ผลั่ก!
"ถอยไปแทค" เพื่อนตัวขาวรูปร่างบอบบางยันมือของตนสุดแรงใส่ร่างคนผิวเข้มตัวโต
" อย่ามาขวาง..ถอยไปซะ.. อย่าบังคับคุณนะ" คนผิวขาวตวัดสายตาคมกริบของตนใส่ผู้ชายที่พุ่งตัวมาคว้าร่างเค้าไว้
"อย่าทำแบบนี้คุณ..คุณอย่าบังคับจีเลยน่า” คนผิวเข้มตวัดแขนกอดรั้งเอวคนผิวขาวเข้าในอ้อมกอดตัวเอง
" ปล่อย!!..แทคนายทำบ้าอะไร..ปล่อยคุณเดี๋ยวนี้..ปล่อย!! " นิชคุณออกแรงดิ้นสุดกำลัง แต่ดูเหมือนจะไร้ผล ชายหนุ่มผิวขาวต้องการคุยกับว่าที่ภรรยาของเค้า ซึ่งตอนนี้พ่อแม่เธอกำลังพาเธอไปต่อหน้าต่อตา ครอบครัวเธอไม่มีใครให้คำตอบเรื่องการยกเลิกงานแต่งที่กระชั้นชิดแบบนี้
"จี..จะไปไหน..จีจะทิ้งคุณเหรอ..จีจีไม่รักคุณเหรอ..จี.ได้โปรด.!!" คนตัวขาวตะเบ่งสุดเสียง เมื่อร่างของคนรักก้าวขึ้นรถของพ่อเธอไป ถึงแม้นิชคุณจะยืนอยู่ในจุดที่ไม่ห่างจากซูจีมากเท่าไหร่ นิชคุณมั่นใจว่าจีต้องได้ยินเสียงเค้าแน่ แต่ซูจีก็ไม่หันกลับมามองเค้าด้วยซ้ำ
"จี...คุณทำผิดอะไร..จีให้คุณแก้ตัวได้ไหม..จีได้โปรด" ใบหน้าคนผิวขาวเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตา ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววสดใส บัดนี้มันช่างมัวหมอง จนแทบจะทำให้เพื่อนตัวโตอยากจะปล่อยแขนของตัวเองออก
‘เป็นเพราะเค้า นิชคุณถึงไม่ได้คุยกับจีสักคำ’
แต่แทคยอนไม่อยากให้เพื่อนสาวสมัยเด็กของเค้าต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้ เธอยังไม่พร้อมจะคุยกับว่าที่สามีของเธอ ความจริงเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของเค้าเลย เค้าเป็นเพียงคนนอก แต่คุณอาพ่อของจีขอร้องเค้าไว้ ทุกคนที่รู้เรื่องนี้ลงความเห็นกันว่า มีเพียงแทคคนเดียวที่รั้งนิชคุณได้
"ปล่อยเธอไปซะคุณอย่าให้ครอบครัวจีลำบากใจเลยน่า" แทคยอนเปรยคำพูดข้างหูเพื่อนตัวขาว
"ปล่อยบ้าอะไร..นี่มันเรื่องอะไร..บอกมาแทค" นิชคุณหันมาเอาเรื่องคนตัวโตที่กอดเค้าแทน
"กลับบ้านไปทำให้หัวเย็นซะไป" แทคยอนคลายแขนออกจากตัวคนผิวขาว คนตัวโหญ่มองหน้าขาวๆของเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ
"บอกคุณมาเดี๋ยวนี้แทค!!" นิชคุณยื่นมือกระตุกคอเสื้อแทคยอนทันทีที่มือและแขนเค้าเป็นอิสระ
"..เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของแทคเลยนะคุณ" แทคยอนค่อยๆเเกะมือคนผิวขาวออกจากคอเสื้อของตัวเอง
" ไม่ใช่เรื่องของนาย...แต่นายรู้..และนายก็ร่วมมือกับจีงั้นเหรอ...นายเป็นเพื่อนฉันจริงรึเปล่า..หรือนาย..หรือนายกับเธอมีอะไรเกินเลยไปมากกว่าแค่เพื่อนสนิท" คนผิวขาวหรี่ตามองคนผิวเข้มแบบไม่ไว้วางใจ และยังไม่ยอมปล่อยคอเสื้อคนตัวใหญ่
" เกินไปนะคุณ..ถึงเราจะสนิทกัน ..และจีเป็นแฟนนาย..นายไม่ควรพูดแบบนี้" แทคยอนตาขวางใส่คนผิวขาวเพียงชั่ววินาทีเดียว ก่อนที่จะปรับเปลี่ยนสีหน้าให้กลับมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม
"ปล่อยคอเสื้อแทคสักที..แทคจะขึ้นห้องแล้ว..แทคไม่อยากยุ่งกับปัญหาของคุณนะ.." แทคยอนกระตุกข้อมือคนผิวขาวอย่างแรงจนฝ่ามือนิชคุณหลุดออกจากคอเสื้อเค้าง่ายๆ
"แทค..คุณขอร้องล่ะ..คุณทำอะไร..จีถึงทิ้งคุณ" คนผิวขาวทรุดตัวลงกับพื้น เค้าก้มตัวลงเพื่อขอร้องแทคยอนจากใจจริง 2มือขาวคว้าขาแทคยอนหมับ
"อย่าทำแบบนี้เลย..อย่าทำให้แทคลำบากใจเลยนะ" แทคยอนชักขาออกจากมือนิชคุณ เค้าตัดสินใจที่จะหันหลังให้คนผิวขาว
'เรื่องนี้เป็นปัญหาที่ไม่มีวันแก้ไขได้..ไม่มีวิธีไหนที่ดีไปกว่านี้แล้วคุณ'แทคยอนได้แต่เปรยในใจ
คนผิวขาวนั่งร้องไห้หน้าคอนโดแทคยอนุไม่ขยับไปไหน 1-2 ชม.ก็แล้วคนผิวขาวก็ยังไม่หยุดคร่ำครวญ แทคยอนยืนมองนิชคุณอยู่หน้าคอนโด เค้าอยากพูดความจริง อยากให้นิชคุณตัดใจ อยากให้เพื่อนคนสำคัญของเค้าหยุดโทษตัวเอง
"ขอโทษนะจี..แทคทนไม่ได้" แทคยอนตัดสายโทรศัพท์ทิ้งทันทีที่จีอนุญาติให้เค้าบอกความจริงกับอดีตคนรักของเธอได้ ซูจีและครอบครัวของเธออยู่สนามบิน เธอและพ่อแม่ตัดสินใจที่จะเดินทางออกนอกประเทศ และอาจจะไม่กลับมาอีก
" คุณ..." แทคยอนเดินมาหยุดยืนหน้าเพื่อนตัวขาวที่นั่งจุ้มปุ๊กไม่ไปไหน
"แทค..เราสนิทกันไม่ใช่เหรอ..เราไม่เคยมีความลับต่อกันไม่ใช่เหรอ..อึก..อือ" นิชคุณเปรยคำพูดออกมาเพียงแผ่วเบา สลับกับเสียงสะอื้นไห้
"คุณ..จีท้อง..ลูกขอ.."
ผลัวะ!!
ยังไม่ทันที่แทคยอนจะพูดจบ คนผิวขาวก็ลุกขึ้นซัดหมัดใส่แก้มตอบๆของแทคยอนเต็มแรง
"นายเอาอะไรมาพูด..นายพูดเรื่องบ้าอะไร..แทคยอนนี่มันเกินไปแล้วนะ!!" นิชคุณตวาดเสียงใส่คนตัวใหญ่
"ยอมรับความจริงซะคุณ..แทคจะไม่พูดซ้ำ" แทคยอนแลบลิ้นเลียคราบเลือดที่มุมปากตัวเอง โดยที่สีหน้าเค้ายังสงบนิ่ง
"ไม่จริงหรอก..นายอย่ามาหลอก..มุขนายฝืดเกินไปแทค" คนผิวขาวส่ายหน้ายิก พร้อมพ่นลมหายใจออกมา
"เธอท้อง..และจะเก็บเด็กไว้" คนตัวสูงยังคงพูดต่อโดยไม่สนใจท่าทีของนิชคุณ
"หยุดให้ร้ายเธอได้แล้วแทค..หุบปากไปซะ" นิชคุณขมวดคิ้วส่งสายตาเคืองแค้นกลับมา
"ถ้านายรับเรื่องเด็กได้..บางทีเธออาจกลับมาหานาย" แทคยอนเล่นเกมส์จ้องตากับคนผิวขาว
"ฉันบอกให้นายหยุด!!.." นิชคุณสวนหมัดเข้ากลางลำตัวคนตัวใหญ่ ทั้งที่แทคป้องกันตัวได้ แต่เค้าก็ไม่ทำ
"ถ้าการทำร้ายแทคทำให้คุณยอมรับความจริงได้..ก็ทำตามที่คุณสบายใจเถอะ..ถ้ารับเรื่องเด็กไม่ได้..ก็วางมือจากเธอซะ" แทคยอนยกมือกุมหน้าท้องตัวเอง เค้าเจ็บจากการโดนชกตะกี้พอสมควร
"ไอ้เพื่อนเลว..ฉันบอกให้นายหยุดพูดแบบนี้ไม่ได้ยินเหรอ!!" นิชคุณซัดหมัดใส่ลำตัวแทคยอนอีกหลายหมัด
"คุณบอก..ให้แทคหยุดพูด..แทคไม่เข้าใจเหรอ .อึก..อึก" คนผิวขาวซบหน้าลงกับแผ่นอกใหญ่กว้างของคนตรงหน้า
"คุณ..ต้องการเหตุผลไม่ใช่เหรอ..มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ดีสำหรับคนที่ต้องจากกันหรอกนะ" แทคยอนลูบหลังคนตัวขาวเบาๆ
"ยืนรอตรงนี้นะ..เดี๋ยวแทคไปเอารถมารับ..กลับไปนอนที่บ้านซะ" นิชคุณพยักหน้าหงึกๆ
หลังจากส่งคนผิวขาวถึงบ้าน เจ้าแมวตัวโตก็กลับมาคอนโดตัวเอง เค้ารู้สึกเจ็บๆที่หน้าท้อง เมื่อแทคเหลิกเสื้อขึ้น ก็เป็นอันรู้กันว่า เพื่อนตัวขาวของเค้าที่เข้ายิมชกมวยทุกวัน นี่หมัดหนักเอาเรื่อง
'หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่ช้ำนะเนี่ย...ปวดหัวเป็นบ้าเลย..เจ็บตัวทีไรทำไมมันไปปวดที่หัวทุกทีสินะ' แทคยอนบ่นงึมงำก่อนอาบน้ำนอน
เช้าวันจันทร์อากาศทะมึนๆ ทุกคนในออฟฟิตเข้างานปกติ ยกเว้นเจ้าของบริษัท
"คุณ..ไม่มาเหรอแทค" ปู่แดกูทักคนผิวเข้มที่มาถึงก่อนใครเพื่อน
"มาสายมั้งพี่" แทคยอนมองไปยังโต๊ะทำงานของเจ้านายเค้าอย่างครุ่นคิด
"พี่จุน..เดี๋ยวผมมานะ..ฝากงานด้วย..ถ้าผมมาช้า" แทคยอนรวบกระเป๋าและกุญแจรถและออกจากออฟฟิตทันที
RRRRRR....
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์คุณ!!" คนผิวเข้มเริ่มกังวลจนนั่งไม่ติดเบาะรถ เมื่อไปถึงบ้านนิชคุณ เค้าไม่เจอใครเลย
"นายไปไหน..บ้าเอ้ย!!" คนผิวเข้มวิ่งไปทั่วบ้าน
"คุณ!!" แทคยอนผวาเมื่อเห็นคนผิวขาวนอนเเช่น้ำจนตัวขาวซีด ด้านบนขอบอ่างน้ำมีทั้งขวดเบียร์ เหล้า และโซจู รวมกันเกิน1ลัง
"บ้าเอ้ย!!..นายทำบ้าอะไร" แทคยอนรวบร่างนิชคุณขึ้นจากน้ำ เค้าจับคนผิวขาวแต่งตัว และรีบพาไปโรงบาล
"อย่าทำแบบนี้อีกนะคุณ.." แทคยอนนั่งหน้าซีดจับมือนิชคุณแน่น เมื่อนิชคุณเริ่มรู้สึกตัว
"คุณ..อยากอยู่คนเดียว..คุณไม่อยากเจอแทค..ได้ไหม" นิชคุณเริ่มร้องไห้ออกมาอีก
"อืม..ได้..เดี๋ยวแทคให้พี่ควอนมาอยู่เป็นเพื่อนนะ" แทคยอนรับคำอย่างว่าง่าย
"อืม..เราไม่..คุณไม่อยากเห็นหน้าแทค..ตอนนี้..ขอโทษนะ" นิชคุณพยายามดึงมือตัวเองออกจากมือแทคยอน
"เอาไว้..คุณสบายใจเมื่อไหร่..บอกละกัน" แทคยอนส่งยิ้มหวานให้คนผิวขาว แต่คนผิวขาวผลิกตัวหนีไปอีกข้าง
"แทค..ขอโทษนะ..แทคไปล่ะ" คนตัวใหญ่ลุกขึ้นมองเพื่อนตัวขาวอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจออกจากห้องไป
"พี่ควอน..มีอะไรให้แทคช่วยก็บอกนะ" แทคยอนยืนตาแดงก่ำอยู่หน้าประตูห้องพักเพื่อนซี้
"แล้วแทคล่ะ" โจควอนสับสนที่อยู่ๆแทคโทรมาขอให้เค้าไปอยู่เป็นเพื่อนนิชคุณ ทั้งที่ปกติ2คนนั้นตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋
5วันผ่านมาแล้ว นิชคุณก็ยังปฏิเสธที่จะเจอแทคยอน ในขณะที่แทคยอนก็ลางานเช่นกัน สถานการณ์ในออฟฟิตค่อนข้างวุ่นวาย เจ้านายป่วย เลขาลาหยุด
"คุณ..นายมีปัญหากับแทครึเปล่า" ปู่แดกูถามตรงๆ วันนี้เป็นกะของเค้าที่ต้องเข้ามาเอนเตอร์เทนนิชคุณถึงโรงบาล
"..."คนผิวขาวนิ่งเงียบทันที
"..โอเค..ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร..แต่นายรู้ไหมว่าแทคลาหยุดด้วยนะ" ปูแดกูยื่นซองขาวให้นิชคุณ
"พี่ยังไม่ได้อ่าน..แต่เห็นมันวางอยู่ที่โต๊ะทำงานนาย" ปู่แดกูถือซองจดหมายค้างอยู่นาน แต่เจ้านายเค้าไม่ยืนมือมารับ
"ยังไม่อยากอ่านตอนนี้ก็ไม่เป็นไร..พี่วางไว้ที่โต๊ะนี่นะ..รีบๆกลับมาทำงานได้แล้วนะ..เอกสารจะล้นออกนอกประตูออฟฟิตแล้ว..แล้วก็เลิกงอนกันได้แล้ว..รู้ไหมแค่พี่กับควอนรับมืองานไม่ไหวหรอกนะครับเจ้าหมาน้อย" ปู่แดกูลุกขึ้นลูบหัวนิชคุณเบาๆก่อนขอตัวกลับไปทำงาน
"เป็นอะไรมาครับ"หมออายุรกรรมหน้าตาดีถามอาการคนไข้ใหม่ของเค้า
"ผม..ปวดหัวครับ..และรู้สึกใจสั่นๆ"แทคยอนเอามือกุมขมับข้างนึง ส่วนอีกข้างเค้ากางมือขยุ้มผมข้างขมับตัวเ องแน่น ใบหน้าคนผิวเข้มแดงจัด แต่ริมฝีปากซีด ร่างกายเค้าเย็น แต่เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นจนเสื้อเค้าเปียกโชก
"มีอาการอื่นอีกไหมครับ" คุณหมออายุกรรมถามพร้อมกับเช็คร่างกายโดยรวมให้คนผิวเข้ม
"หัวใจคุณเต้นเร็ว..ความดันสูงพอสมควร..ก่อนหน้านี้ได้ดื่มแอลก์ฮอลหรือออกกำลังกายโหมมารึเปล่า..เอ่อ!!" คุณหมอซักประวัติละเอียดขึ้น เมื่อเค้าเหลิกเสื้อแทคโยนขึ้น เค้าพบรอยช้ำสีม่วงที่หน้าท้องหลายรอย
"เดี๋ยวผมขอตรวจร่างกายคุณแบบละเอียดได้ไหมครับ..เดี๋ยวออกไปแล้วนั่งรอพยาบาลข้างหน้าห้องตรวจนะครับ" คุณหมอหนุ่มยิ้มบางๆให้คนผิวเข้ม
"ไม่เอาพยาบาลผู้หญิงได้ไหมครับ" แทคยอนเริ่มพูดเสียงสั่นระริก เค้าหายใจเร็วขึ้น จนดูเหมือนจะเป็นลมตรงหน้าหมอ
" เอ่อ..ได้ครับ..คุณ!!..บ้าชิบ!!..พยาบาลเรียกบรุษพยาบาลมาที..เอาเตียงมาด้วย" หมอหนุ่มตกใจที่อยู่คนตัวใหญ่ก็เซตัวล้มลงจากเก้าอี้
" เออ..นายจัดการตรวจเลยนะโฮพี่ฝากหน่อย..สเปคนายนี่" หมอหนุ่มเจ้าของไข้ขอร้องเพื่อนหมอรุ่นน้องที่เพิ่งมาเริ่มงานวันแรกพอดี
" ตลกล่ะพี่.." จุนโฮมองร่างคนผิวเข้มที่นอนนิ่งบนเตียงเซงๆ
"นี่มัน..คดีอาญานะพี่..เค้าโดนทำร้ายมา..ถึงรอยช้ำจะไม่ได้เกี่ยวกับอาการที่มารักษาก็เหอะ" จุนโฮเปิดเสื้อแทคยอนขึ้น เค้าเห็นรอยช้ำเป็นวงกว้าง โชคดีที่หมอนี่กระดูกไม่หักไม่ร้าว..แต่รอยขนาดนี้คงเจ็บไม่ใช่น้อย
"นายชอบไม่ใช่เหรอคุยกับพวกตำรวจกับทนายเนี่ย" หมอหนุ่มเจ้าของไข้เปรย..หัวเราะคิกคัก
"แล้วตรวจไม่เจออะไรเลยเหรอ..ที่ปวดหัวน่ะ" จุนโฮถามพี่"อืม..ปกติดีทุกอย่างนะ..ลองให้นอนโรงบาลดูอาการไป2-3 วันก็ดีนะ" พี่หมอสำทับ
"ก็คงงั้น..แล้วติดต่อญาติได้ยัง" จุนโฮกังวลเรื่องนี้พอควร..ผู้ชายคนนี้ถือสัญชาติอื่นถึงเค้าจะเป็นคนเกาหลี แต่ในบัตรประจำตัว..หมอนี่อาจเป็นนักท่องเที่ยว หรือแค่กลับมาไหว้หลุมศพพ่อแม่ก็ได้
RRRR
" ครับ..คุณเป็นญาติคุณแทคยอนรึเปล่าครับ" จุนโฮโทรไปตามเบอร์ที่แทคยอนเเจ้งไว้ แต่เจ้าเลขหมายนี้ เจ้าของเบอร์โทรศัทพ์นี้อยู่นอกเกาหลีแน่ๆ แถมติดต่อยากซะด้วย
" ครับ..ผมเป็นพี่ชายเค้า..มีอะไรรึเปล่าครับ" คนปลายสายเสียงดังขึ้นนิดหน่อย
"ครับ..น้องคุณไม่สบายนอนอยู่โรงบาล..และเค้าโดนทำร้าย..เราอยากให้คุณมารับเค้า..และคุยกับตำรวจครับ" จุนโฮร่ายยาว
"ที่ไหน!! ...แทคอยู่โรงบาลไหน..เดี๋ยวผมจะรีบไปทันที" คนปลายเสียงดูเหมือนจะสติแตกจนไม่ทันคิดว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในประเทศเดียวกับน้องชายแน่ๆ
จุนโฮฉีกยิ้มหวานๆไม่ทันรู้ตัว เค้าคิดว่าคนปลายสายน่ารักดี คงต้องรักน้องชายมากแน่ๆ
" ครับ××××××××" จุนโฮบอกที่อยู่โรงบาลไป และฝากเรื่องไว้กับเจ้าหน้าที่พยาบาล ตอนนี้เค้าหิวๆๆๆๆ เค้ามีเวลาว่าง4 ชม.ก่อนกลับมาเข้ากะอีกรอบ
"ขอโทษครับ!!" ผู้ชายตัวใหญ่ผิวขาวหน้ามึนวิ่งมากระแทกไหล่จุนโฮอย่างแรงจนคนร่างเล็กแบบลีจุนโฮปลิวลงไปนั่งจุ้มปุ๊กที่พื้น
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ" คนตัวใหญ่ย่อตัวลงมาพยุงร่างหมอโฮให้ยืนขึ้นแบบนุ่มนวล เร็วจนจุนโฮไม่ทันได้ตำหนิหรือโมโห
"นี่..นามบัตรผม..ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น..เอ่อถ้าคุณเจ็บ..หรือต้องใช้ค่ารักษาพยาบาล..ติดต่อมาตามเลขหมายในบัตรนะครับ..ผมขอโทษจริงๆ..ตอนนี้ผมต้องรีบไปทำธุระ" ผู้ชายตัวใหญ่กล่าวสำทับพร้อมโค้งตัวทำเคารพอย่างจริงจัง และเค้าก็วิ่งจากไป ทิ้งให้ลี จุนโฮยืนถือนามบัตรนิ่งค้างอยู่กลางลานจอดรถ
"หล่อ..และมารยาทดี..ที่สำคัญรวยนะเนี่ย" หมอโฮจ้องชื่อและชื่อบริษัทในแผ่นนามบัตรสวยหรูตาวาว
"ควาน ชานชอง..ชื่อดี..มีแฟนรึยังนะ" จุนโฮฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี เค้าเพิ่งกลับมาจากคอนโดเพื่อมาทำงานต่อ แต่เคสที่เค้าต้องไปพบเป็นเคสอีกเคสของพี่หมอหนุ่มหล่อคนเดิม
"คนไข้อยากกลับบ้านค่ะหมอ.." เจ้าหน้าที่พยาบาลยื่นแฟ้มประวัติให้จุนโฮ
"อืม..เมาหลับในอ่างอาบน้ำทำไมอยู่นานจัง..ตรวจแล้วร่างกายปกติ ไม่เจ็บ ไม่มีอาการแทรกซ้อน เป็นผมส่งกลับไปตั้งแต่วันแรกแล้ว" จุนโฮเปิดแฟ้มประวัติคนไข้ เค้าอ่านคร่าวๆและสะดุดกับชื่อใครบางคนคุ้นๆ
"พี่พยาบาลครับ..เออตรงนี้มันเขียนว่า..คนนำส่ง..หมายถึงคนที่พาตัวคนไข้มารึเปล่าครับ" จุนโฮขมวดคิ้วติดกัน
' แสดงว่า2คนนี้รู้จักกันสินะ..ทะเลาะกันเองรึเปล่าฟะ' จุนโฮยืนคิดชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปคุยกับคนไข้ในแฟ้มประวัติ
"สวัสดีครับคุณนิชคุณ..อาการวันนี้ดีขึ้นมากแล้วสินะครับ..เห็นคุณแจ้งว่าอยากกลับไปทำงาน.." หมอโฮประเมิณท่าทีผู้ป่วยบนเตียงที่ยังดูหน้าลอยๆ
"นอนต่ออีกสักวันไหมครับ...ผมว่าคุณยังไม่พร้อมไปทำงานนะครับ" จุนโฮมองคนไข้บนเตียงที่ยังมีทีท่าเหม่อลอยอยู่
'ส่งพี่หมอจิตแพทย์มาเถอะ..หมอนี่หลุดไปนอกขอบจักรวาลแล้วมั้งเนี่ย' จุนโฮถอนหายใจเบาๆ
" เอ่อ..หมอขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ..คุณนิชคุณ..เอ่อคุณนิชคุณ..รู้จักผู้ชายผิวเข้มๆตัวสูงๆ ที่ชื่อแทคยอนรึเปล่าครับ"
เพล้ง!! แจกันแก้วใบงามลอยเฉียดหน้าจุนโฮไปนิดเดียว
'พระเจ้า..ลูกเพิ่งกลับมาจากสนามรบ..ท่านยังประเคนของขวัญส่งท้ายให้ลูกอีกชิ้นหรือ' จุนโฮทำหน้าหยู่ทันที
"หยุด..พูดชื่อหมอนั่นได้ไหม" คนตัวขาวบนเตียงตาเขียวปั๊ด ใบหน้าท่าทางเอาเรื่องสุดๆ
"..เหว๋อ!!..ใจเย็นๆครับ" หมดโฮขยับตัวหลบแจกันแทบไม่ทัน
"โอเคครับๆ...ผมสรุปเองแล้วว่าคุณ2คนรู้จักกัน..คุณพอรู้ไหม..ช่วงนี้เค้ามีเรื่องชกต่อยกับใครรึเปล่า..ผมเกรงว่าทางพี่ชายเค้าอาจจะต้องการตัวคนที่ทำร้ายเค้าน่ะครับ" จุนโฮเปรยออกมา เค้าคิดว่าเค้าพอรู้ตัวคนทำล่ะ
"พี่ชายงั้นเหรอ...แทคนายมันปลิ้นปล้อนจนหยดสุดท้ายเลยสินะ..คุณคิดว่าเค้าโดนทำร้ายหึหรือหึ..เค้าทำตัวเองตะหาก" นิชคุณพล่ามออกมาเป็นฉากๆ
จุนโฮยืนงงกับข้อมูลที่ขัดแย้งดับความคิดเค้า 'หมอนี่เพี้ยนรึเปล่าเนี่ย'
"มันจบแล้วชาน" ควาน ชานชองเข็นรถนั่งของแทคยอนผ่านประตูห้องพักนิชคุณไป แทคยอนนอนเกยตักพี่ชายเค้าบนรถลีมูซีนคันยาว
"ร้องไห้...ออกมาสิแทค" ชานชองลูบกลุ่มผมสีดำดกยาวของน้องชายเบาๆ
"อึก..ชาน..ชาน..มันจบแล้ว..แทคทำมันพังหมดเลย" แทคยอนเริ่มเบะ สีหน้าเศร้าสร้อยของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน น้ำตาหลายหยดล้นทะลักเปื้อนไปทั่วมือของชานชอง
ควาน ชานชองเอามือปิดตาให้น้องชาย เค้ารู้ว่าแทคจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น ถึงแม้จะเป็นเค้าก็ตาม ก็เค้าเป็นสอนเรื่องนี้กับแทคยอนเองนี่น่า
"เอ๊!!...กลับไปแล้ว...กลับไปไหนครับ..ใครมารับเค้าไปครับ..ผมสั่งแล้วนี่ว่าต้องเป็นพี่ชายเค้าเท่านั้น ญาติเค้ากว่าจะบินข้ามทวีปมาก็เป็นวัน2วันแล้ว...ถ้ามาเร็วขนาดนี้คงต้องเครื่องบินติดจรวดล่ะ" จุนโฮรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที เค้าอยากคุยกับญาติผู้ป่วยเรื่องอาการปวดหัว และช็อคหมดสติ เค้าอยากให้คนไข้ไปรับการตรวจอีกครั้ง และให้ญาติคอยสังเกตุอาการ
" ญาติจริงๆค่ะ...นามสกุลไม่เหมือนแต่เค้าให้นามบัตรไว้ค่ะ..เค้าบอกว่าถ้ามีปึญหาให้โทรไปได้24ชม."
"แล้วเค้าไม่เอาเรื่องรอยแผลที่ตัวน้องเค้ารึไง..ไอ้หมอนี่รักน้องจริงไหมวะ..หรือหมอนั่นทำร้ายตัวเองจริงๆ" จุนโฮพูดกับตัวเองอย่างสับสน
"เอ่อ..คนไข้ไม่แจ้งความค่ะ..เค้าบอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน..แล้วพี่ชายหล่อมาก..รักน้องมากๆๆๆๆ..จนดูเหมือนคู่รักมากกว่าเลยล่ะ" นางพยาบาลส่งนามบัตร สีดำเรียบหรูให้หมอโฮ
ลีจุนโฮยืนมองนามบัตรแบบไม่วางตา 'พระเจ้าช่วย!...โลกกลมจังเว้ย'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น