หลังการแถลงข่าว นิชคุณก็มาป้วนเปี้ยนข้างแทคยอนเป็นเงาตามตัว คอยตามส่งซื้อข้าวซื้อน้ำให้ แถมยังไปดักรอหน้าคอนโดเพื่อจะขับรถมาที่ส่งโรงพยาบาลด้วย แต่ก็แห้วทุกวันเพราะแทคยอนมีรถเป็นของตัวเอง คนผิวขาวส่งซึงลองไปตามสืบเรื่องของคนร้ายที่ลงมือฆ่าน้องชายเค้า พนักงานเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลต่างก็เชียร์CEOของตัวเองกันระงม บรรดาคนไข้ทั้งถามทั้งเเซวแทคยอนไม่หยุดหย่อน จนเค้าเเทบจะมุดดินหนี แทคยอนไม่เคยให้คำตอบกับใคร เค้าพูดเชิงขำๆว่า
" เพราะผมน่ารักใช่ไหมล่ะ" แล้วยิ้มเห็นฟันขาวๆ ทำตัวแบ๊วๆเหมือนเดิม
แซก แซก แซก !! เสียงฝีเท้า2คู่เดินตามกันมาในระยะประชิด เมื่อเดินมาถึงห้องพักแพทย์ แทคยอนก็ตัดสินใจที่จะพูดให้ชัดเจน
" เลิกเดินตามฉันสักทีได้ไหม..งานการไม่มีทำรึไง" เจ้าของรองเท้าลำลองสีขาวหยุดและหมุนตัวกลับมาพูดกับคนผิวขาวที่เป็นต้นเหตุให้เค้านั่งกินข้าวในโรงอาหารไม่ได้ และตอนนี้เค้ากลายเป็นดาราหน้ากล้องที่มีคนทั่วทุกสารทิศจับจ้องไม่วางตา แทคยอนหงุดหงิดมาก เจ้าเด็กบ้านี่มานั่งเฝ้าเค้าตั้งแต่เช้ายันเย็น แล้วก็มาคอยตามพะเน้าพะนอเค้าไม่รู้ว่าทำเพื่อจีบ หรือทำเพราะต้องการไถ่บาปกันแน่ ถ้าตอนปกติคนผิวเข้มก็ไม่รู้สึกอะไร 'อยากจะทำอะไรก็ทำไปเลย' แต่ตอนเวลาเหนื่อยเนี่ยมันน่ารำคาญมาก เค้าอยากจะนอนพักสัก10 นาทีเพื่อชาร์ตพลัง
แทคยอนใช้มือดันคนผิวขาวให้ถอยหลังออกห่างจากประตู จากนั้นเค้าก็เดินเข้าห้องแต่ประตูเจ้ากรรมปิดไม่ได้เพราะมีปลายรองเท้าหนังสีดำสอดเข้ามาขวางไว้
" ผมก็ง่วงเหมือนกันครับ" คนผิวขาวแทรกตัวผ่านประตูเข้ามาในห้องพักเค้าอย่างถือวิสาสะ นิชคุณส่งวิ้งพิฆาตใจ
หวังจะให้แทคยอนหลงสเน่ห์ คนผิวขาวพยายามยิ้มใช้เล่ห์เหลี่ยมทั้งหมดที่มีเพื่อหลอกให้คนตัวใหญ่กว่าหลงเคลิ้ม
" ออกไปซะ!! เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด!!.. ง่วงก็ไปนอนห้องตัวเองสิ..เป็นถึงผู้บริหารห้องตัวเองก็มีนี่" แทคยอนโมโหเค้ายกมือขึ้นกดหัวตา ก่อนจะดันตัวนิชคุณไปติดประตู
“ออกไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับนาย” แทคยอนตาวาวแยกเขี้ยวขู่นิชคุณ
“ผมไม่มีห้องตัวเองที่นี่...ผมไม่ชอบนอนโรงพยาบาลครับ”นิชคุณตอบกลับหน้าเศร้าสร้อย
“หึ..ไม่ชอบนอนโรงพยาบาล..ห้องฉันก็จัดเป็นส่วนนึงของโรงพยาบาล..ออกไป...ไปนอนห้องไอ้หมีควายก็ได้ไปซะ”แทคยอนเริ่มหงุดหงิดตะงิดๆ
“ผมอยากนอนข้างคุณ..ผมไม่ชอบห้องชาน..ห้องไอ้บ้านั่นมีแต่ตุ๊กตาหมีที่โฮซื้อให้..ทุกคนมีคนรัก” นิชคุณน้ำตาซึมมากขึ้นอีก
นิชคุณขืนตัวและขยับกายหนีไปนั่งที่เตียงนอน เค้าทำมือตบที่นอนเป็นการเชิญชวนให้แทคยอนมานอนด้วยกัน
“นะครับ..หมอ”คนผิวขาวยังไม่เลิกตื้อ
คนผิวสีเข้มเปิดประตูห้องพักแพทย์และพาตัวเองเดินออกมาจากห้อง
'ไอ้เด็กบ้านี่ไม่ออกไป..งั้นออกมาเองก็ได้วะ' แทคยอนสถบในใจ
เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสัยคงต้องไปหาที่นอนตามหลืบอีกแล้ว แทคยอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
นิชคุณทำหน้าเศร้าแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นแทคยอนเดินออกไปนอกห้องพักโดยไม่สนใจเค้า ทำไมชีวิตเค้าจะมีแฟนสักคนมันยากขนาดนี้ ตอนที่ไม่มีเวลาให้นั่นก็ความผิดเค้า ตอนนี้เค้ามีเวลาแต่คนที่เค้ารักกับไม่ใยดีเค้าสักนิด
" คุณหมออ๊ค..ครับ" นิชคุณเดินตามแทคยอนออกมา
ปี๊ด!! ปี๊ด ปิ๊ด เสียงเครื่องมือสื่อสารสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กดังขึ้น แทคยอนนิ่วหน้าใส่นิชคุณ เค้าล้วงเพจเจอร์ขึ้นมาดู
" บ้าเอ๊ยงานอีกแล้ว...ง่วงโว้ย!!" แทคยอนเก็บเพจเจอร์ลงกระเป๋ากาว์น และวิ่งผ่านคนผิวขาวตรงหน้าไป
เป็นการผ่าตัดที่ยาวนานเช่นทุกครั้ง นี่ก็6 โมงเย็นแล้ว คนผิวสีเดินสะโหลสะเหลมาตามทางเดิน เค้าหวังว่าวันนี้เค้าคงไม่ต้องรับเคสยาวอีก แทคยอนพาร่างไร้วิญญานของตัวเองมายังห้องพัก เค้าเข้าห้องมาเจอจานอาหารที่ถูกแล๊ปเก็บความร้อนอย่างดีวางอยู่บนโต๊ะ และใครอีกคนที่ดูคุ้นตานั่งฟุบหน้าอยู่บนกองเอกสารบนโต๊ะทานข้าว นิชคุณแบกเอกสารมานั่งทำขณะที่รอแทคยอนเลิกงาน
คนผิวเข้มตอนนี้ไม่หิวเท่าไหร่เค้าอยากนอนมากกว่า ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเสียงเพจเจอร์เจ้ากรรมก็ดังขึ้นอีก นิชคุณสะดุ้งตัวตื่น เค้าเห็นแทคยอนใช้มือขยี้ผมดำของตัวเองและกระฟัดกระเฟี้ยดสุดๆ ก่อนจ่ำอ้าวออกนอกห้องพักไป
หลังผ่าตัดเสร็จแทคยอนก็กลับมาที่ห้องพักทันทีซึ่งมันตรงกับช่วงเวลาออกเวรพอดี คืนนี้เค้าจะตรงดิ่งกลับคอนโดเลย เมื่อเข้าห้องพักมาก็เจอนิชคุณยังหลับอยู่แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าเด็กนี่น่าจะจัดการเอกสารกองใหญ่หมดแล้ว เค้าหันไปดูชามอาหารที่ยังไม่ถูกแกะ เป็นไปได้ว่าเจ้าคนผิวขาวตรงหน้าคงยังไม่กินข้าวแน่ๆ
'อย่าบอกนะว่ารอกินพร้อมกัน'แทคยอนส่ายหน้าเบาๆ พลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะยิ้มเล็กๆ
หมออ๊กค่อยๆจัดการเปิดแล๊บออกและเทอาหารใส่กล่องและนำอาหารเข้าตู้เย็นจากนั้นก็เดินไปสะกิดให้คนที่นอนอยู่ตื่น
" เลิกงานแล้ว ...กลับเถอะ" แทคยอนทำเสียงอ่อนโยน เค้าเก็บแฟ้มเอกสารใส่กล่องให้และยกไปวางรอที่หน้าประตูห้องพักแพทย์อย่างทุลักทุเล บาดแผลบางตำแหน่งยังสร้างความรำคาญให้เค้า
ในขณะที่คนผิวขาวเงยหน้าขึ้นมาในสภาพงัวเงีย และใช้มือเรียวยาวขยี้ตาตัวเอง เพื่อไล่ความง่วงออกจากตัว เมื่อเห็นคนผิวสีเข้มเค้าก็รีบถามทันที
" ไม่กินข้าวก่อนรึครับ" นิชคุณมองหาจานอาหาร และย่นคิ้วเข้าหากัน เมื่อเค้าไม่เห็นจานข้าวบนโต๊ะสักใบ คนผิวขาวหันมองที่ถังขยะทันทีเค้าเจอเศษแล๊ปและกล่องอาหารที่ถูกทึ้งอย่างไม่ใยดี
“คุณไม่ชอบ..มันไม่อร่อย..หรือเพราะผมเป็นคนซื้อให้ครับ..คุณถึงได้ทำกับมันแบบนี้” นิชคุณชี้ไปที่ถังขยะ
" ฉันอยากกินอาหารร้อนๆก่อนขึ้นเตียง อาหารนายเอาไว้ฉันจะกินพรุ่งนี้ละกัน" แทคยอนสะพายกระเป๋าและควานหากุญแจรถ
“แต่คุณทิ้งมัน”นิชคุณพูดเสียงเบาอย่างน้อยใจ
“เด็กน้อย...ฉันทิ้งมันไว้ในตู้เย็นโรงพยาบาลนายอยากดูไหม” แทคยอนขยับตัวช้าราวร่างไร้วิญญาณ เค้าเปิดตู้เย็นขนาดครึ่งตัวเค้า และหยิบกล่องซัพเปอร์แวร์ที่ถูกบรรจุด้วยอาหารที่นิชคุณซื้อมาให้อย่างดีมาโชว์คนผิวขาว
“..สบายใจรึยัง..เลิกคิดมากได้แล้ว” แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ
นิชคุณอาสาขับรถให้แทคยอน โดยอ้างเหตุผลว่า แทคยอนดูท่าทางเหนื่อยมากส่วนตัวเค้าได้นอนบ้างแล้ว ซึ่งวันนี้แทคยอนดูว่าง่าย คนผิวเข้มส่งกุญแจรถให้นิชคุณทันที
" ช่วยหน่อยละกัน" แทคยอนพูดกับนิชคุณ เค้าเดินนำหน้านิชคุณจนมาถึงรถตัวเองและยืนรอให้คนผิวขาวเปิดประตูรถให้ วันนี้เป็นวันแรกที่คนร่างใหญ่ยอมให้นิชคุณเป็นโชเฟอร์ขับรถไปส่งบ้าน แถมยังเป็นรถของแทคยอนเองด้วย มือเรียวขวาสะกิดที่หน้าขาของคนผิวเข้ม แทคยอนหลับสนิททันทีที่ขึ้นรถจนถึงหน้าคอนโด
" หึ อืม" คนผิวเข้มสะดุ้งเล็กน้อย หาวหวอดและยกแขนบิดขี้เกียจจนสุดแขน เรียกได้ว่าแขนแทคยอนแทบจะนาบใบหน้าคนผิวขาวถ้าคนผิวเข้มไม่นึกได้เสียก่อนว่าเค้าไม่ได้นั่งอยู่ในรถตัวเองคนเดียว
จ๊อก จ๊อก!! เสียงกระเพาะร้องดังมาจากท้องคนผิวขาว นิชคุณหิวจนท้องกิ่วตั้งแต่ตอนเย็น เค้านั่งรอกินข้าวพร้อมหมออ๊คแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้กิน
'อายชิบ' คนผิวขาวเอามือแตะท้องตัวเองเบาๆ
" กินอะไรไหม..แต่ฉันไม่ทำให้กินนะ " คนผิวเข้มพูดขณะจะก้าวลงจากรถ
" ถ้าจะกินเดี๋ยวฉันสั่งเผื่อให้ ฝนจะตกแล้วกินเสร็จ..ค่อยกลับก็ได้" ผู้ชายผิวสีเข้มเดินลิ่วนำหน้าไปยังประตูคอนโด นิชคุณรีบเดินตามทันที ปลายเท้าของคนผิวขาวหยุดยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องแทคยอน การมาที่นี่ทำให้เค้าคิดถึงโจควอนน้องชาย จนถึงตอนนี้คดีก็ยังไม่คืบหน้า นิชคุณนิ่วหน้าเล็กน้อย ‘ฉันไม่ควรมาที่นี่เลย’
" จะเข้ามาไหม" คนผิวเข้มร้องถามจากในห้อง แทคยอนเปิดประตูห้องทิ้งไว้ และเดินนำหน้าเข้าห้องไปจัดการโทรสั่งข้าวจากร้านพี่แพนด้า
นิชคุณค่อยๆย่างเท้าเข้าใกล้ห้องแทคยอนช้าๆ เสียงหัวใจเค้าเต้นราวกับมันจะระเบิดออกมา เท้าของคนผิวขาวหยุดอยู่ที่หน้าห้องแทคยอน ส่วนสายตาไปหยุดที่ประตูห้องฝั่งตรงข้าม
" ควอนพี่ขอโทษ" นิชคุณยืนหน้าซีดตัวเย็น หัวใจเค้าสั่นระริกพอๆกับร่างกายที่สั่นสะท้านราวกับเค้ายืนอยู่ท่ามกลาง แพน้ำแข็งที่กำลังจะพังทลาย
แทคยอนเดินออกมาตามเจ้าคนผิวขาว
" เฮ้ยนายเป็นอะไรรึเปล่า!!" เค้าเห็นอาการของคนตรงหน้าไม่สู้ดีเลยรีบเข้าไปเทคแคร์ทันที แทคเพิ่งคิดออกว่าเด็กที่ถูกฆาตกรรมในห้องตรงข้ามเค้าแท้จริงเป็นน้องชายนิชคุณ บางทีเค้าต้องให้บูมช่วยตามสืบให้ เค้าไม่อยากให้นิชคุณหรือใครรู้เรื่องนี้ เพราะเค้ารู้จักนิสัยนิชคุณและบรรดารุ่นน้องเค้าดี นิชคุณจะสติแตกถ้ารู้ว่าเค้าเคยคุยกับคนร้ายในวันที่โจควอนจะถูกฆ่าตาย
‘บางทีเรื่องนี้อาจเป็นความผิดเค้าที่ไม่เอ่ะใจ และไม่ได้เข้าไปช่วยโจควอนก็ได้’แทคยอนคิดอย่างรู้สึกผิด
" ไหวไหม!! เข้าไปข้างในก่อน" แทคยอนตัดสินใจอุ้มคนร่างขาวขึ้นจากพื้นทันที โดยลืมคิดไปว่าร่างกายเค้าเองก็ใช่ว่าจะสามารถรองรับน้ำหนักคนผิวขาวได้
" นอนไปก่อน อาหารมาแล้ว..ฉันจะเอาเข้ามาให้..แต่นายต้องกินเองนะ..ฉันจะไม่ป้อน" คนผิวเข้มพูดเสียงอ่อนโยน และสีหน้าท่าทางก็อ่อนโยนด้วย
คนผิวขาวนอนนิ่งบนเตียง เค้ายังไม่ลืมภาพที่เห็นในเช้าวันนั้นน้องชายเค้าตายในห้องนั้น สภาพศพที่น่าเวทนา ใครกันที่ทำร้ายน้องชายเค้าได้ขนาดนั้น ใครคนนั้นต้องเป็นคนที่มีนิสัยเสียแบบเค้าแน่ นิสัยจองล้างจองผลาน เรื่องของควอนเค้าจะทำอย่างไรดี ยิ่งนิชคุณคิดถึงควอน เค้ายิ่งรู้สึกผิดต่อแทคยอน เค้าเอาความแค้นไประบายใส่คนดีๆอย่างหมออ๊คได้อย่างไร
ด้านคนผิวเข้มเดินหายออกจากห้องนอนและกลับเข้ามาในห้องพร้อมกะละมังและผ้าชุบน้ำ แทคยอนเดินมาที่เตียงก็เห็นว่าคนผิวขาวหลับไปแล้ว เค้าค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกให้ และใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆเช็ดตามตัวคนผิวขาว นิชคุณลืมตาตื่นขึ้นและเห็นแทคยอนกำลังช่วยเช็ดตัวให้เค้าอยู่ เค้าจึงแกล้งทำเป็นนอนต่อ
‘ ทั้งที่ผมทำเรื่องแย่ๆกับคุณขนาดนั้น..ทำไมคุณถึงไม่โกรธผมเลย..ทำไมมคุณต้องดูแลผมดีแบบนี้..หรือเพราะคุณเห็นเป็นเพียงคนไข้ที่จำเป้นต้องดูแลกันนะ’นิชคุณได้แต่คิดในใจ
เสียงจากอินเตอร์คอมดังขึ้น แทคยอนสะดุ้งโหยง เค้ารีบคว้ากะละมังวิ่งออกมาหน้าห้อง แทคยอนตกอยู่ในภวังค์ตั้งแต่ใช้ผ้าเช็ดตัวให้คนผิวขาว ผู้ชายคนนี้สวยมีสเน่ห์มาก ดวงตาสดใสเป็นประกาย รูปหน้าได้รูป ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อ จมูกเป็นสันโด่ง ผิวขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัส ถึงเค้าจะเคยนอนกับคนบนเตียงหลายครั้งในคืนเดียว แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้มีสติพอมารับรู้อะไรเท่าไหร่
“แทคแกบ้าแล้ว..ใจเย็นๆหมอนี่ไม่ใช่ผู้หญิงนะ..นายตะหากที่ถูกหมอนี่ทำน่ะ” แทคยอนสะบัดหัวไปมา
แทคยอนจัดการเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะและกลับมาปลุกคนผิวขาว ใบหน้ายามหลับช่างดูเย้ายวนใจเหลือเกิน แทคยอนสะบัดหน้าไปมาอีกครั้ง นี่เค้ากำลังคิดฟุ้งซ่านกับคนที่ข่มขืนเค้าได้ไงกันเนี่ย
"ทำไมไม่กิน " คนผิวเข้มถามคนผิวขาวที่เอาแต่มองชามรามยอนตรงหน้า
" รามยอนนี่ต้องสั่งด้วยเหรอ" คนผิวขาวทำตาแป๊วอึ้งกับคนผิวเข้มตรงหน้าคนที่ไม่ชอบกินอาหารหรูของโรงแรมเนี่ย กลับสั่งรามยอนจากร้านอาหาร
" กินก่อนค่อยวิจารณ์..ถ้าไม่อร่อยก็ไปหาอะไรทำกินเอาเอง" แทคยอนทำหน้าดุเค้าโซ้ยบะหมี่ตรงหน้าหมดไปแล้ว1 ชาม
นิชคุณใช้ตะเกียบม้วนเส้นบะหมี่และเอาเข้าปาก 'เอออร่อยจริงแฮะ อร่อยแบบทำเองที่บ้านไม่ได้ รสชาติคุ้นๆด้วย'
" อร่อยจริงๆด้วยแฮะ สุดยอดเลย" นิชคุณรีบโซ้ยรามยอนจนหมด ทั้ง2คนกินรามยอนหมดกันไป2 ชามใหญ่ แทคยอนต่อด้วยเค้กข้าว2ชิ้นใหญ่ในขณะที่นิชคุณกินคิมบับเพิ่มไปอีก
" อิ่มจัง " นิชคุณเปรย อ้าปากหาวหวอด
" ฝนยังตกหนักอยู่เลย" คนผิวขาวลุกเดินไปยังระเบียงข้างห้อง เค้ามองลอดช่องผ้าม่านออกไป เค้าล้วงมือหยิบโทรศัพท์ และกดเบอร์ซึงลอง สงสัยคงต้องให้ซึงมารับ
“คุณติดตระแกรงเหล็กทำไม..กลัวขโมยรึครับ”อนิชคุณเปิดผ้าม่านออกไปดูให้ชัดขึ้น มีเสียงกรุ๊งกริ๊งดังจากโมบายที่ตระแกรงเหล็กเป็น10อัน หลายอันเป็นคำอวยพร และอีกกว่า10อันเป็นคำเตือน คนผิวขาวมองดูอย่างงงๆ เค้าสังเกตุเพิ่มอีกว่า เป็นไปได้ว่าแทคยอนไม่เคยเดินออกมานอกระเบียงเลยเพราะฝุ่นเกาะหนาเต็มระเบียงสัก10ชั้นได้
“...........”แทคยอนไม่ได้ให้คำตอบ เค้ายังคงก้มหน้าก้มตากินเค้กข้าวอย่างไม่สนใจคำพูดนิชคุณ จนดูเหมือนแทคยอนกำลังเมินนิชคุณอยู่
" คืนนี้นอนนี่แหละ ขับรถตอนฝนตกอันตราย" แทคยอนพูดแบบไม่มองหน้านิชคุณ
" ถ้าอิ่มแล้วก็ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำนอนแล้ว " คนตัวใหญ่พูดจบก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทานข้าว
นิชคุณเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงและหันมามองใบหน้าคนผิวเข้มนี่เค้าฟังผิดรึเปล่า คุณแทคยอนบอกให้นอนค้างที่นี่ได้
แทคยอนวางตะเกียบและลุกจากโต๊ะกินข้าวเค้าเดินหายเข้าไปในห้องนอน และหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าออกมาชุดนึง เค้าโยนมันลงบนโซฟาเบาๆ
" ฉันคิดว่านายคงใส่ได้" คนผิวสีเข้มพูดจบก็เดินมากินข้าวต่อ
นิชคุณหยิบเสื้อผ้าและเดินไปอาบน้ำ พอเค้าเห็นห้องน้ำความคิดเเรกที่ผุดขึ้นมาคือ ทำไมห้องน้ำแต่ละห้องไม่เหมือนกัน เจ้ากระจกใสๆมีฝ้าเล็กน้อยนี่แถมจะไม่ปิดบังชิ้นส่วนร่างกายเลย น่าอายชะมัดถ้ามีใครเผอิญโผล่เข้ามาคงเห็นหมดแน่ เจ้าของห้องเก่านี่คิดอะไรอยู่นะ
นิชคุณอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาที่ห้องรับแขก ในขณะที่แทคยอนกำลังล้างจาน
" อยากเป็นหวัดตายรึไง!!" น้ำเสียงของคนผิวเข้มดูไม่พอใจ พอๆกับสีหน้าท่าทางเมื่อแทคยอนหมุนตัวมาเจอคนผิวขาวยืนหัวเปียกซก แทคยอนล้างจานเสร็จพอดี เค้าเดินตรงปรี่เข้ามาหาคนร่างขาวคว้าข้อมือเรียวบาง และรีบพากลับไปที่ห้องน้ำ บังคับให้นิชคุณนั่งลงบนชักโครก ตัวเค้าเองหันไปคว้าไดร์เป่าผมที่วางอยู่ตรงเคาเตอร์ในห้องน้ำมาเป่าผมให้นิชคุณ
" ถึงชีวิตจะไม่ต้องดูแลใครแล้วแต่ตัวนายยังอยู่ ดังนั้นนายต้องดูแลตัวเองบ้าง..อย่าปล่อยป่ะละเลยมันแบบนี้..คนรอบข้างนายเค้าเป็นห่วงรู้ไหม" ในความหมายของแทคยอนเค้าพูดถึงเรื่องครอบครัวแน่ๆ
นิชคุณนั่งนิ่งอยู่ๆน้ำตาก็ไหลท่วมตา คนผิวขาวพยายามจะกั้นน้ำตาไว้ ทั้งที่ปกติไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าใคร วันนี้เค้าอ่อนแอเหลือเกิน คนผิวขาวเริ่มสะอื้นเบาๆ แทคยอนย่อตัวลงมานั่งระดับเดียวกับนิชคุณ
"เวลาที่เสียใจน่ะ..ถ้าร้องไห้ได้ก็ร้องออกมาให้หมดนะ...แล้วนายจะรู้สึกดีขึ้น..อยู่ต่อหน้าคนที่รักนาย..นายไม่ต้องพยายามทำตัวเข้มแข็งหรอก" แทคยอนใช้ฝ่ามือหนาลูบผมสีน้ำตาลอ่อนไล่ลงมาถึงกลางหลัง เค้ากอดปลอบนิชคุณประมาณ20นาที และพานิชคุณไปนอนที่เตียงนอน
คนผิวขาวเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว แทคยอนโทรหาชานชองเพื่อขอเบอร์ซึงลอง เค้าบอกซึงลองว่า คืนนี้นิชคุณจะนอนค้างที่คอนโดเค้า และพรุ่งนี้เช้าเค้าขับรถไปส่งนิชคุณที่บริษัท
" เพราะนายทำให้ฉันมีวันหยุดเพิ่มขึ้นหรอกนะ " แทคยอนพูดจบก็เดินหายลับเข้าห้องน้ำไป เมื่อคืนอยู่ๆชานชองก็บอกว่าให้เข้างานวันเว้นวัน เพราะนิชคุณเปรยว่าคุณหมอดูเหนื่อยง่าย และท่าทางการเดินมันดูแปลกๆ คำพูดที่ชานชองพูดมาทำเอาแทคยอนแยกเขี้ยว เค้าแทบจะคำรามผ่านสายโทรศัพท์
'เพราะใครกันล่ะ 'แทคยอนพ่นลมออกจากปากแบบเซงๆ ทั้งที่เค้านอนพักมา3อาทิตย์แล้ว แต่เค้าก็ยังมีอาการสะดุ้งตื่นกลางดึก เค้ารู้ว่าตัวเองฝันร้ายแต่พอตื่นเช้ามาเค้าก็จำความฝันไม่ได้
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงนาฬิกาดัง แทคยอนลืมตาขึ้น เค้าเห็นแพขนตางอนยาวๆของคนในอ้อมแขนตัวเองซุกหน้าอยู่ติดแผงอกของเค้าในระยะประชิดราวกับคนรักกัน ใบหน้าขาวนวล ริมฝีปากอวบอิ่มเเดงระเรื่อ คนร่างขาวนอนขดตัววางแขนพาดเอวเค้าอย่างถือวิสาสะอีกแล้ว และ อืม..มีกลิ่นหอมๆแตะจมูกเค้า คงเป็นกลิ่นยาสระผมของเค้าน่ะแหละ
' มันน่าไหม หมอนี่กลิ้งตัวมา หรือฉันกลิ้งตัวไปนะ' ดูเหมือนต่างคนต่างกลิ้งมาตรงกลางมากกว่า
แทคยอนขยับตัวจะลุก แต่คนผิวขาวขยับตามเหมือนพยายามซุกตัวหาความอบอุ่น แทคยอนหมั้นใส้ เค้าใช้นิ้วดีดหน้าผากนิชคุณอย่างสะใจ
ป๊อก!!
" โอ้ย !!..อืม " คนร่างขาวยกมือขึ้นขยี้หน้าผากแต่ยังไม่ยอมลืมตา
ป๊อก!!
แทคยอนดีดหน้าผากคนผิวขาวซ้ำอีกที เค้าฉีกยิ้มจนตีนกาขึ้นเต็มหน้า เตรียมจะดีดปลายจมูกแทน
" อ๊า เจ็บ.อา" นิชคุณลืมตาขึ้นทันที เค้าเงยหน้าขึ้นเห็นคนผิวเข้มยิ้มหวานให้ และทำท่าจะดีดปลายจมูกเค้าซ้ำอีก
"อย่านะ..ไม่เอาแล้ว..ผมเจ็บ" คนผิวขาวยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองทันที
" ไปแต่งตัว!! นายต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ " แทคยอนถามขณะยังนั่งบนเตียงในสภาพเปลือยท่อนบนและนั่งห่างจากนิชคุณนิดเดียว ช่างเป็นภาพที่เย้ายวนใจเหลือทนในความคิดของคนผิวขาว ' เช้านี้ไม่ไปทำงานได้ไหม '
'ฉันกำลังเปิดใจรึเปล่านะ' แทคยอนคิดไปคิดมาในใจ ถ้าดูจากประวัติและนิสัย นิชคุณจัดว่าสอบผ่านในฐานะผู้ชายคนนึงมานานแล้ว เค้ารู้เรื่องนี้ดีแก่ใจ แต่คนที่สอบตกคือเค้าตะหาก บางทีเค้าไม่ควรเข้าใกล้นิชคุณมากกว่าที่ควรรึเปล่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น