" ค...ควอน ควอน ควอนหมอนั่นกลับมาแล้ว" แพนด้าตาโหลโอดครวญใส่เพื่อนร่วมงานที่เพิ่งเข้ามาถึงบริษัท
"ใครยะ..หมอนั่น!! ฉันจะรู้ไหม " ควอนเพื่อนซี้อีกคนที่ทำฝ่ายบัญชีถามอย่างอารมณ์เสีย
" เพิ่งมาถึงขอพักให้หายเหนื่อยก่อนได้ไหมยะ" เพื่อนตัวเล็กวางกระเป๋าสะพายข้างสีดำลงบนโต๊ะทำงานอย่างมีน้ำโห เช้านี้ไอ้แฟนตัวแสบมันผิดนัดฉัน
" มินโฮ!! ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ...ไหนมินบอกว่าจะไปส่งควอนไงล่าๆๆ..ย่าห์" โจควอนตะโกนกรอกหูแฟนที่นอนหลับเป็นตายอยู่บนเตียง
" หืม..อือ..อะไร..โอ้ยง่วงอ่า..มินไม่ได้พูดสักหน่อย" ชายผิวขาวใช้แขนเรียวยาวกวาดหมอนที่อยู่ห่างตัวเข้าปิดใบหน้าและหู
" ย่าห์..ควอนต้องไปสนามบิน..มิน!! ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!! " ชายผิวขาวตัวเล็กเหวี่ยววีนด้วยความไม่พอใจ
ย่าห์!! เพราะนายทำให้ฉันต้องผิดนัด แค่มาทำงานให้ทันก็ยากแล้ว ถ้ารู้ว่าต้องเดินทางเอง ฉันจะตื่นให้เร็วกว่าเน้ !!
พอคิดถึงเรื่องสนามบินก็นึกขึ้นได้ โจควอนนรอบยิ้มในใจ 'ในที่สุดนายก็กลับมารักแรกของฉัน เชอะถึงฉันจะมีแฟนแล้ว แต่ควอนก็รู้สึกดีเวลาได้คุยกับนายนะ ถึงแม้มีบางเรื่องให้น่าตกใจ แต่ฉันก็ยังชอบนายอยู่ดี'
" นี่..ควอนน..เราคุยกันได้ยังง่า" จุนซูนั่งคุกเข่าเกาะขอบโต๊ะทำงานเพื่อนซี้ด้วยใบหน้าออดอ้อน
" มีอะไรยะว่ามา.ถ้าเรื่องอิเหมียวกลับมา..ฉันรู้แล้วย่ะ" เพื่อนตัวเล็กยิ้มเยาะ สายสืบฉันน่ะเร็วเสมอแหละ
" นายรู้!! ..แต่นายไม่บอกฉันวะ" จุนซูทำตาเบิกโพลง ร่างกายดีดขึ้นเต็มความสูง
"ย่าห์!!ไอ้เพื่อนทรยศ"
ปึ้ง!!
พี่แพนด้าสะดุ้งตามเสียงที่ดังขึ้น 2 เท้ากระโดดถอยหลังด้วยความตกใจ
" นี่ไอ้แก่..พูดให้มันดีๆนะยะ " โจควอนทุบโต๊ะด้วยความโมโห
" นายเกลียดไม่ได้หมายความว่า ฉันต้องเกลียดด้วยนะ " โจครวนจ้องหน้าจุนซูอย่างเอาเรื่อง ‘ไอ้เรื่องบ้าบอนั่น อีเหมียวมันไม่ได้ทำสักหน่อย’
" โอ๋!! จ้า จ้า จุนก็ไม่ได้เกลียด...แต่ไอ้คุณมันสติแตก.." พี่แพนด้าทำหน้าเบ้
" เมื่อเช้ามันมาอาละวาทใส่จุนง่า..ถ้าจุนรู้ก่อน" จุนซูขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อพูดจนไปหยุดถึงคำว่า " ถ้าจุนรู้ก่อน"
'แล้วฉันจะทำอะไรได้วะ เชี่ย!! ถ้ารู้ก่อนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนี่หว่า'
"นี่ไอ้แก่..ไอ้แพนด้า ..ฉันบอกแกเลยนะยะ ..ปัญหาเนี๊ย!! " โจควอนพูดแล้วหยุดลง ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"มันเป็นเรื่องของไอ้คุณ.นิชคุณ.ถ้าหมอนั่นฟังที่ฉันพูดบ้าง..แกคงไม่ต้องมาปวดหัวแบบนี้หรอกย่ะ" โจควอน
ทำสีหน้าจริงจังมาก 'ไอ้บ้าคุณ ไอ้คนหัวแข็ง ไอ้คนเอาแต่ใจ แทคยอนนาย ฮึ้ย!! '
" โอ้ยแพนด้าปวดหัว!! " จุนซูเอามือยีผม เต้นไปเต้นมา
" ควอน!!" แพนด้าหยุดกึกส่งสายตาให้โจควอนแบบนึกขึ้นได้
" ควอน " แพนด้ายกยิ้มด้วยสีหน้าบ่งบอกว่าแพนด้ารอดตายแล้ว
" อะไรอีกยะ " ควอนจัดการเคลียร์เอกสารที่กองไว้ในกล่องข้างโต๊ะ จัดเรียงเข้าตู้ข้างตัว ปากก็พูดไป มือก็ทำงานไป ' ไอ้แก่นี่งานการไม่ทำแล้วใช่มั้ยเนี่ย '
" จุนรอดตายแล้ว..ตั้งแต่พรุ่งนี้พวกเราทั้งหมดต้องย้ายไปทำงานในห้องประชุมนิ ..อย่างน้อยแพนด้าก็มีควอนเป็นไม้กันหมา " แพนด้ายิ้มร่า
' รอดตายแล้วโว้ย'
‘เหอะ เหอะ’ โจควอนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวสูงหน้าเรียวยาวอย่างเซงๆ ‘ไอ้แก่เอ้ย!!’
ช่วงบ่ายๆของวัน จุนซู โจควอน นิชคุณรวบรวมเอกสารที่ต้องใช้ทั้งหมดมาวางไว้ในห้องประชุม ย้ายข้าวของที่จำเป็นมาวางด้านในห้อง โปรเจคนี้นิชคุณตัดสินใจจะทำเอง โดยรวมหุ้นกับบริษัทที่คุยกันถูกคอ ซึ่งคนคุยตอนแรกไม่ใช่คนที่มา
" พี่จุนซู..พี่เลื่อนที่กั้นคอกมาทำไม" นิชคุณย่นคิ้ว หลี่ตามองรุ่นพี่ตนเองอย่างขัดใจ
" ก็แบบว่า..เอ่อ..พี่ชินน่ะ ..บางทีก็แบบอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง " พี่แพนด้าพูดตะกุกตะกัก
โจควอนเหลือบมองคน2 คนข้างหลัง บางทีฉันควรต้องเอาคอกมากั้นบ้างแล้วมั้ง ไอ้หน้าหวานนี่มันแพ่รังษีอำมหิตใส่ชาวบ้านไปทั่ว ‘แทคยอนโปรเจคนี้นายอ่วมแน่’
' ถึงควอนจะดีใจที่นายกลับมา แต่ควอนก็ยังไม่เข้าใจนายอยู่ดี ตอนนั้นนายหนีไป แล้วทำไมอยู่ๆนายถึงกลับมา' คนตัวเล็กส่ายหัวไปมากับความคิดของตน
" พี่แพนด้า!!" คนตัวเล็กส่งเสียงเรียกเพื่อนอายุมากกว่า พลางส่งยิ้มหวานให้
" มีจ๊ะได๋จ๊ะ..ควอน" แพนด้าตาโหล ทำสำเนียงแดกู พร้อมกับหันควับกลับมาหาเพื่อนตัวเร็วอย่างรวดเร็ว
" เอาที่กั้นมาให้ควอนด้วยสิ"โจควอนฉีกยิ้ม แต่ดวงตาเรียวยาวจิกกัดไปยังคนผิวขาวชัดเจน
' ฉันเป็นเพื่อนนายนะคุณ..แต่ถ้าผิดก็ว่าตามผิด..ถูกก็ว่าตามถูก ดังนั้น.. นายโกรธฉันไม่ได้' คนตัวเล็ก ลากเก้าอี้เก็บใต้โต๊ะทำงานที่ลากมา ก่อนจะเดินออกไปจากห้องประชุมเพื่อไปช่วยพี่แพนด้าลากคอกกั้น
ชิ!! พวกนายนี่ใช่เพื่อนฉันสักคนไหมวะ คนผิวขาวจัดเอกสารบนโต๊ะประชุม
' หรือฉันควรทำที่กั้นคอกด้วยดีฟะ นิชคุณเดินลิ่วออกจากห้องประชุมเพื่อไปเอาที่กั้นคอกของตัวเองมา จุนซูกับโจควอนรอบมองหน้ากัน และยิ้มอย่างสะใจ
หนุ่มร่างใหญ่หน้าตาดีสวมสูทสีดำเรียบกิ๊ก ตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าเป็นรูป4 เหลี่ยมคางหมู ดวงตากลมโต จมูกเป็นสันตรง และปากเป็นรูปกระจับ บอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อเอามากๆเดินเข้ามาในส่วนของออฟฟิตเคียงคู่มากับเด็กหนุ่มตัวเล็กผิวขาว ดวงตาเรียวเล็ก แก้มป่อง และผู้ชายผิวเข้มหน้าตาคุ้นตา บ่งบอกให้รู้คนพวกนี้คือใคร นิชคุณลุกขึ้นจับมือต้อนรับ และพูดคุยกับคนที่หน้าตาดูมีอายุที่สุด และทำให้รู้ว่า บุรุษคนนี้คือควาน ชานชอง หัวหน้าโปรเจคนี้ เมื่อนิชคุณสบตาคนตรงหน้า เค้าก็นึกขึ้นมาได้ ผู้ชายคนนี้คือคนที่เค้าเจอที่โซล คนรักเก่าของแทค คนที่ควงกันไปสวีทที่โตเกียวทาวเวอร์ในวันเกิดของเค้าเมื่อ4ปีที่แล้ว
'นี่คือเหตุผลที่นายย้ายไปใช่ไหม นายย้ายไปทำงานกับหมอนี่เหรอ จีรู้ไหมว่าพวกนาย2คน...' นิชคุณคิดในใจ
ชานชอง แทคยอน อูยอง นั่งรวมกันที่โต๊ะประชุม ทั้ง3 วางสัมภาระบนโต๊ะยาวกลางห้อง 2 หนุ่มโจควอนและจุนซูมาถึงที่ทำงาน ทั้งหมดทำความรู้จักกัน
" พี่หมีครับ..เอ่อพวกนี้เค้ารังเกียจเรารึเปล่าครับ ทำไมต้องทำคอกกั้น" อูยองแอบกระซิบถามพี่หมีชาน
" ไม่รู้แฮะ" ชานชองตอบน้องเล็กด้วยความฉงนเช่นกัน
" ควาน ชานชองครับ...ผมเป็นหัวหน้าทีมโปรเจคนี้ครับ " ชานชองยื่นมือให้โจควอนและจุนซู
"ผมโจ ควอนทำบัญชี และ ลีจุนซูครับไอ้แก่นี่ ทำโปรดั่กชั่นครับ" โจครวนจับมือกับชานชองพร้อมยิ้มหวานให้ ' ใครน่ะ...หล่อจังเฟ้ย '
" จาง อูยองครับ ..ผมเอ่อเป็นเด็กฝึกงานครับ" อูยองยิ้มร่าจับมือกับควอนและพี่แพนด้า
ชานชองรอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของอูยอง เด็กนี่ชอบหลอกคนไปทั่วว่าตัวเองเป็นแค่พนักงานธรรมดา ไม่รู้ว่าทำไมชอบเล่นอะไรแผงๆ
" ผมแท...." แทคยอนยื่นมือให้ควอนและพี่แพนด้า คนผิวเข้มยกยิ้ม ส่งสายตากรุ่มกริ่ม และสีหน้าเจ้าเล่ห์ให้บุรุษตรงหน้า
" หยุดเลยนะแทค..อย่ามาทำเป็นไม่รู้จักกัน " โจควอนแหววใส่ แถมยังยกมือขึ้นบีบแก้มคนตัวสูงกว่าด้วยความหมั้นใส้
" โอ้ย!!.. เจ็บนะควอน.." แทคยอนเบ้หน้า ก้มหัวลงมาเพื่อให้ใบหน้าอยู่ต่ำกว่าระดับที่เคยอยู่
" ฉันดีใจนะ...ที่แกกลับมาแทค " พี่แพนด้ายกยิ้มให้เดินเข้าไปตบบ่าเพื่อนเก่าอย่างสนิทสนม
นิชคุณยืนดูด้วยสีหน้าแค้นเคือง ‘ไม่มีใครเข้าใจฉันหรอก’
การทำงานเป็นไปได้ด้วยดี ฝ่ายCTSเตรียมงานมาได้ดีมาก ในขณะที่ฝ่ายนิชคุณก็ยอมรับไอเดียของพวกชานชองได้ เมื่อทำงานเสร็จ จุนซูก็จะชวนไปสังสรรค์ แล้วก็ชวนหมอโฮไปด้วย
วันนี้เป็นวันแรกที่ทุกคนพบกัน นิชคุณเลยพากินข้าวในร้านอาหารหรู เพื่อเลี้ยงรับรองเพื่อนร่วมงาน เมื่อไปถึงเค้าก็สั่งของกิน ทุกคนต่างกินข้าวกันอย่างมีความสุข
" คุณควานเคยรับงานกับคนเอเชียด้วยกันไหมครับ" นิชคุณชวนชานชองคุย
" ไม่ครับ ส่วนใหญ่เราคอนแท็คกับทางยุโรปครับ" ชานชองตอบ ขณะที่ใช้มีดตัดชิ้นเนื้อหมูในจาน
"....." นิชคุณนิ่งใช้ความคิด
"แล้วคุณนิชคุณล่ะครับคิดยังไงกับการทำงานกับคนของเรา...คุณสามารถบอกผมมาได้ตรงๆเลยครับ...ถ้าคุณไม่ชอบอะไร" ชานชองยิงคำถามตรงๆใส่คนผิวขาวตรงหน้า
แค่ก แค่ก แค่ก!! จุนซู โจควอน สำลักอาหารในปาก ทั้ง2คนไม่คิดว่าเพื่อนร่วมงานใหม่จะกล้าพูดอะไรที่มันโคตรจะตรงแบบนี้ บางที่ผู้ชายคนนี้อาจรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเพื่อนเค้า
อูยองมองหน้าชานชองแบบงงๆ การยิงคำถามแบบนี้เหมือนกับว่าพวกเค้ามีปัญหาอะไรกันอยู่ และท่าทางทีมงานฝั่งเกาหลีก็ทำท่าแปลกๆด้วย
".ดีครับ..โดยรวมก็ดี" นิชคุณยิ้มให้ แต่เค้าเลือกที่จะไม่สบตาควาน ชานชอง
"ผมดีใจนะครับที่คุณนิชคุณไม่มีปัญหาอะไรกับลูกทีมผม" ชานชองพูดต่อ
'เรื่องนี้ต้องมีคนเริ่มที่จะเผชิญปัญหา ยิ่งปล่อยไว้แผลยิ่งกลัดหนอง ชานขอโทษนะแทค'
"แล้วคุณนิชคุณล่ะครับ ผมรู้มาว่าคุณเป็นคนไทยและไปอยู่นอก ทำไมอยู่ๆถึงมาเกาหลีล่ะครับ" ชานชองหย่อนระเบิดลูกที่2
" .......พ่อแม่ผมมาเปิดบริษัทที่นี่...และผมมารับช่วงต่อครับ" นิชคุณเริ่มรู้สึกเหมือนเค้าถูกหลอกถาม คนผิวขาวยกไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ' ควาน ชานชอง ผู้ชายคนนี้อันตราย
' หมอนี่ทำเหมือนรู้เรื่องของเค้ากับแทคยอนอย่างงั้นแหละ '
" หรือครับ..เหมือนผมเลยครับ" ชานชองยกยิ้ม แต่เเววตานั้นแสนจะเย็นยะเยือก
" พวกเราเคยคิดจะย้ายมาอยู่เกาหลีครับ แต่สุดท้ายก็ต้องพับโครงการเก็บไป" ชานชองพูดเสียงเเข็ง
" ชาน!!" แทคยอนที่นั่งเงียบมาแต่ต้น ปรามพี่ชายเสียงเบา แต่ดังพอที่ชานชองจะได้ยิน
" เลิกคุยเรื่องงานเถอะ" แทคยอนขัดคอทั้ง2 คน ด้วยการสั่งเมนูหรูๆแพงๆ
" ขอรอบเตอร์น้ำเงินครับ..ตัวใหญ่ๆนะ" แทคยอนฉีกยิ้มกว้างให้บริกร พร้อมทำท่าทางประกอบขนาดของเจ้ากุ้งรอบเตอร์ที่เค้าต้องการ
" เฮ้ยเดี๋ยว!! ใครจะจ่ายวะนั่น" โจควอนร้องเสียงหลง
"พวกนายไง" เพื่อนผิวเข้มยิ้มอวดฟันขาว หันปลายมีดในมือไปทางโจครวน
" ไม่เว้ย!!ไม่จ่าย..แกจ่ายเองดิไอ้เหมียว ...แกเป็นแมวแกจะกินกุ้งทำบ้าอะไร" โจควอนโวยวาย
" โห!งกเหมือนเดิมเลยนะ" เพื่อนผิวเข้มแยกเขี้ยว ทำหน้าบู่ตู่
" ส่วนของแทค..ผมจ่ายเองครับ" ชานชองรอบยิ้มอย่างมีความสุข ตั้งแต่เมื่อ4 ปีก่อน เค้าไม่ค่อยได้เห็นแทคยอนเปิดใจกับใครเลย
"เลี้ยงแมวด้วยร็อบเตอร์..คุณใจปล้ำมากเลย..อะไรดลใจให้คุณลงทุนขนาดนี้ครับเนี่ย" จุนซูเอ่ยขณะฟังน้องๆคุยกัน คำถามแพนด้าน้อยแสนจะล่อแหลม
" ช่าย..เพราะชานแสนจะใจดีกับแทค แทคถึงร้าก รักไงหล่ะ" แทคยอนยิ้มร่า สวมกอดชานชอนและหอมแก้ม1 ฟอดเพื่อเป็นการตอบแทนความใจดีของชานชองแบบไม่แคร์สายตาคนรอบด้าน โจควอน จุนซูมองหน้าคนตรงหน้าอย่างตะลึง เค้าไม่เคยเห็นใครมาแสดงความรักกันแบบออกนอกหน้าขนาดนี้ แถมยิ่งเป็นเจ้าแมวยักษ์ด้วยแล้ว เค้ายิ่งสับสนไปใหญ่ ไม่ใช่ว่าแทคชอบเจ้านายเค้าเหรอ นี่ละครตบตาหรือเรื่องจริงเนี่ย
คนผิวขาวที่นั่งตรงข้ามกับชานชองถึงกับกำด้ามมีดในมือแน่น ' เมียนายรู้เรื่องนี้รึเปล่า..นายทำแบบนี้ นายนี่มันเลวจริงๆ '
" แหม..พี่แทคเนี่ย..กอดแต่พี่หมีนะครับ" น้องเล็กทำหน้าหยู่บ่นอุบอิบ
" เขยิบมาใกล้พี่สิด้ง" แทคยอนหยอดคำหวานใส่น้องชาย
" เออะ!! กอดน่ะได้นะครับ แต่หอมแก้มด้งไม่เอานะ" น้องเล็กส่ายหน้า
" พวกคุณสนิทกันดีนะครับ" โจควอนถามอย่างสงสัย
" สนิทสิครับ ก็พี่ชานเค้าเป็นพี่ชายพี่แทคนี่ครับ" น้องเล็กตอบทันที โดยไม่ได้สนใจปฎิกิริยาของพี่ใหญ่ทั้ง2เลย
" เอ๋!! แทคนายมีพี่น้องด้วยเหรอ..ไหนแกบอกว่าลูกคนเดียวไง" โจครวนขมวดคิ้ว นิชคุณเองก็หูพึ่ง เท่าที่เค้ารู้จักแทคมา เหมือนแทคจะจะไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟังเลย รู้เเค่ว่าเป็นลูกคนเดียว
" ใช่ครับแทคน่ะลูกคนเดียว...ใช่ไหมแทค" ชานชองใช้มือใหญ่หนาของตนแกะแขนแทคยอนออกและขยับตัวหนีแทคยอน คิ้วของชานชอนย่นเข้าหากันจนทุกคนในโต๊ะรู้ว่าโจควอนก่อปัญหาขึ้นแล้ว
" ชาน..ชาน โกรธแทคเหรอ " แทคยอนย่นคิ้ว หน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้ เค้ารู้สึกผิดมากๆ แทคยอนขยับตัวเข้าใกล้พี่ชาย
" แทคขอโทษ " แทคยอนซุกหน้าลงบนแขนเสื้อของพี่ชาย โดยที่มือของเค้าโอบเอวของชานชองไว้หลวมๆ การกระทำแค่นี้ก็ทำให้ชานชองหายโกรธน้องชายเค้าแล้ว
' เด็กเจ้าเล่ห์ ' ชานชองยกมือขึ้นลูบหัวน้องชายเบาๆ ' ชานไม่เคยโกรธแทค แทคไม่รู้เหรอ'
"ไม่โกรธหรอกน่า..กินข้าวกันดีกว่าแทค" แทคยอนเงยหน้าขึ้น ดวงตาเรียวๆขึ้นสีแดง ราวกับว่าน้องชายเค้าร้องไห้จริงๆ ณ สถานการณ์ตอนนี้ ก็ไม่แปลกถ้าแทคจะร้องไห้ ' คงอึดอัดใจมากสินะ'
ชานชองป้อนกุ้งรอบเตอร์ให้แทคคำโต คนผิวเข้มอ้าปากรับพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับพี่ชาย
' ตอแหล'นิชคุณแอบมองแทคยอนแวบนึงก่อนจะหันไปคุยกับน้องเล็ก
"อ๊า..กินกันแล้วเหรอเนี่ย...ไม่รอโฮเลยน้า" คนเสียงหวานอีกคนโผล่มาทางด้านหลังชานชอง ผู้ชายตัวเล็กรูปร่างขาว ใส่เสื้อเชิ้ตเเขนยาวสีเขียวอ่อน กับกางเกงแสลค ดวงหน้ากลมและดวงตาหยีจนแทบเห็นเป็นสระอิ
ชานชองเอี่ยวตัวไปมอง ' ถูกสเป๊คเลยแฮะ หมอนี่ใครน่ะ เหมือนเคยเห็นเลย'
" นั่งจิ นั่งเลย" พี่แพนด้า ขยับเก้าอี้ออกให้จุนโฮนั่งข้างนิชคุณซึ่งเยื้องกับชานชอง
" โอ๊ะ!! ขอโทษมากับลูกค้าเหรอ " จุนโฮถอยหลัง1 ก้าว ด้วยความรู้สึกผิดที่ตะกี้เสียมารยาท
สายตาของคนตาหยีกวาดไปรอบโต๊ะและสะดุดเข้ากับร่างสีเข้มที่คุ้นตา หมอนี่หน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนเลย จุนโฮย่อตัวลงนั่งอย่างเขินๆ
' คนที่ตากลมๆหน้ามึนๆมันมีปัญหาอะไรรึไงวะ มองอยู่ได้ โฮอายเป็นนะเว้ย..ดูสิมีมายิ้ม..แล้วกลั้นหัวเราะใส่อีก..เสียมารยาทที่สุด' จุนโฮย่นจมูกทำปากยื่นแบบงอนๆ
ชานชอนมองจุนโฮแล้วรู้สึกขำจริงๆ ยิ่งผู้มาใหม่ทำท่าเขินยิ่งน่ารักแฮะ
" เอ่อ..ลืมแนะนำตัวสินะครับ ..ผมลี จุนโฮครับ " จุนโฮส่งมือให้ชาน แทค และอูยอง
" ผมเป็นเพื่อนคุณครับ...และเป็นหมอ" จุนโฮพูดจบก็หันไปมองแทคยอนทันที เหมือนเค้าคิดอะไรได้ อะไรที่ก่อนหน้านี้คิดไม่ออก
'ทำไมอยู่ๆถึงกลับมานะ' จุนโฮได้แต่คิด เค้าไม่ค่อยได้รู้เรื่องอะไรมาก ส่วนใหญ่ก็ฟังมาจากนิชคุณกับพวกโจควอนทั้งนั้น ส่วนชายคนที่นั่งตรงข้ามเค้า จุนโฮนึกออกแล้วว่า ชายคนนี้คือผู้ว่าจ้างของเค้า คนที่แอบไปคุ้ยประวัติส่วนตัวของเค้าและขอให้เค้าดูแลนิชคุณ
ชานชอง แทค อูยอง แนะนำตัวกับจุนโฮ แทคยอน อูยอง ชานชองเลือกที่พักกันห่างกันเพราะต่างคนต่างก็ชอบวิวต่างกัน จุนโฮอาสาไปส่งชานชองที่คอนโดเพราะเป็นทางเดียวกับบ้านเค้า แทคยอนนั่งแทคซี่กลับพร้อมโจควอน จุนซูขับรถไปส่งคอนโดอูยอง ส่วนบอสใหญ่ขับรถกลับบ้านคนเดียว
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศวันนี้เย็นสบาย แทคยอนตื่นเช้าและมาถึงออฟฟิตก่อนเวลาเข้างาน1 ชม. เค้าอยากมาจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะทำงานจริงๆจังๆ คนผิวสีเข้มวันนี้ก็แต่งตัวเนี๊ยบเหมือนเดิม เค้าเดินเข้าลิฟท์และเจอนิชคุณเจ้านายของเค้า ทั้ง2 ไม่ได้พูดจาอะไรกัน
" สวัสดีค่ะ..เออคุณคือ" หญิงสาวคนนึงทักขึ้น เธอแปลกใจเมื่อเห็นบุรุษในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม
" ครับ...แทคยอนครับ" เจ้าแมวยักษ์ส่งยิ้มละไมให้หญิงสาว
" ฉันทิฟฟานี่ค่ะ..เรียกทิฟก็ได้" ทิฟฟานี่โค้งตัวให้1 ครั้ง
" ครับ.." แทคยอนโค้งตัวเล็กน้อยเช่นกัน เจ้าแมวยักษ์ขนลุกซู่เขยิบตัวจนหลังติดลิฟท์
" ฉันเป็น.อ๊ะ." ทิฟฟานี่กำลังจะบอกว่าตัวเองทำหน้าที่อะไรในบริษัท แต่นิชคุณเข้ามาขวางไว้ก่อน
" เธอเป็นพนักงานคนสำคัญของฉัน..นายไม่ต้องมาฉ้อเลาะกับคนของฉัน" นิชคุณไม่พอใจมาก เค้าแทบอยากจะตะบันหน้าคนตรงหน้าอยู่แล้ว คนผิวขาวกดลิฟท์ที่ชั้นถัดไปทันที
" ออกไปได้แล้ว...และอย่ายุ่งกับหมอนี่อีก..." นิชคุณตาเขียวใส่เลขาของเค้า ทิฟฟานี่ได้แต่ยืนงงเมื่อเธอถูกดันให้ออกจากลิฟท์ทั้งที่ยังไม่ถึงชั้นของเธอด้วยซ้ำ
" เที่ยวได้ยิ้มและหว่านสเน่ห์ไปทั่วเลยนะ..เมียนายคงดีใจหรอก" นิชคุณเหน็บเเนม คนด้านข้าง
" เมีย?" คนผิวเข้มเลิกคิ้วงงๆเล็กน้อย ก่อนจะเข้าใจความหมายที่คนผิวขาวพูด
"....." แทคยอนเงียบและหันมองไปทางอื่น
" ไม่ตอบ แสดงว่าเมียนายไม่รู้ล่ะสิ..หรือฉันควรไปบอกเธอ" นิชคุณเหน็บเพิ่ม
" แทคกับจี..เราไม่ได้รักกันด้วยความสัมพันธ์แบบที่นายเข้าใจ" แทคยอนพูดเสียงเบา เค้าไม่อาจมอบความรักให้ใครได้นั่นคือสิ่งที่ที่สวรรค์ลิขิตมาให้คนบาปหนาแบบเค้าแน่ๆ
" ผู้ชายกับผู้หญิงที่มีสัมพันธ์สวาทกันบนเตียง นายจะบอกว่า มันไม่มีอะไรอย่างงั้นเหรอ " นิชคุณหัวเราะเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
" ...." แทคยอนรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบ พื้นเบื้องล่างกระเพื่อมดั่งคลื่นในทะเล ขาเค้ารู้สึกเปลี่ยและอ่อนแรงลงแบบไม่มีสาเหตุ เค้ารีบหันหลังยืนเกาะผนังลิฟท์ไว้แน่น
" อดีตมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้หรอกแทค" นิชคุณทิ้งแทคยอนไว้เบื้องหลัง และเดินเข้าห้องตัวเองไป เมื่อลิฟท์มาถึงชั้นทำงานของตน
" ปวดหัวแฮะ..ทำไมรู้สึกแย่แบบนี้" แทคยอนค่อยๆเดินช้าๆ เค้าคลำทางมาจนถึงโต๊ะตัวเอง เค้าเบลอไปหมด รู้สึกเหมือนถูกทุกสิ่งรอบตัวบีบอัดเข้าใส่
" แทคเป็นอะไรรึเปล่า" ชานชองสะกิดน้องชายตนเองเมื่อมาถึงที่ทำงาน แทคยอนนอนฟุบหน้ากับโต๊ะ หลังจากที่เข้ามาในห้องทำงานแทคยอนก็รู้สึกหน้ามืดกระทันหัน เค้าจึงกลับมานอนพักที่โต๊ะตัวเอง แทนที่จะทำสิ่งที่คิดไว้ตั้งแต่ทีเเรก
" ปวดหัวน่ะ" แทคยอนกระพริบตาไล่ความเบลอออกจากตัว
" กินยารึยัง..เดี๋ยวชานเอาให้" ชานชองรีบเปิดกระเป๋าล้วงหายาฉุกเฉินในกระเป๋าทำงานทันที
" ไม่ต้องหรอก..นิดเดียวเอง" แทคยอนยิ้มให้พี่ชาย มือเรียวยาวคว้าหมับเข้าที่ข้อมือพี่ชายเป็นสัญญาณว่าหยุดเถอะ
" ถ้าปวดเยอะต้องรีบบอกเลยนะ" ชานชองลูบหัวแทคยอนเบาๆ
" อืม.." แทคยอนปรืบตาเหมือนจะหลับ แต่เค้าก็พยายามที่จะเรียกสติตัวเองกลับมา
นิชคุณแอบมองแทคยอนและชานชองจากภายในห้องทำงานตัวเอง ความสัมพันธ์2 คนนี้เกินกว่าพี่น้องแน่ๆ คนผิวขาวคิดอย่างเเค้นเคือง
'คอยดูแทค ฉันจะแก้แค้นนายอย่างสาสม'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น