อ้อนรัก4

"แทค!!..ตายล่ะ..เลือด" นิชคุณรีบปรี่ตัวเข้ามาดูคนที่ไม่ยอมป้องกันตัวเอง ทั้งที่แทคก็เก่งศิลปะป้องกันตัวพอสมควรแต่ครั้งนี้แปลกที่เจ้าเพื่อนตัวโตปล่อยให้คนที่ตัวเล็กกว่าทำร้ายไม่ยั้งขนาดนี้

"......" ดูเหมือนคนที่เค้าเพิ่งขโมยจูบไปเมื่อครู่จะสลบเหมือดไปแล้ว นิชคุณเพิ่งสังเกตุว่ามีเลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมานั้นไม่ใช่แค่เลือดกำเดา แต่เป็นเลือดจากแผลเนื้อฉีกขาดบริเวณสันจมูกและหัวคิว ริมฝีปากนิดหน่อย

"พระเจ้า!!..แทค..นายตื่นสิ...ชาน มินฮยอง โฮ!!"นิชคุณตะโกนลั่นบ้าน เค้าใช้นิ้วมือเรียวยาวสีขาวของตนตีแก้มแทคยอนหลายที

“พระเจ้า!!..ผ้า!!” นิชคุณรีบถอดเสื้อตัวเองออก เค้าเอาเสื้อมากดห้ามเลือดบนแผลของแทคยอน นิชคุณปากสั่นมือสั่นเค้าคิดอะไรไม่ออกเลย

เสียงแสบแก้วหูดังขึ้นปลุกสรรพสัตว์ให้ตื่นขึ้น มินจุนตื่นเป็นคนแรกตั้งแต่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง เค้าลืมตาขึ้นแล้วเห็นอูยองเดินเข้าห้องน้ำไป มินจุนทักทายอูยองแล้วแต่อูยองทำเหมือนไม่ได้ยิน มินจุนคิดว่าคงยังไม่ถึงเวลาที่จะไม่คาดคั้นอะไรจากอูยองเค้าคงต้องปล่อยให้เด็กน้อยได้หายใจหายคอดีขึ้กว่านี้ เวลาไม่ห่างกันเท่าไหร่นักเค้าก็ได้ยินเสียงเพื่อนตัวขาวร้องเสียงหลง จากกลางบ้าน มินจุนได้ยินเสียงสบถของนิชคุณยาวเป็นชุด ตามด้วยเสียงร้องเรียกชื่อตัวเค้า เจ้าหมียักษ์ และอีจุนโฮ พี่ใหญ่ของบ้านรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที

‘ไอ้คุณมันเป็นบ้าอะไรแต่เช้าเนี่ย’

มินจุนเคขยี้ตาหลายที เค้าลูบผมตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงและออกไปดูต้นตอของเสียง นิชคุณตัวเปล่าเปลือยครึ่งท่อนบนนั่งกอดใครสักคนที่นอนอยู่กับพื้น พร้อมกับเสียงร้องไห้ของเพื่อนตัวขาว

 

“เฮ้ย!!...เกิดไรขึ้นวะคุณ” มินจุนรีบวิ่งมาดูทันที พี่ใหญ่แดกูเห็นคาบเลือดเต็มมือนิชคุณและเสื้อเปื้อนเลือดกดทับอยู่บนใบหน้าแทคยอน

 “ฮะ..ฮยอง..ฮยอง..ทะ..แทค..เลือดไหลไม่หยุดเลย” นิชคุณสะอื้นพูดไม่เป็นภาษา คนตัวขาวตัวสั่น มือสั่น หายใจเหมือนคนหอบ

“บ้าชิบ!!..รอแปปนะ” มินจุนรีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง เค้ารีบปลุกหมียักษ์ที่นอนบนเตียงด้วยการตบแขนหมีหลายที จากนั้นก็วิ่งไปที่ตู้เย็นในห้อง เค้ารีบแคะก้อนน้ำแข็งออกจากบล็อกแช่แข็งใส่ผ้าขนหนูขนาดกลาง และกลับมาปลุกหมีอีกครั้ง

“ไอ้หมีตื่น..ตื่นเดี๋ยวนี้...นี่ไม่ใช่เวลามานอนแล้วนะโว้ย” มินจุนสติแตกเค้าเอาผ้าห่อน้ำแข็งกดลงบนหน้ามักเน่ของบ้าน

“อื้อ.เย็น!!..ใครเล่นอะไรวะ” ชานชองยกมือปัดผ้าออกจากหน้า

“ลุก!!..ไอ้แทคมันจะตายแล้ว” มินจุนพูดเสียงดังลั่นห้องจนชานชองสะดุ้งเฮือก

“แทคฮยองเป็นอะไร!!...”  ชานชองรีบลุกขึ้นจากเตียงปัดผมออกจากหน้า มินจุนโยนผ้าห่อน้ำแข็งให้ชานชอง

“เอานี่ไปให้ไอ้คุณบอกมันว่าใช้ห้ามเลือด..ฮยองจะไปเอารถออก..นายไปปลุกโฮมาดูอูยอง...บ้าเอ้ย!!..เสร็จแล้วไปช่วยคุณพาแทคไปขึ้นรถ..เข้าใจไหม” มินจุนพูดยาวเป็นชุดแทบจะมีสำเนียงถิ่นออกมาด้วยเลย

 "เกิดอะไรขึ้นคุณฮยอง...บ้าชิบ!!" ชานชองทำตามที่มินฮยองสั่งและรีบออกมาดูนิชคุณ

มินจุนเครีบไปหยิบกุญแจรถ เค้าสตาร์สรถและรีบมาช่วยนิชคุณและชานอุ้มแทคยอน ระหว่างทางนิชคุณยังคงห้ามเลือดที่จมูกคนหมดสติ คนที่ผิวขาวดูคล้ายว่าอาการจะแย่พอๆกัน เมื่อถึงโรงบาลคนตัวใหญ่ก็ถูกส่งเข้าห้องไอซียู มินจุนพานิชคุณไปหาหมอดูเหมือนว่าเพื่อนเค้ามีอาการตกใจจนแพนิคและทำให้อาการหอบกำเริบ ชายชองยืนนิ่งอยู่หน้าห้องไอซียู

니가 짓밟고 떠난 심장이 아직도 뛰고 있어 그것도 너를 향해.
หัวใจที่เธอเหยียบย่ำและจากไปยังคงเต้นอยู่ เพื่อเธอ

잊으려고 아무리 노력해봐도 새로운 사람들을 아무리 만나봐도 계속 다시 또 다시 돌아서면 왜 니 생각만 나는지
ไม่ว่าจะพยายามลืมอย่างไร ไม่ว่าจะได้พบกับคนใหม่ ๆ แค่ไหน แต่เมื่อหันกลับมา ทำไมฉันจึงคิดแต่เรื่องเธอ 

จุนโฮหยิบโทรศัทพ์ที่ตกอยู่กลางพื้นบ้านขึ้นมา เค้ากดรับโทรศัพท์ทันที

“ย่าห์แทค!!...นายจะให้ฉันรอนายอีกกี่ชม.ยะ” เบจจีนูน่าตวาดลั่นโทรศัพท์เธอยืนรอเพื่อนมาเกือบ1ชม.แล้ว

“ขอโทษ..นะครับ..แทคฮยองไม่อยู่ครับ” จุนโอตอบ

“ย่ะ!!..หมอนั่นลืมมือถือเหรอ..โอ้ย!!..ฉันจะติดต่อหมอนี่ยังไงเนี่ย” เบจจีนูน่าโวยวาย

“ลองโทรไปเบอร์นี้ดูนะครับXXXX-XXXX ลองถามเค้าดูว่าแทคฮยองรับโทรศัพท์ได้รึยัง” น้ำเสียงจุนโฮทำเอาเบจจีรู้สึกแปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” เบจจีนูน่าถาม

“แทคฮยองอยู่โรงบาลครับ..เช้านี้เกิดเรื่องที่หอนิดหน่อย..นัดวันนี้..ผมคิดว่าคงต้องยกเลิกนะครับ” จุนโฮรู้ว่าแทคยอนนัดเพื่อนสนิทออกเดท และการที่เธอโทรมาโวยวายเรื่องที่แทคไม่ไปตามนัดก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ

"หมอครับ..เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ" นิชคุณปรี่ตัวเข้าไปถามหมอเมื่อหมอเดินออกมาจากห้องไอซียู หลังจากที่เค้าไปพบหมอมาเรียบร้อยแล้ว

"ครับคนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมาก สันจมูกราวนิดหน่อยแต่ไม่ได้แตก เลือดที่ไหลออกมาจากจมูกเกิดจากเส้นเลือดฝอยด้านในแตก บาดแผลด้านนอกลึกพอสมควรแต่หมอจัดการเย็บให้แล้ว ส่วนแผลอื่นไม่มีปัญหาอะไรครับ ซี่โครงไม่ร้าวไม่หัก อาจมีปัญหาเรื่องรอยช้ำที่จะตามมาในอนาคต หมออยากให้เค้าพักที่โรงบาลสัก2-3วันเพื่อดูอาการครับ หมอยิ้มให้นิชคุณเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่ดูจะหมดหวังในชีวิต

"เดี๋ยวหมอจะย้ายเค้าไปที่ห้องพักผู้ป่วยคุณก็สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ "หมอพูดต่ออีก

"ขอบคุณครับหมอ"นิชคุณก้มโค้งตัวและจับมือหมออย่างรวดเร็ว

            หลังจากที่แทคยอนถูกพาเข้าห้องพักรับรองสำหรับvipที่นิชคุณเลือกไว้เรียบร้อยแล้ว เหล่ามินจุนกับชานชองก็ตกลงกันว่าจะถามสาเหตุจากนิชคุณ

            "หน้านายช้ำๆนะ...เกิดอะไรขึ้น "มินจุนยื่นมือมาจับคางนิชคุณให้เชิดขึ้น พวกเค้าเห็นรอยแดงช้ำบนหน้าคนผิวขาว

"ฮยองบอกให้ผมรับรักแทค..แล้วทำไมหมอนั่นถึงต้องสติแตกด้วย"นิชคุณค่อนแคระบรรดาคนที่แนะนำเค้า

"สติแตก.."มินจุนหยีตามองเพื่อนอย่างสงสัย ชานชองมองใบหน้ารุ่นพี่อย่างต้องการคำตอบเช่นกัน

"ผมแค่จูบเค้า "นิชคุณตอบด้วยถ้อยคำฉะฉานและไม่คิดว่าตัวเองจะผิด

"นายจูบมันเหรอ!!"มินจุนและชานชองตกใจจนตาแทบถลนออกจากเบ้า

"แล้วแทคมันก็เลยตกใจแล้วต่อยนายใช่ไหม" มินจุนตอบพร้อมทำสีหน้าตลกๆ

"แล้วอูยองก็โผล่มาจากไหนไม่รู้..หมอนั่นต่อยแทคไม่ยั้งเลย" สีหน้านิชคุณจริงจังมากขึ้นเมื่อเค้าเห็นสีหน้าท่าทางอูยองตอนทำร้ายแทค

“เด็กนั่นโกรธที่เห็นแทคต่อยนายมั้ง..” มินจุนพูบจบก็ถอนหายใจออกทางจมูกยาวๆ

“แล้วอูยองล่ะครับ”ชานชองถาม

“ฮยองให้จุนโฮดูให้แล้ว” มินจุนตอบคำถามชานชอง

 “คุยกันอีกที่..คุยดีๆอย่าเข้าใกล้แทคมาก..หมอนั่นไม่หลงคารมเหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของนายนะ” มินจุนเตือน การนอนอยู่ห้องเดียวกันทำให้มินจุนเครู้จักนิสัยแทคยอนเป็นอย่างดี แทคชอบขีดเส้นกั้น และถ้าใครถะเล่อถะล่าเดินเข้าไปอาจตายไม่รู้ตัว

พวกเค้ามีอีก1ปัญหาที่ต้องแก้ จุนโฮโทรมาหาชานชองเพื่อขอคุยกับมินจุน

            “หมอนี่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องน้ำ..มินฮยองมาดูเองเหอะ..ผมเบื่อแล้วนะ ถ้าหมอนี่ไม่ออกมาผมจะเข้าไปกระทืบมันซ้ำ” อีจุนโฮไม่ชอบขี้หน้าอูยองเท่าไหร่นัก อาจเป็นเพราะจุนโฮสนิทกับแทคยอนมาก เค้าจึงรู้สึกโกรธเมื่ออูยองทำร้ายแทค พี่ใหญ่กับหมีชานรีบตรงดิ่งกลับหอทันทีเพราะเค้ารู้ว่า อีจุนโฮเป็นพวกโมโหร้าย และไม่เคยยอมใคร คนที่ห้ามจุนโฮได้มีแค่ไอ้แมวยักษ์ที่นอนสลบอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลตรงหน้าพวกเค้า

            “หมี..นายมากับฮยอง..” มินจุนลากหมีชานที่ยืนหน้าเครียดอยู่ที่ปลายเตียงแทคยอน

            “ครับ” หมีชานยอมกลับแต่โดยดี เค้าคิดเพียงแต่ว่าแล้วพรุ่งนี้เค้าจะนั่งพิงหลังใคร

 

หลังจากบรรดาเพื่อนๆกลับไปแล้วไม่นานนัก อ๊กแทคยอนก็เริ่มรู้สึกตัว คนตัวใหญ่เริ่มขยับชิ้นส่วนของร่างกาย นิ้วมือของแทคยอนขยับไปมาช้าๆราวกับว่ามันหนักเสียเหลือเกิน

ดวงตาเรียวยาวหรี่ปรือ แสงสว่างลางๆแยงเข้ามาที่ดวงตาของเค้าจนแทคยอนต้องกระพริบตาหลายครั้งเพื่อไล่แสง และปรับสายตาให้สู้เเสงได้ เค้ารู้สึกถึงความเจ็บจิ๊ดบริเวณใบหน้าแต่ไม่รู้ว่าเค้าเจ็บตรงไหน

"เฮ้อ~"เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากคนป่วยที่นอนบนเตียง

"แทค..ตื่นแล้วเหรอ..เป็นไงบ้าง..ยังเจ็บอยู่รึเปล่า"คนผิวขาวที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างเตียงแทคยอนถึงกับลุกพรวดขึ้นมายืน มือขาวยกขึ้นรวบรั้งมือหนาไว้แน่นพร้อมกับยิงคำถามที่ดูเหมือนคนฟังจะไม่เข้าใจ

"นายพูดอะไร.." แทคยอนพยายามเเกะมือตัวเองออกจากมือเพื่อนตัวขาวที่ล็อกราวคีมเหล็ก

"แทคคบกับคุณนะ" นิชคุณส่งสายตาเว้าวอน เค้าไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเค้าต้องมาขอแทคคบด้วยซ้ำ

"คบกัน..เพื่ออะไร..”แทคยอนถามกลับ เค้ารู้สึกปวดหัวและเจ็บไปหมด คนตัวใหญ่ยกมือของตนขึ้นจับจมูก เค้าพบผ้าปิดแผลขนาดใหญ่พันรอบหน้าและหัวเค้า

‘อูยองซินะหมอนั่นคนเลือดขึ้นหน้า..ก็ไม่แปลกหรอก’

แทคยอนคิดในใจ เค้าสมควรแล้วที่จะถูกอูยองทำโทษเพราะเค้าพลั้งมือทำร้ายเพื่อนของตนเอง

“ฉันชอบนาย..เราคบกันนะ” นิชคุณพั้งปากออกไป

            “ นายชอบฉัน..นายมาชอบฉันตอนไหน ...2วันก่อน หลังจากเลิกกับแฟนนาย...หรือชอบฉันมานานแล้วคุณ..” แทคยอนแค่นจะหัวเราะออกมา

            “ฉัน....” นิชคุณอึ้งเมื่อได้ฟังคำถามเจ็บๆของแทคยอน...เค้าไม่ได้ชอบแทคตอนนี้..แต่เค้าแค่คิดว่าถ้าคบกับแทคบางทีเค้าอาจไม่เสียใจก็ได้

"หึหึ...ตอบไม่ได้..นายไม่ได้ชอบฉันหรอกคุณ..ฉันรู้จักนิสัยนายดี" แทคยอนแยกเขี้ยว

“แทคแต่แทคชอบคุณนี่..คุณเชื่อว่าแทคทำให้คุณมีความสุขได้” นิชคุณพยายามหาทางรอด

            “นายจะบอกว่าฉันชอบนาย...แล้วตัวนายล่ะ” แทคยอนตอบอย่างเจ็บช้ำน้ำใจ

            “คุณรักแทคได้นะ..คุณเชื่อว่าคุณทำได้...ดูอย่างคนสมัยก่อนสิ...แต่งงานแบบไม่เคยเจอหน้าเจ้าสาวแต่สุดท้ายเค้าก็รักกันได้” นิชคุณพยายามแถจนสีข้างถลอก

            "ดูละครน้ำเน่ามากไปเหรอคุณ..ฝันกลางวันอะไรอยู่หรืออยากกลับไปแต่งเพลงรักโรแมนติกอีก" แทคยอนค่อนแคระ

 

            “ไม่แทค!!..คุณจะไม่ทำให้แทครู้สึกแบบนั้นนะ..คุณจะทำให้แทคมีความสุข..คุณสัญญา” คนผิวขาวน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาง่ายๆ เค้าไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเค้ามันสั่นสะเทือนขนาดนี้

            “ออกไปซะคุณ..แทคอยากนอน” แทคยอนขยับตัวหันข้างหนีคนผิวขาว

            “ไม่..คุณจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้จนกว่าแทคจะยอมคบคุณ” นิชคุณดันเก้าอี้ออก เค้าทิ้งตัวลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นและยกมือขึ้นเหนือศีรษะ

            “เรื่องของนาย” แทคยอนตัดพ้อ ความเจ็บปวดกำลังกัดกินหัวใจเค้า ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมนายถึงลืมมันไป ทำไมนายถึงทำราวกับว่า มันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

            “อ่า..โอ้ย!!” นิชคุณยับตัวยุกยิกๆหลังจากนั่งคุกเข่ามาได้ครึ่งชม. ผิวหนังบางบริเวณหัวเข่าของเค้าเริ่มส่งเสียงประท้วง และกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นต่างๆของเค้าก็เริ่มพร้อมใจกันก่อม็อบเล็กๆขึ้นแล้ว นิชคุณรู้สึกเจ็บเหมือนถูกเข็มนับเเสนเล่มทิ่มแทงขา

            “ลุกขึ้นแล้ว กลับไปซะคุณ” แทคยอนพูดขึ้นขณะที่ยังคงนอนอยู่ท่าเดิมไม่หันกลับมาคุยกับนิชคุณ

            “ไม่..แค่นี้เรื่องนิดเดียวเอง..เพื่อแทคคุณทำได้” นิชคุณยืนกราน

            “คุณ..นายทำเพื่อตัวเอง ..นายไม่ได้ทำเพื่อฉัน..นายคิดว่าฉันรักนายมาก..และจะไม่ทำให้นายเสียใจ...ไปขอความรักเด็กนั่นสิ..ฉันเชื่อว่าอูยองคงทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อทำให้นายมีความสุขได้มากกว่าฉัน” แทคยอนค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง เค้าปรายตามองเพื่อนตัวขาวที่กำลังแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาไม่น้อยจากการนั่งคุกเข่าเป็นเวลานาน

            “ไม่ได้..เป็นอูยองไม่ได้..คุณไม่รู้ว่าทำไม..คุณคิดแต่ว่า..ถ้าคุณจะรักผู้ชายได้คนนั้นต้องเป็นนาย..แทค” นิชคุณตอบอย่างมั่นใจ

"นายจะคบฉันในฐานะอะไรคุณ...แฟนเหรอ...ผู้ชายคบกันนายรู้เหรอว่าเค้าทำอะไรกันบ้าง ผู้ชายคบกันสังคมมองพวกเค้ายังไง ฉันไม่คิดจะคบแบบปิดบังคนอื่น...ฉันจะเลือกคนที่เค้าพร้อมจะเดินไปข้างฉันแบบเปิดเผยพร้อมจะแก้ปัญหาอุและปสรรค์ไปพร้อมฉัน" แทคยอนตอบอย่างจริงจัง และมองนิชคุณด้วยสีหน้าแววตาที่จริงจัง

"แล้วคุณต้องทำยังไงล่ะ..แบบคบออกสื่ออะไรแบบนี้ใช่ป่ะ...ก็ทำได้นะ..เดี๋ยวคุณโทรหาแม่ก่อน" พูดจบนิชคุณก็ต่อสายหาแม่บังเกิดเกล้าทันควัน

"แม่ครับ....คุณมีแฟนแล้ว...เดี๋ยวคุณส่งรูปให้แม่ดูนะครับ" นิชคุณพูดเสียงราบเรียบกับผู้เป็นแม่ พร้อมทั้งกดหารูปในแกลลอลี่มือถือส่งให้แม่เค้าดูในไลน์ท็อค

 

"ส่งรูปผิดรึเปล่าจ๊ะคุณ...นี่มันรูปเพื่อนลูกนี่"ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

"ส่งไม่ผิดหรอกครับ..ผมเพิ่งขอแทคคบวันนี้แม่เอาใจช่วยคุณด้วยนะ...แทคเค้าไม่ยอมรับรักผม" นิชคุณพูดไปมองหน้าคนผิวเข้มที่จ้องหน้าเค้าแบบคิ้วขมวด

"ผู้ชายเหรอ..คุณ.!!.โอ้ยแม่จะเป็นลม...คุณเกิดอะไรขึ้นน่ะลูก..ทำไมอะไรทำไมอยู่ๆลูกถึง"แม่ของนิชคุณเริ่มพูดตะกุกตะกัก

"ไว้ผมจะพาเค้าไปพบแม่นะครับ..แม่ไม่ต้องกลัว..เค้าหล่อ..นิสัยดี..ทำอาหารเก่ง..และถูกสเป๊กแม่แน่นอน..ผมต้องวางสายแล้วนะครับแม่..อย่าลืมทานข้าวนะครับ" นิชคุณบอกลาแม่และวางสายโทรศัทพ์ทันที

"มีอะไรที่นายคิดว่าเป็นปัญหาอีกไหมแทค" นิชคุณจ้องหน้าแทคยอนกลับ

"ออกไปฉันอยากอยู่คนเดียว" แทคยอนพลิกตัวหนีนิชคุณ

"นายเป็นอะไรอีก..ฉันเคลียร์ปัญหาที่ว่าได้แล้วนายยังไม่พอใจอะไรอีก" น้ำเสียงนิชคุณฉุนขึ้นจมูก

"ออกไป!!...อึก..ฮึก"แทคยอนตวาดเสียงดังพร้อมกับร้องไห้ออกมา

"แทค..นาย...ร้องไห้ทำไม..นายรักฉันไม่ใช่เหรอ..ให้โอกาสคุณนะ"นิชคุณทำเสียงเล็กลงด้วยความเสียใจอย่างที่สุด

"ออกไปคุณ....ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย" แทคยอนสะอื้นตัวโยน น้ำตาและน้ำมูกทำให้แทคยอนเจ็บแผลมากขึ้น ทั้งที่เค้าไม่ควรจะขยับกล้ามใบหน้าเยอะขนาดนี้หลังการผ่าตัดเลย

"งั้นพรุ่งนี้คุณมาได้ใช่ไหม..แทคจะยังรักคุณอยู่ใช่ไหม" นิชคุณถามอย่างไม่แน่ใจ

"ทำไมนายไม่ตอบรับรักเด็กนั่น..เค้ารักนายปกป้องนายได้" แทคยอนถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"ฉันไม่รู้..ฉันแค่รู้สึกว่า..นายคล้ายใครบางคนที่ฉันรู้จัก ฉันคิดว่า..ตอนที่รู้ว่านายชอบฉัน ฉันดีใจนะ และตัวนายเองมีดีมากกว่าที่นายคิด..และตอนนี้ฉันเลือกแล้ว ฉันเลือกสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับฉัน..แทค...ให้โอกาสตัวเองและฉันหน่อย" นิชคุณกอดปลอบแทคยอนเบาๆจนคนร่างใหญ่เริ่มนิ่งลง

"พักผ่อนนะ..พรุ่งนี้คุณจะมาเยี่ยมใหม่...คนดีของคุณ" คนผิวขาวจูบลงบนต้นคอเพื่อนตัวใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย

 

'ใครบางคนที่นายรู้จัก..นายแค่รู้สึก..หรือนายจะใช้ฉันเป็นตัวเเทนเค้า  ' แทคยอนรำพึงในใจ
 

 

"แทค..ตื่นแล้วเหรอ" เสียงเจื่อยแจ่วดังมาจากหน้าประตูห้องในเที่ยงของวันจันทร์ นิชคุณจะต้องเข้าเรียนคาบเช้า เค้าจึงไม่มีเวลามาเยี่ยมแทคยอนเหมือนที่ตั้งใจไว้  เพื่อนตัวขาวขออนุญาติแทคยอนว่าจะมาอีก  ทันทีที่จบคาสของภาคเช้า คนผิวขาวแวะซื้อของกินมาให้แทคยอนเต็มมือเพราะรู้ว่าแทคยอนเป็นคนกินจุ รักการกินข้าวเป็นชีวิตจิตใจลองลงมาจากหมีชานที่คลั่งไคล้การกินอาหาร

"เสียงดังไปแล้วคุณ..ห้องพักผู้ป่วยนะเว้ยไม่ใช่สนามเด็กเล่น" เสียงใครบางคนดังออกมาจากประตูห้องน้ำ

"นาย!!!...มาทำอะไรนะซึงฮยอง" นิชคุณจิกตาใส่แขกผู้มาเยือนห้องพักแทคยอนก่อนเค้า  ซึงลองเป็นเพื่อนในคณะเดียวกับแทคยอนและเป็นเพื่อนสนิทของพวกเค้าแต่อยู่กันคนละกลุ่ม

"เพื่อนป่วย..ฉันมาไม่ได้รึไง..นายเป็นบ้าอะไรเมนส์มารึไงวะ" ซึงลองเพื่อนอายุมากกว่าตอบกลับ เค้าปรายตามองนิชคุณอย่างสงสัย แทคกับคุณไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนตอนปี1 มันนานมากแล้วที่เค้าไม่ได้เห็นนิชคุณเข้ามาใกล้แทคยอน

"แทค!!..นี่หมายความว่าไง" นิชคุณหันมาตำหนิแทคยอนแทน

"..........."แทคยอนยกนิ้วมือเรียวของตัวเองขึ้นบีบหัวตาเบาๆ

 "แทคปวดหัวเหรอ..ให้คุณเรียกหมอไหม..เดี๋ยวคุณไปเรียกหมอให้นะ "นิชคุณลนลานรีบออกจากห้องพักแทคยอนทันทีที่ทิ้งของกินไว้บนโต๊ะ

"แทค..หมอนั่นเป็นอะไรรึเปล่า.."ซึงลองมองท่าทีแปลกๆของเพื่อนร่วมบ้านของแทคยอนอย่างสงสัย

"ไม่รู้..ฉันจะนอนแล้ว..พวกนายกลับไปเถอะ.." แทคยอนย่นคิ้วหนักขึ้นพร้อมกับกระเถิบตัวลงนอนกับเตียง

"หมอครับ!!..หมอ..เพื่อนผมบ่นปวดหัวมากเลยครับ..รบกวนหมอช่วยไปดูอาการให้หน่อยได้ไหมครับ"นิชคุณหน้าซีด ร้อนรน ยืนไม่ติดที่

"คนไข้ชื่ออะไรครับ..ห้องไหน" หมอเวชประจำวอร์ดVipถามนิชคุณ

"แทคยอนครับ ห้อง303" นิชคุณมีท่าทีกังวลใจจนหมอกลัวว่าญาติผู้ป่วยจะเป็นลมใส่เค้า

"ใจเย็นๆครับญาติ..เมื่อเช้าหมอเพิ่งให้ยาคุณแทคยอนไป..แต่เดี๋ยวหมอจะเข้าไปดูอาการให้ครับ " คุณหมอส่ายหัวไปมาเมื่อมองนิชคุณหัวจรดเท้า

"ผมไม่ใช่ญาติ..ผมเป็นแฟนเค้า" นิชคุณโผลงออกไปโดยไม่ทันคิด

"หือ!!.." คุณหมอตัวขาวรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดีเวอร์เปิดแฟ้มประวัติแทคยอนไปมาพร้อมหันกลับมามองนิชคุณหัวจรดเท้าอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา

 

                              'หมอนี่กล้าดีแฮะ เปิดตัวแรงขนาดนี้ หวงของรึไงนะ'

"คุณ...กลับเถอะ" ซึงลองเดินออกจากห้องพักของแทคยอนเค้าพบนิชคุณยืนคุยกับคุณหมอชเวซีวอนอยู่

"ทำไมต้องรีบกลับด้วย..คุณเพิ่งมาเองนะซึงฮยอง" นิชคุณเริ่มงอแงไม่ยอมกลับ

"แทคหลับไปแล้ว...ถ้านายมัวแต่มาง๊องแง๊งๆคนอื่น...เดี๋ยวยัยทิฟก็ร้องไห้ตายพอดี.." ซึงลองพูดออกมาโต้งๆ

"เราเลิกกันแล้วฮยอง.."นิชคุณทำหน้าสลดเมื่อคิดถึงแฟนเก่า

“เฮ้ยจริงง่ะ...ไมอยู่ดีๆเลิกวะ” ซึงลองอึ้งตาค้าง

"ทิฟบอกว่าผมดีเกินไป..ผมดีแล้วทำไมถึงเลิกกับล่ะซึงฮยอง..ผมไม่เข้าใจทิฟเลย" นิชคุณถามต่ออย่างไร้เดียงสา

"ไหนคุณบอกว่าคุณเป็นแฟนเค้าไง" คุณหมอที่ยื่นหัวโด่อยู่กลางวงสนทนาหยิบแฟ้มแทคยอนขึ้นมาโชว์หราอย่างสับสน

"นายดีจริงคุณ..แต่นายดีกับทุกคนเลย..ดีจนไม่เกรงใจแฟนนาย..นายให้ความสำคัญกับคนอื่นๆเท่าๆกับทิฟ...นายทำให้เธอรู้สึกไร้ตัวตน...เมื่อกี้หมอพูดอะไรนะใครเป็นแฟนใคร"ซึงลองสาธยายนิสัยนิชคุณออกมาและเค้าก็แวปขึ้นมาในใจเหมือนว่าตะกี้เค้าได้ยินเรื่องสำคัญบางอย่าง

"ผมรับรักแทคแล้ว"นิชคุณพูดหน้าตาย

     "ฟ้าผ่าแน่..นายเนี่ยนะ..พูดเป็นเล่น..ผู้ชายปกติอย่างนายคิดบ้าอะไรอยู่..อะ...ฮ้า..ฉันรู้แล้วว่าทำไมไอ้แทคถึงดูหงุดหงิดแบบนั้น..เพราะนายนี่เอง" ซึงลองช็อคทำหน้าเป็นไก่ตาแตก เค้ากลืนน้ำลายดังเฮือก ไว้อาลัยให้กับแทคยอน

"ทำไมแทคต้องหงุดหงิดในเมื่อหมอนั่นรักผมมานานแล้วนี่" นิชคุณย่นคิ้วไม่เข้าใจกับคำพูดของเพื่อน

"...นายกำลังเคว้งคว้างอยู่ใช่ไหม...นายเพิ่งเลิกกับแฟน...นายแค่พยายามหาคนมาแทนที่ความเหงาที่มีเท่านั้นเอง.. คุณนายแค่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเสียใจ..นายแค่อยากได้คนพะเน้าพะนอนาย  ไอ้แทคมันรักนายมานานแล้ว..แต่มันไม่ได้บอกว่ามันอยากเป็นแฟนนายนี่...ถ้าเป็นฮยอง..ฮยองก็จะไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่เพิ่งเลิกกับแฟนมาหรอกนะ..พวกเธอแค่สับสนและพยายามหาที่พึ่งทางใจเหมือนนายตอนนี้นั่นแหละ  ฮยองว่าแทคมันก็คงคิดเหมือนกันว่านายเอามันมาเป็นตัวแทนทิฟ” ซึงลองพล่ามยาว

"ไม่นะ!!...มันไม่ใช่อย่างที่ฮยองพูดซักหน่อย" นิชคุณเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อโดนซึงลองจี้ใจดำ

"โอ๊ะ!!"หมอซีวอนหลบฉากมายืนพิงเคาเตอร์พยาบาล เค้าแกล้งทำเป็นไม่ได้เดินออกมาจากวงสนทนา แต่ชเวซีวอนกำลังดื่มดำกับอถรรรส เรื่องราวความรักของคนไข้ของเค้า สายตาเค้ามาหยุดที่ชายหนุ่มในหัวข้อสนทนา แทคยอนเดินออกมาจากห้องพักราวกับรู้ว่ากำลังถูกนินทา แต่แทคยอนกลับเดินเลี่ยงมาหาหมอซีวอนแทน

“หมอครับคุณพอจะมียาแก้ปวดให้ผมสัก2เม็ดไหมครับ” แทคยอนเอ่ยปากถามหมอประจำวอร์ด

“คุณปวดหัวรึครับ..สักครู่นะครับ” ชเวซีวอนรีบวิ่งไปที่ลิ้นชักจ่ายยาและหยิบยาแก้ปวดเม็ดสีขาวพร้อมกดน้ำกลับมาให้แทคยอน1แก้ว

“ขอบคุณครับหมอ...เมื่อไหร่ผมจะกลับบ้านได้ครับ” แทคยอนรับยาจากมือซีวอน เค้ากินยา และถามหมอของเค้า

“ผมขอดูอาการคุณวันนี้อีกวันละกัน..” ชเวซีวอนตอบ

“คุณจะไม่ห้ามหน่อยหรือครับ” ชเวซีวอนถามแทคยอนหลังจากยกนิ้วชี้ไปทางเพื่อน2คนที่มาเยี่ยมแทคยอนกำลังมีปากเสียงกัน

“แอบฟังคนอื่นคุยกันมันไม่ดีนะครับหมอ” แทคยอนตอบพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

“เรื่องสนุก..เป็นใครก็อยากรู้ครับ” ชเวซีวอนยิ้มร้ายๆให้แทคยอน

“มันอาจเป็นเรื่องสนุกของคนนอกแต่คนในไม่สนุกหรอกครับ” แทคยอนถอนหายใจยาวก่อนจะเดินไปหานิชคุณและซึงลอง

"เข้าไปในห้องป่ะคุณ.. ซึงฮยองนายกลับไปก่อนแล้วกัน..เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง..ส่วนคุณนะครับหมอ....รู้เท่าที่ควรรู้ก็พอมั้งครับ" แทคยอนเดินออกมาจากห้องพักเพื่อขอยาแก้ปวดจากนางพยาบาลแต่เค้ากลับต้องมายืนฟังเพื่อนๆนินทาเค้าให้คนนอกฟังซะงั้น

"นั่งลงสิคุณ..นั่งสบายๆ"แทคยอนเชิญให้เพื่อนนั่งลงบนเตียงนอนเค้า ส่วนเจ้าของเตียงก็ขึ้นมานอนบนเตียงเหมือนเดิม

               "นายเลิกกับทิฟมากี่วันแล้ว...ถ้าเธอกลับมาขอคืนดีนายตอนนี้..นายจะทำยังไง...ถ้าเธอมาอ้อนวอนขอความรักจากนาย ถ้าเธอมากอดขานายขอร้องให้นายคืนดีกับเธอนายจะทำยังไง...ถ้า" แทคยอนถามคำถามเหยียดยาว

                "คุณจะตอบกลับไปว่า...คุณมีแฟนแล้ว..และแฟนคุณรักคุณมาก...รักมากกว่าที่ทิพเคยรักคุณ...และคุณกำลังเดทกับเค้า..คุณจะไม่ทำให้เค้าเสียใจ..คุณจะรักเค้าให้เท่ากับความรักของเค้าที่มีให้คุณ" นิชคุณขัดจังหวะคำถามแทคยอนและตอบสิ่งที่ตัวเองคิดไว้

"นายจำคำพูดนี้ไว้นะคุณ  ...แทคหวังว่าคุณจะไม่กลับคำเมื่อถึงเวลา"แทคยอนพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

"นายออกแบบความรักไว้ยังไงบ้าง" แทคยอนถามเสียงเรียบอีกครั้ง

"ออกแบบ?"คนฟังงงกับคำถาม

"ทิฟเคยขออะไรจากนายบ้างตอนที่นายขอเธอคบ นายจำมันได้ไหม" แทคยอนถามต่อด้วยสีหน้าท่าทางสบายๆ

"เธอขอให้ฉันจูบเธอทุกวัน..อยู่ข้างเธอทุกวัน..ไปเที่ยวกับเธอและไม่ให้ฉันเข้าใกล้ใคร" นิชคุณตอบเสียงเบา

"แล้วนายทำตามสิ่งที่เธอขอได้ไหม" แทคยอนถามกลับ

"คุณจูบทิฟได้นะ..แต่แทคก็รู้นี่ว่าตารางเรียนคุณกับทิฟไม่ได้ตรงกันทุกคาบ.คุณก็ลงเรียนหลายตัว..คุณไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกับทิฟบ่อยๆหรือทำตัวติดกันตลอดเวลาหรอก.." นิชคุณพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง ถึงแม้ว่าเค้าจะพยายามยกเวลาว่างทั้งหมดของตัวเองให้ทิฟฟานี่แล้วก็ตามที

"แล้วนายขออะไรจากเธอ" แทคยอนถามกลับ สีหน้าเค้ายังไร้อารมณ์เช่นเคย

"คุณไม่อยากให้ทิฟอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหน"นิชคุณตอบเสียงเบาลงอีกครั้ง

"ฉันเห็นปัญหาของนายแล้ว..นายเห็นปัญหาของตัวเองรึยัง" แทคยอนถามกลับอีกครั้ง

"ปัญหาอะไร"คนผิวขาวยังคงไม่เข้าใจ

" เรื่องเวลาเรียนไม่ตรงกันแทคคิดว่าทิฟเข้าใจส่วนนี้นะ แต่ปัญหาที่ทำให้เธอเลิกกับนายเป็นเพราะตัวนายเอง นายใจดีไปทั่วอาจเพราะมันเป็นเพราะวัฒนธรรมที่แตกต่างของประเทศนายรึเปล่าไม่รู้ แต่นายยอมให้ผู้หญิงทุกคนเข้าใกล้นาย..นายใจดีช่วยเหลือคนอื่นจนลืมความรู้สึกของทิฟฟานี่ ...นายไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เธอ..แล้วนายไม่คิดเหรอว่าเธอก็คงรู้สึกแบบเดียวกันกับนาย " แทคยอนยอมดูสีหน้าที่จริงจังขึ้นมาอีกนิด

"แต่แม่คุณสอนให้คุณช่วยเหลือคนอื่นเมื่อพวกเค้าเกิดปัญหาโดยห้ามเลือกว่าเป็นใครนี่" นิชคุณตอบเสียงดังขึ้น

"คุณ..นายคิดว่าคนที่เข้ามาขอความช่วยเหลือจากนายเค้าเข้ามาเพราะต้องการความช่วยเหลือจริงๆเหรอ..นายมองคนไม่เป็น..นายอ่อนต่อโลกเกินไป"แทคยอนตอบเสียงดังขึ้นมาบ้าง

"นายมองไม่เห็นปัญหา และไม่มีใครกล้าบอกกับนายตรงๆแต่ตอนนี้นายรู้วิธีแก้ปัญหาแล้วนี่..กลับไปหาเธอซะ..ไปขอโทษเธอ..นายเพิ่งเลิกกันได้ไม่กี่วัน..เชื่อเถอะเธอต้องให้อภัยนายแน่" แทคยอนลุกขึ้นขยี้ผมสีอ่อนของเพื่อนเบาๆ

“รีบกลับไปซะ” แทคยอนดีดหน้าผากนิชคุณเบาๆก่อนที่เค้าจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

"หมายความว่าไง..นายให้ฉันกลับไปหาเธอ..แล้วนายล่ะ" นิชคุณตาโตเค้าสับสนมากขึ้น

"ฉันก็เป็นเพื่อนนายเหมือนเดิมไง"แทคยอนยิ้มบางๆให้นิชคุณ

"ไม่เอา..ไม่ ....ไม่..ไม่..ฉันจะเป็นแฟนนายฉันบอกนายแล้วนี่..นายนี่มันพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง..ฉันบอกแล้วว่าฉันเลือกนายแล้ว...นายรักฉันแล้วนายปฎิเสธฉันทำไม.." คนผิวขาวโวยวายไม่ยอมรับฟังสิ่งที่เพื่อนตัวโตพูด

"คุณ..หัดมีเหตุผลบ้าง..นายเลือกฉันเพราะอะไร"แทคยอนย้อนถาม

"ฉัน.."นิชคุณนิ่งเงียบลงทันที

"เห็นไหมนายตอบไม่ได้..นายไม่รู้ว่าทำไมนายต้องมาคบกับฉัน..นายโดนใครเป่าหูมา..บอกได้ไหม" แทคยอนถามคำถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น เด็กน้อยของเค้าซื่อและไร้เดียงสาเสมอ

"หมีชานบอกว่า..ถ้ามีใครสักคนที่รักผมขนาดพี่แทค..ผมจะลองให้โอกาสเค้าดู.."นิชคุณตอบเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด

“ขยับมาใกล้ๆฉันหน่อยคุณ” แทคยอนควักมือเรียกเพื่อนตัวขาวให้กระเถิบมานั่งใกล้เค้ามากขึ้น นิชคุณยอมทำตามอย่างว่าง่าย

 

ป๊อก!!

 

"โอ๊ย!!..นายทำบ้าอะไร..ฉันเจ็บนะ"คนตัวขาวยก2มือขึ้นกุมหน้าผากตัวเองพลางทำหน้าเบ้

"แล้วนายก็เชื่อคำพูดไอ้หมีบ้านั่น..นอกจากไร้เดียงสาแล้วนายยังหูเบาเชื่อคนง่ายด้วย"แทคยอนยิ้มบางๆให้อีกครั้ง

"เอาล่ะ..สำหรับเด็กน้อยอย่างนาย...ฉันควรทำยังไงดีนะ" แทคยอนหลับตาคิดในใจอยู่ชั่วครู่

"อุ๊บ.." คนตัวขาวได้โอกาสเหมาะ เค้าโน้มตัวเข้าไปใกล้คนผิวเข้มและประกบปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากบางของคนตัวใหญ่ทันที

"ย่ะ!!...อีกแล้วนะ..นายอยากตายใช่ไหม" แทคยอนพลั่กอกนิชคุณอย่างแรง หัวใจเค้าขยับจนลงไปเต้นที่นิ้วเท้า

"ปากนายสวย..น่าจูบออก..นิ่ม..แล้วก็หวานด้วย"นิชคุณตอบกลับพร้อมส่งวิ๊งขยี้ใจให้

"เหอะ..วิ๊งนายใช้ได้แค่กับพวกผู้หญิงเท่านั้นแหละ" แทคยอนตอบเสียงเหนื่อยๆ หลังโดนชิงจูบครั้งที่2

"แทคชอบคุณ แทคไม่เคยคิดอยากจูบคุณบ้างเหรอ หรือว่าตัวจริงกับจินตนาการมันต่างกัน" นิชคุณถามอย่างน้อยใจ

"เปล่า"แทคยอนพ่นลมออกทางจมูก

"ตกลงนายจะคบกับฉันใช่ไหม..ขอฉันจูบนายอีกได้ไหม" นิชคุณดีใจออกนอกหน้าเค้าขยับตัวขึ้นคร่อมจนแผ่นอกแทบแนบสนิทไปกับแผ่นอกแทคยอน คนผิวขาวกดตรึงมือข้อแทคยอนให้แนบไปกับเตียง พร้อมทั้งกดจูบลงบนริมฝีปากบางหยักเนินนาน

"อืม..อ่า..พอแล้ว..แฮ่กๆก..ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะคบกับนายนะ"สิ้นเสียงแทคยอนนิชคุณก็ปล่อยคนตัวใหญ่ให้เป็นอิสระ

 

"ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะครับ" หมอซีวอนเดินเข้ามาในห้องพักของแทค เค้าแทบจะทำแฟ้มในมือตก สิ่งที่เค้าเห็นคือพ่อคนตัวเล็กกำลังกลืนกินแฟนหนุ่มร่างใหญ่อย่างตะกละตะกลาม และดีที่คนตัวใหญ่ขอพักรบไม่เช่นนั้นเค้าคงต้องเป็นตากุ้งยิงวันนี้แน่ๆ

"โอะ!!..หมอ" แทคยอนรีบยกมือขึ้นเช็ดปากตัวเองด้วยความขวยเขินแต่เค้าก็พยายามรักษาสีหน้าให้ปกติเข้าไว้

"ลงไปจากตัวฉันซะคุณ" นิชคุณย่นจมูกพลิกตัวลงจากเตียงและทำหน้าไม่รับแขกใส่หมอซีวอน

                                 'โอ๊ะ!!..หมอนี่โกรธด้วยแฮะ..’ ซีวอนนึกขำในใจ

"ถ้าผมขอวัดความดันกับชีพจรคุณตอนนี้คงไม่ได้สินะ..เอาเป็นว่าผมทำแผลให้คุณอย่างเดียวก็พอเนอะ" หมอซีวอนยกยิ้มมุมปากให้แทคยอน

"เป็นความคิดที่ดีครับคุณหมอ" แทคยอนตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่เค้ารู้ว่าเค้าจะอายแค่ไหนถ้าหมอตรวจชีพจรเค้าตอนนี้

'ผมก็ไม่อยากจะขัดพวกคุณหรอกนะ แต่ที่นี่มันโรงพยาบาล' ซีวอนเปรยคนเดียวในใจ