุณดึงผ้าห่มออกจากตัวแทคยอนให้มากที่สุด
"แท..แท" คนผิวเข้มจับมือคนผิวขาวเข้ามาแนบใบหน้าเรียวตอบสีซีดของตน
"อยู่กับพี่นะ" น้ำตาใสๆไหลลงมาตามโหนกแก้มของคนผิวเข้ม
"คุณจะไม่ฝันถึงผมบ้างรึครับ" นิชคุณขยับกายขึ้นนอนเคียงข้างคนตัวใหญ่
"อุ่นจังแท.." คนผิวเข้มเขยิบตัวเข้าใกล้คนผิวขาวมากขึ้น
"แค่วันนี้นะครับน้องแทที่พี่จะเป็นตัวแทนเธอ.." นิชคุณรั้งคนผิวเข้มให้ใบหน้าติดแผงอกเค้า
คนผิวขาวก้มลงมองเรือนร่างผอมแห้งของคนรัก ‘เป็นเพราะผมรึเปล่าครับถึงทำให้คุณปล่อยตัวเองไว้ในสภาพนี้...ผมคิดแบบนั้นได้รึเปล่า..คุณอยากให้ผมออกตามหาคุณอย่างที่คุณแต่งไว้ในเพลงรึเปล่าครับ...ถ้าผมไม่มาคุณจะทำยังไง’นิชคุณขุ่นคิด
"..." แทคยอนขยับเปลือกตานิดเดียวก็เห็นใบหน้ารูปไข่สีขาวนวลเนียลของคนผิวขาวอยู่ในระยะกระชั้นชิด "ทำไมมาอยู่นี่"
"ผมรักคุณ..ผมเลยมา..ไม่ได้เหรอ" นิชคุณกอดรัดคนตัวใหญ่ไว้
"นายทิ้งชั้นแล้วนี่...นายมาที่นี่ทำไม" แทคยอนพยายามยันตัวออก
"คุณตะหากที่ทิ้งผม..คุณหายไป..คุณขู่ไม่ยอมให้ใครติดต่อหาคุณ" นิชคุณพูดจาตัดพ้ออย่างน้อยใจ
"อืม..ฉันอยากอยู่คนเดียว" คนตัวใหญ่พลิกตัวหนี
"แล้วตอนนี้ล่ะครับ..ยังอยากอยู่เดียวอยู่เหรอครับ ผมไม่ยอมหรอกนะครับ..ครั้งนี้ผมจะไม่ให้คุณหนีผมไปแล้วนะ ว่แต่ตอนนี้คุณผอมเกินไปแล้ว..เสียงคุณก็แหบเล็กลงด้วย" นิชคุณจูบต้นคอแทคยอน
"ฉันเหนื่อย..ง่วง.." คนผิวเข้มนอนนิ่ง
"นอนต่อไหมล่ะครับ..ผมจะไม่กวน" นิชคุณก้าวขาลงจากเตียงแต่มือใหญ่คว้ามือคนผิวขาวไว้
"อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว" แทคยอนปรืบตาหลับไปอีกครั้งอย่างง่ายดาย
อูยองกลับจากห้องซ้อมเค้ากำลังจะกลับเข้าที่พักเค้าเจอพี่แพนด้าหน้าที่พัก ปู่แดกูจูงมืออูยองออกมาจากตัวตึก เค้ามีหน้าที่พาน้องแก้มบวมไปเลี้ยงข้าวและปล่อยให้คู่ผัวเมียปรับความเข้าใจกันตามแผนของหมีชาน เค้ามีชนักชิ้นโตปักหลังอยู่ พี่แก่แดกูไม่มีทางเลือกมากนัก
"คุณแทคครับทานข้าวเถอะครับ" นิชคุณลงจากเตียงนอนเมื่อแทคยอนหลับสนิทไปนานมากมาก เค้าจัดข้าวที่ปู่แพนด้านำมาส่งใส่จาน คนผิวเข้มนอนนิ่งไม่ไหวติง
"ยังไม่กลางคืนเลยทำไมคุณนอนเยอะจังครับ" นิชคุณจูบลงที่ต้นคอคนผิวเข้มอีกครั้ง เมื่อแทคยอนขยับตัวนิดๆ
"......."แทคยอนยังคงไม่ลืมตาและยังอยากหลับต่อ
"กินข้าวเสร็จแล้วกลับบ้านกันเถอะครับ ผมอยากอยู่กับคุณในบ้านตัวเองมากกว่าในบ้านคนอื่น” นิชคุณเกรงใจอูยองอยู่บ้าง
“ทำไม...นายคิดอะไรอยู่” แทคยอนยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันความคิดคนรัก
"ถึงอยู่บ้านนายฉันก็ไม่ให้นายทำอะไรฉันหรอกนะ" คนผิวเข้มยกยิ้มอบอุ่น พลางยิ้มหวานจนรอยตีนกาขึ้นเต็มหน้า
"คุณแทคครับ"นิชคุณตีหน้าขึงขึง
"มีอะไร"แทคยอนสับสนกับท่าทีของคนที่อยู่ดีๆก็ทิ้งตัวมากอดเค้า แถมกดเค้าลงกับเตียงนอน
"ยิ้มแบบเมื่อกี้อีกครั้งได้ไหมครับ..ได้ไหม ..แล้วผมก็อยากให้คุณยิ้มแบบนี้กับผมแค่คนเดียว..ทำตัวน่ารักและสกินชิพกับผมแค่คนเดียว" นิชคุณซุกไซร้ซอกคอคนที่นอนใต้เรือนร่างเค้า
"นายเป็นอะไร...ฉันไม่เคยสกินชีพกับใครเลยนะไอ้เหม่ง" แทคยอนดันหน้านิชคุณออกห่างจากต้นคอของเค้า จนทำให้ปอยผมด้านหน้านิชคุณเปิดขึ้นมา
"คุณยอมให้ผู้หญิงคนนั้นควงเเขน..ยอมให้ควอนกอด..และหน้าผากผมแค่สูง..คนใจร้าย" คนผิวขาวถอนตัวออกจากอ้อมกอดแทคยอนและเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
" ขี้น้อยใจ..ขี้แย..เด็กน้อย..กุ๊ยเป็นเมียพี่บูมและน้องชายนายลวนลามชั้นแบบไม่ทันตั้งตัว คนที่ได้สกินชีพชั้นทั้งตัวแบบที่ชั้นสมยอมมีแค่นายเท่านั้นจำไว้นิชคุณ" พูดจบแทคยอนก็กระตุกผ้าห่มขึ้นคลุมโปง
"คุณสมยอมผม!!" นิชคุณทำหน้าเหรอหรา เค้าลุกจากเก้าอี้ ก้าวเดินเข้าใกล้เตียงนอน
"ที่ผ่านมาแต่ไม่ใช่วันนี้ และตอนนี้ละกัน..ฉันเหนื่อยอยากพัก" พูดจบแทคยอนก็ชิงหลับไปจริงๆ
"ทำไมคุณนอนบ่อยจังครับ..คุณผอมจะแย่แล้วนะครับคุณแทค..ตื่นมากินข้าวก่อนสักนิดเถอะครับ"นิชคุณทำอะไรต่อไม่ได้
"พ่อครับผมขอโทษ แม่อย่าทำแบบนี้" แทคยอนบ่นงึมงำด้วยสีหน้าเจ็บปวดและอมทุกข์ ร่างแทคยอนเกร็งขึ้น เหงื่อเม็ดโตผุดทั่วกาย เค้ากัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซึม
"คุณแทคฮะ...คุณแทค" นิชคุณตบหน้าแทคยอนแรงๆทีนึง เพื่อเรียกสติคนผิวเข้ม แทคยอนรู้สึกตัวก็ปล่อยโฮออกมาไม่หยุดจริงๆ อย่างที่อูยองบอกพอตกดึกแทคยอนฝันร้าย
"คุณแทคใจเย็นครับ..คุณแค่ฝันร้ายนะ" นิชคุณพยายามใช้นิ้วมือเรียวยาวของตน งัดปลายคางแทคยอนให้เชิดขึ้น คนตัวโตไม่ยอมลืมตา เอาแต่ก้มหน้างุดๆน้ำตาไหลอาบแก้มคนตัวใหญ่ไม่หยุด
"คุณแทคครับ..เกิดอะไรขึ้น บอกผมสิครับ..เกิดอะไรขึ้น" นิชคุณกล้ำกลื้นฝืนทน เค้าพยายามหยุดคิดเรื่องแทยอนน้องสาวของแทคยอนมาตลอด
"แท..พี่ขอโทษ..อื้อ.." แทคยอนกำลังจะกัดริมฝีปากตัวเองซ้ำอีก แต่นิชคุณกดจูบลงบนริมฝีปากบางหยัก เค้าดูดดึงริมฝีปากบางหยักเบาๆ นิชคุณไม่ได้ทำเพราะมีอารมณ์แต่เค้าพยายามทำให้แทคยอนไขว้เข้ว
"อือ..อือ" แทคยอนสงบลงทันที เค้าได้สติจากการสูญเสียลมหายใจเพียงชั่วครู่
"ฉันขอโทษคุณ..ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะพี่วันนี้เธอคงแต่งงานมีความสุขไปแล้ว ทั้งแททั้งนายคงไม่อยู่ในสภาพแบบนี้ เรา3คนคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้" คนตัวใหญ่งึมงำเป็นคำที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง
"เล่าให้ฟังนะครับ..ระบายออกมาแล้วคุณจะรู้สึกดีขึ้นนะครับ..ได้โปรด" คนผิวขาวตอบด้วยสีหน้าจริงจัง 2มือขาวรั้งแขนของคนรักไว้ไม่ให้ลุกหนี
"นายจำฉันไม่ได้เหรอ" ตนตัวใหญ่ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"จำอะไรได้กันครับ" นิชคุณงงกับคำพูดแปลกๆ
หน้าหนาวเมื่อ6ปีก่อน บนทางด่วนผู้ชายผิวสีเข้มขับรถมอเตอร์ไซต์ชนท้ายรถยนตร์สีขาว ร่างคนขับมอเตอร์ไซต์กระเด็นไถลไปกับท้องถนน ดีที่คืนนั้นดึกมากแล้ว เส้นทางไม่มีรถวิ่ง คนขับจึงปลอดภัยไม่ถูกรถที่ขับตามมาชนซ้ำ
"ชั้นขับรถชนรถนายเมื่อหลายปีก่อน..แล้วนายก็พาฉันมาโรงบาล..ทั้งที่นายจะปล่อยฉันไว้ตรงนั้นก็ได้" แทคยอนเล่าด้วยความรู้สึกผิด เค้าปกปิดความจริงมาตลอด เพราะทุกคนรอบตัว รวมทั้งหมอบอกเค้าว่า ให้เค้าเดินไปข้างหน้า และปล่อยอดีตทิ้งไป ถ้าทำแบบนั้นเค้าจะมีความสุขขึ้น เค้าสามารถชดใช้ให้เพื่อนรักหมีชานได้เท่าที่เค้าสามารถทำได้
"พ่อแม่ฉันมาโรงพยาบาล และแทเธอชอบนาย..พวกเราเห็นพ้องงต้องกันว่านายเป็นคนดีและเหมาะที่จะแต่งงานกับแท แล้วแม่ฉันก็ไปคุยกับแม่นาย พวกเค้าจัดการดูตัวให้นายโดยที่เราไม่เคยรู้เรื่องที่นายมีคู่หมั่นอยู่แล้ว ฉันไม่รู้เลยจริงๆจนกระทั่งเจอชาน หมอนั่นบอกว่านายมีคนรักอยู่แล้ว"แทคยอนเอามือกุมหน้า
"เรื่องทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นเพราะนาย..แต่เกิดขึ้นเพราะฉันตะหากคุณ...เพราะฉันเลิกกับกุ๊ยวันนั้น" คนผิวเข้มเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
"ถ้าฉันไม่ขับรถชนนาย ครอบครัวเราจะไม่มีวันได้เจอกัน พ่อแม่นายจะไม่ต้องไปรับแทมาดูตัวกับนาย...และจะไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้น...ถ้าไม่มีฉันสักคน" คนผิวเข้มพร่ำพรูคำพูดออกมาทั้งหมด เค้าแกะนิ้วมือของคนผิวขาวออกจากแขนตัวเอง
"ไม่ใช่ว่านายดีพอสำหรับฉันรึเปล่า...แต่ฉันไม่ดีพอสำหรับนายมากกว่านิชคุณ" แทคยอนลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าของคนที่หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง เค้าพาร่างตัวเองออกไปที่ริมระเบียง
“.....”นิชคุณเหมอลอยกับคำพูดที่พร่ำพรูออกมาไม่หยุด ผู้ชายที่เค้าเจอบนถนนเมื่อหลายปีก่อน ครอบครัวที่ยื่นมือเข้ามายุ่งกับความรักของเค้ากับเจสสิก้า พ่อแม่ที่บังคับให้เค้าไปดูตัวและเลิกกับคนรัก เค้ากำลังคิดว่าเค้าเคยโกรธแทยอนไหม เพราะเค้าคิดมาตลอดว่าเป็นความผิดตัวเอง เค้าไม่เคยคิดว่าแทยอนเค้ามาทำให้ชีวิตเค้าแย่ มาทำให้เจสสิก้าโกรธเรื่องที่เค้าต้องไปดูตัวกับผู้หญิงอื่นจนต้องเลิกกัน
"แท..พ่อแม่ฮะ..ผมขอโทษ.." คนผิวเข้มยกขาขึ้น เค้าทำท่าเหมือนจะโดดจากระเบียงตึกสูง7 ชั้น ความสูงที่แทคตั้งใจไว้แล้ว
"อย่า!!...คุณแทค..อย่า" นิชคุณวิ่งสุดตัวเค้าคว้าร่างของคนผิวเข้มออกห่างจากริมขอบระเบียง ทั้งคู่ไถลกระเด็นลื่นล้มทับกัน โดยมีแทคยอนนอนร้องอยู่ข้างเรืองร่างชายผิวขาว
"อย่าทำแบบบนี้อีกนะ..คุณแทค....ผมไม่ได้โกรธคุณหรือแทยอนเลยนะ" นิชคุณเข้าใจความรู้สึกแทคยอน คนที่ต้องแบกรับความรู้สึกผิดไว้บนบ่า ต้องคิดว่าตัวเองเป็นฆาตกรฆ่าครอบตัวเองและครอบครอบคนอื่น
"โฮ..มาหาคุณหน่อย" นิชคุณกระชับร่างแทคยอนเข้ากับอ้อมกอดเค้าแน่น เค้าล้วงมือถือโทรหาจิตแพทย์ประจำโรงพยาบาลตัวเอง รวมทั้งชานชองด้วย
"ชานไม่ทันสังเกตุเรื่องนี้.."ชานชองตีหน้าเข้ม
"อะไร" จุนโฮและนิชคุณถามพร้อมกัน
"แทโดดตึกที่นี่ จากชั้นนี้ ถึงมันจะไม่ใช่ห้องเดียวกันก็เถอะ " ชานชองทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟายาว
"ไอ้บ้าเอ้ย!!..ทำไมนายพึ่งนึกได้วะ" นิชคุณแยกเขี้ยว
จุนโฮให้ยานอนหลับกับแทคยอนไปเยอะพอควร เพื่อไม่ให้คนผิวเข้มตื่นขึ้นมาระหว่างทางไปโรงพยาบาล
"โทรหาพี่บูมเถอะ..พี่เค้าต้องรู้..ชานว่าส่งพี่แทคไปรักษาอีกรอบเถอะ...อาการพี่แทคกำเริบอีกแล้ว"
"รักษาอะไร" นิชคุณเอียงคอถามอย่างงงๆ
"ผู้ป่วยจากภาวะสูญเสียไง...เพราะเค้าคิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้เกิดเรื่องร้ายๆขึ้น..ก่อนหน้านี้มันดีขึ้นแล้ว...แต่พอมาเจอนายที่เอาแต่พร่ำบ่นโทษตัวเองพี่แทคเลยคิดว่า..เค้าเป็นต้นเหตุให้นายเป็นแบบนี้.."โฮตอบแทนชาน
"ต้องรักษายังไง" นิชคุณกัดฟัน
“จะไม่มีใครพูดความจริงกับฉันสักคนเลยเหรอ..ต้องให้เจ้าตัวสติแตกก่อนใช่ไหม” นิชคุณปรายตามองชานชอง
“คุณ..มันเป็นความลับทางการแพทย์..นายมีพ่อแม่เป็นหมอ..นายน่าจะรู้ว่ามันผิด” จุนโฮปราม
"โฮว่าคราวนี้อาจต้องช็อตไฟฟ้านะ..ความจำอาจแย่ช่วงเดือนแรกเค้าอาจจำใครไม่ได้ก็ได้..แต่เค้าจะค่อยๆดีขึ้นนะคุณ" จุนโฮลองแนะนำดู แต่ก็ไม่รู้ว่าทางพี่ชายแทคจะยอมไหม
"ไม่ทำไม่ได้เหรอ" คนผิวขาวประสานนิ้วมือเข้ากับร่างคนที่นอนนิ่งอยู่บนรถพยาบาล
"เราลองมาหมดแล้วคุณ..คิดว่าพี่แทคจบแพทย์ใน2ปีเพราะเก่งเหรอ..แต่เพราะเค้าเสียเวลาในวอร์ดจิตเวชหลายปีไง...ถึงต้องพยายามตามเพื่อนให้ทันน่ะ ไม่ใช่แค่นายที่คิดว่าตัวเองเป็นตัวซวยนะคุณ..พี่แทคเค้าคิดว่าเค้าทำลายครอบครัวนายและครอบครัวตัวเอง...ตอนที่พ่อแม่นายเสียพี่แทคเลยชดใช้ให้...เราพยายามบอกให้พี่เค้าเป็นที่พึ่งให้นาย" ชานชองอธิบาย
"ครอบครัวพี่แทคอยากพาแทกลับบ้านแต่แทอยากเดบิว พี่แทคคอยดูทั้งแท..และนายไปพร้อมกับเรียนเเพทย์เฉพาะทาง แต่ตอนแทตาย..กับตอนครอบครัวพี่แทคตายนั่นน่ะ เค้าคิดว่ากรรมตามสนองเค้า...ตอนนั้นนายสร้างตัวขึ้นมาได้แล้วจากกองทุนของพี่แทค...แล้วชานก็ไปบอสตันใช่ไหมล่ะ..ชานไปอยู่เป็นเพื่อนพี่แทค..เราคิดว่ามันดีกว่าถ้าเค้าจะไม่ต้องเห็นภาพคุ้นตาทุกวัน” หมออยากให้พี่แทคอยู่ห่างจากนายไว้จนกว่าอาการซึมเศร้าจะหายสนิท
" ฉันไม่แปลกใจที่นายจำพี่แทคไม่ได้..ครั้งแรกที่นายเจอเค้า..พี่เค้าใส่แว่น..ขาแว่นเสียบเข้าที่หัวตา..เลือดอาบหน้ามา..ตอนอยู่โรงพยาบาลก็ต้องพันแผลที่หน้าและเนื้อตัวบางส่วนไว้..พองานศพพ่อแม่นาย..พี่เค้าก็ยังต้องใส่แว่นดำสักระยะเพราะเพิ่งผ่าเลนส์ตาข้างนั้นไป....นายเลยไม่สังเกตุเห็นมั้ง..เค้าขอร้องให้ฉันเงียบไว้..ฉันถึงบอกไงว่าพี่แทคไม่มีวันทำร้ายควอนหรือนายเด็ดขาด" หมีชานน้ำตาซึม
เค้าเป็นคนที่รู้เรื่องทุกอย่าง แต่ต้องเป็นคนเก็บเรื่องเศร้าไว้ ดีที่ตอนแทคป่วย เค้าลงกลุ่มสัมนาจิตเวช เค้าเข้าฟัง และได้เจอวิทยากรแบบจุนโฮ เค้าเข้าไปปรึกษาและเริ่มรู้จักกัน ชานขอความเห็นจุนโฮหลายเรื่องแต่เค้าไม่เคยปริปากว่ามันเป็นเรื่องของใคร จนกระทั่งอาการแทคยอนดีขึ้น ชานชองต้องกลับมาอยู่เกาหลี และหมอโฮก็กำลังจะเล็งกลับบ้านเกิด ชานชองเลยชวนโฮมาทำงานกับนิชคุณ พวกเค้าเลยรู้จักกัน
"ขอคุณแค่คืนเดียว..ขอคุณปรับความเข้าใจกับคุณแทคนะโฮ..ถึงต้องล่ามโซ่ก็ยอม" นิชคุณกระชับมือจุนโฮแน่น สีหน้าท่าทางนิชคุณจริงมาก
"งั้นโฮอยู่ด้วย" จุนโฮตอบกลับ
"อย่าเลย..ขอคุณอยู่กับคุณแทคแค่2คนนะถ้ามีอะไร คุณจะรีบโทรหาโฮเลย..ได้มั้ย" นิชคุณเว้าวอน
หมีชานอนุญาติแต่ต้องพาแทคยอนไปนอนห้องแทคยอนเองเพราะที่นั่นระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนา สาเหตุที่ห้องนอนแทคยอนติดเหล็กดัดเป็นเพราะหมีชานกลัวแทคยอนโดดตึก และประตูห้องน้ำกับฉากกั้นห้องน้ำก็ใสจนมองทะลุได้ ไม่ต้องคอยกังวลว่า ถ้าปล่อยเข้าห้องน้ำไปคนเดียวจะดูแลไม่ได้ นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้นิชคุณถึงบางอ้อ
"ตื่นแล้วรึครับ" คนผิวขาวนั่งตาโหล ร่างกายคนผิวขาวดูไร้เรี่ยวแรงดั่งเช่นคนอดนอน เค้านั่งเฝ้าแทคยอนมาตลอดหลายชม.
"ตะกี้...คุณทำบ้าอะไร"ใบหน้าคนผิวขาวเคร่งเครียดขึ้น สายตาเค้าจิกกัดคนป่วยที่นอนบนเตียงไม่วางตา
"......"แทคยอนเมินหน้าหนีคนผิวขาวด้วยหัวใจที่แหลกสลาย เค้าหันมองไปที่กำแพงห้องนอนอีกด้าน
"ให้ผมรักคุณข้างเดียวเหมือนที่ผ่านมาก็ได้..ขอแค่ให้ผมอยู่ข้างคุณ..นะครับ"คนผิวขาวคว้ามือแทคยอนอย่างรวดเร็วแต่เหมือนเจ้าของมือสีเข้มจะรู้ตัวล่วงหน้า เค้าชักมือหลบทันที
"อยู่ห่างกัน..เราจะเจ็บกันน้อยลงนะ" แทคยอนไม่กล้าสู้หน้านิชคุณ
"คุณใจร้าย..คุณบอกให้ผมลืมอดีตแต่ตัวคุณกลับทำเองไม่ได้" ดวงตากลมโตที่แดงอยู่แล้วจากการพยายามฝื้นใจไม่นอน ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ นิชคุณ กันใจและน้ำมูกไว้ เค้ากำลังจะร้องไห้ออกมา
"คุณผิดสัญญาคุณจะทิ้ง..ทิ้งผม..ผม..ผมต้องปล่อยมือจากคุณเหรอ...ผมควรกลับไปหาผู้หญิงเหรอ...จะให้ผมทำเหมือนที่ผมเคยบังคับควอนเหรอครับ...ให้ผมเลิกรักคุณแล้วไปแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รักน่ะ" คนผิวขาวไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีก ทุกครั้งที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับแทคยอนนิชคุณจะร้องไห้ออกมาแบบห้ามไม่ได้
"คุณรักพวกเธอได้อยู่แล้ว..คุณไม่ใช่เกย์นี่ครับ....ทุกอย่างมันแค่เรื่องผิดผลาด..เราลืมอดีต..และเริ่มต้นใหม่ได้" แทคยอนหันกลับมาสบตากับคนผิวขาวที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด
ตึก ตัก ตึก ตัก~ แทคยอนรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบอย่างแรง ตัวเค้าเองด้วยรึเปล่าที่เจ็บกับการต้องเลิกลากันครั้งนี้...
'เสียใจด้วยเด็กน้อย..ฉันขอโทษที่เห็นแก่ตัว'
"ผมไม่เลิกหรอกนะ..ผมจะประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่าคุณเป็นของผม..ถ้าใครที่มันกล้ามาเอาตัวคุณไป..ผมจะฆ่ามันด้วยตัวผมเอง"นิชคุณตะคอกใส่แทคยอน เค้าเริ่มงอแงเป็นเด็กอยากได้ของเล่นและไม่ได้ของเล่นชิ้นนั้นมา
"หึ..งี่เง่า..คุณคิดว่าผมเป็นคนดีเหรอ..ผมเป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด ถึงคุณไม่เอาเรื่องผม..แต่สำหรับผมครอบครัวผมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้"ภาษาของคนผิวเข้มเปลี่ยนไป เค้าเปลี่ยนสรรพนามและใช้คำสุภาพทางการใส่นิชคุณ
"อย่างน้อยตอนนี้ผมควรเป็นน้องเขยคุณ..ตอนนี้คุณควรมีลูกให้ผมได้อุ้มเล่นได้แล้ว ลูกที่เกิดจากแทกับคุณ หรือไม่คุณก็คงได้แต่งงานกับผู้หญิงที่คุณรักคนนั้นไปแล้ว" แทคยอนยิ่งพูดยิ่งแดกดันตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ
"มันไม่ใช่ความผิดคุณสักหน่อย....คุณบอกผมเองนี่..เราลืมอดีตได้..ได้โปรดคุณแทค..อย่าทิ้งผมไป" นิชคุณพยายามรั้งตัวแทคยอนไว้
แกร๊ง!! แทคยอนสะดุดล้มหน้าเกือบฟาดพื้น คนตัวใหญ่ใช้มือป้องหน้าตัวเองไว้ เค้าเหลือบมองไปที่ข้อเท้า มีบางอย่างพันธนาการขาเค้าอีกแล้ว เค้าถูกล่ามโซ่อีกแล้ว หมอนี่ล่ามโซ่เค้าอีกแล้ว เค้ากำลังจะถูกขืนใจอีกเหรอ
"~ไม่..มะ..ไม่..ไม่นะ..อ๊าก~" แทคยอนสติแตกแค่การขึ้นมานอนบนเตียงนอนและมีคนผิวขาวยืนอยู่ในห้องด้วย เค้าก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว..คนผิวเข้มกระชากขาอย่างแรงจนกำไลจนเตียงนอนเคลื่อนที่ตาม แทคยอนพยายามใช้มือกระชากกำไลข้อเท้าออกพร้อมกับร้องไม่เป็นภาษา
"ไม่เอาแล้ว..อย่าทำแบบนี้....อย่าทำฉันเลยนะ..เจ็บ.อย่าเข้ามานะ..ออกไป..บูม..ช่วยแทคที..พี่..จุน..ช่วยผมที." คนผิวเข้มสติแตกหน้าซีดเผือด แทคยอนแทบจะฉีกทึ้งเนื้อตัวเองเป็นชิ้นๆ
"พระเจ้า!!..คุณแทคอย่าดึงขาแบบนั้น...หยุดใจเย็นๆครับ..ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณนะ" นิชคุณพยายามเข้าไปปลอบใจแทคยอนแต่เค้าถูกต่อยและผลักจนกระเด็น คนผิวชาวยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ฟันหน้า หมัดลุ้นๆของผิวเข้มหนักเอาการอยู่
ความคิดนี้ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยถึงกำไลข้อเท้าจะหุ้มเนื้อผ้ากำมะหยี่อย่างหนาคุณภาพดี แต่แทคยอนกลับกระชากผ้าเนื้อนิ่มที่ถูกออกแบบมาเพื่อลองรับการใช้งานแบบถูกวิธีจนขาดวิ่นเหลือแต่โครงเหล็ก
"ผมแค่ไม่อยากให้คุณหนีผมไป..ไม่อยากให้คุณคิดบ้าๆ..ถ้าคุณเลิกคิดฆ่าตัวตาย...ผมจะปล่อยคุณเป็นอิสระ"นิชคุณตะโกนใส่แทคยอน
"ปล่อยฉันก่อนสิ..นะได้โปรด..อย่าทำแบบนี้กับฉัน..อย่าล่ามโซ่ฉัน" คนตัวใหญ่ร้องไห้จนตาบวม
"แต่คุณห้ามหนีนะ" คนผิวขาวรีบปลดกำไลข้อเท้าให้แทคยอนแต่เค้ารั้งข้อเท้าแทคยอนไว้มั่น
"ผมจะทำแผลให้คุณนะครับ คุณกลัวผมงั้นเหรอ" นิชคุณถาม
"ใช่!!..ฉันถูกนายขืนใจต้องนอนโรงบาลเป็นเดือน..ฉันคงทนมันได้มั้ง"แทคยอนสะอึกสะอื้น เค้าพยายามยกมือเช็ดคราบน้ำตาที่ใบหน้าตัวเอง
"ผมขอโทษที่รุนแรงกับคุณวันนั้น..ผมคิดว่าคุณเป็นพวกชอบความรุนแรงชอบทำให้คนอื่นเจ็บปวด ..แต่เราคืนดีกันแล้วนี่ครับ"
"เพราะนายเอาแต่โทษตัวเองทั้งที่นายไม่ผิด มันทำให้ฉันรู้สึกแย่" แทคหันหน้าหนี
"กอดผมนะ..ได้ไหมครับ" นิชคุณอ้อน
"หลังจากกินข้าวนะ" แทคยอนหันหน้ากลับมามองตานิชคุณแวปเดียวเค้าก็หลบหน้าอีกครั้ง
"ครับ" คนผิวขาวยิ้มแป้น
"ผมขอให้คุณกอดผม..ไม่ใช่กอดแบบนี้สักหน่อย" นิชคุณแย้งทันที หลังกินข้าวเสร็จแทคยอนก็ลุกขึ้นโอบนิชคุณที่นั่งกินข้าวที่โซฟาจากด้านหลัง
"ฉันเจ็บนายยัง..อยากให้ฉันทรมานตัวเองอีกเหรอ" คนผิวเข้มยกมือตัวเองให้ดู เล็บเค้าฉีกจากการกระชากกำไลข้อเท้า และข้อเท้าข้างซ้ายของเค้า เนื้อแทบขาดออกจากกัน
"ผมจะอ่อนโยนกับคุณนะครับ" นิชคุณรั้งข้อมือแทคยอนไว้
"นายให้ฉันเป็นฝ่ายกอดนาย..ฉันรู้แต่วิธีกอดผู้หญิง..แต่ไม่รู้วิธีหว่านสเน่ห์หรือทำรักให้ผู้ชายหรอกนะ.." แทคยอนแยกเขี้ยว เค้าหัวเสียที่ไอ้เด็กคนนี้จ้องจะงาบเค้าท่าเดียว
" คุณอยากให้ผู้หญิงทำอะไรให้คุณ..คุณก็แค่ทำแบบนั้นให้ผมก็ได้นี่" คนผิวขาวหน้าด้านพูดออกมาตรงๆ
"พูดมาได้..มาลองโดนบ้างไหม" แทคยอนออกแรงกระชากคนผิวขาวจนตัวปลิวลงมานอนที่พื้นบ้าน เค้าขึ้นคร่อมกลางตัวคนตัวเล็กและจูบนิชคุณแบบดูดดื่มก่อนจะกระชากเสื้อคนผิวขาวออก เค้าละริมฝีปากมาที่ใบหู กัดแทะเล็ม จนคนผิวขาวครางด้วยความเสียวซ่าน แทคยอนนวดคลึงแก่นกายภายใต้กางเกงขาสั้น4ส่วนสีแดงของคนผิวขาวก่อนจะกระชายมันลง เค้ายกสะโพกคนผิวขาวขึ้น
"เหวอ!!..คุณทำอะไรน่ะ..อย่านะครับ"นิชคุณดิ้นผล่านทั้งที่รู้เสียวซ่านแทบขาดใจ
"นายบอกให้ฉันกอดนาย..และฉันจะกอดนายจริงๆ..นายจะได้รู้ว่ามันเจ็บ" ดูเหมือนหมออ๊คจะอารมณ์เสียมาก
"หยุดพูดได้แล้ว"มือหนายกมือขึ้นปิดปากนิชคุณ
"อื้อ..อื้อ..เดี๋ยวเค็ม..คุณแทคเลือดคุณ" นิชคุณเหลือกตาลงมองที่พลาสเตอร์ยาที่นิ้วแทคยอน เค้าเพิ่งสังเกตุว่ามันเกือบหลุด เพราะแผลที่ปลายเล็บแทคยอนฉีก
"ช่างประไร..แผลแค่นี้ ..นายอยากมีเซ็กซ์นี่..อยากระบายความไคล้ไม่ใช่เหรอ" ใบหน้าแทคยอนเกรี้ยวกราด
"ผมขอโทษครับ..พอเถอะไปหาหมอกันเถอะ..ผมว่าคุณต้องเย็บแผลมั้งครับ" นิชคุณขยับตัวออกจากใต้ตัวคนผิวเข้มอย่างปลอดภัย
"นายเห็นฉันเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของนายรึไง"แทคยอนมองหน้านิชคุณหัวจรดเท้า
"คุณอย่าพูดแบบนี้ได้ไหม..คุณพูดให้ผมดูแย่ลงหรือพยายามลดค่าตัวคุณลงกันแน่ครับ" นิชคุณขยับตัวกอดปลอบแทคยอน
คนผิวเข้มขืนตัวออกห่าง
"ช่วงนี้คุณปจด.มารึเปล่าครับ อารมณ์แปรปรวนจัง"นิชคุณแซวขำๆ
"ถ้ามีปจด.ก็ท้องได้สินะ..ถ้าอยากได้ลูกก็ไปทำกับผู้หญิง..หรือชอบเซ็กซ์แบบมีเลือดแล้วไม่ต้องกังวลเรื่องท้องกันแน่ล่ะ" แทคยอนสวนนิชคุณกลับจนคนผิวขาวหน้าชา
"คุณต้องพูดแรงแบบนี้กับผมด้วยรึครับ" นิชคุณเริ่มอยากร้องไห้อีกครั้ง
"ถ้านายร้องไห้ งอแง งี่เง่าอีกก็ออกไปจากชีวิตฉันได้เลยนะ..ฉันไม่ชอบ"แทคยอนตวาดเค้าลุกขึ้นและจะหนีออกนอกห้องตัวเอง
"พี่แทค..พี่ใจเย็นสิครับ.." ชานชองคว้าเอวรุ่นพี่เค้าไว้ทันทีที่ประตูเปิด
"คุยกับผมหน่อยนะครับหมอแทค..ผมว่าคุณกำลังเครียดจนควบคุมสติไม่ได้อยู่นะครับ"
จุนโฮยิ้มหวานรั้งแทคยอนไว้อีกคน
"นายนะคุณ..เลิกรังควานขอนอนกับพี่แทคไปสัก2-3เดือนจะดีมากเลยไอ้หื่น" ชานชองเองก็โมโหเมื่อเค้าเห็นแผลเป็นที่ตัวรุ่นพี่เค้า แล้วไอ้เพื่อนบ้ายังกล้าของมีเซ็กซ์ด้วย
"นี่นายขออยู่2คนเพื่อจ้องงาบพี่แทคเหรอ...น้อยๆหน่อยปัญหามันไม่ได้แก้ได้ด้วยเซ็กซ์นะโว้ย" ชานชองของขึ้น
“แหม..ชาน..โฮดีใจจังที่ชานคิดได้แบบนี้...โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ” จุนโฮแควะหมียักษ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น