"เย็นนี้เราคล้องรักจับเธอจะทำข้าวกินที่บ้านครับ..แทคซื้อของสดมาเต็มเลย..เค้าเป็นผู้ช่วยเชฟ" นิชคุณพูดเมื่อบรรดานักบอลแยกย้ายกันไปแล้ว
"ฉันบายอ่ะ...กลับไปทำงานวิจัยต่อ" รุ่นพี่แพนด้าปฎิเสธหัวแรก
"อูยอง" นิชคุณรั้งตัวรุ่นน้อง เด็กแก้มบวมทำหน้าเบ้
"ผมต้องเข้าห้องอัดเย็นนี้ครับพี่"อูยองตอบด้วยสีหน้าเซงสุดๆ
"หมี" นิชคุณทำสีหน้าเว้าวอน
"คุงคุง..ต้องเตรียมข้อสอบให้นะ" หมีชานตอบกลับด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
"ได้ๆ"คนผิวขาวพยักหน้าหงึกๆ เค้าสะกิดคนร่างใหญ่ให้ตื่นขึ้นและพากันกลับบ้าน
"คุณควาน..อยากได้ข้อสอบเลยไหมครับ" แทคยอนพูดขึ้นขณะที่เค้านั่งรถกลับมาพร้อมนิชคุณ
"อืม..ถ้าได้เลยก็ดีนะ" คนผิวขาวพูดเสียงเรียบขณะขับรถ
"ผมทำเสร็จแล้ว100ข้อ..คุณอยากตรวจดูก่อนไหมครับ" แทคยอนถามคนผิวขาวที่หันหน้ามามองแทคยอนแบบผ่านๆ เค้าไม่ได้ฟังคำพูดคนที่นั่งเบาะข้างๆเท่าไหร่รัก
"100เหรอ" นิชคุณประมวลคำพูดสิ่งที่เค้าได้ยินด้วยความตกใจ
"น้อยไปรึครับ..คืนนี้ผมจะอ่านให้จบเล่มครับ" แทคยอนทำตาละห้อย
"ไม่ๆ..ไม่น้อยหรอก"นิชคุณยิ้มบางๆ เค้าเกือบจะขำออกมา ถ้าหมีชานเห็นจำนวนข้อสอบ
"เดี๋ยวคุณดูช้อยให้..ว่าอันไหนพอจะออกสอบบ้าง" คนผิวขาวส่งยิ้มละไม
"ช้อย??..มีข้อสอบแบบนั้นตอนสอบด้วยรึครับ” แทคยอนอุทานเสียงดัง
"หืม??"คนผิวขาวทำตาโต
"ผมล้อเล่นครับ"คนผิวเข้มฉีกยิ้มจนตาหยี เหล่าตีนกาพากันบินวอนเต็มใบหน้าเรียวตอบ
และแล้วนิชคุณก็ขับรถมาถึงบ้าน
"หมีชาน!!... "นิชคุณตีหน้าเครียดเมื่อเค้าหยิบสมุดข้อสอบที่แทคยอนเขียนไว้ขึ้นมาดู
"มีอะไรเหรอคุงคุง" ชานชองเดินมาที่โต๊ะทำงานของนิชคุณ
"ของขวัญจากติวเตอร์ใหม่ของนาย..ขอให้โชคดีนะ..คุณตรวจคำตอบแล้วเป๊ะมาก"
กองกระดาษสีขาว1กองถูกส่งถึงมือเพื่อนรัก
"มีสอบข้อเขียนด้วย...เขียนให้เยอะที่สุดนะ..เพราะนักเรียนทุนขวัญใจนายเค้าทำเปเปอร์ละเอียดยิบไว้รอเป็นเฉลยให้ท้ายเล่มแล้ว สู้สู้นะหมี" นิชคุณยิ้มอย่างมีความสุขคืนนี้เค้าจะได้เริ่มงานของตัวเองสักที
"ข้าวเสร็จแล้วครับ" เสียงทุ้มแหบดังมาจากห้องนั่งเล่น ของกินถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอาหารแล้ว แต่ชานชองยังไม่ออกมาจากห้องทำงาน
"หมีกินข้าว" นิชคุณมาตามชานชองไปทานข้าว
"คุณ..ชานอ่านเฉลยเลยได้ไหม..ชานไม่รู้คำตอบเลยสักข้อ" หมีใหญ่ยืนหน้าซีดกับความน่ากลัวของข้อสอบที่อัจฉริยะเขียนขึ้นมา
"ถามเค้าสิ" นิชคุณลุนหลังชานจนออกมาที่ห้องกินข้าวเพื่อให้หมีเผชิญหน้ากับติวเตอร์คนใหม่
"ข้อสอบมันยากแบบนี้เลยเหรอ" ชานชองเสียงสั่น
"ถ้าคุณควานอยากได้ทุนอื่นนอกจากกีฬาหรืออยากยึดวิชานี้เป็นอาชีพ..ผมคิดว่าคุณควรรู้นะครับ" แทคยอนตอบดูสีหน้าท่าทางผ่อนคลายมากๆ
"แง้..หมีโดนแกล้ง..." ชานชอนน้ำตาซึมซบไหล่เพื่อนตัวขาวแล้วร้องโวยวาย
"ผมทำอะไรผิดเหรอครับ"แทคยอนทำหน้าแบ๊วเอียงคอถาม
"กินข้าวกันเถอะนะชาน..เดี๋ยวหมีอ่านเฉลยเลยก็ได้ อ่านเสร็จก็ทำข้อสอบสักรอบ ทบทวนความรู้ที่อ่านไง แบบนี้ดีแล้วล่ะนายจะได้รู้เค้ารู้เรา ว่าระดับติวเตอร์นายอยู่ในระดับนักเรียนทุนประวัติศาสตร์ด้วยเหมือนกัน" นิชคุณตบไหล่หมีเบาๆ
"โอ๊ะ!!.." นิชคุณและชานชองร้องพร้อมกับมองหน้ากัน 2หนุ่มหันมองหน้าคนผิวเข้มตาปริบๆ
"เปิดร้านอาหารแทนไหม" นิชคุณพูดขึ้นเมื่อเค้าตักอาหารคำแรกเข้าปาก
"..ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นหรอกครับเวอร์ไป" แทคยอนตอบอย่างเขินๆ
"ไม่อร่อยอะไร..นายไปทำงานเป็นผู้ช่วยเชพร้านพันธุ์นั้นทำไมตั้งนานสองนานไปทำโรงแรมหรูๆได้เงินเยอะๆดีกว่าไหม..ชม.การทำงานคุ้มค่าจ้างด้วย.." ชานชองทำตาลุกวาว ปลื้มกับแทคยอนมากขึ้นอีก
"แถมไม่โดนกดขี่ด้วยนะ.."นิชคุณติง
"ผมชอบทำงานในที่คนไม่เยอะน่ะครับ" แทคยอนตอบ
"นายเนี่ยมีดีทุกอย่างยกเว้นความมั่นใจ" ชานชองพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด
"ไปเลยนะ..ไปทำอาหารมาเพิ่ม" ชานชองยิ้มร่า
"ทำเผื่อ2คนนั้นด้วยสิ..เดี๋ยวชานเอาไปให้พวกนั้นเอง" ชานชองพูดขึ้น
"แล้วการบ้านนายล่ะ"นิชคุณหลี่ตามองชาน
"ชานจะเริ่มพรุ่งนี้นะ"ชานชองผลัดวันทันที
"นิสัยไม่ดี..ข้อสอบวิชาภาษาอังกฤษคุณจะให้แทคออกให้..คุณจะไม่ช่วยด้วย" นิชคุณเชิดหน้าใส่
"อย่าสิคุงคุง..หมอนี่มันเด็กป.โทแล้ว" ชานชองรีบนวดไหล่ให้คนตัวขาวอย่างรวดเร็ว
"กินเสร็จคุณต้องทำงานส่งอจ.กับลูกค้า..นาย2คนเชิญสวีตดี๊ด๊ากับกองข้อสอบไปนะ" นิชคุณยิ้มร่าตักอาหารเข้าปาก
หลังจากทานอาหารกันเสร็จ นิชคุณก็ปลีกตัวเข้าไปที่ห้องทำงานของตน ทิ้งหมียักษ์ไว้กับแมวยักษ์2ต่อ2
"คุณควานลองทำแบบนี้นะครับ" แทคยอนแนะนำวิธีจำข้อสอบ
"เป็นไงบ้าง.." นิชคุณเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยสีหน้าอิดโรย ขณะนี้เป็นเวลา1ทุ่มตรง
"ก็ดีครับ..คุณควานทำได้ดีครับ..ถ้าเราทำแบบนี้ทุกวันผมเชื่อว่าคุณจะสอบผ่าน" แทคยอนพยักหน้าให้ชานชองที่ดูอ่อนระโหยโรยแรงราวกับถูกดูดวิญญาณไป
"ทานอะไรสักหน่อยไหมครับ" แทคยอนลุกขึ้น เค้าหายแว๊ปเข้าไปในครัวออกมาพร้อม นมสดอุ่นๆแก้วโต และกล้วยลูกใหญ่ที่หั่นใส่จานอย่างดี
"ส่วนอันนี้ของคุณครับคุณควาน..กลับไปถึงบ้านค่อยดื่มนะครับ ทานตอนนี้เดี๋ยวหลับระหว่างขับรถ" แทคยอนเริ่มเก็บหนังสือไปเรียงเข้าที่ เค้าแพ็คอาหารใส่กล่องให้ชานชองกลับไปอุ่นทานที่บ้าน
"คุงคุงชานกลับแล้วนะ..เสียศูนย์จริงๆเหนื่อยยยยมากกกก"ชานชองกอดลาเพื่อนก่อนกลับบ้าน
"คุณนิชคุณไม่ทานนมรึครับ" แทคยอนยื่นแก้วนมให้เมื่อคนผิวขาวเดินกลับมาที่โถงทางเดิน
"ถ้ากินตอนนี้ฉันจะทำงานไม่เสร็จและตกงานนะ" นิชคุณยกมือขยี้ตา
"30นาทีแล้วผมจะปลุกคุณ" คนผิวเข้มส่งแก้วนมใส่มือคนผิวขาว
"ไม่เอาหล่ะ" นิชคุณส่ายหน้าหาวหวอด
"กินซะ" แทคยอนตาขวางแยกเขี้ยวใส่คนผิวขาว
"เอ่อ..กิน..กิน" นิชคุณรู้สึกว่าเค้าเห็นแทคยอนขู่เค้าชั่วแวปนึง
"ไปนอนนะครับคนดี" คนผิวเข้มตวัดแขนอุ้มตัวคนผิวขาวลอยขึ้นจากพื้นจนนิชคุณตกใจ
"เหว๋อ!!" คนผิวขาวร้องลั่น
"เป็นเด็กดีนะครับ..เข้านอนซะ30นาทีผมจะปลุก "แทคยอนพูดจบก็เดินออกไปนั่งอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ที่อ่านค้างไว้
"คุณนิชคุณ ..." แทคยอนสะกิดปลุกนิชคุณที่เตียงนอน
"ถ้าคุณไม่ลุก..ผมจะจูบ" แทคยอนขึ้นคร่อมตัวคนผิวขาวบนเตียงนอน เค้าประสานนิ้วมือเข้ากับนิ้วมือคนผิวขาว
"อืม..อือ" คนผิวขาวรู้หวานแปลกๆ เค้าลุกขึ้นมานั่งเช็ดปากตัวเอง แถมเค้ายังรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาด้วย
"แทคอาบน้ำเหรอ..คุณปวดฉี่" คนผิวขาวยืนโดดไปโดดมามาหน้าห้องน้ำตัวเองโดยลืมคิดไปว่าบ้านเค้ามีห้องน้ำมากว่าห้องเดียว
"ผะ..ผม..เข้านานครับ"คนผิวเข้มผงะเมื่อเค้ารู้สึกตัวขึ้นมาขณะลงมือลักหลับคนผิวขาว เค้ารู้สึกคล้ายกับว่าจะมีอารมณ์ตอนที่อยู่กับนิชคุณสองคน เค้าคิดว่าอาจเป็นเพราะหนังสือเล่มนั้นมันมีหนังสือโป๊เล่มบางๆสอดแทรกอยู่ แทคยอนเปิดผ่านๆไปแต่เค้ากลับมีอารมณ์กับมันและเค้าก็ไม่มีสติพอจะควบคุมความคิดได้
"เอ๊ะ!!..อา.."นิชคุณรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำอีกห้อง เค้ารู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว..เค้าฝันแปลกๆ..ฝันว่ากอดจูบกับแทคยอน..และเค้าสมยอม"
ทั้ง2ต่างช่วยตัวเองเสร็จและออกมาเจอหน้ากัน นิชคุณกลับไปทำงานต่อ แทคยอนเริ่มนั่งตาปรืบ ตกดึกจนเวลาเกือบตี2คนผิวขาวทำงานเสร็จและเพิ่งนึกขึ้นได้ เค้าเดินออกมาและเจอคนผิวเข้มนั่งหลังตรงกรอกตาไปมา
"พระเจ้า!!..ขอโทษ" นิชคุณสะกิดแทคยอน คนผิวเข้มเดินตามมาหยุดหน้าห้องนิชคุณเหมือนทุกวัน และเหมือนเดิมเช่นทุกวันที่คนผิวขาวต้องจับมือแทคยอนมานั่งที่เตียงนอน
"ขอโทษที่ทำให้ต้องนอนดึกไปด้วย" คนผิวขาวเกี่ยวสร้อยที่คอให้แทคยอน คนผิวเข้มรับสร้อยอย่างว่าง่ายและหลับตาลง
นิชคุณหันมองหน้าแทคยอน หัวใจเค้าเต้นกระหน่ำ ในฝันเค้าถูกกอดจูบอย่างรุนแรง และเค้าก็ตอบสนองทุกสัมผัส บางทีเค้าเค้าคงต้องเข้าผับอีกครั้ง หาผู้หญิงสักคนสนองความไคล่อย่างปฎิเสธไม่ได้...
"ชาน..มารับหมอนี่ไปอยู่ด้วยสักวันสิ" นิชคุณโทรหาชานชองในมื้อเช้าระหว่างที่คนผิวเข้มยังหลับสนิท
"โทรมาแต่เช้าเลยคุงคุง มีเรื่องอะไรรึเปล่า" ชานชองขยี้ตาเบาก่อนเหลือบมองนาฬิกา
"คุณจะไม่อยู่บ้านวันนึง นายเอามอเตอร์ไซต์มาแล้วเอารถคุณไปนะ" นิชคุณไม่อยากให้แทคยอนร่วงจากรถ
"อืม.แล้วต้องมาส่งกี่โมง" ชานชองถาม
"ไม่ต้องมา..บอกแล้วไม่อยู่บ้าน" นิชคุณพูดเสียงเอือมๆ
"คุงคุงทะเลาะกันเหรอ..จะไม่ให้หมอนั่นนอนวันนึงใช่ไหม" ชานชองลุกขึ้นมานั่งงัวเงีย
"ธุระชาน.."คนผิวขาวพูดเสียงเเข็ง
"อืม..ทำไมต้องโกรธ..งั้นเดี๋ยวชานออกเลยละกัน..บอกคุณแทคยอนด้วยทำกับข้าวเพื่อหน่อย" ชานชองกระโดดลงจากเตียงทันที
"มาบอกเองชาน..."คนผิวขาวพูดจบก็วางสายทิ้งทันที
"โกรธแน่ๆ"ชานชองเดินบิดขี้เกียจเข้าห้องน้ำ
"ตื่น!!"นิชคุณฟาดหมอนใส่คนผิวเข้มที่หลับยาวผิดปกติ
"อืม..อา"แทคยอนเงยหน้าขึ้นจากโซฟา เค้าบิดขี้เกียจและยิ้มรับอรุณให้คนที่นอนเตียงข้างๆ
'หัวใจแกเป็นบ้าอะไรคุณ แกจะเต้นแรงทำไม แกอย่ามาโรคจิตหมอนี่ผู้ชายนะ'นิชคุณทำหน้าบึ้งตึ้งกลับ เค้าหมุนตัวและเดินออกจากห้องไป
"คุณจะทานอะไรครับเช้านี้" แทคยอนอาบน้ำแปรงฟันเสร็จเค้าก็เดินออกมาถามเจ้าของบ้าน
"ไม่ล่ะฉันจะไปกินข้างนอก..นายทำใส่กล่องแล้วไปกินที่บ้านไอ้หมีเลย..วันนี้ฉันไม่อยู่..เก็บเสื้อผ้าไปด้วยเพื่อฉันไม่กลับ" คนผิวขาวพูดโดยไม่มองหน้าแทคยอน
"ธุระรึครับ..เดินทางดีๆปลอดภัยนะครับ" แทคยอนตอบด้วยท่าทีเป็นมิตร
'ชิ!!..'นิชคุณเบ้หน้าใส้คนผิวเข้มแวบนึง
"ดีครับคุณชาน.." แทคยอนโค้งตัวคำนับชานชองเหมือนเช่นทุกวัน
"เตรียมตัวเสร็จแล้วเหรอ.." ชานชองมองข้าวของที่ดูเหมือนเพื่อนเค้าจะเป็นคนจัดแจงให้ บรรยากาศรอบๆห้องอบอวลไปด้วยความอึดอัด คนตัวใหญ่ยืนมองสร้อยคอเศร้าอยู่ที่หลังกรอบประตู นิชคุณเดินกระฟัดกระเฟียดไปทั่วห้อง
"คุงคุง...นายเป็นอะไร"ชานชองลากเพื่อนออกไปที่ระเบียงบ้าน
"คุณ..เครียดเรื่องงาน..อยากอยู่คนเดียว" นิชคุณเบ้หน้าหนี
"อย่ามาหลอกชานนะคุงคุง.." หมีชานบีบแขนนิชคุณแน่นขึ้น
"ฉันอยากเที่ยว..ฉันเครียดจะบ้าอยู่แล้ว..ต้องใช้ชีวิตอย่างกับแม่ลูกอ่อนต้องคอยดูแลลูกบ้านใครก็ไม่รู้" นิชคุณตวาดเสียงดัง
"......."
แทคยอนยืนพิงกำแพงอยู่อีกด้าน
"คุณชานครับ..คุณแวะบ้านผมได้ไหมผมอยากกลับไปเอาของที่บ้านครับ"แทคยอนตะโกนบอกชานชอง เค้ากลั้นน้ำตาและพยายามพูดน้ำเสียงที่ปกติที่สุด
"อะ..อืม..รอแปป"ชานชองตะโกนตอบ
"ถ้าคุงคุงไม่อยากทำ..ก็ไม่ควรทำตัวแบบนี้..นี่มันไม่สมกับนายเลย..แล้วสร้อยนี่..คนเริ่มเรื่องเป็นนายจำไว้ล่ะ" ชานชองขยี้หัวเพื่อนเบาๆ
"ไปเถอะ.."ชานเรียกแทคยอนออกจากบ้านนิชคุณ คนผิวเข้มส่งสายตาละห้อย
"ถ้านายไม่อยากไป..ฉันอยู่เป็นเพื่อนนายที่นี่ได้นะ" ชานชองพูดขึ้น
"พาไปซะชาน..คุณไม่สะดวก" นิชคุณพูดโดยไม่มองหน้าแทคยอน
'อย่าทำหน้าเป็นลูกหมาถูกทิ้งแบบนั้นได้โปรด'
"ผมอยากกลับบ้านครับ...ผมอยากไปเดินตลาด" แทคยอนยิ้มร่า
"วันนี้นายอยากเที่ยวเหรอ" ชานชองเลิกคิ้วมองคนตัวใหญ่
"ผมไปคนเดียวได้..ผมไปจ่ายตลาดคนเดียวบ่อย..ถ้าคุณไม่ไว้ใจผม ผมไปกับเพื่อนข้างบ้านก็ได้ช่วงนี้ยัยนั่นคงอยู่บ้าน" แทคยอนยิ้มเจ้าเล่ห์
"เดี๋ยวนะครับ"มือใหญ่หยิบมือถือออกมาโทรหาโจควอน เค้าขอร้องให้โจควอนไปเที่ยวเป็นเพื่อนด้วย
"คุณไปส่งแค่หน้าบ้านผมก็พอ...คืนนี้ผมค้างบ้านควอนได้..พ่อแม่ยัยนั่นไม่ว่าหรอกครับเราสนิทกันครับ..ช่วงนี้ผมไม่กลับบ้านควอนคงโกรธผมมากแน่ๆเลย" แทคยอนยิ้มร่า
"อืม.." ชานชองหันมองเพื่อนที่ยืนกัดริมฝีปากทำหน้าบอกบุญไม่รับ
"งั้นไปเลยละกัน..คุงคุงชานไปแล้วนะ" ชานชองแบกกับข้าวของตัวเองขึ้นรถ แทคยอนหันมองนิชคุณตาละห้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นรถ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น