"นายขายบ้านสีขาวหลังนั้นเหรอ
รักขนาดนั้นอยู่ๆขายทำไมอะ" ชานชองนักธุรกิจเพื่อนซี้ของจุนซูถามขึ้นขณะเดินออกจากห้องประชุมคณะกรรมการตอนเช้า
"อืม" น้ำเสียงเอือยๆของจุนซูบอกแบบนั้น
"ข่าวไวนี่ ทำไมสนใจเหรอ"
จุนซูถามเพื่อนซี้หน้ามึนกลับเสียงเรียบ วันนี้เค้าอารมณ์ไม่เบิกบานเท่าไหร่ ยิ่งหมีควายมาถามเรื่องบ้านจุนซูยิ่งอารมณ์ร้อนขึ้น
" ไปดูสิ วันนี้คุณอยู่บ้านให้หมอนั่นพาชมก็ได้
" จุนซูพูดพลางเดินคอตก ตัวเค้านั้นทั้งโกรธทั้งแค้น
' คำสัญญาอะไรกัน!!
' จุนเคถอนหายใจด้วยความโมโห
เค้าประกาศขายบ้านหลังนั้นเมื่อวาน โดยให้อูยองเลขาส่วนตัวของเค้าจัดการทำธุระให้ ถึงเวลาแล้วที่เค้าควรตัดใจ
ควรปล่อยวางจากเรื่องในอดีตจุนซูถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง
บ้านสีขาวแสนสวยสไตส์อังกฤษที่อยู่ในกระดาษโปสการ์ดที่ติดอยู่หน้าคอมผิวเตอร์ถูกแกะออกอย่างเบามือ ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่หน้าจอแม็คบุ๊ครีบหันไปคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานขึ้นมาทันที เค้าติดต่อสายไปทางน้องชาย
" โฮ..พี่ต้องการเครื่องบินส่วนตัว และเอกสารสำคัญบางอย่าง..จัดการให้ด้วยนะ..ถ้านายว่าง..ไปเที่ยวเกาหลีด้วยกันไหม"
ฃนิชคุณทานข้าวเช้าเสร็จก็จัดแจงเครื่องไม้เครื่องมือออกไปแต่งสวน
เค้าคิดว่าถึงไม่มีใครอยู่ที่บ้านนั้น แต่ก็ต้องมีคนดูแลบ้าง ถึงจะมีแม่บ้านคนสวนดูแล แต่ก็ยังไม่ถูกใจสถาปัตยนิกแบบเค้าอยู่ดี
ประตูเหล็กดัดสีขาวรูปไม้เลื้อยสไตส์ตะวันตก
มีกิ่งก้างต้นไม้เลื้อยแต่งแต้มสีเขียวของใบไม้อ่อนอยู่นิดหน่อย มันดูสวยดี ในตอนนี้
แต่อีกไม่กี่วันมันจะเริ่มแตกใบใหญ่ขึ้น จนทำให้ดูรกเหมือนบ้านร้างเป็นแน่ ดังนั้นเค้าคงต้องกำจัดทิ้ง เมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไป
หั่นแน่!! ต้นไม้พุ่มเล็กๆที่ควรจะต้องเป็นพุ่มกับแท่งยอดชี้กันไปคนละทาง 555 เรียงรายกันเป็นตับ ร่างขาว หัวเราะในใจพลางเงยหน้ากรอกตา สงสัยวันนี้คงเหนื่อยหน่อย
"ยังมีเวลา3เดือนที่นี่นิ"
นิชคุณบ่นงุบงิบคนเดียว ล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงขาจั๊มสีแดง หยิบหูฟังสีแดงขึ้นมาอุดหูเปิดเพลง
heartbeatของวงเกาหลีทีกำลังดังมากๆในปีนี้ฟัง^_^
รถสปอตส์สีดำคลาสิคไม่มีประทุนวิ่งจากสนามบินโซลสู่เป้าหมาย ผู้ชายในชุดเสื้อหนังแขนกุดคลุมทับเสื้อยืดสีเทาลำรอง
เครื่องประดับสร้อยคอ แหวน วิบวับ รองเท้าหนังสีดำปลายแหลมก้าวลงจากรถ พร้อมเดินไปอีกข้างของรถเพื่อไปเปิดประตูให้พี่ชายของตน พี่ชายของเค้า ปาร์ค แทคยอน
พี่ชายไม่แท้ที่พ่อแม่เค้ารับมาเลี้ยง ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าชีวิตของน้องชายคนเล็กของเค้า
แทคยอน ผู้ชายมาดนิ่ง
นิสัยดี และเป็นคนที่ดีมาก จุนโฮรักแทคยอนเหมือนพี่ชายแท้ๆ เค้ายอมสละตำแหน่งCEOบริษัทของตระกูลให้แทคยอนเป็นคนบริหาร
โดยที่ตัวเองทำหน้าที่เป็นมือขวาให้พี่ชายในทุกเรื่อง แน่นอนว่ามือขวาในหลายๆความหมาย แทคยอนมีปัญหากับร่างกายซีกขวาของตัวเอง ถึงแม้จะไม่ตลอดเวลา แต่ถ้าใช้น้อยๆก็จะดี นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้แทคยอนถนัดซ้าย
แทคยอน เจ้าของเรือนร่างสูง
หุ่นกำยำ ในชุดสูทลำลองสีฟ้าอ่อน ผิวสีแทนคร้ามแดด ก้าวลงจากรถ เค้าเลื่อนแว่นกันแดดสีดำลงมาเล็กน้อย ตาเรียวเล็กกระพริบตา2-3 ครั้งเพื่อปรับความเคยชิน
เมื่อแสงแดดแยงเข้ามาในตา
ภาพตรงหน้าคือภาพที่เค้าเห็นทุกเช้าในห้องนอน
บ้านสีขาวหลังเล็กๆ มีต้นไม้เขียวชะอุ่มและผู้หญิงในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงสีแดง
นั่งจุ้มปุ๊กตัดแต่งกิ่งไม้อยู่ไม่ไกล คิดถึงจังเลย ภาพนี้สร้างความฉงนให้แทคยอนพอสมควร เค้าไม่เคยมาเกาหลี ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงผิวขาวตัวใหญ่ ผมสีน้ำตาล ฟูฟ่องเล็กน้อย ตากลมโต ใบหน้าหวาน ริมฝีปากแดงอวบอิ่ม แทคยอนมองตามผู้หญิงผิวขาวด้านในเดินไปเดินมาจนกระทั่ง
" เฮ้ พี่แทค
" เสียงคุ้นหูขัดขึ้น พร้อมฝ่ามือแผ่วเบามาสะกิดที่หัวไหล่ จุนโฮสะกิดแทคยอนพร้อมถามว่า เข้าไปถามเลยไหม
"จะยืนดูเชยๆหน้าบ้านทำเพื่อ "
" คุณ คุณ เฮ้คุณผู้หญิง"จุนโฮ ตะโกนเรียกนิชคุณตะแงวตะแงวจากหน้าบ้าน แต่เจ้าคนตัวขาวที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันมากยังไม่ได้ยิน เพราะมัวแต่ร้องๆเต้น สนใจแต่ต้นไม้ตรงหน้า แทคยอนยืนยกยิ้มมุมปากกับภาพคนตรงหน้า ในขณะที่จุนโฮยังกระโดดเกาะประตูบ้านอยู่
"พอแล้ว จุนโฮ
" แทคยอนทำท่าเป็นเชิงบอกว่าผู้หญิงคนนั้นใส่หูฟังอยู่ คงไม่ได้ยินหรอก พูดจบแทคยอนก็ไม่รอช้า เค้าเปิดประตูรั้วดัดสีขาว
ย่างเท้าไม่กี่ก้าวก็ประชิดหลังคนตัวขาวที่เต้นแร้งเต้นกาอยู่
ฝ่ามือเข้มยกขึ้นสะกิดสายหูฟังเล็กน้อย
จุกหูฟังสีแดงเล็กๆหลุดออกจากหูของนิชคุณ แน่นอนว่ามันสร้างความตกใจให้คนร่างขาวตรงหน้ามากๆ
นิชคุณตกใจหันหลังกลับมา
ร่างกายของเค้าแทบจะประชิดหน้าอกคนด้านหลัง ใบหน้าขาสๆแสดงความตกใจหวีดร้องเสียงดัง
"อ๋า...ใครวะ!!" เเวบแรกที่เค้าเห็นดวงหน้าของชายแปลกหน้า นิชคุณรู้สึกว่า
เหมือนเค้าเคยเห็นมันมาก่อน
ร่างขาวตรงหน้าหันกลับมาทำท่าเหมือนเห็นผี
กรรไกรตัดหญ้าในมือร่วงลงพื้น ร่างกายเครียดเกร็งไปเอง ดวงตากลมโตจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเล็กๆของคนแปลกหน้าที่ล่วงล้ำอาณาเขตของเค้า
"คะ......คุณเป็นใครน่ะ
เข้ามาได้ยังไง" นิชคุณเริ่มหาเสียงของตัวเองเจอ แต่น้ำเสียงของเค้าทำไมมันสั่นขนาดนี้
" ผมเห็นบ้านหลังนี้ประกาศขาย
ผมเห็นว่ามันสวย และผมอยากได้มัน" คนแปลกหน้าหลีกเลี่ยงคำถาม ก่อนที่เค้าจะรู้ว่า เค้าจะได้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้รึเปล่า
เค้าคงไม่ต้องแนะนำตัวหรอก เพราะชื่อของเค้ามันมักจะนำเรื่องยุ่งยากมาให้เสมอ
'ขาย ขาย ขาย ใครขายน่ะ ' นิชคุณยืนอึ้งกับสิ่งที่คนแปลกหน้าพูด 'คุณอาขาย หรือจุนเคขาย ทำไมไม่มีใครบอกเค้าสักคน
' นิชคุณรีบควานมือลงในกระเป๋ากางเกงตัวเก่ง
"สักครู่นะคับ"
นืชคุณบอกคนผิวเข้ม พร้อมกับเดินห่างออกมา เค้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หาเจ้าของบ้านตัวดีก่อนเลย
'
บ้านราคา1000ล้าน อยากซื้อก็ซื้ออยากขายก็ขาย แกบ้ารึไงวะ' นิชคุณรู้สึกเหมือนควันออกหูเค้าไปแล้ว
ระหว่างรอโทรศัพท์ ทางด้านแทคยอนเองก็ตกใจไม่น้อย
เค้าคิดว่าคนตัวขาวตรงหน้าอาจเป็นผู้หญิงตัวขาว ที่ไหนได้เป็นผู้ชายแฮะ แต่เป็นผู้ชายที่ดูสวยและมีสเน่ห์มาก ผิวขาวเนียนดุจไข่มุข ดวงตาโตใส ริมฝีปากอิ่มเเดงระเรื่อย มันชวนให้เคลิ้มจริงๆ แต่แทคยอนก็สะบัดความคิดนั่นทิ้ง ' เด็กนี่เป็นผู้ชาย
และเค้าชอบผู้หญิงมากกว่า'
"คนสวนที่เกาหลีหน้าตาดีมากเลยนะ"
จุนโฮเดินตามมากระซิบกระซาบให้แทคยอนฟัง
อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพี่เลย
เสียดายจริงๆที่เป็นผู้ชาย ทั้งสวย ทั้งเนียน จุนโฮกระแซะจนแทคยอนต้องปรามด้วยสายตา
"อา อา อ่ะ "
rrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะช่วงเวลาความสุขของใครบางคน
คิมจุนซูที่กำลังนัวเนียเลขาตัวเล็กของเค้าบนโต๊ะทำงานที่บริษัท อูยองกระซิบเสียงระทวยข้างใบหูจุนซู
"รับโทรศัพท์ก่อนเถอะพี่..... อา..นะ..คับ" ใบหน้าด้งแดงจัด ด้งครางเสียงแหบพลาทิ้งศีรษะลงไปนอนกับโต๊ะทำงานตัวเอง
ก่อนดันหัวจุนซูออกจากซอกคอตัวเอง
rrrrrrrr.....rrrrrr
จุนซูเงยหน้ามองเด็กตัวเล็กตรงหน้า
เค้ารู้สึกไม่อยากหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่เลย แต่งานมาก่อนเสมอ เค้าก้มลงจูบริมฝีปากด้งหนักๆ1ทีก่อนลุกขึ้นไปรับหยิบมือถือ
เบอร์โทรที่แสนคุ้นเคย น้องชายที่ปกติไม่เคยโทรเข้ามาในเครื่องเค้าก่อนเลย
แต่เค้ายังไม่ทันได้รับ สายก็ตัดไปซะก่อน
rrrrrrr
หมายเรียกอีกหมายเลขนึงก็ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอมือถือ จุนซูปรับเสียงให้ปกติที่สุด แต่ยังไม่วายส่งรอยยิ้มเซ็กซี่ไปให้ด้งน้อยของเค้า
เสร็จธุระเมื่อไหร่เค้าจะกลับไปสานสิ่งที่ทำอยู่ให้เสร็จแน่ๆ
ทันที่ที่จุนซูรับโทรศัพท์
ภาพของใครคนนึงปรากฎขึ้นบนหน้าจอ เค้านิ่ง เงียบ ดวงตาเลื่อนลอยออกไปข้างนอกหน้าต่าง มือถือยี่ห้อแพงล่วงตกจากมือ สายสืบเก็บภาพแทคยอนได้ที่สนามบินกรุงโซล
ผู้ชายที่เป็นเพื่อนรัก เพื่อนซี้เพื่อนตาย และเป็นคนที่หักหลังครอบครัวเค้ากลับมาแล้ว เค้ากลับมาทำไมตอนนี้
ตุบ ... เสียงโทรศัพท์ร่วงกระทบพื้นพรม
อูยองที่เห็นท่าทีของจุนซู
ด้งรู้สึกแปลกใจ เค้ารวบเสื้อผ้า
และจัดแต่งให้มันเข้าที่ก่อนจะเดินมาหาจุนซู ทันได้เห็นโทรศัพท์ตก เค้าเดินมาเก็บมันขึ้น
อูยองเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงแบบสงสัย ภาพที่เค้าเห็นในจอมือถือคือ ภาพของ อ๊ค แทคยอน หนุ่มปริศนาที่หายตัวไปไร้ร่องรอย3ปี ในที่สุดก็หาจิ๊กซอที่หายไปเจอแล้ว
rrrrrrr
" ทำไมรับสายช้าขนาดนี้ห่ะ
" นิชคุณพูดปลาวออกไปในจังหวะที่อูยองกดรับสายแทนจุนเค
" ขอโทษคับคุณนิชคุณ
ผมอูยองคับ คุณคิมเอ่อ..เออ ...ยังไม่อยากรับสายใครตอนนี้คับ" อูยองสามารถพูดตรงๆกับนิชคุณได้เลยเพราะ2คนนี้ก็สนิทกันพอสมควร
"ด้งงั้นฝากบอกพี่จุนซูด้วยว่าผู้ชายคนนี้มาซื้อบ้านของนาย"
นิชคุณหันไปกดถ่ายภาพคนร่างใหญ่จากมุมไกลๆและส่งภาพคนแปลกหน้าเข้าเครื่องจุนซู
อูยองเห็นภาพที่นิชคุณส่งมาให้
ก็ทำตาโตเป็นไข่ห่าน
โว้...โว้....จริงง่ะ
!!
"เฮ้ พี่จุนซู มาดูนี่สิ
พะ..พี่ต้องมาเดี๋ยวนี้เลย" ด้งตาเหลือก ร้องเรียกจุนซูเสียงดัง จุนซูที่ไม่สนใจกำลังง่วงกับการเตรียมตัวไปพบนักสืบโดยไม่สนใจด้งเลย
ด้งตัดสินใจวิ่งเข้าขวางพร้อมยื่นโทรศัพท์ประชิดจมูกจุนซู
" พี่ไม่ต้องไปหานักสืบแล้ว
นายอ๊คนั่น ยืนอยู่ในบ้านพี่แล้ว เค้ามาติดต่อซื้อบ้านสีขาวที่พี่ขาย"
“หะ ฮ่า ฮ่า” จุนซูหัวเราะออกมาเสียงดัง ‘มาแล้วสินะ หึ หึ’
จุนซูยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอื้อมมือมาขยุ่มผมด้านหลังของอูยองบังคับให้เงยหน้าขึ้นรับจูบหนักๆหวานๆ
ไม่วายที่จะบดขยี้ริมฝีปากด้งน้อยของเค้าด้วย
"อะ..อืม .อืม"
ด้งครางในคอเบา จุนซูก็ละริมฝีปากออก ส่งยิ้มร้ายๆให้ด้งน้อยก่อนออกจากห้องไป
อูยองยืนมึนจากรสจูบที่ป่าเถื่อน
จุนซูจะอารมณ์รุนแรงทุกครั้งถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับอ๊ค แทคยอน ทำไมนะ ทำไมจุนซูถึงไม่เคยเล่าอะไรให้คนรักแบบเค้าฟังเลย
ด้งได้แต่น้อยใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น