หลังจากจัดห้องกันเสร็จเรียบร้อย หมียักษ์และเด็กแก้มบวมลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋าตัวเอง
"พวกนายจะกลับเลยเหรอ" นิชคุณถามเพื่อนและรุ่นน้อง
"อืม...ง่วงล่ะ"ชายหนุ่มร่างใหญ่ดวงตาหรี่ปรืบ ขอบตาตาช้ำราวคนอดนอนมา10วันเอ่ยตอบ พลางยกมือขึ้นปิดปาก เค้าหาววอดมาสักระยะแล้ว
"ขับรถดีๆนะชาน...พาด้งส่งให้ถึงบ้านด้วยล่ะ"เพื่อนผิวขาวเดินไปส่งเพื่อนซี้ที่หน้าบ้าน เค้ายกมือขึ้นโบกไปมา เมื่อเพื่อนๆจากไป นิชคุณเริ่มรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่ต้นคอของตัวเอง
'ย่าห์...ชอบทำให้กลัวอยู่เรื่อยเลย' คนผิวขาวเอ็ดตะโรในใจ
"ง่วงก็ไปนอนสิ..พวกฉันจัดเตียงให้นายแล้วนี่" คนผิวขาวเงยหน้าขึ้นพูดกับคนแปลกหน้าข้างกาย
"......."
ไม่มีเสียงตอบ มีแต่ดวงตาปรืบผ่านกระจกแว่นเนื้อหนาจ้องมองมาที่ลาดไหล่สีขาวนวลเนียลของเค้าราวกับพวกหื่นกระหายอยากกระโดดขึ้นเตียงเต็มแก่
"ฉันขอโทษ..เข้านอนกันเถอะนะ"นิชคุณจับมือแทคยอนเบาๆ เค้าจูงคนตัวใหญ่เข้าห้องนอนอย่างถือวิสาสะ เจ้าของมือหยาบกระด้างยอมเดินตามอย่างว่าง่ายราวกับหมาเดินตามเจ้าของ
คนผิวขาวเอนกายลงนอนบนเตียง คืนนี้เค้าเลือกนอนที่มุมเตียงเผื่อว่าคนข้างกายเค้าจะได้จับสร้อยที่คอเค้าได้ถนัด แทคยอนค่อยๆทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาข้างเตียงนิชคุณในตำแหน่งที่ดูว่าจะหลับสบายที่สุด
“จะเป็นอะไรไหมถ้าผมขอ...” คนผิวเข้มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานยวบยาบจนนิชคุณขนลุก
"นอนซะ..หลับฝันดีนะ"นิชคุณเกี่ยวสร้อยที่คอส่งให้คนตัวใหญ่จับ
คนผิวเข้มที่เพิ่งทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาหลับทันทีที่นิ้วมือสัมผัสสร้อยเส้นบาง นิชคุณเพ่งพินิจใบหน้าเรียวตอบอย่างสงสัยในหลายๆความรู้สึก เค้าค่อยๆสังเกตุทั้งรูปหน้า แพขนตาบางสั้นที่เหมาะกับผู้ชาย สันจมูกเรียวยาวได้รูปกับริมฝีปากที่หยักโค้งได้ทรงสวย ‘หมอนี่หน้าตาดีพอควรเลยนะ ทั้งสัดส่วนรูปร่างดูดีไปเสียหมด จะแปลกก็ตรงอารมณ์ขึ้นๆลงๆนี่แหละ นิสัยแบบนี้รับมือยากจริงๆ’ นิชคุณหรุบตาลง
“อย่าคิดมากคุณนอนเถอะ...คิดไปก็ไม่ช่วยให้อะไรที่ขึ้น..นายหาวิธีปลดสร้อยคืนหมอนี่แทนดีกว่านะ” คนผิวขาวถอนลมหายใจยาวก่อนจะเข้าสู่ห้วงนินทราเช่นเดียวกับเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ของเค้า
6โมงเช้าแทคยอนตื่นขึ้นมาด้วยความเคยชิน เค้าลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆห้องนอนที่ไม่รู้จักแต่ก็ไม่ติดใจอะไร นี่ไม่ใช่คืนแรกที่เค้าตื่นนอนขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองไม่ได้นอนอยู่ที่บ้านตัวเอง แทคยอนเดินวนไปวนมาเพื่อหากระเป๋าเงิน กุญแจบ้านและมือถือ หรืออะไรที่เค้าเห็นตรงหน้า คนตัวใหญ่เปิดเน็ตหาพิกัดบ้านตัวเอง เช้านี้เค้ามานอนอยู่ในบ้านใครไม่รู้ แล้วเค้าก็ไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหนในเกาหลี แต่ดูเหมือนจุดที่เค้าอยู่จะไม่ห่างจากมหาลัยมาก คนที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆตัวเค้าคงเป็นเจ้าของบ้าน แต่แทคยอนคงไม่รีบปลุกคนๆนั้นขึ้นมาเป็นแน่
“หนาวจังเมื่อคืนฝนตกเหรอ...ฮ้า...ฉันล่ะเกลียดตัวเองจริงๆ” แทคยอนบ่นพึมพำกับตัวเอง
"หึ..อืม...เอ๊!แทค!"คนผิวขาวลืมตาตื่นและพบว่าเค้านอนอยู่ในห้องนอนคนเดียว นิชคุณรีบลุกขึ้นจากเตียง เค้ารีบออกไปดูเจ้าแมวจรที่เค้าเก็บมาเมื่อคืน
10โมงกว่าแล้ว อีก3ชม.นิชคุณมีนัดประชุมงานกับลูกค้า หมีชานจะขับรถมารับเค้าไปส่งที่ทำงาน นิชคุณเดินไปรอบบ้าน เค้าตรวจดูทุกอย่างในบ้านและพบว่าของอยู่ครบ ที่หายไปมีแค่เจ้าแมวตัวใหญ่กับข้าวของของมัน
"กลับไปแล้วเหรอ ให้ตายสิจะออกไปไหนทำไมไม่ปลุกเจ้าของบ้านก่อนล่ะ โอ้ย!!”นิชคุณยกมือขึ้นกดหัวตา
"ชาน..หมอนั่นไปไหนไม่รู้"คนผิวขาวรีบกดมือถือหาเพื่อนคนสนิท
"อ่า...คุงคุงดูกล้องวงจรปิดหน้าบ้านสิ" น้ำเสียงชานชองแหบพร่ากว่าปกติ เพราะเค้ามักออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อออกไปวิ่ง ออกกำลังกายยืดเส้นยืดสาย
"ขอบคุณนะชาน..ทำไมคุณถึงคิดไม่ได้นะ" คนผิวชาวรีบปรี่ตัวไปที่โน้ตบุ๊คในห้องนอน เค้ารีบเปิดมันและตั้งค่าย้อนกลับทันที
“6โมงเช้า...รีบไปไหนกันเนี่ย” นิชคุณบ่นพึมพำ
"กลับบ้านรึเปล่า" หมีชานถาม
"แต่ถ้าไม่ได้กลับล่ะ...ทำงานเหรอ...อ๊า" นิชคุณกระโดดไปมาอย่างไม่สบอารมณ์
"งั้นเดี๋ยวชานแวะไปดูที่บ้านคุณแทคกับที่ทำงานให้ก่อนละกัน"หมีชานพยายามให้ความช่วยเหลือ ดวงตาหมีมองไปรอบๆ เค้าสะดุดเข้ากับร่างคนๆนึงที่เดินวนไปวนมาอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะใกล้ๆบ้านเพื่อนตัวขาว เจ้าของมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบต์พารถจอดเข้าในซองมอเตอร์ไซต์ก่อนจะวิ่งข้ามถนนมาหาคนที่เค้าตามหา
"คุณแทคยอน...หลงทางรึไง..คุงคุงห่วงคุณจะแย่แล้ว" ชานชองถาม
"....."
ร่างใหญ่ไร้เสียงตอบ และไม่แม้แต่ตอบสนองหรือเงยหน้ามาฟังคนที่เดินเข้ามาทักเค้าเลย
"แทคยอน..คุณเป็นอะไร" ชานชานย่นคิ้วถามอย่างสงสัย มือใหญ๋หนาของชานของชานจับเข้าที่แขนกำยำของคนผิวเข้ม เค้าสังเกตุว่าแทคยอนไม่มีสติ ไม่รับรู้การมาของเค้า
"เฮ้ย!!..นาย" ชานชองพูดเสียงดังขึ้น เค้าจับปลายคางแทคยอนให้เงยหน้าขึ้นมองเค้า สายตาที่ว่างเปล่า สายตาที่จับจ้องเค้า สายตาของคนที่ไม่รู้จักกัน
"แทคยอน..ตัวคุณเย็นมากเลยนะ..อยู่ตรงนี้มานานรึยัง..นี่อะไร..ซื้อกับข้าวเหรอ..."ชานชองลองคุยกับแทคยอนระหว่างต่อสายถึงนิชคุณ
"..กลับบ้าน....." มีเพียงคำตอบสั้นๆ เพียงคำตอบเดียวและการเดินเท้าของคนร่างใหญ่ที่อยู่ๆก็ลุกเดินเป็นวงกลม
"คุงคุง..ชานเจอเค้าแล้ว..นายเอาผ้าห่มมาหลายๆผืนนะ..เตรียมขวดน้ำร้อนมาด้วย..โทรหาแม่นายซะเราจะไปโรงพยาบาลแม่นาย..มีบางอย่างผิดปกติแน่"ชานชองรั้งข้อมือหนาของแทคยอนไว้ไม่ให้เดินเป็นวงกลม
"ชาน" นิชคุณเทียบรถข้างสวนสาธารณะ เค้ารีบหยิบกองผ้าห่มออกมาจากรถพร้อมขวดน้ำร้อนตรงดิ่งไปที่นัดหมาย
"พวกคุณมาทำอะไรกันครับ" แทคยอนตีหน้าสื่อถาม เค้าได้สติระหว่างรอนิชคุณ
"มาหานายน่ะสิ..บ้าชิบ!! ตัวซีดหมดแล้ว" นิชคุณรีบเอาผ้าห่อตัวแทคยอน เค้ายัดขวดน้ำร้อนไว้ที่หน้าอกคนผิวเข้ม
"เกิดอะไรขึ้นชาน"นิชคุณเห็นชานชองทำหน้าไม่ค่อยดี
"คุงคุง..แม่ชานให้พาเค้าไปหาแม่นาย..เราฝังชิพหมอนี่กันเหอะ"ชานชองเรียกนิชคุณมายืนคุยห่างจากตัวแทคยอนที่นั่งรอในรถตาปริบๆ
"เค้ามีภาวะความจำเสื่อมระยะสั้น..อาจเกิดจากภาวะลมชัก..หรืออะไรไม่รู้ล่ะ...ถ้าไปเป็นในพื้นเสี่ยงอันตราย..ชานว่าไม่ดีแน่.."ชานชองเบ้หน้า
"งั้นพาไปก็ได้นะ..แต่เจ้าตัวล่ะเค้ายินดีรึเปล่า..พ่อเค้าก็เป็นหมอเจ้าของโรงบาลใหญ่เราไม่ต้องขออนุญาติเหรอ"นิชคุณตีหน้าเครียด
"พาไปก่อนละกันนะ"ชานให้คำตอบ
นิชคุณขับรถพาแทคยอนไปโรงบาล ชานชองขับบิ๊กไบต์ตามไปติดๆ
"ฝังชิพเหรอครับ...ทำไมล่ะครับ" แทคยอนทำตาโตเอียงคอถามอย่างสงสัย
"นายหายตัวไปร่วม4ชม.พวกฉันเป็นห่วงกันแทบบ้า" นิชคุณขมวดคิ้วใส่แทคยอน
"ผมกำลังจะหาทางกลับบ้านแต่แบตมือถือมันหมด..ผมเลยจำทางกลับไม่ได้..แล้วผมก็รู้สึกเหมือนอยู่ดีๆก็นึกอะไรไม่ออก..แล้วคุณชานโผล่มาถามอะไรผมไม่รู้..ผมไม่เข้าใจคำถามคุณเลย..แต่คุณไม่ต้องตกใจครับ..ผมเป็นมาหลายครั้งแล้ว" แทคยอนตอบหน้าสื่อตาบาน
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"ชานชองรีบถามทันที
"ก่อนหน้านี้ตั้งแต่อุบัติเหตุวันนั้น แต่ช่วงนี้ผมเป็นบ่อยแทบทุกอาทิตย์เลย..ที่ผมกลับเกาหลีช้าเพราะผมตกเครื่องน่ะครับ..ผมพยายามคิดแล้วแต่ผมไม่รู้ว่าทางออกประตูไปที่สนามบินอยู่ไหน ทั้งที่ผมเห็นมันอยู่ตรงหน้า" แทคยอนเจื้อยแจ้ว
ชานชองออกจากห้องไปเค้าไปพบแม่ตัวเองและแม่นิชคุณ เค้าเล่าอาการแทคยอนให้ฟัง
แทคยอนตัดสินใจจะยอมให้ฝังชิพง่ายๆ
"คุณ..ช่วงนี้ดูเค้าดีๆนะลูกแม่ฝากหน่อย"หญิงสาวพูดกับลูกตัวเอง
"แม่พูดเหมือนรู้จักเค้า"นิชคุณเลิกคิ้วถาม
"ถ้าพ่อเค้าเป็นหมอ..และเป็นคนเกาหลี..วงการมันแคบนะเราก็รู้...เค้าหาตัวลูกชายมาสักระยะแล้ว..ช่วงนี้เราก็เป็นเด็กดีอยู่บ้านมากขึ้นนี่" ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกชายเบาๆ
"แม่จ้างนักสืบเหรอ"นิชคุณกระโดดตัวลอย
"แค่อาทิตย์นี้..ก็เห็นใกล้สอบแล้ว ...ถ้าสอบตกเธอต้องมาเรียนบริหารและมาฝึกเเทงเส้นให้เป็นนะคิ คิ"หญิงสาวสูงวัยหัวเราะน้อยๆ
"ผมไม่ตกหรอก..คณะผมสอบน้อย..ผมมีแต่ทำงานเท่านั้นแหละ"นิชคุณย่นจมูก
"งั้นก็กลับไปทำงานสิ..อีกกี่ชม.ลงสนามล่ะ..อย่าไปเตะหัวใครเข้าอีกนะ..พ่อเค้าคงไม่ใจดีเท่าพ่อเด็กนี้" ผู้เป็นแม่ตีหน้าเครียดขึ้นทันที
"งั้นผมลาเลยนะครับ"นิชคุณไหว้แม่และรีบกลับมาดูคนผิวเข้มที่นั่งรออยู่ที่หน้าห้องตรวจ
"ผมลงสนามไม่ได้ไปอีกนานเลย..ช่วงนี้ผมจะรับงานแทน"นิชคุณก้มหน้าซุกคอหญิงสาวสูงวัย
"ถ้าผมถอดสร้อยนี่ไม่ได้...แม่คงได้ลูกเขยแทนลูกสะใภ้แน่เลยครับ" นิชคุณยิ้มเจื่อนๆอย่าเศร้าใจ
"ถ้าเป็นเด็กนี่..แม่รับได้นะ...ประวัติเค้าสวยกว่าแฟนลูกทุกคนที่เคยผ่านมาซะอีก" หญิงสาวสูงวัยลูบหัวลูกชาย
"ฝากดูแลเค้าหน่อยนะคุณ"แม่นิชคุณตบบ่าลูกสาวเบาๆ
"คุงคุงประชุมกี่โมง"ชานชองถาม
"โอ๊ะ!!.คุณต้องไปแล้วเอาไงดีล่ะ" คนผิวขาวกันมองเพื่อนซี้พร้อมทำหน้าตาเลิกลั่ก
"แทคยอนคุณอยู่ตรวจสุขภาพที่โรงบาลกับแม่ผมก่อนนะครับ..เดี๋ยวผมไปส่งคุงคุงเสร็จแล้วจะกลับมารับคุณกลับ" ชานชองฝากแม่ให้ดูแลแทคยอนแทนเค้า
"แต่ก่อนไปแม่ว่าลูกพาหนูแทคไปทานข้าวก่อนดีกว่านะ..ยังอีกตั้ง2ชมไม่ใช่เหรอ"แม่ของชานชองลูบเเขนชานชองเบาๆ
"ครับม้า" ชานชองรับคำว่าง่าย นิชคุณพาไปร้านอาหารสุดโปรดใกล้ๆโรงพยาบาล
"ผมซื้อของสดมา ผมทำอาหารให้พวกคุณทานได้ ผมทำอร่อยกว่าอาหารพวกนี้" แทคยอนพูดขึ้นหน้าตาเชย
"เย็นนี้ละกันนะ..เดี๋ยวคุณต้องไปธุระแล้วก็ไปมหาลัย..นายไปด้วยกันไหม. .ห้องสมุดมหาลัยปิดแต่สโมสรเราเปิด..นายเป็นนักเรียนทุนนี่ อันดับ1ของมหาลัย.นายเป็นพี่ติวให้หมีชานแทนฉันหน่อยสิ....แค่อ่านๆแล้วก็ตั้งคำถามยากๆน่ะ..ที่สโมสรมีหนังสือโจทย์ข้อสอบเยอะแยะเลย" นิชคุณเจือยเเจ้ว
"แล้วทุนหมอนี่ล่ะคุงคุง..อันดับ1ไม่ได้แปลว่าไม่ต้องอ่านหนังสือของตัวเอง..หรือไม่ต้องพยายามนะ" ชานชองให้เหตุผล
"ปีนี้ผมหมดสิทธ์ได้ทุนแล้วครับ..ผมขาดเรียนเยอะเกิน..ผมจะจ่ายเงินเอง..แต่ปีหน้าผมจะไม่พลาด" แทคยอนตอบหน้าเคร่งเครียด
"ฉันขอโทษ"คนผิวขาวทำหน้าสลดลงทันที
"ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับครับคุณนิชคุณ" คนผิวเข้มรีบปฎิเสธ
"ผมขาดเรียนนานไปเท่านั้น..และมันเป็นการตัดสินใจของผมเอง" แทคยอนเลือกใช้แต่ภาษาสุภาพทั้งชุด
"ฉันว่านายเลิกใช้ภาษาสุภาพดีกว่านะ อายุเราเท่าๆกัน"คนผิวขาวพูดขึ้น
"ไม่ดีหรอกครับ"แทคยอนปฎิเสธพร้อมส่ายหน้าส่ายมือยิกๆ
"ตามใจนายละกัน"คนผิวขาวทำหน้าบอกบุญไม่รับ
'หมอนี่บางทีก็เข้าถึงง่าย บางทีก็ยาก’นิชคุณสะกิดแขนชานชองให้ช่วยพูด แต่หมียักษ์ส่ายหน้า
"งั้นตกลงตามนี้นะ..ถ้าส่งฉันแล้วชานนายไปรอที่สโมสรเลย..ขากลับเดี๋ยวคุณกลับเอง.นี่ยาของแทค..ชานอย่าลืมเตือนให้แทคกินด้วยนะ” คนผิวขาวกำชับเพื่อนตัวใหญ่
----บ่ายกว่าๆหลังนิชคุณกลับมาจากการทำงาน เค้ามาสนามบอลเพื่อลงซ้อมบอลกับเพื่อนในมหาลัย
"นายง่วงเหรอ"ชานชองไปรับแทคยอนจากโรงพยาบาลและตรงดิ่งมาสโมสรมหาลัย เค้าถามเมื่อเห็นแทคยอนปรืบตาหลังจากอ่านหนังสือประวัติศาตร์โลกรวดเดียวครึ่งเล่มในเวลาอันรวดเร็วจนชานชองแอบคิดว่านี่อาจเป็นความต่างระหว่างคนอัจริยะกับคนทั่วไป
"....."แทคยอนส่ายหัว เค้าใช้นิ้วกรีดกระดาษเปิดหน้าถัดไป และตั้งหน้าตั้งตาอ่าน
"คุงคุง..นายพักครึ่งรึยัง.."ชานชองเดินออกมายืนตรงกรอบประตูห้องสโมสร เค้าโทรหาเพื่อนสนิทที่เพิ่งออกจากสนามมาหมาดๆ
"มีอะไรรึเปล่า" นิชคุณหันมองไปยังห้องสโมสร
"พัก15นาทีได้ไหม" ชานชองถามนิชคุณ
"จะถามให้" คนผิวขาววิ่งกลับไปหามินจุนเคเพื่อขอเวลาพัก
"ok"นิชคุณวิ่งกลับมาที่ห้องพักของสโมสร แทคยอนกำลังนั่งตาปรืบหัวโคลงไปโคลงมา
"ชานว่าเค้าง่วง...ให้นอนหน่อยไหม..ตื่นตั้งแต่เช้านี่" ชานชองกระซิบข้างหูนิชคุณเบาๆ
คนผิวขาวใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดตามตัวตัวเองจนรู้สึกว่าสะอาดไม่มีเหงื่อ เค้ากระโดดขึ้นไปนอนบนนั่งบนโซฟายาวสุดแสนจะนุ่มในห้องชมรม
"แทค!!...มานี่สิ" นิชคุณควักมือเรียกคนผิวเข้มที่ยังไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องอีกคน
"คุณ!!"คนผิวเข้มผงกหัวขึ้นจากหนังสือตรงหน้า
"มานั่งนี่เร็ว"นิ ชคุณควักมือเรียกซ้ำ เค้าใช้นิ้วเกี่ยวสร้อยคออกมาจากต้นคอตัวเองให้แทคยอนเป็นเชิงสัญลักษณ์ คนผิวเข้มปิดหนังสือและลุกเดินไปนั่งข้างคนผิวขาว
"นอนลงไปสิ"นิชคุณให้คำแนะนำ
แทคยอน2จิต2ใจจนหมีชานต้องเดินมาช่วยกดตัวคนร่างใหญ่นอนลงไปกับโซฟา นิชคุณจับมือแทคมาแตะสร้อย ไม่กี่วินาที คนตัวใหญ่ก็สงบนิ่งลง
"ลูกแหง่จริงๆ" อูยองเบ้หน้าเดินเข้ามาในห้อง
"ประเด็นคือเจ้าตัวรู้ไหมว่าแม่ตัวเองตายเมื่อไหร่"คิมมินจุนเดินเข้ามาในห้องพักนักกีฬา เค้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะเดินมาลูบหัวแทคยอนเบาๆ
"ฉันจะไม่ถือสาหาความกับนายนะเจ้าเด็กขาดความอบอุ่น" มินจุนเคพูดจบก็เดินออกจากห้องสโมสรไป ก่อนไปเข้าบอกรุ่นน้องว่าไม่ต้องลงสนามแล้ว มีข้อความจากแม่ส่งมาถึงเค้าเมื่อเช้า เค้ารู้เรื่องทั้งหมด และแม่เค้าขอให้เค้าทำดีกับแทคยอน
"พี่พูดเหมือนรู้อะไร"อูยองถามขึ้น
"รู้ว่ามันเป็นความลับเด็กน้อย" มินจุนยกนิ้วขึ้นจรดปากอูยอง
-------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น