นิชคุณ : เด็กนิเทศศาสตร์ เพื่อนสนิทหมีชานและจุนซู (ปี3)
ชื่อเล่น : คุงคุง
ส่วนสูง : 180 cm. หนัก : 72 kg.
แทคยอน : เด็กคณะแพทย์ น้องชายต่างพ่อต่างแม่ของคิมจุนซู (ปี3)
ส่วนสูง : 183 cm. หนัก : 80kg.
คิมจุนซู : เด็กวิทยาศาตร์การกีฬา (ปี4)
ชื่อเล่น : พี่แพนด้า
ส่วนสูง : 175 cm. หนัก : 65 kg.
ควาน ชานชอง : เด็กโบราณคดี (ปี3) นักเรียนทุนนักกีฬา
ชื่อเล่น : หมีมึน , หมีชาน,หมี,หมีตายด้าน
ส่วนสูง : 182 cm. หนัก : 79 kg.
จางอูยอง : เด็กคณะดุริยางค์ศิลป์ (ปี2)
ส่วนสูง : 170 cm. หนัก : 60 kg.
ชายผิวเข้มรูปร่างสูงใหญ่ท่าทางแก่เรียนพยายามวิ่งผ่านสนามฟุตบอลกลางมหาลัย เค้าหอบหนังสือกองใหญ่ไว้ข้างตัวและแบกเป้ใบโตไว้กลางหลัง อยู่ๆฝนเม็ดใหญ่ก็ค่อยๆร่วงลงมา
"อ๋า..ไหงมาตกตอนนนี้เนี่ย..เปียกหมดแล้ว..หว๊าๆ" ชายผิวเข้มกระชับกองหนังสือเข้ากับอ้อมอกตัวเอง เค้าโค้งตัวลงเอาแผ่นหลังบังกองหนังสือในอ้อมกอด และพยายามวิ่งผ่านสนามให้เร็วขึ้น
"กริ๊ง!!" เสียงบางอย่างดังขึ้นข้างหูชายคนดังกล่าว สร้อยคอทองคำขาวฝังเพชรหลายเม็ดหลุดออกจากคอผู้เป็นเจ้าร่วงลงสู่พื้นสนามฟุตบอลที่ไม่ได้ตัดแต่งมาสักระยะ
"มะ..ไม่..ไม่นะ" แทคยอนชื่อของชายคนดังกล่าว เค้าปล่อยหนังสือในมือทุกเล่มทิ้งกระจัดกระจายเต็มพื้นหญ้า เพื่อก้มลงหาสร้อยคอสีขาวเส้นเล็กท่ามกลางความมืดมิด และฝนห่าใหญ่ที่ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด
"แม่อย่าเล่นแบบนี้สิ" คนผิวเข้มแหวกต้นหญ้าต้นเล็กๆไปรอบๆตัว โดยไม่ได้สนใจกองหนังสือที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน
Rrrrrrrr เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแข่งกับเสียงกระเทาะของเม็ดฝนรอบตัวแทคยอน คนตัวใหญ่รีบคว้ามือถือขึ้นกดรับเพราะเค้ารู้ว่า ณ เวลานี้ใครกันที่จะโทรตามเค้า
"เฮ้ย..นายอยู่ไหนไอ้หนู อยากโดนไล่ออกเหรอ..รีบมาทำงานซะ" เสียงปลายสายตัดไปทันทีที่เค้าพูดจบโดยไม่รอให้ฝ่ายตรงข้ามได้ทันตอบโต้
"มะ..ไม่เอา..แม่..แทคไม่ชอบเล่นซ่อนหา..แม่ออกมานะ.."แทคยอนร้องลั่นพลางคุ้ยดินและหญ้าไปทั่ว
Rrrrrrr เสียงมือถือดังขึ้นอีกครั้งในเลาไม่ห่างกันมากนัก คนตัวใหญ่รีบกดรับโทรศัพท์อีกครั้งด้วยความเคยชิน
"เฮ้ย...แกอยู่ไหนวะ..ตกลงไม่ทำงานแล้วใช่ไหม..งั้นก็ลาออกไปเลยนะ..ไม่ต้องมาทำแล้ว"ปลายสายตัดสายทิ้งโดยที่เจ้าของโทรศัทพ์ก็แทบไม่ได้ยินอะไรเลย
"แม่แทคหนาวแล้วนะ..แทคต้องไปทำงานด้วย..แม่อย่าเล่นแบบนี้สิครับ" คนผิวเข้มดึงแว่นตาที่เปื้อนเม็ดฝนและไอน้ำออกมาเช็ดจนแห้งแล้วใส่กลับเข้ากับใบหน้าเค้าเพื่อดูเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์หรา เจ้านายเค้าโทรมาตามอีกแล้ว
เปรี้ยะ!!
สายฟ้าฟาดเปรียงลงมาบนท้องนภา สายฝนเทกระหน่ำลงมาไม่หยุด แสงสีน้ำเงินอมฟ้าสว่างวาบไปทั่วท้องฟ้า
"อ๊าๆๆ ฮัด..ฮัดเช้ยอ่า..ค่อก"เด็กหนุ่มกลางสนามหญ้าสะดุ้งเฮือกทุกๆครั้งที่เทพเจ้าแห่งสายฟ้าพิโรธ เค้าเกลียดเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ฟ้าแล๊บ แทคยอนเริ่มจามและไอเป็นระยะ เค้ายกแขนซ้ายขึ้นกอดร่างกายที่สั่นเทาของตัวเองในเงามืดและมือขวาคุ้ยหญ้าไปทั่วจนฟ้าเริ่มสาง
"แม่..." สิ้นเสียงสุดท้าย คนผิวเข้มพบสร้อยคอของเค้าแล้ว เค้าล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า และฝนยังคงตกไม่หยุด
แสงแดดยามเช้าแดดแรงจ้าราวกับว่าพายุที่พัดโหมมาเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น ต้นหญ้าและท้องสนามดูจะแห้งลงจนแทบจะดูไม่แตกต่างจากการรดน้ำทุกเช้าของภารโรงประจำสนามบอล
"เฮ้คุณ..นายไปไหนมาแต่เช้าเลยน่ะ" คิมมินจุนตะโกนทักรุ่นน้องที่ปกติจะมามหาลัยตั้งแต่ไก่โห่ วันนี้หมอนี่มาสาย มีพิรุจสุดๆ
"ผมติธุระนิดหน่อยพี่.."คนผิวขาวแบกหนังสือกองใหญ่ของใครบางคนมาตากที่ระเบียงห้องเรียน
"ของใครน่ะ"คิมมินจุนถามอย่างสงสัยเมื่อเค้าเห็นหนังสือเรียนของเพื่อนต่างคณะในมือรุ่นน้องเค้า
"อ๊า..นี่สินะธุระของนาย..เกิดอะไรขึ้น..ชุ่มโชกเชียว" คิมมินจุนยกแขนขึ้นกอดคอรุ่นน้องอย่างสนิทชิดเชื้อ
"ผมเห็นมันตกอยู่แถวๆสนามบอลน่ะพี่ ผมก็เลยว่าจะเอามาตาก พอแห้งแล้ว..ค่อยเอาไปฝากไว้ที่คณะเค้าก็ได้มั้ง"นิชคุณพูดไม่ทันคิด
"เค้าไหนล่ะ"คิมมินจุนเคล้นคอถามความจริง
"ไม่รู้ครับ..ไม่รู้จัก..เดี๋ยวเอาไปฝากกับอจ.ภาควิชา ผมว่าเดี๋ยวอจ.เค้าคงหาตัวเจอมั้งพี่" คนผิวขาวแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก้มหน้าก้มตาคลี่กระดาษทีละแผ่นเพื่อตากพัดลมเล็กที่เค้ามักพกติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเสมอ
"นายนี่นะ..ติดนิสัยชอบช่วยเหลือคนอื่นซะจริง" มินจุนค่อนแคระ
"บ่ายนี้นายต้องลงสนามนะ เรามีแข่ง" มินจุนจับปลายคางรุ่นน้องให้เชิดหน้ามองตาเค้า
"อย่าเบี้ยวไม่งั้นตาย" มินจุนยิ้มหวานเย็นยะเยือก
"กลัวจะตายแล้วนะเนี่ย" คนผิวขาวหัวเราะร่า ผลักมือรุ่นพี่ออกจากคาง
"งั้นพี่ไปล่ะ..เตรียมตัวให้พร้อมนะ..วันนี้เราจะต้องชนะ" พูดจบคิมมินจุนก็เดินจากไป
"ว่าแต่หมอนั่นไปนอนตรงนั้นตั้งแต่กี่โมงเนี่ย..คงไม่ได้นอนตากฝนทั้งคืนใช่ไหม"นิชคุณบ่นพึมพำงึมงำ
เที่ยงวันกว่าๆ นักศึกษาหลายคนก็ทยอยกันออกจากห้องเรียนตรงไปตามโรงอาหารบ้าง กลับบ้านบ้าง และบางกลุ่มก็รีบไปจองที่นั่งในห้องสมุดบ้าง แต่บางกลุ่มก็แยกย้ายกันไปตามชมรมของตัวเอง
"เฮ้!!!....นายทำอะไรน่ะ..เข้าไปไม่ได้นะ..เราแข่งบอลกันอยู่..ตาบอดรึไงฮ๊า" มินจุนที่เพิ่งเปลี่ยนตัวออกมานั่งพักข้างสนามรีบตรงปรี่เข้ามาบล็อกตัวคนร่างใหญ่ที่ถะเลอถะล่าเข้ามาในเขตแดนของพวกเค้า
"ผมหาของอยู่..ขอเวลาผมนิดเดียว..ผมรู้ว่ามันอยู่ตรงไหน.."แทคยอนพยายามผลักเด็กคณะอื่นออกไปให้พ้นตัวเค้า
"หาอะไร..รอพวกเราแข่งเสร็จก่อนสิ" มินจุนออกความเห็น
"ถ้าพวกคุณเหยียบมันพังล่ะ..ถ้าหากมันจมดินไปล่ะ..โอ้ย!!..สนามตั้งกว้าง..คุณจะให้ผมลงไปหาแปปเดียวไม่ได้รึไง..ผมก็ตัวใหญ่..คุณก็อย่าเข้ามาใกล้ผมสิ.."แทคยอนเริ่มโมโห เค้าโดดเรียนเช้านี้เพราะไปรู้สึกตัวที่โรงพยาบาลในคาบเช้า และเค้ารีบตรงดิ่งกลับมามหาลัยทันทีที่จัดการเคลียร์เงินเสร็จ บ่ายนี้เค้าต้องไปทำงานต่อ เมื่อวานเค้าก็ไม่ได้ไปทำงาน เจ้านายต้องฆ่าเค้าแน่
"ไม่ได้..รอพักครึ่งก่อน..ฉันไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุนะ" มินจุนอยากให้รีบแข่งให้จบ เพราะฝนตั้งเคล้ามาอีกแล้ว
"อุบัติเหตุมันเกิดได้ทุกทีแหละ..คนเดินบนทางเท้ายังโดนรถไถลมาชนตายเลย..คุณอย่ามางี่เง่ากับผมได้ไหม..ผมรีบนะ..ผมต้องไปทำงานพิเศษต่อ"แทคยอนเริ่มโวยวาย
"แปปเดียวนะเฟ้ย..เดี๋ยวฉันไปคุยกับกรรมการแปป" มินจุนพูดจบก็วิ่งไปหากรรมการที่อยู่อีกฝ้ากของสนามบอล คนตัวใหญ่เพ่งพินิจตำแหน่งที่สร้อยตก เค้ามองแล้วมองอีกเพื่อความมั่นใจ
"เอ๊ะ!!..เจอแล้ว" คนผิวเข้มพุ่งพรวดเข้าไปในสนามบอลโดยลืมคิดเรื่องเกมส์บอลที่เค้าอ่านเกมส์คร่าวๆระหว่างที่รอกรรมการเป่านกหวีดขอเวลานอก นักบอลชายผิวขาวคนนึงวิ่งมาเต็มกำลังเพื่อแตะลูกบอลก่อนจะตวัดเท้าเตะลูกบอลในตำแหน่งที่เหมาะเจาะ
ปึ้ง!! อึก
มือหนาหยิบสร้อยเส้นบางไว้ได้ทัน หัวเข่าใครบางคนพุ่งชนเข้ากับขมับแทคยอนเต็มแรง
"โอ้ย!!!.." นิชคุณแหกปากลั่น หัวเข่าเค้าเสยเข้ากับไอ้งั่งที่ไหนไม่รู้ที่พุ่งตัวเข้ามาในสนามบอลราวกับคนโง่
"โอ๊ย แตกแน่เข่าฉัน" คนผิวขาวสะดุดล้มกลิ้งข้ามตัวคนร่างใหญ่ไปเพราะจังหวะการออกตัวเร็วของเค้า เมื่อมีคนมาขวางทางในระยะประชิดตัวเค้า ทำให้เค้าเบรกไม่อยู่
"นี่ก็แตกครับพี่คุณ..หัวแตกครับ..ทำไงดี!!" อูยองและเพื่อนร่วมทีมวิ่งเข้ามาดูไอ้งั่งตัวโต ที่วิ่งเข้ามาขวางทางตีนนิชคุณ
"ใครหัวแตก!!" คนผิวขาวหยุดร้องโวยวาย เค้าเด้งตัวขึ้นมานั่ง เค้าพบหนุ่มคณะวิทย์คนเดิม คนที่เมื่อเช้าเค้าพาไปส่งโรงพยาบาล หมอนี่กลับมาที่สนามบอลอีกแล้ว แถมกลับมาขวางทางตีนเค้าด้วย
“อะไรจะบังเอิญขนาดนี้” นิชคุณมองหน้าคนที่นอนสลบบนพื้นหญ้าด้วยสีหน้างุนงงมากกว่าตกใจ
"นี่ถ้าฮวดเต็มแรง..ชีวิตนักบอลนายจบแน่หว่ะคุณ.."เพื่อนในทีมนิชคุณกล่าวอย่างซีเรียส
"ผมว่าชีวิตหมอนี่ด้วยมั้งพี่..เอาไงดีเรียกรถพยาบาลไหม...หรือไปส่งกันเอง" อูยองถาม พร้อมวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดหน้าๆสะอาดๆกลับมา1ผืน ผู้จัดการทีมรีมเข้ามาช่วยปฐมพยายามบาลด้วยการรับผ้าจากมืออูยองมากดห้ามเลือดที่หัวแทคยอน
"ไปเองดีกว่า..เดี๋ยวเป็นข่าวจะยุ่ง"คนในทีมคู่แข่งออกความเห็น คนผิวขาวเหลือบเห็นแสงสีขาวระยิบระยับในมือคนผิวเข้ม
"สร้อยเหรอ..อย่าบอกนะ..นายกลับมาหามัน" นิชคุณบ่นพึมพำ เค้าหยิบสร้อยออกจากมือคนผิวเข้มก่อนที่สร้อยจะตกลงพื้นหญ้าอีกครั้ง นิชคุณหยิบสร้อยใส่กระเป๋าตัวเอง เค้าจะคืนสร้อยเส้นนี้ให้เมื่อเจ้าตัวตื่น และมีสติมากกว่านี้
"มีอะไรเหรอพี่คุณ"อูยองถามเมื่อเห็นท่าทีของรุ่นพี่เค้าดูแปลกตาไป
"เปล่าๆ..ช่วยพี่หน่อย..เจ็บเข่าอ่ะ..ร้าวรึเปล่าไม่รู้"นิชคุณทำหน้าเย๋เก เบ้ปาก น้ำตาคลอเบ้า
"เกิดอะไรขึ้นหล่ะ ไอ้คุณ ไอ้ด้งไปไหนหล่ะ..แล้วพวกนายทำไมเลิกแข่งแล้วหล่ะ"คิมมินจุนทำหน้าเหว๋อเมื่อบรรดาทีมสโมสรเตรียมแยกย้ายกันกลับบ้าน มินจุนวิ่งไปหากรรมการแต่เค้าสะดุ้งเชือกรองเท้าล้มกลิ้ง เลยมัวแต่ก้มหน้าก้มตาผูกเชือกรองเท้าตัวองแล้วก็ลืมเรื่องใครสักคนไปเลย
"อุบัติเหตุน่ะพี่..มีไอ้ทึ่มที่ไหนไม่รู้โผ่ลมาขวางทางตีนพี่คุณ..เจ็บทั้งคู่ครับพี่..ยองเลยพาไปโรงบาลเมื่อกี้ครับ" รุ่นน้องในทีมพูดอย่างเซงๆ
"จะตายรึเปล่าไม่รู้นะ..โดนเข่าคุงคุงจังๆแบบนั้น..แถมมาโดนช่วงครึ่งแรกตอนคุงคุงกำลังฟิตเต็มที่ด้วย"หมีชานเดินเข้ามาพูดทีหลัง เค้าวิ่งออกมาที่สนามกะมาดูแมตท์ตัดเชือกให้ทันครึ่งแรก
"งั้นนายทำไมไม่ลงแทนคุงคุงซะเลยล่ะน้องรัก"คิมมินจุนยังไม่ยอมแพ้ เค้าหันมาส่งสายตาคาดโทษใส่หมียักษ์
"พี่ครับผมมีสอบ ขืนลงสนามให้พี่ ผมไม่ได้ลงแข่งทัวว์นาเม้นส์แน่” ชานชองพูดถึงชมรมฟันดาบของตัวเอง แต่เค้าก็โง่เกินกว่าที่จะสอบผ่านโดยไม่ท่องตำรา
"แล้วไอ้คุณเป็นไงบ้าง.."คิมมินจุนขมวดคิ้ว
"เจ็บครับพี่..แต่คงไม่เท่านักเรียนทุนนั่น..ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้ว"ชานชองย่นคิ้วสยอง
"นายยังคิดว่าไอ้โย่งนั่นจะโตได้อีกเหรอ..หมอนั่นหน้าตาคุ้นๆนะเหมือนเคยเห็นที่ไหนเลย."คิมมินจุนแควะพลางเดินตามชานชองไปขึ้นซ้อนรถมอเตอร์ไซต์เพื่อไปหานิชคุณที่โรงพยาบาล
คิมมินจุนรีบมาที่เคาเตอร์พยาบาลเพราะควานชานชองเค้าสอบถามเรื่องอาการของทั้งผู้ชายที่โดนเข่ารุ่นน้อง อาการเจ็บของรุ่นน้องเค้า
“ไงวะ..ถึงกับต้องเข้าเฝือกอ่อนกันเลยเหรอ"คิมมินจุนหยิบปากกาเคมีในกระเป๋าขึ้นมา จากนั้นก็ใช้ฟันกัดปลอกปากกา เค้าออกแรงเพียงนิดหน่อยด้ามปากกาก็หลุดออกมาจากปลอก
"ตลกไหมพี่..จะเจิมคนแรกเลยเหรอ..จะถามผมก่อนสักนิดไหมว่าผมเป็นอะไรมากรึเปล่าน่ะ" นิชคุณประชดแต่เค้าดึงขาหลบไม่ทันเพราะเจ้าคนถือปากกาล็อกขาเค้าไว้กับเตียงโรงพยาบาล
"ฉันก็ควรเป็นคนแรกของนายทุกๆอย่างนะไอ้น้องรัก.." มินจุนวาดรูปหมีแพนด้าลงบนเฝือกอย่างไม่รอช้า แถมในมือแพนด้ายังถือธงเลข1ปังบนยอดดอย
"พี่..พูดงี้คนฟังเค้าจะเข้าใจผิดนะครับ.."นิชคุณขยับตัวหนีคิมมินจุนทันทีที่ขาเค้าเป็นอิสระ
"5555อย่างน้อยจูบแรกของนายก็เป็นของฉันนะ" มินจุนขำก๊าก
"โอ๊ย!!...นั่นมันเรื่องเข้าใจผิด..พี่อย่าเอามาพูดได้ไหม" นิชคุณทำหน้าเหว๋อเมื่อพยาบาลสาวหันมามองหน้านิชคุณเหมือนเธอได้ยินเรื่องที่มินจุนพูด คนผิวขาวส่ายหัว ส่ายมือปฎิเสธเป็นพัลวัน
พยาบาลตาวาวมอง3หนุ่มไปมา พร้อมยกมือขึ้นแนบปากหัวเราะคิกคักก่อนเดินออกไป
"คุงคุง..แล้วหมอนั่นล่ะ"ชานชองถามถึงแทคยอน
"เค้าอยู่ห้องฉุกเฉินน่ะ..ไปสนามทั้งที่เป็นไข้..แถมโดนเข่าฉันเข้าไปอีก สงสัยนอนยาวแน่เลย" นิชคุณยู่ปาก
"ไปสนามทั้งที่เป็นไข้..นายรู้ได้ไงน่ะ..รู้จักกันเหรอ" มินจุนรีบเคล้นคอนิชคุณอีกครั้ง
"เจ้าของหนังสือเปียกๆกองนั้นไงครับ..ผมเจอเค้าที่สนามบอลเมื่อเช้า"นิชคุณเอียงคอมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเศร้าๆ
"มันต้องสำคัญมากแน่ๆ..ที่ทำให้ผู้ชายคนนึงกลายเป็นไอ้งั่งได้น่ะ" นิชคุณกำสร้อยสีขาวในกระเป๋ากางเกงเบาๆ
"เออพี่..ผมติดต่อครอบครัวเค้าไม่ได้..เราต้องทำไงล่ะ:นิชคุณถามมินจุนกลับ
"เราคงต้องจ่ายค่ารักษาให้หมอนี่ไปก่อน..แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมก็ได้มั้ง..อยู่icuนี่ คงไม่ได้ออกเร็วนักหรอก"มินจุนตอบกลับ
"ผมอยู่เฝ้าดีกว่าพี่..เกิดฉุกเฉินอะไรขึ้นมา"นิชคุณเป็นห่วงคนที่เค้าพุ่งชนเมื่อตอนบ่าย
"แล้วนายจะทำอะไรได้..รึอยากเริ่มเรียนหมอเอาวันนี้ล่ะ.."มินจุนเคประชดประชัน
"พี่นี่ปากเสียตลอดเลยนะครับ " ชานชองหันมองรุ่นพี่เค้าอีกคน
"คุงคุงจะกลับเลยไหม..เดี๋ยวชานไปส่ง..ปล่อยพวกปากเสียกลับบ้านเองเหอะ.."หมีชานลุกขึ้นเต็มค.สูงเค้าส่งมือให้เพื่อนสนิทรับเป็นหลักยึด
"ชิ!!"มินจุนสลัดหน้าใส่พวกรุ่นน้องตัวแสบ
"ด้งไปไหนล่ะ..มาด้วยกันนี่" มินจุนรีบถามถึงเด็กน้อยอีกคน
"กลับไปแล้ว..พ่อโทรตาม"นิชคุณพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น