เมื่อเตรียมอาหารเสร็จ เจ้าคนผิวขาวก็รีบคดข้าว ตักไก่ตุ๋นโสมใส่ชามใหญ่ไปตั้งที่โต๊ะทานข้าว ส่วนตัวเค้าเองก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว และเดินไปปลุกเจ้าแมวที่ยังนอนขดตัวภายใต้ผ้าห่มผืนหนาบนโซฟายาวที่ห้องโถงกลางบ้าน
“แทค..ตื่นได้แล้ว” นิชคุณสะกิดหัวไหล่เจ้าแมวเบาๆ เจ้าแมวขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่สนใจต่อเสียงคนเรียก
“แทค...จะสายแล้วนะ..” คนผิวขาวเรียกชื่อเจ้าแมวซ้ำเสียงดังขึ้น
“ง่วง..อย่ายุ่งได้ไหม” เจ้าแมวตัวโตดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าปิดตา
“แทค...กินข้าวกัน” คนผิวขาวเริ่มหัวเสียขึ้นนิดๆ เจ้าแมวมักจะตื่นยาก และเค้าก็ไม่ค่อยชอบ นิชคุณเขย่าตัวเจ้าแมวยักษ์แรงขึ้นอย่างเหลืออด ทั้งที่เช้านี้เค้ากะจะโรแมนติกใส่สักหน่อย
“ไม่หิว..” คนตัวโตกระฟัดกระเฟียด ดีดตัวขึ้นมานั่งหลับตา คิ้วหนาย่นขมวดจนติดกัน
นิชคุณยืนมองหน้าแทคยอนตาปริบๆ ดูเหมือนหน้าเจ้าแมวยักษ์มีบางอย่างผิดปกติไป ถุงใต้ตาของเจ้าแมวบวมเป่งราวกับเจ้าแมวไม่ได้นอนหรือร้องไห้ข้ามคืนมาก็ไม่ปาน
“ทำไมหน้าเป็นแบบนี้ล่ะ” คนผิวขาวอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก
แทคยอนยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองก่อนจะหรุบเปลือกตาขึ้นช้าๆมองหน้าคนที่มาขัดความสุขเค้าตอนนอน
“หน้านายก็บวมนะ..กินเบียร์น้อยๆหน่อยเถอะ..หน้าจะแตกแล้ว” แทคยอนปรือตามองหน้าคนผิวขาว เค้ายกมือหนาๆของตัวเองลูบแก้มของคนผิวขาวแผ่วเบา
“ก็แทคไม่กินเป็นเพื่อนคุณนี่..คุณกลัวเบียร์เสียใจเลยกินมันหมดเลย” คนผิวขาวพูดน้ำเสียออดอ้อน
“กินหมดเลย...เมื่อคืนนอนกอดใครล่ะ...กอดกระป๋องเบียร์หรือออกไปนอนกอดผู้หญิงที่ไหนรึเปล่า” คนตัวโตกล่าวเศร้าๆเหมือนยังไม่ตื่นนอนดี
“คุณไม่ได้นอนกอดใครเลย ...คุณนอนกอดตัวเองนี่แหละ..เพราะแทคไม่เข้าไปนอนกับคุณนี่” นิชคุณกล่าวพร้อมขยับหน้าถูไถกับมือใหญ่หนาของแทคยอน
“แทคล่ะทำไมถุงตาช้ำบวมแบบนี้” นิชคุณยกมือขาวนวลของตนสัมผัสใบหน้าเรียวตอบ ปลายนิ้วโป้งของคนผิวขาวไล้ไปตามขอบตาของเจ้าแมวยักษ์
“แทค...”คนตัวโตพูดชื่อตัวเองและเงียบลง
“ไม่ต้องพูดก็ได้..คุณเข้าใจ...คุณขอโทษ..คุณจะไม่ทำอีก” นิชคุณขยับตัวเข้าใกล้แทคยอนมากขึ้น ใบหน้านวลเนียนขยับเข้าใกล้ใบหน้าเรียวตอบแต่ก็หยุดซะแบบนั้น
“ไปอาบน้ำก่อนนะ” คนตัวโตพูดขัดขึ้น ก่อนจะขยับตัวหนีเจ้าคนผิวขาว
“คุณขอโทษ” นิชคุณชะงักเสียใจ เมื่อเห็นท่าทีเจ้าแมวยักษ์ยังคงรักษาระยะห่างกับเค้า
แทคยอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงตัวเอง เค้าก้มตัวลงมองนิชคุณที่เอาแต่นั่งก้มหน้ามองมือตัวเอง
“แทคปากเหม็น...หรือคุณทนได้” แทคยอนพูดติดขำ
“ไม่โกรธเหรอ” นิชคุณรีบเงยหน้ามองแทคยอนเลิกลั่ก เค้าเขินอายและทำตัวไม่ถูก
“ทำไมต้องโกรธ...” เจ้าแมวกล่าวพร้อมกางมือหนาขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนของคนรักเบาๆก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องนอนนิชคุณ
แทคยอนอารมณ์ดีขึ้นในตอนเช้า เค้าคิดว่ามันคงดีกว่าถ้าเค้าจะลืมเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นและเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเค้ากับนิชคุณใหม่อีกรอบ เค้าคิดว่าหลังจากนี้ไปไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเค้าจะเปิดเผยความรู้สึกให้มากขึ้น เค้าอยากจะมีความสุขเหมือนชานชองกับหมอโฮ แทคยอนนอนคิดเรื่องนี้ทั้งคืน เค้าเสียใจและเสียน้ำตามาพอแล้ว
เมื่อออกจากห้องน้ำ แทคยอนก็รีบแต่งตัวออกมาในชุดสูทสีน้ำเงินหล่อเหลา เค้าหยิบนาฬิกาข้อมือและมองดูหน้าปัดของนาฬิกา ชายตัวโตจ้องมองเข็มสั้นบนหน้าปัดของนาฬิกาข้อมืออย่างสงสัย เจ้าแมวยักษ์ควานหามือถือของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง เค้าเปิดมือถือและเทียบเวลากัน ดูเหมือนว่าเจ้าคนรักของเค้าจะเมาเวลา
แทคยอนเดินมุ่ยหน้าออกจากห้องนอนตรงไปหาเจ้าคนผิวขาวที่นั่งหน้าจิ้มลิ่มอยู่ที่โต๊ะอาหารในครัว
“คุณนี่...นี่มันยังไม่8โมงเช้าเลยนะ..ไหนบอกสายแล้ว” แทคยอนย่นคิ้วใส่ชายผิวขาวที่หันมามองเค้าด้วยแววตากรุ่มกริ่ม
“ก็ถ้าเรียก8โมง กว่าแทคจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ..แทคก็อดกินข้าวที่คุณทำน่ะสิ” นิชคุณยิ้มร่าไม่มีคำว่าสำนึกผิดแปะอยู่บนใบหน้าเลย
“คุณนี่ทำกับข้าวเนี่ยนะ....มิน่าเช้านี้ฝนถึงตก” แทคยอนแซะคนรัก แต่ชายตัวโตก็พาร่างตัวเองมานั่งโต๊ะอาหารตรงหน้าคนผิวขาว
“ฝนมันตกก่อนที่คุณจะเริ่มทำอาหารอีกนะ” นิชคุณหยู่ปากกล่าวงอนๆ
“ไก่ตุ๋นโสม..เล่นเมนูยากเลย..ไม่อร่อยแทคไม่กินนะ” เจ้าแมวตัวโตเบิกตามองไก่ตัวบะเร่งเท่งในชามที่วางตรงหน้าเค้า
“ชิส์!!” คนผิวขาวย่นจมูกสะบัดหน้าขาวๆใส่เจ้าแมวยักษ์
คนผิวขาวขยับปากบ่นขมุบขมิบ แต่มือขาวก็รีบหยิบตะเกียบมาคีบเนื้อไก่มาใส่ชามให้เจ้าแมว เมื่อเค้าบริการอาหารลงจานให้เจ้าแมวเสร็จ คนผิวขาวก็ฉีกยิ้มละไมส่งให้คนรัก
“กินได้แน่นะ”เจ้าแมวตัวโตทำหน้าแหย ไม่กล้าตักข้าวเข้าปากตัวเอง
“ย่าห์!!...ดูถูกเกินไปแล้วนะ” นิชคุณว๊ากเสียงสูง คนผิวขาวเริ่มโกรธตะหงิดๆกับท่าทีดูถูกเค้า
“คุณนี่น่ารักจัง” แทคยอนพูดติดขำ เจ้าแมวยักษ์ยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะหัวเราะคิกคัก ใบหน้าเจ้าแมวเปื้อนรอยยิ้มและรอยตีนกาที่นิชคุณเฝ้าคิดถึง
“แทคแกล้งคุณเหรอ” นิชคุณเอ่ยเสียงสูงอย่างเขินอาย เค้าชอบคำพูดที่แทคยอนพูด ชอบชื่อเล่นที่แทคยอนเรียก ใบหน้าและหูนิชคุณเริ่มขึ้นสีแดง
“แบบนี้น่ารักดีนะ..รีบกินข้าวเถอะ..เดี๋ยวจะไปทำงานสายจริงๆ” เจ้าคนตัวโตพูดพร้อมกับใช้ตะเกียบคีบเนื้อไก่ใส่จานข้าวนิชคุณบ้าง
“อืม..ไม่สายหรอกถ้าแทคไม่แกล้งคุณ...แต่คุณชิมแล้ว..มันอร่อยจริงๆนะ” นิชคุณมองหน้าเจ้าแมวยักษ์และยิ้มเขินๆ
เมื่อทั้งคู่ทานข้าวเสร็จ แทคยอนก็อาสาขับรถไปส่งนิชคุณที่ทำงาน ความจริงคือเค้าชอบรถออดี้คันงามที่นิชคุณซื้อมามากจนอยากลองขับเองมากว่าจะนั่งสบายๆ
เช้านี้แทคยอนเข้างานทันเวลา นิชคุณเรียกเจ้าหน้าที่ในบริษัทมาช่วยย้ายโต๊ะทำงานของแทคยอนเข้ามาไว้ในห้องส่วนตัวเค้า คนผิวขาวยิ้มกรุ่มกริ่ม ใบหน้านิชคุณฉายแววความคิดชั่วร้าย
“ทำไมแทคต้องย้ายที่นั่งด้วยล่ะ..นั่งข้างนอกก็ดีอยู่แล้ว..มีเพื่อนคุยด้วย” แทคนอนยืนคุยกับโจควอนที่ห้องพักพนักงานระหว่างรอการเคลื่อนย้าย
“เฮอะ!!..อยากรู้ก็ถามแฟนนายสิ..ว่าแต่..นาย2คนคืนดีกันแล้วใช่มะ”โจควอนแซะรุ่นน้องที่ครั้งนึงเค้าเคยแอบชอบ แต่เรื่องนั้นก็นานมากแล้ว ตั้งแต่โจควอนรู้ว่าแทคยอนหมายปองบอสของเค้า โจควอนก็ตัดใจ
“ไม่รู้สิ” แทคยอนยักไหล่ตอบ คนผิวเข้มตักกาแฟใส่ถ้วย เค้าชงกาแฟให้ตัวเองและนิชคุณก่อนจะปลีกตัวออกมาจากห้องพักเพื่อจะเอากาแฟกลับไปเจ้านายตัวเอง
“พูดเหมือนเป็นเรื่องคนอื่นเลยนะแก...”โจควอนแควะทิ้งท้าย เอือมระอากับคู่ปวดหัวในที่ทำงานของเค้า
แทคยอนได้พื้นที่ทำงานใหม่ซึ่งเจ้าพื้นที่ทำงานนี้มันไปซ้อนทับพื้นที่ทำงานของบอสใหญ่ในบริษัท
“ทำไมย้ายโต๊ะมาไว้นี่ล่ะ”เจ้าแมวยักษ์ส่งแก้วกาแฟให้คนรักผิวขาว เค้ายืนมองโต๊ะทำงานตัวเองงงๆ
“ไม่ชอบเหรอ...แบบนี้ดีออก”คนผิวขาวยืนซดกาแฟหน้าตาย
“อึดอัดจะตายมานั่งเบียดกันในซอกนี้” แทคยอนปรายตามองช่องแคบหลังโต๊ะทำงานของตัวเอง
“เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน...ขอบใจสำหรับกาแฟนะแทค...” คนผิวขาวยกยิ้มอย่างมีความสุข เค้าตบบ่าคนตัวโตหลายทีก่อนจะพาร่างตัวเองไปนั่งทำงาน
แทคยอนลากกองข้าวของของตัวเองเข้ามาในห้องทำงาน เค้าเริ่มเรียงของเข้าโต๊ะอย่างขะมักเขม้ง สายตาเจ้าแมวยักษ์ไปหยุดอยู่ที่กองเอกสารเมื่อคืนที่ผ่านมา เค้าถอนหายใจยาวเมื่อคิดถึงมัน เมื่อเริ่มทำงานเจ้าแมวน้อยก็ขมวดคิ้วหนักขึ้นอีก และมีคำถามเกิดขึ้นในหัวแทคยอนมากมาย เจ้าแมวยักษ์เหล่ตามองหน้าเจ้าคนผิวขาวที่นั่งอมยิ้มตั้งแต่เช้า
“คุณ...ไอ้กระดาษกองนี้มันอะไร” แทคยอนรวบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาโชว์ให้นิชคุณดู
“งาน...ทำไมเหรอ” คนผิวขาวหันหน้ามองเจ้าแมวยักษ์ที่นั่งข้างตัวเค้าอย่างอารมณ์ดี
“รู้ว่ามันงาน...แต่มันเสร็จแล้วนี่”แทคยอนตีหน้าเครียด หัวคิ้วเจ้าแมวย่นจนติดกัน เศษกระดาษในมือเริ่มยับย่น
“อืม..หรอ...”คนผิวขาวขนลุกวาบ พลางกลืนน้ำลายเฮือก เค้าคิดว่าเค้าเล่นแรงเกินไป หรืออาจจะเรียกว่าเล่นอะไรที่ไม่ควรเล่นมาตั้งแต่แรก
“หรอ...ว่าอยู่ว่า..แม่พนักงานสาวสวยของนายคงไม่งี่เง่าทำงานตัวเองไม่เป็นหรอกมั้ง..นายเอาไอ้เจ้ากองเอกสารนี่มาหลอกให้แทคทำทั้งๆที่มีไฟล์งานที่ทำเสร็จแล้วเนี่ยนะ”แทคยอนขยำกระดาษขาวในมือ ก่อนจะปล่อยให้มันร่วงลงพื้นต่อหน้าต่อตานิชคุณ สายตาเจ้าแมวเย็นยะเยือกราวแผ่นน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ
“แทค..คุณไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้กับแทคนะ...แต่คุณไม่รู้จะเอาอะไรมาเป็นข้ออ้างให้แทคย้ายมาอยู่กับคุณนี่” คนผิวขาวรีบคว้าข้อมือเจ้าแมวยักษ์ไว้ เค้าสารภาพความจริงกับแทคยอนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“เหรอ..เหตุผลดีนะ” เจ้าแมวยักษ์หน้าตึงกัดฟันกรอดๆ
“ขอโต้ดน้า..คุณจะไม่ทำแบบนี้แล้ว” คนผิวขาวยกมือพนมไหว้ขอโทษขอโพยเจ้าแมวไม่หยุด
“เลี้ยงข้าวเที่ยงขอโทษเลยนะ” คนตัวโตแควะใส่คนผิวขาว
“เลี้ยงทุกมื้อเลยก็ได้นะ” นิชคุณรีบตอบ พลางยิ้มแห้งๆ เค้าเกือบทำให้แทคยอนโกรธอีกรอบแล้ว แทคยอนคนใหม่โกรธง่ายอย่างกับอะไรดี คนผิวขาวชักเริ่มกลัวใจแทคยอน
"หึ...คิดจะทำผิดอีกเยอะเลยสินะ" แทคยอนแยกเขี้ยวใส่คนรักของตน
“โอ๊ย!!..อะไรเนี่ย..ฝนตก...ตกตั้งแต่เช้า..ตกยันบ่าย..ยันเย็น..บ้าไปแว้ว” โจควอนแหกปากลั่นออฟฟิต คืนนี้รุ่นพี่ตัวเล็กต้องกลับบ้านเองเพราะมินโฮมีงานเลี้ยงสังสรรค์ที่บริษัทตัวเอง
“ที่มันตกหนักขนาดนี้ก็เพราะคุณนี่แหละ” แทคยอนแซะนิชคุณขำๆ
“ทำไมมันถึงเกี่ยวล่ะ”โจควอนเลิกคิ้วสงสัยมองหน้าบอสตัวเอง
“ก็คุณนี่ตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้แทคกินน่ะสิ...ฟ้าฝนเลยสะเทือนไปหมด” คนผิวเข้มตัวโตล้อเลียนคนรักของตน
“งั้นจะไม่ทำให้กินแล้ว...”คนผิวขาวงอนตุ๊บป่องนั่งหน้านิ่งอ่านหนังสือพิมพ์บนโซฟายาว
“โอ๋ โอ๋..แค่นี้ทำงอน” คนตัวโตนอนกลิ้งหัวไปมาบนตักคนผิวขาว พร้อมยกมือหนาของตนลูบคางที่เริ่มมีตอหนวดเขียวครึมของคนรักเล่น
“ชิ!!” นิชคุณเบือนหน้าหนีมือใหญ่ของเจ้าแมว
“ย่าห์!!..พวกนายนี่...เกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ” โจควอนว๊ากด้วยความอิจฉาตาร้อน
“....อิจมากล่ะสิ...อิจก็ตามพี่มินโฮไปสิ ไปในฐานะเพื่อนต่างบริษัทก็ได้นี่..ไม่มีใครรู้หรอก” แทคยอนให้คำแนะนำ ปากก็พูดไปมือก็จุ้นจ้านอยู่กับการบีบแก้มนิชคุณเล่น
“ไม่เอาหรอก...พี่ไม่อยากให้โดนเพ่งเล็ง”โจควอนบ่นพลางเบะหน้า
“พี่เป็นคนดีแบบนี้สิ..พี่มินถึงรัก” เจ้าแมวยักษ์เปรยเสียงเบา
"แล้วคุณล่ะ” คนผิวขาวก้มหน้าลงมองใบหน้าเรียวตอบที่วางอยู่บนหน้าตักเค้า
“คุณนี่หรอ...ไม่บอกหรอก” แทคยอนฉีกยิ้มบางๆ
“ชิ..ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ” คนผิวขาวทำแก้มป่องงอนอีกรอบ
“ฉันอยากได้ร่ม” โจควอนมองเพื่อนร่วมงานอย่างหมันใส้
“พี่จะเอาไปทำอะไร” เจ้าแมวยักษ์เอ่ยถาม
“กลับบ้านน่ะสิ...นั่งอยู่ตรงนี้กลัวเป็นโรคเบาหวานตาย” โจควอนแควะเจ้าแมวยักษ์ที่ส่งยิ้มละลายใจให้
“เดี๋ยวแทคไปส่งก็ได้..พี่น่ะ..ตัวเล็ก ผิวขาวเป็นยองใย แถมหน้าตาจิ้มลิ่ม กลับบ้านคนเดียวถ้าโดนลากตัวไปขึ้นมาจะทำยังไง” แทคยอนรีบดีดตัวขึ้นมานั่งเจ้าแมวยักษ์แบมือขอกุญแจรถจากเจ้าคนผิวขาวข้างกายทันที
นิชคุณย่นจมูกเบะปากใส่เจ้าแมวทันที แทคยอนชอบแอบไปส่งโจควอนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เหตุผลผลกลัวโจควอนโดนฉุด ในขณะที่ตัเค้าเองก็มีผู้หญิงผู้ชายมาเกี้ยวบ่อยๆ ถึงเจ้าแมวจะคอยปกป้อง แต่ก็ไม่เคยออกปากชมเค้าสักเค้า
“เอาไป” คนผิวขาวล้วงกุญแจรถในกระเป๋าเสื้อวางบนมือเจ้าแมวยักษ์อย่างเซงๆ
“จะเอาอะไรอีก” นิชคุณเงยหน้าสบตาเจ้าแมวยักษ์ เมื่อมือใหญ่ของเจ้าแมวยังแบบค้างอยู่ที่เดิม
“มือนาย” แทคยอนเอ่ยเสียงหวาน
“จะเอาไปทำอะไรล่ะ” คนผิวขาวเลิกคิ้วสงสัย
“เอามาก่อนสิ” เจ้าแมวยกยิ้ม สายตาคนตัวโตจดจ้องอยู่ที่ดวงหน้าของเจ้าคนขี้งอน
นิชคุณส่งมือตัวเองให้แทคยอนจับ ดวงตากลมโตจดจ้องมือตัวเองบนมือแทคยอน เค้าไม่รู้ว่าแทคยอนจะทำอะไร
“ไปกันเถอะพี่” คนรักผิวสีสอดนิ้วมือตนเองกับมือนิชคุณแผ่วเบา และออกปากเรียกโจควอนที่รอบมองเจ้าแมวยักษ์ทำสวีทใส่รุ่นน้องของคน
“ไปไหน” คนผิวขาวร้องทักขึ้น
“ไปส่งพี่ควอน...แล้วก็...ไปเถอะเดี๋ยวไม่ทัน” เจ้าแมวตอบและเงียบลง เค้ากระตุกมือคนผิวขาวเบาๆเป็นการเชิญชวน
“แทคใจดีจัง...ดีจังนึกว่าชาตินี้จะไม่มีโอกาสได้นั่งรถนายแล้วคุณ” โจควอนฉีกยิ้มจนตาหยี เค้าเริ่มเก็บของใส่กระเป๋าและเดินนำเจ้าแมวออกไปรอที่รถออดี้สีขาวของเจ้านาย
หลังจากแทคยอนขับรถไปส่งโจควอนที่คอนโดของมินโฮ เค้าก็ขับรถพาเจ้าคนผิวขาวไปอีกที่นึงซึ่งไม่ใช่ทางกลับบ้าน
“เราจะไปไหนกันอ่ะ” นิชคุณหันซ้ายมองขวา แทคยอนพาเค้ามาถนนย่านอันกุก
“ถึงแล้วก็รู้เอง...หยิบร่มข้างหลังเบาะให้ทีสิ” คนตัวโตสั่ง
แทคยอนขับรถออดี้คันงามเข้ามาในซอยแคบๆเค้าจอดรถข้างตึกอิฐมอญ เค้าชะโงกหน้ามองซ้ายมองขวา สายฝนข้างนอกรถยังคงตกกระหน่ำสภาพไม่แตกต่างจากตอนที่พวกเค้าออกจากบ้านมาในตอนเช้า
“เดี๋ยวไปจอดหน้าร้านดีกว่า” คนผิวสีสตาร์ทเครื่องยนตร์อีกครั้ง
เค้าขยับตัวรถมาจอดหน้าร้านอาหารที่มีกระจกใสๆอยู่รอบด้าน คนผิวขาวขยับตัวเตรียมลงจากรถ
“อย่าเพิ่งลง...ส่งร่มมานี่” แทคยอนตีหน้าขรึมใส่คนผิวขาว มือใหญ่ดึงร่มในมือคนผิวขาวมาพร้อมก้าวขาลงจากรถ แทคยอนสะบัดร่มให้กางออก เค้าถือร่มเหนอหัวตัวเองและวิ่งอ้อมรถมาเปิดประตูรถให้คนผิวขาวที่นั่งหน้าตาตื่นอยู่ในรถ ‘เอาอีกแล้ว เจ้าแมวบ้าทำแบบนี้อีกแล้ว’ นิชคุณพัดมือไปมา เค้าอายกับการกระทำของแทคยอน
“ระวังลื่นนะจ๊ะที่รัก” เจ้าแมวฉีกยิ้มหรา ส่งมือสีเข้มอีกข้างให้ชายบนรถจับ
“......” คนผิวขาวอายม้วนต้วน แต่ก็ยอมส่งมอให้คนรักจับแต่โดยดี ณ เวลานี้เค้าเล่นตัวไม่ได้เพราะฝนเม็ดใหญ่กำลังกระหน่ำลงมาราวฟ้ารั่ว
แทคยอนส่งคนรักผิวขาวเข้าร้านอาหารไปก่อน ในขณะที่ตัวเค้าออกมาจากร้านเพื่อไปหาที่จอดรถ
“คุณนี่สั่งรึยัง” เจ้าแมวยักษ์พานิชคุณมาทานก๋วยเตี๊ยวจาจังมยอนที่ร้านจาจังมยอนในย่านอันกุก
“สั่งล่ะ..เหลือแต่นายแหละ” คนผิวขาวตอบเขินๆเมื่อบริกรมองหน้าเค้าสลับกับแทคยอนตาไม่กระพริบ
“จาจังจิมดัคขนาดกลางครับ” เจ้าแมวยิ้มหวานสั่งอาหารแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“เสียมารยาทจริงๆ” นิชคุณเปรยเสียงอย่างไม่พอใจ
“ใครเสียมารยาท” แทคยอนเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยในท่าทีของนิชคุณ
“ตาลุงคนนั้น” นิชคุณชี้ไปที่คนรับเมนูอาหารที่โต๊ะเค้า
“เค้าทำอะไรเหรอ” แทคยอนมองตามสายตาของนิชคุณไปหยุดที่ชายหนุ่มวัย40ปี ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่แต่ก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร
“ตั้งแต่เข้ามาในร้าน หมอนั่นเอาแต่จ้องหน้าคุณ...ตะกี้ก็มองนายตาไม่กระพริบเลย” นิชคุณตอบอย่างไม่ชอบใจ
“ไม่ชอบไม่บอกไปล่ะ” แทคยอนตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่งลง
“.....” คนผิวขาวเงียบลงเมื่อเห็นท่าทีของคนที่นั่งตรงหน้าเค้า ใบหน้าเจ้าแมวเครียดตึง นิชคุณคิดว่าถ้าเค้าแสดงท่าทางหงุดหงิดออกไป แทคยอนอาจจะไม่ยอมเรื่องนี้ง่ายๆ ถ้าเป็นแทคยอนคนเก่าล่ะก็นะ
“ช่างมันเถอะแทค..อย่าสนใจเลย..” นิชคุณรีบกันท่าทันที
“.....”เจ้าแมวนั่งนิ่งคิ้วขมวด
อาจุมม่าอีกคนยกชามจาจังมยอนมาเสริฟที่โต๊ะแทคยอน เจ้าแมวยักษ์เลยพลาดที่จะคุยกับบริกรที่มองหน้าหาเรื่องคนรักของเค้า
“ป้า..เดี๋ยวครับ..” แทคยอนดึงเสื้อป้าเจ้าของร้านเบาๆ
“จ๊ะ” หญิงแก่ตอบเสียงหวาน
“ผู้ชายคนนั้น...ลูกจ้างป้าเหรอ” แทคยอนถามเสียงแข็งขึ้น
“จ่ะ...เพิ่งมาทำงานได้ไม่นานน่ะ...มีอะไรรึเปล่า” อาป้าเจ้าของร้านตอบ เธอมองไปที่ลูกจ้างของเธอและหันกลับมามองหน้าแทคยอน
“แทค!!...ช่างมันเถอะ...ไม่มีอะไรครับป้า” นิชคุณรีบห้ามเจ้าแมวของเค้าทันที
“มีอะไรรึเปล่า...บอกป้าได้นะ” เจ้าของร้านตาโตขึ้น ดูเหมือนสถานกาณ์ตรงหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ไม่มีอะไรครับ..ช่างเถอะ...” เจ้าแมวยักษ์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เค้ายอมความเมื่อนิชคุณขอร้อง
แทคยอนพานิชคุณมากินจาจังมยอนร้านดังในย่านอันกุก เมื่อทานเสร็จเจ้าแมวตัวโตก็รีบเช็คบิลและพานิชคุณออกจากร้านไปพร้อมเค้า ทั้งคู่ออกจากร้านและเดินเคียงข้างกันภายใต้ร่มสีแดงคันโต เจ้าแมวยักษ์จับมือคนผิวขาวแน่น
“เป็นอะไรรึเปล่าแทค...ยังโกรธอยู่เหรอ” นิชคุณถามเสียงเบา
“อย่าหันไปมอง...อย่าเดินห่างแทคด้วย” แทคยอนกระชับมือคนผิวขาวแน่นขึ้นอีก เจ้าแมวยักษ์หัวเสีย นิชคุณสัมผัสความผิดปกติได้
“เกิดอะไรขึ้น” นิชคุณถามขึ้นอีกครั้ง เค้าได้ยินเสียงคนเดินเหยียบน้ำตามหลังเค้ามา
“เงียบและเดินเร็วๆ” แทคยอนสั่ง นิชคุณก้าวขาของตัวเองเร็วขึ้น ตามจังหวะการก้าวเดินของแทคยอน
“อย่าออกมา...แทคซีเรียสนะ” แทคยอนออกคำสั่งเสียงเครียด
“ที่ตามมานี่ไม่ใช่เพราะว่าผมลืมอะไรไว้ที่ร้านหรอกนะครับ...” แทคยอนเปิดฉากถามก่อน
“ไม่เจอกันนานนะ..ฉันกำลังคิดว่าจะไปเยี่ยมนายอยู่พอดี” ชายหนุ่มวัย40 เหยียดยิ้ม
“นายเป็นใคร” แทคยอนเลิกคิ้วสงสัยในคำถาม
“ลืมพี่ชายนายแล้วเหรอ” ฮยองจุนกล่าว
“ผมมีพี่ชายคนเดียว...และไม่ใช่คุณ” แทคยอนตอบเสียงเรียบ
“ฉันได้ข่าวมาว่านายความจำเสื่อมตอนเด็ก..อ่า...เรื่องจริงสินะ...ถ้าให้รื้อความจำคงยาวไป..เอาเป็นว่าฉันเป็นพี่ชายของพี่ชายนาย...วันนี้ฉันยุ่ง...เอาไว้วันหลังเราค่อยคุยกันนะ...ฉันฝากความคิดถึง ถึงควานชานชองด้วยนะ”บริกรหนุ่มแสยะยิ้มในความมืดมิดท่ามกลางฟ้าฝนห่าใหญ่ที่ยังคงตกไม่ลืมหูลืมตา ชายปริศนาปรากฎตัวขึ้นและจากไปง่ายๆทิ้งความกังวลไว้ให้เจ้าแมวยักษ์
“ใครน่ะ..คนรู้จักเหรอ” นิชคุณเปิดปากถามเจ้าแมวก่อนเมื่อแทคยอนกลับขึ้นมานั่งบนรถ
“ใครบางคนที่แทคไม่ชอบ” แทคยอนตอบเสียงเครียด เค้ารู้สึกหงุดหงิดกับสายตาของผู้ชายคนนั้น อะไรบางอย่างในตัวแทคยอนเตือนเค้า ผู้ชายคนนี้ไม่ควรเข้าใกล้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น