“ดื่ม..ดื่มโลด” พี่แพนด้าตะแง้ว ๆให้ดื่มกันทุกคน วันนี้แพนด้าพามากินที่โพจังมาจา ร้านอาหารข้างทางใกล้กับบริษัท ของที่กินก็ง่ายๆ เหล้าก็เป็นพวกโซจู และเบียร์
จุนซูเทโซจูใส่แก้วตัวเองแล้วดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นลุกขึ้นเทโซจูให้ทุกคน เค้ายื่นคอขวดเหล้ามาที่แก้วแทคยอนที่นั่งคีบกิมจิเต้าหู้เนื้อนุ่มอยู่
" พี่ครับ..พี่ก็รู้ผมดื่มไม่ได้ " แทคยอนตอบ เค้าคีบเต้าหู้เข้าปาก เคี้ยวตุ่ยๆต่อหน้าพี่แพนด้า
" ไม่ได้!! วันนี้นายต้องดื่ม..วันนี้วันเกิดชั้น" พี่แพนด้าจ้องตาแทคยอนเขม้ง
" ขอโทษครับ..ผมให้แทคดื่มไม่ได้จริง...ได้โปรด..ถือซะว่าผมขอร้อง" ชานชองช่วยแทคยอนอีกเสียง
" งั้น..คุณชาน..ดื่มแทนนะครับ" แพนด้าหันมาจ้องตาพี่หมีแทน จุนซูเปลี่ยนเป้าหมายมาที่แก้วของพี่ใหญ่CTS
มืออวบขาวยื่นมาคว้าแก้วชานชองไป " เห็นทีจะไม่ได้นะพี่ คืนนี้คุณชานมีนัดกับผม" จุนโฮโผ่ลมาจากด้านหลังชานชองในเสื้อเชิ้ตสีครีมส้ม ดวงตาเรียวหยียิ้มจนมองไม่เห็นตาดำ
" อะไรง่างั้นใคร..จะดื่มเป็นเพื่อนพี่ล่ะ" แพนด้าโวยวาย เพื่อนๆรวมหัวกันหัวเราะ
" เป็นไงบ้างครับชาน.." จุนโฮขยับตัวลงนั่งข้างหมีชาน พร้อมกระซิบกระซาบกับชานชอง
" อาการตอนเที่ยงไม่ดีเลย..แต่ผมเพิ่งป้อนยาไปอาการเลยดูทรงๆน่ะครับ" ชานชองมองน้องชายไม่วางตา
แทคยอนคุยเล่นกับคนอื่นๆได้ดี นิชคุณทำตัวปกติ เค้าทำเหมือนเจ้าแมวยักษ์เป็นอากาศธาตุ แทคยอนเหลือบมองคนผิวขาวหลายครั้ง สายตาเศร้าสร้อยที่นิชคุณเห็น ทำเอาเค้ารู้สึกวุ่นวายใจ และรู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดตะหงิดๆ
555 กรี๊ด 555
เสียงผู้หญิงโต๊ะข้างหลังส่งเสียงดังน่ารำคาญ กลุ่มผู้หญิงประมาณ7 คนนั่งกินเหล้ากันมาก่อนที่พวกแพนด้าจะมาถึง
แทคยอนคีบอาหารเข้าปากเคี้ยวๆ พอจะกลืนเค้าก็รู้สึกเหมือนอยากจะอ้วก..แทคยกมือขึ้นปิดปาก เค้านั่งนิ่งหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
'ช่วงนี้เป็นอะไรเนี่ยอาการยังกับผู้หญิงท้องแน่ะ จะท้องได้ไงฟะ ฉันเป็นผู้ชายนะ ' แทคยอนสบถในใจ
" แทคไม่กินอีกเหรอ... " โจควอนถามเพื่อน เมื่อเห็นจอมเขมือบกินน้อยผิดปกติ
“เอาโอเด้งเพิ่งไหมแทค” โจควอนถามเจ้าแมวยักษ์
" กิน..กิน" แทคเงยหน้าขึ้นยกยิ้มหวานให้เพื่อนตัวเล็ก ทั้งที่ตัวเค้าเองรู้สึกว่าจะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว
55555
เสียงผู้หญิงหัวเราะดังขึ้นอีก แทคยอนทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะ เค้าเอามือปิดปาก และวิ่งพรวดออกไปที่ริมถนนซึ่งห่างจากร้านอาหารพอสมควร
" บ้าเอ๊ย!! " ชานชองสบถเสียงดัง และรีบลุกตามน้องชายตัวใหญ่ออกไปทันที
" ป้าครับขอน้ำเปล่าขวดนึงนะครับ" จุนโฮลุกไปหาขวดน้ำในตู้เย็น เค้าคว้าขวดน้ำเปล่าและรีบตามชานชองออกไปเช่นกัน
" เกิดอะไรขึ้นอ่ะ" โจควอนรีบวิ่งตามจุนโฮออกไป
" โธ่พี่ฮะ..อย่าเพื่งเมาได้ไหมเนี่ย..ผมก็อยากไปดูพี่แทคน้า" อูยองแฮวใส่พี่แพนด้าที่มาซบไหล่และกอดเอวด้งไม่ปล่อย
คนผิวขาวกำมือเเน่นด้วยความกังวล คราวแรกที่เห็นแทควิ่งออกไปนั่งหมอบที่ริมถนน เค้าก็แทบจะวิ่งตามออกไปแล้ว แต่ตอนนี้แทคยอนมีชานชองคอยดูแลแล้ว เค้าคิดว่า ตรงนั้นไม่มีที่ยืนสำหรับเค้าแล้ว
' นายเป็นอะไรแทค' นิชคุณร้อนรน ใบหน้าเค้าตึงเครียดขึ้นมา มือขาวกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือตัวเอง
" แทคเป็นไงบ้าง." ชานชองลูบหลังให้น้องชาย มือใหญ่รับขวดน้ำจากจุนโฮและส่งให้น้องชาย
แทคยอนใช้น้ำกลั่วปาก และบ้วนน้ำทิ้ง เค้าค่อยๆลุกขึ้นโดยมีชานชองประคองไว้ จุนโฮมองแทคยอนอย่างสงสาร เค้าอยากให้แทคยอนไปนอนโรงพยาบาลมากกว่ามาใช้ชีวิตล่อนไปล่อนมาข้างนอก ถึงควาน ชานชองจะดูแลน้องชายอย่างดีแต่การอยู่กับหมออาจจะดีกว่า แต่ทั้งชานชองและแทคยอนปฎิเสธเสียงเดียวกัน จุนโฮไม่เข้าใจ2คนนี้เลย เมื่อ4ปีก่อน ควานชานชองก็มารับน้องชายออกจากโรงบาลไปโดยไม่รอพบหมอเจ้าของไข้ จุนโฮคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ แต่ชานชองไม่พูด โจควอนเข้ามาช่วยประครองแทคอีกด้านนึง ทั้ง3 กลับมาที่โต๊ะกินข้าว แทคนั่งเอามือยันหน้าไว้
" กลับก่อนได้นะแทค " โจควอนพูดกับแทคยอน
" ไม่สบายกลับไปนอนเถอะ" โจควอนพูดอีก
" นิดหน่อยเองไม่มีไรหรอกวันนี้วันเกิดพี่จุนซูนะ ยังไม่ได้ตัดเค้กเลย" ใบหน้าขาวซีดของเจ้าแมวยักษ์ยกยิ้มหวานให้รุ่นพี่ตัวเล็ก
" โอ้ย!! ไอ้แดกูนี่มันเมาพับแล้ว เค้กไม่ต้องกินแล้วก็ได้มั้ง กินเหล้ากับของหวาน ได้เมามากกว่าเดิมกันพอดี" โจควอนโวยวาย หันไปทำหน้าไม่พอใจใส่คนแก่ในทีม
" ใช่พี่..พี่แทคกลับไปนอนเถอะนะครับ" อูยองสมทบเพิ่มอีกเสียงด้วยความเป็นห่วง
และอยากจะตบหัวไอ้พี่แพนด้าที่ลากพี่แทคของเค้ามาลำบากวันนี้
" ครายเมา..ไม่ได้เมา" พี่แพนด้ายกหัวขึ้นจากไหล่น้องเล็ก
" เค้ก เค้ก อยากกินเค้กฝีมือ..." พี่แพนด้ายิ้มร่า
ปั่ก!!
ฝ่ามือพิฆาตฟาดลงกลางหลังตาแก่แดกู โจควอนตาเขียวใส่ตาแก่ทันที
"ง่า!!.... เจ็บจัง..ควอนใจร้าย....แทคเอาเค้กมาปลอบใจพี่เร็วๆเลยนะ" พี่แพนด้าไขว้มือไปด้านหลังเพื่อลูบหลังของตน
" ครับพี่.." แทคยอนยิ้ม เค้าและจุนโฮ ชานชองเดินกลับไปหยิบเค้กที่รถจุนโฮ ซึ่งรถก็อยู่ไกลจากร้านพอสมควร
แทคยอนและชานชองแวะกลับบ้านก่อนที่จะมางานวันเกิดพี่แพนด้า ตอนแรกชองไม่เห็นด้วย แต่เค้าไม่เคยขัดความสุขของน้องชายได้เลยสักครั้ง และเพราะชานและแทคไม่มีรถและของที่ทำไว้ต้องเข้าตู้เย็น ชานชองจึงโทรหาหมอโฮให้ไปเอาของที่บ้านแทคก่อนจะมาร้านอาหารที่นัดไว้ โดยที่ชานกับแทคจะมากันล่วงหน้าก่อน
แทคยอนถือไม้ขีด เค้าลองจุดไฟขึ้น ไม้ขีดติดไฟสว่างวาป คนผิวเข้มหลับตาเพื่อหลบแสงไฟ เค้ากระพริบตาหลายครั้ง รู้สึกเหมือนพื้นใต้ฝ่าเท้ากระเพื่อมไปมา
" โฮครับ..คุณโฮ " แทคยอนเรียกหมอลีจุนโฮที่กำลังหยิบหมวกทรงกรวยวันเกิดออกจากรถ
" คะ..ครับคุณแทค.." จุนโฮหันมองแทคยอนผ่านกระจกประตูรถ
" ฝากถือเค้กหน่อยครับ" แทคยอนหลับตาและสะบัดหัวหลายครั้ง
"......"ชานชองมองหน้าน้องชายอย่างสงสัย เพราะเค้กอยู่ในมือเค้า
"....เอ๋.." จุนโฮสบตาชานชองด้วยสีหน้างงงวยเช่นกัน
แทคยอนเดินโซซัดโซเซกลับไปยังร้านอาหารทันทีที่เค้าพูดจบ ทิ้งให้ชานชองและจุนโฮนิ่งงงอยู่พักใหญ่
พอกลับมาถึงร้านข้าว แทคยอนก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม้ทันที
"..ผมฝากเค้กนะ.." ชานชองวางเค้กไว้บนหลังคารถ เค้าควรรีบตามแทคยอนกลับไปที่ร้านอาหาร
" หุบปากซักทีได้ไหม!!" เจ้าแมวยักษ์ลุกขึ้นหันไปตวาดใส่กลุ่มผุ้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังของเค้า
"หว๋า!! เหว๋อ..แทค" โจควอนตกใจแทบตกเก้าอี้ อยู่ๆเพื่อนตัวโตที่เคยเป็นสุภาพบุรุษ และความอดทนสูงระดับทนเจ้านายเค้าได้กลับสติแตกเพียงแค่เสียงผู้หญิงหัวเราะ
"....." นิชคุณ จุนซู อูยอง เงยหน้ามองแทคยอนที่อยู่ๆก็ยืนขึ้นตะคอกใส่คนอื่นทั้งที่ไม่ได้เมา ด้วยอาการตกตะลึงพอๆกับโจควอนที่นั่งข้างๆ
สาวสวยที่ดูเปรี้ยวเปรี้ยงปร้างที่สุดในกลุ่มโมโหที่มีคนมาขัดจังหวะ เธอหันกลับมาเพื่อที่จะด่าแทคยอนกลับเช่นกัน ใบหน้าคนผิวเข้มซีดขาวแสดงความเจ็บปวดออกมา แทคยอนกระพริบตาหลายครั้ง ต่อหลายครั้ง พร้อมสะบัดหัวไปมาไปอย่างแรง แสงไฟรอบๆตัว และเสียงทำให้แทคปวดร้าวไปทั้งตัว
" ย่ะ!! อะไรยะเมารึไง เมาก็กลับไปนอน" ผู้หญิงตวาดแว๊ดใส่แทคยอน เธอใช้นิ้วจิ้มอกแทคเบาๆ แรงแค่เพียงปลายนิ้วก็ส่งคนผิวเข้มหงายหลัง เซกลับมากระแทกกับโต๊ะกินข้าวอย่างแรง จนโต๊ะคว้ำ
กรี๊ด !! กลุ่มผู้หญิงโต๊ะข้างหลังร้องพร้อมกันด้วยความตกใจ
" เฮ้!! ฉันไม่ได้ออกแรงเลยนะยะ" ผู้หญิงที่ผลักแทคยอนร้องขึ้น
หว๋า!! โจควอน อูยอง นิชคุณกระโดดหลบโต๊ะที่ล้มระเนระนาดอย่างรวดเร็ว จุนซูหงายหลังลงไปนั่งที่พื้น แทคยอนล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
“แทค!!” ควาน ชานชองตะโกนลั่น เค้ารีบวิ่งมาไม่คิดชีวิตเมื่อเห็นร่างกายน้องชายล้มลงกับพื้น ชานชองเกือบโดนรถที่วิ่งสวนมาชน
" อยากตายรึไงวะ!!" คนขับเบรครถกระทันหัน เค้าเปิดกระจกออกมาด่าชานชองที่วิ่งผ่านหน้ารถไป
" แทค!!.. แทค" คนผิวขาวปรี่เข้ามาประคองตัวและหัวแทคยอนขึ้น มือขาวตบใบหน้าแทคยอน2-3 ที แต่คนผิวเข้มนอนไร้สติ ใบหน้าของแทคยอนซีดขาว และผิวเริ่มเย็นลงจนน่าตกใจ
" แทค!!" โจควอนรีบเข้ามาดูเพื่อนชายเช่นกัน
" ด้ง...ควอน..ดูแทคที...คุณจะไปเอารถ" นิชคุณรีบตาลีตาเหลือกออกจากร้านอาหารไปอย่างรวดเร็ว
" แทค " แฮ่ก แฮก!! ชานชองวิ่งมาถึงร้านอาหารด้วยความเหนื่อยอ่อน วันนี้โชคร้ายที่จุนโฮจอดรถไกลจากร้าน และเค้าติดข้ามถนนอยู่อีกฝั่งนึง พี่หมี รีบเข้ามาอุ้มน้องชาย เพื่อพาออกมานอนพื้นที่กว้างๆ ชานชองปลดกระดุมเสื้อน้องชายตัวโต เพื่อให้แทคยอนหายใจได้สะดวก
" รถพยาบาล!!.. เรียกรถพยาบาลที..ได้โปรด" ชานชองขอความช่วยเหลือจากอูยองและโจควอน
" รถมาแล้ว พี่คุณเอารถมาแล้วฮะพี่ชาน" อูยองรีบบอกพี่ใหญ่เมื่อเห็นนิชคุณเทียบรถข้างฟุตบาท
" ขอโทษนะครับป้า ค่าใช้จ่ายเดี๋ยวผมจะเป็นคนจัดการให้เอง..เอ่อนี่นามบัตรผมครับ" โจควอนพูดเสียงสั่น เค้าโค้งตัวขอโทษคุณป้าร้านขายอาหารข้างทาง และขอโทษสาวๆที่ยืนมองดูด้วยความตื่นตะหนกและกลัวว่าจะโดนเอาเรื่อง
" ไม่เป็นไรหรอกจ้า..รีบไปดูพ่อหนุ่มนั่นเถอะ" คุณป้าส่งยิ้มให้ชายร่างเล็ก พร้อมตบบ่าโจควอนเบาๆ
นิชคุณขับรถมาตามคำแนะนะของควาน ชานชองว่าต้องพาไปโรงบาลของจุนโฮแทนโรงบาลที่ใกล้ที่สุด ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อโรงบาลนิชคุณถึงกับอารมณ์เสีย ทั้งคู่โต้เถียงกัน สุดท้ายแล้วนิชคุณก็ต้องเชื่อฟังชานชองเพราะควาน ชานชองมีศักด์เป็นพี่ชายแทคยอน เมื่อนิชคุณขับรถมาจอดหน้าโรงบาล ชานชองและน้องเล็กช่วยกันอุ้มแทคยอนออกจากรถ
" โอ๊ะ!! ..มาอีกแล้วเหรอครับ..อาการเดียวกับเมื่อวานรึเปล่า" บุรุษพยาบาลจำหน้าแทคยอนได้ ผู้ชายคนนี้เค้าเป็นคนช่วยหามลงจากแท็กซี่เมื่อวาน
" ครับ..แต่อาการเหมือนจะแย่กว่าเมื่อวาน เค้าปวดหัวถี่ขึ้น” ชานชองรีบตอบทันที
แทคยอนถูกคุณหมอพาตัวไป ชานชองและน้องเล็กยืนเฝ้าหน้าห้องตรวจด้วยความกังวล คนผิวขาวกลับเดินกลับไปหาตัวบุรุษพยาบาลคนนั้นแทน
" พยาบาลครับ." นิชคุณวิ่งเข้าไปหาบุรุษพยาบาลที่ดูเหมือนจะรู้ว่าแทคเป็นอะไร
" ครับ..มีอะไรครับ" เจ้าหน้าที่มองนิชคุณอย่างสงสัย
" คุณบอกว่าผู้ชายคนนั้นมานี่เมื่อวาน..มาเมื่อไหร่..เป็นอะไรมา" นิชคุณพูดเสียงสั่นๆ
" เห็นว่ากินข้าวเสร็จแล้วมีอาการคลื่นใส้ หลังจากพาไปอ้วกในห้องน้ำ คนไข้ก็มีอาการปวดหัวรุนแรง จนสลบคาพื้นห้องน้ำ พี่ชายก็เลยรีบอุ้มมาโรงบาลครับ" บุรุษพยาบาลอธิบาย
นิชคุณฟังสิ่งที่บุรุษพยาบาลบอก กับเรื่องที่จุนซูเล่า ถ้างั้นเมื่อวานแทคยอนกับชานชองก็ไม่ได้ทำเรื่องแย่ๆกันในบริษัทสินะ
" หมอบอกไหมเค้าเป็นอะไร" นิชคุณรีบถาม
" ไม่ครับ..อันนี้ผมไม่ทราบ เอ่อผมขอตัวก่อนนะครับ" เจ้าหน้าที่ขอตัวไปเพื่อทำงานอื่น
" นายเป็นอะไรแทค " นิชคุณพูดกับตัวเอง คนผิวขาวเดินคอตกกลับมาหาแทคยอน
ชานชองนั่งข้างเตียงแทคยอน เค้ารู้สึกกังวลใจมาก ' ทำไมนายเป็นลมบ่อยขนาดนี้ แต่ก่อนนายไม่เป็นขนาดนี้นี่ '
มือหนาของชานชองสอดประสานนิ้วมือเรียวยาวของน้องชายแน่น ' พี่จะทำยังไง ผมต้องทำยังไง ชานต้องทำยังไง' ชานชองตัดสินใจว่า เค้าจะพาแทคยอนไปหาคุณลุงหมอที่แคลิฟอเนีย อย่างน้อยที่นั่นก็มีคนที่สามารถดูแลแทคได้ตลอดเวลา
" ด้ง..." ชานชองเรียกน้องเล็ก
" ครับพี่ชาน" ด้งเดินเข้ามาหาพี่ใหญ่ทันที
" นายอยู่ที่นี่ทำงานกับจีและพี่ชายนายได้ไหม" ชานชองมองหน้าน้องคนเล็กของบริษัท
" แล้วพี่ล่ะครับ" ด้งเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าแสดงความฉงน
" พี่จะพาแทคกลับบ้าน อยู่ที่นู่นน่าจะดีกว่า เพราะที่นู่นมีประวัติการรักษาย่างละเอียด ถ้ารักษาที่นู่นน่าจะดีกว่า"
" ผมไม่ทำงานกับซูจีครับ" คนผิวขาวขัดจังหวะการสนทนาของชานชอง
มันไม่ใช่เพราะความหึง ไม่ใช่ความแค้นที่มีต่ออดีตคนรัก และเมียเพื่อน แต่สิ่งที่นิชคุณพูดมันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างในการรั้งตัวแทคยอนไว้เท่านั้น
" ถ้างั้นก็ล้มโปรเจคซะ ผมจะจ่ายค่าสัญญากับชดเชยให้ทั้งหมด" ชานชองหันมามองหน้านิชคุณด้วยสายตาเย็นเฉียบ
" แต่...." คนผิวขาวรู้สึกผิดที่ทำให้ชานชองไม่พอใจ เค้าหันหน้าหนีไปทางอื่น
' รักษาที่นี่ก็ได้นี่ ก็แค่เอาเเฟ้มมานี่ ..ว่าแต่เเฟ้มอะไรน่ะ...' นิชคุณย่นคิ้วจนแทบจะผูกติดกัน เค้ารู้สึกวุ่นวายใจจนบอกไม่ถูก
" ญาติคุณแทคยอนคะ" คุณหมอเปิดม่านเข้ามาด้านใน เธอกำลังจะบอกอาการของแทคยอนแต่ชานชองขัดขึ้นซะก่อน
"เอ่อ...ไปคุยกันข้างนอกได้ไหมครับ " ชานชองลุกขึ้นเดินออกไป
"พยาบาลครับฝากดูด้วยนะครับ มีอะไรเรียกผมเลยนะครับ" ชายชองกำชับพยาบาลสาวทันที
" คุณชานคะ..หมอได้ทำการตรวจเช็คน้องชายคุณแล้ว ร่างกายเค้าปกติดี หมอทำการแสกนสมองแล้วไม่พบความผิดปกติอะไร มีแค่สสารหลั่งความสุขซีโรโตนินที่น้อยเกินไปมีโอกาสที่ผู้ป่วยจะเป็นโรคซึมเศร้า ก่อนหน้านี้ผู้ป่วยมีอาการฝันร้ายและอาการคล้ายประสาทหลอน หมอได้จ่ายยาคลายกังวลไปส่วนนึงและยาทางจิตเวชไปส่วนนึงแล้ว แต่อย่างที่เห็นว่ายาที่จ่ายไปยังไม่เพียงพอ หมออยากให้คุณแทคยอนเข้าไปพักที่วอร์ดจิตเวชเพื่อดูอาการค่ะ หมอเข้าใจว่าคุณแทคหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่ แต่การปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ได้รับการรักษาต่อเนื่องไม่ดีแน่ๆ"
ชานชองยืนนิ่ง เค้าอยากจะพูดหลายสิ่งหลายอย่างแต่ก็พูดไม่ออก
" พี่หมอครับ" จุนโฮโผล่พรวดมาจากด้านหลังด้วยอาการเหนื่อยหอบแฮ่ก เค้าไปส่งไอ้พี่แก่ และโจควอน จากนั้นก็ขับรถมาโรงบาล แล้วยังหาที่จอดรถไม่ได้ เพราะรถลูกค้าดันเข้ามาจอดในพื้นที่จอดรถของเจ้าหน้าที่ ทำให้จุนโฮต้องขึ้นไปจอดรถชั้นบนตึก และวิ่งลงมาชั้นล่าง เพราะลิฟท์คนเยอะมาก
"เอ่อ..จ๊ะ..แปปนะโฮพี่ติด.." หมอยองปลายตามองรุ่นน้องจากอีกแผนกนึง
' ยันเด็กไร้มารยาท!! '
" ผมจะคุยกับพี่เรื่องคุณแทคยอนเองครับ ..เอ่อคุณชานไปอยู่กับคุณแทคเถอะ..เดี๋ยวโฮคุยให้เอง" จุนโฮพูดมาเป็นชุด พูดไปหายใจเข้าออกแรงๆไป 'โอ้ยโฮเหนื่อยอ่า'
" รู้จักกันเหรอ" หมอยองถามจุนโฮทันทีที่ชานชองเดินคอตกกลับไปหาน้องชาย
" อย่า..ได้คิดเชียวพี่ ..คนนี้ของผม" จุนโฮแยกเขี้ยวขู่รุ่นพี่ทันที
" ชิ!! แล้วหนุ่มหล่อในนั้นหล่ะ " หมอยองถามต่ออย่างสนอกสนใจ
" กินแห้วไปเหอะพี่..ในนั้นน่ะไม่มีเหลือให้พี่แล้ว" จุนโฮยิ้มสะใจ
" โลกนี้ชักจะอยู่ยากแล้วนะยะ อ้าย!!" หมอยองสะบัดหน้าใส่จุนโฮอย่างเคืองๆ
" ไงหายเหนื่อยรึยังยะ วันนี้คนป่วยแน่นไปหมด หล่อนโชคดีนะที่ไม่ได้อยู่กะดึก" หมอยองคุยกับหมอรุ่นโฮ
" ผมไม่อยู่กะดึกที่นี่ แต่ผมก็ไปอยู่กะดึกที่อื่นนะพี่ ดูถุงใต้ตาผมสิ ช้ำหมดแล้ว" จุนโฮพยายามเข้าเรื่อง
" พี่..ผมคิดว่ามันมีเรื่องบางอย่างน่ะ...คุณชานไม่ได้อยากให้คุณแทคเข้ามานอนแค่ในตึกจิตเวชนะ..แต่เค้าไม่ยอมให้น้องนอนโรงบาลเลยตะหาก" จุนโฮพูดสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที
" มันไม่ได้น่ะโฮ..เธอเป็นหมอทำไมเธอไม่เข้าใจ" หมอยองเถียงขึ้นมา
"ในประวัติน่ะมันเขียนว่าPTSD จากการถูกแม่ทำร้าย แต่ความจริงคือเค้าไม่ได้แค่ถูกทำร้ายน่ะสิ" จุนโฮเงียบ เค้ากำมือแน่น จุนโฮหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"ผมคิดว่าเค้ากลัวทุกคนที่ไม่ใช่พี่ชายเค้าน่ะ เวลาเค้าหลอน หรือฝันร้าย เค้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้เลย " จุนโฮพูดกับหมอยองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
" เธอจะบอกว่า..ถึงเค้าอยู่โรงพยาบาลถ้าเกิดอะไรขึ้นหมอก็ช่วยอะไรไม่ได้สินะ" รุ่นพี่ยองพยักหน้าหงึกๆ อย่างเข้าใจบางครั้งเธอก็มักเจอคนไข้ที่กลัวไปทุกอย่างและไว้ใจแค่กับคนที่เค้าไว้ใจ จนปฎิเสธทุกอย่างบนโลก
" งั้นเธอจะพาเค้ากลับใช่ไหมโฮ" หมอยองถามรุ่นน้อง
" ผมจะดูแลเค้าให้ดีที่สุดครับ ถ้ามันตึงมือเกินไปผมจะคุยกับคุณชานเรื่องส่งคุณแทคมาหาพี่เอง" จุนโฮยืนสูดน้ำมูก พอนึกภาพแทคยอนร้องไห้เป็นเด็ก จุนโฮก็มักจะน้ำตาคลอขึ้นมาทุกที เพราะเค้าเป็นคนหวั่นไหวง่าย
จุนโฮเดินกลับเข้ามา เพื่อนตาตี่เดินเข้ามากอดพี่ชายแทคยอน ควาน ชานชองร้องไห้ต่อหน้าทุกคน โดยมือยังกุมมือแทคยอนไว้ คนผิวเข้มยังคงหลับสนิท นิชคุณยืนพิงกำแพงไม่ไปไหน อูยองนั่งยองๆกับพื้นด้วยสีหน้าวิตกไม่แพ้กัน คนผิวขาวมองหน้าเพื่อนอย่างเอาเรื่อง เค้าปรี่เข้ามาหาจุนโฮ
"โฮคุยกันหน่อย" นิชคุณลากเพื่อนตาตี่ออกมาคุยกันข้างนอก เมื่อควานชานชองมีสติมากขึ้น
" แทคเป็นอะไร ..คุณรู้ว่าโฮรู้" แววตาของคนผิวขาวบ่งบอกว่าเค้าต้องการรู้ความจริง คราวที่แล้วเค้าน่าจะพาแทคไปหาหมอจริงๆจังๆ เค้าคิดว่าอาจเป็นแค่ไมเกรนธรรมดาเลยไม่ติดใจอะไร
" คุณ..มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน .." จุนโฮพูดและพยายามเลี่ยงที่จะตอบ
" บอกมาได้โปรด" คนผิวขาวน้ำตาคลอเบ้า ' อย่าพาแทคไปไหนนะ คุณไม่อยากเสียคนที่คุนรักไปอีกแล้ว ถึงแม้แทคจะเป็นของคนอื่นก็เถอะ ขอแค่ช่วงเวลาที่อยู่ในเกาหลี ให้คุณได้อยู่กับแทคนะ'
นิชคุณรู้สึกว่าเค้าไม่อาจปล่อยมือจากความความสัมพันธ์นี้ได้
" บอกคุณเถอะนะ คุณขอร้อง" คนผิวขาวทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
นิชคุณปล่อยโฮร้องไห้ออกมาเสียงดังโดยไม่ได้สนใจหรือแคร์สายตาของคนไข้ เจ้าหน้าที่ หรือ ใครเลย
อึก อึก โฮ ฮือ ฮือ
เสียงร้องไห้ของใครบางคนดังขึ้นปลุกให้คนผิวเข้มที่นิทราอยู่ด้านหลังผ้าม่านตื่น แทคยอนขยับเปลือกตาไปมาและลืมตาขึ้นช้าๆ เสียงคนผิวขาวยังคงแหกปากร้องไห้อยู่ จุนโฮห้ามยังไงเพื่อนตัวขาวก็ไม่หยุดร้อง
' โอ้ยโฮปวดหัวจริงๆ'
" เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมคุณ" แทคยอนเปิดผ้าม่านออกมาเห็นคนร่างขาวนั่งจุ้มปุ๊กร้องไห้อยู่หน้าเตียงเค้า คนผิวเข้มเดินอ้อมมาข้างหน้าคนผิวขาว เค้าย่อตัวลงและใช้มือ2ข้าง บังคับให้นิชคุณเอามือที่ปิดหน้าไว้ออก
" แทค ..ฮือ..แทค" นิชคุณโผเข้ากอดแทคยอนทันที จนแม้แต่แทคยอนเองก็ยังตกใจ
" อยู่กับคุณนะ..อย่าทิ้งคุณไปไหนนะ" ดวงตาคนพูดแดงก่ำ นิชคุณพูดเสียงสั่นเครือ ซุกหน้าเข้ากับซอกคอคนในอ้อมแขนตัวเอง
"แทคไม่ได้จะไปไหนนี่..ไม่ร้องไห้นะคนดี" แทคยอนยิ้มบางๆให้ นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆปาดคราบน้ำตาบนเเก้มของคนผิวขาวออกอย่างเบามือ
คนตัวใหญ่ปลอบใจเพื่อน เค้าดึงมือคนผิวขาวให้ลุกขึ้น และหันมาเจอชานชองที่ยืนอยู่ข้างอูยองด้านหลังเค้า
" เรากลับบ้านกันเลยได้รึเปล่าครับ" แทคยอนยิ้มหวานให้พี่หมียักษ์
" นี่ใช่ไหมที่โฮบอกพี่ว่าเป็นแฟนกัน" หมอยองกำมือขึ้นกัดเล็บด้วยความอิจฉา
" คู่ปวดหัวเลย ไอ้หน้าสวยเนี่ย มันสวยแค่หน้านะครับ อย่าได้คิดว่าอย่างอื่นมันดี"
จุนโฮกัดเพื่อนซี้ตัวเอง
“อ๋า!!...เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งทีดันสวยกว่าผู้หญิง...แล้วผู้หญิงอย่างพวกฉันจะอยู่กันยังไงเนี่ย”หมอยองแค้นใจ
"เลิกคิดไปไกลนะครับ..คุณแทคเนี่ยเค้าเป็นภรรยาครับ" จุนโฮพูดต่อ
"ห๋า!! จริงง่ะ... อย่างงี้เธอก็เป็นสามีด้วยรึเปล่า" หมอยองทำหน้าตกใจ
" อย่าเลยครับ ผมชอบเป็นภรรยาคุณชานมากกว่า" จุนโฮตอบเขินๆ
" อาการคุณแทคยอนดูปกติดีนะ" หมอยองชวนคุย
" ดูปกติแค่ตอนหลังได้รับยาไปเท่านั้นแหละครับ ...ผมขอยาเพิ่มด้วยได้ไหมครับ"
" ยาอะไรอีกยะ" หมอยองแหวใส่
"ยาแก้ปวดหัวครับ..ผมจะทำยังไงดีกับไอ้หน้าสวยเอาแต่ใจดีเนี่ย" จุนโฮถอนหายใจออกมาทั้งยาวและหนัก
" ทำไม..แฟนเค้าไม่รู้หรอ" หมอยองถามอย่างสนใจ
"ก็ปกติมันไม่ทำตัวเป็นแฟนนี่ครับ.ไอ้หน้าสวยเนี่ยร้ายตัวพ่อเลย..ทำคุณแทคยอนร้องไห้ทุกวัน จิกกัดสารพัด" จุนโฮก็ฟังจากโจควอนบ่นให้ฟังอีกที
" ก็เพิ่งเป็นแฟนกันตะกี้แหละครับ.ไอ้หน้าสวยนี่มัน..ท่าเยอะ" จุนโฮพูดอย่างหมั้นใส้
" เป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่มะ" หมอยองเสริม
" ใช่!! แบบนั้นแหละครับ ส่วนคุณแทคก็ยอดชายใจเพชร " จุนโฮถอนหายใจอีก
' อยู่ที่การเลี้ยงดูใช่ไหมเนี่ย แทคยอนถอดแบบชานชองมาเลย' จุนโฮกรอกตาไปมา
" คุณแทคน่ะยอมหมอนี่ทุกอย่างเลยนะ ..ถ้าหมอนี่เป็นแฟนผม ถ้าผมไม่เลิกกับมันก่อน ผมคงใช้ปืนยิงมันวันละหลายรอบแน่ๆ" จุนโฮบ่นออกมาชุดใหญ่เลย
" โฮ.นายเครียดใช่ไหมเนี่ย"หมอยองยิ้มให้
" โอ้ยพี่ ไม่หรอก ผมก็บ่นไปงั้นแหละ จ่ายยาให้ผมด้วยนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น