“ชาน..แทคอยากไปโซลทาวเวอร์ ไปด้วยกันนะ” แทคยอนตามออเซาะชานชองมาหลายเดือนแล้ว เค้าอยากไปเกาหลีในเดือนมิถุนายนซึ่งตรงกับวันสำคัญของใครสักคนในความฝัน
“ไม่” ชานชองแกะแขนน้องชายออกจากเอวตัวเองอย่างไร้เยื่อใย
“ชานอ่า” คนผิวสีเบะหน้าใส่พี่ชาย
“จะไปทำไม...นายรู้เหรอโซลทาวเวอร์มีอะไรดี” ชานชอนย่นคิ้วใส่น้องชาย
“มีกุญแจ...มีเยอะแยะเลยนะ...แทคเคยเห็น...แทคอยากไป” แทคยอนขอร้องพี่ชายอีกครั้ง เค้าอยากไปเกาหลีวันนี้ เค้าอยู่บอสตันมาตั้งแต่เด็กไม่เคยออกนอกประเทศเลย ตอนที่เปิดเนตดูซีรีย์เกาหลี แทคยอนรู้สึกเจ็บในหัวใจ เค้ารู้สึกเหมือนมีบางอย่างเหนี่ยวนำเค้า
“พรุ่งนี้ค่อยไป” ชานชองยีหัวน้องชายอย่างหมั้นใส้
“ไม่...พรุ่งนี้ไม่ได้ ต้องวันนี้” คนตัวใหญ่นิสัยเด็กทิ้งตัวลงไปนอนดีดดิ้นบนพื้นบ้าน
“นายนี่...ทำตัวเป็นเด็กเลยนะ..ชานบอกว่าไม่ก็คือไม่สิ” ชานชองเอ็ดตะโรเสียงดัง เค้ารู้ดีว่าทำไมแทคอยากไปเกาหลีวันนี้ การที่อยู่ๆน้องชายเค้าความจำเสื่อมกระทันหันเป็นอะไรที่ทำให้ทั้งเค้าทั้งอาหมอต่างก็ตกใจ เหมือนแทคยอนจะจำช่วงเวลาที่เกิดขึ้นที่เกาหลีไม่ได้ ซึ่งอาหมอให้ความเห็นว่า อาจเป็นเพราะแทคเครียดจนเกินไป แต่ทั้งชานและคนในบ้านต่างก็คิดว่ามันเป็นเรื่องดี เพราะจะทำให้น้องชายคนเล็กของเค้าไม่จมปลักมากกว่าที่เป็นอยู่
“........” คนตัวใหญ่นอนนิ่งกับพื้นบ้าน
“แทค...นายเป็นอะไร” ชานชองตกใจเมื่อเห็นน้องชายนิ่งเงียบไป
“แทคจะนอนตรงนี้แหละ” แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ นอนนิ่งน้ำตาไหลอาบแก้ม
“โอ๋....ชานขอโทษนะ....อย่าร้องไห้สิ...ไปแต่งตัวสิ...แต่คืนเดียวนะ...เที่ยวเสร็จต้องกลับบ้านเลย ชานไม่ให้ค้างนะ” ชานชองดึงแทคยอนขึ้นมากอด เค้าแพ้น้ำตาของน้องชายหัวแก้วหัวแหวนเสมอ
“จริงนะ...ชานใจดีจัง..เดี๋ยวแทคมานะ..ชานห้ามเปลี่ยนใจนะ” น้องชายผิวเข้มซึ้ดน้ำมูก ใบหน้าเปลื้อนรอยยิ้มจนทำให้หัวใจของผู้เป็นพี่พองโต
“อืม” ชานชองนั่งมองน้องชายวิ่งหายลับเข้าไปในห้องนอนตัวเอง นี่เป็นวันแรกในรอบ2เดือนที่เค้าเห็นน้องชายยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้
ชานชองพาแทคยอนมาถึงโซล เกาหลีในช่วงบ่ายๆของวัน เพราะแทควางแผนเที่ยวแค่ช่วงเย็นกับหัวค่ำ เด็กน้อยตัวใหญ่ของชานชองเดินลิ่วปะปนไปกับฝูงชน แต่เพราะแทคยอนตัวสูง ทำให้ชานชองมองเห็นหัวน้องชายไปตลอดทางเดิน
“แทค...เดินช้าๆสินายจะไปไหนน่ะ” ชานชองตะโกนเรียกน้องชายเสียงดัง
“เดี๋ยวแทค” ชานชองเห็นท่าทีประหลาดของน้องชายเมื่อ เจ้าเด็กตัวแสบเดินปรี่เข้าไปหาผู้ชายคนนึงที่เดินควงแขนมากับแฟน
“อ่า....แทคคิดถึงจัง...ไม่ได้เจอตั้งนานคิดถึงแทคบ้างไหม” ชายผิวสีวิ่งเข้าไปกอดชายผิวขาวหน้าตาดีคนนึงที่หน้าร้านอาหาร
“ย่า!!...นายเป็นใครวะ..บ้ารึเปล่า..” ชายแปลกหน้าสะบัดตัวจนหลุดออกจากอ้อมกอดชายตัวใหญ่ พร้อมผลักร่างคนตัวใหญ่กระเด็นลงไปนั่งกับพื้น
“อ่า...ไม่ใช่เหรอ..ผมขอโทษ” แทคยอนเบะหน้าจะร้องไห้ แต่ชานชองวิ่งเข้ามากอดปลอบก่อน
“ขอโทษทีครับ....น้องผมเข้าใจผิดน่ะ” ชานชองรีบขอโทษขอโพยคนแปลกหน้าทันที
“มองอะไรอยู่ครับคุณนิชคุณ” ลูกค้าทักนิชคุณที่หันมองออกนอกหน้าต่างร้านอาหารอย่างเสียมารยาทที่ไม่ฟังการคุยธุรกิจกับเค้า
“ขอโทษนะครับ..เดี๋ยวเรื่องนี้เราค่อยคุยกันต่อวันหลังได้ไหมครับ..ผมนึกได้ว่ามีธุระด่วน” นิชคุณสะดุ้งเมื่อถูกทักระหว่างที่เค้ามองไปที่ถนนฝั่งตรงข้ามกับร้าน เค้าเจอคนรูปร่างคุ้นตากำลังมีเรื่องกับคนที่เดินผ่านไปมา
นิชคุณจ่ายเงินค่าอาหารให้กับคู่ค้าทางธุรกิจของเค้าก่อนจะรีบออกจากร้านอาหาร เค้าวิ่งไปหาชายคนดังกล่าว แต่ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเค้า ถ้าแทคยอนมาอยู่แถวนี้ในเวลานี้ก็เป็นไปได้ว่าเค้าจะเจอเจ้าสัตว์เลี้ยงของเค้าแน่ๆ
“ชาน...หมี...มีหมีเต็มเลย” น้องชายผิวสีชี้ไปที่ร้านขายตุ๊กตาที่อยู่ถัดไปข้างหน้า1บล็อค
“ทำไม..อยากได้เหรอ..มีเงินเหรอ” หมีชานกระแซะน้องชายพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“แทคไม่มีแต่ชานมีนี่” แทคยอนกระแซะพี่ชายกลับ
“อยากได้ต้องทำไงก่อน” หมีชานทำแก้มพองลมยื่นใส่หน้าน้องชาย
“อ่า...ชานชอบเล่นแบบนี้อยู่เรื่อยเลย” แทคยอนยิ้มเขินๆหอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่
‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย’ นิชคณยืนอึ้งเมื่อเห็นเลขาคนสนิทของตัวเองยืนหอมแก้มผู้ชายหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่อยู่หน้าร้านขายกิ๊ฟชอป
“เพราะแบบนี้ใช่ไหมนายถึงได้ลาออก...เพราะนายไปอยู่กับแฟนนายเหรอ” นิชคุณบ่นพึมพำกับตัวเอง
หมีชานพาแทคยอนเข้าไปเลือกซื้อตุ๊กตา ชายหนุ่ม2คนเดินจูงมือคุยกันกระหนุงกระหนิงจนคนในร้านหันมองเป็นตาเดียวกัน คนเกาหลีที่ใช้ภาษาอังกฤษคุยกันบ่งบอกว่า ชาย2คนนี้อาจเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ นิชคุณเดินตามแทคยอนเข้าไปในร้านขายตุ๊กตา จนกระทั่งชานชองเริ่มรู้สึกตัวว่าเค้าถูกสะกดรอยตาม และเป็นความบังเอิญครั้งใหญ่ที่คนๆนั้นเป็นคนที่เค้าไม่อยากให้น้องชายเจอที่สุด
“แทคหิวรึยัง ไปกินข้าวกันไหม” ชานชองรีบพาน้องชายออกจากร้านขายตุ๊กตา เค้าพาแทคยอนไปทานอาหารอิตาเลี่ยน เลือกวิวที่ทั้งสวยและสูงให้เพื่อดึงความสนใจจากทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวแทคยอน
“กินเยอะหน่อยสิแทค...นายอย่ากินเท่าแมวดมแบบนี้...กระเพาะนายใหญ่ ตัวนายใหญ่นะ ร่างกายนายต้องการอาหารมากกว่านี้” ชานชองเอ็ดแทคยอนที่ค่อยๆเล็มอาหารที่ละน้อย
“แทคปวดหัว” แทคยอนนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าว อย่างไม่มีความสุขเอาซะเลย เค้ารู้สึกอึดอัดเหมือนถูกจับจ้อง
“กินนี่ให้หมดก่อนนะแล้วเดี๋ยวชานพากลับ” ชานชองรีบตักกุ้งตัวโตให้แทคยอนหลายตัว
“แทคไม่อยากกินแล้ว” แทคยอนเบือนหน้าหนีจานข้าวตรงหน้าตนเอง
“งั้นกลับกันเลยละกัน” พี่หมีเตรียมจะเช็คบิล
“ชานขึ้นไปข้างบนกัน..แทคอยากเห็นกุญแจก่อนกลับ” แทคยอนรั้งมือชานชอนไว้มั่น
“งั้นกินข้าวก่อนนะ..กินนี่หมดก่อนแล้วชานจะให้ไปดูกุญแจ” ชานชองตักกุ้งในจานป้อนถึงปากน้องชายที่นั่งเม้มปากแน่น
‘เอาใจกันขนาดนี้เลยเหรอ....ดีจังนะมีคนคอยดูแล...เพราะงี้นายถึงทิ้งฉันสินะ” นิชคุณเบ้หน้าอย่างไม่ชอบใจ คนผิวขาวสั่งแต่ไวน์มากิน เค้านั่งจ้องสัตว์เลี้ยงของตนตาไม่กระพริบ
หลังจากทานข้าวเสร็จชานชองก็พาแทคยอนออกจากร้านอาหารไปหาที่นั่งพัก
“อ่า....บนนี้มีอะไรน่าสนใจกันนะ” ชานชองมองไปรอบๆตัวเค้าเห็นแม่กุญแจแน่นเอี้ยดถูกล็อกไว้เต็มรั้ว
“เรามาทำแบบคนอื่นทำกันบ้างเถอะนะชาน” แทคยอนยิ้มแป้นดูเหมือนน้องชายเค้าจะปวดหัวน้อยลงเมื่อออกจากร้านอาหารและไปนอนพักชั่วครู่เพื่อชาตร์พลัง หลังจากแทคยอนตื่นเค้าก็วิ่งนำหน้าชานชองขึ้นมาบนยอดหอคอย
“โอเค” ชานชองเขียนจดหมายด้วยข้อความที่เค้าต้องการจะสื่อถึงน้องชายของเค้า ในขณะที่แทคยอนเขียนข้อความถึงพี่ชายและใครอีกคนนึง ซึ่งเค้าก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร หลังจากดูซีรีย์เกาหลี เค้าก็ฝันถึงชายผิวขาวหน้าตาสะสวยมาตลอด คนในฝันส่งยิ้มหวานและพูดว่าพวกเค้ามีพันธะสัญญากัน "สัญญานะ ว่านายจะมากับฉันทุกปี"
“แทค...ชานไปห้องน้ำแปปนึงนะ” ชานชองสะกิดมือน้องชายเบาๆ
“อ๊ะ...มือนายเย็นจัง...หนาวเหรอ” ชานชองทักด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“อืม” น้องชายตัวใหญ่พยักหน้าหงึกๆ
“หนาวทำไมไม่บอก...คราวหน้าต้องบอกชานนะ” ชานชองกระชับมือน้องชายยกขึ้นมาแนบปากตัวเอง เค้าเป่าลมร้อนๆจากปากใส่มือน้องชาย
“ รอชานตรงนี้นะ..เดี่ยวชานมา” หมีชานรีบวิ่งไปห้องน้ำทันที
“แทค” นิชคุณได้โอกาสที่แฟนหนุ่มของเลขาตัวโต ปลีกตัวออกไป เค้ารีบเข้าไปหาแทคยอนทันที
“คุณ” แทคยอนพึมพำ มองคนตรงหน้าอย่างสับสน น้ำตาใสๆเอ่อล้นดวงตาเรียวยาว
“ทำไมนายถึงทิ้งฉัน” นิชคุณถามซึ่งๆหน้า ดวงตากลมโตขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ทิ้ง” แทคยอนเอียงคอมองชายตรงหน้าอย่างสับสน
“นายลาออกจากบริษัททำไม” ชายแปลกหน้าถามคำถามซ้ำ นิชคุณรู้สึกแปลกๆ แทคยอนไม่พูดภาษาเกาหลีเลย เค้าพูดแต่ภาษาอังกฤษมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว และยังทำท่าทางเหมือนฟังภาษาเกาหลีไม่ออกด้วย
“บริษัท” แทคยอนทวนคำศัพท์เกาหลีที่พอจะจับคำได้
“นายทำอะไร....นายกำลังกวนโมโหฉันอยู่เหรอ” นิชคุณแยกเขี้ยวใส่ชายตรงหน้าเค้า
“คุณเป็นใคร ช่วยพูดภาษาอังกฤษได้ไหม ผมไม่เข้าใจ” คนผิวสีตอบกลับ
“นาย!!” นิชคุณกัดฟัน เค้ารู้สึกเหมือนถูกตีแสกหน้าเมื่อเจ้าสัตว์เลี้ยงของเค้าทำตัวราวกับว่า พวกเค้าไม่รู้จักกัน
“กลับไปกับฉัน...” มือขาวคว้าหมับที่ข้อมือชายตรงหน้า
“เดี๋ยว...คุณเป็นใคร..คุณจะพาผมไปไหน..ผมรอชานอยู่” แทคยอนพยายามดึงมือตัวเองกลับ จนคนรอบตัวหันมองเป็นตาเดียวกัน
“ทำไม...หมอนั่นสำคัญกว่าฉันใช่ไหม...นายมีแฟนแล้วเลยทิ้งเพื่อนยังงั้นสินะ” นิชคุณหันมาตวาดใส่แทคยอนเสียงดังเป็นภาษาอังกฤษจนทำให้คนตัวใหญ่เบะหน้า
“ดี ถ้ามันสำคัญขนาดนั้นก็ดี...งั้นหลังจากนี้...เรื่องระหว่างเรา ฉันจะคิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น..นายไม่ใช่ลูกน้องและเพื่อนฉันอีกแล้ว..จำใส่หัวไว้นะอ๊คแทคยอน” คนผิวขาวสะบัดมือเพื่อนตัวโตทิ้งอย่างไร้เยื่อใย และกล่าวคำอาลำดุเดือดตอกหน้าเจ้าของมือหนา
คนผิวขาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เค้าไม่คิดว่าแทคจะเล่นกับเค้าแรงขนาดนี้ แค่อยู่ๆลาออกจากบริษัทและหายตัวไป แต่พอกลับมาเจอกันหลังจากที่หายตัวไป2เดือน กลับมาทำเป็นพ่นภาษาบ้านเกิดใส่แล้วยังทำเป็นไม่รู้จักเค้า คนผิวขาวนึกอย่างแค้นเคือง ถ้านายจำไม่ได้ นายมาที่ๆเรานัดพบกันทำไม แค่จีไม่มาก็เสียใจจะแย่แล้ว ยิ่งมาเจอเจ้าแมวตัวเคื่องของเค้าตัดพ้อแบบนี้ด้วยแล้ว
“ห้องน้ำที่นี่สะอาดมากเลยน้า...แทคอยากเข้าห้องน้ำก่อนกลับไหม” ชานชองเดินสวนกับนิชคุณแต่เค้าไม่ทันได้สังเกตุ
“ชานแทคอยากกลับบ้าน เรากลับบ้านกันเถอะนะ..ชานพาแทคมาที่นี่ทำไม..แทคบอกแล้วว่าแทคไม่อยากอยู่เกาหลี” น้องชายตัวใหญ่พุ่งตัวเข้าซบไหล่พี่ชายแน่น
“อะไร..ทำไม..ก็นายบอกว่า..เดี๋ยวนะ!!” ชานชองขมวดคิ้วจนเป็นปม
‘ดูเหมือนความทรงจำของนายจะกลับมาเองแบบไม่ต้องทำอะไรเลยงั้นเหรอ แค่กลับมาเกาหลีเนี่ยนะ’
บรรยากาศในที่ทำงานวันนี้มืดมัวตั้งแต่เช้า หลังจากนิชคุณได้มีโอกาสปลีกวิเวกปใช้ชีวิตคนเดียวในวันเกิดตัวเอง เค้ากลับมาในวันรุ่งขึ้นในสภาพที่แย่กว่าวันก่อนๆ ลีจุนโฮพูดอะไรด้วยก็ไม่ตอบ บอสใหญ่เอาแต่ทำหน้ามุ่ยเป็นตูดหมา หมอโฮก็ไม่ค่อยอยากไปขัดแข้งขัดขานิชคุณ เค้าเลยปล่อยเลยตามเลย
“พี่หาเลขาใหม่ให้นายได้แล้วนะ เค้าจะมาเริ่มงานพรุ่งนี้...ดูแลดีๆล่ะ อย่าทำให้เค้าหนีไปเมื่อคนก่อนล่ะ” พี่แก่พูดพร้อมบีบไหล่เจ้านายเบาๆ
“ถ้าทำงานไม่ดี ผมก็ไม่สนหรอกนะ” นิชคุณแยกเขี้ยวใส่รุ่นพี่ คิมมินจุนเดินกลับมาที่นั่งตัวเองพร้อมเปิดอีเมลล์ใหม่ขึ้นมาดู
“โอ๊ะ!!....การ์ดงานแต่งล่ะ ของใครกันน่ะ” ปู่แดกอ่านตัวหนังสือที่ถูกจัดวางไว้บนการ์ดงานแต่งอย่างตกใจ พี่แก่รีบสะกิดแขนเพื่อนตัวเล็กทันที
“นี่มันเรื่องอะไรกันอ่ะ” มินจุนมองหน้าโจควอนอย่างสับสน
“บ้าแล้วพี่...เป็นไปไม่ได้หรอก....ไอ้แทคเนี่ยนะจะแต่งงาน โอ้ยแล้วดูชื่อฝ่ายหญิงสิ...เรื่องตลกแล้ว” โจควอนพูดเสียงดัง
“นายได้การ์ดรึเปล่า...เปิดเมลล์นายหน่อยสิ” ปู่แดกูรีบคว้าแป้นคีย์บอร์ดตรงหน้าโจควอนไปทันที
“นายก็ได้นี่...นายคิดว่า...ไอ้คุณมันจะได้การ์ดเชิญด้วยไหม” ปู่พูดด้วยน้ำเสียงหวั่นวิตก
คนผิวขาวเห็นข้อความใหม่เข้ามาในกล่องข้อความ เค้ารีบเช็คข้อความทันทีเพราะคิดว่าเป็นไฟล์งานที่ลูกค้าจะส่งให้ในวันนี้ แต่ที่เค้าสงสัยคือ เค้าไม่รู้จักเจ้าของเมลล์นี้
“....” คนผิวขาวหัวใจกระตุกวูบเมื่ออ่านข้อความที่แปะอยู่ในอีเมลล์ การ์ดแต่งงานของเลขาคนสนิทและว่าที่ภรรยาคนเก่าโชว์หราบนหน้าจอคอม
“ผมจะกลับล่ะ” นิชคุณปิดคอม และลุกจากโต๊ะทำงานทันที
“กลับไปไหนล่ะ...งานเสร็จแล้วเหรอ” ลีจุนโฮถาม พร้อมลุกตามอย่างว่องไว
“ไม่เสร็จแต่ผมจะกลับ...ไม่ต้องตามผมมานะ” ใบหน้าสีขวาขึ้นสีแดงพอๆกับดวงตา บ่งบอกว่าอารมณ์ของนิชคุณไม่ปกติแน่
นิชคุณเดินออกจากห้องทำงานมาเจอโจควอนและมินจุนยืนขวางทางอยู่
“หลบ” นิชคุณส่งสายตากร้าวใส่รุ่นพี่ทั้ง2คน
“คุณนี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่” โจควอนรีบพูด
“ใช่เข้าใจผิด..นายสินะที่ทำเมียฉันท้อง...ถึงอย่างนั้นแล้ว เมื่อวานนายก็ยังนอกใจเธอ....แล้วพรุ่งนี้นายก็จะแต่งงานกับเมียฉันสินะ..นายมัน...แต่พวกนายก็เหมาะสมกันดีแล้วนี่” คนผิวขาวผลักอกโจควอนจนรุ่นพี่ตัวเล็กกระเด็นลงไปนั่งจุ้มปุ๊กที่พื้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น