อ้อนรัก3

 

 

นิชคุณนิ่งงันอยู่เพียงชั่วครู่ และเค้าก็คิดได้ว่าจุนโฮไม่ได้รู้เรื่องนี้ด้วยตัวเองแน่ๆ เมื่อเช้านี้คนที่เห็นเค้านอนกับแทคมีแค่พี่แก่แดกูเท่านั้น บางทีคนคนนั้นอาจรู้เรื่องนี้ก็ได้ นิชคุณรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะไปคุยกับมินฮยอง เค้าไม่ชอบเรื่องค้างคาใจ อูยองเค้าปฎิเสธไปแล้ว แต่สำหรับแทค

ถึงแม้พวกเค้าจะไม่สนิทกันในช่วง2ปีหลังจากเด็กๆย้ายเข้ามาร่วมหอด้วย เค้าก็ยังมีความรู้สึกดีดีในฐานะเพื่อนที่ครั้งนึงเคยสนิทไปไหนมาไหนด้วยกันตอนปี1 แทคเคยเปิดใจให้เค้านิชคุณคิดแบบนั้น แต่อยู่ๆผู้ชายคนนั้นก็เว้นช่องว่างออกไป อาจเพราะตัวเค้าเองเริ่มมีแฟน และต้องเริ่มดูแลน้องๆ ระยะห่างของเค้า2คนจึงมีมากขึ้นเรื่อยๆ

คนผิวขาวรีบดิ่งไปหามินจุนที่ห้องนอน

"ฮยองรู้เรื่องแทคชอบผมรึเปล่า" นิชคุณรีบมาคุยกับมินจุนทันที

"ใครชอบใครนะ" มินจุนอึ้งเมื่อเพื่อนตัวขาวโพลงความลับของแทคยอนออกมา มินจุนแทบล่วงจากเก้าอี้ที่เค้านั่งพิงอยู่

"ฮยองรู้..ใช่มั้ย"นิชคุณแยกเขี้ยว

“ถ้ารู้แล้วมันทำไมเหรอ”มินจุนพยายามไม่ร้อนรนไปกับคำถามที่แฝงความไม่พอใจอยู่

“ทำไมฮยองไม่บอกผม...ฮยองเป็นเพื่อนผมรึเปล่า” นิชคุณกัดริมผีบากเค้ากำลังหัวเสีย ทำไมทุกคนปกปิดเค้ากันหมด

"รู้จากปากฮยองกับรู้จากปากหมอนั่นเอง..นายก็รู้ว่าเรื่องนี้สำคัญยังไงในกลุ่มเพื่อน...นายอยากให้แทคโกรธฮยองรึไง" มินจุนจ้องตาใสๆของเพื่อนตัวขาว

"...แทคชอบผมตั้งแต่เมื่อไหร่ "นิชคุณกัดฟันถามเมื่อเค้าไตร่ตรองสิ่งที่มินจุนพูด ใช่มินจุนพูดถูกทุกอย่าง

 

" นายอยากรู้ไปทำไม..รู้แล้วนายจะตอบรับหมอนั่นเหรอ ถ้านายคิดจะปฏิเสธ..ฮยองว่านายอย่ารู้อะไรเลยดีกว่า" มินจุนตอบ เค้าส่ายหัวไปมาขณะนั่งหลังพิงเก้าอี้ ‘ เมื่อไหร่การบ้านวิชาภาษาอังกฤษของเค้ามันจะเสร็จสักที เจ้าเด็กอัจฉริยะออกไปกินข้าวแล้วก็หายหัวไปเลย แล้วอยู่ๆไอ้รุ่นน้องตัวแสบก็เอาปัญหามาให้ ’ มินจุนเปรยในใจ

"ถ้าผมรู้..ฮยองจะบอกว่า..ผมจะชอบแทคได้เหรอ...ผมแค่อยากรู้ว่าผมต้องปฎิเสธยังไงให้หมอนั่นไม่เจ็บมากตะหาก" นิชคุณยังอยากรักษาความสัมพันธ์ฉันเพื่อนกับแทคไว้ เค้ารู้สึกว่าแทคเป็นคนที่ถ้าตัดแล้วจะตัดเป็นตัดตาย เค้าต้องระวังคำพูด เพื่อนคนนี้ไม่เหมือนใครคนอื่นเค้าโลกส่วนตัวสูงและไม่ค่อยยอมใคร

"นานเท่าไหร่ครับฮยอง"นิชคุณถามซ้ำ

“เวลามันไม่ได้เป็นตัวกำหนดขอบเขตความรักนะคุณ” มินจุนตอบอย่างมีหลักการ เค้าเข้าใจความรักดี หากวันนี้เค้าต้องเสียเด็กคนนั้นไปหัวใจเค้าคงแหลกสลาย แทคยอนก็คงรู้สึกไม่ต่างจากเค้า

"นานกว่าที่พวกเราจะรู้จักกัน..หลายปีก่อนหน้าที่พวกเราจะมารวมตัวกัน...อาจถึง10ปีเลยก็ได้มั้งคุณ..นายรู้แบบนี้แล้วนายจะปฎิเสธยังไงไม่ให้หมอนั่นเจ็บหรอ" มินจุนถาม ’ระยะเวลาไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าระหว่างนั้นทำใจยอมรับความรักที่ไม่สมหวังได้ดีขนาดไหนมากกว่า’

"รู้แบบนี้แล้วนายจะทำยังไง..ฮยองบอกนายแล้วคุณเรื่องบางเรื่องไม่รู้ยังจะดีซะกว่า" มินจุนตอบเมื่อเห็นท่าทีช็อกโลกของนิชคุณ เพื่อนตัวขาวถึงกับวางตัวไม่ถูก

"10ปีอะไรฮยอง"นิชคุณทำหน้าเหว๋อ

"ฮยองไม่รู้หรอก...ฮยองรู้แค่ว่าหมอนั่นชอบนายมาก่อนที่เราจะมาเจอกัน"มินจุนตอบพร้อมกับถอนหานหายใจยาว 'แทคยอนรู้ทุกเรื่องของนิชคุณ เค้าเคยเมาแล้วหลุดปากออกมา  ถ้านิชคุณไม่รับรักแทคยอน ความลับนั้นคงตายไปพร้อมกับแทคยอนด้วยเช่นกัน '

             "หมอนั่นมาสารภาพรักกับนายเหรอคุณ” มินจุนถามอย่างสงสัย

             “เปล่า..ผมได้ยินจุนโฮคุยกับแทค” สีหน้าเพื่อนตัวขาวสลดลง

“แล้วแทคตอบว่าไง..นายได้ยินด้วยไหม” มินจุนถามต่อ เค้าพอเดาทางได้ว่าแทคคงตอบแบบไร้เยื่อใยแน่ แต่เจ้าคนตรงหน้าเค้าเป็นพวกคิดมาก

"ตอนนี้นายคงคิดเตลิดไปแล้วสินะคุณ"

 “ผมไม่แน่ใจ..หมอนั่นไม่พูดอะไรเลย” นิชคุณพูดเสียงเบาเหมือนผิดหวังนิดๆ

“ฮยองว่า...ไม่จำเป็นว่านายจะต้องรับรักหมอนั่นนี่...นายแค่เป็นเพื่อนไปก็ได้..นายก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ได้ยินไปสิ" มินจุนเสนอทางออกให้ เค้ารู้แล้วว่าการแนะนำให้แทคสารภาพรักไม่ใช่คำแนะนำที่ดี แต่มันเป็นการจบความสัมพันธ์ระหว่างนิชคุณกับแทค

"ผม...ไม่รู้จะทำยังไงเลย..ทั้งอูยองทั้งแทคต่างก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า..คืนนี้ผมต้องนอนร่วมห้องกับอูยองด้วย"นิชคุณคอตก

ตกเย็นของวันนี้ทุกคนในบ้านกระจัดกระจายกันไปตามที่ต่างๆ จุนโฮและมินจุน2คู่หูนักช็อปไปเดินช็อปปิ้งที่ตลาดแดมุน มินจุนลากคอเจ้าเด็กปากมอมออกจากบ้านไปพร้อมเค้า อูยองลากลับบ้านที่ปูซาน ควานชานชอนนอนแผ่หราอยู่กลางห้องนั่งเล่นคู่กับหนังสือภาษาญี่ปุ่นเล่มเดิม คลุมทับใบหน้าเค้าไว้ นิชคุณนั่งกระสับกระส่ายไปมาในห้องอย่างคิดไม่ตก เค้าต้องจัดการปัญหานี้ บางทีแทคอาจจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่าจางอูยองเด็กน้อยคนสนิทของเค้า นิชคุณนั่งมองเตียงนอนของอูยองและคิดในใจว่าเด็กคนนี้จะกลับมาอีกไหม เค้าควรเลือกรับรักหรือควรปฎิเสธ นี่เค้าทำผิดอะไรไปรึเปล่า ‘ด้ง.....ด้งต้องเข้าใจฮยองนะ..ฮยองรักด้งเหมือนน้องชายจริงๆ’

เสียงต๊อกแต๊กๆดังมาหยุดหน้าประตูห้องแทคยอน คนผิวเข้มนอนเล่นเกมส์อยู่ที่เตียงนอน ใบหน้าหล่อๆที่ครอบทับด้วยกระจกแว่นตาทรงกลมขอบบาง เย็นนี้แทคยอนถอดคอนแทคเลนส์เรียบร้อยแล้วเพราะเค้าตั้งใจจะนอนเมื่อเล่นเกมส์จนเบื่อ ส่วนการบ้านของมินจุนแทคเขียนสูตรคร่าวๆไว้ให้แล้ว เพราะเค้ารู้ว่ามินจุนต้องการความช่วยเหลืออย่างมากแต่ไม่กล้ามาเอ่ยปากขอความช่วยเหลือเค้าตอนนี้ พอนิชคุณกลับห้องตัวเองไปมินจุนก็โทรหาเค้า ชวนเค้าไปเที่ยวตลาดแดมุนด้วยกัน แต่แทคปฏิเสธเค้าไม่อยากออกไปเจอใครตอนนี้ เค้าต้องการความสงบ เมื่อแทคยอนกลับเข้าห้องมินจุนก็เดินเข้ามากอดเค้าไว้ และกล่าวคำขอโทษเค้าจากใจจริง ซึ่งตัวแทคก็ไม่ได้โกรธเค้ารู้ว่าสักวันเรื่องมันต้องแดงขึ้นมาสักวัน

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก!! เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความฉงนให้แทคยอนพอสมควร ใครกันนะมาตอนนี้ไม่ใช่หมีควายแน่..หมีควายไม่เคยมาขอความช่วยเหลือหรือเฉียดมาที่ห้องนอนเค้ายกเว้นหิวจนทนไม่ได้ในวันที่ตัวเค้าเป็นเวรทำอาหาร

            “เข้าไปได้ไหม “เสียงแหบหวานคุ้นหูดังขึ้นหน้าประตูห้องนอน แทคยอนเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี

            “มีอะไร”แทคยอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตน เข้าเดินไปที่ประตูห้องนอนและตอบกลับต้นเสียงด้านนอกแต่ยังไม่เปิดประตูให้

            “เราคุยกันได้ไหม..เปิดประตูหน่อยสิ” นิชคุณรวบรวมความกล้า เค้าคิดแล้วคิดอีกการจบปัญหาคือหนทางที่ดีที่สุด เค้าไม่ชอบอะไรที่มันค้างคาใจ คาราคาซัง

            “.......” คนผิวเข้มยืนนิ่งเงียบงัน เค้ารู้นิสัยนิชคุณ เค้าต้องหาวิธีจบมันให้ดี

            “แทค...นาย” นิชคุณร้องถามอีกครั้งและยังไม่ทันจบประโยค ประตูบานสีขาวตรงหน้าก็แง้มออกมาเพียงเล็กน้อย

            “เข้าไปคุยข้างในได้ไหมแทค” นิชคุณถามคู่สนทนา แทคยอนใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก ไม่มีรอยยิ้มที่เคยมี ไม่มีคำทักทายน่ารักๆที่เคยเห็นบ่อยตอนปี1เหลืออยู่เลย

            “คุยต้องนี้แหละ..ห้องฉันรก” เพื่อนตัวใหญ่ตอบ

            “เรื่องนั้นน่ะ...ฉันปฎิเสธได้ใช่ไหม” นิชคุณอึกอักที่จะพูด ใบหน้านิชคุณแดงขึ้นนิดๆ

            “เรื่องอะไร” แทคยอนแกล้งทำเป็นจำไม่ได้

 

            “คุณได้ยินที่พวกนายคุยกันในห้องครัว...คุณเข้าใจความรู้สึกแทคนะ...แต่คุณปฎิเสธได้ใช่ไหม” นิชคุณถามอย่างไม่แน่ใจ

            “คำตอบของนายชัดเจนมาตั้งแต่เรารู้จักกันแล้ว..ฉันไม่อะไรกับเรื่องนี้หรอกคุณ..เด็กๆก็เล่นๆแซวๆไปแบบนั้นเอง” แทคยอนยังคงรักษาสถานการณ์ตรงหน้าไว้ได้ดี แต่การถูกปฎิเสธตรงหน้ามันเจ็บจริงๆนั่นแหละ ช่องว่างในหัวใจของเค้าที่เคยเว้นไว้ ความรู้สึกที่เค้าพยายามตัดให้ขาดในช่วงเวลาหลายปีไม่ได้ทำให้ความเจ็บน้อยลงซักนิด

            “เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม” นิชคุณถาม เค้ารู้สึกแปลกๆกับคำตอบของแทคยอน เค้ารู้สึกผิดหวังมากขึ้น เหมือนมีเพียงเค้าคนเดียวที่คิดมากไปเองว่าแทคจะรักเค้ามากขนาดที่จะฟูมฟายออกมาเหมือนตอนที่เค้าเลิกกับทิฟฟานี่ "นายรักชั้นมา10ปีจริงรึเปล่า"

            “เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปน่ะแหละคุณ” เพื่อนตัวโตยื่นมือออกมานอกช่องประตูแคบและขยี้ผมสีอ่อนของเพื่อนสีขาวเบาๆ  

            “อย่าคิดมากคุณ...กลับห้องไปนอนซะ...แทคก็กำลังจะนอนเหมือนกัน” แทคยอนยืนส่ง มองดูแผ่นหลังของเพื่อนตัวขาวเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

            “ทำไมแทคฮยอง..ไม่บอกรัก..คุณฮยองล่ะครับ..แทคฮยองก็รู้ว่าคุณฮยองเป็นคนซื่อ..ถ้าแทคฮยองบอกรักคุณฮยอง บางทีคุณฮยองอาจหวั่นไหวก็ได้นะครับ” ควานชานชองลุกขึ้นมานั่งหลังจากได้ยินรุ่นพี่2คนยืนคุยกันหน้าประตู เมื่อนิชคุณเดินกลับห้อง ชานชองก็ลอดช่องประตูแทคยอนเข้ามาแบบถือวิสาสะ

            “.........” แทคยอนยืนเงียบไม่ตอบสนอง ร่างกายของแทคสั่นเคลือนิดๆ

ควาน ชานชองเดินเข้าไปกอดแทคยอนทันที เค้ารู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่แทคจะพยายามรักษาความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนกับนิชคุณมาได้นานขนาดนี้  ชานชองชอบนอนพิงหลังแทคและเค้าก็รู้ว่าแทคยอนไม่ได้หลับตลอดเวลาที่แกล้งหลับตา เสียงหัวใจแทคยอนเต้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดตลอดเวลา การมีไออุ่นจากใครสักคนคงช่วยปลอบประโลมหัวใจที่แหลกสลายได้

"คุณฮยองปฎิเสธแทคฮยองหรือครับ" ชานชองถามขึ้นขณะพวกเค้ากำลังจะปิดไฟนอน คืนนี้คือคืนที่บรรยากาศในบ้านหดหู่สุดๆ จุนโฮขอสลับเตียงนอนกับมินจุนเพื่อไปขอขมาลาโทษกับแทคยอนเรื่องในห้องครัววันนี้ และเป็นเหตุทำให้ความลับของแทคยอนแตกโพละออกมา

ชานชองอยากคุยกับนิชคุณเค้าเลยเนียนเข้ามาขอนอนเตียงอูยองเมื่ออูยองกลับบ้าน

"ใช่...สำหรับฮยองเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้..ฮยองไม่ได้รักผู้ชายสักหน่อย..หมีน่าจะเข้าใจนี่" นิชคุณกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งตอบอย่างจริงจัง เค้าเองก็กำลังสับสนในใจอย่างมาก นิชคุณรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแปลกๆ บางทีเค้าอาจรู้สึกผิดหวังที่แทคยอนดูไม่สะทกสะท้านต่อคำปฎิเสธของเค้าสักนิด

 “เดี๋ยวนะ!!...นายไปคุยอะไรกับไอ้แทคมา” มินจุนที่กำลังเอนตัวนอนถึงกับดีดตัวขึ้นมานั่งหลังตรง ใบหน้ามินจุนตะลึงงัน ดวงตาเรียวเล็กของพี่ใหญ่ในบ้านเบิกโพล่งด้วยความตกใจ

            “คุณแค่ไม่ชอบเรื่องค้างคาใจ”นิชคุณเบ้หน้า ริมฝีปากคนผิวขาวหยู่ทันที เค้ารู้ว่าสิ่งที่เค้าทำมันไม่ตรงกับคำแนะนำของมินจุนสักนิด

"ไม่รู้สิครับ..ผมอาจเป็นผู้ชายปกติ..แต่ถ้ามีใครสักคนที่ทุ่มเวลาทั้งชีวิตให้ผม พยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะมายืนข้างผม..บางทีผมอาจให้โอกาสเค้าลองพิสูจน์ตัวเองก็ได้ "ชานชองตอบ หมียักษ์ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าตัวเองและเงียบไป

"หมีจะบอกว่า...ฮยองควรให้โอกาสแทคทำคะแนนเหรอ" นิชคุณเลิกคิ้วข้างนึง

"ใช่..นั่นแหละสิ่งที่มักเน่ต้องการบอกนายนะคุณ..ลองเก็บเอาไปคิดดูก็ได้นี่..คบผู้ชายด้วยกันไม่ตายหรอก..ถ้าลองคบกันแล้วมันไม่โอเค..นายค่อยเลิกก็ได้นี่" มินจุนเคอธิบายแทนหมียักษ์ที่หลับไปแล้ว

"แล้วอูยองล่ะ..ฮยอง..ผมคบทีเดียว2คนพร้อมกันไม่ได้หรอกนะ"นิชคุณย่นคิ้วหนาๆของตัวเองจนชิดติดกัน เค้าคิดไม่ตกจริงๆ

 

"ก็ให้เด็กนั่นกับฮยองสิ..นายห่วงแค่เรื่องเจ้าแมวยักษ์นั่นก็พอ" มินจุนยิ้มร้ายๆให้คำตอบกับเพื่อนซี้

"ให้ฮยอง..ฮยองหมายถึงอะไรอะ" นิชคุณมองหน้าเพื่อนที่อายุมากกว่าด้วยสีหน้าที่สับสนมากขึ้นไปอีก

"ช่างเถอะ..ไม่มีอะไรหรอกน่า..นอนเถอะ" มินจุนตอบเลี่ยงๆก่อนจะทิ้งหัวลงบนหมอนนุ่มๆของจุนโฮ

 

เช้าวันอาทิตย์อากาศแจ่มใส เสียงค๊องแคร๊งๆดังเป็นระยะๆออกมาจากห้องครัว ดูเหมือนเจ้าของเวรทำอาหารวันนี้จะตื่นเช้ากว่าที่ผ่านมา ทั้งที่ปกติต้องลากลงจากเตียงแทบทุกครั้ง นิชคุณมักตื่นนอนเป็นคนแรกเพราะเค้าชอบอากาศยามเช้า เสียงนกร้อง และแสงแดดยามเช้าดีต่อสุขภาพ แต่เช้านี้มีคนตื่นเร็วกว่าเค้าเสียอีก

"อรุณสวัสดิ์แทค..อะไรดลใจให้นายตื่นแต่เช้าเนี่ย" นิชคุณทักเพื่อนตัวโตที่หันหน้าเข้าหาเคาเตอร์ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารให้สมาชิกทุกคนในบ้าน

“ทำกับข้าวเสร็จ..ฉันจะไปเดท” ชายร่างใหญ่ตอบแบบขอไปทีตามลักษณะนิสัยของเค้า

"วันนี้ทำอะไรกินน่ะหอมเชียว" คนผิวขาวเดินเตาะแตะเข้าไปใกล้คนผิวเข้ม พร้อมยื่นหน้าเค้าใกล้หม้อแสตนเลนตรงหน้าเพื่อนตัวโต พร้อมขยับจมูกยขุกขยิกเพื่อดมกลิ่นหอมๆที่ลอยฟุ้งขึ้นมา

"ว๊าว.หอมกลิ่นเครื่องเทศ รีซอตโต้เหรอ..เยี่ยมเลย..มื้อเช้าแสนสุข" นิชคุณยิ้มหวานพร้อมกับทำท่าตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้า คนตัวขาวเผลอยกแขนขึ้นกอดไหล่แทคยอนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"ออกไปรอข้างนอกเถอะ..ในนี้มันร้อน..เสร็จเมื่อไหร่ฉันจะไปเรียก" แทคยอนตอบเรียบๆ พลางขยับตัวออกจากอ้อมแขนเพื่อน

"ไม่ร้อนสักหน่อย..แล้วคุณก็อยากเห็นวิธีทำรีซอตโต้ด้วย” นิชคุณยื่นหน้าเข้ามาใกล้แทคยอนเพื่ออ้อนขอความเห็นใจ

"ออกไป!!" คนผิวเข้มตะคอกเสียงดัง

"นายโกรธอะไร" นิชคุณทำหน้าเหว๋อ

"เปล่า...นายอยู่ตรงนี้มันเกะกะ..วันนี้ฉันอยากทำงานคนเดียวเงียบๆ.." น้ำเสียงเพื่อนสนิทกลับมาเป็นปกติอีกครั้งแทคยอนระเบิดอารมณ์ออกไปโดยไม่ตั้งใจ

"อ่ะ..คุณขอโทษ" นิชคุณทำหน้าเศร้าทันทีเมื่อคิดได้ว่าเค้าเพิ่งจะสลัดรักเพื่อนตัวโตไปเมื่อวาน

"ขอโทษเรื่องอะไรอีก..นายทำอะไรผิดรึไง..ออกไปข้างนอกได้แล้วป่ะ" มือใหญ่ดันไหล่เพื่อนตัวขาวให้ห่างออกจากตัวเค้ามากเท่าที่ทำได้

"แทค..เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม" นิชคุณนอนคิดมาทั้งคืน คำพูดของชานชองดังก้องในหัวเค้าไม่หยุด บางทีเค้าน่าจะลองทำตามความคิดของน้องเล็กและพี่ชายคนโตของบ้านสักครั้ง

"เริ่มต้นอะไร..ไร้สาระ..นายทำฉันเสียเวลานะ" แทคยอนพูดโดยไม่มองหน้าเพื่อน เค้าปิดเตาแก๊สและใช้มือของตนจับที่ข้อมือคนผิวขาว แทคยอนลากนิชคุณกลับไปที่ห้องรับแขกและผลักคนตัวขาวลงกับโซฟา

"นั่งอยู่นี่นิ่งๆหรือไม่ก็ไปหาอะไรทำซะ" แทคยอนพูดด้วยอารมณ์เหนื่อยอ่อน เมื่อคืนเค้าแทบไม่ได้นอนเลย น้ำตาของเค้ามันไหลออกมาไม่หยุด ไม่ว่าเค้าจะพยายามหยุดคิดยังไงก็ทำไม่ได้ แทคยอนจึงตัดสินใจโทรหาเพื่อนสาวคนสนิทตอนกลางดึก เค้าชวนเธอออกเดท ซึ่งเธอรู้ว่ามันไม่ใช่เดทแบบคู่รัก แต่เป็นเดทสำหรับช่วยเพื่อนที่กำลังอกหัก เบจจีนูน่าเข้าใจแทคยอนดี

 

'นายกำลังเล่นสนุกอะไร 'แทคยอนคิดอย่างไม่สบอารมณ์

"แทค"มือขาวคว้าข้อมือคนผิวเข้มไว้ก่อนที่แทคยอนจะกลับเข้าครัวอีกครั้ง

" ตอนนี้ยังไม่สายไปใช่ไหม..ถ้าคุณจะรับรักแทคน่ะ" นิชคุณรู้สึกใบหน้าเค้าร้อนวูบวาบ หัวใจเค้าเต้นโครมครามราวกับว่าเค้าเป็นฝ่ายมาขอความรักแทคยอน ‘ทำไมฉันต้องกังวลขนาดนี้ด้วยเนี่ย’

"นายเล่นอะไรอยู่คุณ...นายสนุกมากไหม" แทคยอนถามเพื่อนตัวขาวกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"เล่น?..คุณไม่ได้เล่นอะไรนะ..คุณเอาจริง" นิชคุณย่นคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของแทคยอน

"เสียใจด้วยนะสำหรับการเริ่มต้น..เช้านี้ฉันมีเดทแล้ว" แทคยอนตอบออกไปตรงๆ เค้ารู้ว่าไร้เรื่องบ้านี่ๆไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความคิดของนิชคุณเองแน่

"เดทอะไร!!..เมื่อวานนายเพิ่งมาขอความรักฉัน..ทำไมล่ะ..ฉันปฎิเสธนายครั้งเดียวเองนะ..นาย" นิชคุณตาลีตาเหลือก เค้าเริ่มกระอักกระอ่วนใจ

"คุณ..ฉันไม่เคยขอความรักกับนาย..ฉันบอกนายแล้วว่าเด็กๆคิดกันไปเอง หรือต่อให้ฉันขอความรักนายจริงๆ..นายรู้หรือว่าการรักผู้ชายด้วยกันเป็นยังไง ฉันไม่รู้ว่าใครเป่าหูอะไรนายมา...สำหรับฉันแค่เห็นนายยิ้ม เห็นนายมีความสุขมีสุขภาพที่ดี..มันก็โอเคแล้ว สำหรับฉันต่อให้นายปฎิเสธฉัน..ฉันก็จะอยู่เคียงข้างนายแบบเพื่อนไปตลอดนั่นแหละ...ดังนั้นนายไม่ต้องพยายามทำให้ฉันรู้สึกดีหรือนายไม่ต้องรู้สึกผิดต่อฉันก็ได้"แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาเรียวยาวมีน้ำใสๆเคลือบแวววาวจนเห็นได้ชัดว่าทำนบที่เค้ากลั้นไว้กำลังพังทลายลงมา

니가 짓밟고 떠난 심장이 아직도 뛰고 있어 그것도 너를 향해.
หัวใจที่เธอเหยียบย่ำและจากไปยังคงเต้นอยู่ เพื่อเธอ

잊으려고 아무리 노력해봐도 새로운 사람들을 아무리 만나봐도 계속 다시 또 다시 돌아서면 왜 니 생각만 나는지
ไม่ว่าจะพยายามลืมอย่างไร ไม่ว่าจะได้พบกับคนใหม่ ๆ แค่ไหน แต่เมื่อหันกลับมา ทำไมฉันจึงคิดแต่เรื่องเธอ

เสียงเพลงจากมือถือเครื่องสีขาวที่เหน็บอยู่ที่กระเป๋าด้านหลังของแทคยอนดังขึ้นเรื่อย  แทคยอนใช้มืออีกข้างหยิบมือถือขึ้นมาและสไลด์หน้าจอเพียงแผ่วเบา น้ำเสียงคนในสายเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคู่เดทของเค้าในเช้านี้ เบจจีนูน่าโทรมาบอกเรื่องสถานที่นัดพบเพราะเมื่อคืนเธอเองก็นึกไม่ออกว่าจะพาแทคยอนไปเที่ยวที่ไหนดี ที่ไหนที่ทำให้เพื่อนเธอรู้สึกดีจนสามารถบากหน้ากลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆได้

“อืม..อีก10นาทีเจอกัน..แล้วแทคจะรีบไปนะ” แทคยอนคุยกับเบบจีนูน่าผ่านมือถือสีขาวที่นิชคุณซื้อคืนแทนเครื่องเก่าที่นิชคุณเผลอเหยียบหน้าจอแตกตอนปี1ตอนที่พวกเค้าเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ร่วมกันในหอใหม่ๆ

            "แทคอย่าไปเลยนะ..แทคไม่ไปได้ไหม" คนผิวขาวดึงรั้งข้อมือของแทคยอนอย่างแรงจนแทคยอนเสียหลักล้มใส่นิชคุณที่นั่งอยู่บนโซฟา คนผิวขาวกางแขนโอบรัดแผ่นหลังของคนตัวใหญ่ไว้ไม่ปล่อย

"คุณขอโทษ..ให้โอกาสคุณนะ...คุณขอโทษที่ความรู้สึกช้า..ขอโทษที่มองข้ามความรู้สึกแทคมาตลอด" คนผิวขาวกระซิบข้างหูแทคยอนอย่างจริงใจ นิชคุณรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาเมื่อได้ยินแทคยอนพูดถึงเดท เมื่อคู่เดทของแทคยอนโทรมาตามนิชคุณแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ถ้าเค้าปล่อยมือแทคยอนไปตอนนี้ บางทีเค้าอาจจะไม่ได้สัมผัสความรักจากแทคยอนอีกเลยก็ได้

"อย่าทำให้ทิฟเสียเสียใจเลยคุณ...ถ้านายเลิกกับเธอแล้วมาคบผู้ชาย...มันเหมือนนายหักหลังเธอ" คนผิวเข้มพยายามยันตัวเองออกจากอ้อมกอดของคนผิวขาวแต่หัวใจเค้ามันกลับร่ำร้องหาความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนนี้ๆ  หัวใจเค้าร่ำร้องหาอ้อมกอดนี้มาตลอดหลายปี ร่างกายของนาย  หัวใจของนายมันเคยเป็นของฉัน แต่ถ้าฉันได้มันมาแค่เปลือกนอก ฉันจะไม่ทำ

"อา..หยุดนะ..นายทำบ้าอะไรน่ะ..ยะ.หยุด" แทคยอนสะดุ้งเฮือกเมื่อริมฝีปากอิ่มแดงซุกไซ้ไปตามซอกคอเค้า เรียวลิ้นเล็กสีแดงค่อยๆลากผ่านเส้นเลือดและแอ่งคอเค้าด้วยความอ่อนโยน

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"แทคยอนตวาดกร้าวใส่นิชคุณ เค้าสะบัดตัวสุดกำลังจนตัวเค้าหลุดออกจากอ้อมแขนคนผิวขาว หัวใจแทคยอนเต้นเสียงดังจนเค้ารู้สึกได้ว่าบางทีนิชคุณอาจได้ยินมันด้วยซ้ำ ใบหน้าและหูกางๆของเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม แทคยอนเลือดขึ้นหน้าเค้ารู้สึกเหมือนกำลังตกเป็นของเล่นของนิชคุณ

ไม่ทันที่นิชคุณจะได้เอ่ยถ่อยคำอันใด หมัดหนักๆก็กระแทกใส่แก้มเค้าเต็มๆ แทคยอนหวดเขนออกไปเต็มแรง

“อย่ามาล้อเล่นกับฉันแบบนี้..ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนาย” เพื่อนตัวโตยกข้อมือสีเข้มของตนขยี้คาบน้ำลายจากปลายลิ้นของคนผิวขาวตรงหน้าอย่างแรง

"อั่ก!!.."นิชคุณยกมือขึ้นจับใบหน้าตัวเองขณะที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา เค้าไม่คิดว่าจะโดนแทคต่อย เค้าคิดแต่ว่าถ้าเค้ายอมรับรักเพื่อนตัวโต แทคยอนต้องดีใจแน่ ถ้าเป็นบรรดาผู้หญิงที่เค้าเคยคบมาพวกหล่อนมักเคลิ้มตามและรู้สึกดีที่เค้ามอบความรักให้พวกเธอแบบนี้หลังจากการสารภาพรัก และแน่นอนนิชคุณก็คิดว่าแทคคงชอบมันเช่นกัน

"แกทำอะไรของแกวะไอ้เลว!!" เด็กหนุ่มผิวขาวแก้มยุ้ยพุ่งตัวเข้าใส่แทคยอน อูยองกดไหล่รุ่นพี่ตัวสูงลงมาตามด้วยการสวนเข่าเข้าใส่ลิ้นปี่แทคยอนอย่างแรง คนผิวเข้มรู้สึกเจ็บและจุก เค้าโค้งตัวลง2มือใหญ่จับหน้าอกตัวเอง และไม่ทันที่แทคยอนจะได้รู้ตัว อูยองก็กระชากคอเสื้อแทคยอน เค้าเหวี่ยวหมัดใส่ใบหน้าแทคยอนไม่หยุด แทคยอนล้ฝลงไปนอนกับพื้นโดยมีจางอูยองกระโดดขึ้นคร่อมทับ และซัดหมัดใส่รุ่นพี่ตัวโตไม่หยุด

จางอูยองกลับมาหอพักในเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เค้ากลับบ้านไปนอนทำใจที่บ้าน1คืน เค้ายังอยากเจอนิชคุณยังอยากได้รอยยิ้มจากรุ่นพี่ที่เค้าแอบหลงรักมาตั้งแต่ปี1 จางอูยองได้ยินเสียงใครบางคนคุยกันในบ้าน เค้าคิดว่าเช้าขนาดนี้คงเป็นนิชคุณแน่ อูยองรีบเข้าบ้านตรงดิ่งมาเพื่อทักทายรุ่นพี่ของเค้า แต่สิ่งที่เค้าเห็นตรงหน้าคือ แทคยอนซัดหมัดใส่นิชคุณที่นั่งบนโซฟา นั่นทำให้เด็กน้อยสติแตก จางอูยองรีบเข้าไปช่วยเหลอนิชคุณ และลงโทษแทคยอนที่บังอาจมาทำร้ายคนที่เค้ารัก

"หยุด!!..ด้งหยุด..ฮยองบอกให้หยุดไง" นิชคุณร้องบอกอูยองแต่เด็กหนุ่มรุ่นน้องไม่ฟังเสียงต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายนี้เลย

"หยุดเดี๋ยวนี้นะด้ง!!" นิชคุณรีบเข้ามาแยกตัวอูยองให้ห่างออกจากตัวแทคยอนให้เร็วที่สุด นิชคุณพยายามดึงตัวอูยองแต่อูยองปัดมือของนิชคุณออก นิชคุณตัดสินใจเล่นไม้หนักกับอูยองเพื่อที่จะทำให้คนเสียสติสงบลง นิชคุณกระชากคอเสื้อด้านหลังของรุ่นน้องสุดแรงและต่อยเข้าที่สีข้างของอูยอง จางอูยองถึงกับเจ็บจนพูดไม่ออก เค้าหันหน้ากลับมามองใบหน้านิชคุณด้วยสีหน้าที่สับสนและไม่เข้าใจ

“ฮยองต่อยผมทำไม..ผมช่วยฮยองนะ” จางอูยองเค้นเสียงลอดฟันตัวเองออกมา สีหน้าเด็กน้อยบ่งบอกว่าเค้าทั้งเจ็บและเสียใจในเวลาเดียวกัน

“กลับเข้าห้องไปซะด้ง..อย่าทำให้ฮยองต้องทำอะไรมากกว่านี้” นิชคุณตอบกลับด้วยสีหน้าของคนที่ดูจะโกรธจัด จนทำให้จางอูยองรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไประหว่างช่วงเวลาที่เค้าออกจากบ้านไปเพียง1วัน นิชคุณไม่เคยแสดงกิริยาแบบนี้ใส่เค้าสักครั้ง เด็กน้อยพยุงร่างตัวเองกลับเข้าห้องนอนอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ