" ตื่นนานแล้วเหรอโฮ...คุณล่ะ" ชานชองหาวหวอดก่อนจะถามจุนโฮ
" ยังไม่ตื่นหรอก..หมอนั่นเพิ่งหลับตอนเช้านี้เอง..ร้องไห้ทั้งคืน" จุนโฮทำหน้ายู่เมื่อนึกถึงภาพเพื่อนที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด
" แล้วโฮได้นอนบ้างไหมเนี่ย" ชานชองเดินมาโอบกอดจุนโฮจากด้านหลัง และพลิกตัวหมอโฮมาประจันหน้าตนเองก่อนจะจูบหน้าผากคนรักรับอรุณ
" เสียงดังแค่ไหน..โฮก็หลับได้น่ะ..ชินแล้ว" จุนโฮแก้มแดง รีบหันหนีชานชองทันที
" พวกพี่เป็นคนรักกันเหรอ" เสียงของแทคยอนดังขึ้นด้านหลังชานชอง เล่นเอาชานและจุนโฮสะดุ้งโหยง
" มาตอนไหนเนี่ย ตกใจหมด" ชานชองร้องขึ้น
" ใช่เราเป็นคนรักกัน" ชานชองตอบพร้อมกับดึงเอวจุนโฮเข้ามากอด
" พี่ชานมีคนรักไหม" แทคยอนถามเมื่อเค้ามองพี่หมีหน้ามึนตรงหน้าและชายตาตี่อย่างไม่ค่อยสนใจ
" มีสิ" จุนโฮตอบหน้าระรื่น
"งั้นที่พี่ชานไม่มาหาแทคเพราะตอนนี้พี่ชานอยู่กับคนรักสินะ" แทคยอนขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่สบอารมณ์ที่เค้าถูกพี่ชายทิ้งเสียแล้ว
" แทค..เมื่อคืนพี่บอกแทคว่าอะไร" ชานชองเปลี่ยนน้ำเสียงกลับมาใช้เสียงเข้มหนักอีกครั้ง
" คุณอยู่ไหนครับ" แทคยอนไม่ตอบคำถาม ตอนนี้คนตัวใหญ่ที่เคยว่านอนสอนง่ายกลายเป็นเด็กดื้อที่ไม่ค่อยยอมใครซะแล้ว
" หาคุณทำไม...มีอะไรรึเปล่าครับ" จุนโฮเลิกคิ้วสงสัย เค้าแปลกใจที่คุณแทคเป็นฝ่ายถามหาเพื่อนเค้า
" ...." แทคยอนทำหน้าเบ้หนีและไม่ยอมตอบคำถามจุนโฮ
" แทค..อย่าทำนิสัยไม่ดีแบบนี้นะ!!" ชานชองขึ้นเสียง
" ...." คนผิวเข้มย่นคิ้วจนแทบจะติดกัน แทคยอนหันกลับมามองชานชองและแยกเขี้ยวไม่พอใจ หูของเค้าแดงขึ้น ดวงตาเรียวยาวส่อแววไม่ชอบใจในน้ำเสียงผู้ชายที่หน้าแก่กว่า
" คุณอยู่ในห้องนอนตรงนู้นครับคุณแทค" จุนโฮตอบคำถามแทคยอนแต่โดยดี เค้าคิดว่าแทคยอนอาจจะเตลิดหนักกว่าเดิม ถ้าชานชองพูดอะไรไปอีกสักประโยคนึง
" ..." คนผิวเข้มวิ่งไปที่ห้องนอนนิชคุณทันที โดยที่ไม่ขอบคุณจุนโฮด้วยซ้ำ
" กลายเป็นเด็กไร้มารยาทไปแล้ว..ต้องฝึกกันใหม่สินะเนี่ย" ชานชองนิ่วหน้าแบบไม่สบอารมณ์
" ปกติชานออกจากโอ๋คุณแทคนี่ครับ" จุนโฮมองชานชองตาแป๋ว
" ถูกคือถูก ผิดคือผิด สำหรับผม น้องชายก็ไม่มีข้อยกเว้น..วันนี้เค้าต้องเรียนมารยาทในการเข้าสังคม" ชานชองตีหน้าเข้ม
" ชานครับ..คุณแทคเค้าไม่บ่นแสบตาแล้วนี่ครับ" จุนโฮรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นชานชองอารมณ์ไม่ดี
" อืมแฮะ..ลืมเรื่องนี้ไปเลยนะเนี่ย" ชานชองมองตามหลังน้องชายที่วิ่งลับตาไป
ภายในห้องนอนที่มืดสนิทมีเพียงแสดงสว่างรำไรทะลุผ่านผ้าม่านห้องนอนที่เปิดแง้มไว้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์มีกองผ้าห่มพ้นใหญ่ขมวดตัวเป็นก้อนวางกองตัวอยู่
" คุณ ..คุณ " แทคยอนกระโดดขึ้นเตียง มานั่งข้างคนผิวขาวที่ยังนอนคลุมโปงอยู่
" อือ" นิชคุณขยับตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแต่ยังไม่ยอมลุกขึ้นมา
" คุณ!! ..ตื่นสิ..แทคอยากคุยด้วย" แทคยอนดึงผ้าห่มออกจากตัวคนผิวขาวอย่างแรง
" อื้อ..ง่วง..อย่ากวนได้ไหมโฮ" คนผิวขาวรั้งผ้าห่มกลับ และยังคงขดตัวมิดชิดภายใต้ผ้าห่ม
"คุณ..ยังโกรธแทคอยู่เหรอ" แทคยอนนั่งหน้าเบ้มองกองผ้าห่ม ฝ่ามอสีเขียวจับชายผ้าห่มไว้หลวมๆ
" คุณ..แทคอยากคุยด้วย!!" แทคยอนตัดสินใจมุดเข้าใต้ผ้าห่ม เค้าอยากคุยกับนิชคุณมาก
"โอ๊ย!! อืม..ห๋า" คนผิวขาวลืมตาตื่นขึ้น เมื่อรู้สึกเหมือนขาถูกกดทับอย่างแรง สิ่งแรกที่นิชคุณเห็นคือใบหน้าของคนผิวเข้มอยู่ใต้ผ้าห่มของเค้า และตำแหน่งปากของแทคยอนมันอยู่ในตำแหน่งที่ชวนให้คิดลึกเหลือเกิน
"OMG!!." นิชคุณสะดุ้งเฮือกเค้าร้องลั่น และกระชากผ้าห่มออกจากตัว เค้าลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นในเวลาปกติ เค้าอาจจะจับแทคยอนกดลงเตียงก็ได้ แต่เวลานี้มันไม่ปกติเอาเสียเลย
" แทคอยากคุยกับคุณ..ทำไมคุณต้องตกใจขนาดนี้ล่ะ" แทคยอนเองก็ตกใจเสียงของคนผิวขาว เค้าดีดตัวขึ้นมานั่งหลังตรง มองหน้าคนผิวขาวอย่างตื่นตระหนก
" คุยอะไรอีก" นิชคุณเริ่มนึกออกเมื่อคืนเค้าทะเลาะกับแทค และเช้านี้เค้าก็ยังไม่อยากจะคุยกับแทคยอนด้วย
" ..คุณตาบวมจัง..เพราะร้องไห้เหรอ..เพราะแทคพูดไม่ดี เพราะแทคไม่เคารพคุณใช่ไหม" คนผิวเข้มย่นคิ้วเข้าหากัน ใบหน้าบ่งบอกว่าเค้าสำนึกผิดมากๆ ฝ่ามือสีเข้มยกขึ้น และขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของคนร่างขาว ปลายนิ้วเรียวยาวของแทคยอนค่อยๆไล้ขอบตาบวมช้ำจากการร้องไห้ของนิชคุณเบาๆ
" แทคขอโทษ" แทคยอนพูดอุบอิบๆ เสียงเบา
" แทครู้เหรอว่าแทคทำผิดอะไร" คนผิวขาวเริ่มใจอ่อน เมื่อเห็นใบหน้าแทคยอนบิดเบี้ยวเพราะความเสียใจ และการกระทำของแทคมันช่างอ่อนโยนเหลือเกิน
" แทคขอโทษ..แทคจะไม่ตวาดคุณ..แทคจะไม่พูดอะไรที่ทำให้คุณเสียใจอีก" แทคยอนทำปากเบะ เหมือนจะร้องไห้ออกมา
" อย่าร้องไห้นะแทค..คุณก็ขอโทษที่เสียงดังใส่แทคและทำแทคเจ็บ..คุณขอโทษนะ" นิชคุณขยับตัวเข้าใกล้แทคยอน เค้ากางมือออกและสวมกอดแทคยอนเบาๆ
" อือ" แทคยอนขยับตัวเข้าใกล้คนผิวขาวมากขึ้น เค้ายกมือขึ้นกอดคนผิวขาวกลับเช่นกัน
" แทคหิวข้าวแล้ว..ไปกินข้าวได้ไหม" แทคยอนพูดขึ้นเมื่อรู้สึกแสบๆท้อง
" รอคุณก่อนนะ..เดี๋ยวคุณล้างหน้าแปปนึงนะ" คนผิวขาวส่งยิ้มหวานวอนขอความเมตตาจากให้คนรัก
" อย่าช้านะ..แทคหิว" แทคยอนยู่ปาก
" แทคหิว..อยากกินคุณแทนข้าวไหมล่ะ" นิชคุณแกล้งแซวแทคยอนเล่นๆ
" แทคกินคุณแทนข้าวได้เหรอ..แล้วมันจะอิ่มเหมอนกินข้าวไหม"คนร่างใหญ่เลิกคิ้ว ทำหน้าเหว๋อ
" ...5555" นิชคุณหัวเราะก๊ากออกมา
ชายผิวขาวเดินเข้าห้องน้ำไปแบบมีความสุ
" ตื่นแล้วเหรอมากินข้าวด้วยกันสิ" ชานชองพูดกับนิชคุณเมื่อเหห้นชายผิวขาวจูงมือน้องชายร่างใหญ่ของเค้าออกจากห้องนอนมาง่ายๆ
"ครับ" นิชคุณตอบ เค้าพาแทคยอนมานั่งกินข้าวที่โต๊ะ จุนโฮตักข้าวใส่จานให้นิชคุณตามด้วยแทคยอน ชาย4คนลงมอทานข้าวพร้อมกันตอนเที่ยงวัน
" แทคกินคุณแทนข้าวได้รึเปล่า"
ชายผิวเข้มพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานข้าวกันอยู่
ค่อก!! ชานชอง จุนโฮ นิชคุณ สำลักอาหารพร้อมกันอย่างแรง
" ..."นิชคุณนั่งฟุบหน้าลงกับจานข้าว เค้าไม่คิดว่าอยู่ๆแทคจะพูดออกมากลางวงแบบนี้
" กินคุณแทนข้าวต้องทำยังไง คุณบอกเองนี่ว่าทำได้.." แทคยอนยังคงพูดโดยไม่ได้รู้สึกผิดอะไร
" คุณ!!... นายสอนอะไรคุณแทคเนี่ย..555" จุนโฮขำก๊ากเมื่อเห็นสีหน้าชานชองที่เปลี่ยนเป็นสีแดง และเริ่มมีเขี้ยวงอกออกจากปาก
"..." ชานชองส่งสายตาคาดโทษนิชคุณทันที
" มารยาท...นายต้องเรียนมารยาทแล้วนะแทค..เริ่มหลังกินข้าวเลยนี่แหละ" ชานชองแทบระเบิดบึ้ม!!ออกมา
" คุณ..นายด้วย..นายต้องเรียนด้วย" จุนโฮกั้นเสียงหัวเราะไว้ก่อนจะพูดกับนิชคุณ
**ไรท์มีกำลังใจในการเเต่งฟิคขึ้นเยอะมากค่ะ หลังจากที่ดองฟิคเรื่องนี้มานานเนื่องจากบทที่พิมพ์ไว้ไม่ลงตัว และไรท์ไม่มีแรงใจในการแต่งเลย
" วันนี้ไปกินไอติมกันไหมแทค.." นิชคุณชวนเจ้าแมวยักษ์ที่นอนหวดยาวอยู่บนโซฟาไม่ขยับไปไหน
นิชคุณได้รับอนุญาติให้พาแทคออกนอกบ้านได้แล้ว หลังจากที่ชานชองสอนมารยาทและเรื่องทั่วไปให้หลายวัน จุนโอคิดว่ามันจะดีถ้าพาเจ้าแมวยักษ์ออกไปสำรวจพื้นที่คุ้นเคยภายนอกบ้าน เค้าคิดว่ามันจะเป็นการช่วยกระตุ้นความทรงจำเก่าๆที่หายไปให้กลับมาได้เร็วขึ้น และที่ดีขึ้นมากๆคืออาการวิตกจริตของแทคยอนมันไม่รุนแรงเท่าช่วงแรกๆ อาการชักดูสงบลงเยอะ
"ไอติม??" แทคยอนทวนคำพูดนิชคุณอย่างสงสัย แต่ดูเหมือนเจ้าแมวจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นัก เค้าเอาแต่กลิ้งหัวไปมาบนตักคนผิวขาว
" อืม..นมรสมะนาวแช่แข็งน่ะ..แทคชอบกินนี่..ไปด้วยกันเถอะ..คุณอยากกินอะไรเย็นๆ" นิชคุณพยายามชักชวนเจ้าแมว ในขณะที่มือขาวม้วนผมเจ้าแมวเล่นไม่วางมือ
" ไปเร็ว..ลุกเลย!!" นิชคุณสั่งเจ้าแมว
" แทคอยากนอนตักคุณมากกว่า" เจ้าแมวยังคงดื้อด้าน หลับตาพริ้บไม่สนใจคำชวนคนผิวขาว
"ดื้อนะ..เดี๋ยวเถอะ!!..นี่แหน่ะ!!!!" คนผิวขาวจั๊กจี้เอวและจั๊กแร้ของเจ้าแมวทันที
"อ๋า~...หยุดน้า!!!...คุณ!!!...ลุกแล้ว..หยุดดดด" เจ้าแมวตัวใหญ่ตัวกระตุกลุกขึ้นมานั่ง ดิ้นไปดิ้นมาแทบจะไหลตกจากโซฟา
"555..ไปเร็ว" คนผิวขาวส่งมือให้เจ้าแมวยักษ์จับ
" คุณ!!.." แทคยอนไม่กล้าก้าวขาออกนอกประตูบ้าน นิชคุณพาแทคมานอนบ้านเค้า ตอนมาก็มายากมาก ตอนจะพาออกก็ดูเหมือนจะยากพอๆกัน
" ไม่ต้องกลัวหรอกน่าแทค..มาเร็ว" นิชคุณก้าวออกนอกประตูมาก่อน เค้าส่งมือให้คนผิวเข้มที่ยืนหลบหลังประตูบานใหญ่
" ...." แทคยอนสะบัดหน้าไปมา เค้ายืนกางเล็บเกาะประตูแน่น
" งั้นคุณไปคนเดียวก็ได้..ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป!!" นิชคุณแกล้งเมินหน้าหนีพูดใส่แทคยอน
"คุณ!!.. อย่าทิ้งแทคนะ.." เจ้าแมวยักษ์โวยวายกระโดดดึ้งๆ แต่ก็ไม่ยอมขยับไปไหน
"มาเร็ว!!..คุณไปแล้วนะ" นิชคุณแกล้งทำเป็นเดินออกมาโดยทิ้งแทคยอนไว้ตรงนั้น
"คุณ!!...คุณ!!..แทคกลัว!!..อย่าทิ้งแทคนะ" แทคยอนกระโดดโหยงมาจับมือคนผิวขาวแน่น
" กลัวอะไรล่ะ..เห็นไหมไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย" คนผิวขาวหันหน้ามาประจันหน้ากับเจ้าแมวยักษ์ขนพอง เค้าลูบหัวเจ้าแมวเบาๆ
" ป่ะ...ขึ้นรถกัน" คนผิวขาวดันตัวเจ้าแมวที่ขาตายหยุดนิ่งอยู่กับที่ไม่ค่อยจะยอมขยับไปไหน
" ..คุณจะหลอกพาแทคไปโรงบาลใช่ไหม.." แทคยอนเอ่ยขึ้น คนตัวหนายันขากับขอบประตูรถ มือหนาเกาะหลังคารถด้านนอกแน่น เค้าดื้อดิ้นขืนตัวไม่ยอมให้นิชคุณพาเข้ารถง่ายๆ
" เปล่านี่..ไปกินติมกัน" นิชคุณเลิกคิ้วมองแทคยอนอย่างฉงน
" แทคไม่สบายเหรอ.." นิชคุณถามกลับ
"วันนี้หมอนัดนี่..แทคไม่ไปได้ไหม..แทคอาย..แทคไม่อยากไปจริงๆนะ" คนตัวใหญ่เบ้หน้า ออเซาะน้ำตาคลอเบ้า
" นัดอะไร??..ไปโรงบาลมีอะไรให้อาย" นิชคุณเอียงคอครุ่นคิด
"ทุกวันที่14 พี่ชานบอกว่า..แทคต้องตรวจสุขภาพ..แทคไม่อยากแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น"คนผิวเข้มยกมือขึ้นกอดตัวเอง
" แก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นเหรอ!!"คนผิวขาวกัดริมฝีปากตัวเอง
' ห้าม!! ห้ามเด็ดขาด ไม่ให้ใครดูทั้งนั้นโว้ย' นิชคุณเอ็ดตะโรในใจ
" ไม่ได้ไปโรงบาล วันนี้ไปกินติมกัน..เร็ว!!คุณหิวแล้วไม่งั้นทิ้งไว้บ้านเนี่ยแหละ" คนผิวขาวตาขวางด้วยความหงุดหงิด
'คุณชานไม่เห็นเคยบอกเรื่องนี้เลย คุณไม่ยอมหรอกนะ บ้าเปล่าวะ นี่มันไม่ตลกเลยนะ ' นิชคุณคิดอย่างหนัก
".....คุณไม่ได้หลอกแทคอยู่ใช่ไหม" เจ้าแมวยักษ์กล้าๆกลัวๆ แต่ก็ยอมก้าวขาขึ้นรถแต่โดยดี
คนผิวขาวขับรถเข้ามาถึงร้านไอศครีมข้างบริษัท ร้านนี้เป็นฐานลับ ฤดูร้อนของทุกปี นิชคุณ แทคยอน โจควอน คิมจุนซู จะมาหลบร้อนฆ่าเวลาเล่นกัน ร้านไอศครีมขนาดกลาง ภายในร้านบรรยากาศดี และเย็นสบาย ตั้งแต่แทคยอนหายตัวไป นิชคุณไม่เคยเข้ามาเหยียบร้านไอศครีมอีกเลย แต่ความจริงแล้วมันอาจจะตั้งแต่ที่ตัวเค้าเองเริ่มคบหากับซูจี แทคยอนก็เบี้ยวนัดคนผิวขาวตลอด จนทำให้นิชคุณไม่อยากจะเข้าร้านนี้ไปด้วย ในขณะที่พี่ๆในบริษัทก็ไม่มีใครกล้าชวนนิชคุณ
" ลงจากรถเร็ว!!" นิชคุณทั้งลากทั้งดึงแขนเจ้าแมวยักษ์ เจ้าแมวจิกเบาะรถแน่น
"ไม่เอา!!... แทคไม่ไป..." แทคยอนงอแงสะบัดมือไม้เสียงดัง
" ไม่ลงใช่ไหม!!... งั้นคุณไปคนเดียวก็ได้..ไม่ซื้อมาให้ด้วย" นิชคุณปล่อยมือแทคยอนลงอย่างแรง
"คุณ!!..คุณแทคกลัว" คนตัวใหญ่หันรีหันขวางเมื่อคนผิวขาวหันหลังและทิ้งเค้าไว้ที่รถ
" คุณ!!..ไม่เอา.อย่าทิ้งแทคนะ" คนผิวเข้มกระโดดตามมาเกาะแขนคนตัวขาวไว้อีกครั้ง
" ถ้าไม่อยากโดนทิ้ง..ก็อย่าดื้อสิ" นิชคุณยกนิ้วขึ้นดีดหน้าผากเจ้าแมวเบาๆ
" เราจะไปไหนกัน..ที่นี่ที่ไหน" แทคยอนจับแขนคนผิวขาวแน่น
" ทางไปบริษัทไง...ไม่คุ้นบ้างเหรอ" คนผิวขาวจับมือเจ้าแมวไว้เช่นกัน
" บริษัท?" แทคยอนทวนคำพูด
" ที่ทำงานของเรา2คนไง..กินไอติมเสร็จแล้วคุณจะพาไปบริษัท..มีคนคิดถึงแทคเยอะเลย" นิชคุณฉีกยิ้มยิ้มหวาน พลางดึงตัวแทคยอนให้ขยับมาใกล้เค้ามากขึ้น
เมื่อมาถึงร้านไอศครีมร้านเดิม คนผิวขาวก็พาแทคยอนเข้าไปนั่งที่โต๊ะไม้โต๊ะเดิม เจ้าของร้านเดินเข้ามาทักทั้งนิชคุณและแทคยอน เธอดีใจที่เห็นชาย2คนที่เธอเคยสนิทด้วยกลับมาร้านของเธออีกครั้ง
“หายไปนานเลยนะคะ..พี่คิดถึงเธอ2คนจะแย่อยู่แล้ว” เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงอายุรุ่นราวคร่าวเดียวกับนิชคุรและแทคยอนกล่าวคำทักทายด้วยรอยยิ้มแสนหวาน
“.....” เจ้าแมวยักษ์สะดุ้งเฮือกเมื่อมีผู้หญิงเข้ามายืนใกล้ๆ เค้าไม่ได้ตอบอะไรมีเพียงสีหน้าหวาดหวั่นแสดงคำตอบเด่นชัด
“เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ..หน้าซีดเชียว” หญิงสาวถามไถ่เมื่อมองสภาพของแทคยอนดูไม่สู้ดีมากนัก
“ไม่มีอะไรหรอกครับ..แทคเค้าไม่ค่อยสบายน่ะครับพี่...เอ่อ..ผมขอไอติมสตอเบอรี่ซันเดย์กับเลม่อนอย่างละที่นะครับ” นิชคุณรีบตัดบทสนทนา
“เอ่อจ้า..” เจ้าของร้านยกยิ้มแห้งๆ เธองงกับแทคยอนที่ทำหน้าเหมือนเห็นผีเมื่อจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอ
บริกรหนุ่มยกถ้วยไอติมมาเสริฟตรงหน้าแทคยอนก่อนจะเดินหายไป
" ไม่กินเหรอ" คนผิวขาวสั่งไอติมรสเลม่อนของโปรดให้แทคยอน
" สีน่ารักจัง..กินได้เหรอ" แทคยอนมองไอติมสีเขียวในถ้วย ดวงตากลมโตวาววับเป็นประกายราวกับเค้าไม่เคยเห็นเจ้าลูกบอลสีเขียวเนื้อเนียนในแก้วใสๆ ด้านบนลูกบอลสีเขียวราดทอปปิ้งเกล็ดชอกโกแลตปะปลาย
" กินได้สิ..คุณคิดว่ามันน่าจะอร่อยนะ" นิชคุณพูดพลางมองถ้วยไอติม
" คุณไม่เคยกินแล้วรู้ได้ไงว่าน่าจะอร่อย" แทคยอนสงสัย เค้าเอียงคอมองคนผิวขาว
" เพราะแทคชอบไง..แทคจำไม่ได้เลยเหรอ..ลองตักชิมดูก่อนก็ได้..ถ้าไม่ชอบค่อยเปลี่ยน" นิชคุณแนะนำด้วยความคิดเศร้าๆ
" อืม.." คนผิวเข้ม ค่อยๆบรรจงกดปลายช้อนตักเนื้อไตติมขึ้นมาขนาดพอดีคำ เพราะพี่หมีสอนว่าห้ามกินมูมมามต้องรักษามารยาทนอกบ้าน ช้อนสีเงินถูกเสริฟ์มาตรงหน้าคนผิวขาว
" กินสิ" แทคยอนตักไอติมส่งให้ถึงปากคนผิวขาว
"หืม..ไม่เอาอ่ะ..แทคกินสิ.." นิชคุณตกใจที่อยู่ๆ แทคก็ป้อนไอติมเค้าซะงั้น เค้ารีบปฎิเสธด้วยความขวยเขิน
" คุนไม่ชอบเหรอ" แทคยอนมองหน้าตาแป๊ว แต่ยังคงถือช้อนไอติมไว้ที่เดิม
" เปล่า!!...แทคกินก่อนเลย" นิชคุณรู้สึกเขิน ใบหน้าเค้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
" ทำไม..ไม่ชอบเหรอ..งั้นไม่เป็นไร" แทคยอนลดช้อนลง เค้าย่นคิ้วจนติดกัน ด้วยสีหน้าเศร้าลงถนัดตา
" แทค!!..ป้อนคุณหน่อยสิ..ตะกี้มันไม่มีท็อปปิ้งอ่ะ..คุณขอแบบมีท็อปปิ้งด้วยนะ" นิชคุณรีบรั้งมือแทคยอนทันที
" ไม่เอาล่ะ..แทครู้ว่าคุณลำบากใจ" แทคยอนเมินหน้าหนี
"นะ!!.. แทคป้อนคุณอีกทีนะ" นิชคุณอ้อนวอนแทคยอน หน้าสวยๆของเค้าบิดเบี้ยวด้วยความรู้สึกผิด
" ไอติมสตอเบอรี่ได้แล้วค่ะ" บริกรสาวนำถ้วยไอติมมาเสริฟ์ให้นิชคุณ เธอมองชาย2คนไม่วางตา
'หล่อมาก น่ารักมากด้วย เสียดายเป็นเกย์ อิจฉาจริงๆ มีง้อมีงอนกันด้วย ว่าแต่นี่เจ้านายนังทิฟไม่ใช่เหรอ เสียดาย!! เสียดายมาก!! แกพลาดแล้วทิฟ ฉันบอกแล้วให้จับไว้ หล่อ รวย น่ารัก แล้วอีกคนนี่ใครเนี่ย หน้าคุ้นๆ หล่อแบบนี้ฉันลืมได้ไงเนี่ย'
" มีอะไรรึเปล่าครับ?" นิชคุณถามเมื่อสังเกตุเห็นท่าทางผิดปกติของบริกรสาว
" อ๊ะ!! เปล่าค่ะ ทานไอติมให้อร่อยนะคะ" บริกรสาวรีบปลีกตัวออกมาด้วยความตกใจ
" คุณอยากกินไอติมเลม่อนบ้าง.." นิชคุณพยายามง้อเจ้าแมวที่หันหน้าหนีไม่ยอมสบตาเค้า
"อยากกินก็กินสิ" แทคยอนวางช้อนลงในถ้วยไอติม นิ้วมือเรียวยาวสีเข้มพลั่กถ้วยไอติมตรงหน้าส่งให้คนผิวขาว
" แทค...โกรธคุณหรอ..อย่าทำแบบนี้สิ.คุณเสียใจนะ" นิชคุณทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่เจ้าแมวยักษ์
" อึก..อึก.." คนผิวเข้มยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากดวงตาเรียวยาวของตัวเอง เจ้าแมวน้อยพยายามเก็บกั้นความรู้สึกเจ็บปวดที่สั่นคลอนหัวใจเค้าไว้ ความรู้สึกบางอย่างล้นทะลักออกมาแบบที่ตัวแทคยอนเองก็ไม่เข้าใจ
"แทค!!" คนผิวขาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เค้าลุกเปลี่ยนที่นั่งจากฝั่งตรงข้าม มานั่งข้างเจ้าแมวยักษ์โดยพลัน
" คุณขอโทษ..อย่าร้องไห้นะ..โอ๋.. คนเก่งไม่ร้องไห้นะ" นิชคุณดึงคนร่างหนาเข้ามากอดต่อหน้าสายตาประชาชีรอบด้าน
" แทคร้องไห้ทำไมครับ..ไม่ร้องนะ..เดี๋ยวคุณป้อนไอติมสตอเบอรี่ให้นะ..อร่อยมากเลย" นิชคุณยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น
" ไม่เอา..ไม่กินแล้ว..แทคอยากเจอชาน..อึก~" แทคยอนสะอื้นเสียงเบา
' พี่หมีบอกว่าเป็นผู้ชายร้องไห้ไม่ได้ ถ้าจะร้องก็ต้องเก็บมันไว้อย่าให้ใครเห็น แทคพยายามแล้ว แต่เเทคกลั้นน้ำตาไม่ได้ แทคจะไม่ร้องไห้เสียงดัง แทคอยากเจอพี่ชาน'
" แทคอยากเจอชาน..ชานไปไหน..ชานทิ้งแทคแล้วใช่ไหม..แทคไม่ดื้อแต่ชานก็ไม่มาหาแทคเลย" เจ้าแมวยักษ์พูดทั้งน้ำตา
นิชคุณกอดคนร่างหนาไว้ เค้ากดคอเจ้าแมวให้ซบบนไหล่เค้า เค้ารู้สึกเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ ถ้าความทรงจำของแทคไม่กลับมา เเทคอาจจะไม่ได้เจอชานชองไปตลอดชีวิต แทคต้องหัวใจสลายเข้าสักวันแน่ๆ
" เดี๋ยวพี่ชานก็มา..แทคไม่ดื้อ..เดี๋ยวพี่ชานทำงานเสร็จพี่ชานก็กลับมาหานะ" คนผิวขาวพยายามปลอบใจเจ้าแมวในอ้อมอก
' พวกเราจะต้องหลอกแทคกันไปอีกนานแค่ไหน ต้องใช้เวลาอีกเท่าไหร่ แทคถึงจะกลับมาเหมือนเดิม ' นิชคุณหลับตาลง เค้าเองก็เจ็บปวดไม่แพ้คนร่างหนาที่เค้ารักและอยากปกป้อง
นิชคุณลูบหลังลูบหัวจนคนผิวเข้มสงบลง แทคยอนดูเศร้าลง สงบนิ่งมากขึ้น ดวงตากลมใสเศร้าหมอง และเหม่อลอย
" ไปกินเค้กด้วยกันไหม.." นิชคุณพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ
"......." คนผิวเข้มยังคงนิ่งเชย ไม่พูดไม่จา เค้าเหม่อมองออกไปนอกกระจกใสข้างตัวอย่างเศร้าสร้อย
" แทค..คุณถามว่าไปกินเค้กกันไหม" นิชคุณถาม พลางใช้มือขาวๆจับมือคนผิวเข้มเบาๆ
2-3 วันที่ผ่านมาแทคยอนอาการดีขึ้น เค้าไม่มีอาการตื่นตกใจเหมือนครั้งแรก เค้าดูปกติเหมือนคนทั่วไปเพียงแต่ความทรงจำของเค้ามันย้อนกลับไปช่วงวัยเด็กเท่านั้น
" หืม!!" คนผิวเข้มสะดุ้งเฮือกเหมือนหลุดจากภวังค์
" แทคไม่ชอบกินเค้ก..คุณก็รู้นี่ แทคกินเค้กแค่ในวันเกิดคุณกับพวกพี่ควอนเท่านั้นแหละ" คนผิวเข้มทำหน้าเบ้ แลบลิ้นแหวะชวนสยอง
" นายนี่นะ..ทำพวกฉันรู้สึกผิดได้ทุกที" นิชคุณโพลงคำพูดออกไปแบบลืมตัว
"..!!..." นิชคุณทำตาโต
ตึก ตัก ตึก ตัก~ เสียงหัวใจของนิชคุณเต้นดังและแรง เมื่อตะกี้แทคพูดบทสนทนาเก่าๆขึ้นมา
" แทคจำได้แล้วเหรอ..แทค!!" นิชคุณรวบร่างเจ้าแมวเข้ามากอดอย่างตื้นตันใจ
' เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆแทคจำได้ นิชคุณรู้สึกสับสนไปหมด แต่ตอนนี้เค้าดีใจ ดีใจมาก '
" จำอะไรได้..??..พี่หมีบอกว่าไม่ให้กอดกันในที่สาธารณะ!!" แทคยอนผลักอกคนผิวขาวออก เค้าย่นคิ้วมองคนผิวขาวอย่างไม่ชอบใจ
" แทคไม่ชอบกินเค้ก..แทคกินเค้กเฉพาะในวันเกิดคุณ.." นิชคุณทวนคำพูดของแทคยอนอีกครั้ง
" แทค...?? " แทคยอนมองหน้านิชคุณแบบไม่เข้าใจมากขึ้น เค้าเอียงคอไปมา ทำท่าเหมือนไม่เข้าใจคำพูดคนผิวขาว
" แทค..จำไม่ได้เหรอ..ตะกี้แทคเพิ่งพูดออกมาเองนะ" นิชคุณย่นคิ้ว เค้ารับรู้ได้ว่าแทคยอนจำไม่ได้จริงๆ
" แทคพูดอะไรด้วยเหรอ.." แทคยอนถามกลับ แต่เค้าไม่ค่อยสนใจคำพูดนิชคุณเท่าไหร่ คนผิวเข้มดึงถ้วยไอติมสตอเบอรี่ที่เริ่มละลายแล้วมากิน
" คุณไม่กิน..แทคกินแล้วนะ..แทคหิว" แทคยอนยกถ้วยไอติมขึ้นจรดปาก เค้าดื่มไอติมที่ละลายเป็นน้ำเข้าปากทีเดียวหมดแก้ว
" ......" นิชคุณมองแทคยอนแววตาละห้อยลง เค้ารู้สึกสับสนกับคนตรงหน้าเหลือเกิน นี่อาจเป็นหนึ่งในอาการของคนความจำสับสนก็ได้ เค้าอยากจะร้องไห้ออกมาเสียจริง
" ป่ะ..กลับกันเถอะ" คนผิวขาวรู้สึกสับสนวุ่นวายใจ นิชคุณชวนแทคยอนกลับบ้าน เค้าเริ่มไม่อยากเจอหน้าใครแล้ว ความเศร้าหมองกำลังกัดกินหัวใจนิชคุณอีกครั้ง
คนผิวขาวลุกขึ้น เค้าส่งมือของตนให้คนผิวเข้มจับ นิชคุณลุกไปจ่ายเงิน เจ้าแมวยักษ์ เดินตามหลังต่อยๆจนกระทั่งออกจากร้าน แทคยอนแหงนหน้ามองไปที่ถนนฝั่งตรงข้าม เค้าเห็นป้ายบิลบอร์ดแผ่นยักษ์ ร้านอาหารปิ้งย่างคุ้นตา คนผิวเข้มหยุดยืนดู
" เป็นอะไรแทค..ไปกันเถอะ" คนผิวขาวหันกลับมาถามคนตัวใหญ่ที่อยู่ๆก็หยุดเดิน
" คุณไม่ต้องไปกินเหรอ" นิ้วมือสีเข้มชี้ไปยังตัวตึกฝั่งตรงข้าม จุดนั้นมันคือร้านอาหารที่นิชคุณชอบไปกิน
"กินอะไร??" คนผิวขาวหันมองตามนิ้วมือแทคยอน เค้าไม่เข้าใจว่าแทคพูดถึงอะไร ไปกินอะไรในร้านฟิตเนส
" คุณชอบกินไม่ใช่เหรอ..วันนี้ไม่ไปกินเหรอ" คนผิวเข้มถามซ้ำ
" กิน?...แทคหิวเหรอ..เดี๋ยวคุณพาไปกินหมูสามชั้นดีกว่า..มีร้านอร่อยอยู่เปิดใหม่ด้วยนะ" นิชคุณนึกขึ้นได้ ถ้าจะกินข้าวก็ต้องหมูสามชั้นย่างนี่แหละ นิชคุณจับมือแทคยอน แต่แทคยอนไม่ขยับไปไหน
" เป็นอะไรแทค..แทคไม่ชอบกินสามชั้นเหรอ...หรือจะกินโซะบะดำแทน" นิชคุณยิ้มชวนแทคยอน
" คุณไม่ไปกินร้านนี้หรอ..คุณชอบหมูสามชั้นร้านนี้ที่สุดนี่..นอกใจเจ้าของร้านแล้วเหรอ" แทคยอนถามด้วยสีหน้าเศร้าๆสลดลง
"..." นิชคุณนิ่งอึ้ง!! เค้าพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนกลืนน้ำลายเฮือก
ตึกนี้เคยเป็นตึกที่ขายอาหารปิ้งย่าง เจ้าของร้านเป็นพ่อของซูจี ร้านนี้คือร้านที่นิชคุณได้พบซูจีครั้งแรก แทคยอนเป็นคนแนะนำร้านหมูสามชั้นย่างรสเลิศให้นิชคุณ ที่สำคัญพวกเค้าได้ส่วนลดเพราะแทคยอนเป็นเพื่อนสมัยเด็กของซูจี แทคยอนสนิทกับครอบครัวซูจีมาก นิชคุณจำไม่ได้ว่าแม่ของจีเป็นญาติฝ่ายไหนสักฝ่ายของครอบครัวแทคยอน ร้านนี้ปิดตัวลงทันทีที่ซูจีและแทคยอนไปบอสตัน ครอบครัวซูจีพวกเค้าย้ายไปบอสตันกันหมด
" แทค.." นิชคุณสงบนิ่งอยู่ชั่วครู่ เค้ากระชับมือเจ้าแมวยักษ์แน่นขึ้นคนผิวขาวค่อยๆเดินเข้ามาตรงหน้าแทคยอนช้าๆ 2 มือขาวคว้ามือของคนตรงหน้ามาจับไว้
" คุณกับจีเราเลิกกันแล้ว..ตอนนี้จีแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว..และตอนนี้ คุณกับแทคเป็นแฟนกัน..แทคลืมเรื่องนี้ไปแล้วเหรอ" นิชคุณรู้สึกเจ็บแปล๊บ
" ชาน..แทคอยากกลับบ้าน..แทคไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว..แทคกลับบ้านได้ไหม" คนตัวโตยกมือขึ้นปิดหน้าและเริ่มพร่ำพูดออกมาเสียงเบา แทคยอนก้มหน้างุด
" แทคเป็นอะไรน่ะ..ตั้งสติหน่อย.." นิชคุณยกมือขึ้นจับใบหน้าของแทคยอนไว้
" ปวดหัว..ชานแทคปวดหัว" เจ้าแมวยกมือขึ้นบีบขมับตัวเอง แทคยอนกัดฟันกราม และหลับตาแน่น ใบหน้าของเค้ามีแต่รอยยับย่น
" แทค!!.. ใจเย็นๆ" นิชคุณพยายามปลอบใจแทคยอน มือขาวรีบล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองเพื่อหายาระงับประสาทให้แทคยอนทันที เค้าเตรียมยาออกมาจากบ้านเพื่อกันเหตุฉุกเฉิน
" แทค..อย่าคิดถึงมัน..เรื่องมันผ่านไปแล้ว..ปล่อยมันไปซะแทค" นิชคุณกระวนกระวายใจ เหงื่อตก เค้าไม่น่าพาแทคออกมาข้างนอกคนเดียวเลย
" แทคเจ็บชาน..คุณจะแต่งงานแล้ว..แทคเจ็บ..แทคกลับบ้านได้ไหม..อึก..อึก..แทคไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว" น้ำตาใสๆค่อยๆเปื้อนลงมาตามใบหน้าแทคยอน
" แทค.. ใจเย็นๆนะ..แทคจำได้ไหม..คุณยกเลิกงานแต่งกับจีแล้ว..คุณกับจีเลิกกันแล้ว..แทคจำได้ไหม" นิชคุณต้องไหลไปตามน้ำ เค้าไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ คนตัวขาวกำยาในมือแน่นเค้าไม่รู้ว่าเค้าจะให้ยาแทคยอนตอนไหนในขณะที่คนตัวโตยังคงไม่มีสติ
" ทำไมเลิกกัน..เพราะแทคเหรอ..เพราะแทคใช่ไหม" ดวงตาเรียวยาวที่เปื้อนน้ำตาของเจ้าแมวจับจ้องดวงตากลมโตของนิชคุณ
" ไม่ใช่เพราะแทคหรอก...จีแค่เจอคนที่ดีกว่าคุณเท่านั้น" นิชคุณกระชับมือของแทคยอนแน่นขึ้น และดึงคนร่างใหญ่เข้ามากอด
" คุณโกรธแทคใช่ไหม..คุณถึงเลิกเป็นเพื่อนแทค..เพราะแทคห้ามคุณไว้..ถ้าไม่มีแทค..ถ้าแทคไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของคุณ.." แทคยอนค่อยๆพรำพรูคำพูดออกมาไม่หยุด ความทรงจำของคนผิวเข้มกำลังสับสน
"ไม่ใช่เพราะแทคหรอก..อย่าโทษตัวเองเลยนะ..แทคไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” นิชคุณวอนขอร้องให้แทคหยุดพูดเรื่องนี้ เค้าเจ็บเมื่อรู้ว่าแทคกำลังเจ็บปวดกับเรื่องเมื่อ4 ปีก่อน
" เป็นเพราะแทค!!..อึก..อึก..มันจบลงแล้ว..คุณเกลียดแทคแล้วชาน..แทคทำมันพังหมดเลย" คนผิวเข้มร้องไห้ออกมาเสียงดัง
" แทคไม่มีอะไรพังหรอก..เห็นไหมตอนนี้คุณยืนอยู่หน้าแทคนะ..เรากลับมาอยู่ด้วยกันเห็นไหม" นิชคุณ ถอยหลังออกมา เค้าจับใบหน้าของแทคยอนให้มองมาที่เค้า
" ....." แทคยอนหลับตาแน่น เค้าไม่ยอมลืมตา
" แทคลืมตาขึ้นมา..คุณอยู่ตรงหน้าแทคนะ..มีสติหน่อย..กลับมาที่โลกความจริงซะแทค" คนผิวขาวตบหน้าแทคยอนเบาๆเพื่อเรียกสติ คนผิวเข้มลืมตาขึ้นช้าๆ
" คุณ..แทคหิว" แทคยอนมองหน้านิชคุณ เค้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อ่อ..อืม” คนผิวขาวตะลึงงันที่อยู่ๆแทคยอนก็สลับเปลี่ยนโหมด
“ไปกินราเมงกันแทนดีกว่าเนอะ” นิชคุณคว้าข้อมือมาจับไว้ เค้ารีบพาแทคยอนออกมาให้ห่างจากร้านไอศครีม
ด้านหลังของชายหนุ่มทั้งสอง มีสายตาของใครบางคนมองอยู่ด้วยความเจ็บแค้นใจ
“พวกแกกลับมาคืนดีกันอีกแล้ว แกนะแก..แกอย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้เรื่องนี้นะ..ถ้าฉันไม่ได้...ก็จะไม่มีใครได้แกไปเหมือนกัน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น