"เป็นไงบ้างชาน..คุณแทคเป็นอะไรไหม" คนผิวขาวที่รออยู่หน้าห้องตรวจ เดินวนไปวนมา ผิวที่ดูขาวอยู่แล้วดูเหมือนจะขาวขึ้นอีกในสายตาของเพื่อนสนิทอย่างชานชอง
"ใจเย็นคุณ..แค่ความดันต่ำน่ะ..แผลที่หัวแค่เพราะล้มฟาดพื้นน่ะ..." หมีชานจับมือนิชคุณและตบบ่าเพื่อนเบาๆ
"..อาการนายดูแย่พอๆกับพี่แทคเลย..นายอยากนอนพักสักหน่อยไหม" ชานชองค่อนข้างห่วงนิชคุณถึงสุขภาพแข็งแรงก็จริงแต่ช่วงนี้เพื่อนเค้าเจอปัญหารุมเร้าต่อเนื่องเรื่อยๆ ชานกลัวนิชคุณจะล้มไปอีกคน
"นายรู้จักคนชื่อแทไหม" เค้าได้ยินแทคยอนบ่นพึมพำระหว่างทางมาโรงพยาบาล และเคยได้ยินแทคยอนเปรยออกมาตอนละเมอบ่อยๆ
"แท....ทำไม" ชานชองตาเบิกโพลง เพื่อนตัวใหญ่ถอยหลังห่างจากนิชคุณ
"มีอะไร..ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น" นิชคุณสะดุดกับท่าทีตื่นตระหนกของเพื่อนซี้
"เปล่าไม่มีอะไรหรอก.." ชานชองพยายามรวบรวบสติ
"คุณรู้สึกคุ้นๆ...ชื่อเหมือนเด็กคนนั้นเลย" นิชคุณพึมพำ
"เด็กคนไหน?" ชานชองกลืนน้ำลายลงคน เค้าไม่อยากเป็นคนพูดเรื่องนี้
"คู่ดูตัวของคุณ...ชื่อเหมือนกันเลย" ริมฝีปากคนผิวขาวเริ่มสั่นเมื่อสบตากับเพื่อนซี้
"พี่แทคพูดถึงแทเหรอ...พี่เค้าพูดกับนายเหรอ" ชานถามอย่างเก็บท่าทีที่สุด
"เปล่า..เค้าละเมอ.ทำไมนายดูลุกลี้ลุกลนจัง..เธอเป็นใครเหรอ."นิชคุณห่วงแทคยอน
"เธอทำไมเหรอ." นิชคุณมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
"เธอตายน่ะ." ใบหน้าหมียักษ์เศร้าสร้อยลง
"ทำไมตายล่ะ..อุบัติเหตุเหรอ" นิชคุณเริ่มอยากรู้
"เธอฆ่าตัวตายหลังจากเสียมือไปในอุบัติเหตุพ่อแม่นาย" หมียักษ์หลุดความลับออกมาคำโต
"..เอ่อ.ไม่.คือไม่ใช่อย่างที่ชานพูดนะคุณ..ชานพูดผิด." ชานชองสะอึกเค้าเปิดข้อมูลสำคัญออกมาได้ยังไง หมียักษ์ยกมือขึ้นปิดปาก เค้าหมุนตัวหนีหน้านิชคุณ
"อุบัติเหตุพ่อแม่คุณ...แทยอน...เดี๋ยวนะ....แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณแทค.." นิ้วเรียวยาวของคนตัวขาวคว้าหมับเข้าที่ไหล่เพื่อนชายที่ตัวใหญ่กว่า
“แทใช้นามสกุลแม่น่ะ ส่วนพี่แทคใช้นามสกุลพ่อ” ชานชองหันมามองหน้าเพื่อน ในเมื่อเรื่องมันหลุดออกมาแล้วปิดบังไป ชานชองก็คิดว่าปิดไม่มิดแล้ว
“ พี่น้องกันเหรอ..คุณแทครู้เรื่องนี้ไหม..นายคิดจะบอกฉันบ้างไหม” คนผิวขาวเสียงสั่นก่อนจะตวาดใส่ชานชองจนดังก้องไปทั่วทางเดิน
“ใจเย็นสิคุณ..นายต้องหัดควบคุมอารมณ์บ้างนะ” ชานชองพยายามเตือนสติเพื่อน
“..นายเป็นเพื่อนฉันไหมชาน..นี่ใช่ไหมที่นายบอกว่าคุณแทคจะไม่เลือกคุณต่อให้เค้าเป็นผู้หญิง..เพราะคุณฆ่าน้องสาวเค้า” คนผิวขาวกำมือแน่น น้ำตาคลอเบ้าตากลมๆ
"คุณ..ไม่มีใครโทษนาย..สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแค่อุบัติเหตุนะ..นายก็รู้ครอบครัวพี่แทคไม่ได้เอาเรื่องนาย..พวกเค้ารู้ว่านายก็เจ็บจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเหมือนกัน" ชานชองโกหกไม่เก่ง เค้าคิดว่าสักวันความลับก็ต้องแตกถ้าหากนิชคุณกับแทคยอนเป็นคนรักกัน
“ที่เค้าไม่เลือกนายไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เชื่อชานสิ” ชานชองกระอักกระอ่วน
“ฉันทำลายครอบครัวเค้านายยังคิดว่าเรื่องนี้มัน...” นิชคุณสติแตกเค้าคว้าคอเสื้อเพื่อน และแทบจะบีบคอเพื่อนด้วยซ้ำ
“คุณเธอตายหลังจากอุบัติเหตุมันไม่ใช่เพราะนายนะ..นายอย่าโยงเรื่องเอาเองสิ” ชานชองพยายามกล่อมเพื่อนให้ใจเย็นลง
"เธอไม่ตายแต่เธอก็สูญเสียความฝันของเธอไป..มันไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็นหรอกนะ" หยดน้ำตาใสไหลอาบแก้มผู้พูด ประโยคที่กัดกินหัวใจนิชคุณมาตลอดตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุรถคว้ำเมื่อหลายปีก่อน
"ใช่ไง..จากอุบัติเหตุเธอไม่ได้เจ็บมาก..ดังนั้นมันไม่ได้เกี่ยวกับนาย.." หมียักษ์พยายามบ่ายเบี่ยงเมื่อมีโอกาส
"นายโกหก..เกิดอะไรขึ้น..ถ้านายไม่พูด..คุณจะไปถามจากปากคุณแทคเอง " นิชคุณตาขวางใส่หมีชาน
"..นายจะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไม..นายอยากเห็นพี่แทคเจ็บเหรอ..นายจะเปิดแผลใจเค้าทำไม" ชานชองทำเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง
".งั้นนายบอกมาสิทำไมเธอถึงตาย..ถ้ามันไม่สำคัญ..ทำไมคุณแทคถึงยังคิดถึงมันอยู่..." หยดน้ำตาใสๆไหลกลิ้งลงมาตามผิวแก้มคนผิวขาว นิชคุณต้องการคำตอบของเรื่องทั้งหมด
"คุณ..ไม่มีใครโทษนายนะ..นายไม่ได้เป็นคนทำผิดนะ "ชานชองรวบตัวเพื่อนเข้ามากอด
"เค้ารู้รึเปล่าชาน..บอกคุณที..ทุกคนที่อยู่ใกล้คุณอายุสั้นกันหมดเลย" เพื่อนตัวขาวผลักตัวเพื่อนชายออกจากตัว
"คุณมันก็แค่อุบัติเหตุนะ..ไม่มีใครโทษนาย...นายไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วยซ้ำ" ชานชองรวบแขนคนผิวขาวไว้
"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ..พ่อแม่และน้องสาวพี่แทคก็ไม่ตาย..ถ้าคุณไม่เอาแต่ใจวันนั้น..คุณมันตัวซวย...ทุกคนที่อยู่ใกล้คุณ..ตายกันหมดเลย.."นิชคุณร้องไห้เสียงดัง เค้าพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเพื่อน
"คุณ...ไม่มีใครตายเพราะนาย..ชานก็ยังอยู่..โฮก็ยังอยู่..พี่แทคก็ยังอยู่.นายไม่ใช่ตัวซวยหรอก" ชานดึงแขนนิชคุณไว้ เค้าคิดว่าถ้าปล่อยเพื่อนไปตอนนี้ นิชคุณอาจหายตัวไปเลยก็ได้
"คุณอย่าโทษตัวเองสิ..พี่แทคไม่โกรธนายนะ..ถ้าเค้าโกรธนายเพราะเรื่องน้องแท..พี่เค้าไม่ให้เงินนายยืมหรอก" ชานชองพยายามยกเรื่องแทคยอนมาอ้างเพื่อนให้เพื่อนเค้ารู้ว่ารุนพี่เค้าไม่ได้โกรธเรื่องแทยอนเลย
"..เงิน..ให้เงินอะไรกัน" นิชคุณทวนคำพูดเพื่อนอย่างสงสัย
"คุณ..ยืมเงินพี่แทคมาตอนไหนกัน เงินอะไรชาน...ชานบอกคุณมานะ..บอกมา " คนผิวขาวเริ่มเรียบเรียงความคิดไม่ถูก เรื่องราวในอดีตกำลังไหลทะลักออกมาจากปากเพื่อนที่เค้าคิดว่าสนิทที่สุด
"..เงินเก็บชาน จริงๆมัน..เป็นเงินพี่แทค..เค้าอยากช่วยนาย..เค้ารู้ว่านายเพิ่งเสียพ่อแม่ไป รู้ว่านายกำลังแย่ และรู้ว่านายเป็นคนดีเค้าเลยให้เงินชานยืมมาช่วยนาย”
‘พี่แทคไม่เคยทวงเงินเลยนะคุณ เค้ายอมมาเกาหลีมาทำงานให้นายฟรีๆ' หมีชานได้แต่เก็บงำความลับนี้ไว้
“ชานขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้เพราะพี่แทคไม่อยากให้นายรู้” ชานชองเริ่มสาธยาย
"แต่คุณฆ่าน้องสาวคุณแทคนะ..เค้าจะมาช่วยคุณทำไม" คนผิวขาวไม่เข้าใจ เค้าสับสนในตัวแทคยอนอย่างที่สุด เค้าไม่รู้ว่าอ๊ค แทคยอนมีแผนอะไรถึงได้ทำดีกับเค้าขนาดนี้
"เพราะอะไร..เพราะสงสารคุณเหรอ " นิชคุณน้ำตาตก
"เพราะนายเป็นคนดีตะหากล่ะนิชคุณ..เพราะนายเป็นคนดี..พี่แทคถึงชอบนาย..นายคิดเข้าข้างตัวเองบ้างสิ
ให้โอกาสตัวเอง มองเห็นคุณค่าตัวเองบ้างอย่ามัวแต่อมทุกข์” ชานชองยังคงกอดเพื่อนไว้
"ไอ้หมีควาย..น้อยๆหน่อย."แทคยอนกระชากคอเสื้อหมีชานอย่างแรงจน ตัวชานชองปลิว เค้าแยกเขี้ยวใส่รุ่นน้องก่อนจะหันมากอดนิชคุณแทนพร้อมกับเอาคางเกยไหล่คนผิวขาวไว้
"ถ้าผมไม่ทำ...พี่คงได้ยืนกอดหมอนี่ตอนนี้หรอกมั้ง" ชานชองสบถทำหน้าเซง ยกมือขึ้นทำเชิงยกธงขาว
“ขอบใจนะชาน..นายไปได้แล้ว..ที่เหลือพี่จัดการเอง" แทคยอนตีหน้าเข้มใส่หมีชาน เพื่อนตัวโตของนิชคุณต้องหลบฉากออกมาอย่างเสียไม่ได้
"เด็กน้อย..นายคิดมากไปแล้ว...ไปกินข้าวกันเถอะ..หิวจนท้องกิ่วแล้ว" แทคยอนโผล่มาจากด้านหลังนิชคุณ เค้ากระชากร่างคนผิวขาวออกมาจากอ้อมกอดรุ่นน้องตัวใหญ่
"ทำไมคุณไม่บอกผม..ผมทำร้ายน้องสาวคุณ..ทำร้ายคุณ..คุณทำแบบนี้ทำไม." นิชคุณขืนตัวออกจากอ้อมอกคนผิวเข้ม แทคยอนล็อกแขนตัวเองไว้แน่น และเค้าไม่ให้คำตอบใดๆกับคนตัวเล็กกว่า
"คุณเป็นไงบ้างครับ...เจ็บรึเปล่า" คนผิวขาวหมุนตัวกลับมาหาแทคยอนพร้อมยกมือขึ้นแตะผ้าก๊อตที่แปะทับแผลไว้
"ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว..ฉันหิวข้าวมากกว่านะ..ไปกินข้าวกันเถอะ "แทคยอนผ่อนแขนออก เค้าคล้องแขนรอบเอวคนผิวขาวไว้หลวมๆ
"คุณแทคชวนชานแทนเถอะ....ผมไม่หิวแล้ว..ผมจะกลับไปทำงาน" นิชคุณรู้สึกผิดหัวใจของคนผิวขาวแทบแหลกสลายเมื่อเค้ารู้ความจริง
"ทำไมล่ะ...เพราะแทเป็นน้องสาวฉัน..หรือเพราะฉันช่วยนายเรื่องเงิน" แทคยอนถามน้ำเสียงออดอ้อน
"เพราะผมไม่ดีพอสำหรับคุณตะหาก" นิชคุณน้ำตาคลอเบ้า เค้ายกมือขึ้นปกปิดใบหน้าขอตัวเอง
'ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งผมขนาดนี้’
“เด็กน้อยนายทำฉันหิวจนจะเป็นลมอีกรอบแล้วเนี่ย..สั่งข้าวมากินแทนละกัน..ฉันเดินไม่ไหวแล้ว" แทคยอนแกล้งทำเป็นหูทวนลม มือใหญ่รวบรัดนิ้วมือเรียวขาวไว้จนแน่น แทคยอนตั้งใจจะจูงนิชคุณเข้าห้องพัก
"ผมบอกแล้วว่าผมไม่หิว..ผมต้องไปแล้ว" คนตัวเล็กขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามแทคยอน
"รู้ไหมเด็กดื้อต้องโดนอะไร" แทคยอนพูดจบก็ยกร่างคนผิวขาวจนตัวลอย เค้าจับตัวนิชคุณขึ้นพาดบ่าและพาเข้าห้องพักสำหรับ vipของตัวเอง
"คะ..คุณปล่อยผมนะ..นี่..คุณไม่สบายอยู่นะครับ" นิชคุณดื้อดึงเล็กน้อยแต่เค้าไม่กล้าดิ้นเพราะกลัวจะทำให้ให้คนตัวใหญ่เจ็บหนักขึ้น
คนผิวเข้มวางตัวคนผิวขาวลงบนเตียงนอนและเดินกลับไปล็อกประตูห้องทันที แทคยอนถอดเสื้อยืดออกจากตัวเผยให้เห็นผิวเนียนนุ่มสีเข้มน่าสัมผัส บนกล้ามเนื้อตึงแน่งมีรอยจูบกระจายไปทั่ว
"ลบมันสิ..ถ้านายทำให้รอยพวกนี้หายไปได้ตอนนี้..ฉันจะปล่อยนายไป..นายจะอยากจะไปไหนก็ไปเลยฉันจะไม่ห้ามนายไว้" สีหน้าคนพูดแสดงอารมณ์เจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน
"ผมทำไม่ได้..รอยพวกนี้ต้องใช้เวลา. ..แต่....ผมจะไม่ทำมันอีก" นิชคุณจ้องมองเรือนร่างของแทคยอนอย่างรู้สึกผิด เค้าเป็นคนผูกเรื่องทั้งหมด และตอนนี้เค้าแก้มันไม่ได้
"ถึงใช้เวลานานแต่รอยก็หายไปใช่ไหมล่ะ..มันไม่ใช่จะคงอยู่ตลอดไปนี่...อดีตที่เลวร้ายสักวันมันก็จะถูกลบเลือนไป ...เรื่องร้ายแค่นายวางลงจากบ่านาย..นายก็จะไม่ทุกข์ทรมานและไม่เหนื่อย ..อย่าพยายามคิดถึงมัน..อะไรที่ไหลเข้ามา...นายแค่ปล่อยมันไปแล้วคิดเรื่องดีๆแทน...หาสิ่งที่ดีกว่ามาทดแทนเท่านั้นคุณ. " แทคยอนก้าวขาเข้ามายืนตรงหน้าคนผิวขาว
"ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมแค่อย่ายึดติดกับมันก็พอ" แทคยอนยก2มือขึ้นโอบใบหน้าคนผิวขาวไว้
"ผมเป็นตัวซวยนะ..ทุกคนที่.." นิชคุณพยายามเบี่ยงใบหน้าออกจากมือแทคยอน
"ไม่ใช่นายหรอกคุณ..ฉันตะหาก..ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเจ็บวันนั้น." แทคยอนเงียบเมื่อพูดจบ
"คุณเจ็บ..เป็นอะไร" นิชคุณรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที
"หายแล้ว..บอกแล้วรอยแผลและความเจ็บทุกอย่างมันหายได้นะ" คนผิวเข้มก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกสัมผัสกับผิวหน้าคนผิวขาว ริมฝีปากบางหยักประกบเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ
"อืม...คุณ..คุณแทค" นิชคุณครางหวานรับสัมผัสอุ่นชื้นหวานซาบซ่าน นิชคุณยกมือขึ้นเกาะเกี่ยวลำคอคนผิวเข้ม
"ทำไมคุณถึงดีกับผมนัก..ผมพรากชีวิตน้องสาวคุณไปแท้ๆ" นิชคุณพิงแก้มกับมือใหญ่หนา
"แล้วทำไมนายถึงรักฉันล่ะ..ทั้งที่นายแค่พรากความบริสุทธ์ฉันไป..หรือนายทำเพื่อรับผิดชอบ" แทคยอนย่นคิ้วเล็กน้อย
"ผมคิดว่าคุณเป็นคนดี..คุณมีรอยยิ้มที่สวยมีสเน่ห์ คุณรักเด็กและตรงไปตรงมา..ที่สำคัญคือ..ผมคิดว่ามันเป็นรักแรกที่ไม่มีเหตุผลเลย..ผมแค่อยากให้คุณอยู่ข้างผม..ผมไม่เคยคิดเรื่องทำดีกับคุณเพราะอยากแค่จะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นเลยจริงๆนะ"
"อืม..นายพูดอะไรชวนงงดีนะ" แทคยอนกดริมฝีปากบางหยักของตนปิดทับริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังสภาพรักเค้าอยู่ แทคยอนจ้องมองดวงตากลมหวานที่หยาดเยิ้ม
"จูบผมอีกได้ไหม..ผมอยากให้คุณเป็นฝ่ายจูบผม..ต้องการผม..ผมไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยสักนิด" นิชคุณรั้งสะโพกแทคยอนให้เข้ามาใกล้ตัวเค้ามาขึ้นคนผิวเข้มยืนอยู่กลางหว่างขาคนผิวขาว
"ถ้าทำแบบนั้นแล้วนายจะให้อะไรฉันล่ะ..." ดวงตาแทคยอนวาวเป็นประกาย
"ผมไม่มีอะไรให้คุณนอกจากหัวใจและชีวิตผม..อยากให้คุณจูบผม..กอดผม..และรักผมตลอดไป..คุณจะไม่ทิ้งผมใช่ไหม" คนผิวขาวประสานสายตากับแทคยอน
"นั่นมันขึ้นกับตัวนาย ว่านายเชื่อมั่นในค.รักของฉันมากแค่ไหนตะหากเด็กน้อย.." แทคยอนก้มลงจูบคนผิวขาวเบาๆอีกครั้ง
"นายอยากกินอะไร.." แทคยอนละปากออกและถามถึงแต่เรื่องกิน
"ผมอยากกินคุณมากกว่าข้าว.." คนผิวขาวรั้งต้นคอคนผิวเข้มลงมาสุดแรง เค้าครอบครองริมฝีปากบางหยักอีกครั้งอย่างรุนแรง
"อือ...อืม...ดะเดี๋ยว. พอก่อน..อา.อื้อ..ฉันหิว" แทคยอนหลับตา ย่นคิ้วเข้าหากันแน่น สัมผัสหวาบวามแล่นกระจายไปทั่วร่างกายเค้า มือใหญ่รีบแกะมือนิชคุณออกจากบั้นท้ายตัวเค้าเอง นิ้วมือเรียวยาวสีขาวสะเปะสะปะไปทั่วสะโพกและบีบคลึงกระตุ้นความรู้สึกเสียวซ่านให้คนร่างหนาไม่หยุด
"เด็กดื้อ..พูดไม่ฟังเลยนะ..ฉันบอกแล้วว่าหิว" แทคยอนตีมือนิชคุณอย่างแรง แต่มือขาวไม่คิดจะหยุดสัมผัสเรือนร่างของเค้าแบบตามใจชอบ
"อื้อ..อ๋า..ยะ.หยุดนะ " นิ้วมือคนผิวขาวกดลงตรงล่องช่องทางรักอย่างแรง คนผิวเข้มสะดุ้งโหยง เค้าครางกระเซ้าแบบห้ามตัวเองไม่ได้ ความพยายามของแทคยอนช่างสูญเปล่าเหลือเกิน
"นุ่มจัง..สะโพกคุณทั้งแน่นทั้งนุ่มเลยครับคุณแทค..ผมอยากสัมผัสคุณมากกว่านี้" นิชคุณพูดจบก็ประกบริมฝีปากของตนเข้ากับยอดอกสีแดงช่ำของแทคยอนเบาๆ เค้าค่อยๆเพิ่มความเสียวซ่านให้คนในอ้อมกอดทีละเล็กละน้อย ด้วยการดูดดึง และขบกัดวาดลิ้นไปรอบๆฐานอกเล็กๆที่ชันตัวขึ้นมาเป็นติ่งไต
"ยะ..หยุด..พอแล้ว..ฉันจะ.แฮ่ก.แฮ่ก" หน้าอกคนผิวเข้มกระเพื่อมขึ้นลงเร็วแรงขึ้นตามระดับความเสียวที่ถี่กระชั้น
"ไม่!!." คนผิวเข้มผลักไหล่คนผิวขาวสุดแรงจนนิชคุณตกใจ แทคยอนขาอ่อนเค้าทรุดลงนั่งกับพื้นทันทีที่ร่างกายเป็นอิสระ
"คุณเป็นอะไรไหม.พระเจ้า!!.ผมขอโทษครับ" นิชคุณรีบพยุงร่างแทคยอนขึ้นนั่งบนเตียงแทนเค้า
"งั้นผมสั่งข้าวให้ดีกว่าครับ" นิชคุณรู้สึกผิดมากขึ้นเค้าชอบสัมผัสนุ่มๆจากผิวกายแทคยอน เค้าอยากกอดรัดอยากจะสัมผัสทุกชิ้นส่วนของแทคยอนทุกๆเวลา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น