" แทคมานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ" นิชคุณลองมานั่งตรงข้ามแทคยอนตามที่คุณหมอแนะนำ ถึงแม้คนตัวใหญ่จะแสดงสีหน้าท่าทางว่ารังเกียจอย่างชัดเจน แต่นิชคุณก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
"......" คนตัวใหญ่ขยับตัวติดกำแพงจนแทบจะฝังตัวเข้าในเนื้อปูน
" แทคเป็นแฟนคุณนะ....จำได้ไหม" นิชคุณค่อยๆพูดช้าๆ
" เราเคยเป็นเพื่อนที่รักกันมากเลย แต่ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแทคจำได้ไหม..เรารักกัน..แทคสามารถคุยกับคุณได้ทุกเรื่องเลยนะ " นิชคุณพยายามอัดข้อความเข้าหัวแทค
" คุยทุกเรื่อง" แทคยอนเงยหน้าขึ้น เค้าสบตานิชคุณเพียงเสี้ยววิและเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
"ทุกเรื่องเลย...คุณจะคุยกับแทคทุกเรื่องเลยนะ" นิชคุณพูดเสียงอ่อนโยน
" แทคกลัวอะไร.ทำไมต้องเข้าไปนั่งตรงนั้นอะ" นิชคุณเริ่มเข้าประเด็น
" แทค..กลัว" คนผิวเข้มเริ่มโต้ตอบ
" กลัวอะไรเหรอ...ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย" นิชคุณพยายามเจาะประเด็น
" แสง..แทคกลัวแสง..แทคแสบตา.." แทคยอนตอบเสียงดังขึ้น
" แสงเหรอ..แสงมันทำให้แทคกลัวยังไงเหรอ" นิชคุณถามต่อ
" ไม่รู้..แทคแค่กลัว" แทคยอนตอบเสียงเบาลงอีก
" ถ้าแทคกลัวแสง...แสงพวกนี้มันต้องมีความหมายต่อแทคสิ" นิชคุณค่อยๆซัก
" แทคเห็นแสงแล้วเจ็บ..เค้าตีแทค..บังคับให้แทคนอนลงกับพื้น.แทคกลัว" เสียงของแทคยอนสั่นระริก
" ใครตีแทค..เค้าบังคับแทคทำไม" นิชคุณกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าแทบจะอยากกระชากร่างคนรักมากอดไว้ แม้นิชคุณจะรู้อยู่เต็มอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับแทคยอน แต่นี่เป็นส่วนนึงของการบำบัด เค้าหลีกเลี่ยงไม่ได้
" ไม่!!...แทค..ไม่รู้" แทคยอนส่ายหน้าไปมา เค้ากอดตัวเองจนตัวกลมเป็นลูกบอลอีกครั้ง
" แล้วตอนนี้แทคกลัวอะไรอยู่...ที่นี่ไม่มีแสงแล้วนี่" นิชคุณเปลี่ยนหัวข้อเค้าไม่อยากบีบคั้นแทคยอนมากเกินไป
" แทคไม่รู้.." แทคยอนทำเสียงเหมือนกับจะร้องไห้ออกมา
" แทครู้อะไรไหม...ถ้าแทคเขยิบมานั่งข้างคุณ..ความกลัวในใจแทคจะหายไปรู้ไหม" นิชคุณส่งมือให้แทคยอน
" ..ไม่.." คนผิวเข้มส่ายหัวไปมา
" เชื่อใจคุณสิแทค..แค่ยื่นมือมาจับมือคุณก็ได้นะ" นิชคุณพยายามเกลี่ยกล่อมคนรักอย่างใจเย็น
" อย่าทำร้ายแทคนะ" คนผิวเข้มเงยหน้าขึ้น เค้าสบตาคนผิวขาวตรงหน้าเพียงเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าหลบตาคนผิวขาวตรงหน้า และค่อยๆส่งมือไปแตะบนมือสีขาวที่อ่อนนุ่มเหมือนปุยเมฆ
" รู้สึกยังไงบ้างครับ" นิชคุณถาม
" นุ่ม.." แทคยอนค่อยๆกระชับมือขาวแน่นขึ้น
" รู้สึกปลอดภัยไหม" นิชคุณถาม
" อืม" แทคยอนพยักหน้าตอบแต่ยังไม่ยอมมองหน้านิชคุณ
" คุณจะจับมือแทคแล้วนะ..อย่ากลัวล่ะ" คนผิวขาวบอกแทคยอน เค้ากลัวว่าถ้าจู่ๆเค้าขยับตัว แทคยอนจะตกใจ
" มะ..ไม่" แทคยอนชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
" กลัวอะไรน่ะแทค..ยื่นมือมาสิ.." นิชคุณเกลี่ยกล่อมแทคยอน
" ..อย่าตีแทคนะ" แทคยอนค่อยๆส่งมือมาให้อย่างกล้าๆกลัวจนมือเค้าสัมผัสกับมือขาวของนิชคุณอีกครั้ง
" ไม่ตีหรอก.คุณสัญญา" นิชคุณตอบ
"สัญญานะ.." แทคยอนพูดเสียงสั่น ฝ่ามือเค้าชื้นเหงื่อและเย็นยะเยือก
" ใจเย็นๆแทค..คุณยังไม่เริ่มเลย..ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก" นิชคุณพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง
มือขาวค่อยๆขยับนิ้วที่ละนิ้ว เค้าสอดนิ้วประสานกับนิ้วแทคยอนช้าๆ สัมผัสอุ่นร้อนทำให้แทคยอนสะดุ้ง
" รู้สึกยังไงบ้าง" นิชคุณถามอีกครั้ง ร่างกายคนตรงหน้านิชคุณเริ่มผอนคลายลงจนเห็นได้ชัด
" อ่า..อุ่น..ร้อน..เอ่อ.เสียวแปลกๆ" แทคยอนรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง
" อ่า...อุ่นเหรอดีแล้ว..มือแทคเย็นมากเลย..เดี๋ยวนะ!!...เสียวอะไร" นิชคุณเลิกคิ้วสงสัยมองหน้าแทคยอนอย่างไม่เข้าใจ
' เดี๋ยวนะ ..เสียวในความหมายนี้มันคืออะไรอ่ะ'
" มะ..ไม่.." แทคยอนรีบดึงมือออกจากมือขาวๆของนิชคุณทันที เค้าอ้าขาออกและก้มลงมองจุดกึ่งกลางลำตัวอย่างตกใจ
" นี่อะไรอะ.." แทคยอนหน้าตาตื่นตกใจ เค้ามองแก่นกายตัวเองไม่วางตา คนผิวเข้มใส่เพียงกางเกงนอนขาสั้นตัวบางเพียงตัวเดียว กับเสื้อกล้ามแขนสั้นเท่านั้น
" พระเจ้า!!" นิชคุณตกใจเช่นกัน
" มะ..มัน.!!." แทคยอนยกมือขึ้นเหนือหัว2 ข้าง เค้าตื่นตระหนก และเกือบจะร้องออกมา
" จะ..ใจเย็นแทค..ไม่ต้องกลัว..ไม่มีอะไรนะ" นิชคุณพยายามบอกแทคยอน แต่เค้าไม่รู้จะทำยังไง เค้าจะเริ่มอธิบายยังไง
' บ้าชิบโดนตัวก็ไม่ได้ด้วยสิ' นิชคุณสบถในใจ!!
" เอางี้นะแทค..เอ่อคุณจะทำให้ดูว่า..เรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติโอเคมั้ย" นิชคุณพูดตะกุกตะกัก
'คุณต้องสอนใช่มั้ยครับคุณควาน ตอนนั้นคุณควานสอนแทคยังไงกัน...โอ้ย..นี่มันน่าอายกว่าตอนนอนด้วยกันครั้งแรกอีกนะ...อ๊า'
แทคยอนมองหน้านิชคุณและพยักหน้าตาม โดยที่มือ2 ข้างยังยกอยู่เหนือหัวตัวเอง คนผิวขาวลุกไปล็อกประตูห้อง มันคงจะดีถ้าเค้าอยู่บ้านกับแทคแค่2 คน แต่ตอนนี้เค้ามีเพื่อนร่วมบ้านที่พร้อมจะโผล่พรวดเข้ามาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
คนผิวขาวแปะกระดาษไว้หน้าห้อง " ต้องการเวลาส่วนตัว..เสร็จธุระเมื่อไหร่จะออกไปเอง"
' นี่มันโคตรน่าอายเลยนะที่ต้องมารายงานเรื่องพรรณนี้ให้คนอื่นรู้เนี่ย'
" ถกกางเกงลงสิ" นิชคุณสั่งแทคยอน แบบเขินๆ เพราะตัวเค้าก็ต้องทำเหมือนกัน
คนผิวเข้มค่อยๆดึงกางเกงลงทั้งที่ยังนั่งติดกำแพง แต่ดวงตาเค้าจับจ้องไปที่ส่วนอ่อนไหวของนิชคุณมากกว่า
" อย่าจ้อง!! ..ขนาดนี้สิแทค" คนผิวขาวรู้สึกอายมาก ใบหน้าคนผิวขาวเริ่มแดงขึ้น เเค่แทคยอนมองมาที่เค้า เจ้าส่วนอ่อนไหวของเค้ามันก็ลุกชันขึ้นมาไม่ต่างจากส่วนอ่อนไหวของแทคยอนแล้ว
"เห็นไหมเรามีเหมือนกัน..และมันไม่ใช่เรื่องน่ากลัวด้วยนะ" นิชคุณกัดฟันพูดเขินๆ
"แต่มันรู้สึกแปลกๆ..อึดอัด" แทคยอนเสียงแหบพร่าเมื่อมองมาที่ร่างกายคนผิวขาว ดูเหมือนเค้าจะเริ่มหอบด้วย
" สัมผัสมันสิ " มือขาวสัมผัสแก่นกายลำตัวของตนเบาๆ
"แต่.. อ๊า. " แทคยอนครางหวาน เค้าชักมือออกอย่างรวดเร็ว ร่างกายเค้าสะดุ้งเสียวสะท้านไปทั้งร่าง
" ไม่ต้องกลัว..ทำอีกครั้งสิ..แล้วความอึดอัดจะหายไปนะ" นิชคุณกลืนน้ำลาย เสียงหวานๆของแทคทำให้เค้าแทบคลั่ง
" สัมผัสมันเบาแบบนี้สิ" นิชคุณเริ่มสอนใหม่อีกครั้ง เค้าสอนให้แทคจัดการตัวเอง
" อ๊า.." แทคยอนพยายามกั้นหายใจ เค้ากัดฟันทำตามที่นิชคุณสอน แต่ก็ไม่อาจกั้นเสียงแห่งความสุขไว้ได้
" แทค..อึดอัด.มันไม่..อั่ก..อ๊า" แทคยอน รู้สึกดี และก็ยังอึดอัด
" อ่า..อั่ก" ร่างกายนิชคุณกระตุกไปทั้งร่าง เค้าไม่อาจกัดฟัน ทนฟังเสียงแทคได้นานกว่านี้แล้ว
" นั่นอะไร...ทำไม..แทค..ไม่มี" เจ้าแมวยักษ์เบะหน้าเหมือนจะร้องไห
" แทคใจเย็นนะ" นิชคุณค่อยๆขยับตัวเข้าใกล้แทคยอนช้าๆ คนผิวเข้มตกใจเมื่อรู้ว่านิชคุณขยับตัวเข้ามาใกล้
" แทค..เดี๋ยวคุณทำให้นะ..ไม่ต้องกลัว..จะได้หายอึดอัดไง" นิชคุณขยับตัวมาใกล้แทคยอน เค้ารั้งตัวแทคยอนออกมาจากกำแพง และตัวเค้าก็มานั่งซ้อนหลัง ซึ่งคนผิวเข้มก็ยอมอย่างว่าง่าย
"อ๋า!! ...อ๊าาา อึก..อึก" แค่เพียงได้สัมผัสร้อนๆจากมือคนร่างขาวนาบเข้ากับจุดอ่อนไหวของ แทคยอนและรูดรั้งขึ้นลงช้าๆ2-3 ครั้ง คนผิวเข้มก็กระตุกตัวเกร็งจนหยาดน้ำรักพรวยพุ่งออกมา
" อ่า..อ่า..ทำไม" แทคยอนหอบอย่างแรง
" เพราะแทคเป็นคนรักคุณไง..ร่างกายแทคเลยตอบสนองกับสัมผัสของคุณ" นิชคุณจูบซอกคอแทคยอนเบาๆเค้าลากลิ้นร้อนๆตามแอ่งคอเรียวยาว ลงมายังลาดไหล่ และวกขึ้นมากัดเม้นติ่งหูของแทคยอน
" หันมาสิ..หันมาจูบคุณหน่อยนะ" นิชคุณอ้อนคนผิวเข้ม
" จูบ." แทคยอนครางเสียงเบา และยังคงหอบอย่างหมดเเรง
" หันหน้ามาสิ" นิชคุณจูบไปตามใบหูด้านหลังของแทคยอน
" อื้อ!!" คนผิวเข้มหันหัวหนีสัมผัสร้อนและเสียวสะท้าน
คนผิวขาวใช้มือเรียวยาวของตนช้อนคางเจ้าแมวยักษ์ให้หันมาหาเค้า นิชคุณก็สวมปากจูบลงบนริมฝีปากแทคยอนเบาๆ และเริ่มบรรเลงเพลงรักในปากเจ้าแมวยักษ์ คนผิวเข้มก็ตอบสนองต่อจูบของนิชคุณเช่นกัน คนผิวขาวผละริมฝีปากออก
" รู้สึกยังไงบ้าง" นิชคุณถามขณะที่มือเค้าสวมกอดแทคยอนไว้แน่น
" ดี..รู้สึกดี" แทคยอนปรืบตาเหมือนจะหลับ
" ง่วงเหรอ..นอนไหม" นิชคุณกระซิบข้างหูคนรัก
" แทค..ง่วง..ไม่มีแรงแล้ว" แทคยอนทิ้งน้ำหนักพิงตัวคนผิวขาว
" เดี๋ยวคุณพาไปนอนนะ" คนผิวขาวออกแรงช้อนตัวแทคยอนขึ้น เค้าพาร่างใหญ่หนาไปนอนบนเตียง และจัดการเช็ดตัวแทคยอนให้สะอาด ส่วนเค้าก็ขึ้นมานอนกอดแทคจนหลับไปทั้งคู่
" สรุปไอ้หมาบ้านี่มันตีสนิทกันอีท่าไหนถึงได้ต้องใช้เวลาส่วนตัวฟะ" จุนโฮเดินกลับมาดูโน้ตที่แปะไว้หน้าห้อง2-3 ครั้ง แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าการคุยกันจะจบลง แต่เมื่อย้อนกลับมาครั้งที่4 ข้อความในกระดาษถูกเขียนว่า
" ฝากซื้อถุงมือให้คุณด้วยนะ BY นิชคุณ "
'เพื่อนหมอยองสอนอะไรไอ้ลูกหมาวะ ว่าแต่ทำไมต้องใช้ถุงมืออ่ะ' จุนโฮได้แต่มองโพสอิตอย่างสงสัย
“กินข้าวหน่อยนะ” คนผิวขาวอ้อนวอนคนตัวโตที่ไม่ยอมอ้าปากกินข้าว เจ้าแมวยักษ์ตัวโตเม้มปากแน่นและยังพยายามวิ่งไปซ่อน
“แทคไม่หิวหรอ...นี่ดึกแล้วนะ” น้ำเสียวหวานใสวิงวอนต่อคนรัก
“ไม่...แทคไม่กิน” แทคยอนวิ่งหนีเข้าไปหลบในห้องน้ำ
“เฮ้อๆๆ...” คนผิวขาวถอนใจอย่างเหนื่อยใจ เหมือนเค้ากำลังเลี้ยงลูกอยู่เลย แถมเป็นลูกที่ตัวโตแค่ร่างกายด้วย
นิชคุณยกถาดอาหารออกนอกห้องนอน เค้าวางถาดอาหารลงบนโต๊ะอาหาร ชานชองและจุนโฮมองหน้าคนผิวขาวอย่างขุ่นคิด
“แล้วก่อนหน้านี้คุณชานทำยังไงกับคุณแทคครับ” จุนโฮถามขึ้น
“ก็สอนนะ..สอนๆไปเหมือนสอนเด็กน่ะแหละ...ตีบ้างดุบ้าง...เด็กน่ะจะเป็นผู้เป็นคนก็ขึ้นอยู่กับวิธีสอนของผู้ใหญ่น่ะแหละ” ชานชองกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเชย
มือใหญ่หนาของพี่พี่จับที่ขอบถาดอาหาร เค้าลุกขึ้นและหยิบถาดอาหารเดินกลับไปที่ห้องนอนน้องชายพร้อมกับถุงยาในมือ จุนโฮและนิชคุณเดินตามหลังชานชองไปด้วย
“แทคออกมานี่เลย” หมีชานเดินไปหาน้องชายที่นั่งขดตัวอยู่ในห้องน้ำ
“ไม่..” แทคยอนปฎิเสธเสียงแข็ง
“ดื้อเหรอ...จะไม่ออกมาดีๆใช่ไหม..อยากโดนชานตีเหรอ” ชานชองเอ็ดใส่น้องชายเสียงดัง
“....” คนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ที่พื้นสะดุ้งเฮือก เค้าเงยหน้าขึ้นสบตาคนที่ยืนขำหัวเค้าอย่างหวาดๆ
“อย่าทำให้ชานโกรธ” ชานชองแยกเขี้ยว เค้าฟาดฝ่ามือเข้ากับกำแพงเสียงดังเปรี๊ยะ เจ้าแมวตัวตัวสะดุ้งโหยงตาลีตาเหลือกตะกุยมือเท้าหนีออกนอกห้องน้ำแทบไม่ทัน
“แทค!!” นิชคุณตกใจที่อยู่ๆเจ้าแมวน้อยพุ่งพรวดออกมาจากห้องน้ำมาเกาะขาเค้าแน่น
“ช่วยแทคด้วย ช่วยแทคด้วยนะ” คนตัวใหญ่กอดขาคนผิวขาวไม่ปล่อย ร่างกายของเค้าสั่นระริกไปด้วยความหวาดกลัว
“คุณบอกแทคแล้วให้กินข้าวดีๆ..ถ้าแทคไม่เชื่อฟังแทคจะโดนตีนะ” นิชคุณจับไหล่แทคยอนเบาๆเพื่อปลอบโยน
“แทคกลัว..อย่าตีแทคนะ” แทคยอนซุกหน้าเข้ากับขากางเกงของนิชคุณจนนิชคุณรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาของเจ้าแมวตัวใหญ่
“ไม่มีใครตีแทคแล้ว..ลุกขึ้นมาเถอะนะ” คนผิวขาวแตะไหล่เจ้าแมวเบาๆหลายครั้ง
“กินข้าวกันนะ” คนผิวขาวจับมือเจ้าแมวยักษ์เดินออกจากห้องนอนอย่างว่าง่าย
“กินข้าวสิ..แทคคงไม่ได้หวังให้ใครป้อนให้หรอกนะ” นิชคุณพูดพลางมองหน้าชานชอง เค้าคุ้นๆว่าเคยเห็นชานชองป้อนข้าวแทค เค้าคิดถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้วครั้งนึงในวันเกิดเค้าที่ชานชองป้อนข้าวแทคในร้านอาหาร
“.....”คนผิวเข้มก้มหน้า นั่งนิ่งเก็บมือไม่ขยับ
“หึ” ชานชองฉีกยิ้มบางๆเมื่อเห็นท่าทางเก่าๆที่เค้าไม่ได้เห็นมานาน
“ป้อนสิ..เดี๋ยวก็กิน” ชานชองให้คำแนะนำกับแฟนน้องชาย
“คุณชานสอนคุณแทคมายังไงกันนะ...ผมละสงสัย” จุนโฮยิ้มออกมาบ้างขณะนั่งดูท่าทีของเพื่อนซี้กำลังจะตักข้าวป้อนเด็กดื้อ
“กินข้าวนะครับ” นิชคุณหน้าแดงขึ้นมาทีละนิด เค้าอายที่ถูกบังคับให้แสดงท่าทีหวานใส่คนรักต่อหน้าคนรู้จัก เจ้าแมวยักษ์มองข้าวในช้อนก่อนจะอ้าปากกินข้าวแต่โดยดี นิชคุณป้อนข้าวแทคยอนจนหมด
“กินยากันนะ” นิชคุณพูด ชานชองกำลังจะตัดบทแต่ไม่ทัน เจ้าแมวยักษ์พอได้ยินคำว่ายาก็หน้าตาตื่น แทคยอนตะกุยตัวหนีลงจากโต๊ะอาหารทันที
“บ้าชิบ!!...รู้งี้เตือนก่อนก็ดี” ชานชองสบถ
“แทค...”นิชคุณคว้าหมับเข้าที่เอวคนตัวใหญ่ได้ทัน
“ไม่เอาไม่กิน..ไม่กินยา..ไม่เอา!” เจ้าแมวยักษ์ส่งเสียงโหวกเหวกสุดชีวิต
“ป้อนเลย” ชานชองแนะนำเสียงดัง
“ป้อนไงอะ” นิชคุณจับแทคยอนกดลงพื้น เจ้าแมวยักษ์พยายามตะเกียตะกายหนี จุนโฮต้องเข้ามาช่วยกดขาไว้
“แบบนั้นอะ” ชานชองเลี่ยงคำตอบ
“แบบไหนครับ..ผมไม่เข้าใจ.” คนผิวขาวย่นคิ้วติดกัน เค้าไม่เข้าใจสิ่งที่ชานชองพยายามสื่อ
“ทำแบบที่ผมทำกับแทคที่บริษัท” ชานชองกัดฟันพูด
“จูบหรอ” คนผิวขาวทำตาโต
“เดี๋ยวนะ...คุณชานจูบคุณแทคเหรอที่บริษัทด้วยแสดงว่าก็เมื่อเร็วๆนี้น่ะสิ”จุนโฮเหวอ
นิชคุณไม่รอช้า เค้าก้มลงจูบปากคนตัวใหญ่ทันที เจ้าแมวยักษ์ผงะ เค้าตกใจจนหยุดดิ้นและดูเหมือนจะเคลิ้มไปกับลีลาการจูบของคนผิวขาว ชานชองและจุนโฮตกตะลึงกันทั้งคู่
“ตายล่ะ...ผมไม่ได้บอกว่าให้จูบแบบนี้..ผมหมายถึงให้เค้าป้อนยาทางปาก” ชานชองกลืนน้ำลายเฮือกเค้าพูดเสียงเบาข้างหูจุนโฮ
“แหม...คุณชานคงป้อนยาทางปากเก่งสินะ...คิดได้ไงวิธีนี้” จุนโฮแยกเขี้ยวใส่หมีชาน
“แต่มันได้ผลนะ” หมีชานยิ้มแห้งๆ
“แล้วนี่คุณชานจะปล่อยให้จูบกันไปเรื่อยๆแบบนี้เหรอ...ยงยาลืมแล้วมั้งเนี่ย” จุนโฮเซง นิ้วมืออวบของเพื่อนตาตี่สะกิดลงที่บ่าของเพื่อนตัวขาวเบาๆ
“คุณ...เดี๋ยวค่อยไปต่อกันทีหลัง..หลังกินยาได้ไหม..คุณชานเค้าให้นายป้อนยาทางปาก..ไม่ได้หมายถึงให้นายจูบคุณแทคเว้ย”
“อืม...อา” นิชคุณถอนริมฝีปากออกจากปากบางหยัก เจ้าแมวยักษ์นอนพังพาบกับพื้นในสภาพสิ้นไร้ไม้ตอก
“ป้อนยา!!” คนผิวขาวเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ เค้าไม่ชอบเลยที่ถูกขัดจังหวะ ใบหน้านิชคุณขึ้นสีแดงระเรือ ริมฝีปากแดงอวบอิ่มเคลือบไปด้วยน้ำใสบางๆ
“ใช่ยา..เราคุยกันเรื่องป้อนยาอยู่นะจำได้ไหม” จุนโฮเตือนสติเพื่อน
“อ๊า!!” คนผิวขาวแทบจะแซกแผ่นดินหนี เมื่อมองหน้าควานชานชองที่พยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงบอกว่าให้ป้อนยาด้วยปากไม่ใช่ให้จูบ
นิชคุณรีบหยิบยาจากมือจุนโฮใส่ปาก เค้าจับเรียวหน้าของแทคยอนไว้และป้อนยาให้แทคยอนด้วยปากและลิ้นเค้าอีกครั้ง เจ้าแมวยักษ์ดูเหมือนจะอ่อนข้อให้เพราะเคลิ้มไปกับเรียวลิ้นร้อนของคนผิวขาว นิชคุณป้อนยาให้แทคยอนเสร็จเร็วเวอร์จนชานชองเลิกคิ้วสงสยสุดๆ
“ชานจูบไม่เก่งเหรอโฮ ทำไมเวลาชานป้อนยาแทค แทคถึงต่อต้านชานนัก กว่าจะกินยาได้แต่ละเม็ดเล่นเอาชานเหนื่อยทุกที” ควานชานชองกระซิบถามคนรัก
“ไม่รู้สิ...ผมไม่เคยจูบกะไอ้คุณแต่ครั้งหน้าผมจะลองดูนะ..ผมจะได้บอกได้ว่า..ใครจูบเก่งกว่า.”จุนโฮเชิดหน้าใส่ควานชานชองทันที พร้อมกับจ้ำอ้าวเดินกลับห้องนอนตัวเอง
“เดี๋ยวสิโฮ...ชานไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ” หมีชานลุกตามคนตัวอวบไปทันที ทิ้งให้นิชคุณลากเจ้าแมวยักษ์เข้าห้องนอนคนเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น