นิชคุณพาทิฟฟานี่เลขาคนสวยมานั่งกินข้าวในห้องทำงานด้วย ชายหนุ่มหญิงสาวหัวเราะกันกิ๊กกั้กไม่แคร์สายตาจุนซูและโจควอน โจควอนรู้สึกไม่ชอบใจที่บอสของเค้าทำตัวเป็นเด็กล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น และคนๆนั้นก็เป็นเพื่อนสนิทของตัวเองด้วย
" คอยดูเถอะเเล้วนายจะเสียใจไอ้ลูกหมา" พี่แพนด้าเหลือบตามองเจ้านายตัวเองอย่างเหนื่อยใจ
" ควอนบอกแล้ว..มีคนรักเป็นหมอนี่กลุ้มใจตายชัก" โจควอนถลึงตามองเจ้านายก่อนหันกลับมาคุยกับพี่แพนด้า
แทคยอนและชานชองนั่งคุยงานกันโดยไม่สนใจทิฟฟานี่และนิชคุณ แทคยอนยังคงปกติมาก เค้าคุยเล่นสนุกสนานกับพี่แพนด้า โจควอน อูยอง และชานชอง จนกลายเป็นการทำให้นิชคุณโกรธเคืองแทน
' นายนอนกับฉัน นายจำได้รึเปล่าแทค หรือทั้งหมดนายคิดว่าเป็นพี่นาย' นิชคุณทำตาเขียวเมื่อมองมาทางแทคยอน
แทคยอนได้ยินเสียงเลขาคนสวยของนิชคุณหัวเราะ เค้าเริ่มรู้สึกปวดหัว สายตาแทคยอนมองตรงไปที่เจ้าของเสียง เค้าย่นคิ้วและหลับตาปี๊
' ปวดหัวอีกแล้ว ช่วงนี้ปวดหัวบ่อยจัง '
" เป็นอะไรแทค.." ชานชองถามน้องชายเบาๆ เค้าสังเกตุเห็นแทคยอนย่นคิ้วหลับตาบ่อยๆในช่วงอาทิตย์หลังๆ
อุบ!!
แทคยอนยกมือขึ้นปิดปาก เค้าเอี่ยวตัวหลบจากสายตาเพื่อนๆ และหัน มาเจอชานชองที่เพิ่งออกปากถามอาการผิดปกติของเค้า แทคยอนรีบกลืนน้ำลายลงคอ และหายใจเข้าออกเบาๆ
" เป็นอะไรแทค!!" ชานชองยกมือขึ้นอังหน้าผากแทคเบาๆ เพื่อเช็คอุณหภูมิ ผิวของน้องชายตัวโตเย็นเฉียบ และมีเหงื่อผุดขึ้นมา ชานชองใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้แทคยอนทั้งใบหน้าและหลังคออย่างเบามือ
" แทคปวดหัว..จะ..อุบ!! " แทคยอนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอีกครั้ง เค้ารีบกลืนน้ำลายลงคอ และถอนหายใจเข้าออกช้าๆ เบาๆเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้
" ไปห้องน้ำด้วยกันเลยแทค" ชานชองออกคำสั่ง เค้าลุกขึ้นยืน และจับมือแทคยอน ก่อนจะออกแรงลากน้องชายออกจากห้องทำงาน
คนผิวขาวรอบมองด้วยความไม่พอใจ ตั้งแต่ชานชองเช็ดเหงื่อที่หน้าให้แทคยอน จนถึงลากกันออกไป เค้าไม่รู้ว่าทำไมตัวเค้าต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแบบนี้
' หมอนี่มันก็แค่หมาตัวเมีย จะสนใจไปทำไม คุณชานนี่ดีจังนะ แทคเที่ยวได้ไปนอนกับคนนู้นคนนี้ก็ยังไม่ว่าอะไร'
" แทคจะทนไว้ทำไม.." ชานชองถามน้องชายขณะลูบหลังให้
" อ๊อก..อ้วก..แค่ก " แทคยอนก้มหลัง มือ2 ข้างยันชักโครกไว้ เค้าก้มหน้าอ้วกอย่างต่อเนื่องลงชักโครก
" ยังปวดหัวอยู่ไหม.." ชานชองถามด้วยความเป็นห่วง เค้าลูบหลังให้น้องชายอีกหลายครั้ง
" อืม..ปวด..เห็นภาพใครไม่รู้..โอ๊ย!! " แทคยอนใช้มือข้างนึงจับที่ขมับ นิ้วมือสอดเข้าใต้กลุ่มผมสีเข้มแล้วออกแรงขยุ้มอย่างแรง แทคยอนหลับตาลงและพยายามลบภาพในหัวให้เป็นสีดำ
" เห็นใคร!!" ชานชองหน้าเสีย ความกังวลของเค้าเพิ่มขึ้นมาเป็น2 เท่า
" ผู้หญิงผมยาว" แทคยอนบ่นงึมงำๆเสียงเบา
" อุบ!! ... อ๊วก..อ้วกแค่ก ..ห่า ฮา " แทคยอนทิ้งตัวคุกเข่ากับพื้นแบบที่ชานชองยังตกใจ เค้าไม่เคยเห็นแทคยอนในสภาพนี้มานานแล้ว นานมาก นานจนจำไม่ได้
" ไหวไหมแทค..ไปโรงบาลดีกว่าไหม" น้ำเสียงชานชองแสดงความเคร่งเครียด
" อ๊าๆๆ" แทคยอนครางเสียงโหย เค้าเอาหัวกระแทกชักโครก2-3 ที
" แทค!!..หยุด..หยุด" ชานชองร้องเสียงดัง เค้ารีบเอามือเข้าล็อกคอและหัวแทคยอนทันที
" อ๋าาาา " แทคยอนครางเสียงดังด้วยความปวดร้าว ราวกับศรีษะเค้าจะระเบิดออกมา
นิชคุณยืนฟังอยู่หน้าห้องน้ำ เค้าตาม2 คนนี้ออกมาได้แปปเดียว เพราะรู้สึกว่า2 คนนี้หายกันไปนานมากจนผิดวิสัย เมื่อมาถึงมันก็ทำให้เค้ารู้ว่า
' อย่างที่คิดจริงๆนะแทคนายเนี่ย..ตอนอยู่กับฉันแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา เมื่อคืนยังไม่สมใจนายอีกงั้นเหรอ วันนี้ถึงต้องมาจัดกันที่ทำงานอีก เลวจริงๆ'
แคร่ก แก๊รง ~ เสียงกลอนประตูดังขึ้น นิชคุณรีบหลบเข้าห้องน้ำห้องข้างๆด้วยความตกใจ เค้ากลัวว่าจะถูกจับได้ นิชคุณแอบแง้มประตูมอง
ชานชองอุ้มน้องชายออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าคนผิวเข้มซุกอยู่ที่อกของพี่ชายนิ่งไม่ไหวติง
' สุขสมจนถึงขั้นยืนไม่ไหวเลยสินะ'
แทคยอนสลบลงกับพื้นห้องน้ำต่อหน้าชานชอง พี่หมียักษ์ผงะถึงกับทำเสียงหาย เค้ารีบอุ้มน้องชายขึ้น ชานชองกระชับตัวน้องชายให้อยู่ท่าถนัดและคล่องตัวมากขึ้น เค้าใช้เท้ายันประตู และแทรกตัวออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เค้าอุ้มน้องชายผ่านผู้คนที่หันมองเป็นตาเดียว ถึงแทคตัวใหญ่ และหนักมาก แต่ชานชองก็ไม่สนใจ ตอนนี้ชีวิตน้องชายเค้าสำคัญที่สุด
" 2 คนนั้นล่ะ " นิชคุณเดินกลับมาที่ห้องทำงาน โดยที่ยังรู้สึกแปลกใจว่า2 คนนั้นไม่ได้กลับมา ' ไปต่อกันสินะ'
โจควอน อูยอง ส่ายหน้าตามๆกัน
ชานชองโบกรถพาแทคยอนไปโรงบาล คุณหมอให้น้ำเกลือและยาแก้คลื่นใส้ ยาแก้ปวด และเช็คร่างกายทั้งหมด ชานชองค่อนข้างเป็นกังวลมากเค้าเดินไปเดินมาจนนางพยาบาลมึนหัว
" ใจเย็นๆนะคะคุณ..คนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมากนะคะ " นางพยาบาลพยาบาลปลอบใจ
" ครับ" ชานชองตอบทันควัน แต่ชานชองก็ไม่สามารถหยุดการก้าวเท้าของตัวเองได้
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องพักผู้ป่วยดังขึ้น จุนโฮโผล่เข้ามาแบบไม่คาดฝัน ความจริงแล้วจุนโฮเห็นชานชองวิ่งผ่านเค้าไปยังแผนกฉุกเฉิน แวบแรกจุนโฮก็อยากจะรีบมาดูเลย แต่เค้าติดต้องตรวจผู้ป่วยคนอื่นอยู่ทำให้ไม่สะดวกจะมาดู พอว่างปุ๊บ ก็รีบไปถามที่เคาร์เตอร์พยาบาล ถึงรู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นคุณแทคยอน
" คุณชานเกิดอะไรขึ้นครับ" จุนโฮเดินเข้ามาดู พร้อมถามชานชองทันที ชานชองตอบแค่ว่าแทคยอนสลบ จุนโฮจึงขออนุญาตชานชองเพื่อขอดูแฟ้มประวัติของแทคยอน
" ถ้าคุณไม่สะดวกใจ..ผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้นะครับ" จุนโฮพูดขึ้น ในใจก็คิดว่านี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยทำไมคุณชานถึงดูงุ่นง่านขนาดนี้
" ผมสะดวก..เพียงแต่อยากให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากทุกคน" ชานชองยืนเอามือลูบหน้าด้วยความเครียด เค้าได้เล่าอาการให้หมอเจ้าของไข้ไปหมดแล้วดังนั้น ประวัติสำคัญหลายอย่างจึงอยู่ในแฟ้ม
" ครับ..ผมจะไม่บอกใคร " จุนโฮยิ้มละไมให้คนตัวใหญ่ ก่อนจะเดินมาขอแฟ้มจากนางพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเตียง
จุนโฮค่อนข้างงงเมื่อเห็นศัพท์คำว่าptsd เค้าไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้พบกับคนที่มีปัญหาด้านนี้ โดยเฉพาะกับคนใกล้ตัว แทคยอนเท่าที่เค้าเคยได้เจอและได้คุยกัน ผู้ชายคนนี้ห่างไกลจากโรคนี้มาก
เมื่ออ่านลงมาเรื่อยๆ จุนโฮก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอไม่สะดวก ราวกับมีก้อนสเลดติดอยู่ด้านใน จุนโฮถือแฟ้มและเดินออกห้องไปทันที
" เดี๋ยวผมมานะครับ" จุนโฮวิ่งตามหาหมอเจ้าของไข้แทคยอน จากนั้นก็ไปพบหมออีกแผนกนึง เค้าคิดว่าเค้าต้องการความช่วยเหลืออย่างมาก หมออีจุนโฮเดินกลับมาที่ห้องพักแทคยอน เค้าเข้ามาคุยกับชานชองอย่างจริงจังถึงแนวทางการรักษา
" ครับผมทราบดีครับ เราเคยลองกันมาหมดแล้ว...ตั้งแต่เด็ก" ชานชองพูดสีหน้าเคร่งเครียด ตนตัวใหญ่นั่งอยู่ข้างน้องชายตลอดเวลา มือข้างขวาจับมือน้องชายแน่น ราวกับกลัวร่างของน้องชายจะหายไป
" ผมถามได้ไหมครับ..เอ่อ..คุณ2 คนเป็นพี่น้องกันจริงๆรึเปล่าครับ" จุนโฮถามด้วยความรู้สึกแปลกใจเพราะ2 คนนี้คนละนามสกุล หน้าตาก็ไม่เหมือนกันเลย ในใจลึกๆโฮเองก็อยากรู้ความสัมพันธ์ของทั้ง2 คนนี้มาก
" เปล่าครับ..พ่อแทคเก็บผมมาเลี้ยง " ชานชองทำหน้าเครียดขึ้นมาทันที
" เอ่อ..ผมขอโทษครับคุณชานชอง " จุนโฮสะอึกเมื่อเห็นอารมณ์ที่เครียดขึ้นของชายตรงหน้า
" พี่จะปกป้องนายด้วยชีวิตแทค" ชานชองยกมือน้องชายขึ้นมาแนบปาก เค้าพูดประโยคนี้ด้วยหัวใจที่ร้าวราน
ชานชองขอพาแทคยอนกลับบ้านเพราะรู้สึกว่าแทคยอนอาการดีขึ้นแล้ว หมอแนะนำให้แทคพบจิตแพทย์ แต่แทคยอนปฎิเสธทันที จุนโฮเองก็ไม่กล้าบังคับ ทั้ง3 คนเดินออกจากตัวตึกสีขาวมายังที่จอดรถ ชานชองขอนั่งเบาะหลังกับแทคยอนถึงแม้ว่าจะดูเป็นการเสียมารยาท แต่จุนโฮก็ยินดี
"คุณจะให้ผมไปส่งบ้านคุณหรือบ้านคุณแทคครับ" จุนโฮถาม
" ให้กลับไปนอนเตียงเค้าเองคงดีกว่า" ชานชองหันมาตอบจุนโฮ โดยท่าทีนิ่งๆอาจเพราะตอนนี้คนเดียวที่เค้าสนใจคือน้องชายหัวแก้วหัวแหวนก็ได้ ชานใช้มือจับต้นคอสีเข้มของแทคยอน เหนี่ยวให้คนร่างหนาเอนตัวลงมานอนหนุนตักของตนเอง เลยลืมแม้แต่ว่าที่แฟนตัวเอง
" หลับไปก่อนนะแทค ถึงบ้านแล้วจะปลุก " ชานชองใช้มือลูบกลุ่มผมสีเข้มอย่างเบามือ
จุนโฮขับรถมาส่งชานชองและแทคยอนที่คอนโดแทคยอนโดยที่ชานชองเป็นคนบอกทางให้
" ที่นี่ใช่ไหมครับ..งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะครับ " จุนโฮช่วยพยุงแทคลงจากรถ
" ......" จุนโฮปิดประตูรถให้ เค้าขับรถมาจนถึงคอนโดของแทคยอน ทั้งชานและจุนโฮช่วยกันพยุงร่างใหญ่ของคนผิวเข้มเข้ามานอนที่เตียงนอนในห้องของแทคยอน
" คุณโฮกลับไปเอาของที่ห้องก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวชานเอ่อ..เดี๋ยวผมดูแลแทคเอง..จะเช็ดตัวให้ด้วย" ชานชองส่งยิ้มให้จุนโฮ ก่อนจะเดินไปหาผ้าเช็ดตัวและกะละมังใส่น้ำ
" งั้นผมจะรีบกลับมานะ " จุนโฮยิ้มเศร้าๆก่อนจะเดินออกจากห้องแทคยอน
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าดังออกมาจากห้องของแทคยอน
" คุณโฮ!! " ชานชองเรียกหนุ่มตาตี่เสียงดัง
" ครับ" จุนโฮหันกลับมาที่ประตูห้องทันทีที่ได้ยินเสียงของชานชอง
"ขอบคุณโฮมากสำหรับทุกเรื่องเลย...ขอบคุณที่คุณรับปากจะดูนิชคุณให้แทค และขอบคุณที่คุณช่วยเหลือแทคขนาดนี้ รีบมานะครับ..ผมคิดถึงนะ" ชานชองยกยิ้มให้ พร้อมยกมือขึ้นแตะปากส่งจูบให้หมอจุนโฮที่ยืนห่างกันเพียง5 เมตร
" บ้า!!... ครับ..ผมจะรีบมา " จุนโฮยิ้มน้ำตารื้นขึ้นมา เค้าชอบชานชองตรงที่ ชานชองมักจะเก็บรายละเอียดได้ดี และใส่ใจความรู้สึกเค้าตลอดเวลา
ชานชองค่อยๆแกะกระดุมเสื้อน้องชายออกช้าๆ เค้าพบรอยจูบ รอยช้ำแดงหลายจุด ชานชองย่นคิ้วด้วยความไม่พอใจ หากคนทั้งคู่นอนด้วยกันด้วยความรัก หากนิชคุณดูแลน้องเค้าดีกว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ชานชองจะไม่รู้สึกแค้นแบบนี้ ชานชองกำหมัดแน่น
' ถ้านายทำแทคเจ็บอีก ฉันจะไม่ไว้หน้านายอีกแล้ว' เค้าค่อยๆยกตัวแทคยอนขึ้นและถอดเสื้อออกทั้งหมด และค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ด สติของแทคยอนไม่อยู่ที่ตัวแล้ว เหมือนเค้ากึ่งหลับกึ่งตื่น ดวงตาปรืบเเต่ไม่ปิดสนิท ที่เป็นแบบนี้อาจเพราะแทคกำลังมึนยาอยู่
กิ๊ก เสียงประตูห้องเปิดออก จุนโฮเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าและอาหารเย็น เค้าเดินมาจนถึงห้องนอนแทคยอน และพบว่าชานชองนอนข้างน้องชาย โดยที่มือของชานกอดเอวแทคยอนไว้
ชิ!!
จุนโฮย่นจมูกอย่างงอนๆ ‘นี่ถ้าคุณแทคไม่ใช่น้องชายชานล่ะก็ โฮจะอาละวาทให้บ้านแตกเลยคอยดู’ จุนโฮค่อยๆย่องเบาๆ เดินเข้าไปปลุกชานชองด้วยการกระซิบข้างหู
" ที่รัก..ที่รักครับ..ตื่นมากินข้าวเร็ว" ชานชองปรืบตาขึ้นเล็กน้อย เค้ายังประมวลผลข้อความที่ได้ยินไม่ได้ด้วยซ้ำ ชานชองขยับหนีลมร้อนๆจากริมฝีปากอิ่ม ด้วยการไปซุกหลังแทคยอนแทน
" อืม..ร้อน" แทคยอนขยับหนีไอร้อนจากตัวคนที่นอนด้านหลัง
ไม่!!
ดวงตาเรียวเล็กของคนบนเตียงเบิกโพลงด้วยความตกใจ เค้าถีบตัวลงจากเตียง แต่พลาดเอาหน้าลงแทนเท้า เลือดกำเดาสีสดไหลออกจากจมูกแทคยอนไม่หยุด แต่ไม่มีวี่แววว่าแทคยอนจะรู้สึกตัว เค้าทำท่าเหมือนพยายามหลบหนีอะไรสักอย่างสุดชีวิต
" อะไรน่ะ!!" จุนโฮจ้องมองไปที่แทคยอนอย่างตื่นตระหนก เค้าไม่เคยเจออะไรแบบนี้ จุนโฮเป็นหมอโรคทั่วไป เค้าไม่เคยรับมือกับคนไข้ที่มีปัญหาทางจิตมาก่อน ถึงเค้าจะอยู่ค่ายทหารเค้าก็อยู่ในส่วนที่ไม่ต้องลงไปดูแลทหารผ่านศึก เค้าประจำอยู่แค่ที่หน่วยฝึกทหารทั่วไปเท่านั้น
" แทค!!" ชานชองรู้สึกตัวตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของน้องชาย เค้าเห็นแทคยอนถลาออกจากเตียงจนหน้ากระแทกพื้น ยังไม่พอแทคยังหันซ้ายหันขวาเหมือนหาพื้นมี่ปลอดภัย คนผิวสีเข้มวิ่งไปหลบข้างโซฟาปลายเตียง แถมยังยกมือ2 ข้างขึ้นเป็นเหมือนการ์ดกลัวคนจะมาทำร้าย พร้อมกับกรีดร้องสุดเสียง
" ไม่... อย่าเข้ามาใกล้แทคนะ.." แทคยอนหวีดร้องไม่หยุด
" แทค...ชานอยู่นี่นะ ....ชานมาช่วยแล้ว" ชานชองเรียกน้องชายตัวโตด้วยเสียงอ่อนโยน เค้าเดินเข้าไปใกล้แทคยอนช้าๆ และนั่งลงข้างแทคยอน ก่อนจะรวบตัวคนขวัญเสียมากอด
ฮือ ฮือ แทคยอนร้องไห้น้ำหูน้ำตาร่วงเป็นเด็กๆ จุนโฮไม่เคยเห็นแทคยอนในมุมอ่อนแอแบบนี้มาก่อน เค้าไม่เคยเห็นผู้ชายอายุขนาดนี้ร้องไห้เป็นเด็กเลย
'ฝันร้ายสินะ...ฝันที่จะคอยหลอกหลอนไปชั่วชีวิต..เกิดอะไรขึ้นกันนะ'
"ลืมตาสิแทค..มองหน้าชานนะ...แทคจำชานได้ใช่ไหม..." ชานชางประกบมือเข้ากับใบหน้าน้องชายเบาๆ เค้าพยายามจับหน้าแทคยอนให้เชิดขึ้น
“ชาน...แทคฝันร้าย” แทคยอนลืมตาขึ้นสบตาพี่ชายของตนก่อนจะกอดพี่ชายของตนไว้แน่น แทคยอนสงบลงเมื่อตื่นขึ้นจากความฝัน
“ไปเที่ยวกันไหมแทค...หมอโฮก็อยู่นะ..ไปดูหนังด้วยกันไหม..ชานไม่เคยเข้าโรงหนังที่นี่เลย” ชานชองพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของน้องชาย เค้าไม่อยากให้น้องชายคิดมาก
“แทคอยากนอนมากกว่า..ขอนอนได้ไหม..แทคง่วงมากเลย” น้องชายผิวเข้มลุกขึ้นเดินเซไปเซมา เค้าเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ เลือดกำเดาเค้าหยุดไหลแล้ว แต่เค้าไม่ชอบรสเค็มแปล่มๆและกลิ่นคาวเลือดที่ติดในปากเค้าสักเท่าไหร่
“ชานนอนเป็นเพื่อนเอาไหม” พี่หมีออกตัว
“เสียงท้องหมอโฮร้องอ่ะ..ชานไปกินข้าวเป็นเพื่อนหมอโฮเถอะ...”น้องชายตัวโตยกยิ้มบางๆ ก่อนจะกลับมานอนที่เตียงนอน
" ผมไม่รู้ว่าจะปิดบังเรื่องนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน ผมไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย ผมหวังว่าคุณโฮจะไม่เอาไปบอกใครนะครับ......."ชานชองสบตาจุนโฮแน่นิ่ง
"ครับ...ด้วยเกียริต์ของหมอเลยครับ" จุนโฮตีหน้านิ่งกลับเช่นกัน
" ผมไม่รู้ว่าแทคฝันถึงเรื่องอะไรบ้าง เค้าจะคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันรึเปล่า ผมกังวลว่าความทรงจำของแทคจะกลับมา ผมไม่รู้ว่าอะไรเป็นต้นเหตุที่ทำให้แทคนึกถึงเรื่องแย่ๆในอดีต เป็นเพราะเค้านอนกับเพื่อนคุณโฮรึเปล่า " ชานชานพูดเสียงเครียด
"นอนด้วยกันรึครับ..เมื่อไหร่..บ้าเอ๊ย!!" จุนโฮกลืนน้ำลายเฮือก 'อะไรจะไวไฟขนาดนั้นไอ้คุณ'
" เรื่องในอดีตที่ว่า" จุนโฮถามอย่างเกรงใจ
ปล.นี่ไรท์ต้องไล่แก้เป็นเวอร์ชั่น2ทั้งเรื่องเลยนะเนี่ย ตอนแรกคิดว่าแก้แค่ตอนต้นก็พอ จริงๆก็หยุดอยู่แค่4บทแรกมาตลอด แต่พอเอามาแชร์ปุ๊บเห็นความผิดปกติของเนื้อเรื่องป๊าบเลยค่ะ ต้องแก้ทุกตอนยันจบเลยมั้งคะเนี่ย รู้งี้ลงเวอร์ชั่นแรกก็ดี ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย
ชานชองนั่งเงียบไปพักนึง สีหน้าเค้าค่อนข้างกังวล มือ2 ข้างชื้นเหงื่อและจับกันแน่น จนจุนโฮต้องเอื้อมมือมาบีบมือชานชองเบาๆ
"ตอนแทคยังเด็ก พ่อกับแม่แทครักแทคมาก เป็นเหมือนเทวดาตัวน้อย เด็กตัวน้อยที่ยิ้มง่ายหัวเราะง่าย ทุกๆวันสำคัญพวกท่านจะพาแทคมาหาพวกเรา เค้าบริจาคสิ่งของ และมอบความรักให้เด็กไร้บ้านแบบพวกเรา คุณพ่อบอกว่าอยากให้แทคเรียนรู้การเข้าสังคม และไม่ดูถูกคนอื่น อยากให้แทคโตขึ้นเป็นคนที่ดีทั้งภายนอกและภายใน
ตอนที่แทคอายุได้4ขวบ พวกท่านก็ตัดสินใจที่จะรับเด็กมาอุปการะ พวกท่านเลือกผมกับพี่ชาย คุณพ่อดูแลเราอย่างดี แต่อยู่ดีๆพ่อผมก็ส่งพี่ชายผมไปเรียนต่อต่างประเทศ ผมเข้ามาอยู่บ้าน กับแทคจนแทคอายุได้9ขวบ" ชานชองพูดและยิ้มอย่างมีความสุขและก็หยุดนิ่งลง จุนโฮบีบมือชานอีกครั้งเป็นการให้กำลังใจ
“อยู่ๆพี่ชายผมก็กลับมาบ้านทั้งที่ยังเรียนไม่จบ พ่อไม่รู้เรื่องนี้เพราะท่านไม่สบายต้องไปนอนโรงพยาบาล" ชานชองกำมือแน่น เค้าแทบอยากจะบ้าเมื่อคิดถึงวันเก่าๆ
"แม่ของแทคยอนหลงรักพี่ชายผม ทั้ง2 ลักลอบคบกัน ตอนนั้นแทคเพิ่งจะ9ขวบ เค้ายังไม่เข้าใจความรักของผู้ใหญ่ ยังไม่เข้าใจกิเลส ตัณหาและราคะ และผมไม่เคยรู้เลย" ชานชองพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด เค้าหลับตาแน่น
"ตอนที่พ่อรู้ว่าฮยองจุนกลับมา พ่อโมโหมาก พ่อกลับมาบ้านและนั่นทำให้เรารู้ว่า2คนนั้นลากแทคเค้าไปเอี่ยวกับกิเลศของตัวเองด้วย...พวกเค้าบังคับแทค" ชานชองยกมือปิดหน้า เค้าทรมานกับภาพในกล้องวงจรปิดที่ พ่อแทคแอบติดไว้
"พระเจ้า!!" จุนโอยกมือขึ้นปิดปาก เค้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน คงไม่ต้องฟังคำบรรยายสิ่งที่เกิดขึ้น จุนโฮก็พอนึกภาพออก
"แล้ว..." ลี จุนโฮกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"พ่อส่งฮยองจุนเข้าคุก และพาแทคออกจากบ้าน แต่แม่ไม่ยอม พ่อคิดว่าถ้าแค่ไม่มีฮยองสักคน แม่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม...ความรักระหว่างพ่อกับแม่ขาดสะบัดลง พ่อป่วยหนักมากจนต้องย้ายไปรักษาที่แคลิฟอเนี่ยเพราะที่นั่นคุณลุงสามารถดูแลคุณพ่อได้ คุณลุงขอร้องให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนแทค..." ชานชองยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง
"หลังจากฮยองเข้าคุก มันไม่ใช่ว่าเรื่องจะจบ แม่ยังคง...แต่ตอนที่เเม่ตายน่ะ เหตุการณ์วันนั้นทำให้แทคช็อค เค้าตื่นขึ้นมาและลืมเรื่องในวัยเด็กไปหมด .แต่แทคก็ยังนอนกับผู้หญิงไม่ได้ ร่างกายและจิตใต้สำนึกของเค้าต่อต้านผู้หญิงทุกคน ไม่ว่าใครแทคก็ทำไม่ได้ เค้ากลายเป็นผู้ชายที่ขาดคุณสมบัติการเป็นผู้ชายไป ผมไม่อยากเห็นแทคเสียใจที่ตัวเองไม่เหมือนคนอื่น ผมพยายามหาหมอมารักษาอาการทางจิตของแทคแล้วแต่มันไม่ได้ผล
ทุกอย่างมันเริ่มจากผมเอง ผมขอให้พ่อรับผมไปอยู่ด้วย ผมเฝ้าขอพรจากพระเจ้าให้มีคู่รักใจดีมารับผมไปเลี้ยง " ชานชองพูดเสียงเครือ
" ผมไม่คิดว่าความทรงจำแทคจะกลับมาเลยสักครั้ง มันนานมากแล้วจริงๆ นานจนผมคิดว่าแทคได้ลืมเรื่องแย่ๆนี้ไปแล้วจริงๆ" ชานชองก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา จุนโฮขยับตัวเข้ามาและใช้มือโอบหัวไหล่ของชานชองไว้
จุนโฮส่งชานชองเข้านอนส่วนเค้าจะอยู่เฝ้าแทคยอนกะกลางคืนให้
' ผมสงสารคุณจัง..คุณแทค' หมอโฮมองชายร่างใหญ่2คนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ถึงชานชองจะไม่เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างละเอียด ลีจุนโฮก็พอเข้าใจความรู้สึกของคนในครอบครัวนี้ได้ดี และเค้าเข้าใจความรู้สึกที่ชานชองมีต่อแทคยอนมากขึ้น มันไม่ใช่แค่ความรักที่มีต่อน้องชายเท่านั้น แต่ชานชองแบกความร็สึกผิดต่อครอบครัวแทคยอนเอาไว้ด้วย
เช้าวันใหม่อากาศดี แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องนอนลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านพื้นโตที่ถูกดันเลื่อนไปติดขอบกระจกอีกด้าน บุรุษผิวสีที่นอนบนเตียงค่อยๆยันกายลุกขึ้น เค้าได้กลิ่นอาหารหอมฟุ้งลอยมาแตะจมูก เค้านั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงสักครู่ ก่อนจะขยับพาตัวเองไปอาบน้ำ แทคยอนค่อยๆแต่งตัวและเดินออกจากห้องนอน
คนผิวสีเข้มเดินตามกลิ่นหอมมาด้วยความฉงน ‘เมื่อคืนนี้มีใครมาค้างห้องฉันรึเปล่านะ’
" ชานเหรอ" น้ำเสียงแทคยอนงัวเงียเล็กน้อย
แทคยอนทักพี่ชายที่กำลังทำกับข้าวอยู่หน้าเตา ชายร่างใหญ่แผ่นหลังคุ้นตา ใส่ผ้ากันเปื้อนลายแมวสีเขียว หันกลับมายิ้มละไมให้
" ชานมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?.." แทคยอนถามแบบงงๆ
'ทำไมถึงจำอะไรไม่ค่อยได้อีกแล้ว' แทคยอนคิดในใจ
" เมื่อคืนนายเมา...จำไม่ได้เหรอ." ชานชองส่งยิ้มให้และเลี่ยงที่จะตอบ
" นั่งสิ..กินข้าวกัน" ชานชองยังไม่แต่งตัว วันนี้เค้าตั้งใจจะลางานเพื่อดูแลแทคยอน แต่เมื่อเห็นน้องชายใส่สูทเค้าก็รู้สึกดีขึ้นมา
' แต่พี่ควรให้นายไปทำงานไหมเนี่ยแทค' พี่หมีมองหน้าน้องชายแบบเหม่อลอย
ชานชองตักข้าวใส่จาน แทคยอนเดินมาช่วยจัดโต๊ะ ทั้ง2 นั่งกินข้าวด้วยกัน ช่วงเช้าจุนโฮฉีดยาให้แทคยอนไปแล้วตอนที่แทคยังหลับไม่ได้สติ ชานชองเลยไม่กังวลมาก
" พี่อาบน้ำก่อน..รอด้วยนะ" ชานชองลุกขึ้น กำลังจะเอาจานชามไปล้างให้
" เดี๋ยวแทคทำเอง..ชานไปอาบน้ำเถอะ..จะสายแล้ว" แทคยอนเก็บถ้วยชามเดินไปล้างที่ซิงค์ล้างมือ เสียงก๊อกแก๊งดังเป็นระยะ ฝ่ามือเรียวสีเข้มขยับอย่างคล่องแคล่ว เค้าหยิบจานและแก้วน้ำวางในภาชนะประจำ
ชานชองหันมามองแทคหลายครั้งก่อนจะหายตัวเข้าห้องน้ำไป เค้าอาบน้ำเร็วเหมือนวิ่งผ่านน้ำ เพื่อที่จะดูน้องชายไม่ให้คาดสายตา
คนผิวเข้มหันไปมองพี่ชายอย่างตกใจ เพียงไม่ถึง7 นาที พี่ชายของเค้าก็แต่งตัวออกมาจากห้องเรียบร้อยแล้ว
" เฮ้ย!!..อาบน้ำเร็วไปรึเปล่า..แทคไม่ได้เร่งขนาดนั้นนะ" แทคยอนมองชานชองหัวจรดเท้าแบบอึ้งๆ
" .....กลัวแทครอไง..ไปเถอะ ไปทำงานกัน" ชานชองตรงปรี่มาหาน้องชาย เค้าคว้ากระเป๋าสะพายข้างของแทคยอนไว้ข้างเดียวกับกระเป๋าของเค้า และจับมือน้องชายออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว เวลาทุกวินาทีมีค่า ไม่รู้ว่ายาจะหมดฤทธ์เมื่อไหร่
ชานชองและแทคยอนมาถึงบริษัทพร้อมกัน ชานพาแทคขึ้นมานั่งในออฟฟิตก่อน ซึ่งข้างในมีโจควอนนั่งอยู่กับอูยองเพียง2 คน
ชานชองเดินมากระซิบข้างหูอูยองด้วยเสียงอันเบา
" ด้ง..พี่ฝากเฝ้าแทคหน่อยนะ...ห้ามให้คาดสายตานะ" อูยองพยักหน้าหงึกๆ เพราะความงง ช่วงนี้พี่หมีทำตัวลึกลับเหมือนเก็บความลับอะไรไว้
" พี่แทคเอากาแฟไหมครับ " อูยองทักพี่ชายเพราะเด็กแก้มบวมกำลังจะชงกาแฟให้พี่แพนด้า
" ก็ดีนะ ..ขอบใจ...พี่ขอเข้มๆหน่อยนะ...ช่วงนี้ง่วงนอนบ่อยมากเลย " แทคยอนยิ้มให้น้องเล็ก เค้าเดินเอากระเป๋าเข้าไปเก็บที่โต๊ะของตน
เนื่องจากพวกเค้าคุยกันแล้วว่า น่าจะมีพื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคนด้วย จะได้ทำงานสะดวก โจควอนเลยให้รปภ.มาช่วยยกโต๊ะเข้ามาอีก3 ตัว จัดเรียงโต๊ะเป็นรูปตัวu
" ไงแทค..เมื่อวานหายไปกับพี่หมี ไปไหนกันยะ" โจควอนถามแทคยอนด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกินขอบเขต เจ้าแมวยักษ์ตัวโตมองหน้ารุ่นพี่อย่างสงสัย
" เมื่อวานนี้เหรอ... ไม่รู้อ่ะ..ชานบอกว่าแทคเมา.." แทคยอนเอียงคอพูดและพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน
" แทคหายไปตอนไหนหมายถึงเลิกงานแล้วหายไปหรอ." แทคยอนเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงอย่างสงสัย เค้าจ้องหน้ารุ่นพี่ตัวเล็กกลับ เเละหันไปมองอูยองแบบต้องการคำตอบ บางทีถ้าเค้าไม่รู้ อูยองอาจจะรู้ก็ได้
“เลิกงานอะไรล่ะ..นายหายหัวไปตั้งแต่เที่ยงวัน...อย่าบอกนะไปดื่มกะพี่ชายต่ออะ”โจควอนกระแซะอย่างหมั้นใส้
" คุณตอบแทนให้ก็ได้นะควอน" บอสใหญ่เดินออกมาจากส่วนออฟฟิตด้านในที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของประธานบริษัท
คนผิวขาวค่อยๆย่างก้าวมาหาแทคยอนช้าๆ เค้าเดินมานั่งไขว่ห้างที่ขอบโต๊ะทำงานแทคยอน ใบหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความเห้ยหยั้น
" เสพสุขกันในบริษัทจนหมดสติ แล้วยังกระเตงกันไปทำต่อกันที่อื่น ไร้สามัญสำนึกของความเป็นคน น่าขยะแขยะ นอนได้แม้แต่กับพี่ชายตัวเอง" นิชคุณพูดเสียงดัง
โจควอนยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาหยีเบิกโพลง แต่ในใจลึกๆ โจควอนรู้ว่ามันไม่จริง เพียงแต่พฤติกรรมชานชองกับแทคยอนก็น่าสงสัยอย่างที่สุด
อูยองหันขวับไปทางนิชคุณ น้องเล็กกำมือแน่น และกัดฟันกรอดๆ
"พูดให้มันดีๆนะพี่..น้อยๆหน่อย...พี่จะทำตัวหยาบคายยังไงก็ได้...แต่พูดแบบนี้มันเกินไปแล้ว...วันนี้ผมจะไม่ทนแล้วนะ " อูยองตวาอเสียงดังด้วยความโมโห
"พี่พูดความจริงนะ" นิชคุณหันไปจ้องตาน้องเล็กCTS
" แก!!...วันนี้ฉันจะเอาเลือดหัวแกออก..ฉันอยากรู้นะว่าเลือดนายมันเป็นสีอะไร.." อูยองเดินปรี่เข้าไปหานิชคุณทันที
" หยุดเลยด้ง..หยุด!!" โจควอนเข้ามาปรามน้องเล็กไว้
" ใจเย็นนะด้ง!!..ไอ้หมานี่มันแค่บ้าตามฤดูกาลเท่านั้น" โจควอนพยายามเกลี่ยกล่อมน้องเล็กสุดกำลัง โจรุ่นพี่ตัวขาวปลายตาต่อว่านิชคุณ ไอ้ลูกหมากำลังจะทำให้สถานการณ์มันแย่ลง
' ไอ้แก่แพนด้าแกอยู่ไหนเนี่ย..มาพาเด็กแกไปสงบสติที..แค่ไอ้บ้าคุณฉันก็เหนื่อยใจจะบ้าแล้วนะโว้ย' โจควอนบ่นอุบในใจ
" ใช่ไหมแทค..เมื่อวานนี้ในห้องน้ำบริษัทคุณครางสนั่นเลยนี่ครับ" นิชคุณยังไม่หยุดพูดเค้าไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น
นิชคุณยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของคนผิวเข้ม ทำให้เห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าเรียวตอบ
" ร่านจริงๆนะแทค..นอกจากมั่วไปทั่วแล้วยังนอนกับคนในครอบครัวตัวเองอีก คุณล่ะสงสารจีจริงๆ ถ้าเธอรู้ว่าเบื้องหลังสามีตัวเองทำเรื่องอุบาท์ขนาดนี้เธอคงเสียใจแย่เลยน้า" นิชคุณขยับริมฝีปากเข้าไปใกล้ช่องหูแทคยอนและพูดกับแทคยอน
"นายต้องเจ็บมากกว่าฉันแทค" นิชคุณยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างสะใจ
ครืก~~~
เสียงประตูเลื่อนเปิด ชายหน้าเรียวยาวเดินเข้ามาพร้อมกับเสียงเหน่อสำเนียงแดกู เค้ากวาดตามองเพื่อนร่วมงานที่อายุน้อยกว่าเค้าทุกคน และไปหยุดสายตาที่คนผิวเข้มที่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่สนใจการมาของเค้า
" งาย..อีเหมียวหายยาง" พี่แพนด้าเดินลั่นล้าเข้ามาทักแทคยอนก่อนเป็นคนแรก แล้วค่อยหันไปทักทายน้องๆคนอื่น
" แทคเป็นอะไรหรอ?" โจควอนรีบถามพี่แพนด้าทันที เค้าพยายามเปลี่ยนเรื่อง โจควอนหันมาหาเพื่อนผิวเข้มที่อยู่ๆก็เงียบไป แทคยอนนั่งก้มหน้านิ่ง
" แทค แทค.." โจควอนเรียกเจ้าแมวตัวโตอีกครั้งแต่คนถูกเอ่ยนามยังคงนั่งนิ่ง
' นายเสียใจกับคำพูดไอคุณอยู่สินะ' โจควอนกัดริมฝีปาก เค้าเจ็บใจแทนแทคยอน ทำไมนิชคุณถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทั้งที่แต่ก่อนเคยเป็นคนดีมากแท้ๆ
"สงสัยเมื่อวานอีเหมียวมันกินเยอะไปน่ะ...ใช่ป่ะแทค.." พี่แพนด้าหัวเราะลั่น พร้อมกับยกมือขึ้นตบบ่าแทคยอนหลายที
“ไอ้แก่...มานี่เดี๋ยวนี้เลย”โจควอนตีโต๊ะเรียกเพื่อนซี้ ในขณะที่อูยองโดนโจควอนกดขาลงกับเก้าอี้
คนหน้ายาวรีบเดินลิ่วกลับเข้าคอกทำงานของตัวเองทันทีเมื่อเห็นสายตาเย็นเฉียบของเจ้านายที่นั่งบนโต๊ะทำงานแทคยอน
"พอแล้วๆ เลิกคุยแล้วแยกกันไปทำงานได้แล้ว!!" คนผิวขาวส่งสายตาปรามทุกคน เค้ากระโดดลงจากขอบโต๊ะของแทคยอน
นิชคุณหงุดหงิดเค้าไม่อยากให้ใครเข้าใกล้แทคยอน
ชานชองหายตัวไปเป็นชม.ก็กลับมา เค้าแวะไปเอายาจากจุนโฮเนื่องจากอาการแปลกๆของแทคยอนเมื่อคืน จุนโฮเข้าไปคุยกับจิตแพทย์ตอนเช้า ซึ่งก็ได้ยามาเพิ่มตามคาด
พี่หมีรีบเข้ามาที่ออฟฟิต เค้าทิ้งแทคยอนไปนานพอควร ไม่รู้ว่าน้องชายเค้าเป็นยังไงบ้าง เค้าพยายามโทรหาอูยองเป็นระยะๆ แต่อูยองปิดโทรศัทพ์ยิ่งทำให้พี่หมีสติแตกมากขึ้น
ตึก!! ตึก ตึก ครืก ~ เสียงประตูเปิดอย่างแรงจนทำให้คนในห้องประชุมตกใจหันมองกันเป็นตาเดียว
" ด้ง!! ทำไมไม่รับโทรศัพท์" ชานชองวิ่งเข้ามาพร้อมกับพูดเสียงดังแบบลืมตัว
ทุกคนในห้องทำงานเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง อูยองทำหน้าเหว๋อมากกว่าใครเพื่อน
" มือถือ..รึครับ..อ๊ะ!! ผมลืมเปิดครับ" อูยองรีบกดเปิดมือถือทันที น้องคนเล็กหันไปมองพี่แพนด้าตาขวาง 'เพราะไอ้แพนด้านี่แหละที่ทำให้เค้าต้องปิดเครื่องหนี ดูสิเค้าโดนพี่ใหญ่ดุเลย แง่ง!! '
นิชคุณมองหน้าชานชอง แต่ไม่ได้พูดอะไร ชานชองเห็นท่าทางแทคยอนแปลกๆ เค้าย่อตัวลงกับพื้นเพื่อดูว่าแทคก้มหน้าทำไม รอยย่นนับ10 ปรากฎบนใบหน้าน้องชายเค้า ดวงตาเรียวยาวปิดแน่น เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ผุดขึ้นเต็มไปหมด ริมฝีปากบางขยับเหมือนกับบ่นอะไรสักอย่างคนเดียว
เส้นเลือดที่คอขยายใหญ่ และใบหน้าแทคยอนแดงก่ำ
'งานเข้าจริงๆด้วย บ้าเอ๊ย!!...ชานแกพาแทคมาที่นี่ทำไมวะ'
"แทคปวดหัวเหรอ...แทคเป็นอะไรบอกชานหน่อยสินะครับ " ชานชองขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆหูแทคยอน เค้าพูดเสียงอ่อนโยน และรีบจัดการรวบตัวน้องชายเข้ามากอดแนบอก
หวา!! พี่แพนด้าตาโตสะกิดเพื่อนตัวเล็กทันที
" อะไรกันง่า 2 คนนี้เค้าสวีตกันออกนอกหน้าเกินไปรึเปล่า" พี่แพนด้ากระซิบกระซากกับโจควอน แต่ก็ดังจนนิชคุณได้ยิน คนผิวขาวเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือ หันมองไปทางเดียวกับสายตารุ่นพี่เเพนด้า นิชคุณมองชานชองที่โอบกอดแทคยอน เค้ากัดฟันกรอดๆด้วยความโมโห
' บางทีผมคงต้องเตือนพวกคุณ2 คนบางสินะ ว่าบริษัทนี้ไม่ใช่ม่านรูดที่จะมาพลอตรักกันยังไงก็ได้'
คนผิวเข้มซุกไซร้ใบหน้ากับต้นคอชานชองเพื่อหาตำแหน่งที่อุ่นและร้อนที่สุด ฝ่ามือเรียวสีเข้มทั้ง2ยกขึ้น กอดหลังพี่ชายไว้แน่น
ช่างเป็นภาพที่น่ารังเกียจที่สุดในสายตาของคนผิวขาว " พวกนาย..มัน!!" นิชคุณกัดริมฝีปากจนแทบจะช้ำ
" เป็นอะไร..บอกชานสิ..ถ้าแทคไม่พูดชานก็ไม่รู้หรอกนะ " ชานชองพูดข้างหูน้องชาย มือขวาของชานชองล้วงลงกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบยาที่เตรียมไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน
"ปะ..ปวด.มาก" แทคยอนกัดฟันพูด แสงสว่างแค่เพียงเล็กน้อยก็ทำให้แทคปวดหัวมาก เค้าจิกเล็บลงบนหลังพี่ชายอย่างแรงจนชานชองรู้สึกเจ็บ
"กินยานะแทค..เดี๋ยวชานหยิบยาให้"ชานชองดึงซองยาออกมา เทใส่มือแบบแอบๆ เค้าไม่อยากให้ใครเห็นเลย
" ไม่!! " น้องชายตัวใหญ่ของชานชองขยับตัวหนีทันทีที่ได้ยินคำว่ายา
" แทค..อย่าดื้อสิ..กินยาแล้วจะได้หายปวดหัวไง" ชานออกแรงกระชับร่างแทคแน่น ตอนนี้ถ้าปล่อยหลุดมือไปยุ่งแน่
" ไม่!!.. อั่ก.โอ้ย!!." แทคหลับตาแน่น ฟันซี่ใหญ่ขาวกัดริมฝีปากบางหยักของตัวเองจนเลือดออก และเจ้าแมวยักษ์ยังพยายามดิ้นขลุกขลักๆจะออกจากอ้อมกอดพี่ชายให้ได้
นิชคุณ ควอน แพนด้า อูยองมองชานชองกับแทคยอนแบบไม่เชื่อสายตา
'เกิดอะไรขึ้นน่ะ' ไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม แต่นิชคุณมองดูภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มราวเพลิงไฟที่พร้อมจะเผาบริษัทนี้ให้มอดไหม้ใน5 วินาที
" แทค.." ชานชองออกเสียงเรียกชื่อน้องชาย ก่อนจะถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยอ่อน ‘ยื้อกันแบบนี้มีแต่จะแย่ลง’
ชานชองปิดขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมา เค้าเทยาในมือใส่ปากตัวเอง และกรอกน้ำใส่ปากตาม ชานชองดันตัวแทคยอนออกห่างพอประมาณ จากนั้นก็ใช้มือบีบกรามน้องชายให้อ้าปาก พี่หมีจูบปิดปากแทคยอนต่อหน้าสายตาทุกคู่ที่เบิกโพลงด้วยความตื่นตะหนก
สายตาของเพื่อนร่วมออฟฟิตทั้งหมด จับจ้องชานชองและแทคยอนไม่วางตา
คนผิวเข้มไม่ยอมกลืนยา จนเม็ดยาเริ่มละลายในปากชานชอง พี่หมีหลับตาแน่นด้วยความความทรมาน เค้าใช้ลิ้นดันยาเข้าคอน้องชายอย่างยากเย็นแสนเข้น แถมเจ้าน้องชายตัวดียังดิ้นยุกยิกๆจะหนีไปให้ได้
" อื้อ..อื้..อึก" ลูกกระเดือกของคนสีเข้มขยับขึ้นลงบ่งบอกว่าเค้ากลืนของในปากลงท้องไปแล้ว ชานชองพละปากออกทันที
" แหว้..ขมอ่า...ยาจะมีผลกับชานด้วยไหมเนี่ยครับคุณโฮ" ชานชองทำหน้าเบ้ แต่มือซ้ายยังคงกอดแทคยอนไว้ มือขวารีบคว้าขวดน้ำที่เหลือมากินต่อจนหมด
แทคยอนกลืนยาเสร็จก็ก้มหน้าซุกแผ่นอกพี่ชายเพื่อหามุมที่น่าจะหลับสบาย ท่อนแขนกำยำกอดแผ่นหลังพี่ชายแน่นกว่าเดิม คนผิวเข้มหายใจแรงอยู่หลายครั้งก่อนจะค่อยๆสงบลง
นิชคุณหักปากกาคามือ ' มันจะเกินไปแล้วนะแทคยอน ' คนผิวขาวหลับตาลงเพื่อลืมภาพที่เห็นเมื่อครู่ เค้าไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้ง2 เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เเต่ภาพที่เห็นมันบาดลึกลงไปในหัวใจของเค้าเป็นที่สุด แทคยอนกับผู้ชายคนอื่นทำให้เค้าเจ็บปวดไปทัวทั้งตัว
" พี่ชาน..พี่แทคเป็นอะไรฮะ" อูยองถามขึ้นทันที ในขณะที่คนอื่นๆก็เอียงหูมาฟังด้วย
ชานชองยกนิ้วขึ้นประทับปากเป็นสัญลักษณ์ขอความเงียบ ทำให้น้องเล็กต้องตัดใจกลับไปทำงานของตน ชานชองขยับร่างตัวเองขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ เค้านั่งนิ่งเป็นฐานให้แทคยอนนั่งซบไหล่ 2 มือของแทคยังคงจับเอวชานชอนไว้ลวมๆ ใบหน้าเข้มซุกเข้ากับคอของพี่ชาย มีเสียงดังฟรี้เบาๆหลุดออกมาจากปากของแทค
โชคดีมากที่ยาที่ได้รับมาออกฤทธ์เร็ว แทคยอนหลับเร็วและค่อนข้างลึก ช่วงเที่ยงแทคยอนก็ยังไม่ตื่น ชานชองรู้สึกชาและปวดไปทั้งตัว เค้าลองขยับตัวดู แต่น้องชายก็ยังไม่รู้สึกตัว ชานชองอุ้มแทคมานอนที่โซฟายาว ส่วนตัวเค้าก็นั่งเป็นหมอนให้แทคเอาหัวหนุนไว้ ข้าวกลางวันอูยองเป็นคนจัดการให้
" พี่..แทคเป็นอะไรอ่ะ " โจควอนรีบถามพี่แพนด้าทันทีที่ออกจากห้อง
" ไม่รู้ง่ะ" แพนด้าส่ายหัวไปมา
" อ่าวก็พี่บอกว่าแทคไม่สบาย" โจควอนถามอีก
"เมื่อวานเห็นแค่คุณชานพาไอ้เหมียวไปอ้วกในห้องน้ำ อ้วกหมดตัวเลยมั้งนั่น พอถามคุณชาน เค้าบอกแค่ว่าแทคน่าจะเป็นไมเกรนน่ะ" แพนด้าตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
"ไมเกรนเหรอ..คนเป็นไมเกรนเค้ามีอาการแบบนี้กันเหรอพี่.ผมไม่เคยรู้เลยเรื่องพี่แทคเป็นไมเกรนอ่ะ..พี่เค้าออกจะแข็งแรงนะ.." ด้งนิ่วหน้า ‘แต่เรื่องของพี่แทคพี่ชานจะไม่ค่อยบอกใครอยู่แล้ว’
" ควอนอยากรู้ว่าแทคเป็นอะไรง่า.." โจควอนโวยวายตลอดทางเดิน
" อ่าแล้วก็อีกเรื่องนึง คิคิ " โจควอนยิ้มร่าอย่างมีความสุข
" เรื่องอะไรหราควอน" พี่แพนด้าถามเพื่อนตัวเล็กที่กระโดดเข้ามาเกาะเเขนตัวเอง
" พี่รู้ไหม..คุณชานกับโฮน่ะ....แบบเป็นแฟนกันแล้วด้วยนะ." โจครวนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
" หืม..เป็นแฟนกัน" พี่แพนด้าตาเบิกโพลงมองหน้าโจควอนอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
" ช่าย..ควอนเห็นเค้าจู๊จี๊ดู๊ดี๊กันข้างนอกตั้งหลายครั้ง น่าอิจฉาอ่า" เพื่อนตัวเล็กบิดตัวไปมา
"....." อูยองมองควอนแล้วยิ้มคิกคัก
"..ทำไม!!....มีอะไร.!!.มองไอ้ควอนแล้วต้องยิ้ม..ชอบมันหรือไง..ห๊ะ" ตาแก่แดกูขึ้นเสียงใส่น้องคนเล็ก
"ผมจะมองใคร..ยิ้มให้ใครมันหนักหัวพี่ตรงไหนครับ" อูยองย้อนเสียงฉุนใส่พี่แพนด้า
" ....ห๋า..." โจควอนหันมองพี่แพนด้าอย่างไม่เชื่อสายตา '
'ชอบน้องเล็กจริงๆสินะ ว่าล่ะดูไม่ผิดจริงๆ' โจควอนรอบยิ้มในใจ
นิชคุณทำเป็นใส่หูฟังแต่จริงๆแล้วเค้าแอบฟังพวกรุ่นพี่คุยกันมาตลอดทาง ' ชานเป็นแฟนโฮ แล้วโฮรู้ไหมเรื่องที่ชานกับแทคนอนด้วยกัน' นิชคุณแยกเขี้ยวบ่นคนเดียว
บ่าย3 โมงใกล้เวลาเลิกงาน ชายร่างใหญ่ผิวเข้มก็ยังนอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟา เพื่อนร่วมงานพากันมองกันเป็นระยะ หลับเอาโล่ทำยังกับเมาค้าง ข้าวปาไม่ต้องกิน ชานชองสับประหงกเป็นช่วงๆ มีรับโทรศัพท์หลายต่อหลายครั้ง ซึ่งคนที่โทรมาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอีจุนโฮเพื่อนของนิชคุณ
" อืม" เสียงครางเบาๆดังขึ้น เมื่อคนผิวเข้มเริ่มรู้สึกตัว ขนตายาวขยับนิดๆ และเปลือกตาขยับดุ๊กดิ๊กมากขึ้น แทคยอนพลิกตัวหันหน้าเข้าหาหน้าท้องพี่ชาย เค้าเอาหน้าไถไปมาบนหน้าท้องชานชอง
" ..." ชานชองสะดุ้งตื่นทันที เค้ามองสิ่งที่แทคยอนกำลังทำ และหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะจั๊กกระจี้
นิชคุณจ้องมอง2 พี่น้องคู่นี้ด้วยความไม่พอใจตลอดเวลา
คนตัวใหญ่ยกหัวขึ้นมองหน้าพี่ชาย เค้าใช้มือขยี้ตาและหาวฟอดใหญ่ ท่อนแขนยาวบิดขี้เกียจอย่างแรง
" ผมหลับเหรอ.?." แทคยอนถามชานชอง เค้าทำหน้าครุ่นคิด
" อืม..นายหลับ..นานเลยแหละ " โจครวนตอบแทนชานชอง
เพราะเค้าหมั้นใส้รุ่นน้องตัวโตที่ช่วงนี้หมอนี่เอาแต่นอนอย่างเดียว ที่สำคัญมันมานอนเย้อที่บริษัทสบายๆด้วย
" ....." คนผิวเข้มย่นคิ้ว เค้าจำไม่ได้ว่าตัวเองหลับ
" เมื่อวานแทคนอนดึกน่ะ..ไม่แปลกหรอก" ชานตอบเสียงดัง จนผิดสังสังเกตุ
โจควอนรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ แทคยอนพูดว่าจำไม่ได้2 ครั้งแล้ว ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่พี่หมีไม่ยอมบอก
" เลิกงานแล้ว..ไปกินข้าวกัน..วันนี้วันเกิดพี่..พี่เลี้ยงเอง" พี่แพนด้าพูด
" ห้ามใครเบี้ยวเด็ดขาด" แพนด้าตาขวางใส่ทุกคนที่ทำเหมือนจะหนีกลับ
ชานชองถอนหายใจยาว ดูเหมือนเค้ากำลังเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น