นิชคุณวางแผนการรบใหม่ เค้าพยายามโน้มน้าวแฟนตัวโตให้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน โดยใช้ข้ออ้างว่าบ้านเค้าอยู่ใกล้บริษัทมากกว่า มีอาหารการกินครบกว่าและอยู่ใกล้แหล่งชอปปิ้งชื่อดังมากกว่า อยู่ใกล้สถานนีรถไฟฟ้า และเจ้าแมวก็ถือวิสาสะมาตกแต่งบ้านให้เค้าเรียบร้อย นิชคุณชอบความเป็นส่วนตัวไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับจุนโฮและชานชอง แต่เจ้าแมวตัวโตก็ยืนยันว่าสามารถไปกลับบ้านได้โดยไม่มีปัญหา
เจ้าของบริษัทเลยแกล้งสั่งงานให้ว่าที่เลขาคนใหม่ แฟ้มเอกสารวางกองเต็มโต๊ะทำงานของแทคยอน คนผิวขาวไม่อนุญาติให้พนักงานคนไหนกลับบ้านก่อนถ้ายังเคลียร์เอกสารที่เค้าส่งให้ไม่เสร็จ
“ย่าห์...แผนไอ้ลูกหมาทำฉันเดือนร้อนไปด้วยเลย” โจควอนบ่นกระเง้ากระงอดใส่มินโฮผ่านโทรศัพท์ เพื่อทำให้แผนการ์ลุล่วง จำเป็นต้องมีผู้เสียสละ
“แล้วทำไมคนเสียสละต้องเป็นฉันเฮอะ..ทำไมไอ้แก่มันไม่เสียสละบ้าง”โจควอนแหกปากดังลั่นห้องน้ำ ทั้งที่เค้าทำงานของตัวเองเสร็จไปแล้วแต่ต้องมนั่งพิมพ์ข้อความไร้สาระก๊อกแก๊งๆเพื่อเล่นละครสบตา
“เอาน่าๆ..เดี๋ยวดึกๆมินไปรับละกัน..ใจร่มๆนะคนดี” มินโฮรีบปลอบใจคนรักก่อนที่โจควอนจะอาละวาทก๊อกสอง
เจ้าแมวตัวโตนั่งทำงานโดยไม่สนใจว่าเค้าจะนั่งอยู่คนเดียวในออฟฟิต ดูเหมือนเจ้านายตัวแสบจะกลับบ้านไปตั้งแต่หัวค่ำ และพี่โจควอนก็คงตกส้วมตายไปแล้ว แทคยอนไม่เคยคิดว่าการทำงานออฟฟิตกับนิชคุณจะต้องอยู่โยงแบบนี้เลย คนตัวโตรู้สึกเหมือนโดนแกล้งก็ไม่ปาน
“นายมาสาย” คนผิวนั่งไขว่ห้าง หน้าหงิกอยู่ในห้องส่วนตัวในที่ทำงานตอน9โมงเช้า
“เมื่อคืนเลิกดึกน่ะโทษที” เจ้าแมวยืนหาวหวอดขยี้ตาเมื่อโดนเรียก เจ้าคนรักผิวขาวเรียกตัวไปตำหนิตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในที่ทำงาน
“อย่ามาใช้ข้ออ้างเลย...นอนตื่นสายก็ยอมรับความจริงมาเหอะ” คนผิวขาวตีหน้าเครียดใส่
“สายวันแรกเองนะ” แทคยอนยังคงไม่เดือดร้อนอะไร
“แน่ใจนะว่าวันแรก” นิชคุณเปรยเสียงสูง
“ก็วันแรกของอาทิตย์นี้ไง”คนตัวโตยิ้มแห้งๆ
“ยังอยากทำงานด้วยกันไหม..หรืออยากเปลี่ยนที่ทำงาน” คนผิวขาวยังคงตีหน้าเข้มดุเจ้าแมวไม่หยุด
“จะไล่แทคออกเหรอ” คนตัวโตขมวดคิ้วไม่พอใจเล็กๆ ตั้งแต่เค้าร่วมหัวลงเตียงนอนกับเพื่อนรักเมื่ออาทิตย์ก่อน และพอเค้ายืนยันจะกลับไปนอนบ้านตัวเอง นิชคุณก็ไม่เหลียวแลเค้าเลย ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
“อยากโดนไล่ออกไหมล่ะ..ถ้าไม่อยากโดน ก็หัดมาทำงานให้ทันเวลาเข้างานเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง” คนผิวขาวเอ็ดใส่แทคยอน พร้อมกับขยับตัวลงจากโต๊ะทำงานและเมินหน้าใส่แทคยอน
“อืม..” คนตัวโตมองหน้าคนที่บอกรักเค้ามากเมื่ออาทิตยก่อนอย่างน้อยใจ
เจ้าแมวตัวโตเดินคอตกออกจากห้องทำงานของคนผิวขาวไปยังห้องน้ำพนักงาน บรรดาพี่แก่และโจควอนมองหน้ากัน ดูเหมือนแผนการณร้ายของนิชคุณจะทำให้เจ้าแมวรู้สึกแย่อีกแล้ว
RRRRRRRR เสียงมือถือของพี่แก่ดังขึ้น
“ไง..โอเค..ได้” ปู่แพนด้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบรับเสียงหวานกับคนปลายสาย
“อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหมพี่..ควอนอยากอ้วกหว่ะ” โจควอนทำถ้าแหวะใส่ปู่อย่างหมั้นใส้
“ไปกินติมกันนะ..เลิกงานชวนมินไปด้วยสิ...ดัลเบิ้ลเดทไง..ไปทุกคนเลย” ปู่รีบชวนโจควอน
“อืม” โจควอนยิ้มรับตอบตกลง
ตกเย็นชานชองขับรถไปรับจุนโฮและอูยองมาจองโต๊ะที่ร้านไอศครีมข้างบริษัท ปู่มาพร้อมมินโฮและโจควอน นิชคุณมาคนเดียวเพราะเจ้าแมวยักษ์ยังทำงานไม่เสร็จเลยไม่ได้รับอนุญาติให้ไปไหน
เหล่าคนทำงานก็ครื้นเครงกันไปปตามภาษาของคู่รักที่นานๆได้ออกมาเที่ยวด้วยกัน นิชคุณนั่งหน้างอ เค้าไม่คิดว่าแทคยอนจะไม่มาจริงๆ
“คุณจะกลับแล้ว” คนผิวขาวหยิบเงินมาวางบนโต๊ะก่อนจะปลีกตัวออกจากร้านไปโดยทิ้งเพื่อนร่วมโต๊ะให้นั่งมองหน้ากัน
“ทำไมแทคไม่มา” ควานชานชองถามขึ้น
“ทำงานน่ะ...แต่เดี๋ยวคงมามั้งครับ”คิมจุนซูตอบพร้อมทำหน้าละเหี่ยใจ
เป็นเวลา1ทุ่มตรง แทคยอนยังคงนั่งนิ่วหน้าอยู่หน้าโต๊ะทำงาน กองเอกสารยังคงล้นโต๊ะ ราวกับว่าบริษัทนี้เปิดทำการโดยไม่มีเลขาช่วยจัดการเอกสารมานานแสนนาน
“งานสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ” เสียงใสกังวานถามขึ้นในเงามืด
“เพราะทำงานแล้วได้เงิน..มันถึงสำคัญไง” แทยอนตอบกลับต้นตอเสียง เค้ารู้ว่าใครกำลังพูดอยู่กับเค้า
“นายเป็นแฟนฉัน..ต่อให้นายไม่ทำงานก็ไม่อดตายหรอกน่า” นิชคุณพูดเสียงเครียด คนผิวขาวยังคงยืนอยู่ในเงามืด
“อยากให้แทคเกาะคุณกินเหรอ” คนตัวใหญ่ประชด แทคยอนพูดในขณะที่เค้ายังคงจดจ่อกับกองเอกสารในมือ
“ย้ายมาอยู่กับคุณก็ไม่มีปัญหาแล้ว..ทำไมดื้อนัก” คนผิวขาวถาม
“ถ้านั่นคือเหตุผลที่ทำให้คุณป้อนงานให้แทคเยอะขนาดนี้...แทคบอกได้เลยว่า..แทคไม่ไปอยู่กับคุณง่ายๆแน่” แทคยอนตอบเสียงเข้ม
“ทำไมถึงปฎิเสธคุณนัก” นิชคุณเริ่มหงุดหงิดกับแทคยอนคนใหม่ คนที่แสดงให้เห็นโต้งๆว่าไม่ได้แคร์ความรู้สึกเค้าสักนิด
“แทคเป็นอะไรของคุณกันแน่...เพื่อน..คนรัก..คู่นอน..หรือแค่นางในฮาเร็ม” คนตัวโตตอบกลับอย่างเหลือดอด
“คู่นอน..ฮาเร็ม อะไรทำให้แทคคิดแบบนั้น” นิชคุณงง ดูเหมือนเค้าจะตามความคิดแทคยอนไม่ทันเสมอ
“นายแค่ต้องการฉันไว้เพื่อเป็นเพื่อนนอนเท่านั้นแหละคุณ” แทคยอนตอบ คนตัวโตพลิกหน้ากระดาษในมือไปมา ก่อนจะเรียงเอกสารที่ทำเสร็จแล้วส่วนนึงกลับเข้าแฟ้มเปล่าที่เตรียมไว้
“อะไรทำให้แทคคิดแบบนั้น..คุณรักนะ..คุณอยากให้แทคมาอยู่กับคุณเหมือนคู่รักคนอื่น..มันไม่ใช่เพราะบังคับให้แทคมาอยู่ด้วยเพราะคุณจะได้มีอะไรง่ายขึ้นสักหน่อย” นิชคุณออกความเห็น
“แต่ที่คุณทำเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว..มันไม่เหมือนที่คุณพูดเลยนะ..แทคอยู่กับคุณ..แทคได้ทำอะไรบ้างนอกจากสนองตันหาให้นายอย่างเดียว...แทคดูเหมือนผู้หญิงในฮาเร็มของนายมากกว่าคนรักแล้วรู้ตัวไหม” แทคตัวยังคงพูดเสียงเรียบราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
“ก็คุณ..อยากกอดแทคนี่..อยู่ใกล้แทค คุณก็มีอารมณ์เหมือนกับคู่รักทั่วไปน่ะแหละ” คนผิวพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง
“แล้วแยกกันอยู่มันแตกต่างกันยังไง แค่แยกกันอยู่นายก็ทำเหมือนเราเป็นแค่คนรู้จักกัน..ไม่ใช่คนรัก..” แทคยอนตอกกลับบ้าง เจ้าแมวยักษ์รื้อแฟ้มเอกสารที่มีเลขวันที่ประกอบของ2เดือนที่แล้วขึ้นมา ระหว่างที่แทคยอนคุยกับนิชคุณ สมองและมือของเค้าก็คิดเรื่องงานไปด้วย ราวกับเรื่องของนิชคุณไม่ได้สำคัญอะไร
“นายเลิกยุ่งกับไอ้กองแฟ้มนั่นสักทีได้ไหม” คนตัวขาวตวาดเสียงดัง พร้อมกับเดินออกมาจากมุมมืด ปรี่มายืนข้างตัวเจ้าแมวยักษ์
“ก็เพราะคุณไม่ใช่เหรอ..แทคถึงต้องยุ่งกับมันน่ะ” แทคยอนตอบเสียงแข็ง คนตัวโตยังคงไม่สนใจคนที่เดินเข้ามาใกล้
“จะเถียงทุกคำเลยใช่ไหม.ต่อต้านคุณนักใช่ไหม” นิชคุณพูดเสียงลอดฟัน มือขาวตวัดแขนปัดกองเอกสารออกจากโต๊ะทำงานของแทคยอน เศษกระดาษ และแฟ้มหนา ตกกระจายเต็มพื้นห้อง
“เกินไปไหนคุณ...ไม่ใช่เป็นเจ้านายและจะมีอำนาจทำอะไรก็ได้นะ” แทคยอนตวัดสายตากลับมาจ้องหน้าคนที่อยู่ๆก็ขยับตัวมายืนคร่อมตัวเค้า
“เจ้านายไม่มีอำนาจจะทำแบบนี้..แต่คุณเป็นผัวแทค..คุณมีอำนาจ” คนผิวขาวกางนิ้วมือจิกขยุ้มผมที่ต้นคอแทคยอน มือขาวกระตุกผมอย่างแรงจนใบหน้าแทคยอนเฉิดขึ้น ริมฝีปากอวบอิ่มบดขยี้ริมฝีปากคู่งามอย่างเอาแต่ใจ มือขาวอีกข้างกระชากปกเสื้อเชิ้ตสุดแรงจนกระดุมเสื้อหลุดกระจาย
“อื้อ..หยุดนะ” แทคยอนสะบัดหน้าตัวเองหนีจากการถูกบังคับจูบ
“แล้วถ้าคุณไม่หยุดล่ะ..นายจะทำไง..” คนผิวขาวเลือดขึ้นหน้า
“ปล่อยแทคเดี๋ยวนี้นะ” เจ้าแมวยักษ์โดนล็อกตัวไว้ในอ้อมอกคนผิวขาว มือขาวเร่งรีบทำงานของมัน
“คุณจะแสดงความรักนอกบ้านให้ดูไง..คุณรักแทคได้ทุกที่แหละ” นิชคุณกระชากร่างคนตัวใหญ่ขึ้นมานอนบนโต๊ะทำงาน
“รักของนายมันก็แค่เซ็กซ์..ถ้าอยากนักก็ไปซ่องสิ..มีผู้หญิงที่เค้าพร้อมปรนเปรนความสุขให้คนแบบนายเยอะแยะ” แทคยอนดิ้นคลุกคลั่กภายใต้ร่างของนิชคุณ
“คุณบอกแล้วนี่..คุณจะไม่ทำแบบนี้กับคนอื่น..แทคก็ห้ามทำกับคนอื่นเหมือนกัน” คนผิวขาวตะคอกเสียงดังใส่หน้าแทคยอน
RRRRRRRRRR เสียงมือถือดังขึ้นขัดบทสนทนาของคนทั้งคู่
แทคยอนปรายตาไปเห็นเบอร์โทรของพี่ชายเค้าบนมือถือ
“ถ้าคุณทำอะไรแทคมากกว่านี้..แทคจะบอกชาน” แทคยอนแยกเขี้ยวตาขวางราวกับว่าเจ้าตัวจะเอาจริง
“เด็กขี้ฟ้อง..จะให้พี่ชายช่วยไปตลอดชีวิตเหรอ” นิชคุณแซะแทคยอน แต่เค้าก็ยอมความให้ คนผิวยอมปล่อยแทคยอนเป็นอิสระ โชคดีที่ชานชองโทรเข้ามาขัดจังหวะไม่งั้นเค้าอาจจะข่มขืนแทคยอนและทำให้เรื่องมันกลับมาแย่เหมือนเดิมก็ได้
“ใช่.แทคขี้ฟ้อง..พอใจไหม” คนตัวโตยกมือขึ้นปาดน้ำตา เสียงเจ้าแมวยักษ์สั่นเครือ
มือใหญ่หนาปัดสไลด์หน้าจอมือถือของตนเพื่อรับโทรศัพท์ของพี่ชาย แทคยอนวางโทรศัพท์บนไหล่ เค้าใช้หน้าแนบมือถือไว้
“ทำอะไรอยู่แทค..งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ” ควานชานชองถามเสียงอ่อนโยน พี่ชายรอน้องชายกลับบ้านพร้อมกัน
คนตัวโตปรายตามองนิชคุณระหว่างที่พยายามใช้มือที่สั่นเทาของตัวเองติดกระดุมบนเสื้อเชิ้ต
“อืม..จะเสร็จแล้ว..เดี๋ยวแทคจะรีบไป” เจ้าแมวยักษ์กดวางสาย เมื่อเค้าจัดเสื้อผ้าของตัวเองเข้าที่เข้าทาง ก็และรีบคลานเก็บเอกสารที่ตกกระจายเต็มพื้นห้อง
“คุณขอโทษ” คนผิวขาวก้มลงช่วยเก็บกระดาษที่พื้น
“......” เจ้าแมวเมินที่จะให้คำตอบ
“คุณขอโทษ..แทค..อย่าโกรธนะ” คนผิวขาวพูดเสียงสั่น
“เก็บคำขอโทษของนายไปเถอะ..เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน” คนตัวโตตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย
“คุณต้องทำยังไงถึงจะเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบในความคิดแทคได้” คนผิวขาวถามเพราะรู้สึกผิดจริงๆ
“แล้วแทคต้องทำยังไงถึงจะได้หัวใจนายมาโดยไม่ต้องเปลืองตัว” แทคยอนพูดเสียงแข็ง เค้ารวบกองกระดาษขึ้นมาวางบนโต๊ะทำงาน พรุ่งนี้เช้าเค้าต้องมานั่งเรียงเอกสารใหม่ตั้งแต่เริ่ม มันน่าทุเรศที่สุด แทคยอนคิดอย่างแค้นเคือง
“ถ้าเราไม่นอนด้วยกัน..แทคจะไม่โกรธใช่ไหม” นิชคุณถาม
“คู่รักที่ไม่แต่งงานกันเค้าอยู่ด้วยกันยังไง เราอยู่ด้วยกันแบบนั้นแหละ” เจ้าแมวตอบกลับโดยไม่สบตาคนผิวขาวอย่างเคย
“อืม” นิชคุณมองแผ่นหลังกว้างของเจ้าแมวตาละห้อย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อนเป็นความผิดเค้าจริงๆ ตั้งแต่วันที่เค้าได้ตัวแทคยอนคืนนั้น เค้าเอาแต่จะวุ่นวายกับแทคยอนท่าเดียว จนเจ้าแมวไก่ตื่น หนีออกจากบ้าน และปฎิเสธคำชวนทุกอย่าง
"ที่แทคนอนกับคุณ มันไม่ได้หมายความว่า..คุณจะมีอำนาจเหนือแทคนะ..จำไว้..ถ้าคุณทำแบบนี้อีก..แทคว่า..เราคงไปด้วยกันไม่ได้" คนตัวโตกล่าวก่อนจะเก็บข้าวของออกจากออฟฟิส
สิ้นเสียงคำพูดของแทคยอน บรรยากาศโดยรอบก็เงียบสงัด ชายหนุ่มทั้งสองต่างคนต่างเดินกันออกจากออฟฟิตทั้งคู่ นิชคุณไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดใด เค้าได้แต่เดินตามหลังแทคยอนออกนอกตัวบริษัทจนถึงร้านไอศครีม
“อ๊า!! มากันสักที รอจนเหงกแล้วเนี่ย” เสียงเจื้อยแจ้วของชายตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเอ่ยขัดเสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อน โจควอนเป็นคนแรกที่เห็นแทคยอนเปิดประตูเข้ามาในร้านไอติม
“มานั่งนี่สิ..มาเร็วพี่” จางอูยองรีบลุกจากที่นั่ง เค้าตรงปรี่ไปจับมือแทคยอนและลากรุ่นพี่ของตนมาที่โต๊ะ ข้างตัว
“ทำไมต้องนั่งนี่!!” เสียงตาแก่ดังขึ้นขัดจังหวะอูยองเช่นกัน
“เพราะผมตัวเล็ก ตรงนี้มีที่เยอะแยะ..อย่างี่เง่าได้ไหมตาลุงนี่นิ” จางอูยองสะบัดเสียงใส่ปู่คิมอย่างไม่ชอบใจ
“ผมจะกลับแล้ว” แทคยอนเอ่ยขึ้นขัดบทสนทนาของทุกคน
“ทำไมรีบกลับนักล่ะ..” ควานชานชองรีบถาม พี่หมีมองน้องหน้าน้องชายก่อนจะมองไปรอบๆด้าน เค้าเจอนิชคุณยืนถอนหายใจอยู่ข้างต้นไม้ด้านหลังโต๊ะ ใบหน้าขาวนวลเนียนแฝงไปด้วยความทุกข์ระทม
“จะกลับไปบ้านใครล่ะ” ชานชองเอ่ยขึ้น ในขณะที่จุนโฮดึงมือชานชองไว้
“บ้านเรา....ทำไมถามแบบนั้น...หรือผมไม่ควร” แทคยอนถามกลับ ใบหน้าน้องชายเริ่มมีสีเลือดแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มขมุกขมัว โจควอน อูยอง มินโฮ จุนเค จุนโฮเริ่มมองหน้ากัน ก่อนจะค่อยๆทยอยกันลุกขึ้นและเดินหลบฉากไปทางห้องน้ำ
“นายลุกมาทำไม” โจควอนจ้องหน้าแบบจะกินเลือดกินเนื้อจุนโฮ
“แล้วพี่ลุกออกมาทำไม” หมอโฮแซะกลับ
“แกเป็นแฟนคุณชาน..แกควรอยู่ตรงนั้นช่วยเหลือแทคสิ” โจควอนของขึ้น
“ผมเป็นแฟน..แต่2คนนั้นเป็นพี่น้องกัน...มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า” หมอโฮตอบ
“แล้วจะมาทะเลาะกันเองทำไมเนี่ย” ปู่คิมสอดบทสนทนาเพื่อยุติเรื่องร้าวฉาน
“พี่ไม่ต้องยุ่งเลย..ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง...หุบปากไปเลยนะ” โจควอนแควะปู่แพนด้าอีกคน
“เลิกทะเลาะกันซักทีเถอะน่า..คู่นั้น..คู่นี้..อะไรกันนักหนา..โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วนะ”จางอูยองขึ้นเสียงดังขึ้นบ้าง
“ไอ้ลูกหมามันทำอะไรอีก” หมอโฮมองหน้าโจควอนและจุนเค ดูเหมือนจะมีเค้าคนเดียวที่ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น
“ควอนไปถามสิ..พี่กลัวมันกัด” ปู่คิมขยับตัวมายืนหลังน้องแก้มบวม
“ไม่ถงไม่ถามแล้ว.เรื่องของมัน..แผนของมัน..ควอนจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว” โจควอนกระฟัดกระเฟียด
“ลงมานั่งนี่”ชานชองจับมือน้องชายอย่างอ่อนโยน และขอให้แทคยอนลงมานั่งข้างกาย
“.....”น้องชายขยับตัวลงนั่งข้างเก้าอี้ชานชองอย่างว่าง่าย
“เป็นอะไร” เสียงชายผู้พี่อ่อนโยนมาก มากจนเจ้าแมวยักษ์นั่งก้มหน้านิ่ง
“แทค..อยาก..กลับ..บ้าน” เจ้าแมวยักษ์อึกอักก่อนจะตอบคำถาม ใบหน้าเรียวตอบซบลงกับไหล่พี่ชาย 2มือของเจ้าแมวยักษ์สวมกอดเข้ากับเอวพี่ชาย
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ” ความชานชองพูดเสียงเบา มือใหญ่ของพี่หมียักษ์ลูบกลุ่มผมสีเข้มของน้องชายเบาๆ
“แทคเหนื่อย” เจ้าแมวยักษ์อยากได้คำปลอบใจ
“อยากกลับกับชานจริงเหรอ..จะไปนอนบ้านเราจริงเหรอ..ไม่เหงาเหรอ” ควานชานชองถามเสียงเบา
“เหงา”แทคยอนตอบจากใจจริง เค้ากลับมาเกาหลีเพราะคิดถึงนิชคุณ บ่อยครั้งที่เค้าไปสิงอยู่บ้านคนผิวขาว ใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตอยู่กับเพื่อนซี้ แต่ตอนที่เค้าเจอหน้านิชคุณครั้งแรกดูเหมือนเพื่อนเค้าแปลกไป ความสัมพันธ์ของพวกเค้าแปลกไป เค้าไม่สามารถอยู่ร่วมบ้านกับนิชคุณได้อย่างสบายใจเหมือนก่อน อะไรบางอย่างมันขาดๆเกินๆ
“แล้วทำไมถึงกลับบ้านล่ะ..ชานไม่ได้อยู่บ้านทุกวัน..แทคเข้าใจใช่ไหม” พี่หมีพยายามส่งน้องชายกลับไปอยู่กับนิชคุณเช่นกัน
“ชานจะทิ้งแทคเหรอ” น้องชายถามเสียงสั่นเครือ
“ชานไม่ทิ้งแทคหรอก..แต่ชานอยู่ข้างแทคตลอดเวลาเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้..แทคโตแล้ว ชานเองก็โตแล้ว เรา2คนต่างก็มีคนที่เราต้องดูแลกันแล้วนะ” ชานชองรู้สึกเหมือนเค้าเคยพูดคำๆนี้มาแล้ว แต่ชานชองก็เข้าใจว่า แทคยอนไม่มีความทรงจำส่วนนั้นเหลืออยู่เลย
“แทคไม่รู้สึกเหมือนตัวเองมีคนรักเลย..แทคอิจฉาชาน...ทำไมคนรักของเราไม่เหมือนกัน” แทคยอนเปรยเศร้าๆ
“เพราะแทคเพิ่งเริ่มคบกับคุณ แต่ชานกับโฮคบกันมานานแล้ว...ช่วงแรกชานก็ทะเลาะกับโฮบ่อย เรามีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันหลายเรื่อง แต่เราก็กล้าที่จะคุยกัน เราปรับตัวเข้าหากัน แทคมีอะไรอย่าเงียบไว้ ไม่พอใจอะไรก็บอกไปตรงๆ เพียงแต่อย่าประชด อย่าใช้อารมณ์ เชื่อชานสิ..ชานอยากเห็นแทคมีความสุขนะเด็กดี” ชานชองให้คำแนะนำน้องชาย
“อืม” เด็กโข่งลุกขึ้นมองหน้าพี่ชายก่อนจะเดินออกมาที่ทางเดิน เค้าหยุดยืนมองคนผิวขาวที่ยืนก้มหน้าสำนึกผิดอยู่หลังต้นไม้
“กลับเถอะ” เจ้าแมวยักษ์เอ่ยเสียงขึ้น แต่คนตัวขาวยังคงก้มหน้าก้มตามองปลายเท้าตัวเอง
เจ้าแมวยักษ์เดินไปหยุดหน้าคนผิวขาว
“ปลายเท้านายมันมีอะไรดีเหรอ..มองมันอยู่นั่นแหละ” แทคยอนกล่าวก่อนจะยกมือขึ้นจับข้อมือคนผิวขาวเบาๆ
“แทค” นิชคุณเงยหน้าขึ้นมองเจ้าแมว สีหน้าคนผิวขาวดูปนะหลาดใจ
“เดี๋ยวเราจะไปไหน” นิชคุณถามขึ้นขณะก้าวขายาวๆของเค้าตามเจ้าแมวยักษ์ให้ทัน ไม่อย่างงั้นเค้าคงโดนลากไปกับพื้น
“.......” เจ้าแมวยักษ์ไม่ตอบอะไร เค้าแค่จับมือคนผิวขาวและออกเดิน
เจ้าแมวยักษ์พานิชคุณมาถึงสถานนีรถไฟฟ้าใต้ดิน เค้าจัดการแลกตั๋วซื้อบัตร และยัดเจ้าผู้บริหารของเค้าเข้าไปในตัวรถ ทั้งคู่ยืนข้างกัน แต่ก็ต่างคนต่างเงียบ
“เราจะไปไหน..พอบอกได้ไหม” นิชคุณเริ่มแย็บถามก่อน
“......” เจ้าแมวยักษ์ยังคงตีหน้านิ่งไม่พูดไม่จา
เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง แทคยอนก็คว้ามือคนผิวขาวลากออกจากรถไฟฟ้า นิชคุณหยู่ปาก ขมวดคิ้ว แต่เค้าก็ไม่กล้าขัดใจแทคยอน นิชคุณไม่ค่อยได้เห็นแทคยอนเวอร์ชั่นหงุดหงิดเท่าไหร่นัก เค้าเลยไม่กล้าทำอะไรพลีพลาม
คนตัวโตจับมือคนตัวเล็กเดินลากไปตามท้องถนน เข้าตามซอกตามหลืบจนเจ้าคนตัวขาวงงจนหัวหมุน ระหว่างที่เดินลัดเลาะไปเรื่อยๆนิชคุณเริ่มได้ยินเสียงเพลงบรรเลงดังเป็นระลอก เค้าเริ่มสังเกตุว่ารอบตัวเค้ามีคู่หนุ่มสาวเดินจับมือกันเต็มไปหมด สถานที่ ที่แทคยอนพาเจ้านายของเค้ามาคือสะพานบันโพ เจ้าแมวยักษ์จูงมือเจ้านายมาจนถึงจุดที่เห็นน้ำตกชัดที่สุด ขายาวๆของเจ้าแมวหยุดลงตรงจุดที่สามารถนั่งชมวิวได้
“สวยจัง...บันโพเหรอ..เคยแต่ขับรถผ่าน ไม่เคยได้เห็นใกล้ๆจริงๆสักครั้ง” คนผิวขาวยืนมองแสงสีต่างๆที่ถูกสาดลงบนน้ำพุ หูของเค้าได้ยินเสียงเพลงที่เปิดประสานมาพร้อมกับสายน้ำตก ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาเอ่อออ นิชคุณเริ่มคิดว่าเค้าพลาดบางสิ่งบางอย่างไป เค้าได้แสดงความรักผิดไปจากคู่รักคู่อื่นแบบที่เค้าเข้าใจ
เจ้าแมวตัวโตย่อตัวลงนั่งกับพื้น เค้าเหม่อมองออกไปที่สายน้ำพุที่พุ่งลงมากระทบพื้นน้ำเบื้องล่าง บอสผิวขาวย่อตัวลงนั่งข้างกายเจ้าแมวยักษ์ เค้ากล้าๆกลัวที่จะขยับตัวเข้าใกล้
“ไม่หนาวเหรอ” เจ้าแมวยักษ์เอ่ยเสียงขึ้นเบาๆ เค้าขยับตัวเองเข้ามานั่งชิดกับร่างของนิชคุณ
“ไม่หนาวตัวหรอก...หนาวใจ” คนผิวขาวพูดเสียงเบา นิชคุณปรายตามองท่าทีคนตัวใหญ่นิดนึงก่อนจะค่อยๆทิ้งหัวลงซบแขนเจ้าแมวยักษ์เบาๆ คนผิวขาวดึงมือเจ้าแมวยักษ์มาสอดประสานไว้กับมือของตน
“นานๆทีมานั่งรับลมข้างนอกแบบนี้ก็ดีนะ”นิชคุณพูดขึ้น คนผิวขาวส่งยิ้มหวานให้คนข้างตัว
“อืม..”เจ้าแมวยักษ์ยังคงนั่งนิ่ง สีหน้าเจ้าแมวเยือกเย็นไร้ความรู้สึก
“แทครู้ได้ไงว่าวันนี้บันโพเปิดน้ำพุด้วย..คุณมากี่ทีไม่เคยได้เห็นเลย” นิชคุณเริ่มชวนเจ้าแมวคุยเรื่องอื่นบ้าง
“........” แทคยอนนิ่งเงียบทำลายบรรยากาศคู่รัก
“....” คนผิวขาวหุบยิ้มลง ดูเหมือนเจ้าแมวจะยังคงอารมณ์ไม่ดี
“ว้าวดูสิ...เหมือนสายรุ้งเลย...สวยจัง...แทคดูสิ..ดีจังเหมือนได้ดูสายรุ้งยามค่ำคืนเลยเนอะ” คนผิวขาวชี้นิ้วไปทางแสงสีที่ตัดกับขอบฟ้ายามค่ำคืน
“....” เจ้าแมวยักษ์นั่งเหม่อมองท้องฟ้าไม่ตอบสนองต่อเสียงเรียกร้องความสนใจจากคนข้างกาย
ช่วงเวลาที่ทั้งคู่จะได้ชมน้ำตกหมดลงอย่างรวดเร็วตามตารางการโชว์ของสะพานสายรุ้งที่จะเปิดน้ำพุแค่ครั้งละ15นาที นิชคุณเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง
“อยากดื่มเบียร์จัง” เสียงหวานของคู่รักด้านข้างเอ่ยขึ้น
นิชคุณเงยหน้ามองหน้าเจ้าแมวยักษ์ชั่วครู่
“แทค...สั่งไก่ทอดกับเบียร์ไปกินที่บ้านกันเถอะ” นิชคุณออกปากชวนเจ้าแมวยักษ์เมื่อเค้าเริ่มจะรู้สึกว่าหิวตะหงิดๆ
“อืม” เจ้าแมวยักษ์รับคำ และลุกขึ้นยืนเต็มความสูง นิชคุณกลัวใจของแทคยอน เค้าไม่รู้ว่าเจ้าแมวยักษ์คิดอะไรอยู่ ถึงคนตัวโตจะพาเค้ามาเดทสั้นๆหลังทะเลาะกัน แต่ดูเหมือนคนตัวโตยังคงปิดใจ
คนผิวขาวจัดการเรื่องอาหารการกิน และเรียกรถรับส่งจากหน้าสวนสาธารณะเพื่อกลับบ้าน มันต้องใช้เวลาสักพักใหญ่ๆ แต่เค้าก็คิดว่าดีกว่าต้องขึ้นรถไฟใต้ดินกลับ ระหว่างทางเจ้าแมวนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถโดยไม่ตอบสนองต่อคำถามอะไรสักอย่าง นิชคุณคิดว่ามันเกิดช่องว่างระหว่างพวกเค้าอีกแล้ว
เมื่อกลับถึงบ้านนิชคุณ แทคยอนก็ตรงปรี่ไปอาบน้ำ และออกมานอนที่โซฟานอกห้องทันที คนผิวขาวได้แต่นั่งมองเจ้าแมวยักษ์ทำธุระส่วนตัวและออกจากห้องนอนไป คนผิวขาวนั่งกินไก่ทอดกับเบียร์คนเดียวในความมืด น้ำตาหยดใสๆไหลเอ่อออเคลือบดวงตา นิชคุณปล่อยให้เจ้าหยดน้ำไหลออกมาเรื่อยเปรอะเปื้อนแก้มของเค้า
***ไรท์โคตรฮาเลยค่ะ ไรท์นับเดือนผิด ไรท์ลืมไปว่า6เดือนหลังเดือนตุลาคมต้องเป็นช่วงเกือบกลางปี แต่ไรท์ยังเขียนบทละครอยู่บนเดือนตุลาคมค่ะ แล้วไรท์ก็เพิ่งนึกได้ก่อนโพสว่า เฮ้ย!!ไม่ใช่ล่ะ แต่โชคดีค่ะที่ช่วงเดือนเมษาสะพานบันโพยังเปิดน้ำพุให้ชมอยู่เพราะจัดเป็นช่วงอากาศหนาว ไรท์เครียดอยู่พักนึงเลย บทนี้เลยสั้นมากเพราะมัวแต่คิดว่าแล้วช่วงเมษามีอะไรเที่ยวนะ พอดีต้องไปธุระนอกบ้าน ไม่มีเน็ต ไรท์กำลังแต่งวันละบท2บทค่ะ รีดเลือดกันทีเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น