" คุณอยู่โรงบาลมา2อาทิตย์แล้ว พฤติกรรมของคุณ หมอจัดว่าคุณดีขึ้น ความจริงหมอไม่ได้อยากให้คุณอยู่นาน แต่ตัวคุณน่าจะรู้ตัวดีที่สุดนะครับ...วันนี้เชิญคุณกลับบ้านได้แล้วครับ..เดี๋ยวหมอขอคุยกับคนที่มารับคุณสักหน่อยนะครับ" จุนโฮมองใบหน้าสวยของคนบนเตียงอย่างเซงๆ
'อกหักรักคุดน่าสงสาร..แถมเข้าใจผิดอีกว่าโดนเพื่อนหักหลัง ..จุนโฮคุยกับโจควอนนิดหน่อยเกี่ยวกับความเครียดของนิชคุณ
" ไงยะน้องชาย..หายหัวไปนาน..จนลืมทางมาบริษัทตัวเองแล้วใช่มั้ย" โจควอนจิกกัดเมื่อเห็นเจ้านายตัวเองเดินเฉิบๆเข้ามาในออฟฟิต
"พี่แพนด้ากับมินไปดิวลูกค้า" โจควอนพูดต่อเมื่อเห็นท่าทีของรุ่นน้องที่เป็นเจ้านายตัวเองสอดส่องไปทั่วทุกมุมห้อง
"มิน.." นิชคุณย่นคิ้วทำหน้าหยู่
"แฟนพี่เอง..ก็ใครใช้ให้นายหายหัวไปพร้อมเลขาตัวเองเล่า..งานการล้นหัวเอาตัวกันไม่รอด ...ถ้ามินไม่ม่าช่วยสงสัยเราคงต้องปิดกิจการกันแล้วล่ะ.." ควอนพล่ามยาวพร้อมจิกสายตาใสนิชคุณและเชิดหน้าใส่
"หมอนั่นไปไหน" นิชคุณถามเสียงขึ้นจมูก เจ้าแมวประจำออฟฟิตที่คอยเดินพันแข้งพันขาเค้ามันไปไหน
" จะรู้เหรอ..ไม่เห็นตั้งแต่วันที่พานายไปโรงบาลแล้ว..แต่พี่แพนด้าเอาจดหมายมาไม่ให้นายนี่..ไม่ได้อ่านเหรอ" ควอนหยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจงานตัวเอง
"จดหมาย" นิชคุณล้วงกระเป๋าเอกสาร เค้ารื้อเท่าไหร่ก็ไม่เจอ สุดท้ายก็เทมันออกมาทั้งหมดนั่นหล่ะแต่ก็ไม่เจออีก คนผิวขาวรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ไม่สุข เค้ารีบยกมือถือโทรกลับไปโรงบาลที่ตัวเองไปรักษาทันที และได้ความว่า ช่วงบ่ายจะมีเจ้าหน้าที่เอาจดหมายไปส่งให้
คนผิวขาวเดินวนไปวนวนมาจนควอน แพนด้า และมีน สนอกสนใจ ไม่มีใครกล้าถามว่าทำไมเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนรักของเจ้านายเค้าหายไปและ เกิดอะไรขึ้นกับวิวาห์ล่มกลางอากาศ
เมื่อจดหมายมาถึง นิชคุณอ่านมันเพียงรอบเดียวและเค้าฉีกมันทิ้งต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน
"ควอน..ติดประกาศหาเลขาคนใหม่ซะ" นิชคุณพูดเสียงดังใส่โจควอนรุ่นพี่เค้า
"หมายความว่าไง..แล้วแทคล่ะ" โจควอนสับสนเค้าทำหน้าเหว๋อหันมองคนนู้นคนนี้ที
"อยากรู้เหตุผลก็ไปถามมันเองสิ" นิชคุณเหวี่ยวใส่รุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่า ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว
"พี่บอกนายแล้วนะคุณ...ไม่มีใครทนนายได้เท่าแมวของแกเเล้ว...ถ้านายอ่านจดหมายเร็วกว่านี้..นายอาจไม่เสียเพื่อนคนสำคัญของนายไป..ทิฐิของนายทำให้ทั้งตัวนาย และแทคเจ็บ" พี่แพนด้าพูดขึ้นมาลอยๆ นิชคุณหันมาฟังและเมินหน้าหนี
"พี่แพนด้า..แทคไปไหนอ่ะ"โจควอนสับสนมาก
"ไม่รู้..หมอนั่น..ปิดเบอร์มือถือและย้ายออกจากคอนโดไปอาทิตย์กว่าแล้ว ตามตัวไม่ได้เลย...ทั้งอีเมลล์หรือข้อมูลอะไรก็ถูกลบทิ้งทั้งหมด..ไม่รู้หมอนั่นคิดบ้าอะไรอยู่" แพนด้าทำหน้าเครียด
" เราตามหาคนหายก็ได้นี่" มินออกความเห็น
"แทคยื่นจดหมายลาออกนะ.." พี่แพนด้ายกมือกุมขมับ
"พี่รู้แต่ไม่บอกควอนเลยเหรอ..!!" โจควอนทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้จนมินต้องเดินเข้ามากอดปลอบ
"เพิ่งรู้ตะกี้..พร้อมพวกนายแหละ..แต่แอบคิดมานานแล้วว่า..นั่นอาจเป็นจดหมายลาออกก็ได้เท่านั้นเอง" ปู่แดกูลุกขึ้นไปรวบรวมเศษซากกระดาษที่บอสเค้าฉีกทิ้งมาประกอบรวมกันเพื่อนอ่านข้อความที่น้องชายคนเล็กในบริษัทเขียนไว้ก่อนไป
หลังจากที่หนุ่มๆเลิกงาน นิชคุณก็จัดปาร์ตี้อำลาให้กับอดีตคู่หมั่นและเลขาของตน เค้าพาบรรดาเพื่อนคนสนิทไปร้านเหล้าเพื่อจะเมาให้สุดเหวี่ยว ซึงผิดนิสัยของรุ่นน้องที่ไม่ค่อยออกไปสังสรรค์ตอนกลางคืนถ้าไม่มีเหตุจำเป็น
" คุณ!!..หมอให้นายงดเหล้าน้า!!" โจครวนเหวี่ยวใส่เจ้านายตัวขาวเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในผับ
"อย่ายุ่ง!!..ได้ไหมพี่" นิชคุณกรอกเหล้าลงคอหลายอึกติดกันโดยไม่ฟังคำเตือนโจควอนเลย
"กลับบ้านเถอะคุณ...เลิกบ้าสักที..พรุ่งนี้นายต้องทำงานนะ!!" โจควอนรั้งแขนคนผิวขาวหวังว่าจะลากเพื่อนกลับได้
"อย่ามายุ่งน่า!!" นิชคุณผลักควอนล้มลงตรงหน้าเค้า
"ไอ้หมาบ้านี่..แกทำเกินไปแล้วนะ!!" มินที่ยืนดูอยู่ห่างๆถึงกับเลือดขึ้นหน้า
ผลัวะ!!
มินโฮซัดหมัดเข้าใส่หน้าขาวๆของนิชคุณเต็มแรง
"มิน!!...หยุดเถอะ..ควอนขอร้องล่ะ" ควอนต้องรีบเข้าไปห้ามเพราะรู้ว่าเวลาใครทำร้ายเค้า มีนจะไม่ยอมจนกว่าอีกฝ่ายจะน็อค
"คุณเป็นไงบ้าง..มินไม่ได้ตั้งใจหรอก" ควอนเข้าไปดูอาการรุ่นน้องที่นอนมึนอยู่กับพื้นผับ
"บ้าเอ้ย...จบเรื่องจีแล้วยังมาต่อเรื่องแทคอีก...ไออิกู..นี่มันอะไรเนี่ย"โจครวนสบถ ปวดหัวตุบๆ
"อะไรครับเนี่ย..ออกจากโรงบาลไม่ครบ12ชม.มีเรื่องชกต่อยกันอีกแล้วรึครับ.." เสียงที่ไม่ได้คุ้นหูใครเลยดังขึ้นในความมืดด้านหน้านิชคุณ หมอเจ้าของไข้เค้าโผ่ลมาได้ทุกจังหวะเลยจริงๆ
"อะไรครับเนี่ย..ออกจากโรงบาลไม่ครบ12ชม.มีเรื่องชกต่อยกันอีกแล้วรึครับ.." เสียงที่ไม่ได้คุ้นหูใครเลยดังขึ้นในความมืดด้านหน้านิชคุณ หมอเจ้าของไข้เค้าโผ่ลมาได้ทุกจังหวะเลยจริงๆ
"คุณหมอ!!...มาได้ไงครับเนี่ย" โจครวนร้องเสียงหลง เมื่อเห็นเสี้ยวหน้าของผู้ชายผิวขาวที่เค้าเพิ่งเจอเมื่อวันก่อน
"แหมคุณ..ผมก็เดินมาสิครับ..คุณเห็นผมบินมารึเปล่าล่ะครับ" ลีจุนโฮยิ้มกระล่อนตอบกับแบบกวนๆ
ลี จุนโฮจำได้ว่าเดอะแก๊งนี้ชอบเล่นมุขเจ็บๆเสมอเวลาที่เค้าเห็นบรรดาเพื่อนร่วมงานที่เสนอหน้ามาเอนเตอร์เทนบอสหนุ่มของตน
'หวังว่าเล่นแค่นี้คงไม่โกรธกันหรอกมั้ง' จุนโฮคิดในใจพลางมองไปที่ชายผิวขาวที่ยังพยายามตะเกียดตะกายลุกขึ้นมากินเหล้าต่อ
"แหมหมอ...รับมุขเป็นนะครับเนี่ย" โจครวนยิ้มให้แก้มปริ พลางช่วยดึงตัวบอสของตนให้ห่างจากบาร์
"แล้วไงครับ..พวกคุณจะพาเค้ากลับไปดูแลใช่ไหมครับ" จุนโฮหยั่งเชิงถาม พลางมองหน้ามินและควอนสลับกัน
"ถ้าพาส่งบ้านน่ะได้ครับ...แต่ถ้าดูแลยันเช้าผมว่า..ผมไม่ไหวนะ"โจครวนกับมินประสานเสียงพร้อมกัน
"อ่าว?...แล้วกันสิครับ...ผมว่าเดี๋ยวเจ้านายคุณก็ลงไปว่ายน้ำเป็นลิสเติสเมอเมต รอบ2กันพอดี...ดูสภาพสิ" จุนโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่มองคนตัวขาว
"ทำไงดีล่ะควอน.." มินโฮกระตุกแขนแฟนตัวเล็ก2-3ที
"พวกผมไม่สะดวกจริงๆครับหมอ...ทำไงดีล่ะ...แค่นี้พวกผมสองคนก็จะวิญญาณหลุดออกจากร่างแล้วครับ...เหนื่อยกับงานแล้วยังต้องเหนื่อยกับเจ้าลูกหมานี่อีก" โจควอนเริ่มงอแง
"ปล่อย!!..คุณดูแลตัวเองได้น่า...เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องมายุ่งเลย" คนผิวขาวที่งัวเงียๆ อยู่ๆก็โวยวายขึ้นมาเสียงดัง พร้อมทั้งสะบัดแขนสะบัดตัวสร้างความเดือนร้อนให้โจควอนอีกครั้ง
"เอาไปฝากตำรวจสักคืนไหมครับ.."จุนโฮโผลงออกมาด้วยความรำคาญ
'ฉันยังไม่ตกปากรับคำจะยุ่งเรื่องนายนะพ่อคนหน้าสวย..อย่าเยอะได้ไหมวะ' จุนโฮบ่นงึมงำกับตัวเอง
"ไม่ดีมั้งครับหมอ..เกิดใครรู้เข้าว่าไอ้ลูกหมานี่เคยเข้าไปนอนซังเต..เฮ้อ..มีหวังบริษัทเราจบเห่เเน่เลยครับ" โจครวนโผลงออกมารีบขัดคำพูด คนที่ดูเหมือนจะเข้ามาช่วย
"งั้น...ผมจัดการเอง..แต่อย่าโกรธผมนะครับ..เอาจริงๆผมไม่ได้อยากยุ่งกะบอสหน้าสวยของพวกคุณนักหรอก...แต่ผมจะถือว่าช่วยเพื่อนร่วมโลกละกัน" จุนโอพูดจบก็ยกมือขึ้นฟาดสันมือลงที่ตนคอคนเมาเหล้าเบาๆ
ปึ๊ก!!
แค่สันมือหมอจุนโฮสัมผัสกับตนคอนิชคุณต่อหน้าควอนและมินโฮ เบาๆ ร่างคนผิวขาวก็ทรุดฮวบลงไปนอนกองกับพื้น
"พระเจ้า!!..หมอ...หมอทำอะไรครับเนี่ย" ควอนและมินสะดุ้งโหยงตาวาว อึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า
"ก็คุณไม่อยากให้ไปนอนโรงพัก..งั้นเดียวผมหิ้วเค้ากลับไปดูแลให้คืนนึงก็ได้ครับ..ผมบอกแล้วไงว่า..."จุนโฮพูดไปพลางพยุงร่างขาวที่สลบไสลให้ยืนขึ้นช้าๆ
"ถือว่า..ช่วยเพื่อนร่วมโลก" หมอลีจุนโฮทำส่งสายตาคมเป็นประกายจนมินและควอนรู้สึกกลัว
"คุณ2คนช่วยผมพาบอสคุณขึ้นรถผมหน่อยสิครับ..เห็นตัวผอมๆ..หนักใช่เล่นนะเนี่ย..เอ้อๆๆ" จุนโฮพูดพลางถอนหายใจ เค้าส่งร่างคนผิวขาวให้บรรดาลูกน้องหิ้วแทน ส่วนเค้าก็เดินตัวปลิวไปเปิดประตูรถรอ
"นี่เบอร์มือถือ..กับนามบัตร..บ้านเลขที่ ที่ผมอยู่...ถ้าคุณไม่ไว้ใจผมล่ะก็นะ" จุนโฮยัดกระดาษ2-3แผ่นใส่มือโจควอน ก่อนจะสตาคร์เครื่องรถ และขับพาร่างเจ้าหมาน้อยตัวสีขาวกลับบ้านตัวเอง
"สงสัยคงต้องเลยตามเลยสินะโฮ...นายนี่มันรักงานสบายจนติดเป็นนิสัยแล้วใช่มั้ยเนี่ย..เฮ้อๆ" จุนโฮบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมถอนหายใจยาว
เช้าวันรุ่งขึ้นอากาศสดใส จุนโฮนอนเปลือยกายพลิกตัวไปมา2-3ทีก่อนจะถึงหมอนสีขาวมาปิดหน้าตนเอง เมื่อคืนเค้าลืมปิดผ้าม่านแน่ๆเลย แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาจากด้านข้างเตียงนอนของเค้า จนถึงขั้นแสบตาเลยทีเดียว
"หมอน..มันติดอะไรวะ!!" จุนโฮออกแรงดึงหมอนแรงๆ
"อืม..แทค..อย่ามายุ่งกับหมอนคุณได้ไหม" เสียงใสๆหวานๆแหบพร่าดังขึ้นไม่ห่างจากตัวจุนโฮมากนัก
"เสียงใครวะ...แทคไหนอีก..อืม.." จุนโฮยกมือที่อ่อนแรงของตนขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบาๆ ก่อนจะหลุบเปลือกตาขึ้น
"เฮ้ย!!...โฮ..นายไปหิ้วใครกลับมาอีกแล้วฟะเนี่ย" จุนโฮสะดุ้ง ดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง จ้องมองเรือนร่างขาวอมชมพู ผู้ชายหน้าตาสวยหวานราวกับหญิงสาว นอนเปลือกกายห่างจากตัวเค้าไม่มากนัก
"หมอนี่...อ้อ...ไอ้ลูกหมาเมื่อคืนนี่เอง..เฮ้อตกใจหมด" จุนโฮพูดกับตัวเองพร้อมยกมือลูบหน้าอกตัวเองเบาๆ
ลีจุนโฮยันตัวขึ้นจากที่นอนในสภาพเหลือแค่กางเกงในตัวสั้นตัวเดียว เค้าเดินไปที่หน้าต่าง และดึงผ้าม่านปิดทั้งหมด ก่อนจะเดินกลับมานอนต่อโดยที่ไม่สนใจคนแปลกหน้าที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆ
"นายไม่ไปทำงานวันนึง...บริษัทนายคงไม่เจ๊งหรอกมั้ง..." จุนโฮเหลือบมองผู้ชายหน้าหวานข้างๆก่อนจะหลับตาลง
RRRRRRRR เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากด้านข้างของห้องนอน นิชคุณคุ้นๆว่ามันเป็นเสียงมือถือของเค้าเอง คนผิวขาวขยับตัวเล็กน้อย เอาหมอนที่ตัวเองกอดไว้ขึ้นมาคลุมหน้า
RRRRRRRR
'โอ้ยจะโทรตามอะไรกันนักกันหนา' คนผิวขาวโอดครวญกับเสียงมือถือที่ดังครั้งที่2
"แทค..รับมือถือให้คุณทีสิ" คนผิวขาวครางในคอเบาๆ
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
"เฮ้ยรับโทรศัพท์สิวะ...รำคาญแล้วนะครับไอ้...ไอ้" จุนโฮแหววเสียงดัง เค้าโมโหดีดตัวขึ้นมานั่ง และฟาดมือลงบนต้นขาขาวๆที่โผล่พ้นผ้าห่มที่ไอ้บ้านี่ยึดไปจากเค้า
"โอ้ย!!.แทค..เจ็บนะ.." นิชคุณดึงผ้าห่มออกจากหน้า เค้าลืมตาและเห็นคนแปลกหน้า
"นายเป็นใครเนี่ย!!" นิชคุณดีดตัวลุกขึ้นมานั่งทันที ตากลมๆเบิกกว้าง งงกับภาพผู้ชายเปลือกกายตรงหน้า เค้าก้มลงมองตัวเองก่อนเป็นอันดับที่สอง ลองจากจ้องคนตรงหน้า จนแทบตัวทะลุ
"เรื่องบ้าอะไรเนี่ย.." คนผิวขาวดึดผ้าห่มมาคลุมกายตัวเองและกุมขมับอย่างรวดเร็ว
คนผิวขาวหน้าเสีย ยกมือขึ้นเสยผมสลับกับขยี้ผมตัวเองอย่างแรง
"แหม..คุณจำผมไม่ได้เหรอครับ...ใจร้ายไปรึเปล่า" จุนโฮแยกเขี้ยวใส่นิชคุณพร้อมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
"จำได้บ้าบออะไรวะ..ถอยออกไปนะเว้ย" นิชคุณโผลงด้วยความตกใจ เพราะอยู่ๆผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงกับเค้าในสภาพเกือบล่อนจ้องขยับตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"อย่าขยับหนีสิ..ไม่เจ็บเหรอ" จุนโฮยิ้มหวาน ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าใกล้ลูกหมาตัวขาวที่หน้าดูจะซีดเป็นไก่ต้มเข้าไปทุกที
"ผมบอกให้คุณถอยไปไม่ได้ยินเหรอ" คนผิวขาวตวาดเสียงดัง
"โอ๊ย!!...เจ็บ" นิชคุณอุทานเสียงหลง
'เจ็บจริงด้วย...อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนหมอนี่มัน..พระเจ้า!!!' นิชคุณย่นคิ้วจนติดกัน ใบหน้าขาวเหยเกด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ
'หมอนี่มันข่มขืนเรา...รึเราสมยอมเองเนี่ย ถึงแทคจะเคยเตือนเรื่องเมาแล้วกอดไปทั่วแต่..แต่มันก็ไม่เคยเลยเถิดนี่' คนผิวขาวพยายามจะส่ายหน้า เค้าปฎิเสธความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง
"โอ้ย!!" นิชคุณยกมือขึ้นจับต้นคอตัวเองเบาๆ เค้าเจ็บที่ต้นคอ
"เฮ้อ..ผมบอกคุณแล้วคุณนิชคุณว่าอย่าขยับ..ขอผมดูคอคุณหน่อย" จุนโฮเอื้อมมือเข้ามาใกล้ร่างนิชคุณ
เพี๊ยะ!! "เอามือของนายออกไปนะ" คนผิวขาวโกรธจนตัวสั่น
"ไม่ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากนี้อย่าหวังว่านายจะได้แตะตัวฉันอีก" นิชคุณตะคอกใส่คนตรงหน้าเสียงดัง
คนผิวขาวจ้องมองผู้ชายร่างอวบขาวบนเตียงอย่างแค้นเคือง
"อะไรของนายเนี่ย...มันเจ็บนะเว้ยครับ" จุนโฮร้องเสียงหลงอย่างไม่ชอบใจ พลางชักมือตัวเองกลับมาดู
"คุณมีสติหน่อยนะครับ..หรือยังเมาค้างไม่หาย...เลิกจ้องผมตาขวางได้แล้ว...คุณจำผมไม่ได้รึไง" จุนโฮเน้นเสียงหนักแน่นพร้อมความรู้สึกรำคาญใจตะหงิดๆ
"จำอะไรได้...เมื่อคืนแกทำอะไรฉัน" คนผิวอารมณ์เสียหนักขึ้น เค้าเปลี่ยนสรรพนามเรียกชิ่อชายตรงหน้าทันที
"เฮ้อ....." จุนโฮถอนหายใจยาว แล้วลุกขึ้นจากเตียงในสภาพที่ยิ่งทำให้นิชคุณหวั่นใจมากขึ้นอีก
คนผิวขาวหันตามร่างชายแปลกหน้าหน้าเพียงนิดเดียวเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ต้นคอก็เล่นงานเค้าอีกระลอก
ลีจุนโฮลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วเค้าเดินอ้อมเตียงนอนตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ฝ่ามือหนาจับฝาตู้เสื้อผ้าสีดำเรียบหรูและเปิดออกมาเบา
"ถ้าแบบนี้จำได้รึยังครับคุณคนไข้...ผมยังไม่ได้เอาคืนเรื่องที่คุณปาแจกันใส่ผมเลยนะ..." จุนโฮหยิบเสื้อกาวน์สีขาวตัวยาวมาคลุมทับไหล่กว้างๆของตนเอง พร้อมดึงแว่นตาใสๆจากชั้นวางของด้านในตู้มาสวมบนใบหน้าเค้า และเดินกลับมายืนตรงหน้านิชคุณอีกครั้ง
"นาย....เป็นหมอ..แล้วยังมีหน้ามาลักหลับคนไข้ตัวเองอีกเหรอ" คนผิวขาวพูดเสียงเย็นเฉียบ มุมริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงช่ำขยับยกขึ้นจนทำให้เห็นฟันสีขาวสะอาด นิชคุณแยกเขี้ยวอย่างไม่พอใจ
"นอนกับคนไข้...ถ้าตรงสเป๊กผม..ผมก็ไม่รังเกียจนะครับ...แต่สำหรับคุณเนี่ย...ไม่ได้อยู่ในสายตาผมเลย..ผู้ชายอะไรวะหน้าตาอย่างกะผู้หญิง...จ้างให้เอาฟรีๆยังไม่เอาเลย..เชื่อผมเถอะ...คุณเนี่ยแม่งโคตรนอกสายตาเลย" จุนโฮตอบกลับด้วยถ้อยคำแรงๆเพราะรู้สึกเหมือนถูกหยามศักดิ์ศรี และเค้าก็อยากไอ้ลูกหมาบ้านใครไม่รู้เลิกคิดเรื่องไร้สาระซักที
"หึ!!..ถ้าคุณไม่ได้ทำอะไรผม..แล้วทำไม..เสื้อผ้าผมมันหายไปเล่า..และ..แล้วทำไมคุณถึงแก้ผ้าเหมือนกันล่ะ!!" นิชคุณรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอายเมื่อตัวเองถูกปฏิเสธด้วยเนื้อหาคำพูดที่ทิ่มแทงใจเค้า
'หน้าสวยงั้นเหรอ..ชิ..นายคิดว่าฉันชอบใบหน้าตัวเองรึไงวะ'
นิชคุณทำหน้ามุ่ยไม่พอใจกับคำพูดของอดีตหมอเจ้าของไข้ แถมเค้ายังเข้าใจผิดไปเอง คิดเป็นตุเป็นตะว่าเมื่อคืนเค้านอนกับผู้ชายอีก
"เอ่าคุณ...ก็ผมเป็นผู้ชายนี่..ผู้ชายส่วนใหญ่เค้าก็แก้ผ้านอนทั้งนั้นแหละ...หรือปกติคุณไม่ทำ...หืม" จุนโฮเปรยออกมาแบบเซงหนักเข้าไปอีก แล้วเค้าก็ผงะเมื่อคนตัวขาวบนเตียงขยับหน้าหันซ้ายหันขวาช้าๆ
" 555โอเคผมเข้าใจคุณล่ะ...เอาเป็นว่าผมผิดเองละกัน.." จุนโฮหัวเราะลั่นคนเดียว เพราะด้วยความที่ทั้งตัวเค้า และเพื่อนๆ คนรู้จักในวงการเค้าส่วนใหญ่ก็แก้ผ้านอนกันทั่วหน้า เค้าเลยจับไอ้ลูกหมานี่ถอดผ้าผ่อนหมดตัวเหลือทิ้งไว้ให้แค่ชั้นในตัวเดียวเหมือนกับตัวเค้า
"แน่ใจนะหมอ ว่าเมื่อคืน..เรา2คนไม่ได้.."คนผิวขาวพยายามถามหมอจุนโฮเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง
"โอ้ย...ไม่มีอะไรหรอก..ผมบอกคุณแล้วนี่..ว่าคุณไม่ใช่สเป๊คผม...หุ่นคุณก็โอเคนะ..กล้ามคุณสวยดี...ผิวเนียนขาวผุดผ่อง...แถมผิวนุ่มมือเป็นบ้าเลย" ลีจุนโฮพูดพร้อมทำท่าประกอบ ฝ่ามือหนาๆของหมอโฮลูบลงบนต้นขาของเค้าเอง
"หยุด!!..เดี๋ยวนะหมอ...คุณบอกว่าหุ่นผมโอเค...กล้ามสวย..หมออย่าบอกนะว่าหมอเป็น..!!" คนผิวขาวทำหน้าเหยเก เบิกตากลมโตเป็นไข่ห่าน นิชคุณรีบยกมือขึ้นกอดตัวเองทันควัน
"ครับผมเป็นแบบที่คุณเข้าใจน่ะแหละ...แต่เข้าใจสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไปบ้างไหมเนี่ย!!...ฉันบอกนายแล้วว่า...ฉันไม่ได้ยุ่งกะนาย...ที่พูดไปนี่เข้าหูซ้ายออกหูขวารึไงวะครับ"จุนโฮพ่นเสียงขึ้นจมูก หมอตาตี่ตรงหน้านิชคุณใบหน้าบิดเบี้ยวแสดงออกชัดเจนว่าเค้าหงุดหงิดและดูเหมือนจะโกรธขึ้นมาแล้ว
"เอ่อ..ผมขอโทษแล้วกันนะครับ" นิชคุณมู่หน้าขอโทษขอโพยเจ้าของบ้าน
"เอ่อ..แล้ว..คุณหมอพาผมมานี่ทำไม...เเล้วคุณรู้ได้ไงว่าผมเจ็บคอ" นิชคุณรู้สึกอายขึ้นมามากกว่าเดิมอีกนิดนึง แต่เค้าก็ยัสงสัยว่า หมอคนนี้ทำไมถึงได้มาโผล่โชว์ฟันขาวๆให้เห็นบ่อยๆในเมื่อบอกว่าเค้าไม่ใช่สเป๊คแท้ๆ
"คุณเมาหนักมาก...จำได้ไหม..คุณอาละวาดจนเพื่อนคุณเดือดร้อนไปหมด..ผมก็เลยฟาดคอคุณแล้วหิ้วคุณกลับมาดูแลให้ไง" จุนโฮทำหน้าเซงๆพร้อมพูดไปด้วยทำท่าฟาดสันมือประกอบไปด้วย
"ผมเมา..แล้วคุณทำร้ายผมเนี่ยนะ..เฮ้ย!!..นี่มันเกินไปนะครับ..แล้วพวกนั้น..ก็ปล่อยให้คุณหิ้วผมกลับมาด้วยงั้นเหรอ" นิชคุณย่นจมูกแยกเขี้ยวไม่พอใจอย่างแรง
'คอยดูนะ..ไอ้พวกพี่บ้าเอ้ย'นิชคุณคิดแค้นในใจกับบรรดารุ่นพี่ของเค้า
"เลิกคิดแค้นลูกน้องคุณซะ...เอาเป็นว่าเรื่องนี้ผมทำผิดของผมคนเดียว ผมขอโทษด้วยละกันนะคุณ" จุนโฮรีบพูดขัดความคิดคนผิวขาวตรงหน้า แค่จุนโฮเห็นหน้าตานิชคุณก็พอจะเดาความคิดนิชคุณได้ทัน
"หมอ..คุณอ่านความคิดคนได้ด้วยเหรอ" นิชคุณโผลงออกมาแบบตกใจ ตอนนี้คำว่า มีสติสำหรับเค้ามันดูจะเป็นอะไรที่ยากเกินไป
"เลิกคุยไร้สาระเถอะครับ..ขอผมดูคอคุณซักทีเถอะ...พูดมากจริง" จุนโฮพ่นลมออกจากปากอีกครั้ง
"เอ่อ..ครับ..แต่หมอช่วยแต่งตัวตัวให้มันเรียบร้อยขึ้นอีกนิดไม่ได้รึครับ" คนผิวขาวหน้าแดงเมื่อเห็นสัดส่วนเกือบทั้งหมดของผู้ชายในระยะประชิด จนเรียกได้ว่าเกือบจะเป็นระยะเผาขนก็ว่าได้
"เฮอะ...เอาเหอะๆ..ผู้ชายด้วยกันมีอะไรหน้าอาย..เออๆเดี๋ยวผมมา..อย่าขยับคอเยอะนะ..คอหักตายไปไม่รู้ด้วยล่ะ" จุนโอพูดจบก็ลุกออกจากเตียงหายเข้าไปในห้องน้ำ
"ถึงขั้นคอหักได้เลยเหรอ..เฮ้ย..หมอนี่คุณตั้งใจจะฆ่าผมหรือจะช่วยผมเนี่ย"นิชคุณร้องเสียงหลง พลางยกมือ2เรียวขาวของตนขึ้นมาประกบคอเค้าให้อยู่กับที่
"ผมเรียกชื่อคุณสั้นๆได้ไหมครับ" จุนโฮถามเสียงเรียบขณะค่อยๆใช้ปลายเรียวมือบีบเนื้อครีมสีขาวมาแตะที่ต้นคอคนผิวขาวเบาๆ หมอโฮใช้นิ้วนวดคลึงบริเวณต้นคอที่เขียวช้ำจากรอยสันมือของเค้าบนต้นคอนิชคุณเบาๆ
"ทำไมต้องทำแบบนั้นล่ะ...ใช่ว่ าหลังจากนี้ผมกับหมอจะต้องเจอกันอีกซะเมื่อไหร่" คนผิวขาวกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆกับความเจ็บแปล๊บๆที่ไล่ตามรอยสัมผัสจากมืออวบหนาบนต้นคอเค้า
"อย่าว่างั้นงี้เหรอนะครับ...หลังจากนี้คุณก็ควรเรียกชื่อผมแทนคำว่านายนะครับคุณนิชคุณ" จุนโฮพูดต่อแบบไม่สนใจ
"เอาเป็นว่าคุณจะเรียกผมว่า..โฮ..หรือหมอโฮ..ก็ตามแต่คุณเลย..แต่ผมจะเรียกชื่อคุณแบบที่ลูกน้องคุณเรียก..เอาแบบนั้นล่ะกันนะครับ..ไอ้ลูกหมา"จุนโฮพล่ามยาวพลางหัวเราะทิ้งท้ายเมื่อพูดจนถึงคำว่าไอ้ลูกหมา
"..ใครใช้ให้คุณเรียกผมแบบนั้น..อย่ามาสรุปอะไรไร้สาระแบบนี้กับผมนะ..โอ้ย!!..อ๊า.บ้าชิบ" คนผิวขาวผลิกตัวกลับไปพูดกับคนที่ยืนนวดคอให้เค้าอยู่ด้านหลัง ดังนั้นเมื่อคอเค้าขยับ คนผิวขาวก็อุทานเสียงหลง
"ผมว่านะคุณ...แปลกๆเนอะ..โฮว่าคุณรีบตัดสินใจดีกว่าว่าจะย้ายมาอยู่กับโฮหรือ..จะให้โฮย้ายไปอยู่บ้านคุณ...โฮบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งขยับตัว..เดี๊ยะก็คอหักหรอก" จุนโฮพูดพลางยิ้มจนตาหยี
"ใครจะย้ายกัน..ทำไมต้องย้าย..นายบ้ารึเปล่า..เรื่องบ้าอะไรเนี่ย" นิชคุณพ่นคำออกมาอย่างหัวเสีย ใบหน้าคนผิวขาวบึ้งตึง
"ก็คุณทำตัวไว้ใจไม่ได้เองนี่...โฮเลยต้องเลยตามเลย"จุนโฮพูดเสียงหวานประกอบใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์
"ไว้ใจได้ไม่ได้บ้าอะไรของนายเนี่ย" นิชคุณเริ่มงงกับบทสนทนา
"คุณน่ะเป็นพวกโมโหแล้วขาดสตินะ..โฮก็ไม่ได้อยากยุ่งกะคุณหรอก..แต่มีผู้หวังดีเค้าขอร้องให้โฮดูแลคุณน่ะสิ" จุนโฮกล่าวพร้อมใบหน้าที่เข้มงวดขึ้น รอยยิ้มหวานหายไปจากใบหน้าคนตาตี่
"ใครขอ..พวกรุ่นพี่เหรอ" นิชคุณถามอย่างสับสนมากขึ้นอีก
"โฮบอกไม่ได้ว่าใครขอ..แต่ตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไปห้ามคุณทำอะไรบ้า...อีก..และทำใจซะ..โฮจะตามติดคุณเป็นเงาตามตัวเลย" จุนโฮทำหน้าเข้มจริงจังกับคำพูดของตัวเอง
"บ้าแล้ว..555...นายเป็นหมอนะ..ไม่ใช่บอดี้การ์ดสักหน่อย" นิชคุณเหว๋อและรู้สึกหัวเสียกับคู่สนทนาตัวเองสุดๆ เช้านี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย
"หมอทหารครับ...โฮทำงานในค่ายทหารมาก่อน..ดังนั้นว่า..การทำตัวเป็นทั้งผู้ติดตามและเป็นทั้งหมอสำหรับโฮมันไม่ได้ยาก..ดีซะอีกนะ..โฮก็ไม่ชอบทำงานในโรงบาล..เบื่อจะแย่...เมื่อมีคนเสนองานดีๆ..เงินหนักๆให้...ก็ไม่แปลกที่โฮจะไม่รับงานนี้...แต่โฮบอกไว้เลย..ถ้าคุณทำตัวงี่เง่า..ครั้งหน้า..คุณจะไม่เจ็บแค่ที่คอแน่" จุนโฮพล่ามยาวขึ้น บทสนทนาดูจริงจังมากขึ้นเรื่อย..จนคนผิวขาวกลืนน้ำลายลงคอไม่ถนัดเพราะดูท่าว่าไอ้คนที่ฟาดต้นคอเค้าเมื่อคืนจะเอาจริง
"เหอะ...ไร้สาระ..นายคิดว่าฉันกลัวงั้นเหรอ...เห็นแบบนี้..ฉันก็นักกีฬานะ..ฉันไม่ยอมเจ็บฝ่ายเดียวหรอก" นิชคุณพ่นลมออกจากปากอย่างไม่พอใจพลางเล่นเกมส์จ้องตากับไอ้หมอที่แทบจะไม่มีตาให้จ้อง
' คนบ้าอะไรตาจะตี่ขนาดนี้ฟะ' คนผิวขาวบ่นอุบอิบในใจ
"ผมไม่สนใจคำพูดคุณหรอก..นวดคอเสร็จรึยัง..ผมจะกลับบ้านแล้ว" นิชคุณพ่นลมออกจากปากอย่างแรงจนผมด้านหน้าของเค้ากระพืมขึ้นตามแรงลม
"คุณนี่เป็นคนแบบนี้ตลอดรึเปล่า...แบบงี่เง่ามาตั้งแต่เกิดอะไรแบบนี้น่ะ..เอาเถอะถ้ามีปัญญากลับบ้านได้ก็กลับไปนะ...แต่ระวังคอหลุดจากบ่าระหว่างทางกลับล่ะ" จุนโฮเปรยคำพูดอย่างรำคาญอีกครั้ง
'ไหนคุณบอกว่า..ไอ้หมอนี่ปกตินิสัยดีไง..นี่มันไม่ได้เข้าใกล้คำว่านิสัยดีเลยนะครับ' จุนโฮบ่นงึมงำในใจ
"เออ..ถ้าคอหลุดกลางทาง..ผมจะมาหลอกหลอนคุณคนแรกเลย..คุณเป็นฟาดคอผม..จริงๆผมควรจะฟ้องร้องคุณด้วยซ้ำนะที่ทำร้ายร่างกายผมน่ะ" นิชคุณแยกเขี้ยวใส่เจ้าของเตียงที่เค้านั่งอยู่
'บ้าเอ้ยขยับนิดเดียวยังเจ็บขนาดนี้..แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนกลับบ้านฟะ..โทรเรียกรถพยาบาลดีไหมเนี่ย.." คนผิวขาวคิดหนัก..ปากเค้าไวกว่าความคิดมากตั้งแต่เค้าสูญเสียซูจีไป
มันเหมือนกับบางสิ่งบางอย่างในตัวเค้าหายไป ตอนแรกเค้าไม่รู้ว่าอะไรที่หายไป แต่หลังจากที่ได้นอนโรงบาล2 อาทิตย์ เค้ารับรู้ว่า เค้าสูญเสียสติ และการควบคุมตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง
และผลกระทบที่เค้าได้รับมาเต็มๆคือ เค้าทำให้สัตว์เลี้ยงของเค้าหนีออกจากบ้านไป
เช้าวันรุ่งขึ้นนิชคุณถูกหมอโฮหนีบไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเพื่อไปทำเรื่องลาออก และขับรถพานิชคุณมาส่งที่ทำงาน
"โอ๊ะ!! คุณหมอมาทำอะไรที่นี่ครับ” พี่แก่มองหมอเจ้าของไข้ของเจ้านายเค้าอย่างงๆ
“มาทำงานครับ” หมอโฮตอบพร้อมคลี่ยิ้มสดใสให้
“ทำงาน...ทำงานที่ไหนครับ” โจควอนถามเพิ่มอีกเสียง
“ที่นี่...อาจจะสักช่วงนึงน่ะครับ” จุนโฮตอบคำถามเพื่อนร่วมงานก่อนจะตรงดิ่งไปที่ประตูห้องทำงานของเจ้านายคนใหม่ของเค้า
“คุณเปิดประตูเดี๋ยวนี้” จุนโฮตะโกนลั่น แต่เจ้าคนผิวขาวไม่เปิดประตูให้เค้า
“นายคิดดีแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้” จุนโฮเหยียดยิ้ม
ปึ้ง!!
บานประตูตรงหน้ากระเด้งเปิดอย่างง่ายดายเมื่อหมอลี ถอยหลังออกมาเพียง1ก้าว เค้าง้างเท้าถีบประตูเต็มแรงจนบรรดาเพื่อนร่วมงานและเจ้าของบริษัทอย่างนิชคุณผวา
“โฮบอกคุณแล้วว่าอย่างี่เง่าใส่โฮ” ชายร่างอวบที่มีอาชีพเป็นหมอก่อนนี้นี้ไม่กี่ชม.จ้ำอ้าวเข้ามาประชิดตัวคนไข้ของเค้า ฝ่ามืออวบหนาคว้าหมับเข้าที่มือชายตรงหน้าที่ยืนจังก้าอยู่เพราะความตกใจ ถูกดึงจนตัวปลิวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของหมอโฮอย่างง่ายดาย
“นายทำบ้าอะไรน่ะ..ปล่อยฉันนะ” นิชคุณดิ้นพล่าน เค้าไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามากอดแบบถือวิสาสะ
“งั้นก็อย่างี่เง่าสิ..ทำตัวดีๆ แล้วนายจะไม่เจ็บตัว..ข้าวของนายจะไม่พังด้วยเข้าใจไหม” จุนโฮส่งสายตาเลือดเย็นใส่คนในอ้อมแขน
“อะไรง่ะ” พี่แก่ โจควอน และมินโฮยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสับสน พวกเค้าวิ่งไปเข้ามายืนสลอนมองเจ้านายกับหมอโฮ
“ก็อย่างที่ผมพูดแหละครับ ผมจะอยู่ที่นี่เป็นพี่เลี้ยงให้บอสคุณสักระยะจนกว่าบอสคุณจะกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมได้..หลังจากนั้นผมกลับไปทำงานผมต่อ” ลีจุนโฮยิ้มหวาน พร้อมก้มตัว90องศาเคารพบรรดารุ่นพี่คนใหม่ในที่ทำงานเค้า
ชานผิวขาวร่างอวบเดินหาที่นั่งให้ตัวเองในห้องทำงานส่วนตัวของเจ้าของบริษัทอย่างไปแคร์สายตาใคร
“ตามสบายเลยครับ...ไม่ต้องสนใจผมหรอก คิดซะว่าผมเป็นของตกแต่งบ้านก็ได้นะ” จุนโฮยิ้มหรา
‘ของตกแต่งบ้าน...หรือแม่ฉันวะ...ทำไมฉันต้องฟังสิ่งที่นายพูดด้วย...ให้ตายสิโว้ย’ นิชคุณสบถอย่างไม่สบอารมณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น