"โฮอยากให้คุณฟังโฮพูดให้จบก่อนนะ..อย่าเพิ่งคิดเถียงอะไรในใจเข้าใจไหม" เพื่อนตาตี่บอกกับนิชคุณ
" อืม" คนผิวขาวพยักหน้าตกลง
"จำวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหม ที่คุณเข้าโรงพยาบาลแล้วคุณปาแจกันใส่โฮน่ะ ตอนนั้นโฮถามคุณเรื่องรู้จักคุณแทคไหม จริงๆแล้ววันนั้นโฮเจอคุณแทคน่ะ คุณแทคไม่สบายและคุณชานมาพาคุณแทคกลับไป โฮไม่ได้เจอคุณชานหรอก แต่หลังจากนั้นโฮลองโทรหาคุณชานเพราะอยากรู้ว่าคุณชานพาคุณแทคไปรักษาที่ไหน ตอนนั้นคุณชานบอกแค่ว่าคุณแทคความจำเสื่อมเค้าไม่ปวดหัวแล้ว และคุณชานบอกว่าคุณแทคขอให้โฮดูแลคุณ เค้าขอร้องคุณชานในวันที่ออกจากโรงพยาบาล" จุนโฮเล่า
"....." นิชคุณนิ่งเงียบ
"ตอนนั้นโฮเคยถามคุณชานเรื่องแฟนเก่านาย...คุณชานบอกว่าไม่รู้เรื่องนั้นเลยเพราะคุณแทคความจำเสื่อม...และเค้าอยู่ในการดูแลของลุงหมอตลอด24ชม. คุณชานไม่เห็นแฟนนายเลย" จุนโฮบอกกับเพื่อนตัวขาว
"แต่มีการ์ดแต่งงานส่งมา...คนอื่นก็ได้รับเหมือนกัน แต่แทคบอกคุณเองว่าจีท้อง” คนผิวขาวยกมือขึ้นขยี้ผม เค้ากำลังสับสน
“โฮไม่รู้ว่าใครส่งการ์ดนั่นมา..โฮไม่ได้คุยกับคุณชานอีกจนกระทั่งมาเจอคุณชานที่งานเลี้ยงบริษัทนาย โฮเพิ่งได้คุยกับคุยชานเมื่อวานนี้...เท่าที่โฮรู้คือคุณแทคไม่ได้แต่งงานกับคุณจี คนที่แต่งงานกับคุณจีเป็นรุ่นน้องของคุณชาน คนที่นอนอยู่ที่ห้องไอซียูเมื่อคืน พวกเค้าเพิ่งเจอกันหลังจากที่ความจำคุณแทคกลับมาเป็นปกติเมื่อ3ปีก่อน คุณจีส่งการ์ดมาให้คุณแทคและคุณชานพวกเค้าเจอกันและตกลงใจจะร่วมหุ้นกันเปิดบริษัท คุณแทคเป็นแค่พ่อทูลหัวน้องแทเท่านั้นและน้องแทก็ไม่ใช่ลูกของรุ่นน้องคุณชาน และจริงเรื่องคุณจีท้องและหนีนายไปแต่เธอท้องกับคนอื่นน่ะ” จุนโฮสบตาเพื่อนตัวขาว
“ถ้าไม่ได้ท้องกับแทคแล้วท้องกับใคร...ทำไมจีไม่พูดความจริง...ทำไมแทคไม่พูด” นิชคุณเอ่ยถาม
“นายไม่สงสัยเหรอว่า...ทำไมต้องใช้เลือดนาย...ทำไมใช้เลือดคุณแทคไม่ได้”จุนโฮพยายามทำให้เพื่อนเค้าคิดให้ได้เอง เค้าพยายามเลี่ยงที่จะตอบคำถามนี้
“ไม่ใช่ลูกคุณแน่..คุณไม่เคยนอนกับจี....แต่คุณเคยเห็นแทคนอนกับจีนะ..ถ้าไม่ใช่แล้วมันเป็นใคร”นิชคุณเริ่มโมโห
“1ในครอบครัวนาย” จุนโฮถอนหายใจยาวและตอบคำตอบที่เพื่อนตัวขาวคงไม่อยากได้ยิน
" หมายความว่าไง..พูดให้มันดีๆนะโฮ.." นิชคุณบันดาลโทสะ เค้าลุกขึ้นและตั้งใจจะกระโดดไปบีบคอเพื่อน
" เงียบ!! แล้วฟังให้จบคุณ..โฮบอกแล้วอย่าเพิ่งเถียง" จุนโฮตวาดนิชคุณเช่นกัน ทั้ง2 ลุกขึ้นมองหน้ากัน
" เพราะทุกคนรู้นิสัยนายไง..รู้ว่านายจะต้องเจ็บต้องเสียใจ" จุนโฮตอกกลับ
"......" นิชคุณกำมือแน่น
" เราจบเรื่องคุณจีเถอะ" จุนโฮถอนหายใจอีกครั้ง และค่อยๆกดตัวนิชคุณให้นั่งลงกระโซฟา
" แทคโดนแม่ข่มขืนตั้งแต่อายุ9 -15ปี" เสียงของบุรุษร่างใหญ่มาดนิ่งเอ่ยขึ้น ชานชองเดินออกมาจากห้องนอนแทคยอน เค้าได้ยินจุนโฮกำลังคุยกับนิชคุณถึงปัญหาของแทคยอน เค้านิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้นิชคุณฟัง
"....." คนผิวขาวหันขวับตาโต อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน เค้าหันมองชานชองทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เอ่ยออกมาจากปากพี่ชายแทคยอน
" แทคโดนแม่ข่มขืนทุกวันรึเปล่าไม่มีใครรู้ แต่จากพฤติกรรมคุณแม่ที่คุณหมอประเมิณ เป็นไปได้ว่าเธออาจจะพยายามข่มขืนแทคทุกวัน แต่ที่รู้คือแม่แทคไม่ท้อง" ชานชองยกมือขึ้นกดหัวตา2ข้างขณะที่เดินมานั่งข้างจุนโฮที่โซฟา
“แม่แทค..คุณพูดเหมือนไม่ใช่แม่คุณเอง” นิชคุณเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“ผมเป็นพี่ชายบุญธรรมของแทค...ผมถูกอุปการะโดยพ่อแม่แทคน่ะ” ชานชองตอบ
“พวกคุณเป็นพี่น้องกัน..คุณปล่อยให้น้องชายโดยข่มขืนได้ยังไง” คนผิวขาวกำมือแน่น
“เพราะผมไม่มีทางเลือกไง...ผมยังเด็กและผมรับมือกับปัญหาไม่ได้...ผมกับพ่อและคุณลุงทุกคนคิดว่าแค่ส่งตัวปัญหาเข้าคุกเรื่องก็คงจบ แต่เรื่องมันไม่จบ คุณแม่เห็นแทคเป็นตัวแทนฮยองจุนพี่ชายผม เธอลักพาตัวแทคไป ผมเจอแทคครั้งสุดท้ายตอนแทคอายุ9ขวบ หลังจากนั้น6ปี เราได้ข่าวจากสายสืบมีคนพบแม่กับแทคที่จีน เธอโดนข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวทำร้ายร่างกายและถูกส่งไปรักษาตัวที่แผนกจิตเวชรวมทั้งแทคด้วย ตอนที่ผมไปเจอแม่กับน้อง หมอบอกว่าแม่มีอาการทางจิตรุนแรงจนต้องมัดไว้กับเตียงตลอดเวลาเธออาละวาทและร้องหาฮยองจุนตลอด
ส่วนแทค...แทคมีปัญหากับแสงสว่าง สายตาเค้าแย่มากเพราะเค้าอยู่ในห้องมืดนานเกินไป เค้าแพ้แสง ส่วนรอยแผล หมอบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่ทำร้ายแทคเพราะพบบาดแผลบนตัวแทคเยอะแยะมีทั้งรอยเก่ารอยใหม่ เราส่งแทคเข้ารับการผ่าตัดตาและทำศัลยกรรมรอยแผลเป็นบนตัวเพราะไม่อยากให้แทคเห็นมัน คุณลุงพาแทคและแม่กลับมารักษาที่โรงพยาบาลตัวเอง เราบังคับให้แทคนอนโรงพยาบาลและเข้ารับการตรวจร่างกายทุกวันตามตาราง เราสงสัยเรื่องทำไมแม่ไม่ท้อง หมอบอกแทคแทบไม่มีอารมณ์ทางเพศ ร่างกายและจิตใจเค้าไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร่งเร้าทางอารมณ์ ทุกประเภท น้อยครั้งที่มีอารมณ์ขึ้นมาแต่ก็จะถึงจุดแบบหลั่งแห้งตลอด และที่แย่ไปกว่านั้นคือแทคกลัวผู้หญิงน่ะ เค้าทั้งกรีดร้องและพยายามหนีเวลามีพยาบาลผู้หญิงเข้ามาใกล้ แต่ที่ชัวว์แน่แล้วคือ แทคจะนอนกับผู้หญิงไม่ได้ไปชั่วชีวิต " ชานชอนก้มหน้าพูดเสียงเอื่อยๆ
" คุณพาแทคไปตรวจครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ที่บอกว่าไม่มีอารมณ์กับหลั่งแห้งน่ะ" นิชคุณถามอย่างสงสัยใคร่รู้มากๆ
" ทุกเดือนตั้งแต่เด็กจนก่อนมาที่นี่ แทคมีนัดกับหมอต่อเนื่องน่ะ" ชานชองพูดเสียงเอื่อยๆ หากผู้ชายตรงหน้าเค้าจะมาเป็นน้องเขยเค้า เค้าก็ต้องจบปัญหาคาใจทั้งหมดให้ได้
" แต่เค้าหลั่งนะ เยอะเลย หลั่งเหมือนควบคุมไม่ได้ จะรู้ได้ไงว่าถ้าเค้าเกิดนอนกับผู้หญิงได้จะไม่ทำใครท้อง" นิชคุณพูดขึ้น ตัวเค้าเองก็สงสัย เค้าไม่เคยหลั่งเยอะขนาดนี้มาก่อน มันดูผิดปกติมากๆเค้าคิดมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เค้านอนกับแทคแล้ว
" ทำใครท้องไม่ได้หรอก ตัวอุสจิแทคฟ่อหมดแล้ว คุณแทคเครียดที่ถูกข่มขืน และร่างกายยังเครียดที่ไม่สามารถหลั่งน้ำเชื้อออกมาได้อย่างคนปกติอีก ถ้าเป็นมานานขนาดนี้ หมันถาวรแล้วล่ะ " จุนโฮว่าไปตามเรื่อง
" ส่วนที่หลั่ง..ออกมา" ชานชองมองหน้านิชคุณ
" เพราะแทครักคุณนิชคุณครับ..ผมคิดว่าแบบนั้น ร่างกายเค้าตอบสนองแค่กับคุณน่ะ ผมสอนแทคช่วยตัวเองครั้งแรกตอนแทคอายุ18 ..ตอนนั้นผมพาแทคออกจากโรงบาล ผมพาเค้าไปเที่ยว" ชานชองหันมองหน้าคนผิวขาวและคลี่ยิ้มบางๆ
" ...." นิชคุณเลิกคิ้วมองชานชอง
" คุณเคยอยู่แคลิฟอเนียใช่มั้ย วันนั้นคุณมีแข่งว่ายน้ำ คุณถอดเสื้อ แล้วแทคก็ร้อนรนกระวนกระวาย เค้าเหมือนเด็กที่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร ความคิดแรกของผม ผมมีความสุขมากนะครับ อย่างน้อยแทคก็มีความรู้สึก ไม่ว่าจะมีช้า หรือมีกับใคร สำหรับผมมันเป็นเรื่องที่ดี" ชานชองยิ้ม
" ผมเลยยอมปล่อยเค้ามาเกาหลี ถ้าหากว่าหัวใจเค้าจะได้รับการปลดปล่อยจากจิตใต้สำนึก " ชานชองเสริม
“มันยากที่ให้น้องชายสุดที่รักออกมาเผชิญโลกกว้างคนเดียว แต่การเก็บแทคไว้ก็เหมือนการกักขังที่เคยเกิดขึ้น”
“คุณควานเคอสอนแทคช่วยตัวเอง เพราะงั้นเค้าเลยเรียกชื่อคุณตอนนอนกับผมสินะ" นิชคุณกัดฟัดกรอด ตาเขียวปั๊ด
"หืม!!" ชานชองเลิกคิ้วมองคนผิวขาว
" ไม่นะ...แทคไม่เคยครางชื่อใครเลย..ตอนนั้นเค้ายังไม่รู้จักชื่อคุณนิชคุณ แต่ก็ไม่เคยครางชื่อผมนะ" ชานชองงง
" นอกจากสอนช่วยตัวเอง คุณเคยนอนกับแทคไหม" นิชคุณถามลึกขึ้นด้วยแรงหึง
"ไม่เด็ดขาด..แทคเป็นน้องชายผมนะคุณ..ถึงจะไม่ใช่โดยสายเลือด..แต่ผมจะไม่ทำผิดผลาดซ้ำรอยเดิมแน่" ชานชองมองหน้านิชคุณกลับแบบเอาเรื่องเช่นกัน
" แต่เค้าร้องเรียกชื่อคุณชาน...ร้องให้ช่วยตอนใกล้ถึงจุด" นิชคุณแยกเขี้ยว
" เค้าเรียกชื่อผมงั้นเหรอ...เมื่อไหร่" ชานชองตกใจ
“ตอนที่ผมนอนกับแทคครั้งแรก..แทคร้องหาคุณชาน..ขอให้คุณช่วย..แทคทำให้ผมโกรธ แทคทำให้ผมคิดว่าผมเป็นตัวแทคคุณ...จำได้ไหมเมื่อ4ปีก่อน คุณ2คน สวีทดี๊ด๊ากันไปตามท้องถนนพวกคุณกอดจูบกันโดยไม่แคร์สายตาใครในวันเกิดผม” นิชคุณน้ำตาซึม
“กอดจูบ...หมายความว่าไงน่ะคุณชาน” จุนโฮที่นั่งเงียบมานานถึงกับตกใจมากขึ้นกว่าเดิม
“ผมไม่ได้จูบแทคนะ” ชานชองปฎิเสธทันควัน
“แต่ผมเห็นคุณจูบกันที่หน้าร้านขายตุ๊กตา” นิชคุณเถียงอย่างไม่ยอมความ
“เฮ้!!..น้อยๆหน่อย..นั่นไม่เรียกว่าจูบนะ..แทคแค่หอมแก้มผม” ชานชองพยายามอธิบาย
“ชิ!!” จุนโฮเฉิดหน้าใส่ชานชอง
“แทคร้องหาผมนั่นเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมได้ยินจากปากแทค ในวันที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น” ชานชองสงบศึกกับจุนโฮชั่วคราว เค้าพยายามเล่าต่อ
" เหตุการณ์ ..?" นิชคุณทำหน้างงพอๆกับจุนโฮ
“แม่หนีออกมาจากห้องพัก เธอหาแทคเจอ เธออาละวาทใส่แทค และพยายามข่มขืนแทค แต่อย่างที่ทุกคนรู้แทคกลัวผู้หญิงเค้าพยายามหนีหัวซุกหัวซุน แต่แม่กำลังสติแตกเธอคว้าแจกันดอกไม้ฟาดหัวแทค ตอนที่ต้อนแทคจนมุม แทคหนีไม่ได้ สู้ไม่ได้ เธอพยายามข่มขืนแทคแต่ร่างกายแทคไม่ตอบสนอง เธอโมโหทั้งกรีดร้องและบีบคอแทค ตอนนั้นผมกลับจากโรงเรียนมาโรงพยาบาลพอดี ผมเข้าไปในห้องและเห็นเธอนั่งคร่อมตัวแทคอยู่ ผมร้องเรียกชื่อแทค และเหมือนแทคได้ยินเสียงผม เค้าขอร้องให้ผมช่วยเค้า ผมพยายามจะเข้าไปแยกแม่ออกมาแต่แม่เอาเศษแจกันจ่อคอแทคไว้ ผมร้องเรียกพยาบาล แต่พวกเค้ามาไม่ทัน ...เธอเพ้อว่าเธอทรมาน..เธอคิดถึงฮยองจุน..เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แม่ใช้เศษแจกันปาดคอตัวเอง” ควานชานชองพยายามกลั้นน้ำตาไว้
“เลือดไหลทะลักเต็มหน้าแทค..เค้าหวีดร้องจนสลบไป...และตื่นขึ้นมาพร้อมความทรงจำที่ว่างเปล่า” น้ำตาไหลเปื้อนแก้มชานชอง จุนโฮรั้งตัวชานชองเข้ามากอดแนบอก
“แทคมีความจำแค่ช่วงเวลาที่เจอผมครั้งแรก เราสร้างความทรงจำใหม่ให้แทค ผมพยายามปกป้องแทคทำทุกวิถีทางให้เค้าอยู่ได้ด้วยตัวเอง ถึงแทคจะจำอะไรไม่ได้ แต่แทคก็เป็นโรคกลัวผู้หญิง เราไม่เคยให้คำตอบแทคว่าทำไม และเหมือนในใจลึกๆของแทคเอง เค้าก็ไม่อยากรู้คำตอบด้วย " ชานชองนิ่งสงบลง
“......”นิชคุณนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ เค้ากำลังใช้ความคิดไคร่ครวญเรื่องในอดีตและเจ็บปวดไปกับอดีตของแทคยอน
“ทำไมแทคถึงลาออกจากบริษัทผมแล้วกลับไปอยู่กับคุณ นิชคุณถามอย่างสงสัย
"เพราะนายเอาแต่อาละวาทไง" จุนโฮเปรยขึ้น
"คุณแค่ต้องการเวลา" นิชคุณไม่เข้าใจแทคยอนเลยสักนิด
"แล้วคุณแทคเค้าจะรู้ไหม...ว่านายต้องการเวลานานแค่ไหน...นานแค่ไหนนายถึงจะ" จุนโฮกัดนิชคุณไม่ปล่อย
" แทควางแผนจะออกจากเกาหลีตั้งแต่รู้กำหนดวันแต่งงานของคุณกับจีแล้ว แทคตั้งใจจะไม่ไปงานแต่งคุณ ส่วนเรื่องจี...แทคไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยมาตั้งแต่แรกแล้ว " ชานชองรู้เรื่องจีถูกข่มขืนแต่เค้าไม่รู้เรื่องจีท้องเลย จนกระทั่งหมอจุนโฮโทรมาถามเรื่องการ์ดงานแต่งของแทคที่ทำให้นิชคุณสติแตก หลังจากนั้นไม่นานจีก็ส่งการ์ดงานแต่งจริงๆมาให้ เธอคบกับรุ่นน้องของชานชองพอดี เค้าถึงได้รู้จากปากจีเองว่าเกิดอะไรขึ้น
" จีท้องกับใครครับ" นิชคุณถามชานชอง เค้าคิดว่าชานชองต้องรู้แน่ๆ
" พี่ชายคุณครับ" ชานชองตอบตรงๆ
" เป็นไปไม่ได้หรอก..จินยองรักครอบครัวตัวเองมากเลยนะ" นิชคุณย่นหัวคิ้ว ในความคิดนิชคุณเค้าจำได้แต่ภาพจินยองในร่างคนดี
"ผมไม่รู้หรอกว่าเค้ารักเมียเค้ามากแค่ไหน แต่เค้าเมามาข่มขืนจีที่บ้านคุณ และยังไม่ยอมรับผิดชอบจีด้วย " ชานชองพูดเสียงเย็น
"....." คนผิวขาวนิ่งเงียบ เค้าพูดอะไรไม่ออก
‘คนที่เห็นในคืนนั้นใช่แทคยอนรึเปล่า ผู้ชายที่ล็อกจีไว้กับเตียงนอนวันนั้น ที่เค้าบังเอิญเห็นใช่แทคไหม วันนั้นที่เค้าวิ่งหนีออกมา เค้าสวนทางกับแทคยอนใช่รึเปล่า...คนที่คุ้นตาคนนั้นเดินผ่านเค้าไป..ผู้ชายคนนั้นเพิ่งเดินลงจากรถประจำทางตอนที่คุณหนีออกมา นิชคุณกัดปากตัวเอง คุณพยายามคิดมาตลอดว่าสิ่งที่เห็นวันนั้นมันอาจไม่ได้มีอะไร เค้า2 คนอาจแค่ล้อเล่นกันขำๆ แทคกับจีไม่มีวันหักหลังคุณ แต่วันที่จีเห็นการ์ดงานแต่ง...คุณก็ไม่อาจสะบัดภาพนั้นออกจากหัวได้..พวกเค้าหักหลักคุณ..และสิ่งที่ทำให้คุณแค้นที่สุดคงหนีไม่พ้นเรื่องที่จีท้อง '
' คุณ...เป็นคนพลาดเองที่ไม่เข้าไปขัดขวางไว้ คุณคือคนที่ทำให้จีถูกข่มขืนสำเร็จในวันนั้นใช่รึเปล่า' นิชคุณช็อคเมื่อเค้ารู้ความจริง’
"วันนั้นผมผิดเองผม..ไม่ยอมฟังคำพูดแทค..ผมเอาแต่โมโหใส่เค้า..ผมทำร้ายเค้าด้วย" นิชคุณน้ำตาร่วง
' 4 ปีก่อนเพราะความใจร้อน ไม่ฟังใคร ทำให้คุณเสียคนรักไปทั้ง2 คนสินะ คนนึงคือคนที่คุณรัก และอีกคนคือคนที่รักคุณ แถมคุณยังทำร้ายจิตใจแทคกับจีไปพร้อมๆกันอีก’
" ถ้าผมอยู่ที่นั่น!!.. ผมจะไม่ใช่เเค่ต่อยพี่ชายคุณ จะไม่ใช่เเค่ส่งมันไปนอนหยอดน้ำเข้าต้มที่โรงพยาบาลเหมือนที่แทคทำ แต่ผมจะฆ่ามันด้วยมือของผมเอง" ชานชองกำมือแน่น
" พี่จินเข้าโรงพยาบาลเพราะแทคเหรอ...ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้" นิชคุณรู้สึกเหมือนเค้าถูกทุกคนกันออกมา ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่เค้าควรจัดการ มันเป็นเรื่องของเค้าแท้ๆ
" ผมคิดว่าเป็นแทค..ผู้ชายที่นอนกับจีวันนั้นผมคิดว่าเป็นแทค..ผมจะทำยังไงดี..ผม..”
นิชคุณเริ่มร้องให้ออกมา เค้าไม่อาจปิดบังความเสียใจได้ ทุกอย่างมันผิดผลาดไปหมด เรื่องทั้งหมดเกิดจากครอบครัวของเค้า และคนที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเค้าเลวร้ายลงขนาดนี้ก็คงเป็นตัวของเค้าเอง
“โฮสงสัยว่าใครเป็นคนส่งการ์ดงานแต่งมาให้พวกนายมากกว่านะคุณ...มันต้องการอะไรจากพวกนาย” จุนโฮถามอย่างสงสัย
“เรื่องนั้นค่อยคุยกันทีหลัง หลังจบเรื่องแทคเถอะ” ชานชองตอบ
เปลือกตาบางขยับไปมาเล็กน้อย ก่อนจะเปิดขึ้น ภาพเบื้องหน้าของคนที่นอนบนเตียงพล่าเบลอ ทุกอย่างที่เค้าเห็นมันเป็นภาพซ้อนไปหมด คนบนเตียงพยายามปรับโฟกัสสายตาตัวเองกับแสงมืดสลัวๆในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย เค้ามองซ้ายแลขวา แทคยอนรู้สึกถึงความน่ากลัวของบรรยากาศโดยรวม ร่างกายเค้าเครียดเกร็งขึ้นฉับพลัน
" ที่นี่ที่ไหนกัน" แทคยอนลุกขึ้นนั่งทำหน้ามึน ช่วงนี้ความจำเค้าไม่ปะติดปะต่อ เค้ามึนงงไปหมด คนผิวเข้มพยายามลุกขึ้นจากเตียงนอน เค้าพาร่างตัวเองโซซัดโซเซไปหยิบแก้วน้ำที่โต๊ะริมหน้าต่าง คนผิวเข้มยืนพิงขอบโต๊ะในสภาพหมดแรง
'ทำไมช่วงนี้รู้สึกเหนื่อยๆตลอดเวลาเลย' เจ้าแมวยักษ์คิดไม่ตก เค้าดื่มน้ำจนหมดแก้วและกำลังคิดว่าจะออกจากห้องนอน
'โอ้ย มึนเเฮะ' เจ้าแมวยักษ์รู้สึกหน้ามืด เค้าวูบลงกับพื้นห้อง
เพล้ง!!
มือใหญ่ยักษ์ปัดไปโดนแก้วน้ำบนโต๊ะตกลงมาแตก
เจ้าแมวยักษ์ตัวใหญ่สะดุ้งโหยงทันทีที่เค้าเห็นเศษแก้วกระจัดกระจายเบื้องหน้า
“อ๊า!!”
" ได้ยินเสียงอะไรไหม..." ชานชองได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากห้องนอนแทคยอน เค้ารีบวิ่งเข้าไปดูน้องชายเป็นคนแรก ชายร่างใหญ่เปิดประตูห้องนอนและมองตรงไปที่เตียงแต่ เค้าไม่พบใครเลย น้องชายเค้าหายไป ชานชองวิ่งไปดูที่หน้าต่างห้องนอนด้านล่างไม่มีใคร พี่หมี เปิดประตูห้องน้ำ และ ตู้เสื้อผ้า ที่โต๊ะข้างหน้าต่างมีเศษแก้วกระจายเต็มพื้น
' บ้าเอ๊ย!!' ชานชองสบถ
"โฮ...คุณ ! มีใครเห็นแทคไหม" ชานชองวิ่งออกมาหาจุนโฮและนิชคุณที่โต๊ะกินข้าว พวกเค้าเพิ่งกินข้าวเย็นกันเสร็จ และยังถกกันถึงประเด็นอะไรบ้างที่ทำให้แทคยอนเกิดอาการหลอน
คนผิวขาวและจุนโฮแตกตื่น ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนของแทคยอน พวกเค้าก้มดูทุกซอกทุกมุม
" คุณชาน ชั้นนี่ปกติมันอยู่ตรงนี้เหรอ" นิชคุณถามอย่างสงสัย คนผิวขาวค่อยๆเลิกผ้าคลุมผืนใหญ่ที่คลุมชั้นขึ้นอย่างเบามือ และช้าที่สุด
บุคคลที่ทั้ง3กำลังหาตัวอยู่ มุดหลบไปอยู่ใต้ชั้นวางของขนาดเล็ก ร่างคนผิวสีก้มหน้ากอดเข่างุด จนตัวกลมเป็นลูกบอล
" พระเจ้า!!...เข้าไปได้ยังไงน่ะ" จุนโฮอุทาน
"ชี่!!" นิชคุณปรามจุนโฮ
" แทค.." นิชคุณเรียกชื่อแทคยอนด้วยเสียงอ่อนโยน ชานชองจุนโฮมองตามสายตานิชคุณ
ทุกคนไม่กล้าขยับหรือทำเสียงดัง เมื่อนิชคุณยกนิ้วขึ้นแตะปากเพื่อจะบอกว่า เงียบๆหน่อย
คนผิวเข้มเงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาของบุรุษผิวสีเข้มช่างเว้าวอนขอความเมตตา และบ่งบอกความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจ แทคยอนขยับตัวเองเข้าไปจนสุดชั้นวางของด้วยความตกใจกลัว เมื่อเห็นปลายเท้าของนิชคุณขยับเข้ามาใกล้ หัวเค้ากระแทกเข้ากับขอบชั้นไม้อย่างแรง
ปั๊ก!! เสียงหัวเจ้าแมวยักษ์กระแทกสันไม้ดังสนั่น
" อุ๊บ!! อั่ก..อึก ..อึก..แง้" คนผิวเข้มกั้นเสียงสะอื้นอยู่ชั่วครู่ แทคยอนเริ่มร้องไห้ออกมาเสียงดังเหมือนเด็กๆ
"แอ้..เจ็บ...แอ้" แทคยอนเอามือกุมหัว แหกปากร้องไห้จ้าไม่หยุด
" แทค!!" นิชคุณมุดตัวตามแทคยอนเข้าไปด้านในทันที เค้ารั้งร่างคนรักออกมาจากใต้ชั้น และกอดแทคยอนไว้แน่น
" ฮือ ฮือ..แทคเจ็บ.." 2 มือแทคยังคงจับหัวตัวเอง
" ไม่เจ็บแล้วนะ..ไม่เจ็บนะคนดี" คนผิวขาวค่อยๆแกะมือใหญ่หนาของคนตัวใหญ่ออก และเค้าก็ใช้มือตัวเองลูบหลังปลอบแทคยอนเบาๆ ส่วนอีกมือก็คลึงหัวบริเวณที่ปูดบวมให้
" โอ้..บวมมากเลยนะเนี่ย" นิชคุณทำหน้าแหยง ก่อนเงยหน้าบอกชานชองและจุนโฮ
" ผมขอโทษ..ผมไม่ตั้งใจทำแทคกลัวนะ" นิชคุณขอโทษขอโพยควาน ชานชองทันที
" เจ็บ..เจ็บ..ชาน..แทค..เจ็บ..ฮือ" แทคยอนครางเสียงอ่อน ใบหน้าแทคยอนซบซอกคอคนผิวขาวแน่น
นิชคุณกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าเงยหน้าขึ้นมองชานชองอีกครั้ง สีหน้าแววตาบ่งบอกว่าเค้าเจ็บปวดเมื่อชื่อที่แทคเรียกไม่ใช่ตัวเอง
" ใจเย็นคุณ..ให้เวลาคุณแทคหน่อย" จุนโฮขยับตัวมาตบบ่าเพื่อน เค้าเข้าใจความรู้สึกนิชคุณ
" คุณ..ครับ..ผมชื่อคุณ แทคจำคุณได้ไหม..คุณเป็นแฟนแทคไง..คุณปกป้องแทคได้นะ" นิชคุณเอ่ยกับแทคยอน
" คุณ..คุณ..ฮือ..แทคยังเจ็บอยู่เลย" แทคยอนขยับตัวใกล้นิชคุณมากขึ้น คนตัวใหญ่ทำตัวเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง น้ำตาคนตัวใหญ่ร่วงพ็อกๆไม่หยุด
" ไม่ร้องนะครับ..แทคโตแล้วนะ...ปีนี้27 แล้ว..ร้องไห้ไม่ได้แล้วนะ" นิชคุณรู้สึกอายเมื่อตัวเองพูดประโยคนี้ออกมา ทั้งที่ปกติคุณร้องไห้บ่อยกว่าแทคตอนตอนนี้เสียอีก
" ไปเล่นข้างนอกกันนะครับ" นิชคุณแกะคนตัวใหญ่ออกจากร่าง เค้าจับใบหน้าแทคให้ตรงกับหน้าของเค้า เพื่อที่จะเล่นเกมส์จ้องตากัน นี่เป็นสิ่งแรกที่นิชคุณคิดจะทำ ต้องทำให้แทคจำหน้าเค้าให้ได้ก่อน
" ไปนอกห้องกันนะครับ ในนี้มืด" นิชคุณบอกกับคนผิวเข้มอย่างอ่อนโยน เค้าลุกและส่งมือให้คนผิวเข้มจับมือและลุกตาม
ชานชองและจุนโฮหันมองตามคู่แทคคุณ
"เนี่ยแหละนิชคุณตัวจริง...เฮ้อ!!"จุนโฮถอนหายใจยาว 'ในที่สุดนายก็กลับมาเป็นนายแล้วสินะ'
แทคยอนเดินตามนิชคุณมาถึงประตูห้องนอน ยังไม่ทันที่คนตัวใหญ่จะกว้างขาออกพ้นประตูห้อง ชานชอง นิชคุณ จุนโฮก็สะดุ้งโหยง
" แสบตา..แทคแสบตา" แทคยอนหลับตาปี๊ เค้าเดินเซถอยหลังเข้ามาในห้อง และหงายหลังลงมานั่งจุ้มปุ๊กกับพื้น
นิชคุณเลิกคิ้วทำหน้างงใส่แทคยอน จากนั้นมองไปที่ชานชอง
" แทค..ไม่แสบตาหรอก..แทคแค่คิดไปเองนะ..ลองลืมตาดูนะ..ไม่ต้องกลัว" ชานชองรีบเข้ามาโอ๋น้องชาย
แทคยอนผวาเมื่อได้ยินเสียงคนอื่นที่ไม่ใช่นิชคุณใกล้ตัวเค้าขณะที่เค้ายังคงหลับตา
" ไม่ต้องกลัวนะแทค..ชานเองพี่ชายแทคไง.." ชานชองพูด
"ส่วนผมจุนโฮ..เราเป็นเพื่อนกันจำได้ไหมครับ" จุนโฮพยายามบ้าง
" ไม่..แทค..ไม่" แทคยอนลืมตาขึ้นเพียงเล็กน้อย และหลับตาลงอีกครั้ง เค้าขยับตัวกลับเข้าไปในห้องนอนจนถึงมุมที่อับแสงที่สุด
" แทค..." นิชคุณเอ่ยชื่อแทคยอนเบาๆ
จุนโฮ ชานชอง มองแทคยอนอย่างหวั่นวิตก ทั้ง3 ตัดสินใจออกมาคุยกันข้างนอกอีกครั้ง
" เค้าจะเป็นแบบนี้ไปตลอดไหมครับ..หมายถึงความจำน่ะ" นิชคุณถามชานชอง
" ผมไม่รู้หรอกครับ..แต่ถ้าคุณนิชคุณคิดว่า..คุณนิชคุณรับสภาพที่แทคเป็นตอนนี้ไม่ได้ ..หรือถ้าหากแทคจะเป็นแบบนี้ไปตลอด..หากคุณนิชคุณรับไม่ได้..ผมอยากให้คุณปล่อยมือแทคไปตอนนี้ครับ..มันจะเป็นการดีสำหรับทั้งตัวคุณและน้องชายผม.." ชานชองพูดสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา
" และถ้าผมยืนยันจะยืนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ" นิชคุณถาม
" ผมก็หวังว่าคุณนิชคุณจะทำตามสิ่งที่คุณพูดได้นะครับ" ชานชองสบตานิชคุณอย่างแน่วแน่
" ผมสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเเทคครับ" คนผิวขาวมาดมั่น
" ถ้างั้นผมก็คงโล่งอกได้ใช่ไหมครับ.." ชานชองถอนหายใจ
" เอาไงต่อดีล่ะครับทีนี้" นิชคุณถามต่อ
" แว่นกันแดดมีป่ะ คงต้องลองให้ใช้แว่นกันแดดดูอ่ะ...โฮไม่รู้ว่าคุณแทคแพ้แสงจริงๆหรือเป็นเพราะจิตใต้สำนึก " จุนโฮเสนอไอเดีย
" ก็ดีนะ..เดี๋ยวคุณไปซื้อให้ละกัน" นิชคุณเสนอตัวอย่างว่องไว
" คุณนิชคุณอยู่กับโฮก็ได้ครับ..เดี๋ยวผมไปซื้อดีกว่า..ระหว่างนี้ผมอยากให้คุณตีสนิทแทคให้ได้" ชานชองเสนอไอเดียบ้าง
" งั้นก็ได้ครับ" นิชคุณยอมความอย่างว่าง่าย
ชานและโฮคุยกันเรื่องสีของแว่นกันแดดที่จะเอามาทดลองใช้ ส่วนนิชคุณก็มีหน้าที่เข้าไปปลอบใจแทคยอน
" คุณเดี๋ยว!!" จุนโฮทักเมื่อเพื่อนตัวขาวกำลังจะไปหาแทคยอน
" อะไร..มีอะไร" นิชคุณหันมองเพื่อน
" นายเคยเรียนจิตวิทยาใช่ไหม ยังจำได้รึเปล่า" จุนโฮถาม
" ก็พอจำได้นิดหน่อย" นิชคุณตอบ แต่หน้าตาบ่งบอกว่า ความรู้ที่มีอยู่คงฝังอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุด และอาจต้องใช้เวลารื้นมันออกมา
" หน้านายดูไม่ค่อยมั่นใจเลยคุณ..หรือไม่ก็เอาเบอร์นี่ไป" จุนโฮยัดเศษกระดาษใส่มือขาวของเพื่อน
" เบอร์ใคร" มือขาวคลี่กระดาษออก ด้านในมีเบอร์โทรของใครบางคน
" นักบำบัด..ขอความช่วยเหลือจากเค้าซะ...เพราะปากและนิสัยนายมักจะเอาเรื่องยุ่งยากมาให้พวกฉันเสมอ" จุนโฮเหน็บเพื่อนผิวขาวก่อนจะปลีกตัวออกมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น