หญิงสาวสูงวัยและลูกชายพูดคุยกันระหว่างรอคุณหมอตรวจดูอาการให้แทคยอน
เมื่อคุณหมอจัดการกับคนป่วยเสร็จก็ออกมารายงานผล คุณหมอจัดยาสำหรับทำแพ้และยาลดไข้ไว้ให้จำนวนนึงก่อนที่จะกลับไปพร้อมกับคุณแม่ของนิชคุณ
“กินข้าวกันแทค...เออ...ดะเดี๋ยวคุณเอาข้าวมาให้นะ”
คนผิวขาวสบตาเจ้าแมวยักษ์แวบนึงก่อนจะติดตีนหมาออกจากห้องนอนเจ้าของบ้าน
คนผิวขาวส่งถาดอาหารให้คนบนเตียงและรีบร้อนออกไปรับพัสดุจากคุณแม่ของเค้า
พัสดุที่ส่งมาทำเอานิชคุณตาค้าง ดูเหมือนว่าคุณแม่เค้าจะคิดว่านี่เป็นที่นี่เป็นบ้านลูกชายมากกว่าเป็นบ้านเพื่อนลูกชาย
‘แม่น้า....ทำอะไรไม่ขอเจ้าของบ้านก่อนเลย..แล้วถ้าแทคไม่ให้ผมเอาของเข้าบ้านผมจะทำยังไงล่ะเนี่ย’ นิชคุณคิดอย่างละเหี่ยใจ แค่คำขอโทษก็ยากแล้ว นี่ยังต้องขอมาอยู่ด้วยอีก
“เอาของเข้าบ้านสิ”
เสียงปริศนาดังขึ้นข้างตัวนิชคุณ
“หว๋า!!...อย่ามาเงียบๆสิ”
คนผิวขาวสะดุ้งโหยงตัวลอยเพราะเค้ามันแต่คิดนั่นนู่นนี่อยู่เลยไม่ทันได้ระวังตัวเอง
“ของน้อยกว่าที่คิดนะครับ...”
คนตัวโตพูดจบก็เดินตัวปลิวไปคว้ากระเป๋าใบโตนำเข้าบ้าน
“เดี๋ยว!!...แทคนายมือเจ็บนะ..” คนผิวขาวร้องเสียงหลง รีบปรี่ตัวไปแย่งของในมือเจ้าแมวยักษ์
“ผมเจ็บมือขวา...มือซ้ายผมปกติดี”
คนตัวโตก้มหน้ามองมือขาวที่คว้ามือซ้ายเค้าไว้
ปุ๊ก!!
“อ๊า”
เจ้าคนตัวขาวร้องลั่นพร้อมชักเท้าออกจากกระเป๋าใบโต เค้าโดดเย๋งๆ ไปมา
สองมือกุมปลายนิ้วเท้าตัวเองไว้มั่น
“โอ๊ะ” แทคยอนเบิกตาโต
กัดฟันแน่น
ดูเหมือนเจ้าแมวจะตกใจที่โดนจับมือเค้าเลยปล่อยกระเป๋าใบโตตกใส่เท้าของนิชคุณ
“ผมขอโทษ”
เจ้าแมวยักษ์ทำหน้าแหย
“มะ..ไม่เป็นไร..ไม่เจ็บเลย..ฮ่า..ฮะ..ฮะ” นิชคุณรีบตอบปฎิเสธเมื่อเค้ารู้ตัวว่าเค้าทำให้แทคยอนตกใจ
“รีบขนของเข้าบ้านเถอะครับ...ข้างนอกนี่ร้อนยังกับเตาปิ้ง”
แทคยอนออกความคิดเห็นแล้วก็รีบคว้ากระเป๋าใบเดิมตรงเข้าบ้าน
เมื่อทั้งสองขนของเข้าบ้านทั้งหมดแล้ว
แทคยอนก็ยกห้องให้นิชคุณหนึ่งห้อง ส่วนพื้นที่ในบ้าน
เค้าบอกว่าให้คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง เจ้าของบ้านดูไม่ไม่ใช่พวกคนหวงของซักเท่าไหร่
“แล้วบ้านหลังนั้นล่ะ...หลังเล็กๆน่ะ...แล้วใครจะอยู่ที่นั่น”
นิชคุณถามอย่างฉงลใจ
“ควอนครับ..ผมยกบ้านหลังนั้นให้เธอ”
แทคยอนตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ควอนไหน”
คนผิวขาวเอียงคอสงสัย
“เพื่อนบ้านผมครับ..”
แทคยอนตอบเสียงเนิบนาบขณะช่วยเรียงหนังสือขึ้นชั้นวางของ
“ผู้หญิงสวยๆคนนั้นเหรอ”
คนผิวขาวทำเสียงขึ้นจมูก ใบหน้าขาวมีปมย่นที่หัวคิ้ว
“ผู้หญิง....อ้อ...ครับ..คนนั้นแหละ”
แทคยอนทำหน้าครุ่นคิดสักพักก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจนควอนชอบแต่งคอสร์เพลเด็กสาว
“ถึงขั้นยกบ้านให้เพื่อนบ้านนี่...รึว่า...นายกับเธอ”
นิชคุณพูดพลางย่นคิ้ว จมูกปากไปพร้อมกันด้วยความหึงหวง
“5555ฟ้าผ่าพอดีครับ...” แทคยอนออกความเห็นอย่างรวดเร็ว
“ทำไมฟ้าต้องผ่าล่ะ”
นิชคุณเลิกคิ้วมองคนตัวโตที่ขยับตัวมายืนเคียงของข้างตัวเค้า
“ผมเป็นผู้ชาย...ควอนเป็นผู้ชาย..ฟ้าจะไม่ผ่าได้ไงล่ะครับ”
แทคยอนก้มหน้าลงมองใบหน้าขาวๆที่ทำหน้าเหมือนเจอผีหลอก
“เอ่อ...หรอ”
คนผิวขาวกลืนน้ำลายเฮือกเค้าไม่ได้เข้าใจหรอกว่าควอนเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง
แต่ที่เค้าตกใจคือ คำว่าฟ้าผ่ามากกว่า
‘งั้นคุณก็ฝันไปสินะที่แทคบอกว่ารักคุณน่ะ’ คนผิวขาวก้มหัวลงมองปลายเท้าตัวเอง
“เป็นอะไรไปครับ...”
แทคยอนก้มหน้าลงมองคนข้างตัวที่อยู่ๆก็เงียบไป แถมยังเอาแต่จ้องพื้นบ้านด้วย
“นิชคุณชี...พื้นบ้านมันมีอะไรหรอครับ”
แทคยอนสะกิดไหล่ของคนข้างตัว
“อ๊ะ...เปล่า...ชอบนะ”
นิชคุณสะดุ้งโหยง
“ชอบพื้นแบบนี้เหรอครับ...ผมก็ว่ามันเย็นเท้าดีครับ”
คนตัวโตฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวครบ32ซี่
“อ๊ะ...อืม..เย็นดีเนอะ”
นิชคุณรู้สึกว่าเค้าควรจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเลย
“จัดของเสร็จแล้วผมจะไปจ่ายตลาด..คุณจะไปด้วยไหมครับ..”
แทคยอนออกความเห็นท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมไปทั่ว
“นายอยากให้ฉันไปไหมล่ะ”
คนผิวขาวยียวน
“ผมยังไงก็ได้..แต่ถ้าได้คนช่วยถือของก็ดีครับ”
แทคยอนยิ้มแห้งๆ
“งั้นฉันจะช่วยนายถือของ”
นิชคุณตอบตกลง ใบหน้าหวานยิ้นเศร้าๆ
“เหมือนคุณไม่อยากไปเลย...ผมไม่บังคับนะ”
แทคยอนเอียงคอมองคนตัวเล็กกว่า
“รีบจัดของเถอะ...ฉันหิวแล้ว”
นิชคุณเลี่ยงที่จะตอบคำถามและเลี่ยงที่จะมองหน้าเจ้าของบ้าน
แทคยอนพานิชคุณขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินมาโผล่ตลาดปลา
ซึ่งมันมีป้ายตัวเป้งแปะอยู่เลยทำให้นิชคุณรู้คร่าวๆ
เจ้าคนผิวขาวก้าวเท้ายาวๆตามคนตัวโตต่อยๆ
“ทำไมต้องมาตลาดปลาล่ะ...จะซื้อของสดเราไปซุปเปอร์มาเก็ตก็ได้นี่”
นิชคุณออกความคิดเห็นขณะมองซ้ายมองขวาหน้าตาตื่นกับความมโหราฬของเจ้าสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาดที่นอนนิ่งในตู้กระจกตามทางเดิน
“ผมชอบของสด..ที่ยังไม่ตาย...พอเราได้มันไป..เราก็จัดการเฉือดมันช้าๆ...หึหึ..เลือดงี้สาดกระจาย..”แทคยอนทำเสียงเย็นเฉียบประกอบท่าทำมือเฉือดคอ
“อึ้ย!!...โรคจิตอ่ะ” คนผิวขาวทำหน้าแหย๋
“คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ...ผมอยากทำยำปลาหมึก...แล้วก็ว่าจะผัดซัมจางกินกับกิมจิไชเท้า”
แทคยอนแสนอาเมนูอาหาร
“ฉันอยากกินหมูสามชั้น”
คนผิวขาวทำตาวาวเมื่อพูดถึงอาหารประเภทเดินดินในตลาดปลา
“เอาที่มีในทะเลสิครับ”แทคยอนตอบพลางขมวดคิ้วมองคนตัวขาวที่กำลังมโนเพ้อพบถึงสิ่งมีชีวิต4ขาและชอบกินรำข้าว
“อ้าว...ก็นายไม่ได้บอกก่อนนี่”
นิชคุณตอบพร้อมหยู่ปาก
“ฉันกินได้หมดแหละ..ขอแค่มันอร่อย”
คนผิวขาวตอบหน้าชื่นตาบาน
“งั้นทานอย่าให้เหลือนะครับ”
แทคยอนยิ้มโชว์ฟันอีกครั้ง รอยยิ้มสดใสทำเอาหัวใจคนเดินข้างๆเต้นไม่เป็นจังหวะ
‘ฉันอยากทานนายด้วย...รับลอง..ไม่เหลือหรอก..บางทีอาจหมดก่อนได้กินข้าว’ คนผิวขาวคิดอย่างสมเภพตัวเอง
“โอ๊ะ...เอานี่แหละ..”
เจ้าแมวตัวโตตรงปรี่เข้าไปหาเจ้าปลาหมึกตัวโตที่นอนเทงเต้งแผ่หราบนแผงน้ำแข็ง
“ลุงครับ..เอาโลนึง...สับให้ด้วยนะครับ...ผมจะเอาไปทำยำ”
แทคยอนยิ้มฟันขาวใส่เจ้าของร้าน
“แทค
แทค” นิชคุณสะกิดแขนคนตัวโตข้างตัวเบาๆ
“ครับ”
แทคยอนเอียงคอมองนิชคุณ
“มันตายแล้วนี่...ไหนแทคบอกว่าต้องใช้แบบยังไม่ตายนี่”
นิชคุณพูดพลางมองอีโต้ที่กำลังสับหนวดปลาหมึกให้เป็นชิ้นๆ
“คุณอยากทานแบบสดๆเหรอ..ไม่ได้นะครับมันอันตราย...คุณไม่ได้ดูข่าวคนกินปลาหมึกสดแล้วไข่ปลาหมึกไปฝังตัวในกระพุ้งแก้มเหรอ..แล้วพอไข่มันฝักตัวนะ..บรรดาลูกปลาหมึกก็คลายกันออกมาหยึบหยับเลย”
แทคยอนออกความเห็นพร้อมทำท่าปลาหมึกน้อยดิ้นไปดิ้นมา
“ย่าห์!!...เลิกพูดเหอะเห็นภาพเลย” นิชคุณแหวแตก
“ขอบคุณครับลุง”
เจ้าแมวยักษ์รับถุงปลาหมึกพร้อมหยิบเงินจ่ายค่าปลาหมึก
“แทคเป็นคนทำอาหาร...ไม่ใช่คนขายของ..แทคไม่ฆ่าเองถ้าไม่จำเป็น...ทำกับข้าวกินเองที่บ้านมันไม่เหมือนทำงานในร้านอาหารที่ต้องใช้ของสดๆมาต้มทั้งเป็นหรือฟิตมันทั้งเป็น”
แทคยอนตอบด้วยสีหน้าซีเรียสขึ้นมา
“ว่าแต่ที่นี่ของเยอะจัง”
นิชคุณหันซ้ายมองขวาดูนั่นนู่นนี่อย่างตื่นตาตื่นใจ
“ก็นะครับ..ก็จัดว่าเป็นตลาดใหญ่ของประเทศอ่ะครับ..ของก็เลยเยอะ...อ๊ะ!!” แทคยอนพูดพลางเหลือบมองเจ้าปูม้าตัวโต
“อยากทานนี่ไหม..”
เจ้าแมวตัวโตทำสายตาแวววับเป็นประกาย
“ปูเหรอ”
นิชคุณเลิกคิ้วมองเจ้าปูม้าตัวโต และหันโมหน้าเจ้าแมวตัวโตสลับกัน
“หารกันไหมครับ”
แทคยอนส่งสายตาวิ๊งวั้งรอบสอง
“หารเหรอ”
นิชคุณเอียงคอสงสัย
“ก็แบบว่ามันแพง..ถ้าผมซื้อเจ้าปูนี่..เฮ้อ...ช่างมันเถอะ”
เจ้าแมวคอตกเมื่อคิดว่านี่มันใช่เรื่องเหรอ
“จะว่ามันแพงก็แพงนะ...แต่นายทำเป็นเหรอ..อาหารประเภทกระดองหนานี่มัน”นิชคุณทำหน้าแหย
“ไปกันเถอะครับ..ไปดูอย่างอื่นกัน..เดี๋ยวผมพาคุณทัวร์ดีกว่า”
เจ้าแมวยักษ์พูดจบก็คว้าฝ่ามือคนผิวขาวไปจับไว้พร้อมดึงจนตัวคนผิวขาวปลิวไปพร้อมกัน
แทคยอนพานิชคุณเดินจนรอบตลาดปลานอร์ยางจิน
ร้านรวงเปิดขายของทะเลกันแน่นขนัด
เจ้าคนตัวโตชี้โบ้ชี้เบ้บอกชื่อเจ้าสัตว์หน้าตาแปลกประหลาดไปเรื่อยจนไปหยุดอยู่ที่กะลังมังน้ำใบขนาดกลาง
คนผิวขาวหยุดยืนมองมันด้วยสีหน้าชวนสยอง
“ไอ้นี่มันอะไรอ่ะ...ของกินเหรอ”
นิชคุณชี้ไปที่เจ้าสิ่งมีชีวิตรูปร่างเป็นแท่งยาวโค้งงอไปมาดูคล้ายใส้กรอกและของสงวนของผู้ชาย
“ปลาครับ”
แทคยอนตอบพร้อมยิ้มจนตีนกาแย่งกันบินว่อนบนหน้า
“ปลาเนี่ยนะ..เกิดมาไม่เคยเห็น..อย่าบอกนะว่าเอามากินกัน”
นิชคุณยกมือขึ้นปิดปาก
“เห็นทุกวันยังกลัวอีกรึครับ”
เจ้าแมวยักษ์แซวจนนิชคุณหน้าชา
“ย่าห!! มันไม่เหมือนกันสักหน่อย”
คนผิวขาวแหวจนลูกค้าที่เดินผ่านกันไปมามองเป็นตาเดียว
“ผมก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่ามันเหมือนกัน...ของๆคุณผมจะรู้ได้ไงล่ะ”
แทคยอนพูดพลางยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
“นายนี่มัน..กวนจริงๆเลย”
นิชคุณกัดปากตัวเองอีกครั้ง
“มันจัดอยู่ในประเภทปลิงครับ
เอาไปย่างกิน เค้าว่าอร่อยนะ..คุณเคยดูหนังเรื่อง who you came from the star
ไหมครับที่นางเอกชอบโวยวายอยากกินกระจู๋ทะเลน่ะ...มันก็ไอ้ตัวนี้แหละ”
แทคยอนสาธยาย
“เห่อ...กระจู๋ทะเล...ชื่อมันช่าง...ว่าแต่นายเคยกินไหม” นิชคุณถอนหายใจเฮืกใหญ่ปลงตกให้กับสิ่งมีชีวิตรูปร่างสยองขวัญ
“ผมยังมาเคย และยังไม่วางแผนจะกินเร็วๆนี้หรอกครับ...แต่ถ้านิชคุณชีสนใจ..เดี๋ยวผมจะลองหาวิธีทำดู”
แทคยอนออกความเห็นหน้าตาย
“เอ๋อ...ไม่ล่ะ” คนผิวขาวโบกมือไปมา
“อ๊ะ..จะเที่ยงแล้ว..กลับกันเถอะ” แทคยอนยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
เค้านึกขึ้นได้ว่าเค้าใช้เวลาเดินมานานพอสมควรแล้ว
“แทค” คนผิวขาวเดินตามแทคยอนต้อยๆ
แต่ก่อนที่จะกลับบ้านคนผิวขาวก็เรียกชื่อเจ้าแมวยักษ์ออกมาก่อน
“ครับ” คนตัวตัวหันควับตามเสียงเรียก
“หาที่ล้างตาให้คุณก่อนได้ไหม” นิชคุณพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ล้างตา..ผงเข้าตารึครับ”
แทคยอนขยับตัวเข้าใกล้คนผิวขาวประหนึ่งจะเข้าไปสิงร่างนิชคุณ
“ป่ะเปล่า” เจ้าคนผิวขาวสะดุ้งตัวแข็งทื่อ
“คุณหมายถึง..ภาพมันติดตาน่ะ” นิชคุณตอบพลางขยี้ตาตัวเองหลายที
“อ๊า...อ่อนไหวจังน้า...แล้วถ้าแบบนี้หล่ะ” แทคยอนตอบพลางโคลงหัวไปมา
จุ๊บ!!
เจ้าแมวตัวโตก้มหน้าลงมาจนริมฝีปากบางจรดเปลือกตาคนผิวขาว
“ไม่ชอบเดทกับแทคเหรอ” เจ้าแมวตัวโตขยับริมฝีปากลงมาที่ข้างใบหูแดงๆของคนตรงหน้า
“อ๊ะ!! อ่า..ดะ..เด...เดท...ระ...หรอ”
คนผิวขาวถึงกับหาลิ้นตัวเองไม่เจอ เค้ากำลังอึ้งกับจูบจากเจ้าแมวแมวยักษ์และคำพูดชวนให้คิดของแทคยอน
“คุณไม่ได้อยากเดทกับแทคเหรอ..อ๋า..แทคคงคิดผิดไปเอง”
แทคยอนยิ้มแห้งๆ ผลางทำหน้าผิดหวังอย่างแรง
“หมายความว่าไงน่ะ”นิชคุณทำหน้าตาตื่นกับท่าทีของคนตัวโต
“งั้นคุณชานก็คงคิดไปเองสินะ” แทคยอนตอบด้วยสีหน้าเขินอายนิดๆ
“เกี่ยวอะไรกับชานล่ะ” คนตัวขาวตาโตขึ้นอีก
“คุณชานบอกว่าคุณชอบผม...ผมเลยคิดว่า...ช่างเถอะครับ..เฮ้อ”
เจ้าแมวพูดและเงียบลง
“แล้ว..ถะ..ถ้า..ถ้า..ถ้า” นิชคุณอึกอัก
ใบหน้าเค้าแดงจนแทบจะกลายเป็นสีมะเขือเทศย่าง
“ถ้า” แทคยอนทวนคำพูด
“ถ้า...คุณชอบแทคจริงๆล่ะ”
นิชคุณรวบรวมความกล้าสารภาพรักออกมาตรงๆ
“5555 เป็นไปไม่ได้หรอกครับ...ไปกันเถอะครับ..ต้องไปซื้อของสดที่อื่นอีก”
แทคยอนเลี่ยงที่จะฟังคำตอบ เค้ารีบออกเดินก้าวขายาวๆออกห่างจากคนผิวขาว
“แทค...คุณชอบแทคจริงๆนะ” นิชคุณตะโกนลั่น
“......” แทคยอนหันหลังขวับมองซ้ายมองขวา
ผู้คนสัญจรไปมาหยุดมองมาที่นิชคุณเป็นสายตาเดียวกัน
“....อะ...เอ่อ..” นิชคุณยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
เค้ารอบมองคนรอบๆตัวอย่างเขินอาย
‘โอ้ยฉันอยากจะบ้าตาย’
คนผิวขาวยืนแข็งทื่อ ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งยองๆกับพื้นถนน
“นิชคุณชี” เจ้าแมวยักษ์เดินกลับมาหาเจ้าคนผิวขาวที่สร้างความตื่นตาตื่นใจให้คนรอบด้าน
“คุณครับ..ยืนขึ้นได้แล้ว” คนตัวโค้งตัวลงมาปลอบใจคนผิวขาว
“แง้!!”
เจ้าคนผิวขาวปล่อยโฮออกมาเมื่อเค้าเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่ยืนค้ำหัวเค้าอยู่
“ทำไมต้องร้องไห้ล่ะครับ..” แทคยอนย่อตัวลงมา
เค้ากอดนิชคุณทันที
“ฉันอาย...ทำไมฉันต้องมาสารภาพรักนายตรงนี้ด้วย...โอ้ย...ฉันอยากจะบ้า..”
นิชคุณงอแงเป็นเด็ก
“อายที่ชอบผมเหรอครับ”
แทคยอนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าคนผิวขาวเบาๆ
“นายทำแบบนี้...นายจะทำให้ฉันเป็นบ้านะ...ตกลงนายจะเอายังไงแน่...”
นิชคุณบ่นกระปอดกระแปดพลางขยับหน้าหนีมือหนาของคนตัวโต
“ถ้าคุณขยับหน้าหนีผม..ผมก็จะถามคุณว่าตกลงคุณจะเอายังไงกันแน่”
แทคยอนถามกลับ “โอ้ยยยยย”
นิชคุณแหกปากร้องลั่นเมื่อนิ้วมือเรียวยาวสีเข้มหนีบแก้มของเค้าอย่างแรง
“เลิกงอแงแล้วกลับบ้านกันเถอะครับ..ผมหมดอารมณ์ไปซื้อของแล้ว”
แทคยอนตอบพลางผละมือจากแก้มนวลนิ่มมาจับข้อมือคนผิวขาวและกระชากอย่างแรงจนคนตัวขาวต้องลุกขึ้นยืนตามไปด้วย
“หมดอารมณ์ซื้อของ..แล้วมีอารมณ์อย่างอื่นแทนบ้างไหม”
นิชคุณถามพร้อมกระแซะตัวเข้ามาเบียดคนตัวหนาระหว่างทางเดินกลับบ้าน
“อารมณ์ที่ว่าไม่มีหรอกครับ..ผมยังเด็กอยู่”
แทคยอนกระแซะตัวกลับ พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับเค้ารู้ทันคำถามของคนข้างตัว
“5555นายนี่นะเด็ก...ตัวโตขนาดนี้ไม่เด็กแล้ว”
นิชคุณตอบพลางยิ้มหวานจนตาหยี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น