" อืม อ่า ควอนแรงกว่านี้สิ อ่า ยกตัวขึ้นอีก “ เสียงแหบกระเส้าของชายร่างใหญ่ดังขึ้นข้างหูโจควอน
" อา อ๊า อย่าครับพี่ อย่าทิ้งรอยนะคับ ถ้ามีรอยเพิ่ม พี่คุณไม่ปล่อยพี่ไปแน่...อ่า.." ควอนกระซิบข้างหูคนตัวใหญ่
'หึ แบบนั้นจะสนุกอะไร ' ชายหนุ่มร่างใหญ่พึมพำในใจ เค้าอยากทำแรงๆ อยากให้ร่างขาวๆในมือบอบช้ำ อยากให้ไอ้นิชคุณสติแตก sexกับผู้ชายก็สนุกดี แล้วไม่ต้องกลัวเรื่องท้องด้วย ดักควายได้1 ตัว
" ควอนครับ พี่ต้องไปสัมนาต่างประเทศ เราอาจไม่ได้เจอกันหลายวันหน่อยนะครับ " แฟนหนุ่มของโจควอนพูดแนบหูคนฟัง
" ครับผมเข้าใจ..รีบกลับมานะครับ พี่ อ๊า.."
ภายในวอร์ดผู้ป่วยของโรงบาล วอร์ดนี้เป็นวอร์ดที่เข้มงวดที่สุดอยู่ลึกที่สุดราวกับพยายามสร้างเพื่อป้องกันไม่ให้คนภายนอกได้เห็น ตัวตึกสีขาวขนาดใหญ่ประดับด้วยหน้าต่างกระจกอย่างหนา มองจากด้านในไม่เห็นด้านนอก มองจากด้านนอกไม่เห็นด้านใน ทุกจุดในตึกนี้มีรปภ.ดูแลแน่นหนา และมีเจ้าหน้าที่ทั้งชายและหญิงผลัดเปลี่ยนประจำการกันตลอด24ชม.
เฮ้อ!! ควอนนั่งถอนหายใจอยู่บนโซฟาใหญ่กลางห้องบำบัดจิตรวม เค้าเป็นผู้ป่วยคนเดียวที่มีห้องนอนแยก ห้องบำบัดแยก เพราะนิชคุณไม่อยากให้เจ้าหน้าที่คนอื่นรับรู้มากนัก แต่ควอนไม่ชอบการอยู่คนเดียวเค้ารู้สึกราวกับถูกกักขัง จุนโฮที่เพิ่งออกตรวจเสร็จ เค้าตั้งใจมาหาโจควอนก่อนหน้านี้นานแล้ว แต่ก็ติดเคสฉุกเฉิน จนกระทั่งเพื่อนตัวขาวของเค้าโผ่ลหัวมาเยี่ยมน้องชาย จุนโฮตั้งใจมาบอกว่านิชคุณมาเยี่ยม แต่พอเห็นใบหน้าเศร้าๆของควอนเข้า เค้าก็เปลี่ยนเรื่องที่จะพูดทันที
"ไง...เด็กน้อย..เบื่อเหรอ " จุนโฮยิ้มทัก
"อ๊ะ!!พี่โฮสวัสดีครับ...คือ..ผมเบื่อครับ " ควอนที่นั่งกอดเข่าก้มหน้างุดอยู่ที่โซฟาเค้าลุกขึ้นทำความเคารพเพื่อนของพี่ชายทันที ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งบนโซฟาอีกครั้งอย่างเหงาเศร้าเซง
"พี่โฮ..ควอนขอ..เอ่อ.. ไปเดินที่สนามได้ไหมครับ..นะครับ " ควอนเงยหน้าขึ้นมองพี่หมอจุนโฮ โจควอนรีบวอนขอด้วยการหรี่ตาให้เล็กลง ให้เล็กกว่าที่เป็นอยู่ เค้าเกือบจะต้องแกล้งบีบน้ำตาด้วยแล้ว
" อืม..อนุญาติดีไหมนะ" จุนโฮแกล้งทำสีหน้าครุ่นคิด แต่สีหน้าของเค้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
" นะครับพี่โฮ!!" ควอนพนมมืออ้อนวอน
" ก็ได้นะ..แต่ห้ามหนี...ห้ามดื้อ โอเคไหม" จุนโฮอนุญาติพร้อมกำชับโจครวนทันที
" ขอบคุณครับ..พี่โฮใจดีที่สุดเลย" โจควอนกระโดดโลดเต้น พร้อมทั้งกระโดดกอดคอจุนโฮ เค้าหอมแก้มจุนโฮ1ที เป็นการขอบคุณ
"ควอน!!.." จุนโฮทำหน้าเหว๋อตกใจสุดๆที่อยู่ๆโจควอนก็มาหอมแก้มเค้าแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"..ตกใจอะไรกับครับพี่โฮ..จุ๊บขอบคุณไง..คิคิ..อย่ามาทำเป็นไม่เคยสิครับ..พี่หมีไม่ทำหรือครับ" โจครวนฉีกยิ้มกว้าง
" อ่า..เหรอ..อย่าทำกับพี่แบบนี้ต่อหน้าไอ้คุณนะ..เดี๋ยวพี่โฮจะซวย"จุนโฮปรามโจควอนทันควัน
" เรื่องไร้สาระ..พี่คุณน่ะชอบคิดมากไปเรื่อย" โจควอนย่นจมูกด้วยความไม่พอใจ
"อ่อใช่ลืมบอกไป..พี่คุณของควอนมาแล้วนะ" จุนโฮสบตากับคนร่างเล็ก ท่าทีของโจควอนสงบลงเมื่อเค้ารับรู้เรื่องการมาของพี่ชาย ควอนเบือนหน้าหนีจุนโฮทันที เค้ายังไม่อยากเจอนิชคุณ
เนื่องจากควอนไม่ใช่ผู้ป่วยที่จำเป็นต้องอยู่ในวอร์ดตลอดเวลา แต่เพื่อความปลอดภัยจุนโฮก็ให้เจ้าหน้าที่พยาบาลคอยตามดูแลควอนห่างๆ
ทางเดินสีขาวเชื่อมจากวอร์ดผู้ป่วยนอกเข้าสู่ตึกผู้ป่วยใน ลีจุนโฮในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกาว์นยาวของหมอออกไปรับเพื่อนสนิทและเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้ นิชคุณมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนลายตารางหมายรุกแบบสบายตา มีแว่นตาสีขาว และหมวกใบจากสานครอบหัวไว้ พวกเค้าเดินเคียงข้างกัน เข้าสู่ตัวตึกสีขาวที่อยู่ลึกที่สุด ประตูกระจกแบบกันกระสุนบานคู่แบบอัตโนมัติเปิดต้อนรับชายหนุ่ม 2 คน ชายทั้ง2 เดินตรงไปยังห้องพักแพทย์ของจุนโฮที่เป็นห้องเดี่ยว แต่ก็ต้องสะดุดหยุดยืนกับที่เพราะได้ยินสาวๆพยาบาลคุยกันเสียงดังสนั่น
"รู้ยังจ๊ะ..หมอซีแต่งงานแล้วนะ!!" เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังมาจากหน้าเคาร์เตอร์ พยาบาล
"แต่งงานอะไรกัน..ไม่เห็นหมอซีเคยพูดเลยนะ..การ์ดมีสักใบ"พยาบาลสาวอีกคนพูดแทรกขึ้นมา
"นั่นสิ..ไม่เห็นมีข่าวเลย...มั่วแล้วเธอน่ะ.ไปเอาข่าวมาจากไหนยะ"พยาบาลอีกคนออกความเห็นบาง
" ใครแต่งงานครับพี่พยาบาล " หมอลีจุนโฮทักพี่พยาบาลด้วยความอยากรู้อยากเห็น เค้าไม่เห็นเคยได้ยินเลยว่ามีเพื่อนหมอคนไหนในแผนกวางแผนแต่งงานกันเดือนนี้
" หมอซีวอนค่ะ หมอซี เทพบุตรของเรา คุณหมอเค้าแต่งงานกับสาวสวิตเมื่อวานนี้ค่ะ เพื่อนพี่ที่ทำงานที่ทำงานโรงพยาบาลที่สวิตtagรูปมาให้" พยาบาลสาวพูดไปทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้
"แต่งงานไม่บอกเลย..เสียดายจัง" พยาบาลสาวอีก2-3คนนั่งน้ำตาซึม
“ท้องก่อนแต่งรึเปล่าน่ะ..หมอซีเคยไปสัมมนาที่สวิตด้วยนี่..ภรรยาเป็นหมอเหมือนกันรึเปล่านะ” พยาบาลสาวเม้าส์มอยค์กัน
'แต่งงานเหรอ...ก็ดีนะ...ในบรรดาตระกลูเรา...ได้มีคนเป็นฝั่งเป็นฝาบ้างก็ดีเหมือนกัน ว่าแต่จัดงานแต่งงานทั้งทีจะไม่บอกกันเลยรึไงนะ..พี่ซีนี่ก็แปลก..ทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน' นิชคุณเปรยคนเดียวขณะมองพนักงานสาวๆคุยกันสนุกสนาน
ซีวอนเป็นลูกพี่ลูกน้องของเค้าและโจควอน พวกเค้าเป็นเหมือนพี่น้องสายเลือดเดียวกัน ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุกับพ่อแม่นิชคุณ ทั้งนิชคุณและซีวอนต่างก็รู้ว่าพ่อแม่ของพวกเค้าไม่ถูกกันมานานแล้วเรื่องมรดกครอบครัว ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างนิชคุณและซีวอนไม่ค่อยดีตามไปด้วย แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่จะไม่คุยกัน ซีวอนเป็นคนเงียบๆ ยิ่งพ่อแม่เค้ากดดันเรื่องหุ้นโรงพยาบาลมากขึ้นเท่าไหร่ ซีวอนก็ยิ่งเงียบขรึมมากขึ้นเท่านั้น บ่อยครั้งที่นิชคุณรู้ว่าซีวอนกลุ้มใจ แต่เค้าก็ช่วยอะไรมากไม่ได้ เค้าทำได้แค่เพิ่มเงินให้ซีวอนด้วยข้อแก้ตัวต่างๆนาๆที่เค้าพอจะทำได้ แต่หลังจากพ่อแม่ของนิชคุณเสียชีวิต พ่อแม่ซีวอนเข้าเทคโอเวอร์บริษัทของพ่อนิชคุณ ทำให้ครอบครัวล้มละลาย และเค้าเกือบจะเสียหุ้นในโรงพยาบาลของแม่ไปด้วยแต่โชคดีที่ชานชองยื่นมือเข้าช่วย เค้าถึงไม่เสียสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายของเค้าไป นิชคุณรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของซีวอนเพราะทุกอย่างมันแค่เรื่องของผู้ใหญ่ที่ผิดใจกัน
" ฉันไม่เข้าใจเลย..ทำไมหมอซีไปแต่งกับสาวบ้านนอกชิ!! .." คนปล่อยข่าวสำทับเพิ่ม
"ตกลงไม่ใช่หมอเหรอ..เซลล์ขายยาก็ไม่น่าใช่..พวกนี้รวย.บอกมาเลยดีกว่าไหมจ๊ะน้อง..มาทำให้อยากอยู่นั่น!!"
พยาบาลสาวอีกคนก็เริ่มเคือง
“อยากบอกใจจะขาดย่ะ!! แต่พูดไม่ได้ต้องรอเจ้าตัวมาพูดเองน่ะ" ต้นเรื่องสำทับ
" ย่ะห์!! นี่!! ใช่เวลาคุยกันไหมพวกเธอ..อยากโดนเด้งรึไงห๋า!!.." คุณป้าหัวหน้าพยาบาลเดินผ่านเข้ามาเจอสาวๆเม้าส์มอยด์กันเลยรีบดุ แล้วทำมือไล่ทุกคนให้กระจายตัวไป
หึหึ นิชคุณยกยิ้มหัวเราะเบาๆ 'ดีจังได้ทำงานกับคนหมู่มากได้หัวเราะ ได้กรี๊ด ได้มีความสุข ไม่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกตัวเอง' เพียงชัวว์พริบตาเดียวคนผิวขาวก็หุบยิ้มลง
กร็อป!! เสียงแก้วน้ำพลาสติกยับยู่คามือสีขาวเล็ก น้ำเปล่าในถ้วยไหลหกเต็มมือและหน้าขาของเจ้าของแก้ว
" นังนั่งเป็นใคร !! " โจควอนที่บังเอิญมานั่งหลบนิชคุณได้ยินสิ่งที่บรรดาพี่พยาบาลพูด คนร่างเล็กเดือดดาลกัดฟันกรอดๆ เค้าเริ่มกัดริมฝีปากแดงๆของตัวเองจนเลือดซึม
" บ้าเอ๊ย!!...จะทำยังไงดี...ฉันไม่ยอมนะ.. " โจควอนร้อนใจ เค้าโดนสั่งห้ามใช้เครื่องมือสื่อสาร หรือเค้าต้องขโมย หรือต้องขอยืมจากคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่พยาบาลที่รู้จักเค้า เค้าต้องการสืบเรื่องซีวอน ใครหน้าไหนก็ห้ามมาขวาง!!โจควอนพาร่างซีดขาวของตัวเองโต๋เต๋ลงไปที่สนามหญ้าส่วนพักผ่อนของผู้ป่วยตึกจิตเวช
“ไหนพี่บอกว่าแค่สัมมนา..พี่โกหกควอนเหรอ” โจควอนพูดคนเดียว เค้าเดินวนรอบสนามราวกับหนูติดจั่น ' ทำไงดี..ต้องขอยืมมือถือใครสักคน' โจควอนมองผู้คนรอบๆตัว.. ใครดี ใครที่ดูเป็นมิตรมากๆ
5555 เสียงหัวเราะ ดังมาจากเก้าอี้ด้านหลังครวน โจควอนหันควับไปด้วยความหงุดหงิด อารมณ์ของคนร่างเล็ก เค้าหงุดหงิดกับทุกอย่างรอบด้านโดยเฉพาะเสียงดัง ทันที่ที่เด็กร่างเล็กหันหลังไป เค้าก็พบกับหมอแผนกศัลยกรรม โจควอนเคยเห็นผู้ชายคนนี้ผ่าตัด2-3ครั้ง วันนั้นพอดีว่าเค้าว่างมาก พี่หมีชานกำลังพาเด็กนักเรียนแพทย์ไปดูเคสสตัดดี้ ควอนเลยมู๊บตัวเองเข้าไปดูเป็นวิทยาธานด้วย ผู้ชายคนนี้เทพจริงอะไรจริง และใจดีมากจริงๆ เสียดายที่ไม่ใช่เกย์
'ยิ่งได้เห็นใกล้ๆหมอศัลยเพื่อนพี่หมีคนนี้หน้าตาดีทีเดียว เอาไงดี...หมอเค้ามาทำอะไรที่ตึกนี้เนี่ย..หลอกหมอ..เค้าจะเชื่อไหมเนี่ย.' ควอนครุ่นคิดในใจ
คนผิวสีเข้มเอามือล้วงกระเป๋าในท่าทางสบายๆเค้าพูดคุยกับคนคนไข้อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่หมอโฮ
" เอ่อ..คุณครับ..คุณหมอ..ผมขอยืมโทรศัพท์ได้ไหมครับ " ควอนตัดสินใจลองขอยืมโทรศัพท์จากเพื่อนพี่หมี และพยายามก้มโค้งแสดงความสุภาพ
คนผิวเข้ม หยุดบทสนทนาและหันมองตามเสียงที่ดังมาจากด้านข้างตน เค้ามองเด็กตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แทคยอนม่องแบบเพ่งพินิจ เด็กตรงหน้าเค้าอายุน่าจะราวๆ22-23ปี และหน้าตาโคตรจะคุ้นหน้า
" เอาไปทำอะไรรึ" แทคยอนถามกลับอย่างเป็นมิตร
ในขณะที่คู่สนทนาของแทคยอนก็มองควอนแบบสนอกสนใจเช่นกัน
" ใครน่ะแทค?" ชายตัวขาวในชุดผู้ป่วยถามขึ้น
" ไม่รู้อ่ะ.." แทคยอนตอบคำถามเจย์เพื่อนสนิทของเค้า
" ผมอยากคุยกับพี่ชายครับ พี่ชายผมแต่งงาน ผมอยากอวยพรเค้า แต่ผมไม่มีโทรศัพท์..ผมขอยืมคุณหมอได้ไหมฮะ." ควอนแกล้งบีบน้ำตาใส่คนผิวสีเข้มตรงหน้า
" รอแปปนะ" แทคยอนล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากาว์นยื่นให้
"นี่เธอ..ปากแตกแน่ะ.."แทคยอนยกมือขึ้นแตะริมฝีปากชายร่างเล็กเบาๆ
"รอเดี๋ยวนะ.."คนตัวใหญ่ตรงหน้าโจควอนล้วงกระเป๋ากางเกงแสลคของตน เค้าหยิบตลับยาเล็กๆสีขาวขึ้นมาเปิดและแต้มเนื้อครีมสีขาวบางเบาขึ้นมาทาแผลให้โจควอน
"ขอบคุณฮะหมอ..หมอใจดีจังครับ"ควอนยิ้มแก้มปริ ดีใจจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่เค้าเขย่งตัวขึ้น ใช้แขนพาดบ่าแทคยอน ควอนออกแรงรั้งต้นคอคนตรงหน้าให้โน้มแก้มลงมารับจูบของควอน และยังมีต่อด้วยการโอบกอดแทคยอนแบบเรียกได้ว่าเนื้อแนบเนื้อ
"!! ... " แทคยอนยืนตัวแข็งเป็นก้อนหิน เจย์เพื่อนของแทคเองก็ตกใจไม่เเพ้กัน
" ขอบคุณครับหมอเดี๋ยวผมเอามาคืนนะคับ10 นาทีเท่านั้นรอตรงนี้นะฮะ " โจควอนดีใจจนออกนอกหน้าเค้าเผลอตัวกอดคนแปลกหน้าไปซะแล้วสิ
"ใจดีกับเค้าไปทั่ว..โดนเข้าใจผิดเลยเห็นไหม..รู้สึกเหมือนลืมอะไรไปไหม"เจย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ความจริงเค้าอยากจะขำให้ฟันล่วงมากกว่า
"น่ารักเหมือนแทเลย.."แทคยอนยิ้มเศร้าๆ
"อืม...มันแค่ความรู้สึกน่ะแทค.เก็บแค่เรื่องดีๆไว้ก็พอนะ..พี่ต้องกลับไปห้องแล้ว ถึงเวลากายภาพล่ะ..อย่าทำอะไรบ้าๆ..ถ้าไม่ไหวจริงๆ..โทรมาหาพี่นะแทค" เจย์ตบบ่าแทคยอนเบาๆเป็นการให้กำลังใจ ก่อนจะปลีกตัวกลับห้องพัก
"ขอบคุณครับพี่..ผมจะจำไว้..อย่าลืมกินยานะครับ..จะได้รีบออกจากวอร์ดนี้สักที..ผมไม่ชอบเลย..คราวหน้าถ้าพี่อยากหาเพื่อนคุยผมหวังว่าพี่จะไม่นัดผมมาที่นี่นะครับ"แทคยอนฉีกยิ้มบางๆ โบกมือลาเพื่อนของตน
คนผิวขาวผละออกมาจากลีจุนโฮ เค้าเดินเรี่ยดทางเดินออกมาจนถึงสนามหญ้าและพึ่งสังเกตุ มีชายอีกคนเดินตามหลังเค้ามาก่อนจะค่อยๆเดินนำเค้าไป
ผู้ชายที่เค้าเจอที่สนามหญ้าวันนั้น คนที่ทำท่างน่ารักไม่แคร์สื่อ พอเห็นใกล้ๆถึงรู้ว่าผู้ชายคนนี้เรียกได้ว่าหล่อเข้มแบบมีสเน่ห์ สัดส่วนความสูงดูเหมือนไม่ได้สูงไปกว่าเค้าเท่าไหร่ แต่หมอนี่ตัวใหญ่กว่าเค้าเยอะทีเดียว ท่าทางการเดินทำให้คิดได้ว่า คนๆนี้เป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองมาก ท่าทางก็ดูสุขมต่างกับภาพที่เค้าเห็นวันก่อนลิบลับ นี่สินะที่โฮบอกว่า หมอนี่เหมือนพวก2บุคลิก 'หัตเทวะงั้นเหรอ..พกความมั่นใจมาเต็มร้อยสินะ เดินยังกะเดินบนแคทวอกท์..ชิ!!' นิชคุณรอบคิดอย่างหมั่นใส้ในใจ
อยู่ๆชายตรงหน้าเค้าก็ติดตีนแมววิ่งห่างเค้าออกไป ชายเสื้อกาวน์สีขาวสะบัดตามแรงลม ทำให้เห็นว่าเรือนร่างของผู้ชายคนนี้เข้ากับชุดฟอรม์ของหมอเหลือเกิน เมื่อมองตามไปเค้าก็พบโจควอนน้องชายของเค้าอยู่อีกฝากของสนามพอดี
" คุณ!! " ลีจุนโฮเข้ามาทักเพื่อนซี้จากด้านหลัง
"ได้คุยกับควอนรึยัง" จุนโฮถามนิชคุณ เค้าถือแฟ้มOPDมาปึกใหญ่
"ยัง..หาตัวอยู่..ไม่มีมือถือลำบากจัง.." คนผิวขาวหันมาคุยกับเพื่อน
“ให้ประกาศไหม..หรือจะรอ..เดี๋ยวก็ใกล้ถึงเวลาบำบัดกับโฮแล้วเดี๋ยวคงมาแหละ..เสียดายคุณซีแต่งงาน..อยากให้ทำบำบัดต่อเนื่องกับหมอคนเดียวกันมากกว่า” จุนโฮเบ้ปาก
“ไม่ต้องประกาศหรอก..เจอแล้วหมอนั่นเป็นอะไรเดินเป็นหนูติดจั่นเลย”นิชคุณเลิกคิ้วไป ปรายตาตามดูน้องชายไป
"งั้นคุยกันไปก่อนนะ..เดี๋ยวเที่ยงเราค่อยคุยกัน..โฮติดประชุมน่ะ" จุนโฮแยกตัวไปทันทีเรื่องขั้นตอนการรักษาควอน จุนโฮอธิบายกับนิชคุณไปแล้ว ขาดแต่เรื่องการรายงานความคืบหน้าเรื่องอาการ
เมื่อคนร่างขาวหันกลับไปที่สนามอีกครั้ง นิชคุณเห็นหมอผู้ชายคนนั้นจับต้องใบหน้าน้องเค้าและโจควอนก็จูบและกอดผู้ชายคนนั้นกลางสนามหญ้า ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะไม่ได้กอดตอบ แต่ไอ้เวรนั่นก็แตะต้องตัวน้องชายเค้าก่อน นิชคุณกำมือแน่น ไม่ว่าหมอนี่จะใหญ่มาจากไหน เก่งแค่ไหน หรือเป็นรุ่นพี่ใคร ฉันไม่สนทั้งนั้นแหละ
" แกกล้าเกินไปแล้วที่มากระตุกหนวดเสือ." คนผิวขาวยิ้มเหี้ยมเกรียม
" เยี่ยมมากเลยนะควอน..กล้าเปิดตัวคนรักซึ่งๆหน้าพี่เนี่ย..นายท้าพี่เหรอ!! "
คนผิวขาวคว้าโทรศัพท์โทรหาเลขาคนสนิท "ซึงไปหาประวัติ อ๊ค แทคยอนมา หมอนี่เป็นหมอในโรงพยาบาลฉัน ขุดมาให้หมด ฉันต้องการข้อมูลมันบนโต๊ะทำงานพรุ่งนี้!!" เลือดในกายนิชคุณเดือดผล่าน 'นายกล้ามาก..แล้วเราจะได้เห็นดีกัน'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น