"ไม่สมกับเป็นพี่เลยนะครับ"
อูยองกระโดดโหยงมายืนข้างตัวนิชคุณ เค้าทันได้เห็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
"หมายความว่าไง"
นิชคุณพูดเสียงแข็งใส่เด็กแก้มบวม
"ผมแค่จะบอกว่า..พี่พูดจาไม่ดีเลย..พี่พูดแรงเกินไป..ผู้ชาย2คนคบกันมันก็เป็นความรักอีกประเภทนึงนะ..พอพี่พูดแบบนั้นผมเลยแค่สงสัยว่าพี่ดูแปลกไปเยอะเลยนะครับ"
อูยองรั้งแขนนิชคุณไว้ให้ฟังสิ่งที่เค้าพูดจนจบ
"ปล่อย"
นิชคุณตาขวางใส่รุ่นน้อง
"ผมไม่รู้ว่าพวกพี่ทะเลาะอะไรกัน..แต่เก็บสิ่งที่ผมพูดไปคิดสักนิดก็ดีนะครับพี่"
จางอูยองปล่อยมือจากแขนรุ่นพี่ตัวขาวทันที
'บ้าเอ้ย!!'
นิชคุณลากกรงเก็บลูกบอลลงไปที่สนามบอล
เค้าลากตาข่ายไปเกี่ยวตามเสารอบๆสนามเพื่อกันลูกบอลกระเด็นออกไปโดนคนข้างนอก
คนผิวขาวเงื้อมเท้าเตะลูกบอลลูกแล้วลูกเล่าเพื่อระบายอารมณ์โกรธ
ผิดหวัง เสียใจ และรู้สึกผิดไปพร้อมกัน เค้าผิดที่พาผู้หญิงมานอนบ้าน โกรธตัวเองที่ทำสร้อยแทคยอนหายและไม่รับผิดชอบ
แต่เค้าก็โกรธแทคยอนที่ยอมคบกับเพื่อนสนิทของเค้าง่ายๆแบบนั้น
ทำไมตอนนั้นเค้าไม่แย่งแทคยอนมา
‘นายเป็นอะไรคุณ...นายกำลังฟุ้งซ่านนะ...หมอนั่นเป็นผู้ชายนะ’
"นายคบกับชานเหรอแทค"
คิมมินจุนถามแทคยอน พวกเค้าคืนดีกันแล้ว
"ใครคบกับใครนะครับ"
แทคยอนมองตรงไปที่สนามบอลเค้าเห็นคนผิวขาวกำลังซ้อมบอลอย่างเอาเป็นเอาตาย
"แฟนน่ะ..นายเป็นแฟนกับหมีชานเหรอ"พี่แพนด้าถามซ้ำเมื่อเห็นน้องชายเค้าไม่ได้ตั้งใจฟังคำถาม
"เปล่า"เ สียงหมีชานดังมาจากด้านข้างตัวพี่แพนด้า
"เฮ้ย!!..อย่ามาเงียบๆดิวะ..ตกใจหมด"
พี่แพนด้าสะดุ้งจนแทบตกจากเก้าอี้
"มาแบบเสียงดังผมต้องทำยังไงครับ"
ชานชองย้อนถามด้วยสีหน้ามึนๆ
"ช่างเห๊อะ..แล้วไอ้เปล่าหมายถึงไรวะ...เมื่อกลางวันแกจูบน้องชายฉันแล้วบอกว่าแก2คนคบกัน..ทำไมแทคมันปฎิเสธแกเหรอชาน" พี่แพนด้าใช้ซอกจิ้มเอวชานชอง
"คุณจูบผม..เหรอครับ"
แทคยอนที่เอาแต่นั่งเหมอมองคนผิวขาวหันมองชานชองตาวาว
"เห็นไหมครับ..หมอนี่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ..ผมแค่ทำให้ไอ้คุณมันรู้ตัวเร็วขึ้นเท่านั้น"
ชานชองกระซิบข้างหูพี่แพนด้าเบาๆ
"นายจะบอกว่าไอ้คุณมันชอบน้องชายฉันเหรอ"
คิมจุนเคทวนคำพูดเบาๆด้วยสีหน้าแตกตื่น
"ผมคิดแบบนั้น"
ชานชองพยักหน้ายืนยัน
"แทคไม่ไปดูที่สนามใกล้ๆล่ะ..นายสายตาไม่ดีนี่"
ชานชองยุคนตัวใหญ่ที่เพ่งแล้วเพ่งอีก
"ไม่ต้องเลย..ขืนโดนลูกบอลอีกทีแกได้พบยมบาลแทนหมอแน่"
คิมมินจุนเตือนน้องชาย
"ชวนไอ้คุณกลับบ้านสิ..ถ้านายทะเลาะกัน
ง้อหน่อยเดี๋ยวไอ้คุณมันก็อารมณ์ดี"คิมมินจุนแนะนำ
"ผมจะกลับบ้านผม"แทคยอนฟุบหน้าลงกับขอบระเบียงเมื่อเค้านึกถึงภาพผู้หญิงที่นิชคุณพาเข้ามานอนบนเตียงเค้า
"ทำไมล่ะ..ถ้านายกลัว..พี่ไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ"
คิมมินจุนเสริมอีก
"ผมไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร"
เค้านึกภาพผู้หญิงของนิชคุณขึ้นมาคร่อมตัวเค้าตอนที่นิชคุณเข้ายังหลับอยู่ ไม่ใช่ว่าเค้ารังเกียจแต่เค้าแค่ไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร
เค้าอ้วกใส่เธอ และเธอโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยวออกจากบ้านไป
"หมายความว่าไง"
หมีชานและพี่แพนด้าเลิกคิ้วถามอย่างงงงวย
"เธอ....ผม.....เธอ...อุ๊บ"
พูดยังไม่ทันจบ คนผิวเข้มก็เอามือปิดปากวิ่งหายไปทางระเบียงห้องน้ำ
"เฮ้อ!!"
ชานชองถอนหายใจยาว ปลงตกกับคนรอบตัว
"เฮ้ยแทค!!" พี่แพนด้าขมวดคิ้วก่อนวิ่งตามน้องชายไป
Rrrrr
" ครับแม่..ว่าไงนะ...แม่จ้างสายสืบอีกแล้วเหรอ..ครับผมขอโทษ..คราวนี้ผมผิดจริงๆ.." นิชคุณตอบเสียงอ่อย เค้าต้องกลับไปจัดการกับเฟอร์นิเจอร์ในบ้าน
และปล่อยเช่าอย่างเสียไม่ได้ แม่เค้าไม่ชอบให้ลูกชายพาผู้หญิงมาปล่อยตัวในบ้าน ยิ่งเป็นผู้หญิงที่แม่เค้าไม่คิดจะเลือกด้วยแล้ว
"ผมจะเคลียร์บ้านให้เร็วที่สุดครับ..แล้วแม่จะบังคับให้ผมไปอยู่ไหนครับ"
นิชคุณถามอย่างรู้ใจเเม่เค้า อิสระของเค้าถูกริดรอนอีกแล้ว
"ไปอยู่กับชานก่อนสิเดี๋ยวเรื่องบ้านแม่จัดการให้เอง"
ผู้เป็นแม่พูดเสียงหวาน
"ไม่ครับ..แม่บ้ารึเปล่าผู้ชาย3คนจะให้นอนอัดเตียงเดียวกันได้ยังไงไหวครับ..คอนโดไอ้หมีมันมีห้องนอนเดียว
ที่สำคัญ..." นิชคุณเงียบลงเมื่อคิดว่าเค้าต้องไปอยู่ดู2คนนั้นพลอดรักกันต่อหน้าต่อตา
"บ้านแกเดี๋ยวแม่ค่อยหา
เพราะอีกไม่กี่วัน บ้านหนูแทคเค้าก็ทำเสร็จแล้ว" แม่นิชคุณแอบยิ้มสะใจ จุนเคโทรมาเล่าให้เธอฟังว่านิชคุณทำลูกชายเพื่อนแม่ร้องไห้
เธอจึงตั้งใจจะดัดนิสัยลูกเธอ
"แล้วเกี่ยวอะไรกับบ้านหมอนั่นกัน"
นิชคุณแหว
"พูดจาไม่เพราะ...ลูกต้องไปอยู่คอยดูแลหนูแทคจนกว่าอาการหนูแทคจะดีขึ้น..และลูกจะได้เลิกพาผู้หญิงเข้ามานอนในบ้านสักที"
ผู้เป็นแม่เอ็ดเสียงแข็ง
"ครับแม่"นิชคุณสลดลงทันที
เค้าวางสายจากคุณแม่และรีบวิ่งตามเก็บลูกบอลเข้ากรงก่อนจะเข็นกรงบอลเข้าห้องสโมสร เค้ารู้ว่าแทคไม่ได้นอนมาหลายคืนติดกันแล้วตั้งแต่เค้าพาผู้หญิงมานอนด้วย
'ฉันจะทำยังไงดีนะ..คิดสิ..คิดสิ..คุณ'
นิชคุณคิดในใจอย่างร้อนรนเมื่อเค้าล้วงกระเป๋าดูเข็มนาฬิกา
คืนนี้เค้าต้องไปนอนค้างบ้านหมีชาน เค้าจะง้อหมีชานยังไง
"ชานตกลง2-3วันนี้คุณกับแทคจะไปนอนบ้านนายนะ" พี่แพนด้าพูดขึ้นหลังจากเค้าคุยกับชานชองไปแล้ว
"ผมต้องนอนพื้นสินะ"
หมีชานทำหน้ามึนแต่ไม่แสดงอารมณ์
"พี่ก็อ้างว่าปาร์ตี้บ้านผมสิ..แล้วก็ไปกันให้หมดเลย
เดี๋ยวพอแทคง่วงพี่ก็ไปส่งด้ง”
2หนุ่มวางแผนกันระหว่างเดินไปรอคนที่ที่ยังนั่งติดคอห่านออกจากห้องน้ำ
"กลับเถอะแทค...ฝนจะตกแล้ว....ไปปาร์ตี้กัน...นายคายของเก่าหมดแล้วนี่"
ชานซองลูบหลังให้เพื่อนตัวโต
"คุณ..ปาร์ตี้เจอกันที่สนามบอลห้ามเบี้ยว"
พี่คิมโทรหานิชคุณ
เมื่อเด็กๆมากันครบ
พวกเค้าก็เริ่มคุยกันเรื่องสถานที่กินข้าว นิชคุณนั่งมองนิ้วมือตัวเอง
เค้าไม่กล้าสบตาเพื่อนๆในกลุ่ม ข้าวมื้อนี้นิชคุณงดออกความคิดเห็น
"พี่จะไปกินที่ไหน..ฝนจะตกแล้ว"
อูยองถามเสียงใส งานเลี้ยงที่ไม่ต้องจ่ายเงินเองมีเหรอด้งจะพลาด
"ไปกินบ้านคุณไหม
บ้านนายใหญ่ดี..แถมใกล้มหาลัยด้วย...เดี๋ยวพี่กับด้งต้องกลับมาที่นี่อีก.." พี่คิมกระฟัดกระเฟียดที่ไม่ได้กลับบ้าน
“บ้านผมไม่ได้...ผมโดนแม่ยึดทรัพย์”
นิชคุณรีบปฎิเสธ เจ้าคนผิวขาวทำหน้าหงอย
“งั้นไปบ้านพี่หมีละกันนะ...บ้านพี่ใกล้นิ”อูยองออกความคิดเห็นอย่างใสซื่อ
พี่คิมหงุดหงิดไปตลอดทาง เพราะห้องพักชานซองเล็กเป็นรูหนูจะให้ผู้ชายตัวโตอัดเข้าไปกินข้าวด้วยกันได้ยังไง
คิมมินจุนและชานชองเล่นตีบทแตกจนนิชคุณเชื่อสนิทว่าเป็นเรื่องบังเอิญ
ในขณะที่ด้งและแทคยอนก็เออออตามไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
"วันนี้แทคเป็นเชฟคู่นายละกันชาน
เจ้าของบ้านนี่ น้องชายฉันจะได้ไม่หยิบของมั่วซั่ว" พี่คิมเปรยอีก
นิชคุณปรายตามองชานชองและแทคยอนด้วยสีหน้าเศร้าสลด
เจ้าแมวจรดูเงียบขรึมผิดปกติตั้งแต่วันที่เค้าไล่ออกจากบ้าน
'นายผิดที่ทำให้ฉันหัวใจเต้นจนควบคุมไม่ได้
ไม่ใช่เพราะฉันอยากทำแบบนี้สักหน่อย นายทำให้ฉันคลั่ง' นิชคุณย่นคิ้วติดกัน
อากาศด้านนอกเริ่มเย็นขึ้น
ลมเเรงขึ้น และฝนตกหนักขึ้น
"ชานไปเข้าห้องน้ำก่อนนะแทค..พี่คิมผมจะไปห้องน้ำ!! พี่มาอยู่เป็นเพื่อนแทคหน่อย.." ชานชองข้าศึกบุกขึ้นมาพอดี
"อ๋า..ฉันทำงานอยู่..แปป
แปปๆ" คิมมินจุน กดเซฟงานวิจัยเสร็จ เค้าลุกขึ้นเพื่อจะไปเปลี่ยนตัวกับชานซอง
เปรี๊ยง!
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นลั่นไปทั่วทั้งตัวตึก
แสงสว่างในห้องดับลงอย่างกระทันหัน คิมจุนซู นิชคุณ อูยอง ผวาเฮือกพวกเค้าตกใจจนแทบร้องแทบไม่เป็นภาษา
"อ๊า..อ๊า..แม่...แม่..โอ๊ย
แม่ " เสียงใครสักคนดังมาจากห้องครัว
"พระเจ้า"
3หนุ่มประสานเสียงพร้อมกัน
"ชานไฟฉาย..ชาน..โอ้ย"
พี่คิมเดินชนขอบเก้าอี้เค้าเกือบทำตัวเองหน้าคว้ำ
"แทค
พี่คิม..เสียงแทคร้อง..นายอยู่ไหน" นิชคุณพึมพำเสียงดัง เค้าพยายามคลำทาง ออกไปตามเสียง
"โอ้ย..พระเจ้า!!
ร้อนๆ" นิชคุณชักขาออกจากพื้นอย่างรวดเร็ว เค้าคิดว่าเค้าเหยียบลงบนน้ำเดือดแน่ๆ
"แม่..แม่..แทคเจ็บ..อ๊าแม่..เจ็บ"
คนผิวเข้มครางเสียงเบา
"ชาน..ไฟฉาย..แทคโดนน้ำร้อนลวก"
นิชคุณตะโกนลั่นห้องครัว
ไฟสำรองสว่างวาบขึ้นมา
คนผิวเข้มคู้ตัวหมอบอยู่กับพื้น น้ำร้อนๆทำผิวคนตัวโตเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด
"แทคลุกขึ้น.."
นิชคุณวิ่งมาตรวจดูแผลตามตัวแทคยอน ฝ่ามือเจ้าแมวแดงก่ำ
นิชคุณลากเจ้าแมวไปที่อ่างล้างมือ เค้าจัดการแช่มือเจ้าแมวตัวโตลงน้ำเย็น
ปู่คิมรีบเอากล่องพยามบาลเข้ามาในห้องครัว
เค้าประเมิณอาการของน้องชาย
"มะ..แม่..แทคกลัว..แม่"
แทคยอนนั่งตัวสั่นหลับตาแน่น ปากบ่นพึมพำงึมงำ
"ใจเย็นเด็กน้อย
เดี๋ยวเป่าทีเดียวก็หายแล้ว" ปู่คิมปลอบโยนแทคยอน
คิมมินจุนสั่งให้นิชคุณกอดน้องชายเค้าระหว่างที่เค้าจัดการกับรอยแดงที่ฝ่ามือของแทคยอน
"อีกนานไหมครับพี่"
นิชคุณถามอย่างอายๆเค้าเริ่มเกิดอารมณ์ขึ้นมาซะแบบนั้น
"สถานการณ์แบบนี้แกยัง...เฮ้อไอ้เด็กแข็งแรงเอ๊ย"
พี่คิมรอบยิ้มตาเป็นประกาย
"วันนี้คุงคุงนอนกับแทคบนเตียงนะ
หมีจะนอนโซฟาข้างนอก" ชานชองโผลงออกมา
"แต่นาย.."
นิชคุณมองหน้าหมีชานอย่างสับสน ทำไมหมียอมให้คนอื่นนอนข้างแฟนตัวเอง
"ชานนอนดิ้น..ถ้าพวกนายไม่อยากโดนฉันถีบตกเตียงก็นอนด้วยกันไปแหละ"
หมีชานเข้าไปทำความสะอาดพื้นและจัดการกับอาหารต่อจากแทคยอน
"เจ็บอยู่เหรอ"
นิชคุณตักอาหารป้อนคนผิวเข้มที่ยังนั่งตัวสั่นหงกๆ
"มะ..ไม่"
แทคยอนเอามือกุมหัว
"นายเป็นอะไรอีกล่ะน่ะเด็กน้อย"
พี่คิมถาม
เปรี๊ยง!!
“อ๊า!!” คนผิวเข้มร้องลั่นพร้อมกับกอดตัวเองด้วยอาการตัวสั่นงันงก นิชคุณรีบกอดคนข้างตัวทันที
"กลัวเสียงฟ้าร้องมั้งพี่"
อูยองถาม
"เราเปิดเพลงเสียงดังๆก็ได้นี่"
อูยองยิ้มร่าเสนอไอเดีย
"แกอยากให้ฉันโดนอัปเปหิอีกคนเหรอด้ง"ชานซองตาเขียว
"งั้นคืนนี้พี่คุณกับพี่แทคไปค้างห้องอัดผมไหม..ที่นั่นบุผนังอย่างดีรับรองไร้เสียงรบกวน"
อูยองเสนอหนทาง
"บุผนังนี่ใช้กันเสียงเหรอ...ถ้าบุเสร็จเป็นบางห้องนี่มันกันเสียงได้รึเปล่าแบบเฉพาะห้องนั้นๆอ่ะ"พี่คิมถามอูยองทันที
"ได้ดิพี่
บ้านใครจะบุผนังทั้งบ้านพร้อมกันล่ะ ส่วนใหญ่ก็ทยอยทำไปนะ หรือเลือกบุแค่บางห้องนะพี่"อูยองตอบ
"งั้นไปบ้านใหม่แทคเลย...ผนังบุแล้ว3/4ของบ้าน นายกลัวเสียงฟ้าผ่านี่เองพ่อนายถึงได้จ้างช่างมาบุผนังบ้านหนาขนาดนั้น"
พี่คิมสาธยาย
"ไปเลยเหรอพี่.."อูยองถาม
พูดจบหนุ่มก็เก็บข้าวของไปกินต่อที่บ้านแทคยอนที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมาก
นิชคุณป้อนข้าวให้แทคยอนกินจนหมด และส่งเพื่อนๆกลับบ้าน เค้าเช็ดตัวให้แทคยอนที่หลับไปเพราะความเหนื่อยที่อดนอนติดต่อกันหลายคืน
"......."คนผิวขาวล้มตัวลงนอนข้างกายคนตัวหนาโดยลืมคิดเรื่องสร้อยที่คอไป
คืนนี้เป็นคืนแรกที่แทคยอนหลับสนิทและเค้าฝันถึงแม่
"ลูกรักเค้าไหม" แทคยอนยกมือขึ้นตระกองกอดร่างคนผิวขาวพร้อมกับพูดคำว่า
"ผมรักคุณครับแม่
ผมคิดว่าผมรักเค้า" แทคยอนบ่นพึมพำ
‘คุณที่เป็นชื่อเค้า
คุณที่ไม่ใช่สรรพนามไม่ใช่ความหมายอื่น’ เค้าได้ยินเต็ม2รูหู นิชคุณหูผึ่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเมื่อเค้าจับใจความที่แทคยอนละเมอออกมาได้
และไออุ่นร้อนจากคนด้านหลังก็ทำให้คนด้านหน้าแทบสำลักความสุขตาย
เมื่อรุ่งอรุณมาถึง
นิชคุณก็จัดการเรื่องข้าวเช้าให้แทคยอน เค้าโทรสั่งข้าวในตอนเช้า
และรีบโทรหาคุณแม่ของตน
"แม่ครับแม่ส่งหมอมาดูแผลให้แทคหน่อยสิครับ...."
นิชคุณร้อนรนที่คนบนเตียงนั่งนั่งหลับตาแน่น
"แผลอะไร!!" ผู้เป็นแม่ตกใจ
"น้ำร้อนลวกครับ...แต่ไม่ถึงกับพุพองนะแม่
...แค่อาจจะปวดแสบปวดร้อนมากพอควรเลย
เมื่อเช้าแทคไข้ขึ้นแต่คุณเช็ดตัวให้แล้ว ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นไข้ต่ำๆอ่ะครับ"
นิชคุณใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวแทคยอนมาตั้งแต่เช้ามืด เค้ารู้สึกเหมือนนอนกอดกระติกน้ำร้อน
"ได้..เดี๋ยวแม่ไปด้วยดีกว่าพวกเธออยู่ไหน..บ้านแทคเหรออืม"
สาวสูงวัยโฟนเรียกหมอประตำตระกลูและรีบแต่งตัวออกจากบ้านมาทันที
"พี่พวกลูกยังให้หนูแทคทำกับข้าวให้กินอยู่อีกเหรอ"
แม่ตาเขียวใส่ลูกชาย
"ก็แทคทำกับข้าวอร่อยนี่ครับ"
นิชคุณยืนกุมมือบิดไปมา
"อยากกินทำไมไม่สั่งมากิน"
แม่สวนกลับ
"ก็แทคบอกว่าเค้าทำกินเองอร่อยกว่านี่ฮะ.."
นิชคุณเถียง
"แม่ครับ..แหวนประจำตระกลูวงมันเล็กไป..ผมหมายถึง..เราทำไซส์ใหญ่ขึ้นได้ไหม...
" ผู้เป็นลูกชายพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าและหูเปลี่ยนเป็นสีแดง
"หมายความว่าไง"
หญิงสาวสูงวัยเลิกคิ้วมองเด็กหนุ่มตรงหน้า
"ก็แม่บอกเองว่า
ลูกเขยก็ได้.." นิชคุณยกมือขึ้นปิดหน้า
"ใครล่ะ...ถ้าเป็นหนูแทคแม่อนุญาติถ้าเป็นคนอื่น..ชานเหรอ!!"
หญิงสาวสูงวัยอ้าปากค้าง
"แม่อนุญาติแล้วนะ...แต่ผมอยากให้แทคเลือกลายแหวนเอง..แม่จะว่าอะไรไหม"
นิชคุณยิ้มร่า
"เค้ารับรักแกแล้วเหรอ"
หญิงสาวสูงวัยมองหน้าลูกชายตาปริบๆ เธอไม่คิดว่าคำพูดอำกันเล่นๆ ลูกเธอจะเอาจริง
และเธอก็ไม่คิดว่าลูกชายเพื่อนเธอจะยอมตกลงรับรักลูกชายเธอเช่นกัน
"เค้าบอกรักผมเมื่อคืน"
เด็กหนุ่มผิวขาวกระโดดกอดเอวแม่ตัวเอง นิชคุณดีใจจนตัวลอยกับคำพูดของตัวเอง
"อย่าบอกนะว่าที่หนูแทคนอนซมเป็นเพราะแกทำอะไรเค้า" ผู้เป็นแม่ถอยหลัง จ้องหน้าลูกชายตาเขม้ง
เธอควรตีลูกเธอให้ตายไหม
"เปล่านะแม่..แม่คิดอะไรอยู่เนี่ย"
นิชคุณตาลุกวาว
"ว่าแต่ว่านะคุณ ตามข่าวที่แม่ได้มา
แกเป็นคนให้สร้อยหนูแทคกะผู้หญิงที่แกกระเตงมานอนบ้านไปไม่ใช่เหรอ
แกรู้ไหมว่าเรื่องนี้หนูแทคโกรธมากเลยนะ ลูกมั่นใจเหรอว่า
หนูแทคเค้าพูดจริงเรื่องรับรักลูกน่ะ "
ผู้เป็นแม่ถามไถ่ปัญหาคับค่องใจ เธอไม่คิดว่าแทคยอนจะหายโกรธเร็วขนาดนี้
"แม่พูดอะไร"
ลูกชายผิวขาวตาลุกวาว กับข่าวใหม่ที่เค้าเพิ่งเคยได้ยิน
"ลูกไปถามผู้หญิงคนนั้นสิว่าทำอะไรกับหนูแทคไปบ้าง..."
ผู้เป็นแม่ตอบกลับสีหน้านิ่ง
“ผมให้สร้อยเธอไปเหรอ...แล้วแม่รู้ได้ไงน่ะ”
นิชคุณย่นคิ้วจนติดกัน
“แม่มีสายสืบ...แล้วแม่ก็ทำเพื่อปกป้องลูกด้วย...ส่วนสร้อยน่ะแม่จัดการให้แล้ว...แต่มันคงไม่เหมือนเดิมหรอกนะ...แล้วก็ต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าของจะเสร็จ”
หญิงสาวพูดอย่างเหนื่อยหน่าย
“สร้อยมันเป็นอะไรเหรอ...ทำไมต้องส่งซ่อมล่ะครับ”
นิชคุณเอียงคอสงสัย
“หนูแทคกระชากสร้อยออกจากคอเด็กผู้หญิงคนนั้นอ่ะสิจะอะไรซะอีกล่ะ
เพชรงี้กระจุยกระจาย
โชคดีที่ผู้หญิงตัวดีของลูกกวาดเศษเล็กเศษน้อยมาหมดเลย...และก็เป็นโชคดีของพวกเราด้วยที่แม่ให้คนล็อกตัวเธอไว้ตอนที่เธอออกมาจากบ้านลูก”
ผู้เป็นแม่พูดพลางส่ายหน้าให้กับความสับเพร่าของลูกชาย
"ขอโทษหนูแทคซะ
การที่หนูแทคไม่พูดอะไรใช่ว่าเค้าไม่โกรธ"
ผู้เป็นแม่เทศน์ลูกชายตัวดีอีกหนึ่งกัณฑ์ใหญ่
คนผิวขาวนั่งก้มหน้ายอมรับความผิด
เค้าจำไม่ได้เลยว่าตัวเองถอดสร้อยให้ผู้หญิงไปตอนไหน
และเช้ามาเค้ายังทำผิดซ้ำซ้อนด้วยการตัดพ้อเจ้าแมวจรต่ออีก
บางทีแค่คำขอโทษอาจจะไม่พอ
และเรื่องที่เค้าได้ยินเมื่อคืนอาจจะแค่ฝันไป
หญิงสาวสูงวัยและลูกชายพูดคุยกันระหว่างรอคุณหมอตรวจดูอาการให้แทคยอน
เมื่อคุณหมอจัดการกับคนป่วยเสร็จก็ออกมารายงานผล
คุณหมอจัดยาสำหรับทำแพ้และยาลดไข้ไว้ให้จำนวนนึงก่อนที่จะกลับไปพร้อมกับคุณแม่ของนิชคุณ
“กินข้าวกันแทค...เออ...ดะเดี๋ยวคุณเอาข้าวมาให้นะ”
คนผิวขาวสบตาเจ้าแมวยักษ์แวบนึงก็จะติดตีนหมาออกจากห้องนอนเจ้าของบ้าน
คนผิวขาวส่งถาดอาหารให้คนบนเตียงและรีบร้อนออกไปรับพัสดุจากคุณแม่ของเค้า
พัสดุที่ส่งมาทำเอานิชคุณตาค้าง ดูเหมือนว่าคุณแม่เค้าจะคิดว่านี่เป็นที่นี่เป็นบ้านลูกชายมากกว่าเป็นบ้านเพื่อนลูกชาย
‘แม่น้า....ทำอะไรไม่ขอเจ้าของบ้านก่อนเลย..แล้วถ้าแทคไม่ให้ผมเอาของเข้าบ้านผมจะทำยังไงล่ะเนี่ย’ นิชคุณคิดอย่างละเหี่ยใจ แค่คำขอโทษก็ยากแล้ว นี่ยังต้องขอมาอยู่ด้วยอีก
“เอาของเข้าบ้านสิ”
เสียงปริศนาดังขึ้นข้างตัวนิชคุณ
“หว๋า!!...อย่ามาเงียบๆสิ”
คนผิวขาวสะดุ้งโหยงตัวลอยเพราะเค้ามันแต่คิดนั่นนู่นนี่อยู่เลยไม่ทันได้ระวังตัวเอง
“ของน้อยกว่าที่คิดนะครับ...”
คนตัวโตพูดจบก็เดินตัวปลิวไปคว้ากระเป๋าใบโตนำเข้าบ้าน
“เดี๋ยว!!...แทคนายมือเจ็บนะ..” คนผิวขาวร้องเสียงหลง
รีบปรี่ตัวไปแย่งของในมือเจ้าแมวยักษ์
“ผมเจ็บมือขวา...มือซ้ายผมปกติดี”
คนตัวโตก้มหน้ามองมือขาวที่คว้ามือซ้ายเค้าไว้
ปุ๊ก!!
“อ๊า”
เจ้าคนตัวขาวร้องลั่นพร้อมชักเท้าออกจากกระเป๋าใบโต เค้าโดดเย๋งๆ ไปมา
สองมือกุมปลายนิ้วเท้าตัวเองไว้มั่น
“โอ๊ะ” แทคยอนเบิกตาโต
กัดฟันแน่น
ดูเหมือนเจ้าแมวจะตกใจที่โดนจับมือเค้าเลยปล่อยกระเป๋าใบโตตกใส่เท้าของนิชคุณ
“ผมขอโทษ”
เจ้าแมวยักษ์ทำหน้าแหย
“มะ..ไม่เป็นไร..ไม่เจ็บเลย..ฮ่า..ฮะ..ฮะ”
นิชคุณรีบตอบปฎิเสธเมื่อเค้ารู้ตัวว่าเค้าทำให้แทคยอนตกใจ
“รีบขนของเข้าบ้านเถอะครับ...ข้างนอกนี่ร้อนยังกับเตาปิ้ง”
แทคยอนออกความคิดเห็นแล้วก็รีบคว้ากระเป๋าใบเดิมตรงเข้าบ้าน
เมื่อทั้งสองขนของเข้าบ้านทั้งหมดแล้ว
แทคยอนก็ยกห้องให้นิชคุณหนึ่งห้อง ส่วนพื้นที่ในบ้าน
เค้าบอกว่าให้คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง เจ้าของบ้านดูไม่ไม่ใช่พวกคนหวงของซักเท่าไหร่
“แล้วบ้านหลังนั้นล่ะ...หลังเล็กๆน่ะ...แล้วใครจะอยู่ที่นั่น”
นิชคุณถามอย่างฉงลใจ
“ควอนครับ..ผมยกบ้านหลังนั้นให้เธอ”
แทคยอนตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ควอนไหน”
คนผิวขาวเอียงคอสงสัย
“เพื่อนบ้านผมครับ..”
แทคยอนตอบเสียงเนิบนาบขณะช่วยเรียงหนังสือขึ้นชั้นวางของ
“ผู้หญิงสวยๆคนนั้นเหรอ”
คนผิวขาวทำเสียงขึ้นจมูก ใบหน้าขาวมีปมย่นที่หัวคิ้ว
“ผู้หญิง....อ้อ...ครับ..คนนั้นแหละ”
แทคยอนทำหน้าครุ่นคิดสักพักก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจนควอนชอบแต่งคอสร์เพลเด็กสาว
“ถึงขั้นยกบ้านให้เพื่อนบ้านนี่...รึว่า...นายกับเธอ”
นิชคุณพูดพลางย่นคิ้ว จมูกปากไปพร้อมกันด้วยความหึงหวง
“5555ฟ้าผ่าพอดีครับ...” แทคยอนออกความเห็นอย่างรวดเร็ว
“ทำไมฟ้าต้องผ่าล่ะ”
นิชคุณเลิกคิ้วมองคนตัวโตที่ขยับตัวมายืนเรียงของข้างตัวเค้า
“ผมเป็นผู้ชาย...ควอนเป็นผู้ชาย..ฟ้าจะไม่ผ่าได้ไงล่ะครับ”
แทคยอนก้มหน้าลงมองใบหน้าขาวๆที่ทำหน้าเหมือนเจอผีหลอก
“เอ่อ...หรอ”
คนผิวขาวกลืนน้ำลายเฮือกเค้าไม่ได้เข้าใจหรอกว่าควอนเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง
แต่ที่เค้าตกใจคือ คำว่าฟ้าผ่ามากกว่า
‘งั้นคุณก็ฝันไปสินะที่แทคบอกว่ารักคุณน่ะ’ คนผิวขาวก้มหัวลงมองปลายเท้าตัวเอง
“เป็นอะไรไปครับ...”
แทคยอนก้มหน้าลงมองคนข้างตัวที่อยู่ๆก็เงียบไป แถมยังเอาแต่จ้องพื้นบ้านด้วย
“นิชคุณชี...พื้นบ้านมันมีอะไรหรอครับ”
แทคยอนสะกิดไหล่ของคนข้างตัว
“อ๊ะ...เปล่า...ชอบนะ”
นิชคุณสะดุ้งโหยง
“ชอบพื้นแบบนี้เหรอครับ...ผมก็ว่ามันเย็นเท้าดีครับ”
คนตัวโตฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวครบ32ซี่
“อ๊ะ...อืม..เย็นดีเนอะ”
นิชคุณรู้สึกว่าเค้าควรจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเลย
“จัดของเสร็จแล้วผมจะไปจ่ายตลาด..คุณจะไปด้วยไหมครับ..”
แทคยอนออกความเห็นท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมไปทั่ว
“นายอยากให้ฉันไปไหมล่ะ”
คนผิวขาวยียวน
“ผมยังไงก็ได้..แต่ถ้าได้คนช่วยถือของก็ดีครับ”
แทคยอนยิ้มแห้งๆ
“งั้นฉันจะช่วยนายถือของ”
นิชคุณตอบตกลง ใบหน้าหวานยิ้นเศร้าๆ
“เหมือนคุณไม่อยากไปเลย...ผมไม่บังคับนะ”
แทคยอนเอียงคอมองคนตัวเล็กกว่า
“รีบจัดของเถอะ...ฉันหิวแล้ว”
นิชคุณเลี่ยงที่จะตอบคำถามและเลี่ยงที่จะมองหน้าเจ้าของบ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น