คนตัวขาวพาตัวคนผิวสีขึ้นเตียง จัดการใช้ยาสามัญประจำบ้านที่พอจะหาได้ในกล่องยาแต้มลงตามแผลที่มีเลือดซิบ เค้าใช้ผ้าพันแผลพันข้อมือและข้อเท้าให้คนตัวหนาหวังว่าจะทำใหเลือดหยุดไหลได้บ้าง ในขณะที่พลิกตัวคนตัวหนาให้หันหลังและซับเลือดที่บาดแผลฉีกขาดทางช่องทางด้านหลังอย่างทุลักทุเล ถึงแม้นิชคุณจะเป็นหุ้นส่วนโรงพยาบาลแต่เค้าไม่ค่อยมีความรู้เรื่องการทำปฐมพยาบาลเลย
" ผมขอโทษ..ผมจะทำยังไงดีครับคุณหมอ.." มือขาวพูดน้ำเสียงสั่นระริก เค้าประคองมือของคนผิวเข้มขึ้นประทับริมฝีปากตัวเองแผ่วเบา
" หลังจากนี้..ผมควรทำยังไง..คุณจะอภัยให้ผมไหม.ครอบครัวคุณคงตราหน้าผมไปชั่วชีวิต..ผมทำผิดอีกครั้งแล้ว"
นิชคุณอาบน้ำเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แทคยอน บางแผลยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด คนผิวขาวใช้ผ้ากดทับไว้ นิชคุนเริ่มง่วงในขณะที่นั่งรอเพื่อนซี้ เค้าล้มตัวลงนอนข้างกายคนผิวเข้ม ใช้มือโอบกอดแทคยอนไว้
" คุณหนูครับ.." เสียงเลขาเจ้าของบ้านดังขึ้นที่หน้าประตูห้องนอน
" หึ ..อืม" ผู้เป็นนายค่อยๆปรือตาขึ้นจากเสียงเรียกจากเลขาคนสนิท
" อืม..ร้อน!! " นิชคุณลืมตาด้วยความตกใจ เค้าเห็นคนข้างกายนอนตัวสั่นกระสับกระส่าย ริมฝีปากแทคยอนซีดขาวไร้สี เหงื่อแตกพลั่กตัวร้อนเป็นไฟ เนื้อตัวแดง และบาดแผลดูเหมือนจะอักเสบขึ้นมาบ้างแล้ว
" ไข้ขึ้น!!..คุณหมอ!!" นิชคุณตาลีตาเหลือก อาการง่วงนอนหายไปสนิท
" ใครอยู่บ้าง..เรียกรถพยาบาลที..เดี๋ยวนี้!! " นิชคุณตะโกนสุดเสียง
ชานชองและซึงลองเห็นท่าไม่ดี พวกเค้าช่วยกันดันประตูห้องนอนเข้าไปในห้องนิชคุณ ชานชองเห็นนิชคุณทำหน้าตาตื่น โอบกอดใครสักคนบนเตียงแน่น
" เกิดอะไรขึ้น!! คุณ" ชานชองยืนอึ้งชั่วขณะเมื่อเค้าเห็นใบหน้าคุ้นตาของรุ่นพี่คนสนิทดูเหมือนซากศพไร้ชีวิต
" พี่!!..เฮ้ยพี่แทค” ชานชองรีบถลาเข้ามาประชิดตัวคนผิวเข้มบนเตียง พร้อมหันไปมองเพื่อนตัวขาวแบบต้องการคำตอบส่วนมือก็รีบทำงานตามหน้าที่ชานชองหยิบปรอทวัดไข้เสียบหูแทคยอน
" ไข้สูงนะ 44 แน่ะ ชักตายได้เลยนะเนี่ย" ชานชอนรีบคว้าสเต็ทขึ้นมาเสียบหู เค้าแหวกสาบเสื้อนอนของรุ่นพี่ตัวหนาออกจากกัน ชานชอนถึงกับกลืนน้ำลายเฮือก ร่องรอยบนตัวแทคยอนทำให้ชานชองทำอะไรไม่ถูกชั่วขณะ
"คุณ!!..นาย...........!!" ชานแยกเขี้ยวตีหน้าเครียดใส่เพื่อนทันที เค้ารีบฟังเสียงหัวใจรุ่นพี่ตามขั้นตอนการตรวจเบื้องต้น
มือใหญ่หนาของควาน ชานชองล้วงเข้าไปใต้ผ้าห่ม เค้าควานหาข้อมือของรุ่นพี่คนสนิท ดวงตาชานซองเปิดกว้าง เค้ากลืนน้ำลายลงคอเฮือกอีกรอบ หมีชานเห็นรอยคราบเลือดที่ซึมผ่านผ้ารัดแผลออกมา เค้ากวาดสายตาไปทั่วห้อง และพบต้นเหตุของเลือดพวกนี้
" นาย!!" ชานชองพูดเสียงลอดฟันด้วยความเครียด รอยแผลฉีกบาดลึกเต็มข้อมือ2ข้างเมื่อชานคลายผ้าพันแผลออก และตำแหน่งกัดคุ้นๆที่เคยเห็นบนตัวควอน
" นายบ้าไปแล้ว!! " ความอดทนของชานชองแทบจะหมดลงถ้าไม่ติดว่าเพื่อนเค้าอาจทำไปเพราะขาดสติจากการสูญเสียครอบครัวคนสุดท้ายไป
" ทำไมนายทำแบบนี้คุณ..นี่มันเรื่องใหญ่นะ!!..บ้าเอ๊ย..ฉันบอกให้นายรอ..ทำไมนายไม่รอ " ชานชองเดือดปุดๆ เค้าเงื้อมมือขึ้นและเกือบจะต่อยหน้านิชคุณ ถึงแม้ชานชองจะตระหนักดีถึงสาเหตุทั้งหมด แต่เรื่องนี้มันก็เกินกว่าทีเค้าจะอดทนไหว
แค่รอยแผลด้านหน้าชานชองก็เดาได้แล้วว่านิชคุณทำอะไรไปบ้าง รอยคราบเลือดบนที่นอนเปลื้อนไปทั่ว ทั้งบนพื้นพรม และห้องน้ำ กลิ่นเลือดที่คุ้นเคยลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง คนที่เคยไปประจำวอร์ดERในชั่วเทศกาลแบบเค้าจำมันได้ดี
" ผลlapพลาด..อย่ามาโทษฉันคนเดียวนะ" นิชคุณยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง เค้าเครียดและร้อนรนสุดๆ คนผิวขาวนั่งหน้าซีดข้างตัวเเทคยอน
" ฉันต้องทำยังไง" นิชคุณพูดกับชานชองแบบจริงจัง
"ไปเอาถุงใส่น้ำแข็งมาซึง..ฉันต้องพาพี่แทคไปโรงบาล..แบบvip เราให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้" ชานชองตอบอย่างหัวเสีย
" อืม..ฝากนายด้วยนะ...แล้วคุณจะตามไปทีหลัง" นิชคุณทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนหันหลังให้ชานชองและซึงลอง
"แม่ครับ..ผมควรจะทำยังดี..ผมทำผลาดไปหมดทุกอย่างเลย..คุณจะทำยังไงกับผมครับคุณหมอ..ผมขอโทษที่ไม่เชื่อโฮไม่เชื่อชานและไม่ฟังคำพูดคุณ " นิชคุณนั่งก้มหน้าสำนึกผิด น้ำตาหลายหยดไหลลงอาบแก้มคนผิวขาวเมื่อเพื่อนเค้าพาร่างของคนที่เค้าทำร้ายออกจากบ้านเค้าไปแล้ว
" อืม " แทคยอนลืมตาตื่นขึ้น 'เพดานตึกที่คุ้นตา โรงบาลสินะ กลิ่นยาที่คุ้นเคย อากาศที่คุ้นเคย ใครพาเค้ามาโรงบาลกันนะ เค้าพยายามจะลุกขึ้นแต่ร่างกายเค้ากลับต่อต้าน ถึงมันไม่เจ็บเท่าที่ควร คงเป็นเพราะฤทธ์ของยา แต่มันก็ยังสร้างความรำคาญให้เค้า'
" ตื่นแล้วรึครับคุณแทค..." น้ำเสียงสดใสดังขึ้นมาจากมุมห้องอีกด้าน เป็นเสียงใสๆก้องกังวานของเด็กผู้ชายที่หน้าตาดูเด็กกว่าเค้ามาก
" ผมอูยองครับ ผมเป็นรุ่นน้องของพี่คุณ...เค้าฝากให้ผมดูแลคุณคับ" เด็กน้อยเจื้องแจ้ว และรีบวิ่งเข้ามาดูอาการคนผิวเข้มทันที
" คุณคือใคร?" แทคยอนถามกลับเค้ายังคงปวดหัว และยังนึกอะไรไม่ค่อยออก
เด็กน้อยทำแก้มพองลม เลิกคิ้วขึ้น
" คุณแทคไม่รู้จักพี่คุณรึครับเค้าเป็นคนพาคุณแทคมานี่" เด็กน้อยตอบกลับด้วยใบหน้าสงสัย
" ไม่..ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ..ฉันมานี่ได้ยังไง " แทคยอนประมวลภาพกลับไปเค้าสลบสินะ สลบคาพื้น หลังจากโดนย่ำยี แทคยอนเปลี่ยนสีหน้าเป็นค่ำเครียดแทน
rrrrrrr
" ครับพี่คุณ คุณแทคยอนฟื้นแล้วครับตะกี้นี้เอง" อูยองกดรับโทรศัพท์และคุยกับคนชื่อคุณต่อหน้าเค้า
" คุณแทคยอนอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ " อูยองถามแทคยอนหน้าซื่อ
" ไม่ล่ะ..ขอบคุณนะ " แทคยอนยิ้มให้เล็กน้อย ‘อารมณ์นี้คงกินอะไรลงหรอก’แทคยอนเอื้อเอ่ยกับตัวเอง
ก๊อกๆ ครืคเสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น ปลายเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาคนแรกที่เค้าเห็นคือผู้ชายหน้าสวยคนเมื่อวาน วันนี้มาในชุดสูทดำเรียบกิ๊ก คนที่ตามมาข้างหลังคือควานชานชองรุ่นน้องแผนกอายุรกรรมและจิตเวชผู้ใหญ่ลีจุนโฮ มากันครบทีม นี่คงจะคิดว่าคนอย่างอ๊คแทคยอนเจอเรื่องแค่นี้ แล้วจำเป็นต้องพบจิตแพทย์กันสินะ
" ตื่นแล้วรึครับพี่แทค" ชานชองเดินเข้ามาที่หัวเตียงพร้อมดูปริมาณหยดน้ำเกลือ
" พี่ปรับน้ำเกลือเองรึครับ" ชานมองหน้าแทคยอนแบบเคืองๆหมียักษ์ลากเก้าอี้มาข้างเตียงและนั่งลงพูดคุยกับคนผิวสีเข้ม
" ใช่ ถ้ารอนาย ฉันคงน้ำท่วมปอดตายไปแล้ว..ห้องVIPปิดข่าวเหรอ " แทคยอนยกยิ้มให้เสียงเค้าแหบสุดๆ แต่ใบหน้าเรียวตอบยังคงเปื้อนรอยยิ้มและดูไม่มีแววของคนเพิ่งถูกข่มขืนมาเลย
"ผมแค่คิดว่า..มันคงดีถ้าไม่มีใครรู้เรื่องนี้..พี่จะบอกพี่บูมรึเปล่าครับ" ชานชองพยายามเกลี่ยกล่อมแทคยอนให้นิชคุณชานชองลุกขึ้น หันไปมองหน้าคนร่างขาวที่ปลายเตียง
" นายต้องขอโทษพี่แทคกับสิ่งที่เกิดขึ้นคุณ...เดี๋ยวนี้!!" ชานชองตวาดใส่เพื่อนผิวขาว นิชคุณมองหน้าเพื่อนทันที นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เพื่อนเค้าแสดงกิริยาไม่พอใจขนาดนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตหมีชานเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยแสดงกริยากร้าวร้าวอะไรออกมาเลย
" ใจเย็นหน่อยชาน" จุนโฮเดินเข้ามาบีบมือชานชอง เพื่อพยายามระงับอารมณ์แฟนให้สงบลง
" ไม่เย็นแล้ว..ดูไอ้บ้านี่สิ..ดูสิ่งที่มันทำ!!โว้ย!! " ชานชองสติแตก เหวี่ยวแขนเหวี่ยวขาด้วยความไม่พอใจ แถมยังสะบัดมือออกจากมือของลีจุนโฮออกด้วย
"ทำตัวดีๆหน่อยไอ้หมี หมอโฮเค้าเป็นแฟนแกนะ.แค่ก."แทคยอนเอ็ดใส่ชานชอนเท่าที่เสียงตัวเองจะมีได้
“พี่น่ะหยุดพูดไปเลย..พี่เจ็บคออยู่นะ อยากเห็นลายแทนบนคอพี่ไหม” ชานชองหน้าตึง สวนแทคยอนกลับ
“ฉันก็เจ็บไปทั้งตัวน่ะแหละ..แกไม่ให้ฉันพูดตอนนี้..แกสั่งให้ฉันหยุดหายใจไปด้วยเลยสิ”แทคยอนตีฝีปากใส่รุ่นน้อง
" ผมขอโทษครับคุณแทคยอน" นิชคุณย่นตัวลง เค้าก้มหน้าคุกเข่าขอโทษแบบสำนึกผิด
"ช่างเถอะ..ลืมมันซะ " แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นเคย ใบหน้าเค้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆพร้อมยกมือสีแทนขึ้นส่ายไปมาเบาๆ
" หมายความว่าไงครับ " นิชคุณเงยหน้าขึ้นมองแทคยอนทันที เค้าย่นหัวคิ้วจนติดกัน เค้าไม่คิดว่าชายบนเตียงจะอภัยให้เค้าง่ายขนาดนี้
" คุณไม่โกรธเลยงั้นเหรอ?!คุณบ้ารึเปล่า..ทั้งที่ผมทำร้ายคุณขนาดนั้น" นิชคุณทำหน้าตาตื่น ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองแบบไม่เข้าใจ ใบหน้าขาวแสดงความตกใจไม่น้อย
ชานชองเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงก่อนหันขวับกลับมามองหน้าแทคยอนเช่นกัน
" อะไรที่เสียไปแล้วเราเรียกคืนไม่ได้ อดีตที่ผ่านไปแล้วเราก็แค่ปล่อยมันผ่านไปใช่ไหมครับหมอโฮ" แทคยอนหันไปมองลีจุนโฮที่ยืนอยู่ด้านหลังชานชอง
" ครับหมออ๊ค.." จุนโฮยิ้มบางๆ และเดินมาตบไหล่นิชคุณเบาๆ
“เรื่องไม่ดีในอดีตเราแค่ปล่อยมันไปเท่านั้นนะคุณ..แล้วนายจะใช้ชีวิตที่เหลือมีความสุขขึ้น" จุนโฮตบบ่านิชคุณเบาๆอีกครั้ง
"แสดงว่าพี่จะไม่บอกพี่บูมใช่ไหม..พี่คงต้องนอนโรงบาลอีกหลายอาทิตย์ละมั้ง...เดี้ยงไปทั้งตัวเลย..แล้วสงสัยต้องให้ด้งช่วยไปก่อน..เราให้คนนอกเข้ามาดูแลพี่แทคไม่ได้" ชานชองรู้สึกดีขึ้นเมื่อคิดว่าบูมจะไม่เข้ามายุ่งในเรื่องนี้ ชานชองเดินมาตบบ่านิชคุณอีกคน
"พี่แทคครับ..ผมกับโฮต้องไปทำงานแล้วนะครับ..ขาดตกอะไรโทรหาผมเลยนะ " ชานซอนโค้งตัวเคารพรุ่นพี่ก่อนจะปลีกตัวออกจากห้อง
"ปรับความเข้าใจกันซะนะครับหมออ๊ค..คุณ" จุนโฮหันมายิ้มให้กับคน2คนก่อนออกจากห้องไป เค้าพาอูยองที่นั่งที่โซฟามุมห้องออกไปด้วย
ทันทีที่แทคยอนเห็นนิชคุณเดินเข้ามาพร้อมชานชองเค้าก็นึกออก เด็กผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนรักของรุ่นน้อง คนที่เค้าไม่อยากยุ่งด้วย และอยากอยู่ให้ห่างเท่าที่ทำได้
“ควอนที่ว่า คือโจควอนงั้นเหรอ..ตายงั้นเหรอ..เกิดอะไรขึ้นกันนะ”แทคยอนพึมพำคนเดียว
"กลับไปทำงานของคุณเถอะ..เราไม่จำเป็นต้องคุยกัน" แทคยอนพูดจาเนิบนาบ เค้าอยากพักผ่อนอีกรอบแล้ว
"คุณจะไม่ต่อว่าผมเลยรึ หรือให้ผมช่วยดูแลคุณก็ได้" นิชคุณอึกอัก ตัวเค้าเองก็อยากล้างบาปให้ตัวเองด้วย
"ผมเป็นหมอ..ผมดูแลตัวเองได้ดีมากจนมาเจอคุณนั่นแหละ..คุณอย่ามาทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นเลยดีกว่านะครับ" แทคยอนพ่นลมออกจากปาก จนผมหน้าเค้ากระพือขึ้น และแยกเขี้ยวแบบไม่สบอารมณ์
‘นายล้างหนี้แค้นกับฉันแล้ว..นายควรจะไสหัวไปห่างๆฉันได้แล้วนะนิชคุณ’แทคยอนคิดในใจ
"คุณเป็นผู้บริหารใช่ไหม..ช่วยอะไรผมอย่างสิ" แทคยอนประสานสายตากับคนตรงหน้า
"คุณช่วยเปิดรับเทรนเนอร์หมอศัลยกรรมคนใหม่ทีเถอะ" แทคยอนยังคงพูดเสียงราบเรียบไร้อารมณ์
" ทำไมต้องหาใหม่..คุณจะไปไหน..เพราะเรื่องนี้เหรอ ไหนคุณบอกว่ายกโทษให้แล้วไงล่ะ" นิชคุณร้อนรน เค้าทำอะไรไม่ถูก เค้ากลัวที่จะสูญเสียชายตรงหน้าไปกลัวที่ผู้ชายคนนี้จะหายไป ‘ผมต้องการคุณ’ ถึงนิชคุณจะตระหนักดีว่าเหตุผลของการลาออกคืออะไร
" ต้องการเงินเท่าไหร่ว่ามา ผมให้คุณได้นะหมออ๊ค" นิชคุณเลิ่กลั่ก เค้าสรรหาคำอะไรมาใช้ไม่ถูกแล้ว
" ขอบคุณนะคนรวย ...เงินคุณผมไม่ต้องการ..ผมเป็นหมอ..ผมเก่งและหาเงินได้เยอะกว่าที่คุณจะให้ผมได้เสียอีก" แทคยอนหัวเราะฟืดๆ พูดด้วยถ้อยคำเรียบๆ
"ตอนคุณจับตัวผมไป...คุณบอกว่า คุณรู้จักผมดี" แทคยอนพูดไปปรับน้ำเกลือไป
"แต่..ตอนนี้คุณทำให้ผมรู้ว่า..คุณไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับผมเลยสักนิดคุณผู้บริหาร " แววตาแทคยอนสว่างวาบ
" ผมจะออกจากเกาหลีทันทีที่ผมออกจากโรงพยาบาลได้..และจะไม่มีใครเปลี่ยนใจผมได้" แทคยอนพูดต่อ
" เชิญคุณออกไปข้างนอกได้แล้วครับ..ผมจะนอน " แทคยอนพลายมือไปที่ประตู
อารมณ์นิชคุณสลดลงทันที เค้าคิดว่า อย่างน้อยเค้าคงโดนต่อยคืน โดนโกรธ แต่เค้าไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะทำโทษเค้าด้วยการหนีเค้าไปในที่ๆเค้าตามไปไม่ได้ เค้ามีงาน มีภาระ มีสิ่งที่ต้องทำในเกาหลีอีกเยอะ เค้าไปไหนไม่ได้ และคงไปไม่ได้ไปตลอดชีวิต นิชคุณก้มหน้านิ่งก่อนจะเดินออกจากห้องพักของแทคยอน
"เด็กน้อย..ชีวิตนายสูญเสียมาเยอะแล้ว..ฉันเข้าใจนายนะ..แต่ตอนนี้ฉันยังไม่เข้มแข็งพอที่อภัยให้นายได้" แทคยอนบ่นงึมงำกับตัวเอง เค้าอาจต้องใช้เวลาอีกสักระยะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น