"ได้นอนบ้างไหม.." ชานชองมารับแทคยอนแต่เช้าเพราะเค้าคิดว่าถ้ารีบไปส่งแทคยอนที่บ้านเพื่อน เจ้าคนตัวใหญ่อาจได้พักผ่อนบ้าง
"ก็ดีครับ" คนผิวเข้มตาแดงกล่ำ
"ฉันว่าดูไม่ดีเท่าไหร่นะ..ไปเถอะ" ชานชองชวนแทคยอนไปบ้านนิชคุณ
"ไปไหนครับ...ผมจะอยู่ที่บ้านครับ" แทคยอนจับขอบประตูแน่นขึ้น
"นายนอนไม่หลับนี่" ชานชองสังเกตุท่าทางของแทคยอน
"เดี๋ยวถ้าไม่ไหว ร่างกายมันก็ปิดเครื่องของมันเองแหละครับ" แทคยอนตอบเสียงเศร้า
"พวกนายทะเลาะกันเหรอ" ชานชองหรี่ตามอง
"เปล่าครับ...แต่ผมโตแล้ว..และดูแลตัวเองได้" คนผิวเข้มพูดไปเสียงสั่น
"อ๊า!!....นายได้ยิน" ชานชองทำตาโตขึ้นเล็กน้อย
"ผมอยู่ได้..ควอนก็อยู่...ยัยนั่นปิดเทอมแล้ว..ขอบคุณที่คุณห่วงแต่ผมอยู่ได้ครับ" แทคยอนถอยหลังเดินเข้าบ้าน
"ออกมา!!" ชานชองตวาดเสียงดังสนั่น
"หรืออยากให้ฉันลากตัวนายไป "ชานชองดัดนิ้วตัวเองก่อนจะกระชากแขนแทคยอนจนตัวลอยออกนอกบ้าน
"เข้าบ้านไปซะ...เดี๋ยวฉันจะมาอีกสายๆ" ชานชองขับรถมาจอดหน้าบ้านเพื่อนสนิท ดูเหมือนเพื่อนเค้ากลับมาแล้ว ชานเลยแวะไปรับแทคยอนกลับมาส่งบ้านนิชคุณ
"...." คนผิวเข้มเดินเข้ามาในบ้าน กลิ่นเหล้า และน้ำหอมฟุ้งกระจาย มีทั้งข้าวปาอาหารที่กินเหลือวางไว้เกลื่อน แทคยอนค่อยๆเก็บล้างทั้งหมด เค้าทำควาทสะอาดมาจนถึงห้องทำงานของเจ้าของบ้าน มีเสื้อผ้าผู้หญิงตกเกลื่อนพื้น แทคยอนเดินไปหยุดหน้าประตูห้องนอน เค้าเปิดประตูและพบผู้หญิงนอนบนเตียงกับเจ้าของบ้านในสภาพเปลือยหลับทั้งคู่
".... "คนผิวเข้มถอยหลังออกจากห้อง
"อุ๊บ.." คนตัวโตวิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำอีกห้องนึง
"...เสียงอะไรคะคุณ"หญิงสาวงัวเงียสะกิดแขนเจ้าของบ้าน
"..แม่บ้านมั้ง" นิชคุณไม่สนใจเค้าลืมคิดไปว่าเค้าเลิกจ้างแม่บ้านมานานแล้ว
แทคยอนนั่งตาปรืบอยู่ในห้องทำงาน เจ้าแมวโคลงหัวไปมา จนกระทั่งสายชานชองมากดออดเรียก สาวในชุดหุ้มน้อยห่มน้อยออกมาเปิดประตูบ้านให้ควานชานชอง เธอกระโดดหอมแก้มหมีชานก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ควานชานชองยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองงงๆ
"....."
ชานชองเดินเข้ามาในบ้าน กลิ่นภายในตัวบ้านไม่ได้สะอาดขึ้นเท่าไหร่ สภาพเหมือนเพิ่งมีปาร์ตี้สดๆร้อนๆ แต่ตัวบ้านสะอาดเอี่ยม หมีมึนตรงดิ่งไปที่ห้องนอนของเจ้าของบ้าน เค้าเจอเพื่อนตัวดีนอนในสภาพเปลือยกาย
ชานชองถอนหายใจยาว เค้าก่อเรื่องแล้ว ควานชานชองพละตัวออกจากปลายเตียงนอนของนิชคุณ
"แทค..นายยังอยู่ไหน" หมีชานตะโกนเรียกชื่อเจ้าแมวที่เค้าเอามาปล่อยไว้ที่นี่เมื่อเช้า
"ครับ.." ชายตัวโตคลานออกมาจากห้องทำงานนิชคุณ
"ฉันขอโทษนะ" ชานชองทำหน้าเศร้า
หมียักษ์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยวเข้าไปปลุกเพื่อนตัวขาว นิชคุณสะดุ้งโหยงที่เจ้าเพื่อนซี้ตัวโตยืนจ้องเรือนร่างเค้า หมีชานให้เวลานิชคุณแต่งตัว
"มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายนะคุณแทค" ชานชองลูบหลังคนที่ตัวโตกว่าเค้านิดหน่อย
“....” เจ้าแมวยืนขาสั่นกลืนน้ำลายเฮือก
แทคยอนรวบรวมความกล้า เค้าเดินขึ้นโซฟาและพบกกน.ผู้หญิงเสียบอยู่ตรงซอกซอกโซฟาเค้า คนผิวเข้มหลับตากลืนลายลงคอ เค้าหยิบมันไปทิ้งในห้องน้ำ จากนั้นก็เดินกลับมานอน เตียงที่มีแต่กลิ่นน้ำหอม กลิ่นแปลกๆที่เค้าไม่คุ้นเคย นิชคุณนั่งหน้าบูดมองหมีชาน เค้าปรายตามองเจ้าแมวอย่างรู้สึกผิดนิดๆ นิชคุณทิ้งตัวลงนอนเค้าเกี่ยวสร้อยที่คอเบาๆ
มือขาวเปะปะไปมาบนคอตัวเอง นิชคุณกลืนน้ำลายลงคอ เค้าดีดตัวขึ้นจากเตียงนอนวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ของที่ควรอยู่บนคอเค้ามันหายไปสิ่งสำคัญของคนอื่นบนต้นคอเค้า
“ช....ชาน...ชาน...ตายแล้ว....ตายแน่!! ” เจ้าคนผิวขาวในห้องน้ำแหกปากร้องลั่นบ้าน
“ใครตายอีก” หมีชานเลิกคิ้วหน้าตาตื่น เค้ารีบตรงปรี่เข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ขออนุญาติ
“ชาน...คะ..คอคุณ..” คนผิวขาวแหวกคอเสื้อโชว์ต้นคอและไหล่ตัวเอง
“แค่รอยจูบ...มันตายอะไรตรงไหนวะ...แถมคุงคุงทำตัวเองด้วย” หมีชานจ้องเป้งไปที่คอขาวๆของเพื่อนพลางคิดในใจ
“มะ...หมี..หมี” นิชคุณอ้าปากค้างเค้าอ้ำอึ้งพูดไม่ออก
“กลับไปนอนได้แล้วป่ะ..คุณแทคยอนวิญญาณจะหลุดแล้ว” หมีชานพูดพลางมองไปที่เจ้าคนตัวโตบนโซฟายาว
“จะนอนได้ไง..ชาน..สร้อยไม่อยู่” นิชคุณตอบกลับเสียงเบา
“จะไม่อยู่ได้ไงล่ะ..มันก็อยู่บนคอคุงคุงทุกวันนี่” หมีชานเบ่งตาโตขึ้นทันที เค้านึกออกแล้วว่านอกจากรอยจูบบนคอเพื่อนแล้ว สิ่งที่ไม่มีคืออะไร
“ไม่อยู่ได้ไงล่ะ...แกทำตกเหรอ..หรือแกถอดสร้อยได้แล้ว” หมีชานมึนหนักกว่าเดิม
“มะ..ไม่รู้...คุณจำไม่ได้..เมื่อวานเมาทั้งวัน..อันที่จริงต้องใช้คำว่าเมาข้ามวันมากกว่าน่ะ” คนผิวขาวพูดพลางกลืนน้ำลาย
“นายต้องรับผิดชอบ..นายต้องหามันให้เจอ” ชานชองขมวดคิ้วของขึ้นมาทันที
"เดี๋ยวชาน!! ทำไมคุณต้องรับผิดชอบคนเดียว พี่คิมตะหากที่เอาสร้อยมาใส่คอคุณ"นิชคุณพลั่กอกเพื่อนอย่างแรง
คนตัวโตนั่งมองร่างเจ้าของบ้านกับหมีชานตั้งแต่เริ่มคุยกันจนทะเลาะกันใหญ่
"ผมจะกลับบ้าน " แทคยอนกลั้นน้ำตาไว้ เค้าเดินออกจากห้องนอน
"นั่นแหละสิ่งที่นายควรทำ...นายทำแฟนฉันตกใจ" นิชคุณตวาดประกาศกร้าว เค้าหัวเสียส่วนนึงเพราะพึ่งสร้างเมาและตื่นมาพบว่าตัวเองทำสร้อยแทคยอนหาย เค้าโกรธที่ตัวเองนึกอะไรไม่ออก และไม่รู้จะเริ่มหาสร้อยจะตรงไหน
"นายมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่..ผู้หญิงที่อ่อยฉันเมื่อเช้านั่นแฟนนายเหรอ" ชานชองแยกเขี้ยว
"หมี!!"นิชคุณทำตาโตร้องเสียงหลง
"ผมอยากกลับบ้าน!!..ผมอยากอยู่คนเดียว...เลิกมายุ่งกับชีวิตผมสักที"แทคยอนตะโกนออกมาบ้าง
"ก็กลับไปสิ.." นิชคุณหันมองแทคยอนแวปนึง เค้ารู้สึกเหมือนเห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของแทคยอน
"นายต้องอยู่นี่จนกว่าจะได้สร้อยคืน"ชานชองตาขวาง เค้าปรี่ตัวไปรั้งมือเจ้าคนตัวโตไว้
"งั้นก็ตามใจนาย" นิชคุณเชิดเสียงใส่ เค้าใจอ่อนและเริ่มรู้สึกผิด เค้าไม่รู้ว่าแทคยอนเข้าบ้านมาตอนไหน เห็นอะไรบ้าง
"นายไปติวกันที่อื่นแล้วกัน.. "คนผิวขาวทิ้งท้ายก่อนปิดประตูเข้าห้องนอน
"คุณไม่ผิดหรอกครับ"แทคยอนพูดขึ้นมาลอยๆ เค้าส่งยิ้มให้ชานชองบางๆ
ทุกๆคืนก่อนเข้านอนแทคยอนจะได้ยินเสียงผู้หญิงครวญครางออกมาจากห้องนอนของเจ้าของบ้าน เมื่อถึงเวลานอนผู้หญิงก็จะกลับไป เค้าต้องเข้าไปใช้เตียงนอนร่วมกับผู้หญิงพวกนั้น
"ไม่ค่อยสดใสเลยนะ..ได้นอนบ้างไหม" ชานชองถามแทคยอนที่มหาลัยขณะเดินสวนกันที่ทางขึ้นห้องสมุด
"...." แทคยอนไม่ตอบเค้าดูเหม่อลอยตลอดเวลา
"...โอ๊ะ!!ร่วงๆ"ชานชองรวบร่างแทคยอนไว้ในอ้อมกอดเพราะแทคยอนเหยียบขั้นบันไดพลาด
"เฮ้!!นาย..อะไรกันเนี่ย..อย่าบอกนะว่า" คิมมินจุนโผล่มาพร้อมเพื่อนผิวขาว
"ใช่...พี่เข้าใจไวดีนี่ครับ" ชานชองกอดแทคยอนไว้ เค้ากอดและจูบแทคยอนที่แก้มเบาๆทีนึง
"ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" มินจุนกระโดดขึ้นมาช่วยพยุงร่างแทคยอน
"ไม่นานนี้..เค้าไม่มีใคร...ผมไม่มีใครก็ดีไม่ใช่เหรอครับ..ใช่ไหมคุงคุง" ชานชองป้องแขนขึ้น เค้าไม่ให้รุ่นพี่มาโดนตัวแทคยอน
"ก็ดีแล้วนี่ครับ..มีที่ระบายความใคล่...แถมไม่ต้องกลัวท้อง" พูดจบนิชคุณก็เดินหนีหายไป
"โห..เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...ทำไมปากหมอนี่มัน" พี่แพนด้าอึ้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น