"พี่เอาซิมไปทำอะไรเยอะแยะอ่ะครับ แล้วทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์คุณ" หมียักษ์ถาม
"ไม่เห็นน่ะ" คนตัวโตเลี่ยงตอบคำถาม แทคยอนถอดซิมมือถือเครื่องหลักของเค้าเก็บไว้จากนั้นก็เปลี่ยนไปใช้ซิมอันใหม่
"ถ้านายมีอะไรนายติดต่อพี่ คุยกันในแอปนะ..ไม่ต้องโทรมา...บอกพี่แก่ด้วย ช่วงนี้พี่อาจไม่รับโทรศัพท์" แทคยอนบอกข่าวให้ชานชอง
"มีอะไรรึเปล่าพี่..." ชานชองเริ่มสงสัย หมียักษ์ปรายตามองรุ่นพี่ที่เดินเคียงข้างเค้าออกจากโรงพยาบาลมาที่ลานจอดรถ
"พี่จะกลับคอนโด นายไปต้องไปส่งหรอก" แทคยอนกล่าวก่อนจะเดินตีจากมาทางรถยนตร์ของตัวเอง
"พี่..ผมบอกพี่แล้วไงว่าวันนี้ผมจะขับรถให้"ควานชานชองรีบออกปากรั้งแทคยอนไว้
"ฉันก็บอกนายแล้วนี่ว่าไม่ได้เป็นง่อย..ฉันขับรถกลับเองได้" แทคยอนเริ่มหัวเสีย
"พี่..ผมจริงจังนะ..พี่ต้องมีบอดี้การ์ด" ชานชองกระตุกแขนแทคยอนอย่างแรงจนแทคยอนหยุดชะงัก
"และนายก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบการถูกควบคุม" คนตัวโตแยกเขี้ยวคำรามอย่างไม่พอใจ
"พี่..เราไม่ได้ควบคุมพี่สักหน่อย" ควานชานชองรีบปล่อยแขนแทคยอนทันทีที่เห็นสายตาเย็นเฉียบมองมาที่มือเค้า สีหน้าแววตาแทคยอนหงิกงอบ่งบอกอาการไม่สบอารมณ์ชัดเจน
"แล้วมันต่างกันยังไง..ถ้าไปไหนมาไหนแล้วต้องมีคนตามหรือจะไปไหนมาไหนตามใจตัวเองไม่ได้" แทคยอนตอบกลับเสียงต่ำ
"ก็แค่พักเดียวเองพี่ แค่จนกว่าเราจะมั่นใจว่าจองจะไม่มายุ่งกับพี่แน่ๆ" ชานชองให้ความเห็น
"ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่..ถ้ามันกล้ามาแหยมกับฉัน ฉันจะทำให้มันรู้ว่า...มันไม่ง่าย" อ๊ก แทคยอนแยกเขี้ยวใส่ควานชานชอง คนตัวโตไม่สนใจคู่สนทนาของเค้าแล้ว แทคยอนเหนื่อยจากการทำงาน เค้าอยากกลับบ้าน อาบน้ำนอนสักที คนตัวโตจ้ำอ่าวเดินหนีมาทางรถตัวเอง
"พี่ครับ..พี่" หมีชานซอยเท้าวิ่งตามคนผิวเข้มไปติดๆ การห้ามรุ่นพี่ของเค้าเป็นงานยาก ชานชองรู้สึกว่าเค้าไม่น่ารับปากเรื่องจะพาแทคยอนไปส่งบ้านนิชคุณเลย มีเพียงไม่กี่คนที่แทคยอนให้ความเคารพและเชื่อฟังคำพูดแต่ที่แน่ๆ2คนในนั้นไม่มีนิชคุณกับเค้าแน่ๆ
ตูม!!
เสียงระเบิดดังสนั่นตรงข้างตัวแทคยอน ระเบิดลูกเล็กๆแต่ควันขาวๆลอยตลบไปทั่ว คนตัวโตทันได้เห็นประกายไฟที่ข้างตัวถังรถคันข้างตัวเค้า แทคยอนหันหลังกระโดดกอดหมีชาน แรงระเบิดทำให้แทคยอนล้มทับร่างควานชานชองลงกับลานจอดรถ ระยะที่เกิดประกายไฟและการระเบิดอยู่ห่างจากปลายขาแทคยอนและชานชองไม่ถึงเมตร
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยภายในโรงพยาบาลวิ่งเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่พยาบาลคนอื่น เสียงวุ่นวายดังขึ้นรอบตัวแทคยอนและชานชอง
รุ่นพี่ตัวโตใช้ร่างของตัวเองบังร่างรุ่นน้องจนมิด ทั้งชานและแทคยอนต่างสลบไม่ได้สติจากแรงกระแทกและแก๊ส ทั้งคู่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมีแค่ร้อยไหม้ดำๆบนเสื้อกาว์นของแทคยอน เจ้าหน้าที่ตำรวจและเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเข้าควบคุมความสถานการณ์ไว้ได้ ผู้บาดเจ็บเป็น0 จุนโฮรีบโทรตามนิชคุณ
คนผิวขาวรีบมาโรงพยาบาลทันที เนื่องจากบริเวณที่เกิดเหตุเป็นพื้นที่จอดรถของเจ้าหน้าที่ชั้นผู้ใหญ่ของโรงพยาบาลข่าวจึงไม่กระจายออกไป
"โฮ..คุณแทคล่ะ" นิชคุณวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเพื่อนในสภาพเหนื่อยหอบ คนผิวขาวหน้าซีดเป็นไก่ต้มเมื่อเค้ารู้ข่าวจากปากเพื่อนสนิท
"หมอตรวจอยู่น่ะ...แต่ไม่ได้มีแผลอะไรนะ...อาจจะแค่สลบเพราะแรงระเบิดน่ะ..."จุนโฮเองก็ตื่นตระหนกไม่ต่างจากนิชคุณเท่าไหร่เพราะหมีชานเองก็อยู่ในที่เกิดเหตุด้วย
"ชานล่ะ"นิชคุณถามหาเพื่อนอีกคนทันที
"อยู่ในห้องตรวจทั้งคู่ หมอแทคเค้าช่วยชานไว้น่ะ"หมอโฮน้ำตาปริ่มขอบตา คนตาตี่ยืนตัวสั่นระริก
"ใจเย็นนะโฮ..อย่าร้องไห้นะ..ชานไม่เป็นอะไรหรอก..เชื่อคุณสิ" นิชคุณรีบกอดเพื่อนซี้ เค้าแทบไม่เคยเห็นจุนโฮร้องไห้เลย
"เดี๋ยวคุณจะไปคุยกับตำรวจหน่อย..คุณฝากคุณแทคกับชานด้วยนะโฮ ชางนายอยู่ดูแลทางนี้นะ..ซึงนายมากับฉัน" นิชคุณเรียกชางมินกลับมาด่วน ดูเหมือนคำเตือนหมีชานมักเป็นเรื่องจริงเสมอ
" ครับ..เข้าใจแล้วครับ..ครับ..ผมฝากด้วยนะครับ" นิชคุณมาคุยกับตำรวจดูเหมือนระเบิดที่ใช้เป็นแค่ระเบิดประดิษฐ์ไม่อันตรายมาก เสียงดัง ควันเยอะแต่แรงอัดระเบิดไม่ได้มีอะไรน่าห่วง นิชคุณจ้างนักสืบมาดูแลคดีนี้ทันที แน่นอนว่าเค้าพุ่งเป้าไปที่จองจินอุนก่อน จุนโฮโทรตามเพื่อนทันทีที่แทคยอนรู้สึกตัว คนตัวขาวรีบกลับมาหาคนรักที่ห้องพักฟื้นอีกครั้ง
"คุณแทคครับ" คนตัวเล็กตาแดงก่ำเมื่อเห็นคนตัวโตยังคงนอนนิ่ง มีเพียงเปลือกตาขยับกระดุ๊กกระดิ๊กแต่ยังไม่ลืมตาขึ้น
"คุณแทคครับ..คุณเป็นอะไรไหม..คุณได้ยินเสียงผมไหม" คนผิวขาวซบตัวลงกอดคนที่นอนบนเตียง ใบหน้าคนผิวขาวเเนบลงกับแผ่นอกสีแทนที่กระเพื่อมขึ้นลงเบาๆตามสัญญาณชีพที่ปกติ
"คุณ" เสียงแผ่วเบาดังออกมาจากลำคอคนผิวเข้ม
"ครับ" คนผิวขาวรีบเงยหน้าขึ้นจ้องหน้าคนตัวโตในอ้อมกอดของตน
"ชาน..ชาน..อยู่ไหน" เสียงแหบๆเบาหวิวดังขึ้นอีก
"อยู่ข้างๆคุณแทคนี่แหละครับ..ชานปลอดภัยนะคุณแทค..คุณแทคครับ.." นิชคุณรีบตอบคำถามอย่างรวดเร็ว
"อืม..ดีแล้ว" คนโตตัวตอบเสียงเบา เปลือกตาคนตัวโตหยุดขยับ
"คุณแทค!!..หมอ!!..โฮ!!..คุณแทคเป็นอะไรไม่รู้" นิชคุณร้องลั่น คนผิวขาวหน้าตาตื่นลนลานจนทำอะไรไม่ถูก มือขาวเขย่าตัวคนผิวสีบนเตียงอย่างขาดสติจนซึงลองต้องเข้ามารั้งตัวนิชคุณออกมาห่างๆ หมอและเจ้าหน้าที่วิ่งกรูกันเข้ามาในห้องพัก
“ใจเย็นๆครับคุณหนู..” ซึงลองเข้าล็อกเอวคนผิวขาวไว้แน่น จุนโฮลุกขึ้นยืนกอดตัวเองทั้งน้ำตา
"เค้าหลับครับ" หมอเจ้าของไข้หันมาตอบนิชคุณทันทีที่เค้าทำการตรวจร่างกายแทคยอน
"ว่าไงนะ!!" คนผิวขาวย่นคิ้ว ทำตาโต อ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
"ครับ..คุณหมอเค้าหลับครับ..หลับสนิทเลยล่ะ..สงสัยว่าจะเหนื่อยน่ะ" หมอเจ้าของไข้ยิ้มละไมให้ผู้บริหารคนสวย เป็นที่รู้กันตั้งแต่นิชคุณออกมาประกาศผ่านสื่อว่าจะตามจีบหมอลูกบ้านตัวเอง บรรดาเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลก็แอบเม้าส์มอยกันไปทั่ว แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดกล้าแซวผู้บริหารของตัวเอง
"เฮ้อ!!..ให้ตายสิคุณแทค..คุณจะทำผมหัวใจวายนะครับ" นิชคุณถอนหายใจยาว เค้ารีบกล่าวคำขอโทษพนักงานทุกคนที่กรูกันเข้ามาเพราะเสียงโวยวายของตน
"ใช่..ทั้งนายทั้งพี่แทคก็เกือบทำฉันช็อคตายเหมือนกัน" เสียงหมีชานดังขึ้นด้านหลังเจ้าหน้าที่ที่เริ่มทยอยกันออกจากห้อง
"ตื่นแล้วเหรอ..ฉันนึกว่านายจะนอนยาวแล้ว..ขอโทษโฮเดี๋ยวนี้นะที่ทำโฮร้องไห้"นิชคุณแซะเพื่อนหน้ามึนทันที
"ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด ...คืนนี้..ชานจะขอโทษโฮเอง" หมีชานยิ้มกระล่อนใส่คนรัก
"ย่ะ..นอนไปจนตายเลยนะ" จุนโฮฟาดมือใส่ต้นขาชานชองแรงจนเสียงดังสนั่นไปทั่ว
"...โอ้ย..อ๊าโฮชานเจ็บนะ" หมีชานสะดุ้งโยงลุกขึ้นมานั่งจับต้นขาตัวเองปอยๆ ควานชานชองไม่ได้เจ็บอะไร เพราะว่าแทคยอนปกป้องเค้าดีมาก
หมีชานขอกลับบ้านเมื่อหมอยืนยันว่าชานชองสามารถกลับบ้านได้แล้วในขณะที่แทคยอนหมอขอให้นอนโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูอาการช้ำและรอยไหม้ที่แผ่นหลัง ถึงจะไม่เป็นรอยแผลแต่ก็เป็นรอยแดงเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ซึ่งต่อให้หมออนุญาติให้เจ้าคนตัวโตกลับบ้านได้ แทคยอนก็คงไม่ได้กลับอยู่ดี เพราะเค้าหลับเป็นตายไม่ยอมตื่น นิชคุณสั่งบอดี้การ์ดคุมเข้มทั้งชานชอง จุนโฮ ตัวเค้าและแทคยอน ชานชองออกความเห็นว่าเค้าจะไปพักบ้านจุนโฮจนกว่าเรื่องวุ่นวายจะจบ ถึงทุกคนจะคิดไปในทางเดียวกันว่าเป็นฝีมือของจองจินอุน แต่พวกเค้าก็ไม่มีหลักฐานเอาผิดอะไร
"คุณ.." คนตัวใหญ่ตื่นขึ้นมากลางดึก แทคยอนขยับตัวลงจากเตียงในสภาพเสียศูนย์พอสมควร เค้ารู้สึกเจ็บๆแสบๆที่แผ่นหลัง บางทีอาจเพราะแรงอัดของระเบิดขนาดย่อม โชคดีที่แทคยอนใส่เสื้อ3ชั้นและยังไม่ได้ถอดชุดกาาว์นยาวเก็บ ก่อนออกมาที่ลานจอดรถ คนตัวโตเดินเซไปเซมา ขายาวๆของเค้าดูไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน ที่โซฟายาวข้างกำแพงห้องพัก ที่นั่นมีคนรักของแทคยอนนอนหลับเหยียดยาวอยู่ ใบหน้ายามหลับของนิชคุณช่างดูสวยงามราวเทพบุตรลงมาจุติ ผิวขาวนวลเนียนถูกทาทับด้วยเเสงจันทร์จากช่องว่างที่หน้าต่าง ขนตาสีดำยาวงอนเป็นแพรสวยจับใจคนมองริมฝีปากแดงอวบอิ่มขยับหมุบหมิบๆเหมือนกำลังละเมอเพ้อฝัน
"คุณ.." แทคยอนเรียกชื่อคนรักแผ่วเบา ก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้างโซฟา ใบหน้าเรียวตอบก้มลงมาจนสันจมูกคนตัวใหญ่ดุนดันใบหน้าสีขาวเนียนนุ่มช้าๆ
"อืม.." แทคยอนประกบริมฝีปากหยักของตนเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ เรียวลิ้นหนาแลบเลียริมฝีปากอวบอิ่มอย่างถือวิสาสะ คนผิวขาวครางเสียงลอดลำคอเมื่อถูกลักหลับยามคำคืน
.
แชะ!!
.
.
คนตัวใหญ่ตั้งกล้องมือถือถ่ายรูปริมฝีปากของตนนัวเนียริมฝีปากอิ่มแดงของนิชคุณยามหลับ แทคยอนกดส่งรูปและข้อความหามือระเบิดที่ส่งข้อความมาขู่ให้เค้าเลิกกับนิชคุณ
"ขอบใจมากนะ...เพราะนายทำให้ฉันมีเวลาว่างที่จะเพลิดเพลินกับเรือนร่างนี้แบบสมใจอยาก ...นายใจดีจัง" คนผิวเข้มยกยิ้มร้ายๆกับข้อความและรูปในมือถือเค้าก่อนจะลงมือกดส่งข้อความ
แทคยอนไม่รู้หรอกว่าข้อความของเค้าที่ส่งไปถึงคนฝั่งโน้นไหม แต่เค้าก็สะใจที่ได้แก้แค้นคืน หมอนั่นเล่นแรงมากที่เอาชีวิตคนบริสุทธิ์เข้ามาพลัวพันกับเรื่องของตัวเอง โชคดีที่เค้าเห็นประกายไฟก่อนหน้าที่จะเกิดการระเบิด ทั้งเค้าทั้งชานรุ่นน้องเลยไม่บาดเจ็บอะไรมาก
คนตัวหนานั่งหน้าเข้มในความมืด เค้าจะไม่เป็นฝ่ายโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวแน่ เค้าอาจเคยโดนนิชคุณข่มขืนแต่อย่างน้อยนิชคุณก็สำนึกผิดต่อการกระทำของตนเอง แต่แทคยอนมั่นใจว่าจองจินอุนไม่ได้สำนึกผิดเลย เด็กนั่นเคยขึ้นศาลและยังไม่หยุด เค้าไม่มีเหตุผลอะไรที่จะยอมเป็นฝ่ายโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว
ครืก ครืก ~~ โทรศัพท์บนโซฟาสั่นไปมา แทคยอนเปิดมือถือและได้รับรูปที่ถูกเขียนด้วยสีแดงสดกับข้อความว่า "ฉันจะฆ่าแก.."
คนตัวโตยกยิ้มโชว์ฟันขาวในความมืด สายตาแทคยอนแวววับเป็นประกาย เค้าหย่อนเบ็ดติดแล้ว คนตัวโตแคปข้อความที่ได้มาเก็บไว้เป็นหลักฐาน
แทคยอนปิดมือถือและถอดซิมมือถือออก เค้าเปลี่ยนซิมเบอร์ใหม่ และส่งข้อความกลับไปที่เบอร์เดิม "แล้วแกจะแปลกใจกว่าระเบิดที่แกส่งมาให้ฉัน...." คนผิวเข้มส่งข้อความกลับไป
แทคยอนขยับตัวขึ้นมานั่งข้างตัวคนผิวขาวบนโซฟา นิ้วมือเรียวยาวขยับยุกยิกบนกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนผิวขาว มือใหญ่หนาค่อยๆแหวกปกเสื้อคนผิวขาวให้อ้ากว้างมากขึ้นเรื่อยๆจนกระดุมเสื้อหลุดออกเกือบทั้งหมด ฝ่ามือร้อนลูบไล้แผ่นอกขาวเนียนนิ่ม แทคยอนไล้นิ้วมือไปทั่วเนินอกขาวและไปหยุดที่ป้านหัวนมสีแดงช่ำยั่วยวนใจ
“อืม...” เสียงครางหวานดังขึ้นจากริมฝีปากอวบอิ่ม
"ฉันจะส่งคลิปขอบคุณสำหรับของขวัญที่นายส่งมาให้ฉัน" คนพูดเข้มแลบลิ้นเลียริมปากตัวเองอย่างสะใจ
"ขอโทษนะคุณ" คนตัวโตตั้งกล้องมือถือถ่ายรูป ก่อนจะก้มลงจุมพิตเนินอกขาวเนียนเบาๆคนตัวโตไล้ลิ้นจากซอกคอลงมาถึงหัวนมสีแดงช่ำ และตัดกล้องกลับมาที่ใบหน้าคนผิวขาวยามหลับ แทคยอนยันตัวลุกขึ้นนั่ง เค้าเริ่มทำการตัดต่อคลิปในมือถือเป็นไฟล์ GIF สั้นๆ30วิ และส่งข้อความกลับไปให้มือระเบิด ภาพที่ได้มีภาพแทตยอนโลมเลียซอกคอคนผิวขาวและดูดดึงยอดอกนิชคุณ มุมกล้องเป็นมุมเงยที่เห็นทั้งหน้าเค้าและหน้านิชคุณแต่แทคยอนเบลอหน้านิชคุณไว้แต่ถ้าเป็นคนสนิทก็มองออกว่าเป็นใคร
ไม่ถึง2นาทีโทรศัพท์แทคยอนก็สั่นครืกครากๆขึ้นมาอีก คนผิวเข้มนั่งยิ้มเมื่อเค้าเปิดอ่านข้อความ
"แก..ฉันจะฆ่าแก..ถ้าแกแตะต้องเค้าอีก..ฉันจะฆ่าแกแน่"
"หึ.."แทคยอนกลั้นยิ้มก่อนจะก้มลงจูปปากคนผิวขาวเบาๆ 'ขอบใจมากนะคุณ'
คนตัวโตปิดมือถือและเปลี่ยนซิมใหม่อีกครั้ง เค้าต้องขอบใจหมีชานที่หาของที่เค้าสั่งได้ทันเวลานัดเป๊ะ
"เล่นกับใครไม่เล่น.." เจ้าแมวยักษ์ตัวแสบงึมงำคนเดียว
"ถ้านายไม่อยากให้คนที่นายคิดว่าเป็นคนของนาย จะต้องตกเป็นของฉัน..ก็เลิกงี่เง่า..แล้วมาเจอกันตัวต่อตัวดีกว่าไหม..อย่าเป็นหมารอบกัด เพราะฉันก็กัดไม่ปล่อยเหมือนกัน..ฉันจะนอนหล่ะ..ไม่ต้องส่งข้อความมาแล้วนะ..ฉันเปลี่ยนเบอร์มือถือแล้ว" แทคยอนส่งข้อความกลับทันทีที่เบอร์ซิมของเค้าใช้งานได้
"คุณ.." คนตัวโตอุ้มตัวคนร่างเล็กขึ้นไปนอนบนเตียงผู้ป่วยด้านนึง ส่วนเค้าก็ขึ้นมานอนบนเตียงเคียงคู่ร่างคนผิวขาว
"แทคคิดนะ...วันนี้ตอนโดนระเบิด ถ้าหากแทคไม่ฟื้นขึ้นมาแทคต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่" คนตัวโตเพ้อในความมืดมิด ท่อนแขนใหญ่รั้งร่างคนผิวขาวให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเค้า
"ทำไมแทคถึงรักคุณได้ขนาดนี้นะ" แทคยอนพึมพำก่อนจะหลับตาลง
'ถ้าหากต้องตายขอแทคตายในอ้อมกอดคุณนะ แทคหวังว่าจะไม่ตายโดยที่มือกอดไอ้หมีไว้เด็ดขาด' คนผิวเข้มนึกขำในใจ
เมื่อดวงจันทร์เคลื่อนคล้อยหายเข้ากลีบเมฆไป พระอาทิตย์ยามเช้าก็สลับเปลี่ยนเวรกับเพื่อนพระจันทร์ แสงแดงยามเช้าแยงตาคนผิวขาวให้ตื่นจากนิทรายาวนาน
"ทำไมคุณมานอนบนนี้ล่ะ...คุณละเมอเหรอ" คนผิวขาวลุกขึ้นนั่งมองเรือนร่างตัวเองอย่างงงงวย เสื้อผ้าเค้าหลุดลุ่ย มีรอยช้ำแดงบนหน้าอก คนผิวขาวหันมองหน้าคนตัวโตที่ยังคงนอนเอาหน้าซุกหมอนสีขาวเพื่อป้องกันแสงแดดทิ่มแทงตาในตอนเช้า
นิชคุณกระโดดลงจากเตียง เค้าเดินเข้าห้องน้ำ คนตัวขาวทำหน้าเหว๋ออยู่หน้ากระจก‘ เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนรึเปล่า’ มีรอยจูบเป็นปลื้นแดงบนต้นคอเค้าหลายจุด คนผิวขาวลูบปอยผมที่ต้นคอขึ้น ดูเหมือนจะมีรอยจูบแดงอยู่ใต้ไรผมเค้าด้วย สายตานิชคุณไล่ลงมาหยุดอยู่เนินอกของตน มีรอยแดงเป็นปลื้นอยู่แถวๆป้านนมของเค้า คนผิวขาวยืนหน้าแดงตัวแดงก่ำด้วยความเขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แทคยอนไม่เคยทิ้งร่องรอยอะไรไว้บนตัวเค้า มีแค่เค้าคนเดียวที่เป็นฝ่ายทำ
'เกิดอะไรขึ้น..ทำไมคุณจำอะไรไม่ได้เลย..เมื่อคืนนี้..คุณแทค...เดี๋ยวนะคุณละเมอเหรอ...'คนผิวขาวสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คุณหนูครับ...คุณหนูอยู่ในห้องน้ำรึเปล่าครับ" เสียงสูงที่คุ้นหูดังขึ้นหน้าประตูห้องน้ำ นิชคุณสะดุ้งโหยงที่มีคนมาขัดจังหวะความคิดฟุ้งซ่านของเค้า
"อยู่..มีอะไรชาง" เจ้านายหน้าสวยร้องถามด้วยน้ำเสียงปนตกใจ
"คุณเจสสิก้ามาครับ..เค้าขอพบคุณหนู" ชางมินรายงาน
"เจสเหรอ..มาทำไมน่ะ..แปปนะเดี๋ยวคุณออกไป" นิชคุณรีบแต่งตัวให้เข้าที่ ส่วนร่องรอยบนคอเค้า เค้าคงปกปิดอะไรไม่ได้ เพราะผิวขาวเนียนมันตัดกับรอยแดงจนเด่นเป็นสง่า แต่เจสสิก้ารู้แล้วว่าเค้ากับแทคยอนเป็นแฟนกัน การที่ผู้ชายมีรอยจูบที่คอก็คงไม่ใช่เรื่องน่าสนใจอะไร
นิชคุณออกจากห้องพักแทคยอนทันที เค้ามาพบเจสสิก้าที่โรงอาหารของโรงพยาบาล โชคดีที่ซึงลองรอบคอบ เลขาคนสนิทหาผ้าพันคอมาบังรอยที่ต้นคอให้ผู้เป็นนาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น