แทคยอนพานิชคุณไปนั่งที่เก้าอี้ด้านนอกด้วยกัน คนผิวขาวยังคงสะอื้นไห้ ใจกลัวว่าจะสูญเสียคนรักอีกครั้ง เค้าไม่เคยยอมรับว่าตัวเองชอบแทคยอน แต่เค้าแค่รู้สึกว่าเค้าคงอยู่ไม่ได้แน่ถ้าคนที่นั่งข้างเค้าตอนนี้หายไปจากชีวิต
อึก ฮือ!!
มือขาวซับน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าขณะเดินตามคนผิวเข้มออกมาเมื่อถึงที่นั่ง นิชคุณก็โผลตัวเข้ากอดแทคยอน คนผิวเข้มน้ำตารื้น ไม่ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้จะรักเค้ารึเปล่า แต่สำหรับแทคยอนแล้ว ' นี่คงเป็นของขวัญจากพระเจ้า'
" ชาน..พาแทคกลับได้เลยครับ..โฮคุยกับหมอยองให้แล้ว” จุนโฮมองหาแทคยอนและเพื่อนตัวขาวจอมงี่เง่า
" ตรงนั้นครับ" หมีชานชี้นิ้วไปทางพื้นที่นั่งสำหรับรอจ่ายเงิน เพื่อนตัวขาวนอนหลับซบบ่าคนผิวเข้มอย่างสบายใจ
" เฮ้!! นี่ใครป่วยกันแน่เนี่ย" น้องเล็กเปรย
" เอาไงล่ะทีนี้" ชานชองถามโฮ
" เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่ก็ได้ครับ" อูยองตัดบท
" คุณโฮจะได้ไม่ต้องไปส่งผม"อูยองพูดต่อ
" แต่พี่คุณ จะปลุกให้ขับรถกลับหรือครับ" อุยองทำปากยู่และเบะออก
" พากลับไปด้วยกันก่อนไหมครับ ..แล้วถ้ายังไงเดี๋ยวโฮค่อยไปส่งคุณที่บ้านคุณ" จุนโฮเสริม
" ก็คงต้องแบบนั้นหล่ะนะ.. แต่ชานกลัวว่า.." ชานชองเงียบไปอีก ซึ่งจุนโฮเข้าใจความหมาย
" ผมว่า..ปัญหาคงมาอีกทีก็เช้าล่ะมั้งครับ" จุนโฮค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ชานชอง เค้าจับมือชานชองเบาๆข้างนึง อูยองมองความสัมพันธ์ของพี่คนโตแล้วก็แอบอมยิ้ม อย่างน้อยก็มีคู่นึงที่เข้าใจกัน ในขณะที่ความสัมพัน ของเค้ากับพี่แพนด้ายังคงคลุมเครือ
อูยองแยกออกไป แทคยอนปลุกนิชคุณให้ตื่น คนตัวขาวสะลึมสะลือเดินเป๋ไปเป๋มา จนพี่หมีต้องเข้ามาช่วยประคองนิชคุณอีกข้าง แทคยอนเดินขึ้นรถเป็นคนแรก ชานชองค่อยๆส่งตัวนิชคุณเข้าไปหาแทคยอน ส่วนตัวเค้าขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย
' น่าขันดี ที่น้องชายเค้าดูแลนิชคุณได้ดีกว่าดูแลตัวเอง '
คนตัวขาวนอนซบหัวไหล่แทคยอนมาตลอดทางโดยที่มือของเค้าสอดนิ้วประสานกับแทคยอนแน่น
เมื่อจุนโฮขับรถพาทุกคนมาถึงคอนโดแทคยอน จุนโฮบอกให้แทคขึ้นไปอาบน้ำกับชานชองก่อน ส่วนเค้าจะประคองนิชคุณตามไปทีหลัง เค้าชินแล้วกับน้ำหนักตัวเพื่อนซี้ แทคยอนเกรงใจจุนโฮจึงยอมทำตามคำพูดจุนโฮอย่างว่าง่าย
นิชคุณยังคงหลับอยู่บนรถ จุนโฮตั้งใจจะปลุกเพื่อนตัวขาวขึ้นมาเพื่อคุยกันให้รู้เรื่องก่อนที่ความเอาแต่ใจและอารมณ์ชั่ววูบของนิชคุณจะทำร้ายแทคยอนไปมากไปกว่านี้
' นายต้องตื่นมายอมรับความจริงได้แล้วคุณ' จุนโฮคิด
" คุณ!! ..คุณ" จุนโฮสะกิดเพื่อนตัวขาวที่ไหล่เบาๆ และค่อยแรงขึ้น ' ไอ้หมานี่!! หลับไม่เกรงใจเลยนะโว้ย '
" ตื่นได้แล้วโว้ย!!ไอ้หมา" จุนโฮพูดกรอกหูคนตัวขาวด้วยเสียงอันดัง
"ฮะ ห๋า !! " คนตัวขาวสะดุ้งโหยง ดวงตาเบิกกว้าง และรีบหันมาทางตนเสียง
" อืมโฮหรอ..ตกใจหมด..แทคไปไหน" นิชคุณหันซ้ายหันขวา และเริ่มทำสีหน้าหวาดวิตก
" ใจเย็นคุณ!!..คุณแทคไปอาบน้ำ" จุนโฮพูดเสร็จก็ถอนหายใจอีกรอบ ' เอาเว้ยโฮ..สู้โว้ย'
" เราต้องคุยกัน เขยิบไปหน่อย" จุนโฮก้าวขึ้นมาบนรถ คนผิวขาวขยับตัวไปอีกฝั่งอย่างว่าง่าย
" คุยอะไร" นิชคุณเอียงคอสงสัย
" นายรักคุณแทคทั้งๆที่คิดว่าเค้าเเย่งคนรักเก่านายไป...นายรักและอภัยให้เค้าได้แล้วใช่มั้ย" จุนโฮถามหาความแน่ใจ
" ......" เพื่อนตัวขาวเงียบ เหมือนกับเค้าลืมปัญหาเรื่องนี้ไปชั่วขณะ
" โฮอยากบอกคุณว่า. คุณซูจีไม่ได้ท้องลูกคุณแทค" จุนโฮพูดปัญหาเเรกขึ้นมาก่อน
"........" นิชคุณเงียบ คนผิวขาวทำหน้านิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์
"อย่ามาทำเป็นรู้..ลีจุนโฮ" นิชคุณเข่นเสียงออกมา เค้าแยกเขี้ยวใส่จุนโฮด้วยแรงโทสะ
'คุณเคยเห็นแทคนอนกอดจี และนายคงไม่รู้ว่าแทคนอนกับคุณควานด้วยสินะ' คนผิวขาวคิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ยิ่งทำให้ตัวเองสับสนมากขึ้น เค้ารักแทคยอนแน่ๆตอนนี้ แต่เค้าก็ยังมีความรู้สึกเกลียดแทคยอนด้วยเช่นกัน
" คุณแทคเค้านอนกับผู้หญิงไม่ได้นะ..นายรู้เรื่องนี้รึเปล่า...." จุนโฮบอกเพื่อน เค้าสงสารน้องชายของคนรักเค้า
"หึ..นายจะบอกว่าแทคไม่มีอารมณ์ทางเพศ ทำใครท้องไม่ได้งั้นสินะ.." นิชคุณพูดเสียงลอดฟัน
" คุณแทคไม่มีอารมณ์ทางเพศเหรอ?" จุนโฮทำตาโตเหมือนเพิ่งได้รับฟังข้อมูลใหม่
" ก็เป็นเรื่องโกหกน่ะสิ..แทคน่ะเหรอไม่มีอารมณ์ " นิชคุณแสยะยิ้ม
"ฉันจะบอกความจริงให้ว่าทำไมคุณแทคถึงนอนกับผู้หญิงไม่ได้ ทำไมเค้าทำใครท้องไม่ได้ และอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้เกิดจากอะไร" จุนโฮคิดว่าถึงเวลาที่เค้าต้องคุยเปิดอกกับนิชคุณแล้ว
" โฮ!! " ชานชองวิ่งออกจากมายังรถของคนรักอย่างเหนื่อยหอบ ตามด้วยบุรุษร่างเข้มอีกคนที่วิ่งตามมาติดๆ
" เกิดอะไรขึ้นครับ!!.." จุนโฮถามอย่างตกใจ
" โรงพยาบาลไปโรพยาบาล..ได้โปรดพาผมไปโรงพยาบาล" แทคยอนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
" เอ่อครับ!!..คุณเดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ..คุณแทคป่วยอยู่ นายอย่าทำเค้าเครียดล่ะ" จุนโฮขยับตัวมาพูดข้างหูนิชคุณก่อนก้าวออกจากเบาะหลังเพื่อเปลี่ยนมาเบาะหน้าเพื่อขับรถแทน
คนผิวขาวกำลังจะก้าวลงจากรถ ตอนนี้ความคิดของเค้าสับสนไปหมด 'คุณอยากอยู่คนเดียวเพื่อใช้ความคิด'
" คุณ..ช่วยแทด้วย..ได้โปรด " แทคยอนคว้าข้อมือคนผิวขาวไว้แน่น
" แทไหน..." นิชคุณหันมามองแทคยอนที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตา
' คุณเจ็บจังเวลาเห็นแทคร้องไห้ ตอนนี้แทคร้องไห้ให้ใครกันน่ะ ไม่ใช่คุณใช่ไหม' นิชคุณคิดอย่างเจ็บปวด
" ลูกของแทค..ได้โปรด" แทคยอนพูดโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง
"...ลูก..ของนายงั้นเหรอ" นิชคุณยืนอึ้ง ดวงตาแววใสหยุดนิ่ง จ้องมองดวงหน้าของคนตัวใหญ่
"ใช่..นายมีลูกแล้ว..คุณลืมไปสนิทเลย" คนผิวขาวพูดงึมงำเหมือนบ่นคนเดียว
" คุณได้โปรด!! " แทคยอนทิ้งตัวลงกับพื้น เค้านั่งคุกเข่าลงตรงหน้านิชคุณเพื่อขอความเมตตา
" ฉันไม่ใช่หมอ..ฉันช่วยนายไม่ได้แทค" นิชคุณสะบัดแขนอย่างแรง เค้าจ้ำหนีแทคทันที
ความโกรธเข้ามาแทนที่ เมื่อแทคยอนพูดคำว่า "ลูก"
" เกิดอะไรขึ้นครับคุณชาน" จุนโฮทำอะไรไม่ถูก
" น้องชายผมรถคว่ำครับ..ซูจีเจ็บไม่เยอะ..แต่แทเจ็บสาหัสเธอต้องถ่ายเลือด ตอนนี้ทางโรงบาลขาดเลือด" ชานชองกระวนกระวาย
" คุณนิชคุณครับ..ได้โปรดช่วยหลานสาวผม..เราอยากให้คุณช่วยบริจาคเลือด" ชานชองตามไปขอร้องอีกแรง
" ลูกน้องชายคุณ..ก็ใช้เลือดน้องชายคุณสิ..เด็กนั่นไม่ใช่ลูกผม!!" คนผิวขาวบันดาลโทสะตวาดออกมาเสียงดัง นิชคุณไม่มีสติพอจะคิดได้ด้วยซ้ำว่าทำไมต้องเป็นเลือดเค้า
" คุณ..เรื่องความเป็นความตายนะ" โฮเข้ามาเตือนสติเพื่อน
คนผิวขาวน้ำตาร่วง" พวกนายหักหลังฉัน!! " คนผิวขาวยื่นตัวสั่นร้องไห้ออกมา จุนโฮเดินเข้ามาปลอบ
" ไม่มีใครหักหลังคนที่ตัวเองรักหรอกคุณ" จุนโฮพานิชคุณขึ้นรถอย่างว่าง่าย
' งั้นก็ไม่มีใครรักคุณใช่ไหม' นิชคุณนั่งก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด
คนผิวเข้มมองคนผิวขาวร้องไห้อยู่ชั่วครู่ แสงสว่างวิบวับสว่างวาบไปมาตอนที่นิชคุณตะโกนเสียงดัง คราวนี้คนผิวเข้มแค่นั่งนิ่งๆหลับตา ชานชองมีท่าทีกระสับกระส่ายไปมา
ทั้ง4 คนวิ่งเข้ามาในโรงบาล และตรงดิ่งไปยังห้องฉุกเฉิน อูยองยืนกอดซูจีอยู่ นิชคุณยืนนิ่งเมื่อเห็นอดีตคนรักเก่าในสภาพเจ็บหนักพอควร
" จี.." แทคยอนค่อยๆเดินเข้าไปหาซูจี
" แทค....!!" ผู้หญิงผิวขาวร่างเล็กวิ่งมาหาเพื่อนตัวใหญ่ เธอโผกอดแทคยอนและร้องไห้
" ยะ..อย่าร้อ...ง" แสงสว่างระยิบระยับข้างในตาของแทคยอนชัดขึ้น แสงสีขาวดวงใหญ่ขึ้น แทคยอนรู้สึกมึนและปวดหัวหน่วงๆไปรอบ แทคกอดซูจีกลับเพื่อจะยึดซูจีเป็นหลัก เค้ารู้สึกเหมือนจะเป็นลม
" พ่อเด็กคนไหนคะ" นางพยาบาลเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินถามหาคนบริจาคเลือด
" ผมบริจาคเลือดครับ..แต่ไม่ใช่พ่อเด็ก" นิชคุณหันไปจ้องหน้าซูจีและแทคยอนอย่างเอาเรื่อง
" ค่ะ..เชิญด้านในค่ะ" พยาบาลพานิชคุณเข้าไป
แทคยอนยังคงยืนนิ่งโดยที่ซูจียังคงอยู่ในอ้อมกอดเค้า จนกระทั่งนิชคุณออกมา สายตาของนิชคุณแวววับไปด้วยความโกรธ ซูจีพละตัวออกมาจากแทคยอนเธอตรงดิ่งมาหาคนรักเก่าของเธอ
" ขอบคุณนะคุณ..จีขอบคุณมากๆ " ซูจีพูดไปน้ำตาไหลไป
"คุณช่วยเด็กไม่ได้ช่วยเธอ" นิชคุณพูดแบบไม่มองตาซูจี สายตาเค้าเลยไปหยุดที่ ชายผิวเข้มที่หันหลังให้เค้า
" ผู้หญิงร่านแบบเธอ.." นิชคุณพูดยังไม่ทันจบประโยค
เพี๊ยะ !!
ฝ่ามือสีเข้มก็ประทับลงบนแก้มขาวอย่างแรง แทคยอนหันกลับมาตบหน้านิชคุณ สีหน้าและแววตาแทคยอนจับจ้องดวงตาของคนที่เค้ารักอย่างไม่พอใจ
" อย่าพูดกับจีแบบนั้น..ถ้านายไม่รู้อะไร" แทคยอนกัดกรามแน่น เค้ารู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุน และอยู่ๆ แทคยอนก็เห็นผู้หญิงแต่งชุดนอนโดนเจ้าหน้าที่พยาบาลหลายคนลากผ่านเค้าไป หญิงสาวคนนั้นกรี๊ดร้องเรียกชื่อเค้า
" ฉันจะอยู่กับแทค..ปล่อยฉัน!!..แทค..อย่าทิ้งแม่นะ..ฉันจะอยู่กับแทค..ปล่อยฉัน!! " แทคยอนหันมองตามผู้หญิงคนนั้นไปอย่างสับสน
" นายตบฉันงั้นเหรอ..ทั้งที่นายหักหลังฉัน..ทั้งที่พวกนาย..." นิชคุณพูดด้วยเสียงที่ค่อยๆดังขึ้น และหยุดลง เมื่อเห็นว่าแทคยอนไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเค้าด้วยซ้ำ คนผิวขาวตัดสินใจที่จะหยุดพูด
นิชคุณหันหลังและเดินออกไป
แทคยอนมองเหม่อ จนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นโดนลากหายไป เค้ารู้สึกปวดหัวจี๊แทบระเบิด แทคยอนทรุดตัวลงข้างตัวซูจี
" แทค!!" ชานชองวิ่งเข้ามาหาแทคยอน
" แทคเป็นอะไรไหม!!" ซูจีแค่แตะแขนแทคยอนเบาๆ
" ไม่~ ไม่~ อย่า...ชาน..ชานช่วยแทคด้วย" แทคยอนตาลีตาเหลือก พยายามถีบตัวหนีจากเพื่อนสาวข้างตัว
" แทค..ใจเย็น..แทค...ชานอยู่นี่แล้วแทค" ชานชองดึงแทคยอนขึ้นมากอด จุนโฮเข้ามาช่วยกดขาแทคยอนไว้
"คุณอุยองมาช่วยกดขาคุณแทคทีครับเดี๋ยวผมไปแจ้งเจ้าหน้าที่เอง" จุนโฮบอกพร้อมปล่อยมือจากขาของแทคยอนที่พยายามเตะอากาศไม่หยุด
" ชาน..ไม่..ได้โปรดหยุด..อย่า" แทคยอนพลักร่างกายของคนที่กอดตัวเองออกเท่าที่จะทำได้
" เกิดอะไรขึ้น!! " ซูจีช็อกเมื่อเห็นเพื่อนสมัยเด็กร้องไห้เป็นเด็ก และอาการเหมือนคนกำลังฝันร้าย
อูยองมองแทคยอนอย่างไม่เชื่อสายตา 2 มือเค้ากดขาแทคยอนอย่างลำบาก ด้วยปัญหาทางสรีระ แทคยอนแรงเยอะกว่าอูยองมาก อุยองไม่เคยรู้เรื่องนี้ เค้าไม่เคยเห็นเจ้านายเป็นแบบนี้มาก่อน
“แทคใจเย็นนะ..ไม่มีใครทำร้ายนายแล้ว" ชานชองกอดแทคยอนไว้ เค้าจับแขนแทคไขว้ไปด้านหลัง ฝ่ามือใหญ่หนาล็อคข้อมือน้องชายแน่น
' พอแล้วแทค..พี่ขอโทษ'
ตึก ตึก ตึก
เจ้าหน้าที่พยาบาลวิ่งมาพร้อมกับหมออีกคนนึง เจ้าหน้าที่ขอทางเพื่อจะจัดการล็อคตัวแทคยอนเอง แต่จุนโฮปฎิเสธ
" ผมทำเองครับ..พวกคุณไม่ต้อง" จุนโฮออกตัว
" ไม่เป็นไรครับ พวกผมทำได้" เจ้าหน้าที่ไม่ยอมฟัง
" เค้าตื่นคนมาก..ให้พี่ชายเค้าจับเองดีกว่าครับ!!" จุนโฮเริ่มหงุดหงิด
1 ในเจ้าหน้าแทรกตัวเข้ามาเพื่อจะล็อกตัวแทคแทนชานซอง โดยไม่สนใจคำพูดจุนโฮ ช่วงจังหวะที่ชานชองโดนเบียดออก แทคยอนก็สะบัดตัวหลุดจากการควบคุมของชาน เค้าสะบัด ข้อศอกแหลมๆของเค้ากระแทกเข้ากับสันจมูกของเจ้าหน้าที่
“โอ้ย!!” เสียงเจ้าหน้าที่ร้องลั่น
เลือดสดๆไหลออกจากจมูกของจนท.คนนั้น จนท.หงายตัวไปด้านหลังด้วยความเจ็บปวด และตื่นตกใจ แทคยอนสะบัดขาหลุดจากมืออูยองอย่างง่ายดาย เค้าถีบตัวหนีอย่างรวดเร็วและวิ่งสุดกำลัง
" แทค..อย่าไป" ชานชองที่กึ่งลุกกึ่งนั่งพยายามเอื้อมมือคว้าแขนของแทคยอน แต่เค้าทำพลาด
" บ้าเอ๊ย!!" จุนโฮแสดงความฉุนเฉียวและไม่สบอารมณ์ใส่เจ้าหน้าที่พยาบาลทันที่
คนตัวใหญ่วิ่งออกมาจากส่วนของห้องICU ข้างนอกมีเจ้าหน้าที่และผู้ป่วยเดินกันควักไคว่ คนผิวเข้มหันซ้ายหันขวา เสียงประชาสัมพันธ์ เสียงรอบข้างดังกังวานในหัวของเค้า
" แทค!!.. นายอยู่ไหน" ชานซองวิ่งออกมาด้านหน้าโรงบาล เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะหาน้องชายเจอได้ที่ไหน เค้าพลัดหลงกับแทคยอน
" ไม่..ไม่..ไม่..ไม่เอ าแทคไม่ชอบโรงพยาบาล..ไม่เอา...ชาน..แทคกลัว" แทคยอนขยับปากงุบงิบๆ
" แทคเกลียดโรงบาล..แม่" คนผิวเข้มกำลังสับสน เค้ายืนนิ่งก้มหน้า เอามือจับขมับ เหงื่อเม็ดใหญ่แตกเต็มหน้าเต็มคอ เสื้อเชิ้ตของเค้าเปียกจนเห็นแผ่นหลังเกือบทั้งหมด
" คุณคะไม่สบายรึเปล่าคะ" เจ้าหน้าที่พยาบาลเดินเข้ามาถาม แทคยอนผวาเมื่อเห็นยูนิฟอร์มสีฟ้าของนางพยาบาล
' ไม่...ไม่ ..แทคเกลียดโรงพยาบาล..ไม่เอา'
คนผิวเข้มออกตัววิ่งอีกครั้ง ' แทคต้องออกไปจากที่นี่ ชาน..ช่วยแทคที..พ่อ...พ่ออยู่ไหน'
" แทค!! " ชานชอง อูยอง จุนโฮ ตะโกนเรียกชื่อแทคยอนเสียงดังลั่น เค้าวิ่งวนไปวนมาที่ด้านหน้าโรงบาล และในส่วนของแผนกที่คิดว่าแทคน่าจะต้องหลงเข้าไป
โรงพยาบาลรีบประกาศหาตัวแทคยอน เจ้าหน้าที่หลายคนวิ่งกันขวักไคว่
'คุณชานชอง.ออกมาทำอะไร' คนผิวขาวนั่งอยู่ในสวนย่อมมืดๆกลางโรงบาล นิชคุณเห็นพี่ชายแทคยอนวิ่งวนไปวนมา
ใจแรกเค้าตั้งใจจะกลับเลย แต่หัวใจของเค้ากับบอกว่าอยากเจอแทคยอนมาก อย่างน้อยให้เค้าได้เห็นแทคยอนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่แทคจะกลับไปเป็นคนของซูจี
' คุณน่าจะเกลียดแทคนะ ทำไมคุณถึงยังต้องการแทคอยู่ ทั้งที่แทคหักหลังคุณแท้ๆ'
" แทค?" คนผิวเข้มวิ่งสวนทางกับชานชองเพียงไม่กี่นาที แทคยอนวิ่งออกจากประตูโรงบาลส่วนกลาง ตรงดิ่งมายังสวนด้านหน้าที่นิชคุณนั่งอยู่ นิชคุณคิดว่าแทคจะมาหาเค้า หัวใจของเค้ามันพองโตขึ้น แต่เปล่าเลยแทคยอนวิ่งผ่านเค้าไปง่ายๆราวกับเค้าไม่มีตัวตน
คนผิวขาวรู้สึกเจ็บจี๊ดด้านในอก แต่นิชคุณตัดสินใจแล้ว เค้าจะจบเรื่องนี้ด้วยตัวเค้า เค้าจะสารภาพรักแทคยอนสักครั้ง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นเรื่องดี หรือเรื่องร้าย
แทคยอนหยุดยืนนิ่งเมื่อเห็นต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า และด้านข้างเป็นพุ่มไม้ที่ตัดแต่งเป็นแนวกำแพงเตี้ยๆ อยู่ๆคนผิวเข้มก็ออกแรงแหวกพุ่มไม้ด้านล่าง เพื่อมุดตัวเข้าไป
" แทคนายทำอะไรน่ะ " นิชคุณนิ่วหน้า เค้าสับสนกับสิ่งที่เห็น คนผิวขาวงงงวย เค้าเดินเข้าไปใกล้คนผิวเข้มที่นั่งกอดเข่าอยู่ในพุ่มไม้
" แทค...แทคเข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ" แทคยอนเงยหน้าขึ้น เค้าถอยตัวไปด้านหลังมากกว่าเดิม แถมด้วยการดึงกิ่งไม้มาปกปิดตัวเอง ทำยังกับว่ามันปกปิดร่างกายอันใหญ่โตของตัวเองได้งั้นแหละ ใบหน้าคนผิวเข้มแดงก่ำและเปื้อนน้ำตา
" แทค!! นายร้องไห้เหรอ" นิชคุณรั้งกิ่งไม้ออก เค้าเอื้อมมือเข้าไปเพื่อจะจับตัวแทค
" ไม่เอา..อย่า..แทคกลัว..แล้ว..แม่อย่า..ชานช่วยแทคด้วย" คนผิวเข้มสะดุ้งโหยง เค้าพลิกตัวหนี พยายามจะมุดพุ่มไม้หนีเข้าไปให้ลึกที่สุด
" แทคนายเป็นอะไร" นิชคุณงงเค้าไม่เข้าใจความหมายที่แทคยอนพร่ำเพ้อ แต่เค้าคิดว่านี่มันไม่ปกติแน่ๆ
" แทค..นายอยู่ไหนแทค" เสียงชานชองตะโกนลั่นไปทั่ว เจ้าหน้าที่พยาบาล และรปภ.ถือไฟฉายส่องไปมาตามพุ่มไม้
พรึบ!! เเสงสว่างกลางลานสนามรอบโรงบาลสว่างขึ้น นิชคุณจับข้อเท้าแทคยอนไว้ได้ทัน เพราะแทคยอนกำลังตะเกียจตะกายหายไปในพุ่มไม้
" อ๊า.....อ๊าก..ไม่...ไม่..อั่ก....ไม่เอาโรงบาล...ไม่เอา ..แทคกลัว..อ๊าาา"
แสงสว่างวาบทำให้แทคยอนตกใจกลัวบวกกับการโดนจับที่ข้อเท้าโดยไม่ทันตั้งตัว คนตัวใหญ่กรีดร้องออกมาสุดเสียง และชักอย่างแรงในคราวเดียว
" อั่ก..อึก..กึก..กึก " น้ำลายสีขาวเป็นฟองค่อยๆไหลออกจากริมฝีปากบางหยัก ใบหน้าคนสีเข้มสะบัดไปมา ปากและฟันของแทคยอนกระทบกันจนได้ยินเสียงกึกๆไม่หยุด ร่างกายแทคยอนเหยียดเกร็ง เค้าดิ้นเเละกระตุก แทคยอนใช้เล็บเกาคอตัวเองจนเป็นฮ่อเลือด และบางรอยเริ่มมีเลือดซึมออกมา กิ่งไม้รอบตัวเกี่ยวหน้าและแขนแทคจนเป็นแผล คนผิวขาวตกใจทำอะไรไม่ถูกในคราวแรก แต่เค้าก็ตั้งสติได้เร็วขึ้นนิชคุณแทรกตัวผ่านกิ่งไม้เข้าไปเพื่อปกป้องแทคจากกิ่งไม้แหลมๆที่เกิดจากการตัดแต่งกิ่งให้สวยงามหลายต่อหลายครั้ง
นิชคุณรั้งมือแทคยอนออกจากคอและกดมันลงกับพื้นข้างหัวแทคยอนอย่างยากลำบาก
" ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยที มีคนเจ็บอยู่ตรงนี้" นิชคุณตะโกนเรียกคนมาช่วยสุดเสียง
" อยู่นี่!! แทคอยู่นี่" ชานชองตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่และจุนโฮ เค้าได้ยินเสียงนิชคุณร้องออกมาจากในดงหญ้า
ชานชองวิ่งมาถึง เค้าเห็นนิชคุณครอมทับตัวแทคยอนอยู่ในดงหญ้า
"นายทำบ้าอะไรน่ะ!!" ชานชองตวาดเสียงดัง
คนผิวขาวเอี้ยวคอมาด้านหลังเค้าเห็นชานชอง
" ช่วยแทคด้วย!! แทค..เป็นอะไรไม่รู้ เค้าชะ...ชักด้วย...ทำไม!!..เกิดอะไรขึ้น!!
"นิชคุณพูดเสียงสั่น เจ้าตัวยังคงกดแทคยอนไว้แน่น
เจ้าหน้าที่และหมอกรูกันเข้ามาในขณะที่นิชคุณเป็นคนกดแทคไว้ แทคยอนถูกหามขึ้นเปลเพื่อเข้าห้องพักผู้ป่วย
" แทคพูดว่า..ไม่แม่อย่า...กับไม่เอาโรงพยาบาล หมายความว่าไงครับ" นิชคุณหอบหายใจฮักด้วยความเครียด ใบหน้าสวยๆและแขนขาวๆ มีรอยโดนกิ่งไม้บาดและขูดถลอกหลายรอย ไม่แพ้รอยบนตัวแทคยอน
ชานชองหันขวับมามองนิชคุณทันที " ตะกี้นายว่าอะไรนะ!!" ชานชองถามซ้ำ
"กลับโฮ!!!..ให้ยาเสร็จแล้วพากลับเลย..ไม่ต้องรอตื่นแล้ว" ชานชองหันตะโกนบอกจุนโฮที่กำลังคุยกับคุณหมอ
" เอ๋!!" จุนโฮหันมามองงงๆ
ชานชองวิ่งไปหาจุนโฮและหมอที่ฉีดยาให้แทค
" ความจำกลับมาแล้วแน่ๆ ให้อยู่โรงบาลไม่ได้แล้ว "
จุนโฮทำคิ้วย่น หันมองชานชอง
" แต่เค้าต้อง..คุณชาน..คุณต้องให้คุณแทคได้รับการดูแลอย่างเหมาะสมได้แล้วนะครับ..." จุนโฮเริ่มไม่เห็นด้วยกับคำพูดของคนรัก
“ไม่ได้..ให้นอนโรงพยาบาลไม่ได้...แทคกลัวโรงพยาบาล...พวกคุณจะกระตุ้นให้ความจำเค้ากลับมา” ชานชองตะคอกใส่จุนโฮ
พวกเค้าคุยกันในห้องตรวจและตกลงกันว่าจะปล่อยแทคยอนกลับบ้าน หลังจากนั้นจุนโฮก็ปล่อยให้เพื่อนตัวขาวที่ยืนรอหน้าห้องได้เข้ามาในห้อง
"เกิดอะไรขึ้นน่ะโฮ"นิชคุณพูดทั้งน้ำตา
"ตอนนี้โฮยังพูดไม่ได้...รออีกนิดนะคุณ..เดี๋ยวเราคอยคุยกันนะ..นายใจเย็นๆ..อย่าร้องไห้..นายต้องเข้มแข็งกว่านี้...อยู่เป็นเพื่อนคุณแทคก่อนนะ..เดี๋ยวโฮมา"จุนโฮกอดนิชคุณเบาๆ
จุนโฮก็พาชานชองออกมาข้างนอก
คนตาตี่หันมองมาทางเตียงนอนแทคยอน คนผิวขาวนั่งกุมมือแทคยอนไม่ห่าง กลับมาสภาพเดิมอีกแล้ว 2 รอบในคืนเดียว ในขณะที่น้องชายของชานชองก็ยังอยู่ไอซียู ลูกสาวคุณซูจีก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย
' นี่มันอะไรกันเนี่ย !!'
นิชคุณชานชองกับจุนโฮพาแทคยอนกลับบ้าน อูยองไปคอยดูแลซูจีที่โรงพยาบาล โจควอนตามมาอยู่เป็นเพื่อนอูยอง ส่วนพี่แพนด้าจะตามมาตอนที่สร่างเมามากกว่านี้เพื่อเปลี่ยนกะ
เป็นเวลาเกือบตี3 แล้ว จุนโฮขับรถพาทุกคนมาบ้านชานชอง ควาน ชานชองจ้างนายหน้าหาซื้อบ้านให้จัดการเรื่องบ้านให้เค้า ชานชองรีบตัดสินใจซื้อบ้านทันทีที่น้องชายเค้าป่วย การที่อยู่ห่างกันและที่พักเล็กเกินกว่าจะอยู่รวมกันอย่างแออัด ทำให้ชานชองกังวลถึงความสะดวกในการรักษา
" คืนนี้ผมจะนอนนี่ด้วย"
นิชคุณกล่าวกับชานชองขณะที่พวกเค้าช่วยกันพาแทคยอนที่ยังไม่ได้สติเข้าไปนอนในห้อง
" นายจะนอนตรงไหนก็ได้ แต่ห้ามนอนบนเตียงแทค." ชานชองกล่าวขณะดึงผ้าห่มมาห่มให้น้องชาย ส่วนนึงเกิดจากอาการป่วยของแทค อีกส่วนเพราะชานชองโกรธนิชคุณที่ทำร้ายจิตใจแทคยอนเมื่อวันก่อน
" ทำไม?.. คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ" นิชคุณมองชานชองอย่างสงสัย
" ให้ไว้ใจงั้นเหรอ..หึ..นายนอนกับน้องฉัน..แล้วก็เขี่ยทิ้งแบบไร้เยื่อใย" ชานชองแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่คนผิวขาว
"...." นิชคุณกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าไม่มีข้อแก้ตัวอะไรสำหรับเรื่องนี้ เค้าทำได้แค่ยอมรับสิ่งที่ชานชองพูดเท่านั้น
เพื่อนตาตี่เดินเข้ามาในห้องหลังจากที่เค้าจอดรถเสร็จ
"เราไว้ใจนายคุณ..แต่วันนี้คงไม่สะดวก" จุนโฮเดินเข้ามาหาเพื่อนตัวขาวทันที
" คืนนี้เราเหนื่อยกันมากนะ.." จุนโฮบีบมือเพื่อนเบาๆ
" ถ้าคุณนิชคุณจะนอนกับแทค..พื้นได้ไหม" ชานชอนเอ่ยขึ้นลอยๆโดยไม่ได้สนใจนิชคุณสักนิด
' ถ้าไม่ติดว่าแทครักนาย นายจะไม่ได้สิทธ์ได้เข้ามาในบ้านนี้ด้วยซ้ำ' ชานชองคิดอย่างโมโห
" ถ้าได้ผมจะเอาผ้าปูมาให้..ถ้าไม่ได้ก็กลับไปครับ" ชานชองหันกลับมามองหน้าคนผิวขาวอย่างเอือมระอา
" ครับ..ผมนอนพื้นได้ " นิชคุณตกลงทันที คนผิวขาวจัดที่นอนข้างเตียงแทคและรีบเข้านอน
8 โมงเช้า คนผิวเข้มตื่นขึ้นจากนิทรายาวนาน เค้าลงจากเตียงและเกือบสะดุดตัวนิชคุณล้มกลิ้ง
" คุณ...ลงมานอนพื้นทำไมน่ะ" คนผิวเข้มคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อปลุกนิชคุณ คนผิวขาวขยับเปลือกตายุกยิกแต่ไม่ตื่น แทคยอนตัดสินใจอุ้มคนตัวขาวขึ้นมานอนบนเตียง
"อืม." นิชคุณพลิกตัวกวาดมือไปมาบนเตียง
" แทค....." นิชคุณละเมอเรียกชื่อแทคยอน
แทคยอนมองใบหน้าคนผิวขาวยามหลับ ใบหน้าเข้มยกยิ้มอย่างมีความสุข เค้าค่อยๆย่องขึ้นไปนอนข้างคนผิวขาวเงียบๆ
นิชคุณรู้สึกรู้สึกถึงไออุ่นและกลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยเค้าขยับตัวเข้ามาใกล้คนผิวเข้ม แล้วซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกแทคยอน
" ตื่นขึ้นมาแล้วคุณจะรังเกียจแทคไหม..คุณจะทิ้งแทคอีกไหม" แทคยอนขยับตัวเข้าใกล้นิชคุณจนตัวแนบกัน คนผิวขาวยกมือขึ้นกอดเอวของแทคยอนอย่างไม่รู้ตัว
"คุณชาน.." จุนโฮค่อยๆย่องมาห้องครัวเรียกชานชองให้ไปดูแทคยอนกับนิชคุณ
" มานี่สิ..." จุนโฮควักมือเรียกชายคนรัก
ชานชองเดินตามมาอย่างว่าง่าย ทั้ง2 เดินไปยังห้องนอนของเจ้าของห้อง สิ่งที่โฮและชานเห็นเป็นภาพที่ชวนให้ยิ้ม เมื่อพวกเค้าเห็นแทคยอนและนิชคุณนอนกอดกัน
" คุณแทคอุ้มไอ้ลูกหมาขึ้นเตียงล่ะ" จุนโฮหันมาบอกคนรัก เค้ายิ้มแก้มปริ จนมองไม่เห็นตาดำ
" อยากให้ชานอุ้มบ้างเหรอ~โฮ" ชานชองยิ้มอย่างมีเลสนัย
" บ้า!! " จุนโฮหน้าแดงไปถึงหูแล้วรีบจ่ำหนีชานชองทันที ชานชองเดินตามหลังจุนโฮไปติดๆ ทั้ง2 คนลืมเรื่องจะปลุกแทคยอนมากินข้าวซะสนิท
" อืม.." คนผิวขาวเปิดเปลือกตาขึ้น เค้าเห็นแผ่นอกสีเข้ม นิชคุณตกใจนิดๆ คำพูดของควาน ชานชองดังขึ้นในหัว
' ห้ามนายโดนตัวน้องชายฉัน'
นิชคุณนิ่งคิดครู่นึง
' ผมขอเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นนะครับคุณชาน ให้ผมได้เก็บช่วงเวลาดีๆสักนิดก็ยังดี' เค้าขยับตัวถอยห่างจากแทคยอนเพื่อที่จะมองหน้าของคนที่ตนรักขณะหลับ คิ้วหนาเข้มๆ แผงขนตายาวๆ สันจมูกที่สวยได้รูป และริมฝีปากบางหยักที่สวยจนน่าสัมผัส
' บ้าเอ้ย!! ' คนผิวขาวรู้สึกว่าตัวเองมีอารมณ์เมื่อจ้องมองใบหน้าของแทคยอน เค้าหงุดหงิดที่ตัวเองต้องการแทคยอนตลอดเวลา คนผิวขาวค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคนผิวเข้ม
' ผมขอแค่จูบแทคเบาๆสักครั้งได้ไหมครับคุณชาน'
แทคยอนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่ปะทะกับใบหน้า ดวงตาคนผิวเข้มเบิกโพลงอย่างรวดเร็ว และเห็นคนผิวขาวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แทคยอนก็ยันตัวออกห่าง นิชคุณตกใจกับท่าทางของแทคยอน
" ขอโทษ..คุณไม่ตั้งใจ" นิชคุณลนลานถอยหน้าตัวเองออก
" แทคแค่ตกใจ." คนผิวเข้มขยับตัวออกห่างนิชคุณ ก่อนจะสังเกตุท่าทีว่านิชคุณไม่ได้รังเกียจตัวเองอย่างวันนั้น เค้าจึงค่อยๆขยับตัวกลับมาอยู่ที่เดิมแบบกล้าๆกลัวๆ
" จูบได้ไหม" นิชคุณถามแทคยอน ในขณะที่นิชคุณค่อยๆประสานมือเค้าเข้ากับนิ้วมือของแทคยอนช้าๆ
" อะ...คุณไม่ชอบนี่..คุณบอกว่าน่าขยะแขยง" แทคยอนขืนมือตัวเองออก ใบหน้าเค้ามีร่องรอยความเจ็บปวดอยู่ เมื่อเอ่ยคำสบประมาทนี้ออกมา
ชู่!! คนผิวขาวยกนิ้วขึ้นแตะปากคนผิวเข้ม
" คุณขอโทษ..คุณไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น" นิชคุณกระชับตัวแทคเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้น
" จูบแทคหวาน คุณชอบ" ใบหน้าสวยยิ้มเจ้าเล่ห์
น้ำตาใสๆไหลออกมาจากหางตาแทคยอน นี่อาจเป็นสิ่งที่แทคยอนเฝ้ารอมาตลอดชีวิตก็ได้
" คุณขอโทษ อย่าร้องไห้นะแทค " คนผิวขาวลุกขึ้นมานั่ง เค้ารีบคว้าทิชชูหัวเตียงมาซับน้ำใสๆจากดวงตาเจ้าแมวยักษ์
อึก อึก!!
แทคยอนลุกขึ้นมานั่งเช่นกัน เค้าโผกอดคนผิวขาวแน่น และร้องไห้เสียงดัง
ฝ่ามือขาวลูบกลุ่มผมสีดำ
" คุณขอโทษนะ"
ชานชองกำลังนั่งซักผ้าเค้าได้ยินเสียงน้องชายร้องไห้ ชายหนุ่มตาลีตาเหลือกวิ่งไปหาแทคยอนทันที เค้าดันประตูเข้าไปอย่างแรง
" อืม....อืม" ริมฝีปากน้องชายเค้ากำลังบดเบียดกับริมฝีปากอิ่มสีแดง เสียงครางเบาๆลอดออกจากริมฝีปากน้องชายเค้า แทคยอนหลับตาสนิท 2 มือกอดรัดหลังคนผิวขาวไว้หลวมๆ ในขณะที่นิชคุณปลายตามาเห็นชานชองที่ประตู
"....." ชานชองอึ้งจนสมองคิดอะไรไม่ออก ดวงตาของเค้าเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เค้าไม่คิดว่าจะมาเห็นฉากโรแมนติกของน้องชายในช่วงเวลาที่วุ่นวายแบบนี้
นิชคุณยกมือไล่ชานชองให้ออกจากห้องไป เค้าไม่อยากให้ใครมาเห็นท่าทางน่ารักๆและเซ็กซี่สุดของแทคยอน ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพี่ชายของแทคยอนก็เหอะ
ชานชองค่อยๆปิดประตูเบาๆ เค้าไปหาจุนโฮที่นั่งทำงานที่ห้องนอน
" อื้อ.." แทคยอนพละริมฝีปากออก เค้าหายใจด้วยความเหนื่อย ใบหน้าของเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
" หายใจด้วยจมูกสิ ทำแบบนี้" คนผิวขาวสอนแทคยอนทีละขั้นตอน
" อีกครั้งได้ไหม " แทคยอนร้องขอเพื่อที่จะจูบนิชคุณ
" สำหรับแทค..ไม่ต้องขอคุณก็ให้นะ " คนผิวขาวโน้มหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากบางหยัก
2 มือสีเข้มรวบต้นคอคนผิวขาวอย่างรวดเร็ว เค้าจินตนาการภาพที่นิชคุณจูบเค้าครั้งแรก และลองทำตามบ้าง ฟันหน้าของทั้ง2 คนชนกันดังกึก!! แทคยอนและนิชคุณถอยหน้าห่างออกจากกันและเอามือมาปิดปากด้วยความเจ็บ นิชคุณหัวเราะลั่นจนน้ำตาไหล ส่วนแทคยอนมองค้อนด้วยความอาย
" ไม่เอาแล้ว..ไม่จูบแล้ว" แทคยอนทำหน้าเบ้เตรียมลุกจากเตียง
" จูบอีกสิ...เร็วๆคุณสอนให้นะ" นิชคุณขยับตัวมากอดแทคยอนไว้ เค้ารั้งตัวแทคยอนแรงเกินไปจนทั้งคู่เสียการทรงตัว ล้มลงบนเตียงพร้อมกัน คนผิวขาวจับมือแทคยอนกดลงกับพื้นเตียง ใบหน้าขาวๆค่อยก้มลงมาจูบแทคยอน
" ไม่....ไม่..อ๊าค~" แทคยอนดิ้นอย่างแรง และร้องเสียงดังไม่หยุด ดวงตาของคนผิวเข้มเหลือกขึ้นด้านบน ร่างกายของแทคยอนเครียดเกร็งและเริ่มกระตุกเบาๆ ก่อนจะชักเเรงขึ้น เค้ากัดปลายลิ้นตัวเองไม่ปล่อย เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลย้อยออกจากปากมากขึ้นเรื่อยๆ นิชคุณตกใจรีบปล่อยแขนแทคยอน เค้าใช้นิ้วง้างฟันแทคยอนทันทีโดยไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา
คนผิวเข้มปล่อยลิ้นตัวเองแต่กัดลงบนนิ้วของนิชคุณแทน
" โอ้ย!!..เจ็บ...อั่ก ...จุนโฮ! จุน จุน โอ้ย!!" นิชคุณร้องลั่น เค้าต้องการความช่วยเหลือเดี๋ยวนี้!!
ฟันซี่ใหญ่ๆของแทคกัดนิ้วของคนผิวขาวไม่ปล่อย เลือดของคนนิชคุณผสมปนเปกับเลือดจากลิ้นของแทคยอน ความจริงแล้วนิชคุณจะเอานิ้วมือออกก่อนก็ได้ แต่เค้ากลัวแทคยอนจะกัดลิ้นตัวเองซ้ำอีก
ณ เวลานี้นิชคุณคิดอะไรไม่ออกแล้ว
ชานชองวิ่งไปถึงห้องก่อน จุนโฮคว้ากล่องยาและวิ่งตามหลังชานชองไป
"แทค!!" ชานชองตกใจเมื่อเห็นเลือดออกจากปากแทคยอน และเห็นมือนิชคุณคาปากแทคยอนอยู่
ชานชองมาถึงเค้าไม่พูดพล่ำทำเพลง เค้าพยายามงัดฟันแทคยอนเช่นกัน
" อย่าครับ!!..อย่าเพิ่งเอาออก" นิชคุณกัดฟันแน่น ใบหน้าเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง และ เหงื่อแตกพลั่กด้วยความเครียดและความเจ็บ
" แทคกัดลิ้นตัวเองครับ.." นิชคุณกัดฟันพูด เค้าหลับตากั้นหายใจเพื่อระงับความเจ็บปวด
“ลงมาจากตัวแทค...ผมจะจับแทคพลิกตัว” ชานชองรวบรวมสติ เค้าบอกนิชคุณอย่างใจเย็น คนผิวขาวก้าวลงจากแทคยอน ทั้งคู่ช่วยกันพลิกตัวแทคยอนให้ตะแคงข้าง เพื่อไม่ให้แทคสำลักเลือดและน้ำลายในปาก
จุนโฮวิ่งเข้ามาถึง เค้าเองก็ตกใจกับสภาพที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาถาม หมอโฮรีบให้ยาแทคยอนทันที เพียงไม่กี่นาทีคนตัวโตบนเตียงก็สงบลง จุนโฮให้ชานชองคอยดูแลจัดการห้ามเลือดที่ลิ้นน้องชายเค้า
" คุณ..นายมาทำแผล" จุนโฮใช้ผ้าห่อมือคนผิวขาวและจูงมานั่งโซฟาด้านนอก คนผิวขาวหน้าซีดด้วยความตกใจแทบสติแตก
" เกิดอะไรขึ้น!! ...ใครก็ได้บอกคุณที"
" ก่อนที่คุณแทคจะชัก พวกนายทำอะไรอยู่" จุนโฮถาม เค้าเองก็พยายามหาสาเหตุกระตุ้นอาการของแทคยอนอยู่เช่นกัน
" เราจูบกัน..และคุณแค่กดแทคลงกับเตียง.." นิชคุณเสียงสั่น
" เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับแทครึเปล่า....หรือเพราะวันนั้นที่คุณ..บังคับแทค " นิชคุณกระสับกระส่ายและเริ่มกัดเล็บ
' เรื่องบางเรื่องนายก็ฉลาดนะ ' จุนโฮคิดในใจ จุนโฮกดมือของนิชคุณบนลงโต๊ะเพื่อทำแผล
' เราต้องคุยกัยจริงๆจังๆแล้วคุณ ถึงเวลาที่ต้องเลือกเส้นทางกันแล้ว' จุนโฮมองหน้านิชคุณไม่วางตา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น